คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : # Chapter 3
# Chapter 3
ร่างสูงเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้านก่อนจะเข้าไปหยิบกรอบรูปที่ตัวเองพกมาด้วยในห้องนอน … มันเป็นรูปของเขาที่ถ่ายกับไอ้โค้กในชุดนักเรียนที่เต็มไปด้วยหมึกสีเขียนเต็มเสื้อ … เป็นรูปตอนวันปัจฉิมนิเทศมอหก เรากอดคอกันยิ้มให้กล้องที่เพื่อนเป็นคนถ่ายให้ … เป็นรูปสุดท้ายก่อนที่มันจะหายไปจากชีวิตเขา
“จะใช่คนเดียวกันรึเปล่านะ”ร่างสูงพูดกับตัวเองเบา … ตอนแรกที่เขาเห็นร่างเล็กๆนั่นเขาก็อดดีใจไม่ได้หรอกนะ เขาคิดว่าจะใช่โค้กจริงๆแต่เพราะว่าชื่อที่เปลี่ยนไปเลยทำให้เขาชักไม่แน่ใจเท่าไหร่ … และพอตอนนี้เขาก็ชักจะรู้สึกผิดซะแล้วสิ
.
.
.
คชาเดินเข้าบ้านมาด้วยอาการช็อคอีกรอบ … ไม่อยากจะเชื่อและก็ไม่อยากให้มันเป็นความจริงเลยที่ไอ้เต๋ามันคือคนที่เป็นเจ้าของบ้านข้างๆเขาน่ะ แต่เอาเถอะเขาจะปลงแล้ว อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด
… ถ้ามันจะจำเขาได้จริงๆ เขาก็คงไม่สามารถไปลบความทรงจำของมันได้
“พี่ชากลับมาแล้วอ่อ ? มาๆเดี๋ยวผมไปเอาข้าวใส่จานให้”เฟรมเดินมาหาเขาก่อนจะเอาถุงจากมือเขาไปแล้วเดินเข้าห้องครัว
“………..”พอผ่านไปสักพักมันก็เดินมาเรียกเขาให้เข้าไปกินข้าวเย็น
“เป็นไรไปอะพี่สีหน้าไม่ค่อยดีเลย ?”
“ป่าวๆ เออแล้วไหนบอกมีเรื่องจะเมาส์ไง ?”คชาตักข้าวในจานเข้าปากระหว่างรอให้เฟรมพูด
“อ่อ พี่จำที่ผมบอกได้ป่ะคนข้างบ้านอ่ะ … ตอนเช้าผมเจอเขาด้วยล่ะ แต่เป็นผู้ชายอ่ะดิ จะว่าไปก็คล้ายๆพี่เต๋าเพื่อนพี่เลยอ่ะ จำได้ว่าเคยเห็นรูปคู่พี่กับเขาอยู่บ้าง แต่ก็ไม่แน่ใจอ่ะก็เลยยังไม่ทัก”เฟรมร่ายยาว … ที่จริงเขาไม่เคยเจอพี่เต๋าตัวเป็นๆหรอกนะ แต่จำได้ว่าเคยไปบ้านพี่คชาที่อยู่ต่างจังหวัดแล้วเห็นรูปคู่อยู่บ้าง
“อืมคนเดียวกันแหล่ะ”คชาตอบเสียงเรียบ ก้มหน้าเขี่ยข้าวในจานที่เริ่มจะกินไม่ลงไปเรื่อย
“จริงอ่ะๆ งั้นเดี๋ยวเราไปทักกัน”
“ขอไรอย่างได้ป่ะ … ช่วยปิดหน่อยว่าพี่ไม่เคยรู้จักกับมันมาก่อนน่ะ”คชาเงยหน้ามามองเฟรมด้วยใบหน้าที่จริงจังซะจนเฟรมต้องพยักหน้ายอมทำตาม
“แต่ทำไมล่ะพี่ … เพื่อนกันไม่ใช่อ่อ ?”
“แค่‘เคย’เท่านั้นล่ะ”คชายิ้มฝืนๆไปให้ก่อนจะลุกขึ้นไปทำความสะอาดจานพอเสร็จก็แล้วเดินขึ้นห้องนอนไปเลย
ร่างเล็กที่อาบน้ำใส่ชุดนอนเตรียมพร้อมแล้วก็ค่อยๆล้มตัวลงนอนบนเตียง ตอนนี้ในหัวมันสบสนไปหมดแม้จะพยายามหลับตาแต่ก็ไม่สามารถทำให้ตัวเองหยุดคิดเรื่องนี้ได้เลย … แม้เขาจะบอกว่าไปสนใจว่าเต๋าจะจำเขาได้รึเปล่า แต่พอตอนนี้มันกับกลัวขึ้นมาจับใจ … ไอ้ที่ทำเป็นเก่งต่อหน้าพี่ไทด์นั่นก็เหมือนกัน เอาเข้าจริงๆเวลาเขาอยู่คนเดียวมันก็อดคิดเรื่องนี้ไปไม่ได้
ร่างเล็กยกมือขึ้นปราดน้ำใสที่ไหลออกมาจากตาเบาๆ เพราะไม่รู้ว่าตัวเองเผลอปล่อยให้มันคลอตั้งแต่เมื่อไหร่เขาเลยห้ามไม่ให้มันไหลไม่ทัน คชาหันไปหยิบไอ้เน่าตัวสำคัญที่วางอยู่ข้างๆหมอนมากอดก่อนจะค่อยๆหลับตาลงอีกครั้ง
.
.
.
เศรษฐพงค์เดินออกมาจากบ้านของตัวเอง วันนี้เขาออกเร็วกว่าปกติเพราะรู้ว่าถ้าออกช้าแบบเมื่อวานจะไม่ทันร่างเล็กที่ออกก่อน แต่แปลก … เพราะตอนนี้เขารอร่างเล็กมาเกือบสิบนาทีก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาเลย ร่างสูงกดกริ่งที่อยู่หน้าบ้านรอสักพักก็มีผู้ชายที่ไม่ใช่คชาเดินออกมาจากบ้านทั้งๆที่อยู่ในชุดนอน
“เอ่อ .. ผมมาหาคชาน่ะ เขาอยู่บ้านไหม ?”เต๋าถาม
“พี่ชาออกไปทำงานแล้วอ่ะ .. ไม่รู้รีบทำไม”เฟรมตอบ … เฟรมว่าวันนี้เขาตื่นตามปกติแล้วนะ แต่พอลงมาข้างล่างพี่ชายเขาก็กำลังจะออกไปแล้ว
“อ่อ … นายเป็นน้องของคชาหรอ ?”อยู่ดีๆเต๋าก็คิดขึ้นมาได้ .. ถ้าเป็นน้อง ก็ต้องรู้เรื่องพี่ดีใช่มั้ยล่ะ ? .. แต่จะว่าไป โค้กมันไม่มีน้องชายนี่หว่า
“ครับ”
“น้องแท้ๆเลยหรอ ?”
“ป่าวหรอกฮะ … แล้วพี่เป็นใครเนี่ยถามอะไรมากมาย ?”เฟรมแกล้งถามทั้งๆที่รู้ .. เขาก็ตกใจนะที่อยู่ๆมาถามอะไรแบบนี้ ยิ่งตอนนี้ยังไม่ได้เตรียมคำตอบไว้ด้วยถ้าพูดอะไรผิดไปล่ะ เขาจะทำยังไง ?
“เป็น … เป็นเพื่อนที่ทำงานของคชาน่ะ พี่ชื่อเต๋า แล้วนายอ่ะ ?”เต๋ายิ้มเอ๋อๆไปให้ เขาก็ลืมตัวไป แต่ร่างสูงก็ไม่ลืมถามเพื่อการตีสนิท
“ผมชื่อเฟรม ถ้าพี่ไม่มีไรแล้วผมไปนอนก่อนนะ”เฟรมพูดเสร็จก็แกล้งหาวเบาๆ
“อ่อ อืมๆ”เต๋ายิ้มไปให้อีกครั้งก่อนที่เฟรมจะเดินหันหลังกลับเข้าบ้านไป
.
.
.
วันนี้คชาก็มาทำงานเช้ากว่าปกติอีกครั้ง โชคดีสุดๆที่คชาคิดแบบนี้เพราะเมื่อกี้ไอ้เฟรมพึ่งจะโทรมารายงานว่าเต๋ามาถามหาถึงที่บ้าน … คชาเดินเข้ามาพร้อมกับถุงเซเว่นในมือที่ซื้อของสำหรับข้าวเช้าของเขาวันนี้ แต่ถ้าจะให้คชาหลบไปแบบวันนี้ทุกครั้งก็ไม่ได้
… เอาเถอะ ยังไงเขาก็ขอเตรียมใจไว้ก่อนสักพักก็แล้วกัน
“เฮ้ คชาาาา ! ไม่ได้มาพร้อมเต๋าหรอ ? เห็นบ้านอยู่ใกล้กันหนิ”แพรวาที่ขึ้นลิฟต์มาพร้อมกับเขาเอ่ยทัก .. แต่ทักแบบนี้คชาไม่อยากทักตอบเลยแหะ
“แพรรู้ได้ไง ?”แล้วมันก็ไม่ใช่แค่ใกล้นะ แต่ชิดกันเลยล่ะ เหอะๆ - -
“ฮ่าๆ มีอะไรบ้างที่แพรวาคนนี้ไม่รู้”
“จ่ะ แม่คู๊ณณณณ”คชาพูดจบประตูลิฟต์ก็เปิดออก เขากับแพรวาแยกกันก่อนที่คชาจะตรงไปที่โต๊ะทำงาน … และแน่นอนคราวนี้พี่ไทด์ไม่ได้มาก่อนเขา .. เหงาชะมัด
คชานั่งทำงานไปสักพักก่อนที่จะรู้สึกว่ามีสายตาของใครบางคนจ้องมองมาที่ตัวเอง ร่างเล็กค่อยๆหันไปมอง … ถึงคชาจะมีเซ้นส์และค่อนข้างจะอยู่ระหว่างความเป็นกับความตายบ้าง .. แต่เขาก็กลัวผีนะ
“ไง ? .. มาเช้าจังเลยนะ”เสียงทุ้มคุ้นหูที่ไม่ค่อยเหมือนเมื่อก่อนนักเอ่ยทัก … และมันก็เป็นทักที่สองที่คชาไม่อยากจะทักตอบ
“อืม”คชาหันไปที่หน้าจอคอมอีกครั้ง เลิกสนใจคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“จะไม่หันมาคุยกันหน่อยหรอไง ?”
“ไม่จำเป็นหรอกเพราะผมต้องทำงาน”
“คชาน่ะเหมือนกับเพื่อนของผมคนนึงผมไม่ได้เจอกับเขามาเจ็ดปีได้แล้วมั้ง … แต่เพราะคชามันทำให้ผมนึกถึงเขาอีกครั้ง”ตอนนี้ร่างเล็กกำลังรู้สึกตัวชาวาบๆแปลกๆ … ให้ตายนี่เขากำลังทำอะไรอยู่ ตัวเองมานั่งฟังคนอื่นเล่าเรื่องของตัวเองให้ตัวเองฟัง เหอะๆ บ้าชะมัด
“อ่อ แล้วมาเล่าให้ผมฟังทำไม ?”
“สัญชาตญาณของผมมันบอก … ว่าคชาคือคนๆเดียวกับมันและผมจะต้องทำให้คชายอมรับให้ได้”พูดจบเศรษฐพงค์ก็เดินจากไป … ร่างเล็กยกมือขึ้นปาดริมขอบตาช้าๆน้ำตาที่ติดปลายนิ้วทำให้รู้ว่าตัวเองร้องไห้ … คชาไม่ชอบที่ต้องอยู่คนเดียว และไม่ชอบที่ต้องพยายามทำเป็นเข้มแข็งทั้งๆที่จริงๆแล้วคชาก็รู้ว่าเขาน่ะ … อ่อนแอจะตายไป
.
.
.
เศรษฐพงค์เดินออกจากฝ่ายศิลป์เสร็จก็ตรงไปที่ห้องภาพที่มีไอ้เจมส์รออยู่ ถึงแม้เขาจะมาทำงานที่นี่ได้แค่วันเดียวแต่คนที่นี่ก็เป็นกันเองมากและก็ทำงานกันแบบพี่น้อง … ตัดสินใจถูกจริงๆที่เขาเลือกมาทำงานที่นี่นะ
“โหวว พี่เต๋าช้าอ่ะ หิวจะแย่อยู่ล่ะ”เจมส์ที่หันมาเห็นเขาพอดีก็เดินมาเอาถุงเซเว่นใส่ของที่มันฝากซื้อไปนั่งกิน
“ก็เพราะรอไอ้แฮมชีทของแกอ่ะแหล่ะ”
“ฮ่าๆ .. เอ่อจริงสิ พฤหัสนี้วันเกิดเจ๊แพรนี่น่า พี่จะไปซื้อของขวัญกับผมป่ะล่ะ ผมรู้จักร้านดีๆที่นึง”
“หรอ … ก็ดีเหมือนกันนะ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Talk : สั้นม๊ากมากกกกกกกกก เนอะๆ .. ตอนนี้อารมณ์เรากำลังแบบ คถ. เอเอฟแปดอ่ะ คถ. เต๋าคชา โอยยย กลับไปดูความทรงจำเก่าๆอีกครั้งแล้ว และมันก็ทำให้เรารู้ว่า .. ความทรงจำนี้สีไม่เคยจางไปเลย ((( :
# ขอบคุณทุกเม้นทุกวิวนะค่ะ ... เราจะพยายามรักษาเวลาและวินัยความสม่ำเสมอให้มากขึ้นค่ะ แต่ไม่ขอสัญญาว่าจะต้องทำให้ได้นะค่ะ .. เพราะเรากลัวการผิดสัญญามากๆและการที่เราทำให้ใครผิดหวัง
# แอบบอกค่ะๆ ... อ่ออออ ไม่เอาดีกว่า ไม่บอกแล้ว หึหึ (หัวเราะโรคจิต = =)
:) Shalunla
ความคิดเห็น