ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Time Of Love เวลาแห่งรัก 2
คิบอมที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็ลงมาทานข้าวพร้อมกับแตฮีผู้เป็นแม่ที่นั่งรออยู่แล้ว
“วันนี้แม่ทำของโปรดของลูกด้วยนะ”
“ครับแม่”
คิบอมรับคำแล้วตักข้าวเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยแตฮีมองดูลูกชายด้วยความรักที่เห็นลูกชายมีความสุข
“คิบอมแม่มีเรื่องจะบอกลูก”
“เรื่องไรครับแม่”
“อาทิตย์หน้าเราต้องย้ายไปอยู่อเมริกาแล้วนะคิบอม”
คิมแตฮีตัดสินใจบอกออกมาทำให้คิบอมอึ้งและตกใจไม่คิดว่าเค้าจะต้องไปอยู่อเมริกาและต้องห่างดงเฮไปไกลขนาดนี้ ทำให้คิบอมนั่งเงียบไม่พูดอะไรออกมาทำให้แตฮีอดเป็นห่วงและกังวลไม่ได้
“คิบอมลูกเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไรครับแม่ ผมขอตัวขึ้นห้องก่อนนะครับ”
คิบอมบอกออกมาอย่างเรียบเฉยต่างจากคิบอมคนเดิม คิมแตฮีมองตามหลังหลังลูกชายก็รู้ส฿กผิดที่ต้องทำแบบนี้กับลูกชายแต่เพราะไม่อยากให้ลูกต้องเดินในทางที่ผิดและไม่ถูกต้องที่จะเกิดขึ้นมา
“แม่ขอโทษนะคิบอม แต่แม่ต้องทำอย่างนี้”
คิมแตฮีบอกออกมากับสิ่งที่เธอทำขึ้นมาที่ทำให้คิบอมเศร้าได้
ดงเฮที่พึ่งตื่นจากการนนอนหลังจากที่คิบอมมาส่งที่บ้าน ยูริเห็นลูกชายตื่นแล้วก็เอ่ยทักทายลูกชายตัวแสบ
“ตื่นแล้วหรอเจ้าตัวแสบ”
“ครับแม่ แล้วคิบอมล่ะครับ”
ดงเฮเอ่ยถามถึงคิบอมที่ตื่นขึ้นมาไม่เจอ
“คิบอมกลับบ้านไปแล้วจ๊ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้คิบอมคงมาใหม่ ลูกมาทานข้าวดีกว่าจะได้ทานยา”
“ครับแม่”
ดงเฮบอกออกมาแล้วลุกขึ้นมาทานข้าวต้มกุ้งที่ผู้เป็นแม่ทำให้ ยูริเดินเข้ามานั่งข้างลูกชายที่ยังทานข้าวต้มอยู่และเอามือไปแปะที่หน้าผากของดงเฮแล้วรู้ถึงอุณภูมิของร่างกายของลูกชายที่ร้อนผิดปกติ
ทานข้าวเสร็จแล้วทานยาแก้ไขด้วยนะท่าทางจะไข้ขึ้นแล้ว”
ดงเฮรับยามาอย่างว่าง่ายและกรอกเข้าปากพร้อมดื่มน้ำตามและดงเฮก้ร้องยี้ออกมาด้วยความขม
“อ๊า...แม่มันขมอ่ะ”
“ขมแต่มันทำให้ลูกหายรู้ไหม ไปขึ้นห้องเดี๋ยวเช็ดตัวให้และจะได้นอนพักผ่อน”
ยูริบอกออกมาและจูงมือดงเฮขึ้นไปข้างบนห้อง เมื่อถึงห้องยูริจัดการเช็ดตัวให้ดงเฮที่ขึ้นไปนอนที่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว ยูริเช็ดตามแขนและขาของลูกชายที่นอนมองที่แม่ทำให้
“ดูซิไปเล่นมาทั้งวันจนไม่สบายเลยได้แผลกลับมาอีก”
ยูริบ่นไปเช็ดไปทำให้ดงเฮได้แต่นอนยิ้ม
“ยิ้มอะไรของเรา”
“ก็ยิ้มที่ผมมีแม่ใจดีอย่างแม่ซิครับ ผมนี่โชคดีจริงๆที่มีแม่ที่ใจดีและยังมีคิบอมใจดีเอาใจผมอีก ผมอ่ะรักแม่กับคิบอมที่สุดเลย”
คำว่า รักคิบอมที่สุดเลย ช่างเป็นคำที่ทำให้ยูริสะเทือนใจขึ้นมาและคำนี้ก็ทำให้ยูริคิดว่าโลกนี้ได้หยุดหมุนที่เห็นลูกชายพูดว่ารักออกมา
“แม่ว่าลูกนอนได้แล้วนะ”
ยูริบอกออกมาและห่มผ้าห่มให้กับดงเฮและก้มลงจูบหน้าผากของลูกชาย
“ฝันดีนะครับ”
ยูริบอกออกมาแล้วเดินออกจากห้องไป ยูริปิดประตูห้องของดงเฮแล้วมองผ่านประตูที่ปิดอยู่แล้วกังวลใจและกลัวกับสิ่งที่จะเกิดมาที่สุด
“ดงเฮแม่หวังว่าคำว่ารักที่ลูกพูดมานั้นลูกคงคิดกับคิบอมแค่เพื่อนนะ”
ยูริบอกออกมาอย่างกลัวคำตอบว่าคำนั้นอาจจะไม่ใช่แค่เพื่อนเพราะยูริไม่อยากให้คำนั้นเกินเลยไปกว่านี้กับดงเฮและคิบอมเพราะเธอรับไม่ได้ที่จะเห็นลูกชายรักกับผู้ชายด้วยกันและอีกอย่างดงเฮก็ยังเป็นเด้กและอาจไม่รู้ว่าอะไรคือความรักหรือความผูกพันกันแน่
คิบอมที่ตื่นแต่เช้าก้รีบมาหาดงเฮที่บ้านและเจอยูริที่เดินออกมา
“มาแต่เช้าเลยนะคิบอม”
“ผมมาหาดงเฮล่ะครับ”
“ดงเฮยังไม่ตื่นเลย จะชวนกันออกไปเที่ยวไหนอีกล่ะ วันนี้น้าไม่ให้ดงเฮออกไปไหนนะ ดงเฮนะไม่สบายอยู่”
“ครับ น้ายูริ ผมขอตัวขึ้นไปดูดงเฮนะครับ”
“จ๊ะ น้าฝากดงเฮด้วยนะ เดี๋ยวน้าจะออกไปทำธุระข้างนอกกับแม่เราหน่อย”
“ครับ”
คิบอมรับคำแล้ววิ่งขึ้นไปบนห้องของดงเฮ ยูริได้แต่มองยิ้มๆและเดินออกไปหาคิมแตฮีที่บ้านเพื่อออกไปข้างนอก คิบอมที่เข้ามาในห้องของดงเฮที่ดงเฮยังนอนหลับอยู่ คิบอมจึงนั่งข้างเตียงของดงเฮและมองดูดงเฮในเวลาหลับ ดงเฮค่อยกระพริบตาและลืมตาขึ้นมาเจอเจอคิบอมที่นั่งอยู่ข้างเตียงดงเฮจึงลุกขึ้นมานั่งอย่างเร็วไว
“คิบอมรอเค้าก่อนนะ เดี๋ยวเค้าอาบน้ำแปบหนึ่งแล้วค่อยออกไปเล่นกัน”
“วันนี้ดงเฮออกไปเล่นข้างนอกไม่ได้นะ ดงเฮไม่สบายอยู่”
ดงเฮที่ได้ฟังอย่างนั้นจึงนั่งหน้ายู่อยู่บนเตียง
“แต่เค้าอยากไปเล่นกับคิบอมอ่ะ”
“แต่ดงเฮไม่สบายอยู่นะ จะออกไปเล่นได้ไง”
“งั้นคิบอมอยู่เล่นกับเค้าที่บ้านนะ เค้าอยากเล่นกับคิบอม”
“วันนี้คิบอมจะอยู่เล่นกับดงเฮทั้งวันเลย”
“คิบอมใจดีจังเลย เค้าไปอาบน้ำก่อนนะ”
ดงเฮบอกออกมาแล้วรีบวิ่งไปอาบน้ำทันที เสียงร้องเพลงของดงเฮที่ดังออกมาจากข้างในห้องทำให้คิบอมนั้นอดขำเพลงของดงเฮไม่ได้
“มดตัวน้อยตัวนิด มดตัวน้อยตัวนิดมีฤทธิ์น่าดู ดงเฮตัวน้อยตัวนิด ดงเฮตัวน้อยตัวนิด รักคิบอมจังเลย”
ดงเฮที่อาบน้ำเสร็จแล้วก็เดินออกมาจากห้องน้ำที่ผมเปียกไปด้วยด้วยและเดินมาใส่เสื้อผ้าที่มีคิบอมนั่งมองอยู่ ดงเฮจึงหยิบเสื้อที่ลายปลานีโมอยู่มาใส่จนใส่เสร็จเรียบร้อยและเดินมาหาคิบอม
“คิบอมเช็ดผมให้เค้าหน่อยซิ”
ดงเฮบอกออกมาอย่างอ้อนๆและนั่งลงตรงตรงเครื่องแป้ง คิบอมจึงต้องเดินมาเช็ดผมให้ดงเฮที่นั่งรออยู่
“ถ้าคิบอมไม่อยู่แล้ว แล้วดงเฮจะให้ใครเช็ดผมให้เนี๊ย”
“ถ้าไม่มีคิบอมเช็ดผมให้ เค้าก็เช็ดเองเค้าจะไม่ให้ใครทำให้นอกจากคิบอมคนเดียว เค้าก็จะรอให้คิบอมกลับมาทำให้เค้า แต่เค้าว่าไม่มีทางหรอกคิบอมก็ยังอยู่ทำให้เค้าและคิบอมคงไม่ทิ้งเค้าไปไหนหรอก”
ดงเฮบอกออกมาทำให้คิบมที่ยืนเช็ดผมให้ดงเฮอยู่นั้นยืนเช็ดผมเงียบไม่พูดอะไร
“คิบอมเป้นอะไรไปถึงไม่พูดกับเค้าล่ะ”
“ก็คิบอมกำลังเช็ดผมให้ดงเฮเพลินอยู่ ดูซิผมดงเฮจะแห้งแล้ว เสร็จพอดีเลย”
คิบอมบอกออกมาและเอาผ้าขนหนูพาดไว้ที่ไม้แขวนเสื้อ
“คิบอมเค้าว่าเราลงไปเล่นข้างล่างเถอะ”
ดงเฮบอกออกมาและดึงมือของคิบอมออกไปที่ห้องนั่งเล่น
“คิบอมจะเล่นอะไรดีล่ะ”
“ดงเฮอยากเล่นอะไรล่ะ”
ดงเฮทำท่าคิดแล้วพูดออกมา
“เค้าอยากเล่นเจ้าหญิงเจ้าชาย คิบอมเล่นกับเค้านะ”
“แล้วใครจะเป็นเจ้าหญิงเจ้าชาย คิบอมไม่เป้นเจ้าหญิงด้วยนะ”
“ฮ่า ฮ่า เค้าไม่ให้คิบอมเป็นเจ้าหญิงหรอก เค้าจะให้คิบอมเป็นเจ้าชาย ส่วนเค้าจะเป็นเจ้าหญิงเอง”
ดงเฮอธิบายออกมา
“แล้วเจ้าหญิงดงเฮอยากเล่นเรื่องไรล่ะครับ เจ้าชายคิบบอมไม่รู้จักซักเรื่องเลย”
“เจ้าหญิงดงเฮจะเล่นเรื่องสโนส์ไวท์กับคนแคละทั้ง7”
“เจ้าหญิงดงเฮเล่าเนื้อเรื่องให้เจ้าชายคิบอมฟังหน่อยซิ”
“ก็ประมาณว่าเจ้าหญิงสโนส์ไวท์ได้ทานแอ๊ปเปิ้ลอาบยาพิษที่แม่มดให้มาจนเจ้าหญิงสโนส์ไวท์กลายเป็นเจ้าหญิงนิทราจนมีเจ้าชายรูปงามมาช่วยไว้จนทำให้เจ้าหญิงฟื้น”
ดงเฮบอกได้แค่นั้นแล้วก็ไม่พูดอะไรต่อจนคิบอมสงสัยว่าแล้วเจ้าชายทำอย่างไงเจ้าหญิงถึงฟื้น
“แล้วเจ้าชายช่วยเจ้าหญิงอย่างไร”
“เจ้าหญิงดงเฮไม่บอก เจ้าชายคิบอมถ้าอยากรู้เจ้าชายคิบอมต้องหาคำตอบเอาเอง”
ดงเฮบอกออกมาแล้วหยิบแอ๊ปเปิ้ลมากัดและทำเป็นหลับไปอย่างไม่รู้เรื่อง
“เจ้าหญิงดงเฮบอกก่อนซิ”
คิบอมเขย่าแขนถามดงเฮแต่ดงเฮทำเป้นหลับไม่รู้เรื่อง คิบอมจึงต้องวิ่งขึ้นไปห้องของดงเฮเพื่อไปหาหนังสือนิทานเจ้าหญิงสโนส์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด ดงเฮที่แอบมองดูอยู่ถึงกับหัวเราะคิกคักออกมาแล้วเอามือปิดปากเอาไว้
“คิ คิ คิบอมจะจูบเค้าแล้ว คิ คิ”
ดงเฮบอกออกมาเมื่อคิดแผนหลอกคิบอมได้และคิบอมจะได้จูบตัวเองทำให้ดงเฮนอนยิ้มรอคิบอมมาจุมพิต คิบอมที่เดินลงมาพร้อมหนังสืออ่านนิทานไปด้วย
“เมื่อเจ้าหญิงได้ทานแอ๊ปเปิ้ลอาบยาพิษไปแล้วทำให้เจ้าหญิงกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา จนวันหนึ่งได้มีเจ้าชายรูปงามองค์หนึ่งผ่านมาและเห็นเจ้าหญิงที่นอนอยู่ในโรงแก้วสวยงาม เจ้าชายจึงเปิดโรงแก้วแล้วคิดหาวิธีที่จะช่วยเจ้าหญิงฟื้นขึ้นมา จนคนแคละคนหนึ่งบอกว่า.....”
คิบอมอ่านได้แค่นี้ก็ต้องหยุดอ่านและมองไปที่ดงเฮที่นอนยิ้มอยู่จึงทำให้คิบอมรู้ว่าดงเฮกำลังคิดอะไรอยู่และนี่คงเป็นสิ่งที่ดงเฮคิด
“เจ้าเล่ห์จริงๆ”
คิบอมบอกออกมาและก็อ่านต่อให้ดงเฮได้ยินและเดินไปนั่งข้างดงเฮตามที่ดงเฮวางแผนเอาไว้
“เจ้าชายต้องจุมพิตเจ้าหญิงตามคำสาปที่แม่มดสาปไว้ เมื่อเจ้าชายจุมพิตเจ้าหญิงแล้วเจ้าหญิงก็จะฟื้นจากคำสาปของนางแม่มด”
คิบอมอ่านจบและก้มลงไปจุมพิตที่ปากดงเฮอย่างเนินนาน เมื่อคิบอมก้มลงไปจุมพิตแล้วดงเฮก็ลืมตาขึ้นมาคิบอมจึงถอดการจุมพิตที่เนินนาน
“เจ้าชายคิบอมจุมพิตเค้าแล้ว เจ้าชายคิบอมเป็นเฟริส์คิสของเค้าเลย”
ดงเฮร้องออกมาพร้อมกับกระโดดโลดเต้นไปมาทำให้คิบอมนั่งขำออกมา ดงเฮเห็นคิบอมนั่งยิ้มจึงเข้ามานั่งเกาะแขนคิบอม
“เจ้าชายห้ามไปจุมพิตใครอีกนะ ต้องมาจุมพิตเจ้าหญิงดงเฮคนเดียว”
“เจ้าชายคิบอมจะไม่ไปจุมพิตใครอีก เจ้าชายคิบอมจะจุมพิตเจ้าหญิงดงเฮเจ้าเล่ห์คนเดียว”
“เจ้าหญิงดงเฮก็ไม่ให้ใครมาจุมพิตเค้าเหมื่อนกัน นอกจากเจ้าชายคิบอม เจ้าหญิงดงเฮจะให้เจ้าชายคิบอมคนเดียว เจ้าหญิงดงเฮจะเก็บจุมพิตให้เจ้าชายคิบอมไว้เพียงผู้เดียว เจ้าหญิงสัญญากับเจ้าชายคิบอม เจ้าชายคิบอมสัญญากับเค้าด้วยนะ”
ดงเฮยื่นนิ้วก้อยขึ้นมาและเกี่ยวก้อยกับนิ้วก้อยของคิบอมเพื่อที่จะเก็บสัญญากันและกัน
คิมแตฮีและยูริที่ออกมาทำธุระข้างนอกและได้มานั่งคุยกันเรื่องของคิบอมและดงเฮ
“เราทำถูกแล้วใช่ไหมยูริ”
“เราทำถูกแล้ว เราต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลมนะแตฮีก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป”
“แต่ชั้นสงสารคิบอมแค่ชั้นบอกว่าจะย้ายไปอยู่อเมริกาคิบอมก็เศร้าทันที”
“แตฮีชั้นก็สงสารดงเฮเหมื่อนกันแต่เราจะให้ความสัมพันธ์ของดงเฮกับคิบอมเป็นแบบนี้ไม่ได้ เค้าต้องสองคนไม่รู้ว่าความรักเป็นอย่างไง ความรักที่ถูกต้องต้องทำอย่างไง เราควรจะทำให้คิบอมกับดงเฮเดินถูกทาง คิบอมกับดงเฮยังเด็กอยู่ถ้าอยู่ห่างกันคิบอมกับดงเฮจะลืมเรื่องที่เกิดทั้งหมดและสิ่งที่เรากลัวก้จะไม่เกิดขึ้น บางที่คิบอมกับดงเฮอาจเจอคนที่เหมาะกับเค้าทั้งสอง”
ยูริบอกออกมาเมื่อเธอตัดสินใจแล้วที่จะต้องทำแบบนี้กับลูกก่อนที่ความผุกพันของคิบอมกับดงเฮจะเกินเลยไปกว่านี้
คิบอมกับดงเฮที่นั่งทานมาม่ากันอยู่อย่างเอร็ดอร่อย
“เจ้าชายคิบอม เจ้าหญิงดงเฮอิ่มแล้วล่ะ”
ดงเฮบอกออกมาเมื่อทานมาม่าหมด
“เจ้าชายคิบอมก็อิ่มแล้วเหมื่อนกัน”
“เจ้าชายคิบอมเจ้าหญิงดงเฮอยากนอนแล้ว เจ้าหญิงดงเฮเหนื่อยจังเลย”
“งั้นเจ้าหญิงดงเฮนอนตรงนี้นะ”
คิบอมจัดหมอนให้ดงเฮได้นอน
“เจ้าชายคิบอมนอนกับเค้านะ”
ดงเฮอ้อนออกมาคิบอมจึงลงมานอนข้างดงเฮ ดงเฮจึงขยับมาใกล้คิบอมและหลับในโอบแขนของคิบอม คิบอมจึงได้แต่ยิ้มและหลับตามดงเฮไปด้วยความเหนื่อย
คิมแตฮีและยูริที่กลับเข้ามาและเห็นเด็กชายทั้งสองที่นอนกอดกันอยู่ที่เด็กชายตัวเล็กเอาซุกหน้าลงบนอกของเด็กชายตัวโตกว่าทำให้ผู้เป็นแม่มองดูลูกชายทั้งสองที่ผูกพันมาตั้งแต่เด็กด้วยความรักและความกังวลับสิ่งที่เกิดขึ้นภายหน้ากับเด้กชายทั้งสองถ้าต้องแยกจากกันเพราะความไม่ถูกต้องและความไม่เห็นด้วยกับความรักที่เกิดขึ้นของเค้าทั้งสองที่คนเป็นแม่ยากจะยอมรับในสิ่งนี้
...............................................................................................................................................................................
ไรเตอร์ขอคุย
*มาอัพให้อีกหนึ่งตอนแล้วนะ*
* ความรักคิบอมกับดงเฮมีอุปสรรคแล้ว ความรักของคิบอมกับดงเฮจะเป็นอย่างไงนะ*
*คิบอมจะไปอเมริกาแล้ว แล้วด๊องเราจะเป็นอย่างไง ต้องลุ้น แล้วแม่ของทั้งสองจะยอมรับความรักของคิบอมกับดงเฮได้ไหมต้องติดตามนะ*
*อ่านแล้วเม้นด้วยนะจ้า ตอนหน้าคิบอมกับดงเฮของเราก็จะโตแล้ว*
*เรื่องนี้ไรเตอร์จะบอกว่าดราม่าโรแมตติคมีน้ำตาเล็กน้อยให้กับลีดเดอร์ที่อ่าน แต่จะเศร้ามีน้ำตาอย่างไรก็ต้องลุ้นตอนต่อตอนนะ*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น