ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Will Not Love 12
หลังจากออกมาจากบ้านตระกลูคิม คิบอม ดงเฮก็กลับมาที่ร้านของชินดงที่พนักงานในร้านต่างช่วยกันเก็บกวาดร้านที่เหล่าพวกนักเลงได้ทำไว้เมื่อไม่กี่ชั่วโมง ชินดงที่ตรามมาที่หลังก็สั่งให้ดงเฮพาคิบอมกลับบ้านไปก่อน
“ดงเฮ เราพาน้องกลับบ้านไปก่อนแล้วกัน ทางนี้พี่จัดการเอง”
“ครับพี่ชินดง”
“พรุ่งนี้แกสองคนไม่ต้องมาทำงานนะ พี่จะปิดร้าน พวกแกด้วย”ชินดงหันไปสั่งทุกคน
“ครับพี่ ผมขอโทษพี่ด้วยนะครับที่นำความเดือดร้อนมาให้พี่”
ดงเฮบอกอย่างรู้สึกผิดที่พ่อของตัวเองสั่งคนมาพังร้านของคนที่บุญคุณกับเค้ามาด้วยตลอดและอาจจะรักเค้ากับคิบอมมากกว่าพ่อตัวเองอีกด้วยซ้ำ
“ไม่ใช่ความผิดของแกสองคนหรอก เราพาคิบอมกลับบ้านก่อนดีกว่า”
ชินดงเข้าใจในความรู้สึกของดงเฮและคิบอมเป็นอย่างดี เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดไม่คิดว่าคนเป็นพ่อจะกล้าทำแบบนี้กับลูกตัวเองได้แค่ต้องการให้ลูกทั้งสองกลับไปอยู่ด้วย
ดงเฮกลับมาถึงบ้านที่คิบอมยังคงเงียบไม่ยอมพูดจาอะไร เค้ารู้ดีว่าน้องชายของตัวเองเจ็บปวดสักแค่ไหนกับคนที่เรียกตัวเองว่าพ่อทำกับลูกแบบนี้ ไม่ใช่ว่าคิบอมจะเจ็บเพียงแค่คนเดียว เค้าก็เจ็บเหมื่อนกันกับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด
คิบอมล้มตัวลงนอนบนโซฟาที่มือหนาพาดไว้บนหน้าผากที่รู้สึกเจ็บปวดร้าวในใจและเหนื่อยล้ากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ เค้าก็ไม่อยากทำแบบเมื่อเย็น ไม่อยากเป็นลูกอกตัญญูที่ทำร้ายบุพการีของตัวเอง แต่จะให้เค้าทำอย่างไงในเมื่อคนที่ขึ้นชื่อว่าพ่อต้องมาทำร้ายคนรอบข้างของเค้าที่มีบุญคุณคอยช่วยเหลือเค้าสองคนพี่น้องมาโดยตลอด
“ไม่ต้องคิดมากนะคิบอม”
ดงเฮนั่งลงข้างๆโซฟาที่รับรู้ความรู้สึกของน้องชายเป็นอย่างดีที่มือเรียวบางกุมมือของคิบอมเพื่อเป็นกำลังใจและส่งความรู้สึกห่วงใยและรักให้น้องชายได้รู้ว่ายังมีพี่ชายคนนี้อยู่เคียงข้างกายเสมอ
“พี่รู้ว่าเราก็เสียใจเหมื่อนกันที่ต้องทำแบบนั้น แต่ไม่ว่าเราจะทำอะไรลงไป พี่ก็เข้าใจเรานะ พี่รู้ว่าที่เราทำลงไปทั้งหมดเพราะอะไร”
ดงเฮซบหน้าลงบนแผงอกกว้างของน้องชาย คิบอมจึงวาดมือมาโอบเอวของพี่ชายให้ขึ้นมานอนอยู่บนเตียงด้วยกัน มีดงเฮเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เข้าใจความรู้สึกของคิบอมดีที่สุดในตอนนี้ คิบอมกอดร่างเล็กของพี่ชายให้แน่นกระชับที่ดงเฮก็กอดตอบเหมื่อนกันที่ให้ความรักความอบอุ่นแกน้องชายในยามที่ทุกข์ใจ
ร่างทั้งสองที่นอนกอดกันอยู่บนโซฟาที่นอนกอดกันแน่นที่หน้าของดงเฮซบอยู่บนอกกว้าง ที่มือทั้งสองยังกุมกันแน่นอยู่บนหน้าอกของคนเป็นน้อง ภาพของทั้งสองที่น้องกอดกันอยู่ทำให้คยูฮยอนที่เข้ามาบ้านเพื่อมาหาดงเฮเห็นภาพของทั้งสองนอนกอดกันอยู่ทำให้คยูฮยอนรู้สึกชาไปทั้งตัวและไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่ทั้งสองปฎิบัติให้กัน พี่น้องเค้านอนกอดแบบนี้ด้วยหรอ?
“คิบอมพี่หนาว”เสียงอู้อี้ที่ยังคงหลับตาอยู่ร้องบอกออกมาให้อีกคนต้องกระชับกอดให้แน่นขึ้น
“อุ่นยังฮ่ะ”
“อืม”
สิ่งที่ทั้งสองทำอยู่อยู่ในสายตาของคยูฮยอนตลอดทั้งการนอนกอดและการจูบลงผมนุ่มของที่ขึ้นชื่อว่าน้องชายทำให้กับพี่ชาย คยูฮยอนไม่อยากเชื่อสายตาถึงเค้าจะเคยเห็นมาบ้างแล้วที่ตอนไปสัมมนาด้วยกัน แต่มันก็ไม่ได้มากขนาดนี้ คยูฮยอนทนเห็นภาพของคนที่ตัวเองแอบรักมาโดยตลอดที่นอนกอดกับน้องชายตัวเองแบบนี้ไม่ได้ จึงหันหลังเดินกลับออกไปทั้งที่งุนงันและไม่เข้าใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า มันเกิดอะไรขึ้นกับพี่น้องคู่นี้กันแน่?
คยูฮยอนเดินออกมาจากบ้านของดงเฮด้วยสภาพมึนงงสงสัยที่เกิดขึ้นกับพี่น้องเมื่อครู่ ทำไมคิบอมถึงดูหวงพี่ชายเหลือเกิน ดงเฮที่ดูห่วงน้องชายจนเกินเหตุและภาพที่ทั้งคู่นอนกอดกันเมื่อครู่มันคืออะไรกันแน่ คยูฮยอนที่นั่งคิดสงสัยกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับพี่น้องทั้งสอง
“ชั้นอยากรู้จริงๆว่านานสองคนคิดอะไรกันอยู่”คยูฮยอนพึงพำกับตัวเอง พอเค้านึกถึงใครบ้างคนที่สามารถให้คำตอบนี้ได้จึงรีบกดโทรศัพท์ทันที
“ฮยอกนายว่างหรือเปล่า....อีกชั่วโมงเจอกัน” คยูฮยอนที่ได้คำตอบจากอีกฝ่าย จึงเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ที่สีหน้าของเค้าครุ่นคิดตลอดเวลา
ฮยอกที่ออกมาเจอคยูฮยอนตามที่นัดหมายกันเอาไว้ ที่ฮยอกที่มาถึงเห็นสีหน้าของชายหนุ่มที่เครียดเห็นได้ชัด
“นายมีอะไรหรือเปล่า ถึงตามชั้นออกมา”
“ชั้นมีเรื่องอยากจะถามนายหน่อย”
“เรื่องดงเฮล่ะซิ” ฮยอกถามอย่างรู้ทันที่มีไม่กี่เรื่องที่ผุ้ชายคนนี้จะเรียกมาคุยกันดีๆ
“นายรู้จักดงเฮมานานแค่ไหน”
“ชั้นกับดงเฮรู้จักกันมาตั้งแต่ม.ปลาย นายมีอะไรหรือเปล่า”
ชั้นอยากรู้เรื่องดงเฮกับน้องชายของเค้า นายช่วยเล่าให้ชั้นฟังได้มั๊ย”ฮยอกส่ายหน้า เค้าคงคิดว่าคยูฮยอนเค้สเจอดีจากคิบอมมาเข้าแล้ว
“ชั้นเล่าให้ฟังก็ได้ นายจะได้ไม่ต้องคิดมาก”เค้ายิ้มออกมา “ดงเฮกับคิบอมมันมีกันแค่สองคน มันอยู่กันสองคนมาตั้งแต่แม่ของดงเฮเสีย ตั้งแต่ดงเฮอายุได้สิบสี่ที่ทั้งสองคนไม่ยอมกลับไปอยู่กับพ่อ ชั้นก็ไม่เข้าใจมันจริงๆทำไมมันไม่ยอมกลับไปอยู่ที่บ้าน ทั้งที่พ่อมันสองคนรวยจะตาย”ฮยอกบอกอย่างเหนื่อยใจที่ไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนไม่ยอมกลับไปอยู่บ้าน
“ดงเฮกับคิบอมเป็นพี่น้องกันจริงหรอ”
“ทั้งสองคนเป็นพี่น้องที่คลานตามกันมา แม่ชั้นบอกว่าพ่อของทั้งสองเป็นถึงประธานบรัทอะไรซักอย่างที่ดังที่สุดในประเทศ แต่ก็หย่าร้างกับแม่ของดงเฮตั้งแต่ดงเฮอายุได้สิบขวบและแม่ของดงเฮก็พาลูกชายทั้งสองมาอยู่ด้วยกัน คิบอมมันถึงรักพี่ชายมันมากจนไม่อยากให้ดงเฮคบใคร”
ถึงฮยอกจะเล่าออกมาทั้งหมดแต่คยูฮยอนก็ยังไม่เชื่อว่าคิบอมจะรักดงเฮเพียงพี่ชายแต่รักแบบไปไหนเค้าก็ไม่แน่ใจเหมื่อนกัน แต่ถ้าทั้งสองคนรักกันจริงมันจะเกิดอะไรขึ้น พี่น้องรักกันเองนั้นหรือ?”
ดงเฮไม่อยากเห็นคิบอมเครียดไปมากกว่านี้ เค้าจึงชวนคิบอมออกมาเที่ยวด้วยกัน
“คิบอมยิ้มหน่อยซิ นี่พี่พาเรามาเที่ยวนะ”เจ้าน้องชายแค่นยิ้ม “ยิ้มแบบนี้ซิ” ดงเฮยิ้มแฉ่งให้กับคิบอมดู ทำให้คิบอมระบายยิ้มออกมาได้
“พอใจยังครับพี่ชาย”
“อย่างนี้ซิถึงเป็นรอยยิ้มของคิบอมน้องพี่ งั้นพี่ว่าเรามาถ่ายรูปกันต่อนะ”
ดงเฮดึงคิบอมเข้ามาถ่ายรูปด้วยกัน ที่ดงเฮทำหน้าตาหน้ารักใส่กล้อง ที่คิบอมเห็นแล้วยิ้มออกมากับความน่ารักของพี่ชาย ไม่ว่าจะท่าอมลม ท่ากระต่ายน้อย ทำหน้าตาแอ็บแบ๊วเหมื่อนเด็กๆทำแต่ละท่าทำให้คิบอมต้องยิ้มออกมาไม่ได้และท่าสุดท้ายที่ดงเฮหอมลงบนแก้มของน้องชายก่อนที่ชัดเตอร์จะกดลงและได้ภาพที่ดงเฮอยากได้
“พี่ทำท่าแบบนี้ได้ไง”คิบอมที่ดึงรูปออกมาดูที่แต่ละท่าแอ็บแบ๊วเหลือเกิน
“จะว่าพี่ไม่น่ารักหรอ”ดงเฮทำท่าอมลมใส่
“เปล่าซะหน่อย พี่คิดไปเองคนเดียว ผมขอรูปนี้แล้วกัน”
คิบอมดึงรูปที่ดงเฮหอมแก้มตัวเองเอามาเก็บไว้กับตัวเองแล้วเดินออกไป ที่ไม่รอพี่ชายทำให้ดงเฮระบายยิ้มออกมาแล้ววิ่งไปกุมมือของน้องชาย
คิมซังวูยังคงส่งคนคอยติดตามลูกชายทั้งสองของเค้าอยู่ เค้าไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆและความมีทิฐิของตัวเค้าเองที่ต้องการเห็นลูกชายทั้งสองคนซมซานกลับมาที่บ้าน ถึงเค้าจะเจ็บปวดกับมันสักแค่ไหนที่ลูกชายทั้งสองไม่เห็นเค้าอยู่ในสายตาเลย แต่เค้าก็อยากให้ลูกชายกลับมาอยู่ด้วยกันถึงมันจะเป็นวิธีที่ผิดและไม่ถูกต้องก็ตาม วิธีไหนก็ตามที่ทำให้ลูกชายทั้งสองกลับมารอยู่ด้วยเค้าก็จะทำ
“ท่านครับ ท่านจะให้พวกผมเอารูปปั้นนั้นไปทิ้งจริงหรือครับ ทั้งที่รูปปั้นนั้นมันมีความหมายกับยท่านนะครับ”
“ถึงมันจะมีความหมายกับชั้น แต่มันก้ไม่มีความหมายกับลูกชายทั้งสองของชั้น ในเมื่อมันสองคนไม่เห้นค่าของๆชั้น มันก็คงไม่มีประโยชน์ที่ชั้นจะเก็บไว้”เค้าบอกอย่างเจ็บปวด
“แต่ท่านก็ไม่เคยบอกคุณชายทั้งสองว่ารูปปั้นชิ้นนี้มีค่ากับท่านกับคุณลียอนฮีมากแค่ไหนนะครับ”
“ชั้นบอกไปแล้วมันจะมีความหมายอะไร ในเมื่อมันสองคนไม่เคยเห็นชั้นอยู่ในสายตาเลย มันสองคนไม่เคยคิดว่ามีชั้นเป็นพ่อเลย”
คิมซังวูบอกอย่างเจ็บปวดรวดร้าวภายในใจที่ลูกชายของเค้าทั้งสองไม่เคยเห็นความรัก ความห่วงใยจากตัวเค้าเลย มีแต่เกลียดชังในตัวของเค้ามาตลอดและไม่ยอมรับเค้าเป็นพ่อด้วยซ้ำ ถึงจะมีเงินทอง มีอิทธิพลคนนับหน้าถือตาแค่ไหนแต่ก็ไม่มีความสุข ถ้าลูกยังตั้งป้อมเกลียดตัวเองอยู่อย่างนี้
...............................................................................................................................................................................
ไรเตอร์ขอคุย
*มาแล้วตอนนี้ทุกคน อ่านแล้วเม้นด้วยนะจ๊ะ*
*วันนี้ไม่พร่ำมากขอให้อ่านย่างมีความสุข*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น