คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : # Chapter 7
# Chapter 7
ตอนนี้เรากำลังประชุมเรื่องของนิตยสารที่จะออกอีกสองอาทิตย์ข้างหน้าเพราะแพรวาจะเป็นคนที่รับเรื่องเนื้อหามาจากพี่ต้นอีกที ส่วนงานของคชาก็ต้องรอรับรูปจากช่างภาพก่อนและก็จะค่อยๆจัดหน้าของนิตยสารตามหลักศิลปะ แล้วก็ต้องคอยประสานงานกับแพรวาที่เป็นบรรณาธิการด้วยเพราะงั้นเราถึงสนิทกันไงล่ะ
“เอ่อใช่ แพรเกือบลืมเลย … แล้วงานบริษัทปีนี้เอาไงดีอ่ะ”งานบริษัทที่แพรวาบอกก็คืองานเลี้ยงครบรอบทุกๆปี ที่จะมีกิจกรรมส่งตัวแทนของแต่ละฝ่ายงานไปประกวด … คิดแล้วคชาก็ทั้งฮาทั้งขอบคุณ เมื่อปีที่แล้วอ้นยอมโดนจับส่งตัวไปประกวดแทนเขาต้องแต่งตัวเป็นเด็กผู้หญิงผมเปียเล่นเอาพวกเราฮาไปจนจบงานเลยทีเดียว
“นั่นสินะ ใครจะยอมลงประกวด”เจมส์พูดบ้าง
“จอยไม่เอานะ ถ้าลงประกวดมีหวังคงต้องได้แต่งตัวแปลกๆแน่ๆเลยอ่ะ”จอยพูดพร้อมทำหน้าแหย่ๆ
“งั้นจับฉลากดิ ง่ายดี”ร่างเล็กเสนอ
“อืม เอาแบบนั้นก็ดีเหมือนกัน .. งั้นรอแปปนึงนะ”แพรวาพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องไป
“คชาว่าใครจะได้หรอ ?”อ้นที่นั่งอยู่ข้างๆหันมาคุยกับเขา
“อืม .. ไม่รู้สิ แต่ถ้าคนที่ได้คือชา อ้นไม่ต้องยอมประกวดแทนเราอีกหรอกนะ”ร่างเล็กขำนิดๆแล้วก็ยิ้มให้อย่างจริงใจ โดยไม่ได้สนใจสายตาของคนที่นั่งอยู่ด้านตรงข้ามเลย
ทุกคนนั่งรออยู่สักพักแพรวาก็เดินกลับมาพร้อมกับแก้วน้ำที่ในนั้นมีกระดาษที่เป็นฉลากอยู่ … พอเอาเข้าจริงๆคชาก็เริ่มหวั่นบ้าง ใครๆก็น่าจะไม่ชอบให้ตัวเองแต่งตัวแปลกๆต่อหน้าคนเป็นร้อยๆในบริษัท .. ถ้าเขาจะเป็นหนึ่งในนั้นมันก็ไม่แปลกหรอก
“แพรจะส่งแก้วไปเรื่อยๆในนี้มีฉลากอยู่หนึ่งใบที่เขียนว่าซวยเพราะฉะนั้นคนที่จับได้มันก็จะเป็นตัวแทนของฝ่ายเราไปประกวด”
“……”
“แพรจะเป็นคนที่ได้ใบสุดท้าย รอให้ครบทุกคนก่อนแล้วค่อยดูพร้อมกันนะ”แล้วแพรวาก็เขย่าแก้วอีกสองสามทีก่อนจะส่งไปให้คนที่นั่งริมโต๊ะใกล้กับตัวเธอมากที่สุด
“ตื่นเต้นว่ะ ว่าป่ะ”พี่ไทด์หันมาพูดกับเขา
“ก็เนอะ ถ้าใครแต่งแล้วยิ่งได้รางวัลนี่อายไปทั้งปีอ่ะ”คชาพูดขำๆ เขาว่าคงไม่ใช่ตัวเองหรอกมั้ง
“อ้นส่งมาแล้วๆ”พี่ไทด์พูดบอกให้เขาหันไปจับฉลากบ้าง คชาหันไปหยิบแก้วก่อนจะเลือกจับกระดาษมาหนึ่งใบ
… และนี่คือครั้งที่สองที่แม้คชาจะไม่ได้สัมผัสกับตัวบุคคลภาพบางอย่างก็ปรากฏขึ้นได้ในเซ้นส์ของเขา
“ครบแล้ว .. งั้นเรามาเปิดดูพร้อมกันเหอะ”แพรวาพูดก่อนที่จะก้มลงไปเปิดของตัวเอง … ให้ตาย เขาไม่อยากจะเปิดดูของตัวเองเลย
“จอยรอดอ่ะ !!”จอยฉีกยิ้มกว้างพร้อมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วชูมือไปมา .. อะไรจะดีใจปานนั้น
“แพรก็รอดนะ !!”แพรวาพูดแล้วยิ้มนิดๆอย่างเก็บอาการ
“พี่ก็รอดว่ะ ฮ่าๆ”พี่ไทด์พูดขำๆ
ทุกคนในห้องต่างพากันพูดว่าตัวเองรอดแล้วเว้นก็แต่เขากับคนด้านตรงข้าม เขาไม่รู้ว่าที่เต๋ามันไม่พูดเพราะยังไม่ได้เปิดหรือเพราะมันไม่รอดกันแน่ แต่จะยังไงก็เถอะเซ้นส์ของคชามันบอกไว้แล้วล่ะ … ว่าเขาอ่ะ
“ผมไม่รอด”
.
.
.
คชากลับบ้านมาพร้อมกับอาหารตามสั่งอีกสองสามอย่างที่ไอ้เฟรมมันบอกไว้ วันนี้เขากลับมาค่ำกว่าปกตินิดหน่อยเพราะต้องอยู่ทำงานของอาทิตย์นี้ให้เสร็จ … ก่อนที่พรุ่งนี้จะเป็นวันหยุดของเขา
“คชามาแล้ว … ไปทานข้าวกัน”คชาแปลกใจหน่อยๆกับเสียงที่ไม่คุ้นชิน แต่พอเห็นว่าเป็นใครร่างเล็กก็ยิ้มให้น้อยๆ
“ .. ครูพี่เต้”
“เดี๋วผมทำเอง พี่ชาอยู่คุยกับครูเขาไปก่อนเถอะ เสร็จแล้วผมจะมาตาม”เฟรมเดินออกมาจากห้องครัวและเอาถุงกับข้าวจากมือเขาไป
“อ่อ แล้วครูมาสอนเฟรมที่บ้านอีกแล้วหรอครับ”คชาพูดพร้อมกับเดินไปวางกระเป๋าที่โต๊ะตรงห้องรับแขกและเชิญให้โปเต้นั่งก่อนที่ตัวเองจะนั่งตาม
“ก็ครับ .. แต่เฟรมไม่ได้ขอให้ผมมาสอนที่นี่หรอกนะ ผมอยากมาเองน่ะ”โปเต้พูดตามความจริง .. เขาอยากมาสอนที่นี่ อยากมาเจอคนที่กำลังนั่งคุยกับเขาอยู่
“อ่อครับ …”คชาไม่รู้จะพูดอะไรต่อเลยเลือกที่จะนั่งเงียบๆดีกว่า
“แล้วคชากลับบ้านค่ำแบบนี้ทุกวันเลยหรอ ?”
“ไม่หรอกครับ แต่จะเป็นเฉพาะวันเสาร์น่ะ”คชายิ้มให้บางๆ
“ครับ”
ผ่านไปไม่นานเฟรมก็เดินมาเรียกเขากับครูพี่เต้ให้เข้าห้องครัว พวกเราทานอาหารเย็นด้วยกันสามคนแม้จะรู้สึกแปลกๆหน่อยเพราะปกติจะมีแค่เขากับเฟรมสองคน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกแย่เลยสักนิด
“ขอบคุณมากนะครับ ที่ให้มาฝากท้องวันนี้”โปเต้ยิ้มๆให้ร่างเล็กในขณะที่คชากำลังเดินออกมาส่งที่หน้าบ้าน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมควรขอบคุณมากกว่าที่ครูพี่เต้มาสอนพิเศษให้เฟรมถึงบ้าน”
“ผมเต็มใจครับ .. งั้นผมไปก่อนนะ แล้วเจอกันนะครับ”
“แล้วเจอกันครับ”คชาพูดลาโปเต้จึงหันมายิ้มให้คชาอีกครั้งก่อนจะขึ้นรถและขับออกไป
“ใครอ่ะ ?”ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะเดินเข้าบ้านเสียงคุ้นหูก็ดังขึ้นเรียกให้ขาของคชาหยุดเดินและหันไปมอง
“ยุ่งไรด้วยล่ะ”คชาตอบก่อนจะทำท่าเดินเข้าบ้านไปโดยไม่สนใจร่างของคนที่ยืนอยู่ตรงเสากั้นระหว่างบ้านของเขาและมัน .. เต๋า
“….”เศรษฐพงค์ไม่พูดอะไรต่อแต่เดินเข้าไปจับแขนของคชาไว้ไม่ให้เข้าบ้าน
“อะไรว่ะ … ปล่อย”คชาหันมามองหน้าเต๋าอีกครั้ง ตอนนี้สายตาของร่างสูงมันบ่งบอกชัดเจนว่า … จริงจัง อะไรอ่ะ คือเขาแค่จะกวนมันเล่นเฉยๆเองทำไมจะต้องจริงจังขนาดนี้ด้วยละว่ะ
“ถามว่าใคร ?”แรงที่จับแขนของคชาเริ่มเพิ่มขึ้นกว่าเดิม ร่างเล็กหน้ามุ่ยด้วยความเจ็บก่อนจะตวาดกลับไป
“แล้วทำไมต้องตอบด้วยล่ะ! ถึงแม้กูกับมึงจะเคยเป็นเพื่อนกันแต่ยังไงกูก็ไม่จำเป็นต้องตอบอยู่ดี”คชาร่ายยาว เขาไม่ได้โกรธอะไรมันหรอกนะ ก็แค่ไม่เห็นว่าที่เขาจะรู้จักกับใครทำไมต้องไปรายงานมันด้วยก็แค่นั้นเอง
“กูกับมึง .. เคยเป็นเพื่อน ?”เต๋าทวนคำที่คชาพูดออกมาอีกครั้ง … มันแปลว่าตอนนี้เราไม่ได้เป็นเพื่อนกันหรอ ?
“ใช่ .. ทำอะไรไว้น่าจะรู้ดี”เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของคชา แต่มันคือเสียงของเฟรม … มาตอนไหนกัน !
“….”
“พี่ชา เข้าบ้านเหอะ”เฟรมมองไปที่เต๋าอย่างไม่ชอบใจ แม้จะรู้ว่าไม่ควรจะทำอย่างนั้นกับคนที่เป็นพี่ .. แต่ถ้าคนๆนั้นมาทำให้พี่ชายเขาเสียใจ ยังไงเขาก็ไม่ยอมหรอก
“เดี๋ยวเฟรม .. พี่ไม่เป็นไร”คชายิ้มให้น้องชายตัวเองนิดๆ … เขารู้ว่ามันทำแบบนี้ก็เพราะห่วงเขาและมันคงจะไม่ชอบเต๋ามากเพราะเต๋าทำให้เขาเสียใจ
“งั้นผมจะอยู่กับพี่ด้วย”เฟรมพูด แล้วยืนอยู่ข้างๆเขานิ่ง
“โทษที .. เจ็บไหม ?”เต๋าถามแล้วมองไปที่แขนของเขาตรงที่เจ้าตัวเคยจับ สายตาของเต๋าอ่อนลงกว่าเดิมคงเพราะเฟรมที่ทำให้ร่างสูงตรงหน้ากลับมาเป็นคนเดิม .. แล้วเมื่อกี้โกรธเขาหรอ ? เรื่องอะไรกัน ?
“คงไม่เจ็บมั้งจับแรงขนาดนั้น”ประโยคนี้คชาไม่ได้ตอบแต่เป็นคนที่ยืนอยู่ข้างๆเขาต่างหาก .. เฟรม
“ช่างเหอะ … แล้วคนเมื่อกี้น่ะ ครูสอนพิเศษเฟรม”คชาพูดจบเต๋าก็หันมายิ้มให้เบาๆ … คงเพราะยังรู้สึกผิดอยู่
“อืม เข้าบ้านเหอะ”เต๋าพูดเสร็จ เฟรมก็เดินมาจับแขนของร่างเล็กแล้วพาเข้าไปในบ้าน
… เต๋าก็แค่ลืมตัวไปว่าเราไม่ได้เป็นอย่างเมื่อก่อนอีกแล้ว ไม่สามารถทำในสิ่งที่เคยทำได้แล้ว
.
.
.
“พี่นี่โกรธใครไม่นานจริงๆ ชอบทำนิสัยกรุ๊ปบีอีกแล้ว”เฟรมพูดหลังเดินเข้ามาในบ้านแล้ว
“อ่าว .. ก็พี่กรุ๊ปบีหนิ”คชาพูดขำๆ
“จะว่าไปพี่เต๋าก็เป็นคนดีอยู่นะพี่ชา .. พี่ไม่น่าตัดความเป็นเพื่อนกับเขาเลยดูพี่เต๋าเศร้าๆไปยังไงไม่รู้”
“อะไรกัน .. เมื่อกี้ยังเข้าข้างพี่อยู่เลย แล้วทำไมไปเข้าข้างเต๋าซะงั้น”
“เปล่าเข้าข้างซะหน่อย .. แต่ตอนที่เจอเขาครั้งแรกผมก็ไม่ได้อคติอะไรกับเขาเพราะฉะนั้นตอนนี้ผมก็ไม่ได้ไม่ชอบเขาหรอกนะ ผมไม่ค่อยมองใครในแง่ร้ายน่ะ”
“นี่นิสัยกรุ๊ปโอรึเปล่า ?”คชาถามหน้าตาย
“อ่อ .. ก็ใช่”
“ว่าแล้วเชียว”พูดแค่นั้นแล้วคชาก็เดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นห้องนอน
.
.
.
คชาวางกระเป๋าลงตรงโต๊ะทำงานของตัวเองในห้องนอน อยู่ๆในหัวก็มีเรื่องของงานบริษัทประจำปีขึ้นมาซะดื้อๆ คนที่จะต้องลงประกวดน่ะ ไม่ใช่เขาหรอกแต่เป็นคนที่นั่งอยู่ด้านตรงข้ามเขาต่างหาก … เต๋า
“อะไรกัน”คชาพูดถามตัวเองเบาๆ
เขายังจำได้ดีตอนที่เขาจับกระดาษฉลากขึ้นมาเซ้นส์ของเขามันปรากฏภาพของเขาเองที่แต่งตัวเป็นผู้หญิง สภาพมันก็ไม่ได้ต่างจากอ้นเท่าไหร่หรอกต่างแค่ว่าเขาไม่มีผมเปียเท่านั้นแหล่ะ
ร่างเล็กค้นในกระเป๋าของตัวเองและก็เจอกับกระดาษฉลากใบนั้น มันไม่มีอะไรเขียนไว้เลยไม่มีคำว่าซวยอย่างที่มันควรจะเป็นถ้าเขาจะต้องลงประกวดจริงๆ
… หรือเซ้นส์ของเขามันจะผิดจริงๆนะ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Talk : ขอบคุณเม้น ขอบคุณวิว เปิดมาดูเม้นแล้วมันขึ้นอ่ะ มันขึ้นอ่ะ !! รู้สึกดีมากๆเลยยยยยย รักรีดจังค่ะ จู้บบ ๆ ตอนนี้น้อยมากๆหน่อยนะค่ะ อยากลงให้รู้ว่าเรายังไม่ได้ตายหรือหายไปไหนนนนนนนน 55555
ความคิดเห็น