[Fic TaoKaCha] The Resentment. 'End'

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 *

Chapter 4 *

เมื่อทั้งสองขึ้นมาชั้นบนได้ร่างสูงก็เหวี่ยงคชาเข้าห้อง ความมืดภายในห้องทำให้คชายิ่งอยากหนีไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด คชาไม่ชอบความมืดเข้าขั้นกลัวความมืดเลยทีเดียว … เพราะความมืดมันพาคนที่เขารักจากไป

“นั้นนายจะทำอะไร ?”คชาดึงขาตัวเองกลับมาที่เดิมเมื่อเศรษฐพงค์พยายามดึงขาเขาไปทำอะไรสักอย่าง

“หึๆ ก็เห็นชอบมัดชอบผูกไม่ใช่รึไง ก็กำลังสงเคราะห์ให้อยู่เนี่ย”ร่างสูงยิ้มร้ายและรอยยิ้มนั้นก็ทำให้คชาหวั่นกลัว สุดท้ายด้วยแรงที่มากกว่าเศรษฐพงค์ก็ล่ามขาของร่างเล็กไว้กับโซ่ได้ ร่างสูงเก็บกุญแจไว้ในกระเป๋ากางเกง

“นายทำแบบนี้ไม่ได้นะ ปล่อยเดี๋ยวนี้”คชาโวยวายลั่นกลบความกลัวที่อยู่ในใจ

“หึหึๆ กูเตือนมึงแล้วแต่มึงไม่ฟังเอง กูก็ช่วยไม่ได้”คชาค่อยๆยืนขึ้นก่อนจะหยิบหมอนปาใส่ร่างสูงของเศรษฐพงค์

“ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ไอ้….”สารพัดคำด่าที่คชาหามาพูดพร้อมกับที่มือเล็กคว้าอะไรได้ก็ปาไปที่เศรษฐพงค์ … ไม่เว้นแม้กระทั่งแจกัน

“เชี่ยเอ้ย !! มึง … !!”ร่างสูงหันหน้าไปตะหวาดคชา ก่อนที่มือหนาจะยกขึ้นแตะเบาๆที่ปลายหางคิ้วข้างซ้าย

“หึ !! สมน้ำหน้า”ร่างเล็กพูดอย่างสะใจกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป

“ไอ้เวรเอ้ย !!”ร่างสูงก้าวยาวๆมาประชิดตัวร่างเล็กก่อนจะเหวี่ยงคชาไปบนเตียงนอน

“โอ๊ย !! ไอ้คนชอบใช้กำลัง ป่าเถื่อนว่ะ”คชาพ่นคำด่าแม้ตอนนี้ในใจจะกลัวร่างสูงจนแทบอยากจะหายไปจากที่นี่ … แต่ใครจะไปแสดงความอ่อนแอของตัวเองให้คนใจร้ายแบบนั้นเห็นกันล่ะ

“กูป่าเถื่อนได้มากกว่านี้อีกนะ อยากจะลองไหมล่ะ”เศรษฐพงค์ขึ้นคล่อมร่างเล็กพร้อมเหยียดยิ้มร้าย

คชาดิ้นพลานพยายามถีบร่างสูงให้ออกห่างจากตัว และเหมือนโชคจะเข้าข้างคชา ในตอนที่เศรษฐพงค์เผลอร่างเล็กก็ถีบเข้าไปที่หน้าท้องเศรษฐพงค์เต็มแรง ร่างหนาร่วงไปอยู่บนพื้นเปิดโอกาสให้คชาได้มีโอกาสหนีอีกครั้ง … แต่เหมือนคชาจะลืมไปว่าตัวเองถูกโซ่ล่ามข้อเท้าอยู่

ร่างเล็กล้มลงกับพื้นที่ห่างจากประตูไม่ไกลนัก และนั่นก็ทำให้ร่างสูงเดินมาประชิดตัวร่างเล็กได้อีกรอบ เศรษฐพงค์จับคชาเหวี่ยงขึ้นบนเตียงนอนอย่างแรง แรงพอที่จะทำให้คชาจุก

“กูบอกแล้วว่าอย่าคิดที่จะหนี”ร่างสูงค่อยๆเดินเข้าหาร่างเล็กเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน

“แต่นายไม่มีสิทธิที่จะขังฉันไว้ที่นี่”

“………….”ร่างสูงทำท่าทางคิดเล็กน้อยก่อนจะล้มตัวลงทาบทับร่างเล็กของคชาอีกครั้ง มือทั้งสองกดข้อมือร่างเล็กจนมันแทบจะจมไปกับที่นอน สร้างความเจ็บให้ร่างเล็กไม่น้อย

“นายจะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ”คชาพยายามดิ้นและบิดข้อมือให้ออกจากการจับกุม

“ก็ทำให้ตัวเองมีสิทธิยังไงล่ะ”พูดจบร่างสูงก็ก้มลงไซ้รซอกคอหอมของร่างเล็ก คชาดิ้นแรงกว่าเดิมแต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้เขาหลุดพ้นได้เลย


# # #   http://takacokejoker323.blogspot.com/2013/07/the-resentment.html

ไม่มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้นหลังจากสิ่งที่เศรษฐพงค์ทำเมื่อครู่จบลง ร่างเล็กค่อยๆพลิกตัวนอนหันหลังเข้าหาเตียง เสียงน้ำกระทบพื้นทำให้รู้ว่าร่างสูงคงกำลังทำความสะอาดตัวเองอยู่ในห้องน้ำ คชาค่อยๆลุกขึ้นหยิบผ้าห่มที่ตกอยู่ข้างเตียงขึ้นมาห่มให้ตัวเอง

.

.

.

คชาไม่รู้ว่านี่กี่โมงแล้วแต่ก็พอเดาออกว่าคงยังไม่เช้า เสียงลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอทำให้คชารู้ว่าร่างสูงที่นอนอยู่ข้างๆหลับสนิทไปแล้ว เศรษฐพงค์หลับสนิท … ในขณะที่คชายังไม่สามารถหลับตาลงได้เลย

ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นนั่งความเจ็บที่ได้รับจากช่องทางนั้นทำให้คชาต้องนิ่วหน้า ร่างเล็กค่อยๆเดินฝ่าความมืดไปเปิดไฟที่ห้องน้ำ ก่อนจะเดินกลับมาหยิบกางเกงของตัวเองที่เมื่อตอนนั้นร่างสูงได้โยนมันทิ้งไป มือเล็กหยิบกางเกงของเศรษฐพงค์ที่อยู่ใกล้ๆมาควานหากุญแจและไขให้ตัวเอง รอยแดงที่ข้อเท้าทำให้คชาอยากร้องไห้ ไหนจะตอนที่โดนกระถางต้นไม้บาดอีก

ร่างเล็กเดินไปหยิบเสื้อของเศรษฐพงค์ขึ้นมาและเดินเข้าห้องน้ำไป … อย่างน้อยมีเสื้อให้ใส่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย

.

.

.

เมื่ออาบน้ำแต่งตัวใส่เสื้อผ้าเสร็จคชาก็เดินลงมาข้างล่างอย่างทุลักทุเล และก็พบกับเฟรมที่กำลังทำอาหารอยู่ก่อนแล้ว เฟรมมองมาทางคชาด้วยความแปลกใจ ก่อนจะสังเกตเห็นความผิดปกติที่ซอกคอของร่างเล็กได้ และเฟรมก็มองอย่างรู้ทันมาที่คชา

 เมื่อคชาเห็นเฟรมจองที่บริเวณคอเขานานๆมือเล็กเลยจับแขนเสื้อถกขึ้นจนมันปิดบังรอยไปหมด … ก็เพราะเสื้อของเศรษฐพค์มันใหญ่กว่าตัวเขามากมันเลยค่อนข้างจะคอกว้างกว่าปกติ ถ้าจะโทษคนที่ทำให้เฟรมรู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นก็คงต้องโทษนายนั้นนั้นแหล่ะ

“เอ่อ คุณคชาตื่นเช้าจังนะครับ”… ไม่ได้นอนเลยต่างหาก คชาอยากจะตอบออกไปแบบนั้นนะถ้าไม่ติดที่เฟรมอาจจะคิดอะไรไปไกลกว่านั้น ซึ่งเขาเบื่อที่จะอธิบาย

“ครับ ตอนนี้กี่โมงแล้วครับ ?”คชาถามเฟรมที่ส่งยิ้มมาให้เขา

“อ่อ ก็ประมานจะหกโมงแล้วมั้งครับ อ่อ คุณคชามีแผลที่เท้าใช่ไหมล่ะครับ ตอนที่ผมเก็บเศษกระถางต้นไม้น่ะ ผมเห็นมีเลือดติดอยู่ด้วย”เฟรมพูดก่อนจะเดินไปหยิบกล่องยาที่อยู่บนหลังตู้เย็น

“………….”

“เดี๋ยวผมทำแผลให้นะครับ”

“เอ่อ คือ … ”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ”เฟรมให้คชานั่งลงที่เก้าอี้ในห้องรับแขก คชารู้สึกเจ็บแปลบที่ช่องทางหลังเมื่อนั่งลงในที่แข็งๆเฟรมที่ดูเหมือนจะรู้ทันเดินไปเอาเบาะรองมาให้ คชาเลยยิ้มแห้งๆให้เฟรมก่อนที่เฟรมจะเริ่มทำแผลให้

…. เพราะเศรษฐพงค์นั้นคนเดียวที่ทำให้เขาต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

ใช้เวลาไม่นานแผลที่เท้าก็ถูกใส่ยาและพันด้วยผ้าจนเสร็จ คชากล่าวขอบคุณน้อยๆ ก่อนจะหยิบเบาะรองเดินออกไปข้างนอกเมื่อเห็นว่ามีแปลผูกไว้อยู่ คชาวางเบาะรองไว้กับเปลก่อนจะค่อยๆนอนลงช้าๆ อย่างน้อยที่ตรงนี้ก็สว่างมากกว่าในห้องนั้น และก็ไม่มีคนที่ชื่อเศรษฐพงค์ซึ่งมันเป็นชื่อของคนที่เค้าไม่ชอบที่สุด !!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Talk : คือตอนนี้มันมีฉากอยู่ค่ะ ให้เม้นแล้วทิ้งเมลล์ไว้นะค่ะ แล้งวันหลังจะส่งให้นะค่ะ สำหรับคนที่อยากอ่าน ><

###  อ่านกันก่อนนะค่ะ คือเราทำบล็อกเก็บฉากไว้เเล้วคะ เพราะฉนั้นทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านไม่ต้องลำบากทิ้งเมลล์เเละเม้นรอเราตอบเเล้วนะค่ะ เเต่เราจะไม่แก้ในตอนหรือที่เราพูดท้ายเรื่องเพราะมันเป็นคำพูดแห่งความทรงจำของเรากับรีดรุ่นเเรกๆ(?)ทุกคนนะคะ (:

:)  Shalunla