[EXO] TUTOR - LAYMIN (Yixing and Minseok)

ข้อมูลเบื้องต้น

WRITER'S TWITTER : @munmunaa_

สกรีมติดแท็ก>> #รักจ๊อกมาก

:) Shalunla

เนื้อเรื่อง

Title : [SF] TUTOR

Couple : LayMin (Yixing and Minseok)

Rate :  NC17

Author : taesanmin

NOTE : ส่วนที่เหลือหาเอาเองนะคะ ไม่ใกล้ไม่ไกล คาดว่าน่าจะรู้

 

ปล.ชื่อเรื่องสิ้นคิดมาก ติวเตอร์อัลไร ไม่เห็นติวอัลไรเลออออออออ









 

“พี่อี้เชงงงงงงงง ~”

เสียงเล็กตะโกนเรียกมาแต่ไกล เจ้าของชื่อชะงักมือที่กำลังจะล็อคสายยูอันใหญ่แล้วหันมาอ้าแขนรอรับกอดจากคนตัวเล็ก

“แอ่ก! คิดถึงพี่อี้ที่สุดเลย ขอหอมหน่อย ฟอด ~” เพราะคนตัวเล็กวิ่งมาด้วยความเร็วสูงทั้งยังเป็นทางลาด ศีรษะกลมๆจึงกระแทกกับอกแกร่งของอี้ชิงอย่างจัง แต่ร่างเล็กก็ขว้างความรู้สึกเจ็บไปไกลๆแล้ววาดแขนรอบเอวสอบไว้แน่น ก่อนจะเขย่งเท้าขึ้นไปกดจมูกรั้นของตนลงกับแก้มของคนแก่กว่าซ้ำๆ

ชอบ…จะให้หอมจนแก้มเหี่ยวเลยก็ยังได้

“คิดถึงพี่หรือว่าเค็กของพี่กันแน่ หื้ม?” พูดจบมือเรียวก็ยกขึ้นขยี้ก้อนสีน้ำตาลกลมๆที่ซุกอยู่กับอกของตน

อี้ชิงเป็นเจ้าของร้านกาแฟเล็กๆ ที่ย้ายมาเปิดตรงข้ามกับร้านขายเครื่องเขียนของคุณคิม และในร้านกาแฟก็จะต้องมีเค็กอร่อยๆไว้กินกับเครื่องดื่ม  จึงทำให้คนชอบกินของหวานอย่างมินซอกเสพติดเค็กฝีมือเจ้าของร้านยิ้มสวยถึง ขนาดที่ว่าเลิกเรียนปุ๊บเจ้าตัวก็จะดิ่งมาร้านของอี้ชิงก่อนบ้านตัวเองเลยที เดียว

และกาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมินซอกพบว่าอี้ชิงยังเป็น อัจฉริยะคณิตศาสตร์ในขณะที่ตนกำลังแก้โจทย์ที่กินเค็กไปสองชิ้นแล้วแต่ก็คิด ไม่ออก แน่นอนว่าเจ้าของร้านใจดีเป็นคนแก้โจทย์ข้อนี้ให้ เพราะเห็นว่าค่ำแล้วถึงแม้ว่าบ้านของน้องจะอยู่ตรงข้ามกับร้านของเขาก็เถอะ ตั้งแต่นั้นมานอกจากอี้ชิงจะเป็นเจ้าของร้านกาแฟแล้วยังเป็นติวเตอร์ คณิตศาสตร์ของมินซอกด้วย และด้วยเหตุผลนี้มินซอกและอี้ชิงจึงสนิทกันไปโดยปริยาย

“ฮื่อออ พี่อี้อ่ะ รู้ทันผมตลอดเลย แล้วทำไมวันนี้ปิดร้านเร็วจังฮะ” ปากเล็กขยับเจื้อยแจ้วพลางถอดเป้สีสันสดใสที่ติดหลังลงมาวางไว้ที่พื้น มินซอกย่อตัวลงรูดซิปชั้นใหญ่สุดของเป้ หยิบหนังสือเล่มไม่หนาเท่าไหร่ออกมาโชว์พร้อมทำหน้ามุ่ย

“วันนี้ครูสอนเรื่องอนุกรมอะไรไม่รู้อ่ะ ผมว่าผมยังไม่เข้าใจ พี่อี้ช่วยติวให้ผมหน่อยนะ” อมลมเก็บไว้ในแก้มเล็กน้อย เชิดริมฝีปากขึ้น เงยหน้ามองคนแก่กว่าแล้วทำตาปริบๆ

ปล้ำเด็กกลางถนนนี่ได้ไหมนะ?

“พี่ไม่ได้ปิดร้านเร็วเสียหน่อย มินซอกนั่นแหละมาช้า ไหนเอามาดูซิ”รับหนังสือมาเปิดดูพลางเหลือบตามองคนตัวเล็กรูดซิปปิดกระเป๋า แล้วเหวี่ยงขึ้นใส่หลังเหมือนเดิม

“อ้าว แล้วนี่จะไปไหนล่ะ”

“ก็ไปติวบ้านพี่อี้ไง วันนี้คุณพ่อกับคุณแม่ไปทำธุระต่างจังหวัด ผมไม่อยากอยู่คนเดียว ให้ผมไปนอนบ้านพี่อี้น้า ~”

โอ้ย อย่างมินซอกจะให้ทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ก็ได้คร้าบ พี่อี้ยอม

“เอาสิ พี่มีเค็กในตู้เย็นอีกนิดหน่อยแน่ะ หวังว่าคงพอสำหรับหมูน้อยมินซอกนะ” ยื่นนิ้วชี้ออกไป หมายจะล้อเลียน แต่ก็ถูกเด็กน้อยงับเข้าที่ปลายนิ้ว…ชิบหายละ

“นี่แน่ะ ผมไม่ใช่หมูซักหน่อย แล้วไปส่งผมเก็บเสื้อผ้าด้วย” พูดจบก็จับมือคนแก่กว่าแล้วลากไปยังทิศทางที่ตนต้องการ ส่วนอี้ชิงก็ยังคงเบลอกับสัมผัสนุ่มนิ่มที่ปลายนิ้ว อ่า…เหมือนน้องชายอี้ชิงจะตื่นซะด้วยสิ…..
 

มินซอกปล่อยให้อี้ชิงยืนเอ๋ออยู่ในบ้านขณะที่ตนวิ่งไป เตรียมเสื้อผ้าที่ชั้นบนของบ้าน เหมือนให้เวลาอี้ชิงทำสมาธิดับความรุ่มร้อนและกล่อมอี้ชิงน้อยให้หลับใหล เป็นปกติ…เลื่อนสายตาองไปรอบๆตัวจนสะดุดกับกรอบรูปไม้สีส้มสดใสวางอยู่หน้า โทรทัศน์เครื่องใหญ่ที่มีรูปเด็กน้อยแก้มกลมอยู่ในนั้น มือเรียวค่อยๆยื่นออกไปหมายจะหยิบกรอบรูปมาพิจารณาคนในนั้นใกล้ๆ

 

“ห้ามดูนะ!” ร่างโปร่งสะดุ้งโหยงและรู้สึกเจ็บแสบๆที่ต้นแขนเมื่อมือเล็กฟาดลงมาหมายจะทำโทษ

“โอ้ยๆ มินซอกอ่า ตีพี่ทำไม”

“ก็พี่อี้อ่ะ! มาดูรูปผมตอนเด็กได้ไง หน้าอายจะตาย” มินซอกคว่ำกรอบรูป ก่อนจะจับมืออี้ชิงไว้แน่นแล้วออกเดิน

“ไม่เห็นต้องอายเลยนี่มินซอก พี่ว่าน่ารักดีออก อ่า…แล้วก็นะ มินซอกตอนเด็กกับตอนนี้ไม่ต่างกันเท่าไหร่เลย น่ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยล่ะ”

…อะ..ไอ้พี่บ้า!


 

————————————————————————————

 

“อ๋าาา อย่างนี้นี่เอง ผมเข้าใจละ…พี่อี้นี่เก่งจังเลยฮะ น่าจะไปสอนผมแทนครูอู่ฟานนะครับ นอกจากจะสอนไม่รู้เรื่องแล้ว ยังชอบเก๊กหล่ออีกด้วย น่าหมั่นไส้ชะมัด” เข้าใจเนื้อหาพร้อมๆกับเค็กคำสุดท้ายหมดลง ปากเล็กบ่นขมุบขมิบทั้งๆที่เค็กยังอยู่ในปากแถมครีมสีขาวรสหวานหอมยังติดที่ มุมปากอีกด้วย มินซอกคว่ำปากในประโยคสุดท้าย และต้องยู่หน้าเพิ่มเข้าไปอีก เมื่อเห็นว่าอี้ชิงเอาแต่หัวเราะคิกคัก

 

“ไม่เอาล่ะ สอนมินซอกคนเดียวก็จะแย่อยู่แล้ว” ถึงแม้ว่าจะยกมือปิดปากแล้วก็เหอะ แต่โหนกแก้มนี่ยกขึ้นจนปิดลูกกุตาหมดแล้ว หัวเราะอะไรนักหนาห้ะพี่อี้!
“หัวเราะฮะอะไรพี่อี้” กอดอกแล้วจ้องตาเขียว…มันดูน่าตลกมากกว่าน่ากลัว เพราะไอ้ครีมที่ติดอยู่มุมปากนั่น

“ครีม..คิกคิก…ครีมติดปากมินซอก”

“อ๋อ แล้วก็ไม่ยอมบอก หัวเราะอยู่ได้นี่แน่ะ!”

“อ่ะ..” อี้ชิงอ้าปากค้างเมื่อคนตัวเล็กดึงเขาไปหอมแก้ม…ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าดึงไปเช็ดครีมที่ปากมากกว่า

 

อี้ชิงรู้สึกเหมือนถูกปรับโหมดเป็นสโลวโมชั่น สัมผัสนุ่มๆของริมฝีปากบางรวมกับเนื้อครีมเค็กหอมกำลังถูไถอยู่ที่เนื้อแก้ม ของเขา…อา มินซอกจะทำให้เขาคลั่งตาย

“อ้ะ แก้มพี่อี้เลอะแล้ว คิกคิก มาๆ เดี๋ยวน้องซอกช่วยเช็ดให้” ช็อครอบที่สองในเวลาไล่เลี่ยกัน เมื่อน้องซอกยื่นหน้าเข้ามาแล้วแลบลิ้นเลียเศษครีมที่ตนเพิ่งเช็ดไปกับแก้ม พี่เขาช้าๆ…..

“หืออออ หวานกว่าเมื่อกี้อีกแน่ะ” ทำไมต้องเลียปาก ทำไมต้องยิ้มหวาน ทำไมต้องน่ารัก ทำไมมินซอกน่าฟัด แล้วทำไมอี้ชิงจะต้องเห็นมินซอกเป็นภาพสโลวโมชั่นในตอนนี้ด้วย! มันทำให้อี้น้อยตื่นนะ

“อะ..เอ่อ มินซอกหิวรึยัง เดี๋ยว..เดี๋ยวพี่ไปทำกับข้าวให้ ไปอาบน้ำก่อนสิ ออกมาจะได้กินละ..เลย ห้องน้ำอยู่ทางนั้นแหน่ะ” ปล่อยไก่ไปตัวบะเฮิ่ม แกจะสั่นทำไมวะจางอี้ชิงยี่สิบห้าแล้วนะ เบญจเพสแล้วมึง แค่นี้เอง อย่าหวั่นไหว อย่าหวั่นไหว อย่า..หวะ..หวั่น…ไหว เอื้อก

อี้ชิงกลืนน้ำลายเป็นรอบที่ล้านของวันเพราะมินซอก ก็คนเป็นน้องทำตัวน่ารักแถมยังยั่วได้ตลอด เอ่อ..น้องอาจจะไม่ได้ยั่วแต่เขาคงคิดไปเอง ดูอย่างตอนนี้สิ มือเล็กๆจุ๋มจิ๋มของน้องกำลังจับที่ชายเสื้อแล้วค่อยๆดึงขึ้น แหม่…เอวบางร่างขาวอย่างนี้ มาเป็นของพี่เถอะน้อง เฮ้ย!!ไม่ใช่ดิ มึงอย่าหื่น น้องเขาเพิ่ง15 เองนะเว่ย
 

“เอ่อ…มินซอก ไปเปลี่ยนในห้องสิ”

“ห้องไหนหรอฮะ มินซอกหาไม่เจอ”

“ห้องน้ำก็ได้ คือ…จะเปลี่ยนตรงมัน…เอ่อ มันก็….เอ่อ มินซอกก็เป็นโตแล้วนี่เนอะ เปลี่ยนตรงมันคงไม่ดีเท่าไหร่ อืม” ร่างโปร่งยกมือเกาท้ายทอยแก้เก้อและลอบถอนหายใจเบาๆเมื่อเห็นมินซอกเดินไป ทางห้องน้ำแล้ว

 

โอ้ย…หัวใจจะวาย

หลังประตูห้องน้ำ
 

บ้าเอ้ย!! พี่อี้ชิง ไอ้พี่บ้า อ่อยขนาดนี้แล้วยังไม่ทำอะไรอีก โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีง่ายๆนะ ปะป๊ากับหม่ามี๊ไม่ได้ไปต่างจังหวัดนานๆอย่างนี้ซะหน่อย ฮึ่ยยยย ไม่รู้ล่ะ ยังไงคืนนี้พี่อี้ก็ต้องเป็นของมินซอก! ต้องเป็นของมินซอก มินซอกจะเอาพี่อี้ๆๆๆๆๆๆๆๆ

.

.

.

.

.

.

.

“หูยยยยย หอมจังเลย หิวแล้วๆๆ”

“อ่ะ พี่ทำแกงกิมจิน่ะ นั่งสิมิน….ซอก” เป็นอีกครั้งที่อี้ชิงต้องช็อค ตาเรียวจับจ้องไปที่ร่างเล็กในชุดนอนเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นสีชมพูทั้ง ชุด นี่จะไม่ช็อคขนาดนี้ ถ้ามันไม่บางจนเห็นจุดสองจุดบนอกบาง….

“พี่อี้…พี่อี้ฮะ”

“เอ่อ ว่าไงมินซอก นั่งสิๆ กินข้าวกัน” รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนมือเล็กที่โบกอยู้ไม่ห่างจากหน้าเขานี่แหละ

หึ เป็นไงล่ะ ชุดนี้มินซอกเพิ่งไปหาซื้อเมื่อเย็นนี่เอง ถึงได้มาหาพี่อี้ช้ายังไงล่ะ…พี่อี้เสร็จแน่!

“พี่อี้ตลกจัง คิก ~ หืมมม อร่อยอ่ะ”

“อะ อื้มๆ ต้องอร่อยอยู่แล้ว นี่ใคร นี่อี้ชิงนะ เชฟมือหนึ่งของเกาหลีเลย รู้เปล่า”

“แหวะ พี่อี้ขี้ตู่ แต่ว่านะ มันเผ็ดไปนิดนึงอ่ะ แต่ไม่เป็นไร ผมกินเผ็ดได้”

ทั้งสองลงมือทานอาหารบนโต๊ะอย่างเอร็ดอร่อย โดยอี้ชิงลอบมองมินซอกเป็นระยะๆ มินซอกตอนกินนี่ก็น่ามองเหมือนกันนะ แก้มที่กลมอยู่แล้วยิ่งกลมไปอีก เพราะมินซอกกินข้าวคำใหญ่เชียว

“อ้ะ! ฮื้อออออ พี่อี้ มินซอกเผลอกินพริกอ่ะ เผ็ดดดดดด แหยะๆ” ด้วยประโยคนั้นคนเป็นพี่ก็กระวีกระวาดไปหาน้ำมาให้คนตัวเล็กดื่มแก้เผ็ด…

….อ่า มินซอกเอาอีกแล้ว

อี้ชิงมองตามมินซอกที่กระดกน้ำเอาเป็นเอาตายจนน้ำไหลลงตามลำคอขาวเรื่อยและทำให้เสื้อชุดนอนตัวบางเปียกแนบไปกับเนื้อขาว

“อึก…มินซอก ค่อยๆดื่มสิ”

“ก็มันเผ็ดอ่ะพี่อี้ ฮื่อออออ ไม่เอา ไม่กินแล้ว อิ่มแล้ว ฮือออออ เผ็ดอ่ะ”

“อ่ะๆ โอเคๆ งั้นมินซอกไปนั่งดูทีวีที่ห้องนะ เดี๋ยวพี่ล้างจานเอง”

“ไม่เอาาาา ผมจะช่วยพี่อี้ล้างเอง มาๆ ซี้ดดดด” ซี้ดปากตบท้ายพลางเทของที่เหลือลงถังขยะและวางถ้วยชามลงในอ่างล้างจาน

“มินซอก”

“อ้ะ…พี่อี้” เรียกคนแก่กว่าด้วยเสียงแผ่ว เมื่อถูกกอดจากด้านหลังและสัมผัสจากจมูกโด่งที่ท้ายทอย

เอาวะ เดี๋ยวค่อยไปขอขมาทีหลัง

..............................