ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Will Not Love 11
คิมซังวูสั่งให้ลูกน้องมาบีบบังคับชินดงให้ไล่คิบอมกับดงเฮออกจากงาน แต่ชินดงกับไม่สนคำขู่ของคิมซังวูแม้แต่นิด
“พวกแกไปบอกเจ้านายพวกแกด้วย ว่าชั้นไม่มีทางไล่เด็กสองคนนั้นออกแน่”
ชินดงบอกออกมาอย่างเฉียบขาดและเดินลุกจากโต๊ะไป ที่ลูกน้องของคิมซังวูยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะ แทจินกับคังกับคังโจเดินออกมาที่โต๊ะที่มาพร้อมกับพนักงานคนอื่นทำให้ลูกน้องของท่านประธานบริษัทคิมต้องล่าถอยออกไปจากร้าน
คิบอมและดงเฮมาถึงที่ร้านตามปกติ ที่ชินดงเรียกดงเฮเข้าไปในข้างในร้านแค่สองคน เพราะชินดงไม่ต้องการให้คิบอมมารับรู้เรื่องนี้เพราะเค้ารู้นิสัยของคิบอมอย่างดี
“วันนี้พ่อของเราส่งลูกน้องมาบอกพี่ให้ไล่แกสองคนออกจากร้าน”
“แล้วพี่จะไล่เราสองคนออกจริงๆหรอครับ”
“พี่ไม่ใจร้ายกับแกสองคนหรอก พี่ไม่ใช่พวกเห็นแก่เงินที่จะยอมไล่คนดีๆออกจากงานได้”
“ผมขอบคุณพี่มากนะครับ ที่ช่วยเหลือผมมาตลอดเวลา”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ก็เห็นแกกับคิบอมเป็นน้องชายพี่เหมื่อนกัน เราไปทำงานได้แล้วไป”
“ครับพี่”
ดงเฮที่เดอนออกไปทำงานตามเดิมแล้ว ชินดงได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้เด็กทั้งสองต้องเจอเรื่องที่เลวร้ายในชีวิตอีกเลยแค่นี้ทั้งสองก็ลำบากมากพอแล้ว
ดงเฮที่กลับมาทำงานตามปกติแต่ก็ยังคิดเรื่องของพ่อตัวเองทำไมต้องบีบบังคับเค้าทั้งสองขนาดนี้ด้วย ทั้งทีเค้าไม่เคยสร้างความเดือนร้อนให้กับคนเป็นพ่อเลย
คิบอมที่เห็นพี่ชายซึมลงหลังออกมาจากข้างใน ทำให้คิบอมรู้สึกเป็นห่วง
“พี่ดงเฮ พี่เป้นอะไรไปหรือเปล่า”
“พี่ไม่ได้เป็นอะไร เราทำงานเถอะ ไม่ต้องมาห่วงพี่”
เมื่อได้ยินคำตอบอย่างนั้น คิบอมก็ไม่อยากซักถามอะไรให้มากกว่าเพราะรู้ดีว่าถ้าพี่ชายไม่ยอมตอบก็คงไม่ตอบ รอให้ดงเฮเป็นคนบอกด้วยตัวเองดีกว่าถึงจะรู้ว่าพี่ชายมีเรื่องไม่สบายใจแต่ก็คงต้องรอให้ดงเฮเป็นคนบอกเอง
ลูกน้องของคิมซังวูกลับมารายงานท่านประธานของตนเอง ที่ชินดงร้านคอฟฟี่บุ๊คไม่ยอมทำตามที่จะไล่คิบอมและดงเฮออกจากงาน ทำให้คิมซํงวูโมโหอย่างมาก
“มันกล้าดีอย่างไงถึงกล้ามาอวดดีกับชั้น ถ้ามันไม่ยอมไล่ไอลูกอวดดีของชั้นออก พวกแกไปพังร้านของมันให้หมด ดูซิพวกมันยังที่จะกล้ามาลองดีกับชั้นอีกมั๊ย”
คิมซังวูสั่งลูกนน้องอย่างแข็งกร้าวเมื่อมีคนที่มาคิดลองดีกับเค้า ทั้งที่ไม่เคยมีใครกล้ามาทำกับเค้าแบบนี้มาก่อน
ร้านคอฟฟี่บุ๊คที่ตอนนี้ลูกค้าเริ่มน้อยลงและพนักงานต่างช่วยกันเก็บร้าน ที่ทุกคนดูมีความสุข สีหน้าที่ยยิ้มแย้ม หัวเราะกับการในทำงานร่วมกัน ที่มิตรภาพระหว่างเพื่อนร่วมงานที่มีให้กัน ที่ทุกคนในร้านเปรียบเสมือนพี่น้องกัน ที่คอยช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
เสียงเอะอะโวยวายที่ดังมาจากหน้าร้านทำให้ทุกคนร่วมถึงคิบอมและดงเฮต้องวิ่งออกมาดูและเห็นพวกนักเลงกำลังพังข้าวของในร้าน
เพล้ง
เสียงจานและกระจกที่โดนพวกนักเลงทุบแตกทำให้ทุกคนต่างโมโหและทนมองพวกนักเลงที่มาพังร้านต่อไปอีกไม่ไหว
“พวกแกจัดการให้หมด อย่าให้มีเหลือ” เสียงหัวหน้าที่สั่งออกมาทำให้ ดงเฮตกใจหันหน้าไปถามคิบอม
“คิบอมเราจะทำอย่างไงดี”
“พี่เข้าไปอยู่ข้างใน แล้วโทรบอกตำรวจ เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง”
ดงเฮพยักหน้าให้กับคิบอมและวิ่งเข้าไปในร้านทันที คิบอมหันมามองเพื่อนร่วมงานทุกคน ที่ทุกคนพร้อมที่จะทำเพื่อร้านของตัวเอง
คิบอมหันไปหยิบไม้ที่หักจากเก้าอี้และหันมาสู้กับพวกนักเลง ที่ตอนนี้ความอดทนของคิบอมไม่มีอยู่ในตัวแล้ว มีแต่ความโมโหโทสะที่ไม่คิดกลัวอะไรต่อไป ที่เค้าเข้าไปฟาดตีพวกนักเลงอย่างไม่ปราณี ที่แต่ละคนจต่างนอนระเนระนาดที่โดนคิบอมซัดเข้าให้ นักเลงที่เข้ามาข้างหลังคิบอมที่เงื้อไม้จะมาตีคิบอมแต่เป็นจังหวะที่แทจินเข้ามาเห็นซะก่อน ทำให้คิบอมไม่ต้องโดนพวกนักเลงรุม
ข้างนอกที่กำลังสู้กับพวกนักเลงอย่างไม่ถอย ดงเฮที่วิ่งเข้ามาในร้านที่กำลังโทรหาตำรวจ ที่รู้ในใจรู้สึกเป็นคิบอมก็ว่าจะเป็นอะไรขึ้นมา ชินดงที่เดินออกมาจากข้างในที่ถือปืนออกมาด้วยอย่างขึงขังที่มีดงเฮเดินตามออกมาด้วย
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงปืนที่ดังขึ้นทำให้ทุกคนต้องหยุดชะงัก ที่มีแต่คิบอมที่ยังล็อกตัวของนักเลงอีกคนเอาไว้
“พวกแกบอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าใครส่งพวกแกมา!!”คิบอมตะคอกใส่
“คุณคิมซังวู สั่งให่พวกเรามาพังร้าน”
“พ่อ!!!”ดงเฮเอามือปิดปาก
“หึ หึ”
คิบอมผลักนักเลงลงกับพื้นแล้วหยิบปืนจากพวกนักเลง ที่เดินออกไปด้วยความโมโหโกธา ความเจ็บแค้นอยู่ในใจที่คนเป็นพ่อที่มาทำกับคนแบบนี้ ดงเฮที่เห็นน้องชายเดินออกไปอย่างนั้นพร้อมกับปืนทำให้ดงเฮต้องวิ่งตามคิบอมออกไปอีกคน
“พวกแกอยู่จัดการทางนี้”
ชินดงหันมาสั่งพนักงานและรีบตามคิบอมกับดงเฮไปก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป
คิบอมเดินเข้ามาในบ้านตระกลูคิมท่าทางเกรี้ยวกราดพร้อมกับปืนที่ถือเข้ามาด้วย ทำให้เหล่าสาวใช่และคนในบ้านต่างแตกตื่นที่เห็นคุณชายเข้ามา ถึงจะดีใจที่ได้เห็นชื่อทั้งสอง แต่คงไม่ใช่กลับมาในเหตุการณ์อย่างนี้
“ผู้ชายคนไหนอยู่ไหน!!!”คิบอมตวาดลั่น “ชั้นถามว่าอย่าไหน”
“คิบอมใจเย็นๆ”ดงเฮพยายามดึงแขนคิบอมเพื่อเตือนสติ
“กลับมาแล้วหรอคิบอม ดงเฮ”
เสียงที่ทรงอำนาจของคิมซังวูแต่ไม่กลับทำให้คิบอมกลัวได้ แต่มองด้วยความเกลียดชัง
“หึ คุณกล้าออกมาเผชิญหน้ากับผมแล้วหรอ นึกว่าจะหลบอยู่ข้างในกระโปรงผุ้หญิงเสียอีก”
“ไอคิบอม ชั้นเป็นพ่อแกนะ” คิมซังวูคำรามลั่น
“พ่อหรอ คุณคิดว่าคุณยังเป็นพ่อผมอีกหรอ แต่สำหรับผมกับพี่ดงเฮไม่เคยคิดว่าคุณเป็นพ่อผมเลย พ่อของเราสองคนตายไปตั้งแต่แม่พาเราออกไปจากที่นี้”
คิบอมตอบออกมาอย่างเย้อยหยันแต่มันก็ทำให้คิมซังวูเจ็บช้ำในอกที่ถูกลูกชายทั้งสองไม่เห็นเค้าเป็นพ่อ
“แต่แกก็กลับมาแล้ว กลับยมาเหยีบบบ้านของคนที่แกเกลียดและไม่อยากให้เป็นพ่อ”
“ที่ผมกลับมาเหยีบบที่นี้ เพราะผมจะมาบอกคุณว่า ไม่ว่าคุณจะทำด้วยวิธีใดก็ตามผมกับพี่ดงเฮก็จะไม่กลับมาอยู่ที่นี้เด็ดขาด ในเมื่อคุณส่งคนไปพังร้านของผมได้ ผมก็สามารถมาพังบ้านของคุณได้เหมือนกัน”
คิบอมเล็งปืนไปที่แจกันที่ตั้งโชว์และยิงใส่ทุกที่ของบ้านหลังนี้อย่างไม่หยจุดยั้ง ในเมื่อตำรวจเอาผิดกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้ เค้าก็จะทำแบบเดียวที่ทำไว้กับร้านนของชินดง ไม่ว่าจะเป็นตู้กระจก โซฟา ของโชว์ คิบอมก็ยิงใส่หมดทุกอย่างไม่เป็นชิ้นดี ทำให้ทุกอย่างแตกสลายและพังลงในพริบตา จุดสุดท้ายที่คิบอมเล็งเค้าจำได้ดีว่ามันเป็นของที่พ่อรักมากที่สุด
“ไอของชิ้นนี้ใช่มั๊ยที่คุณรักมากที่สุด ผมจะทำให้มันพังกับมือของผมเอง”
ปัง!ปัง!
เสียงปืนที่ยิงเข้าไปที่รูปปั้นของคิมซังวูที่เค้ารักมากที่สุด ที่แตกลงจนไม่เหลือชิ้นดี
“ไอคิบอมแก!!”
“ในเมื่อคุณทำกับผมและแม่ได้ ผมก็ทำกับคุณได้เหมื่อนกัน คุณเล่นมาอย่างไง ผมก็ตอบกลับอย่างนั้น คุณกับผมต้องตาต่อตา ฟันต่อฟัน”
คิบอมบอกอย่างปวดร้าวในใจและเค้าก็เดินออกจากบ้านไปที่ดึงมือดงเฮออกไปด้วย ที่ดงเฮไม่ยอมมองหน้าพ่อเลย มันยิ่งทำให้คิมซังวูรู้สึกเจ็บปวดกับภาพของลูกชายทั้งสองที่ไม่เคยเห็นเค้าอยู่ในสายตาเลย
“ผมว่าคุณเลิกทำร้ายลูกชายของคุณได้แล้ว คนที่จะเจ็บก็มีแต่คุณเอง ลูกชายของคุณเค้าเจ็บมามากพอแล้วกับสิ่งที่คุณทำ”
ชินดงพูดเตือนสติคิมซังวูที่ยังมีทิฐิและอารมณ์ของตัวเองที่ได้ทำไว้กับลูกชายทั้งสอง ที่ทำให้เค้าลองคิดทบทวนสิ่งที่เค้าทำไว้ให้กับลูกชายทั้งสอง ทำไมลูกชายต้องมาเป็นแบบนี้ มันความผิดใครกันแน่กับเรื่องที่เกิดขึ้น
..................................................................................................................................................................................
ไรเตอร์ขอคุย
ไรเตอร์ขอคุย
*มาอัพแล้วนะจ้า ขอโทษที่มาอัพช้านะทุกคน*
*อ่านแล้วเม้นด้วยนะจ๊ะ อยากอ่านเม้นจ้าทุกคน*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น