คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : # Chapter 6
# Chapter 6
เศรษฐงพงค์ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆความรู้สึกแรกที่ได้เจอคือมึนและปวดหัวอย่างแรง ร่างสูงกุมขมับตัวเองไว้ก่อนจะลุกขึ้นนั่งกับเตียงเอนตัวพิงหลังไปที่หัวนอน ก่อนที่สายตาจะสะดุดกับร่างกายอันเปลื่อยเปล่าของตัวเองและเตียงที่ยับย่น
“เมื่อคืน … โค้ก”เต๋าพูดเบาๆกับตัวเอง พยายามจะนึกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ออกแต่ก็เหมือนจะเสียเวลาเปล่าเพราะเขาจำอะไรไม่ได้เลยซักอย่าง
… มันเหมือนกับว่าตัวเองกำลังฝัน แต่ความรู้สึกที่ได้รับก็จริงซะจนเขายังตกใจ
.
.
.
และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขาไม่เจอคชาตอนออกจากบ้านแต่มันก็ไม่แปลกซักเท่าไหร่หรอกเพราะวันนี้เขาก็ออกสายมากกว่าปกติด้วย คชาก็คงจะไปเช้าเหมือนทุกๆวันนั้นแหล่ะ ใช้เวลาไม่นานในการเดินเท้ามายังบริษัทแต่ก็เข้างานสายอยู่ดี ห้องที่ร่างสูงเลือกเดินไปไม่ใช่ห้องทำงานของฝ่ายตัวเองแต่เป็นห้องฝ่ายศิลป์
“อ้าวเต๋า … มาหาคชาหรอ ?”ไทด์ทักขึ้นเมื่อเห็นเต๋าเดินเข้ามาในห้องที่ไม่ใช่ที่ทำงานของตัวเอง
“อ่อ .. ครับ”ร่างสูงมองไปที่โต๊ะทำงานข้างๆพี่ไทด์แต่ก็ไม่เจอแม้แต่กระเป๋าของคนที่ชื่อว่าคชา
“มันยังไม่มาเลยว่ะ”ไทด์ตอบก่อนจะหันไปทำงานที่หน้าจอคอมต่อ
เศรษฐพงค์เดินออกมาจากฝ่ายศิลป์ก่อนจะตรงไปที่ทำงานของตัวเอง แทบจะทุกๆชั่วโมงร่างสูงจะต้องเดินมาที่ห้องทำงานของร่างเล็กและก็แทบจะทุกๆชั่วโมงที่คำตอบยังคงเป็นเช่นเดิมคือ … ยังไม่มา เต๋ากำลังจะเดินกลับไปยังห้องทำงานของตัวเองแต่ก็ถูกเรียกไว้ซะก่อนโดยแพรวา ร่างสูงหยุดเดินก่อนจะหันมาเจอกับแพรวาตรงๆ
“คือคชาพึ่งโทรมาบอกแพรเมื่อกี้ว่าขอลา .. แต่พอแพรถามว่าเพราะอะไรคชาก็ไม่ยอมบอก เต๋าพอจะรู้บ้างไหม ?”
“ผมก็ไม่รู้”
“หรอ … งั้นก็ไม่มีอะไรแล้วแหล่ะ แพรไปทำงานต่อก่อนนะ”แพรวากำลังจะหันหลังเดินจากไปแต่ร่างสูงก็เรียกเอาไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวแพร .. เมื่อวานใครไปส่งผมที่บ้านหรอ ?”
“ก็คชาไง .. มีอะไรรึเปล่า ?”
“เปล่าๆ … ไม่มีอะไรหรอก”เต๋ายิ้มให้แพรวาก่อนจะขอตัวไปทำงานต่อ
.
.
.
วันนี้ทั้งวันเต๋าแทบจะไม่มีสมาธิอยู่กับงานเลยและวันนี้เขาก็รู้สึกว่าเวลาเดินช้ากว่าปกติด้วย เขาอยากจะคุยกับคชาให้รู้เรื่องว่าตกลงเมื่อวานเขาทำอะไรลงไปบ้างรึเปล่า โอเคเขายอมรับว่าเมื่อคืนมีสติอยู่บ้างแต่เขานึกว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝัน และมันก็แปลกเพราะในฝันนั้นคนที่เขาเห็นมันคือโค้กเพื่อนสนิทสมัยมอหก … ไม่ใช่คชา
เศรษฐพงค์เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของคชา เขากดกริ่งตั้งหลายรอบแล้วแต่ก็ยังไม่มีใครสักคนมาเปิดประตูให้ร่างสูงจึงตัดสินใจเข้าบ้านตัวเองไปก่อนและค่อยๆปีนข้ามกำแพงที่ไม่สูงมากมายอะไรมายังอีกฝั่ง
เต๋าเดินเข้าไปในบ้านอย่างง่ายดายเพราะประตูไม่ได้ล็อกไว้ เมื่อไม่เห็นใครอยู่ด้านล่างร่างสูงจึงเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองแทนเสียงน้ำกระทบพื้นและเสียงเพลงเบาๆทำให้รู้ได้ทันทีว่ามีใครกำลังทำอะไรอยู่ที่ห้องไหน ร่างสูงค่อยๆลองหมุนลูกบิดประตูดูและก็พบว่ามันไม่ได้ล็อกอีกเช่นกัน
ห้องสีเขียวอ่อนที่ตอนนี้เจ้าของอาบน้ำอยู่กำลังถูกสำรวจโดยคนนอกอย่างเศรษฐพงค์ ร่างสูงเดินดูภายในห้องไปทั่ว โต๊ะทำงานและตู้เสื้อผ้าสีน้ำตาลเข้มที่วางอยู่ใกล้ๆกัน เตียงนอนสีขาวสะอาดตาพร้อมกับผ้าห่มลายขวางสีน้ำเงินสลับกับฟ้าที่พับเรียบร้อยวางอยู่บนหมอนสีแดงใกล้ๆกันมีตุ๊กตาเป็ดสีเหลืองอ่อนๆวางอยู่ … คุ้นมาก คุ้นมากเหมือนเคยเห็นที่ไหนซักที่
เศรษฐพงค์เดินไปทางเตียงนอนก่อนจะหยิบตุ๊กตาตัวนั้นขึ้นมาดูแต่สายตาก็ไปสะดุดกับกรอบรูปที่ถูกเป็ดตัวนี้นอนทับไว้ตั้งแต่แรก ร่างสูงวางเป็ดตัวนั้นไว้บนเตียงเบาๆและหยิบกรอบรูปนั้นขึ้นมาดูแทน
… รูปของชายหญิงคู่หนึ่งซึ่งอยู่ในชุดแต่งงานสีขาว เขาไม่รู้หรอกนะว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครแต่ก็พอจะเดาออกว่าคงเป็นแม่ของคชาเพราะใบหน้าที่คล้ายคลึงกัน แต่ใบหน้าของผู้ชายคนนั้นมันคุ้นซะจนเขาอยากจะคิดให้ออก เหมือนว่าเคยพบที่ไหนมาก่อน
ร่างสูงพยายามมองไปที่ภาพของชายหญิงคู่นั้นจะได้คิดออกสักทีแต่แล้วสายตาก็ต้องสะดุดอีกครั้งเมื่อเจอกับตัวอักษรที่ถูกแกะสลักไว้ที่ด้านล่างของกรอบรูปนี้ พลันความทรงจำเก่าๆก็กลับมาให้เขาจำได้ในทุกๆอย่าง
… อัญชุลีประดิษฐ์
.
.
.
คชาที่ขึ้นมาอาบน้ำได้สักพักหลังจากที่เฟรมออกจากบ้านไปพร้อมกับครูพี่เต้โดยให้เหตุผลกับเขาว่า‘จะไปหาเพื่อนที่บ้านอยู่ใกล้ๆกับครูพี่เต้เลยขอติดรถไปด้วย’ ตอนแรกๆเขาก็เกรงใจครูสอนพิเศษคนนั้นแต่ครูคนนั้นก็ใจดีซะเหลือเกินเต็มใจจะไปส่งและนี่ถ้าคชาไม่ห้ามไว้ซะก่อนครูคนนั้นเขาคงจะมาส่งเฟรมกลับบ้านด้วยละ
ร่างเล็กหลังจากเช็ดตัวใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยก็เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำและสิ่งที่ทำให้เขาตกใจจนพูดอะไรแทบไม่ออกก็คือการที่เขาไม่ได้อยู่ในห้องนี้เพียงคนเดียว แถมตกใจยิ่งกว่าเดิมเมื่อในมือของคนๆนั้นมีรูปของป๊าม๊าเขาอยู่
เศรษฐพงค์ค่อยๆหันมามองร่างเล็กที่ทำหน้าตกใจอยู่ตรงหน้าประตูห้องน้ำช้าๆ … เขานึกออกแล้วทั้งรูปคู่ชุดแต่งงานชายหญิงที่อยู่ในกรอบรูปนั่นว่าคือใคร รวมทั้งไอ้ตุ๊กตาเป็ดสีเหลืออ่อนที่อยู่บนเตียงนี่ด้วย .. นึกออกแล้ว นึกออกทั้งหมดเลย
“มึง .. จริงๆด้วย”เต๋าพูดออกมาช้าๆแต่ชัดเจน .. ชัดจนคชาไม่สามารถหลอกตัวเองได้ว่ามันคือความฝันอีกต่อไป
“ออกไป !”ร่างเล็กโวยวายรีบเดินเข้าไปแย่งรูปของป๊าม๊ามาไว้ในมือและผลักอกอีกคนให้ออกไปจากห้อง
“ทำไมมึงต้องโกหกกูด้วยว่ะ ? ทำไมถึงต้องทำเป็นไม่รู้จักกู ? ทำไมต้องหลบกูด้วย ?”
“ออกไป ! .. ออกไปเดี๋ยวนี้ !!”คชาตะโกนเสียงดังอีกครั้งและไม่ตอบคำถามของเต๋า
“ตอบกูมาสิ ! .. เพราะเรื่องคืนนั้นใช่มั้ย !? กูขอโทษแต่เพราะวันนั้นกูเมาหนักกูเลยไม่…”ร่างสูงจับข้อมือของคชาไว้แน่นไม่ให้ผลักไสเขาออกไปและพยายามจะอธิบาย
“กูไม่อยากฟัง ออกไป !!”คชาไม่อยากฟังแล้ว … พอกันทีสำหรับเรื่องในอดีต ไม่อยากกลับไปเป็นไอ้โค้กคนเดิมอีกแล้ว
“เพราะมึงไม่เคยฟังไงมันถึงเป็นแบบนี้ !!”เต๋าตวาดกลับไปบ้างแต่คชาก็ไม่หยุดพยายามดันให้เขาออกไปทั้งดิ้นทั้งทุบทั้งตีทั้งข่วน
“กูไม่อยากฟัง ! .. มึงจะกลับมาทำไม กลับมาทำลายความรู้สึกกูทำไมอีก !!”เจ็บ .. คชากำลังเจ็บที่ต้องพูดถึงเรื่องที่ทำร้ายเขาไว้ในอดีต คชากำลังเจ็บที่ต้องมาพบหน้ากับคนที่ทำร้ายเขาไว้ในอดีต
“.. ไอ้โค้ก ..”เสียงเต๋าอ่อนลงเพราะตอนนี้คนที่เขาจับกุมอยู่กำลังร้องไห้ น้ำตามากมายกำลังหลังไหลออกมาจากดวงตาที่ทอดมองเขาอย่างเจ็บปวด
“อยาได้คำตอบมากใช่มั้ย .. ฮึก ได้ ! มันก็เพราะกูไม่อยากกลับไปรู้จักคนอย่างมึงอีกไง ! .. พอใจ อึก .. พอใจรึยัง !!”คชาสะอื้นนิดๆและหยุดดิ้นลงไปแล้วอาจจะเพราะหมดแรงที่จะขันขืนหรือไม่ก็คงรู้ว่าดิ้นยังไงทุบตีเขายังไงเขาก็ไม่ปล่อย
“.. มึง ..”ตอนนี้ร่างสูงรู้สึกตัวชาไปทั้งแถบ … เขารู้ว่าเขาทำผิดกับร่างเล็กนี่ แต่เขาก็ไม่สามารถเอาเวลาเหล่านั้นมาคืนได้หรอก แล้วเขาก็ไม่สามารถยอมถอยออกไปจากชีวิตของมันได้ด้วย
“กูไม่น่า .. ฮือ .. เจอมึงเลย ฮึก .. ไม่ควรเจอ .. อึก .. มึงเลย”คชาร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ ปากก็พูดว่าไม่ควรเจอเขา ไม่ควรที่จะรู้จักกับเขาเลย
“คือ .. มึง .. กูขอโทษ กูรู้ดีว่ากูทำผิดแต่มันก็ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้แล้วไง”
“มึงแม่ ง.. ฮึก .. ไอ้ชั่ว อึก .. เลว .. ไอ้เวร”ร่างสูงหยิบกรอบรูปในมือร่างเล็กไปวางไว้ที่หัวเตียงก่อนจะจับร่างเล็กมาสวมกอด ลูบผมคชาเบาๆเหมือนปลอบเด็กเล็กๆก็ไม่ปาน และตอนนี้คชาก็ไม่ดิ้นหนีออกจากอ้อมกอดคชาเพราะเหนื่อยจากการร้องไห้ด้วยละมั้ง
“อืม กูยอมรับ .. กูขอโทษ”
“กูไม่ให้อภัย !! .. มึงทำกูเจ็บ กูจะเกลียดมึง”คชาโผล่หน้ามาด่าเขาใบหน้าเปื้อนน้ำตากับริมฝีปากบางที่เม้มเข้าหากันอย่างนั้น … แม่ ง น่าจับกดชะมัด
“เห้ยอะไรอ่ะ !”
“น่ะ .. มึงตะโกนใส่กู กูจะเกลียดมึง”
“เห้ยใจเย็น .. อย่าพึ่งเกลียดกูสิ”เต๋าอ่อนเสียงลงทันทีเขาไม่รู้หรอกว่าร่างเล็กจะเกลียดเขาจริงๆอย่างที่พูดรึเปล่า แต่การที่มันยังไม่ได้ผลักตัวเองออกจากกอดของเขาตอนนี้มันก็ทำให้เขาสบายใจไปได้นิดหน่อยล่ะนะ
“กูจะเกลียดมึงแล้ว … ออกไปจากบ้านกูเลย”คชาค่อยๆดันตัวออกห่างก่อนจะผลักเต๋าไปทางประตู … ยอมรับก็ได้ว่าไม่ค่อยโกรธร่างสูงเท่าเมื่อก่อน แต่ก็ไม่ใช่ว่าคชาจะเปิดใจยอมรับมันมาเป็นเพื่อนสนิทอีกครั้งในตอนนี้
… เพราะภาพความทรงจำที่มันทำลายความเป็นเพื่อนของเขายังชัดเจนในหัวอยู่ และเขาคงจะไม่ไหวแน่ถ้าจะโดนทำลายอีกครั้ง
“อย่าพึ่งเกลียดกูสิ .. เออๆ กูไปก็ได้ แต่อย่าพึ่งเกลียดกูนะ”เต๋าผละกอดออกจากเขาแล้วเดินออกจากห้องไป
“เฮ้อออ … กูอยากจะเกลียดมึงให้ได้จริงๆสักทีว่ะ”ร่างเล็กพูดเบาๆคนเดียวหลังจากที่เต๋าออกจากห้องไปแล้ว ก่อนจะเดินไปเก็บรูปของป๊าม๊ามาไว้ที่เดิม
.
.
.
… จะผิดมากมั้ย ? ถ้าเขาสามารถย้อนเวลากลับไปได้แต่เขาก็ยังจะเลือกให้เรื่องมันดำเนินมาแบบนี้ … จะผิดรึป่าว ? ถ้าเขาจะลงมือทำร้ายร่างเล็กของเพื่อนสนิทแม้จะมีทางเลือกอีกเส้นทางหนึ่งที่ดีกว่า
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Talk : หวังว่าคงจะไม่งงกันใช่ไหมค่ะ แหะๆ คชาใจอ่อนเนอะ มาอัพช้า ~ แหะๆ เราจะไม่ค่อยมีโอกาสเล่นคอมสักพัก แต่จะหาเวลาซุ้มแต่งไว้ก่อน ได้เล่นเมื่อไหร่ก็จะพยายามเข้ามาอัพให้นะค่ะ
ความคิดเห็น