ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Will Not Love 13
ร้านคอฟฟี่บุ๊คที่ทำการซ่อมแซมที่พวกลูกน้องของคิมซังวูมาพังไว้เมื่อคืน ทำให้ชินดงต้องปิดร้านปรับปรุงชั่วคราว ถึงชินดงจะสั่งให้พนักร้านในร้านหยุดงานแต่ทุกคนต่างพร้อมใจกันมาช่วยชินดงที่ร้านเหมื่อนเดิมที่ไม่คิดค่าแรงเลย
“ไอแทจินแกวางเก้าอี้ให้ดีๆหน่อยซิ”
“ครับพี่”
“อ้าวแกสองคนมาด้วยหรอ”
ชินดงที่หันมาเห็นสองพี่น้องปลาบู่ปลาทองเดินเข้ามา ที่วันนี้คิบอมดูยิ้มแย้มต่างจากเมื่วานโดนสิ้นเชิง
“ก็ต้องซิครับพี่ ร้านนี้ก็เหมื่อนเราของผมเหมื่อนกันนะ”
“เป็นร้านแกเมื่อไรว่ะคิบอม”แทจินตะโกนแซวถาม
“อีกไม่นานว่ะ”
“อ้าวไอนี้จะยึดร้านชั้นแล้ว แล้วต่อไปกูจะทำอะไรกินว่ะนี้”ชินดงพูดติดตลก
“พี่มีอะไรผมสองคนช่วยมั๊ยพี่”ดงเฮเอ่ยอาสา
“แกไม่ต้องมาถามเลย งานนะมีให้แกช่วยอยู่แล้ว แกไปช่วยคังโจจัดหนังสือตรงโน้นนู้น ส่วนแกคิบอมไปช่วยแทจินจัดโต๊ะ”
“คร๊าบ”
คิบอมและดงเฮแยกย้ายกันไปทำงานตามที่ชินดงสั่ง คิบอมเดินมาช่วยแทจินยกโต๊ะมาวางที่แทจินจะวางอีกตำแหน่งหนึ่ง ส่วนคิบอมก็จะวางอีกทีหนึ่ง ทำให้สองหนุ่มยื้อยุดโต๊ะไปมาก เสียงที่เถียงกันของสองหนุ่มทำให้ดงเฮและคังโจหันมามอง
“ผมว่าวางตรงนี้ดีกว่านะพี่แทจิน”
“แต่ชั้นว่าว่าตรงมันดีกว่า”
ทั้งสองต่างยื้อยุดโต๊ะไปมาเพื่อที่จะไปวางที่ของตัวเองที่เห็นว่าเหมาะที่สุด ไม่นานเสียงไม่พึงประสงค์ก็ดังขึ้น
เพล้ง
เสียงกระจกที่แตกกระจายจากการดึงโต๊ะที่พลาดไปโดนกระจกเข้า ทำให้คิบอมและแทจินต่างหน้าเหวอที่ทำกระจกแตก แต่ไม่พ้นสายตาของชินดงไปได้
“กระจกกู ชั้นเพิ่งติดไปเมื่อเช้านี้เอง แกสองคนตาย”
ไม่ทันที่ชินดงจะได้ออกแรงวิ่งคิบอมและแทจินก็วิ่งหายกันไปแล้ว ดงเฮได้แต่มองและหัวเราะออกมาที่เห็นชินดงเสียดายของและวิ่งไล่กวดเจ้าสองตัวแสบที่ทำกระจกแตกไม่ทันอีก
กว่าทุกคุกจะเสร็จงานก็ปาเข้าไปหกโมงเย็นที่ทุกคนต่างเหฯดเหนื่อยในการทำงานมาทั้งวัน ๙นดงซึ้งน้ำใจของน้องๆที่มาช่วยงานที่ร้าน ทำให้ชินดงพาทุกคนไปเลี้ยงอาหารเป็นการขอบคุณ
“วันนี้พวกแกอยากทานอะไรสั่งได้เลย มื้อนี้พี่เลี้ยงเอง” ทุกคนต่างดีใจที่วันนี้จะได้ทานของฟรี “ส่วนแกสองคนทำกระจกชั้นแตก ชั้นจะสั่งให้แกสองคนเอง”
เมื่อทุกคนต่งสั่งอาหารกันเรียบร้อยที่เว้นแต่คิบอมและแทจินที่ไม่ต้องสั่งเพราะชินดงบอกแล้วว่าเค้าจะสั่งให้เอง ทำให้ทั้งสองได้แต่นั่งหงอย เมื่ออาหารถูกนำมาเสิฟร์ทำให้คิบอมและแทจินต้องทำหน้าหมาหง่อยเข้าไปอีก เมื่อเห็นว่าอาหารของตัวเองเป็นแค่รามยอนแค่นั้น ส่วนคนอื่นได้แต่ของดีๆทั้งนั้น เนื้อเกาหลีย่าง ซุปโสมอันล้ำค่า อยากทานอย่างนั้นไม่เอารามยอน
“โหพี่ชินดงอ่ะ อยากได้แบบดงเฮอ่ะ”แทจินบ่น
“แกสั่งใหม่ก็ได้นะ แต่แกสองคนจะโดนหักเงินเดือนหนึ่งเดือนok”
“กินนี้ก็ได้”คิบอมบอกอย่างจำใจ
“คิบอมทานกับพี่ก้ได้นะ เดี๋ยวพี่ป้อนให้”
ดงเฮคีบชิ้นเนื้อให้กับคิบอมที่อ้าปากรอรับอยู่ ท่าทางของคิบอมที่ยิ้มไปด้วยดูมีความสุขเหลือเกินทำให้ทุกคนบนโต๊ะถึงกับอึ้งกิมกี่และมองสองพี่น้องเป็นตาเดียวที่จะดูแลกันดีเหลือเกิน
“คังโจไอสองคนนี้มันแปลกนะ”
“ชั้นก็ว่างั้นแหละ ไม่เหมื่อนพี่น้องกันเลย มันเหมื่อนคนรักมากกว่า”
แทจินและคังโจที่กระซิบกระซาบกันสองคนที่เห็นท่าทางขิงพี่น้องคู่นี้แล้วที่ทำอะไรไม่เหมื่อนพี่น้องกันเลย ทั้งเช็ดปาก ทั้งป้อนข้าว มันเป็นพี่น้องกันหรือเปล่านี้ ขนาดผมกับคังโจเป็นแฟนกันยังไม่ขนาดนี้เลยนะ
คิบอมและดงเฮที่กลับมาบ้านในสภาพเหนื่อยล้าเต็มที่ คิบอมจึงทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอนของดงเฮ ที่ดงเฮเดินเข้ามาดึงแขนคิบอมให้ลุกไปอาบน้ำ แต่คิบอมกลับดึงตัวดงเฮเข้ามากอดให้นอนทาบทับอยู่ตัว
“ปล่อยพี่นะคิบอม”ดงเฮทุบตีหน้าอกกว้าง
“ไม่ปล่อยผมจะนอนกอดพี่แบบนี้”
“จะเล่นอะไรอีกนี้ พี่ไม่เล่นด้วยนะ พี่เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะ”คิบอมยิ้มตาหยีที่เห็นพี่ชายงอนและกระชับกอดแน่นนขึ้น
“ถ้าผมจะแกล้งพี่ พี่จะให้ผมแกล้งหรือเปล่า”
คิบอมยื่นหน้าเข้ามาใกล้กับเรียวปากอมชมพูที่ตอนนี้ใจของดงเฮสั่นๆไม่รู้ว่าเจ้าน้องชายคิดจะแกล้งอะไรเค้าอีก ใบหน้าที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ที่ดงเฮหลับพริ้มพร้อมที่จะรับจูบจากน้องชาย ที่ปากหนาทาบทับลงบนปากอมชมพูที่สองปากประกบที่เนิ่นนานที่ทั้งสองหัวใจมอบให้กัน แต่ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้
“ผมแกล้งพี่แค่นี้แล้วกัน แค่นี้ผมก็ชื่นใจแล้ว”
คิบอมที่ถอนจุมพิตออกมาและลุกขึ้นไปอาบน้ำ ที่ดงเฮได้แต่มองตามหลังน้องชายแล้วยิ้มออกมาที่มือบางก็ลูบบนเรียวปากที่เพิ่งถูกคิบอมจูบไว้เมื่อครู่ที่ไม่ต่างจากคิบอมที่อยู่ในห้องน้ำที่ยืนยิ้มอยู่หน้ากระจกที่ทำให้เค้าแน่ใจอะไรบ้างอย่าง
“พี่ดงเฮอีกไม่นานผมจะบอกรักพี่ด้วยตัวผมเอง”
คิบอมบอกกับตัวเองในกระจกที่เค้ามั่นใจแล้วและแน่ใจในตัวเองและหัวใจของพี่ชายของเค้ามากขึ้น ถึงมันจะเป็นสิ่งที่ผิด แต่จะทำอย่างไงในเมื่อหัวใจมันรักพี่ชายเข้าไปแล้ว อะไรจะเกิดขึ้นเค้าขอเป็นคนรับสิ่งที่กระทำเองเพียงคนเดียว
คิบอมที่เดินอาบน้ำเสร็จที่เดินออกมาเห็นพี่ชายนอนหลับปุยเหมื่อนเด็ก คิบอมจึงเดินมาจัดการตัวเองให้เสร็จแล้วค่อยลงมานอนบนเตียงกับพี่ชายที่นอนหลับอยู่ คิบอมดึงร่างเล็กของพี่ชายเข้ามากอดแนบแน่นกับตัวและก้มลงมาจูบบนหน้าผากของพี่ชายที่หลับไม่รู้เรื่อง
“ผมรักพี่นะฮ่ะ”
คำนี้คำเดียวที่อยากจะบอกไปเหลือเกิน อยากบอกให้พี่รู้ตอนที่ไม่ได้หลับแบบนี้
ดงเฮที่นอนฝันถึงลียอนฮีผู้เป็นแม่ ที่สีหน้าของคุณลีที่มีใบหน้าที่ยิ้มแย้มแต่ก็แฝงไปด้วยความกังวล ดงเฮที่เห็นแม่ยืนอยู่เป็นวิ่งเข้าไปสวมกอดคนเป็นแม่ด้วยความคิดถึง
“แม่ครับผมคิดถึงแม่จังเลย”
“แม่ก็คิดถึงลูกเหมื่อนกันและแม่ก็รักลูกกับน้องเสมอนะ”ยอนฮีลูบผมของลูกชายด้วยความคิดถึง “ดงเฮฟังแม่นะ”ดงเฮเงยหน้าขึ้นมามอง “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นลูกจะต้องดูแลน้องให้ดี อย่าทิ้งน้องไปไหน อย่าปล่อยให้น้องตรงอยู่คนเดียว ไม่ว่าสิ่งนั้นที่น้องทำจะมันเป็นสิ่งที่ผิดก็ตาม ลูกต้องเข้าใจน้องและรับฟังเหตุผลของน้องนะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับลูกให้ลูกใช้หัวใจเป็นตัวตัดสิน เพราะมันจะทำให้ลูกของแม่ทั้งสองมีความสุขกับมัน”
“ครับแม่ ผมจะทำตามที่แม่บอกและผมจะไม่มีวันทิ้งคิบอมไปไหนเด็ดขาด ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม”
“แม่รักลูกทั้งสองมากนะ”
ภาพของลียอนฮีค่อยๆหายไป ดงเฮตืนจากความฝันที่ตัวของเค้าเองอยู่ในอ้อมกอดของน้องชาย ทำให้ดงเฮนึกภาพความฝันที่คนเป็นแม่ฝากฝังเอาไว้
“ผมสัญญาครับแม่ ผมจะดูแลคิบอมเป็นอย่างดีและจะไม่มีทางทำให้คิบอมต้องเนียใจครับแม่”
ดงเฮบอกออกมาที่อยากบอกให้คนเป็นแม่หายเป็นห่วงและดึงผ้าห่มมาห่มและซุกหน้าลงบนอกกว้างที่แสนจะอบอุ่นที่ไม่มีใครสามารถที่จะให้ได้แล้วนอกจากน้องชายคนนี้คนเดียว
..............................................................................................................................................................
ไรเตอร์ขอคุย
*มาตามคำเรียกร้องของลีดเดอร์ ตอนนี้อาจจะหวานไม่มากแต่ก็มีให้หวานนิดหน่อย*
*ถ้าชอบก็เม้นด้วยนะ โอมจงเม้น จงเม้น ถึงห้าเม้น ขอห้าเม้นก็พอนะจ๊ะ*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น