คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Chapter 19 *
Chapter 19 *
คชาเดินตามทางมาเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย สายตาร่างเล็กมองไปที่ทางเดินข้าหน้า ร่างเล็กเม้มปากเน้นในหัวก็คิดต่อว่านายเศรษฐพงค์ที่ดูเหมือนไม่ค่อยจะสนใจตนสักเท่าไหร่ ทั้งๆที่คนที่เต๋าน่าจะสนใจและห่วงมันคืดตัวเองแท้ๆ ยิ่งคิดคชาก็ยิ่งหงุดหงิด … หงุดหงิดที่เต๋าไม่ห่วงเขาเท่าแอ้น หงุดหงิดที่ตัวเองต้องมาคิดเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้ด้วย
“คชา !! … รอก่อน !”เสียงที่ได้ยินจนคุ้นเคยมันทำให้ร่างเล็กต้องหยุดยืนนิ่งแต่ก็ไม่ได้หันไปมองแต่อย่างใด
“…………..”
“ทำไมหนีออกมาอย่างนี้ล่ะ”เต๋าถามสายตามองใบหน้าของคชาที่ไม่มีแม้น้ำตาสักหยดหรือแม้แต่คราบน้ำตา … คชาก็ไม่มีให้เห็นสักนิด … และเพียงแค่นั้นเต๋าก็รู้ได้ทันทีว่า เพื่อนตัวเองนั้นเล่นละครเก่งขนาดไหน
“ใครหนีเหอะ ! จะรีบไปทำงาน”คชาพูดก่อนจะพยายามเดินเลี่ยงไปทางอื่นแต่เต๋าก็เข้ามาขวางไว้
“อย่างนั้นหรอ หึ”เต๋าว่าเขาเข้าใจแล้วแหล่ะ ว่าทำไมไอ้ตี๋ถึงต้องหลอกเขาให้รีบมาหาคชา
“ถอย จะรีบไปทำงานเดี๋ยวก็จะถึงกำหนดแล้ว ถ้ามันออกมาไม่ดีนายก็อย่ามาโทษฉันละกัน”คชาเบ้ปาก คชารู้ว่าตัวเองกำลังน้อยใจ โกรธ โมโห แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากทำสีหน้าหงุดหงิดเท่านั้น
“ก็ได้ๆ”เต๋าเบี่ยงตัวออก ปล่อยให้คชาเดินผ่านไป
.
.
.
“มึงจัดการให้แล้วใช่ไหม ?”เต๋าเดินเข้ามาในห้องทำงานก็พบกับตี๋ที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“อืม ดีนะที่กูมีหลักฐานแน่นพอ เลยขู่ผู้หญิงคนนั้นได้สำเร็จ”ตี๋ยิ้มร้ายกาจ เขาให้คนคอยจับตาดูผู้หญิงคนนี้มาสักพักแล้วและก็ได้หลักฐานการทำความผิดของแอ้นมามากพอควรเลยละ
“เออ ขอบใจมาก … จะว่าไปมึงก็เล่นละครเก่งเหมือนกันนะ”เต๋ายิ้มมุมปากนิดๆ
“มึงว่าคชาคิดไรกับมึงป่าว ? … กูเห็นน้องมันหน้าบึ้งตอนเดินออกมาจากห้องแอ้นว่ะ และมึงกับแอ้นตอนนั้นก็กอดกันซะกลมเลยหนิ”ตี๋พูดทีเล่นทีจริง แต่ประโยคนั้นก็ทำให้เต๋าชะงักไปไม่น้อย … เขาแทบไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย ไม่เคยคิด และไม่เคยรู้ว่าคชานั้นจะคิดอะไรกับตัวเองรึเปล่า และถ้าคชาคิดจริงๆ … เพียงเท่านี้ใจของเต๋าก็เต้นแรงขึ้นจนน่าตกใจ เต๋ายิ้มออกมานิดๆแต่ก็ต้องหุบไปทันทีที่เห็นตี๋กำลังมองตนอยู่
“อะไรของมึงเนี่ย … เฮ้ออออ แล้วเรื่องคชา ... กูได้ข่าวว่าไอ้นัทมันจะมาทำงานที่รีสอร์ทมึงไม่ใช่หรอไง แล้วถ้ามันเห็นน้องมันอยู่กับมึงละก็ มันคงไม่ดีเท่าไหร่มั้งไอ้เต๋า”ตี๋พูด
“กูรู้เรื่องนั้นดี และ ...”เต๋าตอบสีหน้าเรียบขึ้นทันทีก่อนจะเดินไปนั่งตรงข้ามฝั่งของตี๋
“......”
“กูว่า ... กูจะส่งคชากลับให้ไอ้นัทวันงานนั้นแหละ”
.
.
.
หลังจากที่เต๋าพูดประโยคนั้นจบตี๋ก็ยิ้มน้อยๆก่อนจะขอตัวกลับ แต่เต๋าที่เป็นคนพูดประโยคนั้นเองแท้ๆกลับนั่งนิ่งใจลอยไปไกลเสียเอง อันที่จริงเต๋าก็คิดเรื่องนี้มาสักพักแล้ว เพราะเขาเริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของความรู้สึกของตัวเอง
เขารู้ว่าความรู้สึกที่มีต่อคชามันเปลี่ยนไป มันเปลี่ยนจากความคิดอยากแก้แค้น กลายเป็นความรู้สึก หวง ชอบ และหึง และมันแย่ตรงที่ว่าความรู้สึกนั่นมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนเขากลัว … กลัวว่าตัวเองจะรักเด็กคนนี้เข้าจริงๆ
“อะไร”เต๋ารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ร่างเล็กเอามือมาโบกผ่านหน้าเขา เต๋าไปรับคชาเพื่อกลับบ้านด้วยกัน แต่ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังนั่งทานอาหารเย็นอยู่ที่ร้านอาหารในตัวเมืองแห่งหนึ่ง แถมเต๋ายังเอาแต่นั่งมองหน้าคชาอยู่นั่นโดยไม่แตะอาหารที่สั่งมาสักนิดด้วย
“ป่าว เอ่อ ... แล้ว งานไปถึงไหนแล้วล่ะ ?”
“อ่อ เรียบร้อยแค่รอให้ถึงวันงานแค่นั้นแหล่ะ ... อยากให้ถึงเร็วๆจัง”คชายิ้มออกมาอย่างตื่นเต้น เขาทั้งดีใจทั้งตื่นเต้นจนมันผสมอารมณ์กันปนเปไปหมด
“เหรอ”เต๋าตอบนิ่งๆ คชาดูจะอยากให้ถึงวันงานมาก ... ต่างจากเขาที่ตอนนี้ไม่อยากให้มันมีเลยซะด้วยซ้ำ !
“นายไม่เข้าใจหรอก ... ว่ามันจะพิเศษมากๆเวลามีคนมาเห็นสถานที่ที่เราเตรียมไว้ให้แล้วเขาประทับใจน่ะ”คชาตอบก่อนจะใช้ส้อมจิ้มไก่ป้อนมันเข้าปากตัวเองเคี้ยวตุ้ยๆ
“หึ ... รู้ได้ไงว่าฉันไม่เข้าใจ”เต๋าเป็นคนออกแบบจัดการสถานที่ต่างๆในรีสอร์ทนี้ และทำไมเขาจะไม่รู้สึกดีใจเมื่อแขกที่มาพักรู้สึกชอบมัน
“ไม่รู้แหล่ะ ฉันอิ่มแล้วถ้าจะไม่กินก็จ่ายตังค์แล้วรีบๆกลับ ง่วง”คชาดื่มน้ำตามหลังทานเสร็จอีกครั้งก่อนที่เต๋าจะเรียกพนังงานมาเก็บเงินแล้วก็ออกจากร้านมาด้วยกัน
“………….”ระหว่างทางที่เดินไปที่จอดรถเต๋าก็เงียบตลอดซึ่งมันดูเหมือนปกติแต่ทำไมไม่รู้ที่ทำให้คชาต้องพยายามชวนหาเรื่องคุย
“เออ จริงสิ … ทำไมถึงพยายามพาฉันมาทานอาหารที่นี่ล่ะ”คชาถามตอนที่ขึ้นไปนั่งบนรถเรีบยร้อยแล้ว
“ก็แค่คิดว่า … อยากมีความทรงจำดีๆกับนายบ้าง”
“ทำอย่างกับนายจะส่งฉันกลับวันนี้วันพรุ่งนี้ … บอกไว้ก่อนนะ ว่าฉันจะอยู่ให้ถึงวันงาน ฉันทำงานนี้เป็นครั้งแรกยังไงก็ต้องดูระดับฝีมือตัวเองก่อน”
“นายอยู่ถึงแน่ๆล่ะ ไม่ต้องกังวล”เต๋าตอบพร้อมยิ้มให้คชาที่แต่มันแปลกไปมันไม่ใช่ยิ้มที่คชาเคยเห็น รอยยิ้มที่คชาเคยเห็นก่อนหน้านี้แม้จะแค่ยิ้มยกมุมปากน้อยๆแต่มันยังดูดีกว่ายิ้มในตอนนี้เลยด้วยซ้ำ
“ทำไมพูดแบบนั้น … นายคิดจะส่งฉันกลับจริงๆหรอ”คชาพูดเสียงดังอย่างตกใจ
“เดี๋ยวนายจะรู้เอง”เต๋าตอบ และนี่ก็เป็นคำพูดสุดท้ายเพราะหลังจากนั้นไม่ว่าคชาจะถามอะไรเต๋าก็ไม่ตอบไม่พูดเรื่อย จนขับรถมาจอดที่บ้านได้เต๋าถึงหันมาบอกให้คชาที่นั่งหน้าบึ่งอยู่ลงจากรถ
“ฉันไม่ลงจนกว่านายจะให้คำตอบฉัน นายคิดจะทำอะไร ?”
“โอเค ถ้าไม่ลงดีๆก็ได้”เต๋าลงจากรถฝั่งตัวเองก่อนจะเดินอ้อมมาเปิดประตูรถฝั่งคชาและดึงตัวคชาให้ออกมาจากรถก่อนจะแบกคชาไว้ที่บ่าใช้แขนรวบขาสองข้างไว้ให้อยู่นิ่งๆ ส่วนคชาที่ทั้งทุบทั้งตีแผ่นหลังของเต๋าแต่มันก็ไม่มีประโยชน์
“ปล่อยนะ !!”
“หึ ก็บอกให้ลงดีๆไม่ชอบเองหนิ”
“อ้าวคุณเต๋ากลับมา …. คุณคชา !! ทำไมถึง …”เฟรมที่เห็นนายตัวเองแบกคชามาก็ร้องตกใจ
“ไม่มีอะไร ไปเปิดประตูห้องคชาให้หน่อย”เต๋าพูดและเฟรมก็ทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ พอมาอยู่ในห้องเต๋าถึงได้ปล่อยตัวคชาลงให้ยืนบนพื้นห้อง
“………..”คชาไม่พูดอะไรเพียงแค่ส่งสายตาโกรธๆไปให้เต๋าเท่านั้น
“ฉันมาส่งถึงที่แล้วงั้นไปล่ะ ทีหลังก็พูดง่ายๆหน่อยก็ดีนะ จะได้ไม่เปลืองแรงตัวนายก็ไม่ใช่ว่าจะเบา”เต๋าพูดก่อนจะเดินไปเปิดประตูเพื่อออกจากห้อง
“ก็บอกให้ปล่อยแล้วไม่ปล่อยเองหนิ จะไปไหนก็ไปเลย !!”คชาพูดไล่หลังก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไปอย่างหงุดหงิด
.
.
.
คชาอาบน้ำเสร็จก็แทบจะกระโดดขึ้นเตียงทันที แต่ยังไม่ทันที่คชาจะหลับตาลงเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นที่หน้าห้องและถึงไม่บอกคชาก็รู้ว่าใคร คชาแกล้งทำเป็นหลับหูหลับตาไม่ได้ยิน แต่พอเสียงนั้นเงียบไปมันก็ทำให้คชาต้องยอมลุกไปเปิดประตูอยู่ดี
“มีอะไรอีก”คชาถาม
“จะมานอนด้วย”เต๋าตอบนิ่งๆก่อนจะดันประตูที่คชาพยายามปิดมันไว้และเบี่ยงตัวเข้ามาในห้อง
“ไม่ให้นอน ห้องตัวเองก็มีไปนอนที่นั่นสิ”คชาพูดต่อแต่มันก็ไม่ทันแล้วเมื่อเต๋าขึ้นเตียงไปและหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงอกเสร็จเรียบร้อย
“…..”เต๋าไม่ตอบ
“ก็ได้ งั้นฉันจะไปนอนห้องนั้นเอง”คชาทำท่าจะออกจากห้องแต่เต๋าก็ทักขึ้นก่อน
“ฉันล็อกห้องแล้ว และกุญแจก็อยู่นี่ … มานอนเถอะฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไร”เต๋าพุดพร้อมโชว์กุญแจที่อยู่ในมือ
“เฮ้ออออ เอาแต่ใจ”คชาถอนหายใจก่อนจะยอมเดินมาขึ้นเตียงเดียวกับเต๋าและแค่คชาลงนอนเท่านั้นร่างเล็กๆก็ถูกดึงตัวไปกอดทันที
“…….”
“ปล่อยมือนะเต๋า ไหนบอกจะไม่ทำอะไรไง”
“ก็ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยหนิ … ขอแค่กอดเฉยๆ ได้ไหม ?”เต๋าพูดเสียงเบาหวิว แรงกอดก็เพิ่มขึ้นเหมือนจะพยายามซึมซับความรู้สึกนี้เอาไว้ให้มากที่สุด
“นายแปลกๆไปตั้งแต่ที่ร้านอาหารแล้วนะ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า ?”คชาพลิกตัวหันหน้าเข้าหาเต๋า
“ไม่มีอะไร”เต๋าตอบ
“ไม่เชื่อ”คชาพูดสวนขึ้นทันที ท่าทางของเต๋าแปลกไปและถ้าคชาไม่คิดไปเองตอนนี้เต๋ากำลังอ่อนแอ แต่คชาไม่เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องอะไร และมันจะเกี่ยวกับตัวเองไหม ?
“งั้น … ถ้าฉันห้ามไม่ให้นายไปงานเลี้ยงนั่น นายจะยอมทำตามไหม ?”เต๋าลืมตาขึ้นมองใบหน้าของคชา เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะพูดประโยคนี้ออกมาจริงๆ มันก็เป็นเพียงแค่ความคิดลมๆแล้งๆของตัวเองว่าคชาจะยอมทำตามมันบ้าง
“…….”คราวนี้เป็นคชาที่เงียบไป
“นายคงไม่ยอม … งั้นก็ช่างมันเถอะ ฉันไม่คิดจะบังคับนายอยู่แล้ว”เต๋าถอนหายใจออกมาก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แรงขึ้น
“………..”
“ตอนนี้ขอแค่ได้กอดนายอยู่แบบนี้ฉันก็พอใจแล้ว”… แม้ว่าหลังจากวันนั้นเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วก็ตาม
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Talk : เหอะๆ เราอยากให้มันจบตอนที่ยี่สิบสามจัง แต่ไม่รู้ว่าจะทำได้รึเปล่า …. ทุกคนเข้าบล็อกเก็บฉากเราได้ใช่ไหมอ่ะ ? กลัวบางคนเข้าไม่ได้ แหะๆ … จะปิดปีใหม่แล้ว เราจะไปเที่ยวละนะ 5555 ถ้าตอนแถวๆปีใหม่เรามาลงช้ากว่าเดิมมากๆก็ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ กลัวไม่มีเวลาจริงๆ เพราะเราจะเที่ยว 55555 (ย้ำเพื่อ ?) โอเคค่ะ งั้นปีใหม่นี้ขอให้ทุกคนมีแต่รอยยิ้มนะค่ะ (: * จู้บบบบบบบบบ (คราวนี้บ่นยาวอ่ะ - - )
:) Shalunla
ความคิดเห็น