หางยาวเท้าปุย กับเส้นทางสู่ยอดปราการ (Yaoi)

ตอนที่ 4 : กระบวนการหลอกล่อแมว

*ลงครั้งแรก 6 พ.ค. 60

*ปรับปรุงเนื้อหา 24 พ.ย. 60

“แมวน้อย มาเป็นสัตว์เลี้ยงของฉันนะ”

หนุ่มนัยน์ตาสีเพลิงในชุดคลุมสีดำเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าฟังดูนุ่มทุ้มที่สุดในชีวิต

/ เงาอัคคี ต้องการให้ท่านผูกพันเป็นสัตว์เลี้ยง ท่านจะยอมรับหรือไม่ /

“มิ”

-ไม่–

แมวตัวน้อยเชิดใบหน้าปุยหนีเป็นรอบที่ 10 หลังจากได้ยินคำขอระคายหู หางเป็นพวงสวยโบกสะบัดไปมาอย่างหงุดหงิด

หลังจากอุ้มลักพาตัวผมมาริมทะเลสาบที่ไหนสักแห่ง แล้วจับผมนั่งบนก้อนหินเตี้ย ๆ เจ้าตาถั่วนี่ก็เอาแต่จ้องสลับกับเดินวนไปวนมาให้ผมเวียนหัวเล่นเป็นสิบนาที พอเลิกเดินสวนสนามได้ อยู่ ๆ มันก็เกิดบ้าอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ หยิบดาบขึ้นมาตั้งท่าจะกรีดเลือดใส่ผมซะอย่างงั้น ผมละเผ่นหนีแทบไม่ทัน คิดแล้วก็ยังขนลุกไม่หาย บรื๋อออ.... แต่เจ้าขาสั้น ๆ นี่ก็ทำให้ผมโดนมันจับกลับมานั่งจุมปุ๊กอยู่ที่เดิมอีกจนได้ ถ้าไปติดว่าผมไม่รู้ว่าที่นี่มันส่วนไหนของเกม มีหมาป่ายักษ์ดักอยู่ในป่ารึเปล่านะ ผมหาทางชิ่งหนีไปนานแล้ว ไม่ต้องมานั่งคอยระแวงว่ามันจะเกิดบ้าขึ้นมาอีกเมื่อไหร่อย่างนี้หรอก

ดีหน่อยที่สักพัก เจ้านั่นก็เลิกสนใจผม ลงไปนั่งสานต้นหญ้าบนพื้น ได้วงหญ้าเบี้ยว ๆ มาวงหนึ่งก็เอามาคล้องคอผม คล้องเสร็จก็บ่นงึมงำ ๆ ว่าไม่สำเร็จอะไรสักอย่าง สรุปว่าหมอนี่บ้าจริงใช่ไหม แต่หลังจากหมอนั่นก็ดูเหมือนจะเป็นผู้เป็นคนขึ้น หันมาพูดกันตรง ๆ ไม่ออกอาการอะไรประหลาด แต่ก็นั่นแหละ กลายเป็นว่ามันใช่วิธีอะไรสักอย่าง ส่งคำขอไร้สาระมาให้ผมไม่หยุดจนถึงตอนนี้!

“การร้องขอล้มเหลว อืม... แสดงว่ามาถูกทางแล้ว แต่ติดที่เจ้าตัวเล็กสินะ”

ฮึ่ย ก็คำขอมันไร้สาระ ใครมันจะไปยอมล่ะ! จะว่าไป ไอ้ที่โดนเจ้าตาถั่วนี่มาขอเป็นสัตว์เลี้ยงมันก็น่าหงุดหงิดอยู่หรอก แต่ก็พอเข้าใจได้ ขนาดเจ้านั่นเรียกใช้สกิลตรวจสอบไปแล้ว มันยังไม่รู้ว่าผมเป็นผู้เล่นเลย และเจ้าร่างขนฟูบ้องแบ๊วนี่มัน.. ก็น่าจะชวนให้คิดจับเป็นสัตว์เลี้ยงอยู่ ก็ถ้าผมเห็นร่างแบบตัวเองเดินผ่านในเกม... ผมก็คงจะทำอย่างนี้เหมือนกัน...ละมั้ง.... นะ.... อะแฮ่ม ก็มันชวนให้คิดถึงเจ้าอ้วนอัศวินนี่ ทั้งขนฟู ๆ ดูนุ่มนิ่มน่ากอด ทั้งหางเป็นพวงน่าจับเล่นอย่างนี้

แล้วชายหนุ่มที่ต้องมองอยู่ก็ต้องเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ เมื่ออยู่ ๆ แมวเหมียวตรงหน้าก็เหลียวหลังซ้ายขวามองตนเอง แล้วยังยกขายกหางขึ้นมองด้วยท่าทางประหลาด

แต่ที่ไอ้มันน่าหงุดหงิดยิ่งกว่าก็คือเจ้าระบบเกมนี่แหละ เกมบ้านไหนเขาอนุญาตให้ขอผู้เล่นด้วยกันเองเป็นสัตว์เลี้ยงได้กัน!

พอแมวน้อยเลิกสำรวจตัวเอง ก็หันกลับมาจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง พร้อมทั้งทำจมูกฟึดฟัดดังหงุดหงิดนักหนา หากช่างดูน่ารักเสียเหลือเกินสำหรับผู้ที่เห็น จนชายหนุ่มลืมตัว ยื่นหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกับดวงตาคลั่งไคล้ส่องประกายวิ้ง ๆ ที่ทำเอาแมวน้อยขนลุกชันไปทั้งตัว

“เฮ้อ~ ก็น่ารักซะขนาดนี้ จะทำใจโจมตีใส่ได้ยังไงล่ะ ถึงวิธีลดเลือดแล้วค่อยจับเหมือนตอนจับโปเ*มอน น่าจะได้ผลก็เถอะ”

“แง่ง ๆๆๆ ม้าววว!”

-จะบ้าเรอะ ผมไม่ใช่โปเ*มอนนะเฟร้ยยย!-

อย่างนี้ก็ต้องหาวิธีหลอกล่ออย่างอื่นสินะ

คิดพลาง ชายหนุ่มผมดำก็กลอกตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะนิ่งไปเมื่อเห็นประกายระยิบระยับที่สะท้อนจากน้ำในทะเลสาบ

“นี่แมวน้อย ดูทะเลสาบนี่สิ สวยไหม มันอยู่ในป่าลึกที่แทบจะไม่มีคนรู้จักเลยนะ ถ้ายอมอยู่กับฉัน ฉันจะพาผจญภัยไปตามที่สวย ๆ พวกนี้ทั้งหมด ทั้ง 4 แดน 3 นคร 2 ป่า เลยนะ ว่าไงสนใจไปกับฉันไหม”

อัศวินสามสีมองตาม ทะเลสาบกว้างสีมรกตไล่เฉดสีตามความลึก...

สวย..อึก.. ก็สวยดีอยู่หรอก แต่ถ้าได้เข้าเมืองรับสกิลแปลงเป็นคน ถึงสวยกว่านี้ ผมว่าผมก็ไปดูด้วยฝีมือตัวเองได้

“มิ! แม้วๆๆๆม้าวววว”

-ไม่! พาฉันกลับไปส่งเมืองเริ่มต้นเดี๋ยวนี้นะเจ้าบ้า-

/ การร้องขอ อัศวินสามสี เป็นสัตว์เลี้ยงของท่านล้มเหลว /

แล้วชายหนุ่มก็ได้รับข้อความแสดงความล้มเหลวอีกครั้ง พร้อมด้วยท่าทีกระฟัดกระเฟียดของแมวน้อยตรงหน้า มือหนายกขึ้นลูบปลายคางเบายามครุ่นคิดกับตนเอง

อืม ไม่ได้ผลแฮะ แต่ก็พอมีปฏิกิริยาตอบสนองอยู่บ้าง

โครกกก...

เสียงประหลาดดังกึกก้องมาจากท้องของเจ้าเหมียวขนฟู เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมองฟ้าทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ แม้จะมีพิรุธตรงพวกหางที่ส่ายไปมาอย่างกระดากอาย ภายในใจแมวตัวเล็กกำลังบ่นโทษความเหมือนจริงของเกม ว่าจะสมจริงไปไหน ซึ่งทำให้ชายหนุ่มที่มองอยู่ต้องกลั้นหัวเราะอย่างสุดกำลัง

“อุ๊บ หึ ๆๆ อีกอย่าง ฉันทำอาหารเก่งนะ โดยเฉพาะเมนูปลาย่างเนี่ย ต้องเรียกว่าชำนาญหาคนเทียบยาก ถ้ามาอยู่ด้วยกัน รับรองว่านายได้กินแต่ของอร่อยทุกมื้อแน่ ถ้าไม่เชื่อ เดี๋ยววันนี้โชว์ฝีมือให้ดูก่อนเลยก็ได้ หึ ๆๆๆ”

“เมี้ยว ๆๆ มี้ ม้าวววว”

-อยากทำอะไรก็ทำเลยเจ้าบ้า-

แมวขนฟูหมุนตัวกลับให้ชายหนุ่มเห็นแต่เพียงด้านหลัง แถมยังทำทีจ้องยอดไม้อย่างเอาเป็นเอาตาย และนั่น ก็ทำให้ชายหนุ่มระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างอดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป

*****-----*****-----*****

งึ่มง่ำ ๆๆ

“เป็นไง อร่อยไหม”

“มี๊ ๆๆ ม้าว”

-ก็ดีอะ-

ถึงจะฟังไม่รู้เรื่อง แต่ท่าทางตั้งหน้าตั้งตากินอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง กับหางที่แกว่งไปมาช้า ๆ อย่างอารมณ์ดี ก็ทำให้พ่อครัวจำเป็นใจชื้นไม่น้อย

“ได้กินของอร่อย ๆ อย่างงี้ทุกวันเลยนะ ไม่สนใจหน่อยเหรอ”

งึ่มง่ำ ๆๆ

เสียงที่ชายหนุ่มส่งไป ดั่งจะส่งไม่ถึงแมวน้อยที่กำลังตั้งหน้าตั้งตากินอย่างจริงจัง นัยน์ตาสีเพลิงจึงละออกมาแล้วกวาดมองรอบตัว

แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องทำมุมกับน้ำในทะเลสาบให้ส่องประกายสีเขียวมรกตระยิบระยับ ตัดกับเนินหญ้ารอบข้างที่ดวงตะวันฉายย้อมให้เห็นเป็นสีเหลืองทอง โดยมีป่าทึบสีเขียวขจีอยู่ทางด้านหลัง ทั้งดูลี้ลับและมีมนต์เสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก ยิ่งมีแมวน้อยขนฟูกำลังนั่งแทะปลาย่างตัวอวบอยู่ข้างกองไฟด้านหน้า ก็ยิ่งทำให้ภาพนั้นน่ามองจนยากจะละสายตา เป็นความสวยงามอันสงบสุขที่พาให้ชายหนุ่มลืมสิ้นทุกความทุกข์ ทุกการทรยศหักหลัง

ถ้าได้เห็นภาพแบบนี้ทุกครั้งที่เข้ามาในเกม... จะดีแค่ไหนกันนะ...

ดั่งต้องมนต์ ในเสี้ยวนาทีหนึ่ง ชายหนุ่มเริ่มคิดที่จะทำทุกวิถีทางเพื่อฉุดรั้งร่างปุยเอาไว้ข้างตัว มิใช่เพื่อโอ้อวดผองเพื่อน หรือเป็นเครื่องประดับแสดงฐานะทางสังคม หากเพื่อความสุขทางใจของตนจริง ๆ

แล้วทำยังไง.. แมวน้อยถึงจะยอมอยู่ด้วยนะ...

ท่ามกลางความเงียบสงบของธรรมชาติรอบข้าง นัยน์ตาคมทอดมองร่างเล็กเนิ่นนาน พร้อมกับสายตาที่ค่อย ๆ เปลี่ยนไปโดยไม่รู้ตัว

*****-----*****-----*****

“ราตรีสวัสดิ์นะเจ้าตัวเล็ก”

“แม้ว ๆ มี้ ม้าว ๆๆๆ”

-ไม่เอานะ นายจะทิ้งผมไว้ข้างนอกคนเดียวไม่ได้นะ”

อัศวินสามสีแสนองอาจยอมทิ้งมาดทั้งหมด สวมวิญญาณเจ้าอัศวิน แมวอ้วนที่บ้าน วิ่งเข้าพันแข้งพันขาชายหนุ่มผมดำที่กำลังจะเดินเข้าเต็นท์อันเป็นที่พักแรมของตนในค่ำคืนนี้

เมื่อยามกลางคืนมาถึง ความมืดอันเยียบเย็นก็เปลี่ยนลานริมทะเลสาบแสนสวยงามก็กลับกลายเป็นสถานที่ลึกลับสุดหยั่ง น้ำใสแจ๋วสีมรกตเมื่อปราศจากแสงอาทิตย์ ก็กลับกลายเป็นผืนน้ำสีดำทะมึนที่ล้อมรอบไปด้วยป่ามืดทึบรอบด้าน ยิ่งเป็นคืนเดือนมืดที่ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของแสงจันทร์อย่างคืนนี้ด้วยแล้ว บรรยากาศรอบข้างก็ยิ่งทำให้เด็กชายไร้ประสบการณ์ชีวิตในร่างแมวตัวน้อย ไม่กล้าที่จะเผชิญกับความมืดภายนอกด้วยตัวคนเดียว

“แม้ว ๆๆ มิ้ววววววว มิว.. มิว... มิ้วว...”

-ให้ผมเข้าไปด้วยคนสิ นะ.. นะ... น้า...-

วิญญาณแมวที่เข้าสิงทำให้เด็กหนุ่มวิ่งเข้าพันแข้งพันขา ถูไถแก้มปุยเข้ากับกางเกงของชายหนุ่มอย่างไร้มาด

“ไม่ได้หรอกเจ้าตัวเล็ก”

“มิ้ววว”

-พลีสสส-

เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่มีท่าทีโอนอ่อนตาม เจ้าตัวน้อยก็กางกรงเล็บทั้งสิบเข้าตะปบยึดชายกางเกงที่กำลังเดินเข้าเต็นท์อย่างเหนียวแน่น

“เฮ้อ... ก็ไม่ได้อยากจะแกล้งหรอกนะ แต่สัตว์อสูรเข้าเต็นท์ผู้เล่นที่ไม่ใช่เจ้าของไม่ได้หรอก มาเป็นสัตว์เลี้ยงของฉันไหมล่ะ”

/ เงาอัคคี ต้องการให้ท่านผูกพันเป็นสัตว์เลี้ยง ท่านจะยอมรับหรือไม่ /

อัศวินสามเงียบไปพักใหญ่ ชั่งน้ำหนักการที่ต้องไปเป็นสัตว์เลี้ยงของคนอื่นกับที่พักอบอุ่นสว่างไสวอย่างลังเล ดวงตาสีฟ้าใสกลอกไปมาอย่างครุ่นคิด ก่อนจะก้มใบหน้าลงแล้วตอบเสียงเบา

“มิ”

-ไม่-

“ถ้างั้นก็ขอโทษนะ”

สิ้นคำ ท่อนขาแข็งแรงก็ก้าวเข้าสู่เต็นท์อย่างรวดเร็วไร้การลังเล กระชากให้ร่างน้อยที่ยึดชายกางเกงเอาไว้ปลิวตามไปด้วย หากการป้องกันของทางระบบที่ป้องกันไม่ให้ผู้เล่นต่างปาร์ตี้ ผู้เล่นที่ไม่มีความสัมพันธ์ซึ่งกันและกัน และสัตว์อสูร ล่วงล้ำเข้าไปในพื้นที่ส่วนบุคคลได้ เมื่อร่างปุยสัมผัสกับทางเข้าเต็นท์ ก็กระเด้งออกมาแล้วร่วงลงพื้นอย่างน่าสงสาร

แอ๊ก!

“แม้ว ม้าว ๆๆๆ มี้ แม้ววววววววววว”

-เจ้าคนใจร้าย ออกมานะ มานั่งเป็นเพื่อนกันก็ยังดี อย่าทิ้งผมไว้คนเดียวอย่างนี้สิ ไม่เอานะ ม่ายยยยย-

แล้วในคืนนั้น ที่หน้าเต็นท์หลังหนึ่งริมทะเลสาบกว้าง ก็มีเสียงของเจ้าแมวน้อยดังโหวกเหวกประท้วงอยู่ครึ่งค่อนคืนก่อนที่จะค่อย ๆ เงียบหายไป

*****-----*****-----*****

ภายในเต็นท์

“ใจแข็งหน่อยสิไอ้คิม”

ชายหนุ่มผมดำกล่าวให้กำลังใจตัวเองในขณะที่นัยน์ตาสีเพลิงจ้องนิ่งไปยังประตูเต็นท์ด้วยความเป็นห่วง ชายหนุ่มก็พยายามยับยั้งชั่งใจตนอย่างเป็นที่สุด

ดูจากท่าทีของเจ้าตัวเล็กแล้ว น่าจะกลัวความมืดเอามาก ไม่แน่ว่าถ้าปล่อยให้เจ้าเหมียวได้เจอความน่ากลัวของคืนนี้แล้วลองขอเป็นสัตว์เลี้ยงอีกที มันอาจจะยอมก็ได้ ก็หวังว่านะ...