คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Track 10 : U Got Me
หญิงสาวร่างเล็กมองเพื่อนสนิทข้างกายด้วยความสงสัย อยากจะถามเหลือเกินว่าทำไมคนที่หน้าระรื่นอยู่เมื่อกี้ถึงได้กลายเป็นเหม่อลอยไปอีกแล้ว
“คิบอม คิบอม”
“หื้ม”
“ฉันรบกวนนายหรือป่าว นายกลับไปอยู่กับดงเฮก็ได้นะ”นาอึนพูดอย่างเกรงใจ
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคิมคิบอมคิดอะไรกับดงเฮ เขาเคยขอร้องให้ดงเฮช่วยเป็นแม่สื่อให้เขากับคิบอม แต่คนตัวเล็กไม่ทำเพราะไม่อยากโดนคิบอมว่า สุดท้ายแล้วเขาเลยตัดสินใจบอกรักเพื่อนสนิทไป ซึ่งแม้จะรู้อยู่แล้วว่าอาจจะโดนปฏิเสธ แต่เขาก็อยากจะลองซักครั้งจนสุดท้ายก็เป็นอย่างที่คิด คิบอมคิดกับตนแค่เพื่อนและคนที่หมอนั่นใส่ใจและห่วงใยจริงๆก็คือดงเฮ
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“แต่ว่า..”
“เดี๋ยวฉันไม่ช่วยเก็บของนะ”นาอึนมองหน้าเพื่อนสนิทแล้วก็พยักหน้าแต่ไม่วายแอบกัดคนตัวสูง
“เหอะ ฉันจัดการเองก็ได้ แค่เอาของนายไปกองหน้าห้อง”
“เธอมันใจร้าย”
“ใครใจร้ายหรอ”
“อ้าว ดงฮุน ไหนบอกให้ไปเจอที่หอ”
“ฉันกลัวคิบอมจะลำบากฟังเธอบ่นน่ะสิ”ชายหนุ่มทั้งสองหัวเราะ
“แฟนแกโครตขี้บ่นเลยดงฮุน รีบเอากลับไปเลย”
“คิมคิบอม เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะให้นายไปนอนนอกห้อง”
“ไม่ต้องกลัว คืนนี้ฉันไม่รบกวนพวกเธอแน่”ดงฮุนขมวดคิ้ว
“แล้วแกจะไปนอนที่ไหน”
“คงกลับไปนอนที่เดิมมั้ง”
“แต่แกกับดงเฮ..”
“ไม่ได้มีอะไรซักหน่อย ฉันไปล่ะ เออ แฮปปี้เบิร์ทเดย์ล่วงหน้านะเว้ย ขอให้ได้แฟนใหม่เร็วๆนะ”
“ไอ้ ไอ้...”คิบอมไม่ได้รอฟังนาอึนที่ด่าตามหลังตัวเองมา ร่างสูงตัดสินใจเดินกลับไปที่ห้องดงฮุนเพื่อเก็บข้าวของให้คนรักได้อยู่ด้วยกัน แล้วกลับไปอยู่ที่เดิม
หอของเขากับดงเฮ
“ซีวอนมึงจะไปไหน”คยูฮยอนร้องถามคนที่กำลังเดินเลี้ยวไปอีกทาง
“ไปหาพี่คังอิน มึงกลับไปก่อนล่ะกัน”
“ไม่ไปหาฮยอกแจหรอ”ร่างสูงส่ายหน้า
“ฮยอกแจติวหนังสือกับซองมิน ฉันไปล่ะ”คยูฮยอนมองคนที่รีบร้อนผิดวิสัยแล้วก็ยิ่งสงสัย
“อ้าว กลับบ้านแล้วหรอครับ”ฮีชอลที่กำลังปิดห้องชมรมหันไปมองคนตัวสูงแล้วก็พยักหน้า
“อื้ม วันนี้ชมรมเลิกเร็ว นายมาทำไม มาหาคังอินหรอ”
“ก็ไม่เชิงครับ ว่าแต่วันนี้พี่ฮีชอลว่างรึป่าว”
“ถ้าข้อเสนอนายน่าสนใจก็จะว่าง”ฮีชอลยิ้มบางๆพรางเดินนำร่างสูงไปช้าๆ
“ผมจะชวนพี่ไปทานข้าว ไปด้วยกันนะครับ”หน้าหวานเงยมองหน้าอีกคนแล้วยิ้ม
“เลี้ยงไหมล่ะ ถ้าเลี้ยงฉันจะรีบไป”
“แน่นอนครับ พี่ตกลงแล้วนะ”ฮีชอลหัวเราะ
“ไปก็ได้ แต่ไม่ได้ไปเพราะนายเลี้ยงหรอกนะ แต่เพราะฉันหิวมากต่างหาก”
“แล้ววันนี้ทำไมพี่กลับคนเดียวล่ะ”
“ฉันขี้เกียจรอน่ะว่าจะกลับหอก่อน แต่เจอนายพอดี”
“โชคดีขอพี่นะเนี้ยที่เจอผม”
“ตั้งแต่เจอนายฉันก็โชคดีตลอดล่ะ”ฮีชอลเอ่ยออกมาแล้วหัวเราะอย่างไม่ได้คิดอะไร แต่ใครอีกคนกำลังคิดไปไกลกับคำพูดนั้น
ซีวอนพาฮีชอลมากินอาหารญี่ปุ่นในห้างที่ไม่ไกลจากม.มากนัก ก่อนคนตัวสูงจะให้อีกฝ่ายเป็นคนสั่งอาหาร
“นายกินได้ใช่ไหม”
“กินได้ครับ อาหารที่พี่สั่งของโปรดผมทั้งนั้น”
“จริงอ่ะ ทำไมเราเหมือนกันจัง”
“เราคงเป็นเนื้อคู่กันมั้งครับ”ซีวอนพึมพำกับตัวเอง
“นายว่าอะไรนะ”
“ป่าวครับ”ร่างสูงส่ายหน้ายิ้มๆ จนพนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟ ทั้งคู่ต่างพูดคุยกันอย่างสนุกสนานคงเป็นอะไรที่น่าแปลกถ้าเพื่อนๆได้มาเห็นฮีชอลในตอนนี้ ผู้ชายหน้าหวานที่เข้าถึงยากกำลังคุยกับรุ่นน้องที่เพิ่งรู้จักไม่ถึงเดือนได้อย่างสนุกสนาน
“อย่าเพิ่งกลับบ้านได้ไหมครับ”
“ทำไมล่ะ นี่ก็เริ่มดึกแล้วนะ”
“ผมมีอะไรอยากให้พี่ช่วยดูให้หน่อย”ฮีชอลมองร่างสูงแล้วก็พยักหน้า “ก็ได้”
“ขอบคุณนะครับ”ซีวอนยิ้มพรางคว้ามือเรียวเดินไปด้วยกันที่แผนกของเล่น
“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม”
“ผมเจอตุ๊กตาน่ารักอยู่ แต่ผมเลือกไม่ถูก”คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย
“โตแล้วยังจะเล่นตุ๊กตาอีกหรอ”
“ใช่ที่ไหนล่ะครับ นี่ไง พี่ว่าตัวไหนน่ารัก”ตากลมมองชั้นวางตุ๊กตาแมวหลากสีสันแล้วก็เงยมองร่างสูง
“นายอยากได้หรอ”ซีวอนพยักหน้า
“งั้นก็..ตัวนี้น่ารักไหม สีส้มฉันว่ามันดูเข้ากับนายดี”
“เข้ากับผม?”ฮีชอลพยักหน้า
“งั้นผมเอาตัวนี้”ว่าแล้วคนตัวสูงก็เดินไปที่เคาเตอร์จ่ายตังค์ปล่อยให้คนหน้าหวานยืนงงอยู่ตรงนั้น ก่อนจะพากันเดินกลับบ้านเงียบๆ
ซีวอนมาส่งร่างบางที่หน้าหอ อาจเป็นเพราะมันดึกแล้วคนเลยไม่พลุกพล่านเหมือนตอนกลางวัน รอบตัวจึงมีแค่ฮีชอลกับซีวอนยืนมองหน้ากันเงียบๆ
“ขอบคุณนะสำหรับวันนี้”ซีวอนมองหน้าฮีชอลที่กำลังยิ้มแล้วก็ยิ้มตาม
“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณพี่”
“อะไรกัน นายพาฉันไปเลี้ยงข้าวนะ แถมยังเดินมาส่งอีก ไว้คราวหน้าฉันขอเป็นเจ้ามือบ้างล่ะกัน”
“พี่พูดแล้วนะ สัญญานะ”ซีวอนยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าร่างบาง ซึ่งอีกคนก็ไม่อิดออดที่จะยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวด้วย
“ได้ ฉันสัญญา”ฮีชอลหัวเราะเบาๆ ก่อนจะทำหน้างงเมื่อซีวอนยื่นถุงกระดาษส่งมาให้
“อะไร”
“ผมให้”
“แต่นายบอกอยากได้”
“ผมอยากได้มันให้พี่”
“ให้ฉัน?...ทำไม?”
“ของขวัญขอบคุณครับ ถ้าพี่ไม่รับแสดงว่าพี่รังเกียจผมนะ”ฮีชอลมองคนที่ทำหน้างอนแล้วก็ส่ายหน้า พรางยื่นมือไปหยิบถุงกระดาษนั่นมา
“สบายใจรึยัง กลับไปได้แล้วล่ะ”
“ไล่เลยนะ”
“มันดึกแล้ว ฉันอยากนอนแล้วด้วย”ซีวอนมองหน้าหวานอ้อนๆแล้วก็พยักหน้า
“งั้นผมจะกลับล่ะ พี่เดินเข้าไปเลย”
“แต่ว่า..”
“ผมอยากเห็นพี่เข้าไปก่อน..นะครับ”
“ก็ได้ กลับดีดีนะ ขอบคุณสำหรับหลายๆอย่าง”ฮีชอลบอกยิ้มๆพรางโบกมือลาอีกคน
ซีวอนยืนมองแผ่นหลังบางเดินเข้าไปช้าๆ แล้วก็เริ่มรู้สึกบางอย่าง
“พี่ฮีชอล”เจ้าของชื่อหันกลับไปมองเจ้าของเสียงที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะได้เอ่ยถามอะไรชายหนุ่มก็กดริมฝีปากของตนแนบริมฝีปากแดงระเรื่อของฮีชอลอย่างแผ่วเบา ก่อนจะผละออกมาช้าๆ
“ฝันดีครับ”
ฮีชอลเดินขึ้นมาในห้องด้วยความมึนงง แสงไฟที่สว่างอยู่ในห้องทำให้ร่างบางรู้ว่าอีกคนกลับมาแล้ว มือเรียววางกระเป๋ากับถุงไว้ที่โต๊ะหนังสือพรางมองหาคนรัก
“ฮันกยอง นายอยู่ในห้องน้ำหรอ”เสียงหวานตะโกนถามเข้าไปในห้องน้ำซึ่งก็ได้ยินเสียงครางรับตอบกลับมา
ฮีชอลทิ้งตัวลงบนที่นอนก่อนจะหลับตานิ่ง ทบทวนบางอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้
เมื่อกี้มันอะไรกัน....ซีวอนคิดกับเขาแบบนั้นหรอ?
แม้จะเคยคิดเข้าข้างตัวเองอยู่บ้าง แต่คิดไม่ถึงจริงๆว่าซีวอนจะชอบเขา.....
ผ้าขนหนูผืนเล็กสีขาวที่เปียกหมาดๆถูกวางลงบนใบหน้าหวานที่กำลังนอนขมวดคิ้ว
“ฮันกยอง”มือเรียวหยิบผ้าผืนนั้นออก ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งข้างๆคนตัวสูง
“เป็นอะไร หื้ม”มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ ฮีชอลมองร่างสูงแล้วก็โผกอดแน่น
“ทำไมยังไม่นอน”
“รอนายไง”
“ขอโทษนะ”มือหนาลูบแผ่นหลังบางเบาๆ
“เรื่องอะไร”ฮันกยองถามออกมาเสียงเรียบ แม้ว่าเขาจะรู้คำตอบอยู่แล้วก็ตาม
“ไม่รู้สิ”
“ฉันไม่เคยโทษนาย ฮีชอล ถ้าจะต้องมีใครผิดคนนั้นไม่ใช่นาย”ฮีชอลผละตัวออกมาจากอ้อมอกอุ่น
“นายกำลังพูดถึงอะไร” รึว่าฮันกยองจะรู้เรื่อง?......
“ฉันแค่พูดในสิ่งที่ฉันอยากพูด ไปอาบน้ำเหอะ จะได้รีบนอน”ฮีชอลพยักหน้า เดินไปคว้าผ้าขนหนูผืนนิ่มของตัวเองแล้วเดินเข้า
ห้องน้ำไปโดยมีฮันกยองมองตามหลัง
“ฉันจะทำให้นายรู้ว่ามายุ่งกับแฟนคนอื่นแล้วมันรู้สึกยังไง”มือเข้มกำเข้าหากันแน่น หากไม่เพราะเขาออกไปรับลมที่ระเบียง
เขาก็คงไม่รู้ว่าแฟนเขาออกไปข้างนอกกับผู้ชายคนนั้น และก็คงไม่รู้อีกว่าแฟนเขาโดนไอ้หมอนั่นจูบ แม้เขาจะไม่รู้ว่าฮีชอล
ยอมหรือไม่ก็ตาม....
ขณะเดียวกันซีวอนที่กลับถึงห้องแล้วก็เดินยิ้มกริ่มเข้าอาบน้ำในห้องของตัวเองอย่างสบายใจ จวบจนเดินออกมาเจอเพื่อน
สนิทนั่งหน้าบึ้งอยู่ที่เตียง คนที่อารมณ์ดีเป็นพิเศษจึงเดินเข้าไปเย้าแหย่
“มึงเป็นไร โดนหักอก?”
“มึงทำงี้ได้ไงว่ะ”
“ทำเชี่ยไร”ซีวอนทำหน้างง
“มึงจูบพี่ฮีชอลได้ยังไง”ตาคมเบิกกว้าง
“มึงรู้?”
“ไม่ใช่แค่รู้ กูเห็นด้วย มึงมีฮยอกแจแล้วนะ ซีวอน มึงทำยังไง”
“กูแค่...เผลอ”คยูฮยอนมองคนที่เอ่ยออกมาแล้วส่ายหน้า
“เผลอหรอ มึงควรจะหยุดเผลอได้ตั้งแต่ตอนที่ซื้อตุ๊กตาแล้ว”
“มึงตามกูหรอ”คยูฮยอนพยักหน้า”กูว่าจะหยุดตั้งแต่มึงเข้าไปในร้านอาหาร แต่พอดีกูไปเดินซื้อของเล่นให้หลานแล้วเจอมึง
ก่อนกลับอีก”
“แล้วยังไง มึงเลยโกรธกู”
“กูไม่โกรธมึงหรอก แต่กูแค่สงสารฮยอกแจ และแฟนของพี่ฮีชอลก็เท่านั้น”
“มึงเป็นห่วงแฟนกู”
“ใช่ กูเป็นห่วงแฟนมึง ห่วงคนที่ไม่รู้เลยว่าแฟนตัวเองกำลังมีชู้ และที่สำคัญถ้าดงเฮรู้มึงคงรู้ใช่ไหมว่าจะเป็นยังไง”
“กูไม่ได้นอกใจฮยอกแจ”
“มึงยังกล้าพูดคำนั้นอยู่อีกหรอ ชเวซีวอน”ซีวอนมองหน้าคยูฮยอนนิ่ง ไม่ได้เอ่ยอะไรอีกเลย
“มึงจำไว้นะซีวอน ฮยอกแจคือแฟนมึง คนที่มึงเคยบอกเขาว่าจะดูแลและไม่ทำให้เสียใจ แต่กูไม่รู้เลยว่าถ้าเด็กนั่นได้รู้เหมือน
อย่างกู เขาจะเสียใจแค่ไหน”
“ฮยอกแจไม่รู้หรอก”ซีวอนตอบเสียงแผ่ว
“มึงมั่นใจขนาดนั้นเชียว”มั่นใจหรอ ไม่เลย ฮยอกแจเริ่มจะสงสัยแล้วเขารู้...
“แต่สิ่งที่มึงควรทำตอนนี้คือเลิกยุ่งกับแฟนคนอื่นซะ เชื่อกู”คยูฮยอนพูดแล้วเดินไปที่ระเบียง
“ถ้ากูไม่เลิกล่ะ”ซีวอนสบตาสีดำสนิทของคยูฮยอนนิ่ง
“มึงก็กำลังจะทำให้คนที่มึงรักเจ็บยังไงล่ะ”
คนที่เขารักอย่างนั้นหรอ......
ด้านดงเฮที่เพิ่งกลับมาจากไปกินข้าวกับฮยอกแจและซองมินก็เดินกลับห้องด้วยความเงียบ มือเรียวไขกุญแจห้องก่อนจะควานหาสวิตซ์ไฟ
ทันทีที่ไฟในห้องสว่าง หน้าหวานก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นใครอีกคนกำลังนอนอยู่เตียงข้างๆกัน
“คิ..คิบอม”เสียงหวานคราวออกมาแผ่วเบา โดยที่ไม่ต้องการให้อีกคนได้ยิน
คิบอมหายโกรธเขาแล้วอย่างนั้นหรอ
ดงเฮคว้ากระเป๋าที่เผลอหลุดมือไปขึ้นมาวางที่โต๊ะหนังสือ ก่อนจะเริ่มปฏิบัติภารกิจประจำวันอีกครั้งโดยเหลือบมองคนที่หลับ
สนิทเป็นระยะๆ จวบจนอาบน้ำเรียบร้อยดงเฮก็เดินไปปิดไฟพรางทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงตัวเอง
ตาเรียวมองคนที่นอนอยู่ไม่ห่างนิ่ง
“หายโกรธฉันแล้วหรอ คิมคิบอม”
“....”
“ฉันขอโทษ นายอย่าโกรธฉันเลยนะ”
“...”
“ตอนที่นายไม่อยู่ฉันเหงามากนายรู้ไหม อย่าทิ้งกันไปอีกนะ”ดงเฮยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเปื้อนแก้มเบาๆ ก่อนจะทิ้ง
ตัวลงนอน เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอทำให้คิบอมที่แกล้งหลับไปครู่ใหญ่ลืมตาตื่นขึ้นมา
“นายแน่ใจหรอ ดงเฮ ว่าคิดกับฉันแค่เพื่อน”
“...”
“ฉันคงตามใจนายจนเคยตัวสินะ”
“...”
“จากวันนี้นายจะไม่ได้รับสิทธิ์นั้นแล้ว ถ้านายไม่รู้ใจตัวเอง ลีดงเฮ”คิบอมเอ่ยเสียงเข้ม ก่อนจะก้มลงไปประทับจูบที่แก้มเนียน
ของอีกคนเบาๆ แล้วหมุนตัวกลับไปนอนที่ตัวเองต่ออีกครั้ง
TBC
CRY.q
ความคิดเห็น