[Fic TaoKaCha] The destiny ... I can't deny it. 'End'

ลำดับตอนที่ #6 : # Chapter 5

# Chapter 5

คชาเข้ามาในบ้านของตัวเองเสร็จก็เตรียมตัวจะเดินขึ้นห้องนอนถ้าไม่ติดที่ว่ามีแสงไฟเปิดขึ้นกลางบ้านและร่างของเฟรมที่เดินช้าๆเข้ามาหาเขา … สายตานี่จับผิดกันสุดๆ คชายกมือขึ้นเช็ดหน้าเช็ดตาตัวเองอีกทีและพยายามดึงเสื้อมาปิดที่คอให้มิดชิดแต่ก็ไม่ทันมือของน้องชายที่เข้ามากระชากคอเสื้อเขาไปไว้ในมือเรียบร้อยแล้ว

“รอยนี่มัน … ใครทำอะไรพี่อ่ะ !?”เฟรมถามเสียงดัง

“ป่าว … โดนยุงกัด”คชาโกหกคำโตแต่ก็ไม่ได้มีท่าทางลุกลี้ลุกลนอย่างที่คนอื่นๆเป็นกัน

“ผมไม่เชื่อพี่หรอกคนกรุ๊ปบีก็ชอบโกหกหน้าตายแบบนี้แหล่ะ !”คชาเม้นปากคิ้วขมวดที่ไม่สามารถโกหกได้อีกต่อไป

“……….”

“ผมรู้นะว่ารอยพวกนี้คืออะไร”คชาเบนหน้าหนี .. บางทีก็อยากให้น้องมันแกล้งโง่ไปบ้างก็ได้

“……….”

“พี่เต๋าใช่ป่ะ !?”เฟรมเปลี่ยนมาจับที่ไหล่ของเขาแทนก่อนจะเขย่ามันเพื่อให้เขาตอบกลับไปซักที

“……….”

“ผมเห็นนะ .. ที่พี่พาพี่เต๋าไปส่งในบ้าน”คราวนี้เป็นคชาเองที่หันหน้ามามองน้องชายอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ

“… อึก .. ฮึก ฟะ เฟรม .. ฮือ”คชาระเบิดร้องไห้ออกมา … เป็นครั้งแรกที่เฟรมเห็นพี่ชายตัวเล็กคนนี้ร้องไห้หนักขนาดนี้ต่อหน้าเขา

“ไม่เป็นไรพี่ .. ใจเย็นๆนะ ไม่ร้องๆ”เฟรมจับตัวคชาเข้ามากอดไว้ จับหน้าของร่างเล็กมาเกยไหล่ของตัวเองและลูบที่แผ่นหลัวสั่นไหวเบาๆเพื่อปลอบโยน

“.. ฮือ .. มะ มันแม่ ง .. อึก .. เลว ฮึก .. ชั่ว .. อึก”คชาพูดด่าทั้งน้ำตาและกอดหลังน้องชายที่ตัวสูงกว่าเขานิดหน่อยไว้แน่น

“พี่ขึ้นไปพักข้างบนก่อนนะ .. เดี๋ยวผมพาไป ไม่ต้องร้องๆ”คชายอมเดินตามน้องชายไปที่ห้องนอนของตัวเอง ก่อนที่เฟรมจะบอกให้เขาอาบน้ำล้างหน้าให้สบายตัวแล้วเข้านอนพักผ่อนซะ แล้วพอพูดเสร็จเจ้าตัวก็เดินออกไปจากห้องปิดประตูให้เรียบร้อย

.

.

.

   

‘เห้ยๆ เย็นนี้ตกลงเลี้ยงไหนว่ะ ?’เสียงของผู้ชายคนนึงในกลุ่มพวกเราพูด ขณะที่ทั้งชั้นมอหกกำลังแยกย้ายกันไปถ่ายรูปกับเพื่อนๆ เสื้อนักเรียนของแต่ละคนจะถูกเขียนด้วยหมึกหลากหลายสีนั่นก็ทำให้รู้ได้ทันทีว่านี่คือวันปัจฉิมนิเทศ

‘บ้านกูป่าว … พ่อแม่กูก็ไม่อยู่ทางสะดวก’เต๋าพูดเสนอ แล้วรีบหันหน้าไปยิ้มถ่ายรูปกับเพื่อนผู้หญิงสักคนในห้อง

‘แม้มึง ไม่ค่อยรีบเสนอตัวเลยนะ’โค้กพูดสวนขึ้นมาอย่างรวดเร็วน้ำเสียงกวนๆนั่นทำให้เต๋าต้องหันมาตบหัวร่างเล็กเบาๆแบบหยอกล้อ

‘บ้านไอ้เต๋าก็ดี .. งั้นสรุปบ้านมึงนะ เค๊ ?’แล้วเพื่อนคนเดิมก็พูดตกลงกับไอ้เต๋าต่อ

ร่างเล็กไม่ค่อยได้สนใจสักเท่าไหร่เพราะมีเพื่อนผู้หญิงในห้องมาสะกิดให้ไปถ่ายรูปให้พวกเธอหน่อย เขาก็เลยเดินไปช่วยถ่ายให้และหลังจากถ่ายรูปจนพวกเธอพอใจกับภาพที่ได้แล้ว โค้กก็เดินกลับจะมานั่งที่เดิมต่อ

‘อะไรของมึงเนี่ย !?’โค้กหันไปมองเจ้าของแขนขาวๆที่กำลังกอดคอตัวเองอย่างงงๆ

‘ถ่ายรูปไง .. ยิ้มดิ’เต๋าหันไปชี้ที่กล้องตัวหนึ่ง ก่อนจะจับแขนของไอ้เพื่อนตัวเล็กมากอดคอตัวเองบ้างแล้วฉีกยิ้มให้กล้อง

.

.

‘เห้ยใครซื้อเหล้ามาว่ะ ?’โค้กถาม ตอนนี้เขากับเพื่อนอีกประมานสองสามคนมาอยู่ในห้องนอนของไอ้เต๋าเจ้าของบ้านเรียบร้อยแล้ว

‘กูเองอ่ะ’เพื่อนที่นั่งพิงหลังไปกับเตียงไอ้เต๋าเป็นคนพูด

‘มึงก็ลองหน่อยดิ .. อ่ะ’แล้วเพื่อนที่นั่งข้างๆมันก็ยกแก้วขึ้นมาให้เขา โค้กรับมันมาไว้ในมือแต่ก็ยังไม่ได้แตะต้องน้ำในแก้วนั้นเลย

‘อ้าวมึงมาแล้วหรอ .. กว่าจะมาได้นะ บ้านมึงก็อยู่แค่เนี่ย’เต๋าที่พึ่งเดินเข้ามาในห้องเอ่ยทักคนที่พึ่งมาใหม่

‘เออน่า อย่างน้อยกูก็มาละว่ะ’โค้กตอบกลับไปก่อนจะเดินไปนั่งตรงเก้าอี้โต๊ะทำงานที่อยู่ปลายเตียง

‘มึงมานั่งกับพวกกูดิว่ะ’เต๋าเดินมาจับข้อมือของโค้กและพยายามลากให้ไปนั่งด้วย แต่ร่างเล็กก็ขืนเอาไว้เต็มแรง

‘ไม่อ่ะ มึงไปเหอะ’โค้กส่ายหัวเร็วๆ

‘เชี่ยเต๋า .. มาดื่มกับกูหน่อยมา’เสียงใครสักคนพูด ก่อนที่เต๋าจะปล่อยมือจากเขาและเดินไปนั่งรวมๆกับพวกมัน

โค้กนั่งดื่มเหล้าในมือทีละน้อยมองพวกมันเล่าเรื่องอะไรก็ไม่รู้เพราะเขาฟังไม่รู้เรื่องไปเรื่อยๆ โดยจะมีไอ้เต๋านี่แหล่ะที่คอยหยิบแก้วเขาเอาเหล้าไปเติมให้แล้วก็ย้ายมานั่งตรงพื้นใกล้ๆกับเก้าอี้ที่เขาใช้นั่ง

‘เชี่ยมึง! นี่กี่ทุ่มแล้วว่ะ’เพื่อนคนนึงตะโกนขึ้นมากลางวง

‘ห้าทุ่มกว่าๆเอง’แล้วเพื่อนอีกคนก็หันไปตอบมันให้

‘เชี่ย ! … เห้ยๆกูกลับล่ะ พรุ่งนี้กูมีนัดเดี๋ยวตื่นสาย’มันทำท่ารีบรนก่อนจะลุกขึ้นเตรียมออกจากห้อง

‘งั้นกูไปด้วยดิ’

‘เห้ยกูด้วยๆ’

‘อ้าวพวกมึงกลับกันหมดเลยอ่อ ?’โค้กถาม พวกมันหันมาบ๊ายบายก่อนจะเดินออกจากห้องไปเลย

‘แล้วมึงอ่า .. เอางาย ?’เต๋าเงยหน้ามามองเขาจากด้านล่าง .. ดูก็รู้ว่าแม่ งเมา คออ่อนไม่เคยแดกแล้วยังเสือ กไปดื่มเยอะอีก

‘ไม่รู้ .. แต่บอกป๊าไว้แล้ว’

‘อืมมม …’

‘เชี่ยเต๋า .. มึงอย่าพึ่งหลับนะ’… กูแบกมึงขึ้นเตียงคนเดียวไม่ไหวหรอกนะเว้ย

‘…….’

‘มึง .. ไอ้เต๋า’โค้กใช้เท้าเขี่ยขาของคนที่นั่งข้างล่างเขาเบาๆแต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ

‘……’

‘ไอ้เวรนี่หนิ !’พูดเสร็จก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้ค่อยๆก้มลงพยุงคนที่อยู่บนพื้นไปส่งที่เตียงอย่างยากลำบาก

‘…….’

‘แม่ ง .. แล้วกูก็ต้องมาเก็บซากให้พวกมึงช้ะ ?’ร่างเล็กบ่นออกมาเบาๆอย่างหัวเสีย เอามือขยี้หัวตัวเองน้อยๆก่อนจะค่อยๆจัดการกับวงเหล้าไร้คนตรงหน้า

‘โค้ก ….’เสียงเรียกชื่อเบาๆอย่างกับละเมอทำให้ร่างเล็กเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะก้มลงฟังมัน

‘……..’

‘ไอ้โค้กกก’

‘เห้ยเชี่ย !! ปล่อยยยยยยย !’

   

.

.

.

“ปล่อยยยยยยย !”ร่างเล็กสะดุ้งขึ้นมานั่งหอบบนเตียงอย่างรวดเร็ว ใบหน้าและตามลำตัวมีเหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นมาบางเบา … ความฝันที่เป็นความทรงจำของเขาเมื่อกี้ยังคงติดอยู่ในหัว มันเหมือนกับนำหนังมาฉายใหม่อีกครั้ง … เน้นย้ำให้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“พี่ชาเป็นไร ? .. เกิดไรขึ้น ?”เฟรมเปิดประตูห้องนอนเขาเข้ามาแล้วถามอย่างตกใจ

“ไม่มีไรแล้ว .. ฝันร้ายนิดหน่อยน่ะ”คชาตอบ

“พี่ชาวันนี้ลางานเหอะ .. แล้วเดี๋ยวผมอยู่เป็นเพื่อนพี่เอง”เฟรมบอกสีหน้าแสดงออกถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน

“อืมพี่ก็ว่างั้น .. แล้ววันนี้ไม่มีเรียนพิเศษหรือไง ?”

“ก็มีแหล่ะพี่ … แต่เดี๋ยวผมโทรไปหยุดเอา”

“พี่อยู่คนเดียวได้เฟรม ไม่ต้องห่วง”

“ไม่ๆ พี่รู้ป่ะ .. กรุ๊ปโออ่ะเป็นที่ปรึกษาที่ดี  ที่สุด เพราะฉะนั้นวันนี้พี่มีไรก็เล่าให้ผมฟังได้ไม่ต้องปิดบังผมหรอก”เฟรมยิ้มมาให้เขาก่อนจะเดินออกไปและปิดประตูลงอีกครั้ง

คชาโทรไปลาหยุดงานพอวางสายก็ลุกจากเตียงไปอาบน้ำแต่ตัวเสร็จก็ลงมาทานข้าวเที่ยงได้พอดี เฟรมบอกว่าตอนบ่ายๆครูที่สอนพิเศษจะมาสอนให้ถึงที่บ้านแล้วคชาก็ว่าน่าจะดีด้วยเพราะอย่างน้อยไอ้เฟรมจะได้ไม่ต้องเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์มาอยู่เป็นเพื่อนเขา

พอคชาทานข้าวล้างจานเรียบร้อยร่างเล็กก็ขึ้นมาเก็บตัวอยู่บนห้องนอนต่อ ถึงแม้เฟรมจะบอกว่าสามารถปรึกษาได้แต่เขายังไม่ค่อยพร้อมสักเท่าไหร่หรอกนะ ดีที่น้องมันไม่ได้คาดคั้นอะไรเขาเลยไม่งั้นมีหวังปล่อยโฮมาแบบเมื่อวานแน่ๆ

.

.

.

คชาเดินลงมาข้างล่างหลังจากได้ยินเสียงรถเข้ามาจอดในบ้าน สงสัยคงจะเป็นครูสอนพิเศษของไอ้เฟรมเพราะตอนนี้มันก็บ่ายสองจะบ่ายสามแล้วด้วย ร่างเล็กเมื่อลงมาถึงชั้นล่างก็เจอกับผู้ชายใส่แว่นคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โซฟาแล้วเขาคนนั้นก็หันมามองเขาด้วยเช่นกัน ส่วนไอ้เฟรมไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน

“อ้าวพี่ชาลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”เฟรมที่ในมือมีแก้วน้ำสองใบและเยือกที่เติมน้ำเดินออกมาจากห้องครัวทักขึ้นทำให้คชาต้องหันไปมอง

“พึ่งลงมาเมื่อกี้”คชาตอบก่อนจะเข้าไปช่วยเฟรมถือแก้วมาไว้ในมือและเดินไปวางที่โต๊ะตัวเล็กตรงโซฟา

“อ่อ .. พี่ชานี่ครูที่สอนพิเศษผมนะชื่อ‘ครูพี่เต้’ ส่วนครูพี่เต้นี่พี่ชายผมเองชื่อว่าคชา”เฟรมแนะนำแล้วผู้ชายคนนั้นก็ยืนขึ้นตามแบบมารยาทที่ดี

“สวัสดีครับ … ครูพี่เต้”คชาส่งยิ้มให้นิดๆ

“สวัสดีครับ … คชา ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”

“เช่นกันครับ .. งั้นผมไม่รบกวนแล้วดีกว่า เชิญตามสบายนะครับ”คชายิ้มส่งท้ายก่อนจะเดินขึ้นชั้นสองไป

.

.

.

เวลาที่ได้พบเจอและสบตาเพียงไม่นานแต่มันก็ทำให้ใครบางคนสามารถหวั่นไหวไปถึงข้างในใจ … ดวงตาคู่นั้นตั้งแต่แรกเห็นมันเจือไปด้วยความเศร้าอย่างปิดไม่มิด  … รอยยิ้มที่แม้จะมาจากใจแต่ดูยังไงมันก็ยังไม่สวยอยู่ดี … อยากเห็นแววตาที่มีประกายแห่งความสุข … อยากเห็นรอยยิ้มที่คงทำให้โลกของเขาสดใสขึ้นกว่าเดิม … แล้วจะเป็นไปได้ไหม ? จะเป็นไปได้รึเปล่า ?

… ถ้าเขาคนนี้จะมาเป็นคนที่เปลี่ยนมันเอง

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Talk :  ‘ครูพี่เต้’ มาแล้วววววว ความหลังเริ่มเผยค่ะ ><  มีข่าวคอนคู่อีกครั้งแล้ว ฮือออ อยากไปอ่ะ !! แต่ไม่รู้จะไปได้รึเปล่า แอบเศร้าค่ะ

# ขอบคุณทุกเม้นทุกวิวค่ะ จู้บบบบบบบ

:)  Shalunla