ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Time Of Love เวลาแห่งรัก 3
หลังจากที่ดงเฮไม่สบาย ดงเฮก็กลับมาเล่นซุกซนตามเคยแต่อาการของดงเฮยังไม่หายดีเป้นปกติ แต่สำหรับดงเฮแล้วเค้าแค่คิดว่าอาการป่วยแค่ธรรดาที่เกิดจากการเล่นซุกซนเท่านั้นเองจึงไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษและวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ดงเฮออกมาเล่นกับคิบอม ที่คิบอมชวนมาเล่นที่สวนดอกไม้เพราะคิบอมตั้งใจจะมาบอกดงเฮเรื่องที่เค้าต้องย้ายไปอยู่อเมริกาเพราะนี้เหลืออีกไม่กี่วันที่คิบอมจะต้องไปอเมริกาแล้ว
“ดงเฮคิบอมมีอะไรจะบอกดงเฮ”
เด็กชายเอ่ยขึ้นมาเมื่อได้ยืนอยู่กลางสวนดอกไม้ที่มีเด็กชายอีกคนกำลังเล่นกับดอกไม้ที่สวยงามอยู่
“มีอะไรหรอคิบอม”
เด็กชายตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาถามและละความสนใจจากดอกไม้มาหาเด็กชายตัวโต
“อาทิตย์นี้คิบอมจะไปอเมริกาแล้วนะ”
คำตอบที่ออกจากปากของเด็กชายตัวโตทำให้เด็กชายตัวเล็กตกใจไม่คิดว่าเด็กชายตัวโตจะทิ้งเค้าไป
“คิบอมจะทิ้งเค้าไปอยู่อเมริก้าหรอ คิบอมไม่รักเค้าแล้วหรอ”
“คิบอมรักดงเฮนะและคิบอมไม่ได้ทิ้งดงเฮไปไหน แต่คิบอมต้องไปเพราะคิบอมต้องไปเรียนและต้องไปอยู่กับพ่อของคิบอมที่โน้น”
เด็กชายตัวเล็กได้ฟังน้ำตาถึงกับเออไหลออกมาจากดวงตาและพูดออกมาด้วยเสียงสะอื่นที่รู้ว่าเด็กชายตัวโตจะไปอยู่ที่ไกลกว่า
“อือ...แล้วคิบอม...อือ..จะกลับมาหาเค้าไหม”
เด็กชายตัวโตที่เห็นเด็กชายตัวเล็กร้องไห้ออกมาจึงหันหน้ามาหาและเอามือเช็ดน้ำตาให้กับเด็กชายตัวเล็ก
“ดงเฮอย่าร้องไห้ซิ อย่างไงคิบอมก็ต้องกลับมาหาดงเฮอยู่แล้วคิบอมไม่มีวันทิ้งดงเฮหรอก”
“สัญญานะว่าคิบอมจะกลับมาหาเค้า”
“คิบอมสัญญาว่าจะกลับมาหาดงเฮทุกปีวันคริตมาสตร์คิบอมจะกลับมาหาดงเฮและจะมารอดงเฮที่สวนดอกไม้แห่งนี้”
“เค้าก็จะมารอคิบอมที่นี่ทุกปีเลย”
เด็กชายตัวเล็กบอกออกมาและใช้นิ้วก้อยมาเกี่ยวก้อยเพื่อเป็นสัญญาของกันและกัน
“คิบอมมีของมาให้ดงเฮด้วยนะ ของชิ้นนี้คิบอมตั้งใจทำให้ดงเฮเลยนะถึงมันจะไม่สวยเท่าไรนะแต่คิบอมก็ทำจากใจของคิบอมเลยนะ”
เด็กชายตัวโตบอกออกมาและหยิบไหมพรมที่ถักร้อยมาเป็นสร้อยข้อมือที่มีตัวอักษรK กับ H ที่เกี่ยวคล้องกันเอาไว้แล้วสวมใส่ที่ข้อมือของเด็กชายตัวเล็กที่มองดูและยิ้มอย่างพอใจ
“เค้าจะใส่ติดตัวไว้ตลอดเลยนะ เค้าจะไม่ถอดมันออกเลย”
“ถ้าคิดถึงคิบอมก็หยิบสร้อยเส้นนี้มาดูนะ ดงเฮจะได้หายคิดถึงคิบอม”
เด็กชายตัวเล็กพยักหน้าให้เป็นคำตอบและเอามือล้วงในกระเป๋าและหยิบปลานีโม่ตัวน้อยที่ติดกับตัวตลอด
“เค้าให้เจ้าปลานีโม่ตัวนี้กับคิบอมนะ เจ้าปลานีโม่ตัวนี้เค้ารักมากเลยคิบอมเก็บรักษามันให้ดีนะและมันเป็นตัวแทนของเค้าด้วยนะ”
เด็กชายตัวน้อยพยักหน้าออกมาและยิ้มเป็นคำตอบเด็กชายตัวเล็กก็ดึงมือของเด็กชายตัวโตวิ่งไปด้วยกัน
“ดงเฮจะพาคิบอมไปไหน”
“เดี๋ยวคิบอมก็รู้เอง”
เด็กชายตัวเล็กจับมือเด็กชายตัวโตวิ่งไปพร้อมกันโดยไม่ได้บอกอะไรอีกเลย จนมาถึงต้นไม่ที่อยู่ติดชายหาด
“ดงเฮพาคิบอมมาที่นี่ทำไม”
“ก็เค้าจะพาคิบอมมาต้นไม้ของเรา”
เด็กชายเล็กบอกออกมาและเดินมาที่ต้นไม้ต้นหนึ่งและเอาปากกาเมจิมาขีดเขียนบนต้นไม้เด็กชายตัวโตสงสัยจึงเดินมาใกล้และเด็กชายตัวเล็กจึงหันหน้ามาหาเด็กชายตัวโต
“เค้าเขียนชื่อคิบอมกับเค้าไว้ด้วยถ้าเค้าคึดถึงคิบอมเค้าก็จะมาเขียนที่ต้นไม้นี้ เมื่อคิบอมมาอ่านจะได้รู้ว่าเค้าคคิดถึงคิบอมมากแค่ไหน”
เด้กชายตัวเล็กบอกออกมาทำให้เด็กชายตัวโตยิ้มออกมากับเด็กชายตัวเล็ก เด็กชายตัวเล็กยิ้มตอลและหันกลับไปเขียนแล้วเด็กชายตัวเล็กเกิดอาการหน้ามืดและเป็นลมขึ้นมา เด็กชายตัวโตที่เห็นเด็กชายตัวเล็กเป็นลมจึงตกใจและวิ่งไปอุ้มร่างของเด็กชายตัวเล็กอย่างตกใจและอุ้มร่างของเด็กชายตัวเล็กวิ่งไปหาคนช่วย
“ดงเฮอย่าเป็นอะไรไปนะ”
เด็กชายตัวโตอุ้มร่างที่ไร้สติอย่างร้อนรนและตะโกนเรียกชื่อคนที่อยู่ในอ้อมแขนไปด้วย
“น้ายูริ ดงเฮเป็นอะไรไปไม่รู้ครับ”
เด็กชายตัวโตตะโกนเรียกยูริแม่ของดงเฮ ยูริจึงรีบวิ่งมาดูที่หน้าบ้าน
“คิบอมพาดงเฮขึ้นรถ น้าจะพาดงเฮไปโรงพยาบาล”
ญุริบอกออกมาคิบอมจึงรีบวางดงเฮไว้ที่เบาะหลังแล้วขึ้นไปนั่งข้างดงเฮ ยูริจึงรีบขับรถออกไปทันที หน้าห้องฉุนเฉินที่ทุกคนต่างร้อยรนรอดงเฮอยู่ที่หน้าห้องอย่างใจคอไม่ดีและเป็นดงเอที่สุด
“ยูริดงเฮคงไม่เป็นอะไรมาก เธอทำใจดีไว้ก่อนนะ”
คิมแตฮีบอกออกมาเมื่อเห็นยูริเป็นห่วงดงเฮอย่างมาก เมื่อคุณหมอเดินออกมาจากห้อง ยูริจึงรีบวิ่งไปหาคุณหมอทันที
“คุณหมอค่ะ ลูกชายชั้นเป็นไงมั้งค่ะ”
“คุณเป็นแม่ของเด็กใช่ไหมครับ”
“ใช่ค่ะ มีอะไรหรือค่ะ”
“งั้นขอเชิญคุณไปคุยที่ห้องหน่อยนะครับ แต่ตอนนี้หมอให้คนป่วยย้ายไปอยู่ห้องปกติแล้วครับ”
“ค่ะ คุณหมอ”
ยูริรับคำแล้วเดินตามคุณหมอไปที่ห้อง คิมแตฮีจึงหันมาสั่งคิบอม
“คิบอมเดี๋ยวเราไปอยู่เป็นเพื่อนดงเฮที่ห้องก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะไปเป็นเพื่อนน้ายูริก่อน”
คิมแตฮีสั่งออกมาแล้วเดินตามยูริออกไป ยูริกับแตฮีนั่งอยู่ตรงข้ามกับคุณหมอเพื่อรอฟังคำตอบ
“คือหมออยากทราบว่าทางครอบครัวของคุณมีใครเคยเป็นมะเร็งเม็ดเลืดขาวหรือเปล่าครับ”
“พ่อของดงเฮเสียชีวิตจากโรคนี้ค่ะ แต่คุณหมอมีอะไรหรือเปล่าค่ะ”
“คือทางเราได้ทำการเจาะเลือดตรวจ Complete blood count ซึ่งหมอได้ตรวจดูลักษณะเม็ดเลือดของผู้ป่วยเราพบว่าผู้ป่วยเป็นลูคีเมียหรือเรียกง่ายว่ามะเร็งเม็ดเลือดขาวครับ”
“อะไรนะค่ะ! หมอต้องช่วยลูกชายชั้นด้วยนะค่ะ ชั้นไม่อยากเสียแกไปอีกคน ชั้นเสียพ่อนแกไปคนหนึ่งแล้วอย่าให้ชั้นต้องเสียแกไปอีกคนเลย”
ยูริบอกออกมาอย่างเสียใจและทำใจไม่ได้เมื่อรู้ว่าลูกชายเพียงคนเดียวของเธอต้องมาเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวอีกคน คิมแตฮีจึงต้องปลอบออกมา
“ยูริเธอใจเย็นๆก่อนนะ ดงเฮคงไม่เป็นไรมาก”
“คือหมอจะบอกว่าทางเราจะต้องเลือดจากไขกระดูกเพิ่มเติมเพื่อให้แน่ใจว่าคนป่วยเป็นโรคนี่จริว หมอแค่อยากจะให้คุณทำใจและดูแลคนป่วยให้ดีเพราะโรคนี้ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ถึงจะรักษาให้ผุ้ป่วยให้หายผู้ป่วยก็จะกลับมาเป็นใหม่ได้ แต่ตอนนี้หมออยากให้ผู้ป่วยนอนโรคพยาบาลก่อนเพื่อรอการตรวจที่แน่นอนและดูว่าผู้ป่วยสามารถที่จะเปลี่ยนไขกระดูกได้หรือไม่”
“ค่ะคุณหมอ ชั้นยอมทุกอย่างเพื่อให้ลูกชายของชั้นหาย”
ยูริตอบออกมาอย่างหนักแน่นเธอยอมทำทุกอย่างของอย่างเดียวให้ลูกชายของเธอหายจากโรคนนี้ คิบออมที่นั่งเฝ้าดงเฮก็ร้อนใจที่ดงเฮไม่ยอมตื่นซักที
“ดงเฮตื่นซักที่ซิ คิบอมรอดงเฮอยู่นะ”
คิบอมบอกออกมากับดงเฮที่นอนอยู่บนเตียงที่ดงเฮนั้นรู้สึกตัวแล้วแต่แกล้งหลับอยู่
“หรือต้องทำแบบตอนเล่นเจ้าหญิงเจ้าชาย”
คิบอมบอกออกมาแต่หารู้ไม่ว่าดงเฮนั้นได้ยินและรออยู่ คิบอมจึงก้มลงจุมพิตบนปากของดงเฮและเมื่อคิบอมจุมพิตดงเฮอยู่เค้าก็รู้ว่าดงเฮแกล้งตัวเองอยู่
“แกล้งคิบอมอีกแล้วนะดงเฮ”
“คิ คิ คิบอมจูบเค้าอีกแล้วคิ คิ”
คิบอมแกล้งทำเป็นงอนดงเฮไม่ยอมคุยด้วยดงเฮจึงต้องง้อ
“โกรธเค้าหรอ”
“ก็คิบอมเป้นห่วงดงเฮแทบตาย แต่ดงเฮกลับมาแกล้งคิบอม”
“เค้าขอโทษนะคิบอม แค่เค้าอยากให้คิบอมจุมพิตเค้าก่อนจะไปอเมริกา คิบอมหายโกรธเค้านะ นะ”
“คิบอมหายโกรธก็ได้”
“คิบอมหายโกรธเค้าแล้ว เค้าดีใจจังเลย”
ดงเฮร้องออกมาอย่างดีใจทำให้ยูริกับแตฮีที่เดินเข้ามาเห็นลูกชายร้องสดใสอย่างมีความสุขทำให้ยูริต้องหยุดร้องไห้และเดินเข้ามาถามลูกชาย
“ดีใจอะไรเจ้าตัวแสบ”
“ก็ผมดีใจที่คิบอมไม่โกรธผมแล้ว”
“เราไปทำอะไรให้คิบอมเค้าอีกล่ะ”
“แค่แกล้งนิดเดียวเอง”
“นิดเดียวหรอดงเฮ”
คิบอมตอบคำออกมาทำให้ดงเฮทำหน้าอมลมออกมา ทำให้ยูริกับคิมแตฮีถึงกับยิ้มออกมากับการง้องอนของลูกชายทั้งสอง
“คิบอมแม่ว่าเรากลับบ้านก่อนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยมาใหม่”
คิมแตฮีหันมาบอกลูกชาย คิบอมจึงหันไปพูดกับดงเฮ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้คิบอมมาใหม่นะ”
“เค้าจะรอนะ”
“ยูริชั้นกลับก่อนนะ เดี๋ยวชั้นมาใหม่ ไปคิบอม”
คิมแตฮีบอกออกมาและเดินออกไปโดยมีคิบอมเดินตามออกไป เมื่อคิมแตฮีและคิบอมกลับไปแล้ว ยูริจึงจัดแจงให้ดงเฮนอน
“นอนได้แล้วนะ”
“ครับแม่”
ดงเฮล้มตัวลงนอน ยูริจึงห่มผ้าห่มให้ดงเฮไม่นานดงเฮก็หลับไป ยูริลูบผมและมองหน้าลูกชายรู้สึกสงสารลูกชายที่ต้องเป็นโรคนี้น้ำตาของผู้เป็นแม่ก็ไหลออกมาที่ต้องเห็นลูกชายต้องมาเจ็บปวดกับโรคนี้เพียงคนเดียว
คิบอมที่มาเยี่ยมดงเฮที่โรงพยาบาลทำให้ดงเฮเลิกเบื่อกับกการนอนโรงพยาบาลและได่มีเพื่อนเล่น
“คิบอมไม่อยู่ เค้าไม่มีเพื่อนเล่นเลย เค้าเบื่อที่นี่มากเลย”
“ถ้าดงเฮไม่อยากนอนที่นี่ ดงเฮก็ต้องหายไวๆจะได้ออกจากโรงพยาบาลไวๆ”
“เค้าจะให้หายทันไปส่งคิบอมอาทิตย์นี้ เค้าสัญญาเค้าจะไปส่งคิบอมที่สนามบิน”
“ถ้าดงเฮไปส่งคิบอม ดงเฮก็ต้องนอนพักผ่อนให้มากๆและต้องทานยาตามที่หมอสั่งด้วยไ
คิบอมบอกออกมาและจัดแจงให้ดงเฮนอน ดงเฮจึงตามที่คิบอมบอกและหลับไปเพราะฤทธิ์ยา คิบอมมองดูใบหน้าของดงเฮและคิดว่าอีกนานแค่ไหนจะได้เจอดงเฮอีก
และวันที่คิบอมต้องไปอเมริกาก็มาถึงคิบอมจัดเตรียมกระเป๋าไปที่รถและสิ่งที่คิบอมไม่ลืมติดตัวไปด้วยคือเจ้าปลานีโม่ที่ดงเฮให้ไว้
“คิบอมน้ายูริโทรมาบอกว่าดงเฮคงไปส่งลูกไม่ได้นะ อาการของดงเฮทรุดลงคุณหมอไม่อยากให้ดงเฮออกจากโรงพยาบาลกลัวดงเฮจะติดเชื้อได้”
คิมแตฮีผู้เป็นแม่บอกออกมาเมื่อเห็นลูกชายเดินลงมาจากข้างบน
“แม่ครับ ก่อนที่จะไปผมขอไปหาดงเฮที่โรงพยาบาลก่อนนะครับ”
“ได้ซิลูก นี่เราก็ยังมีเวลา”
คิมแตฮีอนุญาติออกมาเพราะเธอก้อยากให้คิบอมไปเจอดงเฮครั้งสุดท้ายเพราะเธอคิดว่าการไปอเมริกาครั้งนี้เธอและลูกคงไม่กลับมาเกาหลีอีกและคิบอมก็คงจะตัดใจและลืมดงเฮไปแล้วหลังไปจากที่นี่
ดงเฮที่หลับอยู่เพราะฤทธิ์ยาที่ทานเข้าไปที่มียูรินั่งเฝ้าเพราะความห่วงลูกชายที่อาการทรุดลงจากเดิม คิมแตฮีกับคิบอมที่เข้ามาในห้องที่เห็นยูรินั่งจับมือดงเฮก็อดสงสารไม่ได้ ยูริที่เห็นคิมแตฮีและคิบอมที่เข้ามาก็ทักทาย
“จะไปกันแล้วหรอ”
“ใช่จ๊ะ แต่คิบอมเค้าอยากมาหาดงเฮก่อนก็เลยพามาหาก่อน”
“มาซิคิบอม ดงเฮยังหลับอยู่เลยเดี๋ยวหน้าปลุกให้นะ”
ยูริทำท่าจะปลุกดงเฮแต่คิบอมห้มไว้
“ไม่ต้องปลุกดงเฮหรอกครับน้ายูริ ให้ดงเฮได้นอนพักผ่อนเถอะครับ”
คิบอมบอกออกมาและเดินมานั่งข้างตียงดงเฮที่ดงเฮยังนอนหลับอยู่
“ดงเฮคิบอมไปแล้วนะ ดงเฮดูแลตัวเองดีๆนะ ถ้าคิบอมกลับมาแล้วดงเฮต้องหายนะ คิบอมสัญญานะว่าจะกลับมาหาดงเฮ”
คิบอมบอกออกมาและกุมมือดงเฮเอาไว้เพื่อให้ดงเฮได้รับรู้ในสิ่งที่เค้าพูด คิบอมลากับดงเฮที่หลับอยู่เสร็จคิบอมก้เดินมาหาคิมแตฮีที่ยืนรออยู่
“ไปเถอะครับแม่”
“ยูริชั้นไปก่อนนะ ดูแลตัวเองด้วยนะ”
คิมแตฮีลายูริเสร็จก็เดินจูงมือคิบอมออกไป เมื่อคิมแตฮีกับคิบอมเดินออกไปดงเฮก็ตื่นขึ้นมา
“แม่ครับ”
“ตืนแล้วหรอดงเฮ คิบอมพึ่งออกไปเมื่อกี้เอง”
ยูริบอกออกมาดงเฮตกใจออกมาที่คิบอมมาหาและยิ่งไปกว่านั้นวันนี้เป้นวันที่คิบอมต้องไปอเมริกา
“ทำไมแม่ไม่ปลุกผม ผมจะไปหาคิบอม”
ดงเฮถามด้วยเสียงดังพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อไหลออกมา
“แต่ลูกไม่สบายอยู่นะดงเฮ”
“แต่ผมจะไปหาคิบอม”
ดงเฮบอกออกมาและวิ่งลงจากเตียงและวิ่งออกจากห้องไปให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะไปหาคิบอมให้ทัน ยูริที่เห็นลูกชายวิ่งออกไปอย่างนั่นจึงวิ่งตามไปดงเฮออกไปด้วยความเป็นห่วง ดงเฮที่วิ่งออกมาไม่คิดชีวิตที่ร้องไห้ออกมาตลอดททางและตะโกนเรียกคิบอม
“คิบอม คิบอมรอเค้าก่อนนะ”
คิบอมที่เดินมาขึ้นรถและหันกลับมามองข้างในอีกครั้งก่อนที่จะเดินขึ้นรถไปและรถของคิบอมก็ขับออกไป ดงเฮที่วิ่งออกมาที่ถนนและเห็นรถของคิบอมแล่นออกไปดงเฮจึงวิ่งตามรถของคิบอมพร้อมตะโกนเรียกคิบอมที่นั่งอยู่ในรถ
“คิบอม คิบอม อย่าพึ่งไป”
เสียงตะโกนเรียกของดงเฮที่ร้องเรียกคิบอมออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาก็ไม่ทำให้คิบอมได้ยินเสียงเรียกของดงเฮได้
“คิบอม”
เสียงเรียกสุดท้ายที่ทรุดลงพร้อมกับร่างของเด็กชายตัวเล็กที่ร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจแต่เสียงนี้ก็ทำให้คิบอมนั้นหันกลับมาแต่ไม่เห็นคนที่เรียกแล้วดงเฮที่นอนร้องไห้ออกมาด้วยความเสียงใจที่ไม่ได้ไปส่งคิบอมและไม่มีคิบอมข้างกายอีกแล้ว
“เค้ารักคิบอมนะ”
เสียงสุดท้ายที่เอ่ยออกมาก่อนที่จะหมดสติไปของเด็กชายตัวเล็ก ยูริที่ยืนดูลูกชายอยู่ด้วยความสงสารอย่างจับใจที่ลูกชายต้องเป็นแบบนี้และเห็นลูกชายที่นอนหมดสติไปทำให้เธอต้องรีบวิ่งเข้ามาที่ร่างของลูกชายทันที
“ดงเฮลูกอย่าเป็นอะไรไปนะ”
..................................................................................................................................................................................
ไรเตอร์ขอคุย
*อัพจบนี้ตอนแล้ว อัพเสร็จซักที่ตอนนี้*
*ด๊องเราจะเป้นอย่างไงต่อไปต้องรออ่านตอนหน้า ทิ้งไว้ให้ค้าง555*
*คิบอมกับดงเฮจะลืมเรื่องราวในอดีตหรือไม่ต้องติดตาม ความรักของคิบอมดงเฮเป็นอย่างไงก็ต้องรออ่าน*
*อยากรู้ว่าตอนหน้าเป็นอย่างไงต้องเม้นกันด้วย อ่านแล้วเม้นด้วยนะจ๊ะลีดเดอร์ทุกคน*
*ตอนแรกกะว่าให้คิบอมกับดงเฮโตในตอนนี้ แต่งไปแต่งมาคิบอมกับดงเฮโตในตอนหน้าแบบแต่งยาวเกินไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น