คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ผมรักนายขนมหวาน พาสเก่งเซน I [โน่ริท เก่งเซน ไอซ์กัน]
RitZ part
”ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ! ไอ่บ้า ไอ่โรคจิต ชอบหาเรื่องชาวบ้าน ที่บ้านขาดความอบอุ่นรึไง ปล่อยโว้ยยยย!”ผมร้องไปตลอดทางที่ไอ่โย่งลากผมไป ตอนนี้ก็มาถึงที่จอดรถแล้ว
”ร้องได้ ร้องไปเลย ถ้าหยุดเมื่อไร นายตายแน่!”มันพูดพร้อมกับยัดผมเข้าไปในรถ ผมที่พยายามจะขวางประตูรถไว้โดนเข้าอย่างจังเมื่อนายนั่นปิดประตูโดยไม่ดูสักนิด
”โอ๊ย!!”
”โง่!”เมื่อเห็นผมนั่งกุมมือไปด้วยความเจ็บปวดแล้ว ไอ่บ้านั่นก็อ้อมมาทางประตูคนขับเปิดมานั่งประจำที่ เมื่อเห็นว่าผมนิ่งไปเพราะความเจ็บแล้ว มันก็ไม่ได้สนใจอะไรผมอีกเลย
Zen part
”พ่อครับ เซน…”
”ถ้าเรื่องริท พ่อว่าเซนอย่าพูดอะไรดีกว่า พ่อมีเหตุผลของพ่อ”ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนตักของพ่อในห้องส่วนตัวในส่วนหนึ่งของส่วนสำนักงานของคลับ พ่อไม่มีท่าทีว่าจะสนใจริทที่โดนนายนั่นลากไปสักนิด จะฟังสักหน่อยยังไม่มีเลย
”เหตุผลของพ่อ เซนรู้ไม่ได้เหรอ”ผมหันหน้าหาพ่อ แล้วคล้องแขนโอบรอบคอ
”เฮ้อ! เซนอย่าอ้อนแบบนี้สิ พ่อไม่อยากจะทำอะไรเซนตอนนี้หรอกนะ”มือของพ่อก็ไม่อยู่เฉย คว้าหมับเข้าที่สะโพกจนผมสะดุ้ง
”ก็พ่อทำเหมือนเซนเป็นคนนอก แล้วก็อยากรู้ด้วยว่าเหตุผลอะไรของพ่อถึงต้องเอาเพื่อนรักของเซนไปเสี่ยงแบบนั้น”ว่าจบ ผมก็เมินหน้าหนีพ่อ ให้ตายเหอะ!อย่าให้เซนงอนพ่ออีกเลยเถอะ
”เสี่ยงอะไร คุณภาคิณเขาออกจะเป็นคนดี แล้วที่สำคัญ พ่ออยากให้ริทมีคนดูแล”
”ฮะ พ่อว่าอะไรนะ”ผมไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
”พ่ออยากให้คุณภาคิณกับริทเขารักกัน”
”แต่ริทไม่ได้รักคุณภาคิณอะไรของพ่อนิ”
”แล้วเซนคิดว่าใครที่อยู่ใกล้ริท จะไม่รักริทงั้นเหรอ ถึงแม้ริทจะไม่ได้รักเขา แต่พ่อเชื่อว่าถ้าเขารู้จักตัวตนที่แท้จริงของริท เขาจะรักริท”
”แต่มันก็ไม่มีผลอะไรเมื่อริทไม่ได้รักเขา”ผมเถียง
”แล้วเซนคิดว่า คนที่มีพร้อมทุกอย่าง อย่างคุณภาคิณเนี่ย เขาจะทำให้ริทรักเขาไม่ได้เลยเหรอ”พ่อถามแล้วมองหน้าผมจริงจัง
”แต่พ่อ…ริทมีคนที่ชอบอยู่แล้วนะ”ผมตัดสินใจบอกพ่อไป แม้ริทจะยังไม่แน่ใจ แต่ถ้าขืนริทพูดออกมาแบบนั้นแล้ว ห้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้วที่ริทมอบความรู้สึกดีๆให้ไป
”งั้นพ่อก็ขอบอกไว้ตรงนี้แล้วกันนะ ว่าริทจะต้องรักกับคุณภาคิณเท่านั้น”เซนล่ะปวดกบาล
”ตามใจพ่อล่ะกัน”ผมพูดไปแค่นั้น แต่ในใจนะเหรอ
นายเก่ง ยกนี้ ฉันจะช่วยนายเต็มที่!
RitZ part
”มานี่! อย่ามาซ่าเพราะที่นี่ บ้านฉัน!”ไอ่ป่าเถื่อนอีกแล้ว มันลากผมลงจากรถด้วยเหตุผลที่ว่าผมเดินช้าเกิน ก็มือมันเจ็บนี่ว่ะ
”ป้า ผมพาคนใช้ใหม่มาให้ จัดห้องให้มันด้วยล่ะ”พูดจบไอ่โย่งก็เหวี่ยงร่างผมลงที่พื้น ตรงหน้าคุณป้าแม่บ้านที่มองอยู่อย่างตกใจ
”คุณชายค่ะ นี่มันอะไรกันค่ะ”ป้าแม่บ้านยืนขึ้นแล้วถามเจ้าของบ้าน แต่โดนสายตาตวัดใส่บอกให้ทำตามคำสั่งอย่าถามมาก
”เอ้า ลุกขึ้นมาสิ ตาหนู”เมื่อเจ้านายขึ้นไปแล้ว คุณป้าแม่บ้านก็หันมามองผมด้วยสายตาอ่อนโยน
”ตายจริง มือไปโดยอะไรมาน่ะ ไปๆ รีบไปประคบเดี๋ยวนี้เลยนะ”แล้วป้าแม่บ้านก็ดันหลังผมให้เดินเข้าหลังบ้านคาดว่าจะเป็นเรือนคนใช้ ผมเหลือบมองไปชั้นบนอีกครั้งก่อนจะเห็นมุมปากของไอ่บ้านั่นยกยิ้มเย้ยหยัน โว้ยยยยย!กูไปทำเวรทำกรรมกับไอ่บ้านั่นตอนไหนว่ะ!
ตอนเช้า
Gang part
ปิ๊งป๊อง!
”ริทครับ พี่มารับแล้วนะ อยู่รึเปล่า ริท”ผมกดออดเรียกก็แล้ว ไม่ยักกะมาเปิดแฮะ เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย
”ริท! ริทครับ อยู่ไหม ตอบพี่หน่อย”ผมเขย่าประตูแล้วตะโกนดังกว่าเดิม
”เป็นบ้าอะไรฮะ! ริทมันไม่อยู่หรอก”เสียงที่ดังหาเรื่องดังจากด้านหลังทำให้ผมหันไปมอง เมื่อรู้ว่าเป็นใครผมก็หันหน้ากลับ ไอ่หน้าเหมียวเพื่อนของริท คิดจะขัดขวางผมใช่ไหมล่ะ
”ริท!!!! ริทครับ”
”โว้ยยยย!หูหนวกรึไง”
”นายนั่นแหละ เลิกกีดกันฉันกับริทสักที! ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำไมนายถึงอยากขัดขวางฉันกับริทนัก แต่ขอบอก!ฉันจะทำให้ริทรักฉันให้ได้!”ผมตวาดคนตัวเล็กกว่าไป เมื่อผมพูดจบ นายหน้าแมวนั่นก็หน้าขึ้นสีด้วยความโกรธ พร้อมกับสายตาไม่เป็นมิตรหนักกว่าเดิม
”เออ! งั้นก็ไม่ต้องเจอมันแล้ว ไอ่ริทน่ะ ให้ตายเหอะ!!”พูดจบเขาก็หันหลังเดินจากผมไป แต่เดี๋ยว! เขาบอกว่า ไม่ต้องเจอแล้ว แสดงว่า รู้เหรอว่าริทอยู่ไหน
ตึงๆๆ
”เดี๋ยวๆ นายน่ะรู้ใช่ไหมว่าริทอยู่ที่ไหน”ผมวิ่งไปดักหน้าคนตัวเล็กแล้วมือกุมไหล่บางๆไว้ ไม่ให้หนีไปไหน
”รู้แล้วทำไม นายพูดเองไม่ใช่เหรอ ว่าฉันพยายามกีดกันนายกับริท งั้นก็ไม่ต้องถามซะให้ยาก ฉันไม่บอกนายแน่!!!”ว่าแล้วร่างตรงหน้าก็สะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของผม เตรียมจะเดินจากไป แต่มีเหรอ ที่คนอย่างเก่ง วาโยจะยอมแพ้อะไรง่ายๆ
”ก้ถ้าไม่บอก ฉันก็ไม่ยอมให้นายไปไหนเหมือนกัน!!”ผมพูดแล้วเราสองคนก็จ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร
”….”
”เลือกเอา ว่าจะบอก รึจะอยู่กับฉันที่นี่ ทั้งวัน!”ผมเร่ง คิดว่าเจ้าหน้าแมวนี่ก็คงมีอะไรทำเหมือนกัน ไม่อยากจะมาเสียเวลากับผมหรอก
”…”
”…”
”…”
”โว้ยยย ตกลงนายจะไม่บอกฉันจริงๆใช่ไหม”ผมถามคนตรงหน้าที่เอาแต่ลอยหน้าลอยตา กลอกสายตาไปโน้นมานี่บ้างล่ะ กวนอารมณ์ชะมัดยาด
”เออ!ฉันไปหาเองก็ได้ ให้มันรู้ไปสิ ว่าคนๆเดียวฉันจะหาไม่เจอ!”ผมประกาศกร้าว แต่ไอ่เหมียวนี่ก็ไม่ยักกะสนใจ กลอกตากอดอกสบายใจ คงสะใจล่ะสิ ก็เอาเซ่ ให้มันรู้กันไปเลย ผมจะจีบริทให้ได้ และจะมาเยาะเย้ยไอ่เหมียวนี่เป็นคนแรก
ผมมองร่างคนตรงหน้าอย่างอาฆาตแค้น แถมใบหน้าที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกเยาะอยู่กลายๆ ผมหันหลังจากตรงนั้น เตรียมจะออกไปหาริท…
Zen part
”ว่าแล้ว…”ผมบ่นพึมพำเสียงดังพอสมควรให้คนที่จะหันหลังหันกลับมา แล้วก็เป็นดังคาด สีหน้าที่กำลังบึ้งสุดขีดหันมามองผม พร้อมกับสายตาคำถาม
”จะบอกอะไรให้นะ คุณมันไม่มีความอดทนเอาซะเลย”
”อะไรของนาย”
”ริทน่ะ มันไม่เหมือนกับคนที่ผ่านๆมาของคุณหรอกนะ ถ้าจะจีบมันน่ะ ความอดทนและเสมอต้นเสมอปลายเป็นสิ่งสำคัญ แต่เท่าที่ดูเมื่อกี้ คุณยังขาดคุณสมบัติข้อแรกอยู่นะ”
”พล่ามบ้าอะไรว่ะ!”
”แล้วมันก็ไม่ชอบคนที่ชอบตะคอกคนอื่นด้วย”
”แล้วนายเกี่ยวอะไร ฉันจีบริท ไม่ได้จีบนาย หรือที่ว่ามาหาเรื่องกันเนี่ย เพราะคิดว่าฉันจะสนใจนายรึไง”
”คิดได้แค่นั้นก็แล้วแต่นะ”ผมได้แต่มองเขาอย่างไม่รู้จะทำยังไง ถ้าเขารู้จักคำว่าขอโทษสักนิด ผมคงไม่เล่นตัวแล้วก็บอกเขาไปแล้ว ช่างเถอะ!ผมคงคิดผิดที่คิดจะช่วยเขา
”นายจะเอายังไง…”
”…”ผมไม่ตอบแต่หันไปหาเขาด้วยสายตาคำถาม
”ก็ที่นายมาที่นี่ทั้งที่รู้ว่าริทไม่อยู่ มันก็น่าสงสัยไม่ใช่เหรอ ถ้ารู้ว่าเพื่อนไม่อยู่แล้วมาที่นี่ทำไม”เขามองหน้าผมอย่างจับผิด
”แล้วก็มาเวลาเดียวกับที่….”
”อือ ฉันจงใจมาดักรอนาย”ผมไม่รอให้เขาพูดจบ ก็แทรกตอบไปก่อน แล้วมองหน้าขาวๆนั่นที่เริ่มแดงเพราะแดด
”ทำไม”
”ตอนแรกกะจะบอก แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจและ บายๆนะ คุณหมอ”พูดจบ ผมก็เดินจากมา ไม่หันกลับไปมองคนข้างหลังอีกเลย ก็ถ้ายังไม่ขอโทษที่กล่าวหาผมลอยๆอย่างนั้นน่ะ ก็อย่าหวังจะได้เจอริทเลย
ToNo part
”เร็วๆหน่อยไม่เป็นรึไง ฉันรีบ!”ผมเร่งคนรับใช้คนใหม่ ที่กำลังถือกองเอกสารกองพะเนิน พร้อมกับสูทตามผมมาที่รถ
”คุณก็ถือเองดิ พูดมาก!”ปากดีอีกแล้ว ไอ่เด็กบ้า วันๆกินรังแตนเป็นอาหารหรือไง
”ก็ถ้าฉันถือเอง ฉันจะมีคนรับใช้ไว้ทำไมล่ะ จริงมั๊ย!”ผมพูดเยาะๆ แล้วมองคนที่โกรธอยู่ตรงหน้าอย่างขำๆ
แกร็ก!
”เชิญครับ คุณชาย”ผมมองหน้าคนขับรถนิดหน่อยก่อนจะก้าวขึ้นรถ คนรถรับสูทแล้วก็เอกสารมาทั้งหมดแล้วไปนั่งประจำที่ ไอ่เด็กปากดีกำลังจะก้าวตามมาแต่ผมสั่งให้คนรถปิดประตูซะก่อน
”ไอ่บ้า! เปิดประตูสิ ผมจะขึ้นยังไงเล่า!!!”มันตะโกนเสียงดังครับ คนอย่าง ภาคิณ คำวิลัยศักดิ์ ไม่เคยยอมแพ้ใครเพราะเสียงตะโกนหรอกครับ
”ปากดีนัก ก็ไปเองแล้วกัน เจอกันที่ห้าง แปดโมงครึ่ง ห้ามเลต!”แล้วรถก็แล่นไปอย่างเร็วตามคำสั่งของผม ไอ่เตี้ยเอ้ย รู้จักคนอย่างภาคิณน้อยไปซะแล้ว
8.15 น.
“ฮะ แปดโมงครึ่ง!! ไอ่บ้า!! จะไปทันได้ยังไงว่ะ!! โว๊ยยยยย!!”
RitZ part
ผมกำลังทะเลาะกับยามหน้าห้างไอ่ขี้เก๊กนั่นอยู่ ก็ลุงคนเดิมนั่นแหละครับ ผมบอกว่าเป็นผู้ช่วยของไอ่บ้านั่นก็ไม่เชื่อ (ได้ข่าวว่าคนใช้ไม่ใช่ผู้ช่วย) แถมยังจะจับผมส่งตำรวจอีก ไอ่ริทจะบ้าตาย บ้าทั้งนาย บ้าทั้งลูกน้อง โคตรอ่ะ
”ก็บอกแล้วไง ว่าผมเป็นผู้ช่วยของเจ้านายลุงจริงๆ ไม่เชื่อลุงก็โทรไปถามเขาดูสิ”ผมบอกแบบนี้มาเป็นรอบที่ร้อยแหละ แต่ลุงแกก็ไม่ยักกะฟัง
พฤติกรรมทั้งหมดของนาย พ่อนายจะรู้ทุกอย่าง อยากทำอะไรก็เชิญเถอะ
นี่แหละครับเป็นที่มาว่าทำไมผมต้องทำตามถึงไอ่บ้านั่น อ๊ากกกกกก แล้วนี่มันแปดโมงสี่สิบแล้วอ่าาา โว้ยยยย!ลุงนี่ก็นะ
”ไปๆ อย่ามาเพ่นพ่านแถวนี้ คราวนี้ลุงต้องส่งเราหาตำรวจจริงๆจังๆเสียที”ไอ่ริทล่ะเซ็ง!
”แต่!!”
”ไป๊!!!”ลุงแกตะโกนซะผมตกใจ อะไรว่ะ แม่ง พูดดีดีก็ได้นิ(พูดดีดีแล้วแกไปไหมล่ะ) ไม่ได้การล่ะ ถ้าผมไปช้ากว่านี้ ไอ่บ้านั้นต้องหาเรื่องผมแน่ แล้วพ่ออีก ไอ่ริทจะบ้าตายยยย!!
ปิ๊บๆๆ
เสียงสั่นๆในกระเป๋ากางเกงทำให้ผมต้องหยิบขึ้นมา เบอร์ที่ไม่คุ้นโชว์หราขึ้นหน้าจอขาวดำที่ใช้ตั้งแต่ผมมีตังค์ซื้อ อาจจะดูว่ามันเชยสำหรับคนอื่น แต่คนอย่างผม ไม่จำเป็นต้องอะไรมากกับโทรศัพท์ แค่โทรเช็กว่าไอ่ไอซ์ไปไหนมาไหน กลับกี่โมงได้ ก็ดีถมเถสำหรับผมแล้ว ว่าแล้วผมก็กดรับสาย
[อยากให้ฉันโทรรายงานพ่อทูนหัวของนายมากงั้นสิ จะลองดีหรือไง!!! อยู่ไหนแล้ว!!]เสียงดังตามสายที่กดรับ เป็นตัวแปรได้ดีว่าใครโทรหาผม โว้ยยยย!!ก็ยามห้างนายไม่ให้ฉันเข้านิ
”ผมมาตั้งนานแล้ว….”
[แล้วทำไมไม่รีบมา มัวแต่อ่อยใครอยู่ฮะ!!]ไอ่บ้าาาา เลี้ยงหมาไว้ในปากกี่ฟาร์มกันฮะ
”ก็ยามไม่ให้เข้า คุณจะให้ผมทำยังไงล่ะ!! คุณก็บอกลุงยามแกสิว่าผมเป็นใคร อ่ะ ลุง นี่เจ้านายลุง อยากคุยด้วยน่ะ”ต้นประโยคผมบอกไอ่ปากเลี้ยงฟาร์มสุนัขไป ส่วนท้ายประโยคผมส่งโทรศัพท์ให้ลุงแก ใช่ว่าแกจะยอมเชื่อผมแล้วรับโทรศัพท์ง่ายๆนะ ยังจะบอกว่าผมโกหกอีก ไอ่ริทจะบ้าตายจริงๆครับ สุดท้ายแล้ว ผมก็ได้เข้ามาในห้างได้ ผมก็ตรงปรี่เข้าที่หน้าลิฟต์เพื่อจะไปชั้นของงานบริหาร
”เอ่อ..ชั้นไหนครับ”เสียงของอีกคนที่ขึ้นลิฟต์มาพร้อมกับผมเอ่ยถาม
”ชั้น..”เออเว้ย ชั้นไหนว่ะ
”ครับ”เขามองผมด้วยสายตาสงสัยอีกครั้ง
”แล้วคุณ…คุณภา..ภาคิณ เออ นั่นล่ะ เขาอยู่ชั้นไหน ผมก็ไปชั้นนั้นแหละครับ”ผมบอกไป โชคยังดีที่ยังจำได้รางๆว่าไอ่บ้านั่นชื่อภาคิณ
”อ้อ นัดท่านประธานไว้หรือครับ สงสัยเป็นคนพิเศษแน่เลย เพราะท่านประธานไม่ชอบให้ใครขึ้นไปที่ออฟฟิคท่านหรอกครับ น้อยคน ท่านไม่ชอบให้คนอื่นยุ่งเรื่องง่ายน่ะครับ ยกเว้นแต่ใครที่สนิทจริงๆ หรือว่าเรื่องธุรกิจน่ะครับ@$#^*^#@46873809$#^&^%$%$^*))+^^)^%%$#^”แล้วอีกสารพัดที่เขาจะพูด ดูเหมือนจะพูดกับผมนะ แต่ ไม่รู้สิ บางครั้งก็เหมือนพูดคนเดียว หันมาถามความเห็นผมบ้างเป็นครั้งคราว แล้วผมก็สงสัยตัวเอง ว่าเราไปรู้จักกันตอนไหน จำได้แค่ว่าเจอกัน ชื่อก็ยังไม่รู้จัก แต่ เขาเป็นคนอัธยาศัยดีชะมัด แล้วผมก็ขึ้นมายังชั้นที่ตัวเองต้องการ ก็เหมือนวันนั้นที่ผมโดนลากขึ้นมาโดยยามนั้นแหละครับ ต่างกันที่วันนี้ ผมขึ้นมาโดยไม่ต้องมาใครลาก
”ถึงแล้วครับ อ้อ เรายังไม่รู้จักชื่อกันเลย ผมชื่อสิงโตนะ”เขาบอกพร้อมกับยื่นมือมาให้
”เอ่อ ผมชื่อ ริทครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”ผมบอกก่อนจะยื่นมือไปจับ รับมิตรภาพจากคนต้องหน้า แล้วระบายยิ้มให้
”ฮะแฮ่ม!!!!!”เสียงกระแอมไอจากคนข้างหลังทำให้ผมต้องหันไปดู
”ท่านประธาน”สิงโตบอกแล้วเดินเข้าลิฟต์ไป ไม่วายจะหันมาบอกลาผม
”ไปก่อนนะครับริท”ผมยิ้มตอบ แล้วหันไปข้างหลัง เจอกับสายตาดุดันจากคนตรงหน้า เออ ผมมาสายนี่หว่า
”ฉันเชื่อแล้ว ว่านายอ่อยได้ไม่เลือกจริงๆ!! ร่าน!!!”เสียงที่เขาพูดไม่ใช่ว่าจะเบา ในที่นั้นมีพนักงานเดินผ่านไปมาสามสี่คน เมื่อพูดจบไอ่บ้านั่นก็เดินเข้าไปในห้องทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ผมนี่สิ พนักงานตรงนั้นหันมองที่ผมเป็นตาเดียว แล้วหันไปกระซิบกัน
ฮึ่ยย!! มากไปแล้วนะ!!
ปึง!!(เสียงปิดประตู)
”ทำไมคุณต้องว่าผมขนาดนั้นด้วย!!”ผมเดินเข้าไปที่ไอ่บ้านั่นมันนั่งอยู่ แล้วตบโต๊ะเสียงดัง มันเงยหน้ามามองก่อนจะก้มลงไปทำงานต่อ
”นี่ ผมพูดกับคุณอยู่นะ คุณภาคิณ!!”ไอ่ริทสติขาดผึงแล้วครับ ผมเข้าไปกระชากคอเสื้อของคนตรงหน้าให้เผชิญหน้า ใบหน้าที่เก๊กอยู่ตลอดเวลา มองผมด้วยสายตาดุดันเช่นเคย ก่อนจะจับมือผมที่คอเสื้อ พร้อมกับบีบออก
”โอ๊ยยย”มือที่โดนประตูรถของไอ่บ้านั้นเมื่อวาน เขาบีบจนผมปล่อยมือจากคอเสื้อของเขาแล้ว แต่ไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยแรงบีบที่มือด้วยเลย
”ปล่อยนะ ผมเจ็บ!!”ผมยังทำใจดีสู้เสือ อีกมือที่ไม่เป็นอะไรก็พยายามแกะมือเขาให้ปล่อย
”ฮึ ขอร้องฉันสิ!”เขาพูดพร้อมกับใบหน้าคมที่โน้มลงมาใกล้ชิด ประดับรอยยิ้มเยาะเย้ยไว้กลายๆ
”ผมขอร้อง…ปล่อยเถอะ”เจ็บใจจริงๆ แต่ผมจะทำอะไรได้ล่ะ
ผลั๊ก!!
”น่ารำคาญจริง! หยุดทำหน้าเสแสร้งแบบนี้สักทีได้ไหม จะให้บอกกี่ครั้งว่ามันใช้กับฉันไม่ได้น่ะ!!!”ไม่ปล่อยเปล่า เขาผลักผมอย่างแรงจนไปกองที่พื้น แถมผมยังใช้มือข้างที่เป็นแผลค้ำอีกต่างหาก ก็มันถนัดข้างนี้นี่ ไม่น่าเลย เป็นบ้าอะไรว่ะ จำได้ว่าไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ไอ่บ้าเอ้ยยย!!
”จะนั่งบื้ออยู่ตรงนี้หรือไง นี่ เอาไป แปลให้หมด ไม่หมดไม่ต้องกินข้าว!!”ว่าจบ เขาก็โยนแฟ้มๆหนึ่งมาให้ผม พอเปิดดู ก็เป็นหนังสือธุรกิจที่เป็นภาษาอังกฤษแทบทั้งหมด ผมเปิดดูคร่าวๆ ก็หลายหน้าอยู่
ไม่เสร็จ ไม่ต้องกินข้าวงั้นเหรอ
มันแกล้งกันชัดๆ ผมมองใบหน้าที่กำลังมีสมาธิอยู่กับงานตรงหน้าแล้วรู้สึกหมั่นไส้ไม่ได้ คิดว่าแค่นี้ คนอย่างผมจะทำไม่ได้รึไง คิดผิดซะแล้ว คอยดูเถอะ ครบหนึ่งสัปดาห์เมื่อไร ผมเอาคืนสาสมแน่!!!
Gang part
ผมตามริทมาทั้งวันแล้ว ไม่มีวี่แววเลย จะไปถามน้องไอซ์ก็ไม่รู้ จะถามกัน[แฟนน้องไอซ์]ก็โดนไอ่เหมียวกำชับไว้ว่าไม่ให้บอก จะให้ฉันคลั่งให้ได้เลยใช่ไหมไอ่เหมียว
ปึง!!!
”เฮ้ย!!/เฮ้ย!!”แน่ละครับ มีเหรอคนอย่างเก่ง วาโยคนนี้จะยอมง่ายๆ เมื่อรู้ต้นตอของความคลุมเครือทั้งหลาย ผมก็ต้องมาหาคนที่แก้ความกระจ่างให้ผมได้ ซึ่งมีอยู่คนเดียวซึ่งหลายคนคงรู้แล้วว่าใคร ก็ไอ่เหมียวนั้นแหละครับ ผมกะว่าจะเปิดประตูเข้ามาแล้วโวยวายให้เต็มสตรีมเอาให้หูชากันไปข้าง แล้วก็เซ้าซี้จนกว่าจะยอมบอกที่อยู่ของริท แต่ใครจะคิดล่ะว่าเปิดเข้ามาจะเห็นภาพแบบนี้น่ะ
ไอ่เหมียวนั่งอยู่บนตักของใครไม่รู้ และทั้งคู่กำลัง จูบกันอยู่ ผมที่ไม่รู้จะอึ้งหรือทำอะไรดี ได้แต่เปิดประตูค้างไว้ เสื้อยืดสีดำที่ถูกเลิกขึ้นมาจนเห็นแผ่นหลังขาวเนียน มือของผู้ชายอีกคนกำลังล้วงเข้าไปในกางเกงด้านหลังของไอ่เหมียว ทำให้ผมตาค้าง
”นาย!!”
”มึงเป็นใคร!!เฮ้ย!!ไอ่พวกข้างนอกเข้ามาหน่อย”เสียงแรกเป็นเสียงของไอ่เหมียวครับ เสียงที่สองเป็นเสียงของอีกคน อายุคงห่างจากไอ่เหมียวไม่กี่ปี สายตาที่มองตวัดมาทางผมมีแววโมโหเหมือนถูกขัดใจ
”ครับนาย”
”ไอ่นี่เป็นใคร”
”เอ่อ…”
”กูถามว่าใคร!!”
”เขาเป็นเพื่อนเซนเองฮะพ่อ”ไอ่เหมียวมันลุกขึ้นจากตักของคนที่ตัวเองเรียกว่าพ่อ พ่อเนี่ยนะ แล้วพ่อลูกที่ไหนเขาจูบกันว่ะ
”เพื่อน เพื่อนที่ไหนกันเซน”คนที่ได้ชื่อว่าพ่อถามไอ่เหมียวคาดคั้น สายตาที่มองเหมือนกับจะมองให้ทะลุไปถึงก้นบึ้งหัวใจ
”เพื่อนของริทฮะ แล้วก็ได้รู้จักกับเซน”ไอ่เหมียวบอก แล้วเดินมาทางผมในสภาพที่เรียบร้อยแล้ว ผมสังเกตเห็นใบหน้าของไอ่เหมียวเป็นสีแดงระเรื่อแล้วยังไม่กล้าสบตาผมอีกต่างหาก
”งั้นเดี๋ยวเซน ขอตัวไปคุยกับเพื่อนก่อนนะฮะพ่อ”ไม่รอคำอนุญาตมือของไอ่เหมียวก็จับมือผมแล้วลากออกมา คนข้างหลังก็ได้แต่ฮึดฮัด
”นายมีอะไร”
”เอ่อ..ถ้านายไม่ว่าง ฉันมาใหม่ก็ได้”
”เมื่อกี้น่ะไม่ว่าง แต่ตอนนี้ ว่างแล้ว มีอะไรก็พูดมา”ไอ่เหมียวพูดอย่างมีน้ำโห เอ่อ..อารมณ์แมวกับคนนี่จูนกันเข้ารึเปล่า
”เมื่อกี้นี้…”
”ขอตัวล่ะ”ไม่รอให้ผมพูดจบ ไอ่เหมียวก็ทำท่าว่าจะเดินกลับไปจริงๆ จนผมต้องรั้งไว้ จับมือเล็กๆนั้น ก่อนจะดึงเข้าหาตัว
”ปล่อย”เสียงเบาหวิวของไอ่เหมียวแล้วสายตาที่มองทำให้ผมต้องรีบปล่อยมือ
”…”
”…”
”…”
”ขอโทษ…”ผมบอกเสียงเบา เพิ่งคิดได้ว่าที่ไอ่เหมียวโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่เนี่ย แล้วยังน้ำเสียงที่ประชดประชันตอนนั้น ทำให้ผมนึกถึงคำพูดใส่ร้ายของตัวเอง ใบหน้าที่เคยบึ้งตึงหันมามองผมอย่างตกใจ ก่อนจะหันหน้าหลบตาผม เฮ้ยย!นี่อย่าบอกนะว่าโกรธจริงอ่ะ
”ขอโทษจริงๆนะ ฉันมันปากไม่ดีเองแหละ ขอโทษนะ หายโกรธเถอะ”ว่าแล้วผมก็กุมมือของไอ่เหมียวไว้แล้วพูด พลางส่งสายตาว่าผมขอโทษจริงๆ
”นี่นาย ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย”เสียงพูดคล้ายข่มให้ได้ยินกันสองคน สายตาของไอ่เหมียวมองมาที่มือของตัวเองที่ผมกุมอยู่ ไม่ได้ๆ ถ้าไม่หายโกรธ แล้วยังคุยกับไอ่เหมียวไม่เข้าใจ ผมไม่ยอมปล่อยหรอก วันนี้ผมต้องคุยกับไอ่เหมียวให้รู้เรื่อง แล้วถามเรื่องริทด้วย
”นายก็บอกก่อนสิว่าหายโกรธแล้วยอมบอกที่อยู่ของริทให้ฉันน่ะ นะๆๆ”ผมยังไม่ทำตามที่ไอ่เหมียวบอก กุมมือไว้แล้วยกขึ้นมาถูหน้าอย่างอ้อนๆ
”เซน!!!”
”พ่อ!!”ไอ่เหมียวพูดพลางพยายามสะบัดมือให้หลุดจากการเกาะกุมของผม แล้วมันก็หลุดอย่างง่ายดาย พ่อของไอ่เหมียวเดินเข้ามาอย่างเอาเรื่องแล้วผลักผมเต็มแรง ผมที่ไม่ทันตั้งตัว ล่วงไปกองอยู่กับพื้น
”พ่อ อย่านะ พวกนาย หยุดเดี๋ยวนี้”
”เซนนั้นแหละ หยุดพูดเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นเราได้เห็นดีกันแน่!”ไอ่เหมียวพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าลูกน้องของพ่อตัวเองกำลังจะเข้ามาทำร้ายผม แต่ก็โดนปรามไว้ อย่านึกว่าคนอย่างไอ่เก่งจะสู้ใครไม่เป็นนะเว้ยยยย
พลั๊กก!
ผลั๊ว!
ผลั๊ว!
ตึง!
”พ่อ ห้ามลูกน้องพ่อเซ่!!”
”เงียบนะ เซน เราต้องมาคุยกับพ่อให้รู้…”
”ไม่คุย!! บอกให้คนของพ่อหยุดก่อนสิฮะ!!”
”อย่ามาขึ้นเสียงกับพะ….เซน อย่าเข้าไป!!”
Zen part
ผมไม่รอให้พ่อพูดจบ หัวสมองก็พาขาผมก้าวเข้ามาในบริเวณที่ตะลุมบอนกันอยู่ กำลังจะเข้าไปห้าม
”นี่!! โง่หรือไง มานี่”แล้วผมก็โดนใครไม่รู้ลากออกมา ผมก็พยายามดิ้นให้หลุด ผมไม่ยอมให้ใครมาเจ็บตัวเพราะผมหรอกนะ
”นี่ นายเป็น….เฮ้ยย!! นาย แล้วคนที่พวกนั้นกระทืบอยู่ล่ะ”เมื่อหันไปมอง ก็เห็นใบหน้าเปื้อนด้วยแผลเป็นจุดๆ มองมาทางผมแล้วบอกด้วยเสียงเรียบๆ
”หนีก่อนดีกว่าไหม แล้วถ้ารอดไปเมื่อไร ฉันจะตอบนายทุกคำถามเลย”แล้วก็มองหน้าผมเหมือนติติง แล้วจะมาดุทำไมเล่า
สุดท้ายเราก็มาอยู่ที่คอนโดของไอ่หมอนี่ อืม หรูดีแฮะ น่าจะมีอันจะกิน อย่างน้อยถ้าริทกับไอ่โอโม่สมหวังกัน ริทก็ไม่ต้องออกไปทำงานให้เหนื่อย อยู่เฉยๆก็ไม่อดตาย
”นี่ เดินดูจนพอใจแล้วก็มานั่งซะ ฉันเพิ่งเสียเลือดไป มึนๆชะมัด”เขาบอกพร้อมกับเอนหลังไปพึ่งโซฟาแล้วหลับตา เหมือนกับบอกว่ามึนจริงๆ
”แล้วนายไม่ทำแผลรึไง ม่ะ เดียวฉันทำให้”ผมอยากจะชดใช้ที่พ่อผมทำให้เขาเจ็บตัว
”ไม่ต้อง ฉันเป็นหมอ ให้หายมึนเดี๋ยวฉันทำเอง”
”แต่ว่านายเป็นหมอ นายก็ต้องรู้ดิ ว่าถ้าไม่ทำแผลเชื้อโรคจะเข้าน่ะ แล้วยังจะบาดทะยัก…”
”แล้วไง ไม่ตายหรอกน่า”
”แต่ว่าฉันจะทำให้ ไหนกล่องปฐมพยาบาลน่ะ”
”เฮ้อ! อยู่ที่ตู้ยาข้างห้องนอนน่ะ”เขาบอกเหมือนไม่อยากจะเถียงกับผมสักเท่าไร ก็ดีแล้ว มึนๆไปเถอะ นายน่ะ
ผมกลับมาอีกครั้งพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลในมือ เห็นคนบนโซฟาเปลี่ยนจากนั่งมาเป็นนอนแล้ว ดวงตาพริ้มๆเหมือนกำลังผ่อนคลายไปซะทุกอย่าง ใบหน้าขาวมหาศาลที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วผมจะมานั่งพิจารณาอะไรหมอนี่อยู่ว่ะ
”ไม่ปลุกดีกว่า”ผมพึมพำกับตัวเอง แล้วลงมือทำแผลให้อย่างเบามือที่สุด ที่จริงผมไม่ชอบการทำแผลเอาเสียเลย เพราะผมไม่ค่อยถูกกับเลือดสักเท่าไร แต่คงเป็นเพราะผมรู้สึกผิดที่ทำให้เขาเจ็บตัวล่ะมั้ง ที่ทำให้วันนี้ผมไม่คลื่นไส้แบบที่เคยเป็นเพราะเห็นเลือดน่ะ
ปิ๊บๆ
เสียงโทรศัพท์ที่สั่นในกระเป๋ากางเกงทำให้ผมหยิบขึ้นมา ไม่ต้องดูก็รู้ว่าเป็นใครไม่ได้นอกจากพ่อน่ะ แต่อารมณ์ผมตอนนี้ยังไม่อยากจะคุยกับพ่อมากเท่าไร คุยด้วยตอนนี้ยิ่งทะเลาะกันไปใหญ่ เคยบอกแล้วใช่ไหมครับ ว่าผมไม่อยากจะทะเลาะกับพ่อเลยจริงๆ ผมวางโทรศัพท์ไว้ทั้งที่ยังสั่นๆ แล้วเข้าเอากล่องพยาบาลมาเก็บ ขาที่ก้าวไปที่ห้องนั่งเล่นของไอ่หมอนั้นหยุดชะงัก เมื่อเห็นเขาคุยโทรศัพท์อยู่ แล้วโทรศัพท์ที่คุยน่ะ มันเป็นโทรศัพท์ผม
ตายแน่ไอ่เซนเอ้ยยย!!
ไอ่หมอนั้นคงกำลังพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเหมือนกัน แล้วเขาจะมารับโทรศัพท์ผมทำไมเนี่ยย งานเข้าแล้วไง พอผมเดินออกไป ไอ่โอโม่หันมองผมเหมือนขอโทษแล้วส่งโทรศัพท์มาให้ผม ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ ก็ต้องรับมันล่ะว่ะ
”ครับพ่อ”
”บอกพ่อมาเดี๋ยวนี้ว่าเซนอยู่ที่ไหน!! เดี๋ยวพ่อไปรับ!”
”ไม่ต้อง เดี๋ยวเซนกลับเอง”
”เซนอย่าทำให้พ่อโมโหไปมากกว่านี้ได้ไหม!! แค่นี้พ่อก็จะบ้าอยู่แล้วนะ!”พ่อพูดแล้วก็คงระบายอารมณ์กับการ์ดที่ยืนอยู่แถวนั้น ด้วยการลงหมัด
”ให้พ่ออารมณ์เย็นกว่านี้ แล้วเรา…”
”ไม่เซน!!! บอกมา!!”พ่อออกคำสั่งเด็ดขาด ทำให้ผมต้องบอกที่อยู่ของไอ่หมอนี่ไป พ่อกำชับให้ผมรอที่นี่เป็นประโยคสุดท้ายแล้วตัดสายไป ผมยืนมองโทรศัพท์เงียบๆหลังจากวางสายไปแล้วเก็บมันลงไปในกระเป๋า
”ฉันได้ยินอะไรสั่นๆน่ะ คิดว่าเป็นโทรศัพท์ตัวเอง เลยกดรับไป ไม่นึกว่า…”
”ชั่งมันเถอะ ว่าแต่ฉันขอรอพ่อในห้องนายก่อนนะ เขาบอกให้รอที่นี่น่ะ”ผมบอกเขาแล้วนั่งลงที่โซฟาที่ว่างข้างๆเขา
”อ้อ..พึ่งนึกออกอ่ะ นายอยากรู้เรื่องริทใช่ไหมล่ะ ตอนนี้ริทอยู่กับเพื่อนนายที่ชื่อภาคิณอะไรนั้นน่ะ เพื่อนนายใส่ร้ายริทว่าทำเขาเป็นแผลแล้วต้องการให้ริทไปดูแล ด้วยความที่เพื่อนนายกับพ่อเป็นลูกค้าของกันและกัน พ่อเลยเชื่อคู่ค้าทางธุรกิจมากกว่า ริทเลยโดนหางเลขไปด้วย ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเพื่อนนายกับริทไม่ถูกเรื่องอะไรกัน แต่เขาพยายามจะหาเรื่องริทตลอด นายรีบไปคุยกับเพื่อนนายแล้วพาริทกลับบ้านเหอะ…มันต้องทำงาน ส่งน้องเรียน ขาดงานหลายวัน เดี๋ยวมันจะไม่ได้ทำขนมขาย เงินไม่พอจ่าย ลำบากมันอีก..”
”นายจะบ้ารึไง ใครเขาอยากจะรู้ละเอียดขนาดกัน ตัวเองเครียดเรื่องพ่ออะไรของนายก็นั่งรอไปเงียบๆเหอะ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เรื่องริทฉันจัดการเองได้”
Gang part
”นายจะบ้ารึไง ใครเขาอยากจะรู้ละเอียดขนาดกัน ตัวเองเครียดเรื่องพ่ออะไรของนายก็นั่งรอไปเงียบๆเหอะ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เรื่องริทฉันจัดการเองได้”
อะไรก็ไม่รู้ทำให้ผมพูดไปแบบนั้น ที่ไอ่เหมียวพล่ามมาซะยาวน่ะ ผมก็ดูออกว่าไม่ต้องการคิดเรื่องพ่อคนนั้น ผมจ้องลึกเข้าไปในตาของไอ่เหมียวแต่เขาก็หลบตา
”อือ ฉันรู้เท่านี้แหละ นายก็ไปจัดการเองล่ะกัน”ไอ่เหมียวพูดไม่ยอมมองหน้าผม เป็นอะไรอีกว่ะ ปล่อยให้คิดอะไรไปคนเดียวดีกว่า
ไม่นานจากนั้น เสียงออดก็ดังขึ้นเป็นผลให้รู้ว่ามีคนมา ผมกับไอ่เหมียวหันมามองหน้ากันอย่างไม่นัดหมาย ไอ่เหมียวเดินเข้ามาหาผมที่เพิ่งออกจากห้องน้ำ ผ้ายังพันแค่ครึ่งท่อนล่าง
”ขอโทษที่ทำให้นายเจ็บตัว แล้วเรื่องริท ขอให้โชคดีนะ ริทน่ะ มันไม่เคยเปิดใจให้ใครเท่านายมาก่อน ทำให้ดีล่ะ”พูดจบไอ่เหมียวก็เดินออกไป ผมเห็นหน้าของพ่อไอ่เหมียวเหมือนจะโมโหมากๆ แล้วทำท่าว่าจะเข้ามาให้ห้องด้วย แต่โดนคนเป็นลูกห้ามไว้ซะก่อน ทำไมผมถึงมีความรู้สึกแบบนี้ล่ะ เหมือนเป็นห่วง
ห่วงนายเนี่ยนะ ไอ่เหมียว O.O
ผมตกใจกับความคิดตัวเองอย่างมากถึงมากที่สุด ผมชอบริทนิ แล้วทำไมถึงรู้สึกอย่างนี้กับอีกคน ซึ่งคนๆนั้นก็เพื่อนริท
เฮ้อ!
_______________________________
ช่วงนี้ ไรท์ไม่ค่อยได้อัปบ่อยนะ(ปกติก็ไม่อัปอยู่แล้วนิย่ะ) คืออยากจะบอกตรงๆเลยว่ามันตันอ่ะ คาดว่าพาสหน้าจะจบตอนเก่งเซนแล้วก็ตะลุยตอนโน่ริทกันต่อ ฮิ๊ววว อยากเอาคืนคุณภาคิณกันแล้วใช่ไหมล่ะ 555
ขอบคุณเม้นท์แต่ละเม้นท์จริงๆจากใจนะคะ เป็นกำลังใจได้มากเลย
รักคนอ่านคนเม้นท์ทุกคนค่ะ
ความคิดเห็น