คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : # Chapter 2
# Chapter 2
“คชา … เราเคยรู้จักกันมาก่อนรึเปล่า”เต๋าที่อยู่หน้าห้องน้ำค่อยๆก้าวเดินมาข้างหน้าช้าๆนั่นทำให้คชาต้องก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆด้วยเช่นกัน ... ละ แล้วเขาจะก้าวถอยหลังทำไมว่ะ เขาไม่ได้กลัวมันซะหน่อย โอยยย ไม่เจ๋งเลยว่ะคชาเอ้ยย !!
“……”คชาไม่ตอบเอาแต่ก้มหน้าแล้วก้าวถอยหลังจนชนกับผนังนั่นแหล่ะร่างเล็กถึงได้ยอมเงยหน้ามามองไอ้คนที่อยู่ตรงหน้าซักที
“ว่าไงล่ะ ?”เศรษฐพงค์ส่งยิ้มมาให้ ... และเพราะยิ้มนั้นก็ทำให้คชากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเลยทีเดียว
“ผมว่าไม่นะ คุณคงคิดไปเอง”คชาเลือกใช้สรรพนามที่แสดงถึงความห่างเหิน ... ถึงแม้ว่าแต่ก่อนเขาไม่เคยคิดที่จะใช้คำพวกนี้กับเต๋าเลยก็ตาม
“คชา ... ใช้สรรพนามห่างเหินกับผมไปรึเปล่า ?”
“งั้นจะให้ใช้อะไรล่ะ ฉัน-นาย ข้า-เอ็ง กู-มึง”
“ก็มันไม่คุ้นที่คชาพูดแบบนี้หนิ”อะ อะไรของมันว่ะ แล้วพูดแบบนั้นมันหมายความว่าอะไร
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว”คชากำลังจะเดินเลี่ยงไปแต่ก็ต้องหยุดชะงักอีกครั้งเมื่อเศรษฐพงค์คว้ามือเขาไว้พร้อมกับพูดสองคำสั้นๆที่ทำให้คชาแทบช็อค
“เดี๋ยว ... โค้ก”
“.......”คชาหลับตาแน่นไม่พูดอะไรตอบกลับไป ... เวรเอ้ย !! ให้ตายดิ นั่นมัน ‘ชื่อเดิม’ ของเขา
“ผมอยากดื่มโค้กจัง ... ที่นี่มีตู้กดน้ำอัดลมไหม ?”จบประโยคคชาก็สะบัดหัวเร็วๆและพอเต๋าปล่อยคชาก็รีบเดินออกมาจากที่นั่นโดยเร็ว ... โอยยย ไอ้บ้า ไอ้หมีแพนด้าตัวขาว ไอ้ดาวฤกษ์มีแสงสว่างในตัวเอง
.
.
.
คชาเดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานด้วยใบหน้าหงุดหงิด … ให้ตายเหอะ !! ถ้าไอ้เต๋ามันจะทำให้เขาแทบช็อคได้ถึงขนาดนี้ ตอนมอหนึ่งเขาไม่น่าไปเออออเป็นเพื่อนกับมันเลย เขาโคตรคิดผิดเลยอ่ะ เสียดายเวลาตอนมอสามที่อุตส่าห์ไปช่วยแม่ งแก้ติด 0 ร. มผ. รู้อย่างงี้ไม่น่าไปช่วยมันให้ขึ้นมอสี่มาอยู่กับเขาเลย ปวดจิต !!
“คชาเป็นอะไรอีกเนี่ย ?”ไทด์ที่นั่งทำงานอยู่ข้างๆหันมามองอาการแปลกๆของคชา … ทั้งๆที่ก่อนออกมาจากห้องน้ำดูจะเป็นปกติดีแล้วแท้ๆ
“พี่ไทด์ !! ผมจะไม่กลัวมันอีกแล้ว จะจำได้ไม่ได้บ้าบออะไรก็ช่างแม่ งเหอะ !!”
“เกิดอะไรขึ้นหรอคชา ?”เสียงนี้ไม่ใช่ของพี่ไทด์แต่เป็นเสียงของอ้นนั่นทำให้คชาหันไปมองทางต้นเสียงที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาทันทีด้วยใบหน้าเหวอ
“อ่อ ป่าวหรอก … อ้นมีอะไรรึเปล่า”คชาส่งยิ้มแหย่ๆไปให้
“เอ่อ เห็นคชายังไม่ได้ทานอะไรมาน่ะ ก็เลยเอานี่มาให้”อ้นพูดเสร็จก็ยื่นถุงเซเว่นในมือมาให้ คชามองมันอย่างงงๆแต่ก็รับมาถือไว้ในมือ
“ขอบคุณนะอ้น”อ้นยิ้มบ่งบอกว่าไม่เป็นไรให้คชา ก่อนจะหันหลังเตรียมเดินกลับไปที่ฝ่ายของตัวเองแต่มือบางของร่างเล็กก็ลั้งให้หันกลับมาซะก่อน
“หืม ?”อ้นถามเมื่อหันกลับมาแล้วแค่คชาก็ยังไม่พูดอะไร
“วันนี้เดี๋ยวชาไปซื้อข้าวเที่ยงด้วยนะ”อ้นพยักหน้าน้อยๆพร้อมยิ้มให้ร่างเล็ก แล้วก็เดินจากไปเลย
“มีอะไรรึเปล่าคชา ?”ไทด์ถามขึ้นเมื่ออ้นเดินลับตาไปจากที่ตรงนี้แล้ว
“เซ้นส์ผมบอก … อ้นจะถูกรถชน”คชาเอ่ยบอกไทด์เบาๆ ตอนที่เขายื่นมือไปรับถุงเซเว่น มือเขาสัมผัสกับอ้นเบาๆภาพเหตุการณ์บางอย่างปรากฎขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วหายไปแต่มันก็ชัดเจนในหัวของเขาอยู่ดี
“ที่ขอไปซื้อข้าวด้วยก็เพราะแบบนี้สินะ”คชาพยักหน้าเบาๆก่อนจะหันหน้าเข้าโต๊ะตัวเองและเริ่มทำงาน
… เซ้นส์ของคชามันไม่ได้บอกเขาทุกครั้งที่สัมผัสกับใคร แต่มันจะเลือกบอกให้เขาสามารถช่วยใครได้เท่านั้นเอง
.
.
.
คชาเดินเข้าบริษัทมาพร้อมกับอ้นทั้งสองมือถือถุงข้าวกล่องร้านประจำที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่นัก อันที่จริงเวลาพักเที่ยงแบบนี้ส่วนใหญ่เราจะออกไปทานกันที่ร้านแต่เพราะมันใกล้ถึงกำหนดส่งงานทุกๆคนเลยต้องเร่งตัวเองให้เสร็จทัน บางคนก็ถึงกับอยู่นอนกินที่บริษัทเลยก็มี
“ขอบคุณมากนะที่อุตส่าห์เดินไปซื้อเป็นเพื่อนน่ะ … ทั้งๆที่ไม่ใช่เวรของคชาแท้ๆ”อ้นบอกพร้อมกับกดลิฟต์ไปชั้นที่สี่ … พวกเราแบ่งเวรการซื้อข้าวในช่วงเวลาใกล้ถึงกำหนดส่งแบบนี้และวันนี้ก็เป็นเวรขออ้น
“ไม่เป็นไรหรอก … แล้วอ้นล่ะ ไม่เป็นอะไรตรงไหนแน่นะ”คชามองสำรวจอ้นอีกรอบด้วยความเป็นห่วง
“อื้ม … เรื่องนั้นก็ต้องขอบคุณคชาอีกเหมือนกัน”
“ไม่เป็นไรหรอก อ้นไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”ประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อมาถึงชั้นที่ต้องการ คชากับอ้นเดินออกมาพร้อมๆกันก่อนที่ชายผมยาวจะแย่งถุงใส่ข้าวกล่องไปถือไว้ในมือจนหมดและแบ่งมาให้คชาแค่สองกล่องเอาไว้ไปให้พี่ไทด์และสำหรับตัวเขาเองเท่านั้น
.
.
.
“เป็นไรบ้าง ?”คชาเดินเข้ามาก็เจอกับคำถามที่มักจะหลุดออกมาจากปากของพี่ชายคนนี้บ่อยๆหลังจากที่เขาเล่าเรื่องซิกเซ้นส์ให้ฟัง
“ยังไม่ชนพี่ … แต่ก็เกือบไม่ทันเหมือนกัน”คชาตอบหน้าตาเฉย .. อาจเพราะเจอเหตุการณ์ที่เสี่ยงอันตรายกับคนอื่นบ่อยๆก็เลยชินเสียแล้ว
“เฮ้ออออ … ยังไงไปช่วยคนอื่นเขาก็ระวังตัวเองไว้หน่อยล่ะ เดี๋ยวจะกลายเป็นรับเคราะห์แทน”คชายิ้มให้พี่ชายที่แสนดีกับเขาน้อยๆ
… บางทีคชาก็คิดนะ ว่าถ้าตัวเขาเองสามารถรับรู้เรื่องแบบนี้ตั้งแต่เด็ก … ม๊าก็คงจะไม่จากป๊าและเขาไปตั้งแต่ยังเด็ก
.
.
.
คชาเดินออกมาจากบริษัทพร้อมกับเพื่อนร่วมเส้นทางกลับบ้านก็คือ แพรวา เจมส์ จอย และแพรว … อันนี้คชารู้ดี แต่ที่คชาไม่รู้และไม่เข้าใจก็คือไอ้หมีแพนด้าตัวขาวมันก็กลับบ้านทางนี้ด้วย ให้ตายดิ !! ทำไมโลกมันถึงกลมขนาดนี้ว่ะ
เสียงคุยที่ตอนแรกดังอยู่พอตัวค่อยๆลดลงเพราะจำนวนคนเริ่มน้อยไปทุกทีๆ จนถึงตอนนี้คชายิ่งเงียบเข้าไปใหญ่เพราะเหลือแค่แพรวากับเต๋าแล้ว ดีนะที่แพรวายังคงกลั้นกลางระหว่างเขากับมันอยู่อ่ะ
“คชาวันนี้เงียบๆนะ ไม่สบายรึเปล่า ?”แพรวาทักขึ้น
“อ่อเปล่า .. แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ”คชาหันไปยิ้มให้กับแพรวา … พอออกจากบริษัทเธอก็เป็นเหมือนเพื่อนสนิทของคชาอีกคนเหมือนกัน
“อืม … งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ เต๋า คชา”
“แล้วเจอกัน”คชาตอบกลับไป แพรวายืนบ๊ายบายเขากับคนข้างๆก่อนจะเดินเลี้ยวเข้าไปในซอยแห่งหนึ่ง และแล้วก็ถึงเวลาที่คชาไม่ได้รอคอย … เขากำลังเดินอยู่กับมันสองคน !!
“ไม่คิดจะพูดอะไรบ้างหรอ ?”เต๋าพูดขึ้นถามแต่สายตาก็ยังคงมองไปข้างหน้าไม่ได้หันมามองเขาสักนิด
“ไม่ล่ะ”
“โค้ก … แถวนี้มีขายป่ะ ?”คำแรกทำคชาใจหายวาบเลยอ่ะ !! แม่ ง ทำไมชอบเรียกโค้กๆๆจังว่ะ แป๊ปซี่ น้ำแดง น้ำเขียว โซดา กาแฟ ไม่อยากดื่มบ้างไงว่ะ
“เซเว่นข้างหน้าอ่ะ เข้าไปดิ”… เข้าไปเลยนะ เดินเข้าไปเลย คชาจะได้เดินกลับบ้านอย่างปกติสุขสักที ไม่ต้องมาคอยระแวงอย่าเน้ !
“ไม่ดีกว่า”ตอบสั้นๆก่อนจะเดินต่อไปรื่อยๆโดยไม่พูดอะไรอีก ตอนนี้คชากำลังภาวนาให้เต๋าเดินเลี้ยวเข้าไปซอยไหนสักซอยก็ได้ หรือไม่ก็ขอให้ถึงซอยบ้านเขาไวๆก็ดี
คชาเดินมาได้สักพักเสียงโทรศัพท์ของตัวเองก็ดังขึ้น ร่างเล็กหยิบมันขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะดูชื่อสายเรียกเข้า ‘เฟรม’ คชากดรับทันทีก่อนที่มันจะตัดสายและปล่อยให้เขาโทรกลับ
[พี่ชา อยู่ไหน ?]
“ใกล้ถึงแล้ว .. เย็นนี้กินไร เดี๋ยวซื้อเข้าไปให้”
[เอาข้าวผัดไข่ล่ะกันพี่ … รีบๆกลับนะพี่ชาผมมีเรื่องจะเมาส์]
“เออๆ”ร่างเล็กกดตัดสายก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้าที่ไว้เหมือนเดิม
“คชาชอบเชลซีหรอ ?”เต๋าโผล่งถามขึ้นมาเพราะเมื่อกี้ตอนที่ร่างเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเคสของมันเป็นรูปสโมสรทีมฟุตบอลสิงโตน้ำเงินคราม
“ใช่ … ทำไมหรอ ?”คชาเผลอหันไปมองหน้าร่างสูงของเต๋า … และมันก็ทำให้คชาคิดผิดอย่างจังที่ตอบออกไปแบบนั้น
“เพื่อนผม … ก็ชอบทีมนี้เหมือนกัน”สายตาของเต๋าที่มองมาที่เขามันไม่ปิดบังเลยสักนิดว่ากำลังจ้องจับผิด
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Talk : แม้จะไม่ค่อยใครอ่านเราก็ยังจะลงค่ะ เราเชื่อว่าแต่งทิ้งไว้สักปีคงจะมีคนหลงเข้ามาค่ะ ฮ่าๆ อย่างน้องไม่มีคนด่าเราก็โอเคแหล่ะ 555 ((( :
ความคิดเห็น