ตอนที่ 35 : Beautiful Disaster Series II Chapter 28_ในที่สุดชั้นก็เจอ
Beautiful Disaster Series II Chapter 28_ในที่สุดชั้นก็เจอ
วันนี้ยุนฮักบอกว่าจะออกไปซื้ออุปกรณ์วาดรูปอย่างพวกสีน้ำมัน พู่กันอันใหม่มาเพิ่มเพราะของเก่ามันเริ่มจะใช้ไม่ดีแล้ว แต่วันนี้เค้าไม่ขอตามไปด้วยก็มันรู้สึกเบื่อๆนี่นา ตั้งแต่มาเหยียบแผ่นดินผู้ดีเมืองอังกฤษจนถึงตอนนี้ก็ราวๆเกือบเดือนนึงได้แล้วมั้ง
ความจริงแล้ว...เค้าเป็นใครกันแน่นะ ทำไมเค้าเองถึงจำอะไรไม่ได้เลย อย่างน้อยๆก็น่าจะจำชื่อตัวเองได้บ้างสิ แต่นี่...เค้านึกอะไรไม่ออกเลย
ดงเฮ...หรือบาดา เดินไปยังระเบียงของห้องพักสุดหรู ทองมองทัศนียภาพอันสวยงามของกรุงลอนดอน มันสวยงามมากมายจริงๆแต่ก็ยังแฝงไปด้วยความเหงาที่ไม่เข้าใจภายในตัวของเค้า ราวกับว่า...เค้าเคยมองดูวิวที่ไหนบนโลกซักแห่งกับใครอีกคน
เค้ารู้สึกว่าราวกับเคยมีอ้อมแขนอันอบอุ่นโอบกอดเค้าเอาไว้ กอดไว้ด้วยความรักและห่วงใย ทำไมกันนะ...ผมถึงได้ถวิลหาอ้อมกอดนั้นเหลือเกิน
“คิดถึงจังเลย...คิดถึงคุณจัง...คุณเป็นใคร.....”
บาดาทอดสายตาออกไปจนสุดลูกหูลูกตา ผู้คนมากมายเดินขวักไขว่กันไปมา จะมีใครซักคนบ้างมั้ยนะที่รอเค้าอยู่ คนๆนั้นยังจะรักเค้ามั้ยถ้าเค้าหายตัวมานานๆแบบนี้ หรือว่าคุณ...จะลืมผมไปแล้ว
ฝ่ามือบางถูเข้าหากันอย่างรวดเร็ว เนื่องจากอากาศที่หนาวเย็นจนติดลบ ส่งผลให้ฝ่ามือบางเปลี่ยนสีกลายเป็นสีแดงจางๆทันที บาดาจึงสวมมือทั้งสองข้างลงไปในกระเป๋าของเสื้อกันหนาวตัวใหญ่
“โอ๊ย....” บาดาถึงกับชะงักเมื่อล้วงกระเป๋าเสื้อผ้าแล้วรู้สึกว่ามีโลหะบางอย่างมิ่มมือของตัวเอง และเมื่อค่อยๆหยิบมันออกมาดูก็พบว่าเป็น สร้อยเงินชิ้นหนึ่งซึ่ง...สวยมากๆเลย
“DongHae...” ร่าบางทวนคำที่สลักอยู่บนสร้อยในมือเบาๆ สายลมที่ปะทะเข้าหน้ามา ช่างเหยียบเย็นเหลือเกิน
เสียงเรียกคำว่า “ดงเฮ” ซ้ำๆ ดังก้องขึ้นมาในหัว ราวกับว่าเคยมีใครเคยเรียกเค้าด้วยความรัก เรียกเค้าด้วยความผูกพัน ชื่อนี้...เกี่ยวข้องอะไรกับเค้ากันนะ
บาดามองสร้อยนี้อีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจสวมมันเข้ากับคอระหงส์ ทันทีที่เป็นเจ้าของมัน ก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกแปลกๆ เอาอีกแล้ว ใบหน้าของผู้ชายคนนั้นแวบเข้ามาในหัวของเค้าอีกแล้ว
คิม คิบอม คุณเป็นอะไรกับผมนะ ทำไมเราถึงได้ “บังเอิญ” ต้องเกี่ยวพันกันแล้วกันเล่า ผมเจอคุณที่สนามบินครั้งแรกแล้วยังมาเจอคุณที่ในหน้าหนังสือนิตยาสารอีกแล้วทำไม...ตอนนี้คุณถึงได้มาปรากฏตัวในหัวของผมด้วยนะ
ทั้งในหัวสมอง...ความทรงจำ และ...หัวใจ คุณเป็นใคร...เกี่ยวพันยังไงกับผมกันแน่ ผมจำอะไรเกี่ยวกับคุณไม่ได้เลย รู้แต่ว่าหัวใจผมจะเต้นอย่างเป็นสุขเมื่อนึกถึงใบหน้าของคุณ
ร่างบางทอดสายตา มองไปอย่างสุดลูกหูลูกตาอีกครั้ง มองทั้งๆที่ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการจะมองที่จุดหมายปลายทางอะไรกันแน่ หรือว่าบางที...สิ่งที่เค้ากำลังมองหาอาจจะเป็น...อดีต
***************************
หลังจากที่คิดได้แล้ว คิบอมก็เดินหน้าทำงานเป็นบ้าเป็นหลังเลยทีเดียว คิบอมรับงานเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมทั้งๆที่ปกติก็รับจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อนอยู่แล้ว ซึ่งเหล่าสมาชิกก็เข้าใจดีว่าเป็นเพราะอะไร
“คงจะไม่อยากให้มีเวลามานั่งเศร้ากับเรื่องของเมียแกสินะคิบอม...” ฮีชอลพูดกับตัวเองออกมาเบาๆ
วันนี้ซุปเปอร์ จูเนียร์ มีโชว์เคสที่ลานกว้างใกล้ๆกับสนามบินโซล ซึ่งนี่ถือเป็นครั้งแรกในรอบ1เดือนที่คิบอมยอมออกมาร่วมขึ้นเวทีกับเพื่อนๆด้วย ดังนั้นวันนี้จึงมีเหล่าแฟนคลับมารวมกันมากกว่าปกติ
อีกฟากหนึ่งในสนามบินแห่งชาติ สนามบินโซล หญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่งเดินออกมาจากช่วงตรวจคนเข้าเมืองหรือผู้โดยสารขาเข้า จนเมื่อการตรวจเอกสารต่างๆเรียบร้อยแล้ว ร่างเพรียวบางจึงเดินออกไปหยิบกระเป๋าเพื่อเตรียมเดินทางเข้าที่พัก
“นี่ๆ...เธอมาช่วยยชั้นดูหน่อยสิ ว่านั้นใช่ดงเฮอปป้ารึเปล่า” เด็กสาววัยรุ่นคนหนึ่งกวักมือเรียกเพื่อนอย่างรวดเร็ว
“ไหนๆ...ไหนล่ะแก คนนั้นน่ะนะ แกจะบ้ารึไง ดงเฮอปป้าเค้าเป็นผู้ชายนะ แกดูนั่นสิ ใส่กระโปรงนะนั่นน่ะ แกนี่ถ้าจะเพี้ยนขึ้นไปแล้วทุกวัน” เด็กสาวอีกคนนึงเอ็ดอย่างตกใจ
“แหมแกก็...ก็ชั้นเห็นว่าหน้าตาสวยเหมือนดงเฮอปป้าซะขนาดนั้น ถ้าไม่รู้ว่าพี่ดงเฮมีพี่ชายคนเดียวล่ะก็นะ ชั้นคงจะคิดว่าเป็นฝาแฝดกันแหงๆ...” เด็กสาวทั้งสองคนยืนเถียงกันอยู่ครู่นึงก็แยกย้ายกันออกไป
ทางด้านหญิงสาวที่ถูกพาดพิง ก็ลากกระเป๋าเดินทางออกมาที่หน้าสนามบินก่อนจะโบกมือเรียวเรียกรถแท็กซี่ทันทีเพราะรู้สึกเหนื่อยล้ากับการเดินทางมาก
“ไปไหนครับ...คุณผู้หญิง” คุณลุงขับแท็กซี่ถามอย่างเป็นมิตร
“ไปโรงแรมตามที่อยู่นี้เลยนะคะ” หญิงสาวคนเดิมยื่นกระดาษที่เขียนปลายทางเอาไว้
“อ๋อ...โรงแรมหรูมากเลยนะครับเนี่ย รอซักครู่นนะครับไม่เกิน15นาทีเราก็คงจะไปถึงกันแล้วล่ะครับ” คุณลุงขับแท็กซี่พูดก่อนจะเริ่มออกรถ จนมาถึงลานที่กำลังมีโชว์เคสกันอยู่
“นี่เค้ามีจลาจลอะไรกันหรอคะ ทำไมถึงได้มีพวกเด็กวัยรุ่นมารวมตัวกันเต็มไปหมด...” หญิงสาวถามอย่างสงสัย
“อ๋อ ฮะไ คุณนี่ตลกจังเลยนะ ไม่ได้มีจลาจลอะไรกันหรอกครับ แค่นักร้องบอยแบนด์เค้ามาจัดคอนเสิร์ตกันน่ะ คุณ
“ซุปเปอร์ จูเนียร์งั้นหรอ” หญิงสาวทวนคำอย่างใช้ความคิด
“ใช่แล้วล่ะ อ๊า...เรานี่โชคดีชะมัดเลย ที่มาวนรถตรงด้านหลังเวทีของเค้าด้วย นั่นไงพวกเค้ากำลังเดินกลับลงมากันพอดี”
ใช่แล้วล่ะ ในจังหวะที่รถขับเลี้ยวมา คิบอมเดินลงมาจากเวทีเป็นคนแรกดังนั้นหญิงสาวซึ่งนั่งอยู่ในรถจึงปะทะหน้ากับร่างสูงเข้าไปเต็มๆ
“หึหึ...ในที่สุดชั้นก็เจอนายจนได้นะ...คิบอม”
***********************************
ขอโทษที่หายหน้าหายตาไปหลายวันน้า ผิดสัญญาอีกแล้ว เฮ้อ...แต่มันยากมากเลยอ่า กว่าจะเค้นอารมออกมาให้เนื้อเรื่องเป็นแบบนี้ได้ งิงิ
จีนเรียนหนักมากมายเลย (นี่ก็เพิ่งตกเลขไป-*-) อ๊ากกก ใครมันเป็นคนคิดค้นสูตรเลขึ้นมาวะ จีนจะไปฆ่ามัน -*-
คิดถึงทุกคนเสมอ ขอบคุณที่เม้นท์เป็นกำลังใจให้จีนนะ
ตอนนี้วิวกว่า500แล้ว แถมแฟนพันแท้ก็30คนแล้ว จีนดีใจสุดๆเลย
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ชีคนนั้นเป็นใครอ่าาา
ดูว่าน่าจะมีความยุ่งยากตามมาแน่ๆ
คัยอ่ะ??
แง..เมื่อไหร่ด๊องจะจำความได้เนี่ย...
สงสารบอมมี่จังเลยอ่ะ
มาอัพต่อเร็ว ๆ น๊า
เมื่อไหร่ด็อง กะ บอม จาเจอกันสักที
สงสารทั้ง บอม และก้อ ด็อง เรย
เอิ่ม...
จากไหนอีกเนี่ยย
อย่ามาปลอมเป็นด๊องนะยะ
พี่สวนจีนสู้ๆ
ตามหาคิบอมทำไม
อย่ามาพรากคิบอมออกจากด๊องของช้านนะ
ไม่งั้นเจอดี ชิชิชิ!!!!!
บอมอย่าปายหลงมานนะ ด๊องคนเดียวท่องไว้ๆ
โอยยยอ๊ากกก พออ่านตอนที่ ผู้หญิงพูดที
ขนลุกเลย-*-