คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : # Chapter 10
# Chapter 10
เศรษฐพงค์ลืมตาขึ้นมาเพราะแสงแดดที่ลอดช่องว่างของผ้าม่านเข้ามาให้ห้องเหลือบมองนาฬิกาถึงรู้ว่านี่มันเก้าโมงกว่าแล้ว .. ดีนะที่วันนี้เขากับคนที่อยู่ในอ้อมกอดหยุดน่ะ คืออันที่จริงเมื่อคืนเขาก็กะจะพอแค่บนเตียง แต่ทำไงได้ล่ะตอนนั้นเพียงแค่คชาขยับชิดมาโดนตัวเขาหน่อยด้วยร่างขาวๆนั่น มันก็เหมือนจะดึงให้สติของเขาขาดผึงทุกครั้งไป
“อื้อ อ อ”ร่างเล็กขยับตัวน้อยๆให้นอนสบายตัวขึ้น … จริงๆเขาน่ะอยากจับร่างเล็กกดตั้งแต่ออกมาจากห้องน้ำในชุดนั้นละ แต่มันติดตรงที่ว่ากลัวคชาจะลงประกวดไม่ได้ไง
“จะตื่นยัง ?”เต๋าพูดกับคชาที่ยังคงหลับตาอยู่
“อือ ยัง .. ปิดแอร์ได้ป่ะ … หนาวว่ะ”คชาสะลึมสะลือตอบและกลับไปนอนหันหลังคว่ำหน้าลงกับหมอนใบเดิม
“ไม่ปิดได้มั้ย ?” … ก็เขารู้ว่าถ้าคชาหนาวมากๆมันจะมาซุกเขาไง
“กูหนาว … มึงก็นะ”คชาหันมาทำหน้าเอือมๆใส่เขาก่อนจะถอนหายใจและกลับไปนอนหลับตาแบบเดิมอีกครั้ง
“ก็กูชอบตอนมึงหนาวไง”พูดเสร็จเต๋าก็โอบรัดอ้อมแขนให้แน่นกว่าเดิม … ยิ่งแน่นมันก็ยิ่งแนบชิดกันมากกว่าเดิม
“มึงเลยไม่คิดจะใส่เสื้อให้กูเลยงั้นสิ .. หึ !”คชาหันมาเถียงเขาอย่างจริงจัง ดูท่าว่าคงจะไม่หันไปหันมาอีกแล้ว
“แต่ก็มีกางเกงนะ”
“ถามจริง .. บ็อกเซอร์บางๆมันจะช่วยอะไรได้บ้างว่ะ”
“เอาน่ะ .. อย่างน้อยก็ดีกว่ากูไม่ใส่อะไรให้มึงเลยไง”
“มึงแม่ ง … หื่น”เมื่อตัวเองเถียงต่อไปไม่ได้คชาก็เลยด่าแล้วนอนหันหลังคว่ำหน้าหนีซะเลย มือบางดึงผ้าห่มมาให้ปิดถึงคอแล้วค่อยๆหลับตาลงอีกครั้ง
… ความหนาวที่ทำให้คชาสั่นน้อยๆยังไม่หายไป
… อ้อมกอดอุ่นๆนั่นก็เช่นกัน
.
.
.
“อือ อ อ”คชาลืมตาตื่นเพราะแรงกดถี่ๆที่กระทบแก้มเขาอยู่ ไม่ต้องลืมตาดูก็รู้ว่าอะไร
“….”
“โอยย พอๆ เดี๋ยวช้ำกันพอดี”คชาลุกขึ้นนั่งบนเตียง แม้ตอนนี้เต๋ามันจะปิดแอร์ไปแล้วแต่เขายังรู้สึกว่าตัวเย็นๆอยู่เลย
“ไปอาบน้ำได้แล้ว .. เฟรมมาหาตอนนี้รออยู่ข้างล่าง”เต๋าที่ตอนนี้อยู่ในชุดสบายๆบอกแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้เขา
“กี่โมงแล้วอ่ะ ?”ร่างเล็กยกมือรับผ้าเช้ดตัวแล้วลุกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำ
“จะเที่ยงแล้ว .. อ่อ พี่ไทด์โทรมาตามอ่ะ”
“ห่ะ !! ตอนไหน แล้วบอกไปว่าไร !?”คชารีบโผล่หัวออกมาจากห้องน้ำทันทีเมื่อเต๋าพูดจบ .. ถึงแม้พี่ไทด์จะรู้แทบทุกเรื่องของเขาดี แต่ถ้าจะมารู้เรื่องนี้เขาก็ .. อาย
“หลังจากมึงหลับไปอีกรอบอ่ะ แล้วก็ .. กูแค่บอกไปว่ามึงยังไม่ตื่น”คชาลอบถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าแล้วกลับเข้าไปอาบน้ำต่อ
นนทนันท์ออกมาจากห้องน้ำอีกทีก็ไม่เจอเต๋าแล้วมีเพียงเสื้อผ้าที่วางไว้อยู่บนเตียงที่ถูกจัดซะเรียบร้อยไม่เหมือนกับตอนที่เขาลุกออกจากมันเมื่อราวสิบห้านาทีที่แล้ว คชาจัดการหยิบเสื้อผ้าพวกนั้นมาสวมให้ตัวเองก่อนจะเดินไปตากผ้าเช็ดตัวแล้วเดินลงไปข้างล่าง
“พี่ชาๆ มาเร็วๆหิวชะมัดเลยรอกินอยู่เนี่ย”เฟรมเดินมาดึงตัวเขาแล้วลากให้ไปนั่งที่โต๊ะกางเตี้ยๆหน้าทีวีที่กำลังฉายการ์ตูนอยู่ .. เห้ยๆ นั่นมันเรื่องโปรดเขาเลยนี่หว่า !!
“โหยย ถ้ารอแล้วบ่นกันแบบนี้ทีหลังไม่ต้องรอก็ได้มั้ง”คชานั่งลงมาด้านตรงข้ามกับเต๋ามีไอ้เฟรมนั่งอยู่หน้าทีวีจ้องการ์ตูนตาไม่กระพริบ .. พวกเขาก็ติดการ์ตูนกันเป็นธรรมดาแหล่ะ
คชาตักข้าวเข้าปากส่วนสายตาก็จ้องไปที่ทีวีบ้าง บางทีก็เหลือบมองไอ้คนตัวขาวที่นั่งอยู่ด้านตรงข้ามบ้าง กินไปได้สักพักไอ้เฟรมมันก็หยิบรีโมททีวีไปเปลี่ยนช่องทำเหมือนอยู่บ้านตัวเอง .. และมันทำให้เขาพึ่งรู้ตัวว่าจ้องมองอีกคนมานานจนการ์ตูนจบไปแล้ว
“อิ่มอ่ะ ๆ”เฟรมพูดเสร็จก็หงายตัวไปนั่งพิงโซฟา เอามือลูบท้องน้อยๆ
“กินเยอะ”คชาพูดเบาๆแล้วกลับไปตักข้าวมาใส่ปากต่อ
“แต่คนแบบผมก็เลือกกินนะ”คชาไม่เถียงต่อนั่งนิ่งกินข้าวต่อไปพลางมองช่องเพลงที่ไอ้เฟรมเปิดทิ้งไว้
.
.
.
“คชาๆ แพรวาเรียกให้ไปหาที่ห้องอ่ะ”แพรวโผล่หน้ามาหาเขาที่นั่งทำงานอยู่หน้าจอคอม
“อ่อ ขอบใจมาก”คชาลุกขึ้นแล้วเดินไปทางห้องทำงานของแพรวา ตอนเช้าเขามาเอากระเป๋าจากห้องแล้วแต่แพรวาก็ไม่เห็นจะบอกอะไรเขาเลย .. มีอะไรรึเปล่านะ
- ก๊อก ก๊อก ก๊อก –
“แพร .. อ่อ ขอโทษครับ”คชาเปิดเข้ามาก็เจอกับผู้ชายหน้าตาคุ้นๆแต่ก็ไม่ยักจะคิดออก ร่างเล็กกำลังจะปิดประตูลงแต่ก็มีเสียงรั้งเอาไว้วะก่อน
“เข้ามาสิ .. ผมเรียกคุณมาพบเองแหล่ะ”ชายวัยประมาสามสิบคนนั้นยิ้มให้เขาหน่อยๆด้วยลุคแนวสุภาพ … ทำไมรอยยิ้มมันคุ้นแบบนี้ เหมือนเคยเห็นที่ไหนแต่ความสุภาพแบบนั้นคชาไม่ค่อยมั่นใจเลย
“อ่อ .. ครับ”ร่างเล็กเดินเข้ามาอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของแพรวา ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้เขาเป็นเชิงให้นั่งแล้วเริ่มพูดต่อ
“คุณคงจำผมไม่ได้ .. เอาเถอะ ก็ตอนนั้นคุณคงไม่คิดจะมองหน้าผมเลยหนิ”ผู้ชายคนนั้นยิ้มขำๆมาให้เขา .. อะไร คชางงไปหมดแล้วนะเห้ย !
“ขอโทษจริงๆ แต่ผมจำไม่ได้ว่าเราเคยเจอกันที่ไหน ?”
“อา .. คุณคงไม่คุ้นกับผมในลุคนี้สินะ ฮ่าๆ”
“เอ่อ .. คงงั้นมั้งครับ”คชายิ้มแหย่ๆ
“โอเค .. ผมไม่เล่นแล้วก็ได้”
“……….”
“ผม …”
.
.
.
“พี่ไทด์ ๆ ๆ ๆ”เมื่อออกมาจากห้องของแพรวาเขาก็รีบวิ่งกลับมาที่โต๊ะทำงานโดยด่วน
“เห้ยๆ อะไร เกิดไรขึ้น !?”พี่ไทด์ทำท่ารนๆแล้วหันเก้าอี้มาหาเขาที่กำลังนั่งหายใจเร็วๆอยู่
“พี่ .. เชื่อป่ะ .. ผมอ่ะ .. ผม”คชาถือซองกระดาษสีขาวในมือแน่น เขาพึ่งได้มันมาจากการไปพบชายคนเมื่อกี้แหล่ะ ตกใจอยู่เหมือนกันที่รู้ว่าคนนั้นคือใครแล้วมาหาเขาทำไม
“โอยย อะไรละว่ะ ลุ้นนะเว้ย ! ระ หรือว่า .. ถูกไล่ออกว่ะ ซองขาวขนาดนี้”
“โหยพี่ ไม่ใช่ !! พี่รู้จักคุณก๊องป่ะๆ”
“อ่อ .. คนที่เป็นพิธีกรในงานน่ะหรอ .. ทำไมอะ ?”
“คืองี้แพรวอ่ะเรียกผมให้ไปหาแพรวาช้ะ แล้วพอเข้าไปอ่ะ ผมก็ .. ”คชาร่ายยาว อันที่จริงเขาก็ไม่ได้ตื่นเต้นดีใจอะไรขนาดนั้นหรอกจริงๆนะ เชื่อเขาสิ !!
“ขอสรุปๆได้ป่ะว่ะ ? เล่าซะหมดความตื่นเต้นแล้วเนี่ย”
“ง่ะ .. โอเคๆ คุณก๊องเขาตามผมไปเพื่อให้รางวัลอ่ะ เขาบอกว่าถูกชะตาผมด้วยล่ะ”
“เออๆ แล้วรางวัลไรอ่ะ เลื่อนขั้นเลยป่ะ”
“ป่าวๆ เขาให้ผมเป็นการส่วนตัวอ่ะ พักผ่อนที่โรงแรมอะไรสักอย่างฟรีๆด้วยแหล่ะ รู้สึกว่าอยู่แถวๆทะเล น่าไปใช่ป่ะล่ะ ?”ร่างเล็กยิ้มภูมิใจ ไม่คิดเหมือนกันว่าไอ้การประกวดบ้าๆนั่นมันจะทำให้โชคดีได้เหมือนกัน
“จริงอ่ะ !? ทำไมเขาใจดีจังอ่ะ แล้วกะจะไปวันไหนเมื่อไหร่ล่ะ ?”
“ผมอยากพาพวกเราไปเที่ยวอ่ะ เหมือนตอนนั้นไงที่เราไปอบรมรวมกันอะ”คชากำลังคิดถึงตอนที่เขาไปอบรมกันที่ต่างจังหวัด จำได้ว่ามันทำให้เขาได้รู้จักแล้วสนิทกันมากขึ้น .. สนุกมากๆด้วยล่ะ
“เออ .. แล้วพวกนั้นจะว่างไปด้วยหรอว่ะ ?”
“ไปอยู่แล้วว ~ !!”เสียงดังๆตอบรับขึ้นมาจากหน้าห้องที่มีกลุ่มคนมายืนรวมกันอยู่แล้วก็มีแพรวายืนอยู่ด้านหน้ายิ้มหยักคิ้วมาให้เขา
… คงไม่ต้องบอกแล้วแหล่ะว่าพวกนั้นมารวมกันอยู่ที่นี่ได้ไง
.
.
.
คชาเดินกลับบ้านมาคนเดียวตลอดทาง โอเค .. วันนี้เขาอาจจะเลิกช้าไปหน่อย เอ่อ .. ที่จริงมันก็ไม่หน่อยหรอกแต่ก็นั่นล่ะแอบหงุดหงิดที่อีกคนไม่เห็นจะรอกลับบ้านพร้อมกัน ทั้งๆที่บ้านก็ทางเดียวกันแท้ๆ
คชามองไปตามทางเดินของซอยหมู่บ้านเขาก่อนที่สายตาจะสะดุดที่เงาดำของผู้ชายที่ถูกความมืดยามค่ำคืนแบบนี้บดบัง อันที่จริงคชาก็อยากจะไม่สนใจละนะ แต่เหมือนเขาคนนั้นจะต้องการอะไรซักอย่าง ชายคนนั้นหันมามองเขาเพียงน้อยนิดแล้วหันกลับไป .. อีกเหตุผลนึงที่ทำให้คชาอยู่นิ่งๆไม่ได้คือชายคนนั้นยืนอยู่หน้าบ้านข้างๆเขานี่เอง .. แต่ไม่ใช่บ้านเต๋าหรอกนะ
“เอ่อ คุณต้องการให้ผมช่วยอะไรไหม ?”คชาเดินเข้าไปถาม ชายคนนั้นหันมามองเขาแบบตกใจน้อยๆ .. จะตกใจทำไมกันนะ ก็เห็นอยู่แล้วว่าเขากำลังเดินมาไม่ใช่หรอกหรอ ?
‘คุณจะช่วยผมจริงๆหรอ ?’ชายคนนั้นถามด้วยความตื่นเต้นดีใจดวงตาของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำใสๆที่คลออยู่
“ครับ .. ถ้าผมช่วยได้ ผมก็จะช่วย”คชายิ้มให้ชายคนนั้น แล้วอยู่ๆเขารู้สึกถึงความเย็นที่มือข้างซ้ายพอมองลงไปถึงได้เห็นว่าชายคนนั้นกุมมือเขาอยู่ … คชารู้สึกว่ามือของเขาจะสั่นนิดๆด้วยสิ
‘ขอบคุณครับ .. ขอบคุณจริงๆ’หยดน้ำใสๆกระทบกับมือของเขาเบาๆ
“ผมยินดีครับ ไม่เป็นไรจริงๆ”คชาพูดแล้วยิ้มให้ชายคนนั้น .. เขารู้สึกสงสารชายคนนี้จริงๆให้ตายสิ เขารู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ยังไงไม่รู้ .. ทั้งๆที่เขาพึ่งจะเคยเจอชายคนนั้นแท้ๆ แม้แต่ชื่อเรายังไม่ได้แนะนำกันเลย
‘ผมขอให้คุณเรียกพัดชาให้หน่อยได้ไหม ?’
“อ่อ ได้ครับๆ .. คุณพัดชา ! คุณพัดชาครับ !!”คชาก็ไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมชายคนนั้นถึงไม่เรียกเองแถมยังให้เขาที่เป็นใครไม่รู้ว่าเรียกให้อีก .. แต่เขาก็บอกไปแล้วนี่นะว่าจะช่วย ยังไงเขาก็ต้องเรียก
ร่างเล็กตะโกนต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่ลดละ ผ่านไปสักพักใหญ่ๆแสงไฟตรงหน้าบ้านหลังที่คชามายืนเกาะรั้วประตูแล้วตะโกนชื่อนั้นอย่าบ้าคลั่งก็ถูกเปิดขึ้น พร้อมกับประตูไม้นั้นค่อยๆถูกเปิดออกและเผยให้เห็นร่างของหญิงสาวที่ใส่ชุดนอนเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบายๆนั่นกำลังเดินมาทางเขา
“คุณเรียกฉันมีอะไรรึเปล่าคะ ? แล้ว … คุณร้องไห้ทำไม !?”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Talk : คชาร้องไห้ทำไม !? … ครูก๊องงงงง ~~ คิดลุคครูก๊องนิ่งๆเรียบๆไม่ค่อยออกเลยแฮะ 5555 แต่เราชอบอ่ะ จริงๆกว่าเราจะหาตัวเล่นได้มันไม่ง่ายนะเพราะเราไม่ค่อยรู้จักคนของเอเอฟเท่าไหร่ด้วยอ่ะ ฮ่าๆ
:) Shalunla
ความคิดเห็น