บัญชารักจอมเถื่อน

ลำดับตอนที่ #35 : บทที่ 8 (5)

ร่างสูงใหญ่ก้าวเท้าลงจากรถทันทีที่บังคับรถมาจอดในโรงจอดรถ มือหนาผลักประตูให้ปิด ก่อนจะสาวเท้าตรงเข้าคฤหาสน์โดยไม่สนใจคนที่นั่งหลับอยู่ในรถ

แม่ง! ทำไมต้องไปสนใจด้วยว่าเธอจะมีหรือไม่มีคนรัก!เธอจะมีหรือไม่มีใครมันก็ไม่เกี่ยวกับเขาเสียหน่อย ดีเสียอีกหากเธอมีใครสักคน แต่งงานออกไป จะได้ไม่ขวางหูขวางตาอีก

ชายหนุ่มก่นด่าตัวเองยาวเหยียดขณะแตะฝ่ามือกับเครื่องแสกนลายนิ้วมือเพื่อเปิดประตู เป็นความคิดของเขาเองที่ใช้ระบบความปลอดภัยนี้ในการเปิดประตูบ้าน เขากลับบ้านดึกบ่อยๆ และเขามันก็พวกชอบลืมกุญแจด้วย ระบบประตูรั้ว และประตูบ้านจึงเป็นระบบอัตโนมัติทั้งหมด เพื่อที่คนในบ้านจะได้ไม่ต้องอยู่รอดึกๆ เพื่อเปิดประตูให้ 

ชายหนุ่มผลักประตูให้เปิดออกทันทีที่เครื่องแสกนประมวลผลสำเร็จ เขาสาวเท้าเข้าไปในคฤหาสน์ แต่พอไปถึงบันไดที่ใช้ขึ้นชั้นสอง เขาก็ต้องพ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปยังโรลส์รอยซ์คันหรูอีกครั้ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ชายหนุ่มยกมือขึ้นเคาะกระจกรถโดยไม่แม้แต่จะก้มลงไปมองคนที่นอนหลับคอพับอยู่ในรถ

ถ้าไม่คิดว่าเขาอาจถูกข้อหาฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา เขาคงปล่อยให้เธอนอนในรถไปเสียจบๆ เพราะถึงจะติดเครื่องทิ้งไว้ แต่น้ำมันรถมันใกล้จะหมด ถ้าเธอไม่ตื่นขึ้นมาเร็วๆ นี้ เธอได้ขาดอากาศหายใจตายแน่ 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

กระจกถูกเคาะอีกครั้ง ทว่าสิ่งตอบรับก็ไม่ได้ต่างจากเดิม ไม่มีมีการตอบรับอะไรกลับมาสักอย่าง  ทุกอย่างทั้งในรถในนอกรถก็ยังเงียบเชียบอยู่เช่นเดิม

เขาถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะดึงประตูให้เปิดออก พอโน้มตัวลงก็พบแม่ตัวยุ่งนั่งหลับคอพับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรแม้แต่อย่างเดียว

“อยากตายอยู่ในรถหรือไง”

“...”

“รัตน์”

“อืม” เสียงหวานครางตอบรับชื่อของตัวเอง ก่อนจะขยับหน้าพลิกมาอีกด้าน ส่งผลให้ใบหน้าของเขาและเธออยู่ใกล้กัน... ใกล้จนเห็นขนตางอนยาวที่เรียงเป็นระเบียบ กลิ่นหอมอ่อนๆ ซึ่งเขาเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเป็นกลิ่นอะไร รู้เพียงแต่ว่ามันมาจากคนตรงหน้าทำให้หัวใจของเขากระตุกวูบ ก่อนที่มันจะเต้นแรงขึ้นเมื่อจู่ๆ คนที่หลับอยู่ก็เปิดเปลือกตา ดวงตากลมโตค่อยๆ กระพริบมองหน้าเขาอย่างงุนงง และเธอคงไม่รู้ว่าริมฝีปากอิ่มสีชมพูอ่อนที่เผยอออกน้อยๆ อย่างไม่ตั้งใจนั้นดึงดูดสายตาของเขามากเพียงใด 

ไม่สิ! มันไม่ได้แต่ดึงดูดสายตาของเขา แต่มันกำลังดึงเข้าสู่ห้วงอารมณ์บางอย่าง หลอกล่อให้เขาก้มลงไปช้าๆ อย่างไม่รู้ตัว... 

หัวใจดวงเล็กเต้นระรัวจนรู้สึกปวดหน้าอกเมื่อลืมตาขึ้นแล้วสบกันดวงตาสีเทาที่ฉายแววร้อนแรง กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ บวกกับกลิ่นแบบผู้ชายอันเป็นเอกลักษณ์ทำให้ความรู้สึกแปลกประหลาดวูบวาบอยู่ในช่องท้อง

คงเป็นเพราะแอร์รถที่เย็นฉ่ำ ความเงียบกริบที่เกิดขึ้น ท้องที่อิ่มแปล้จนหนังตาหย่อน และรถที่ติดเป็นเวลานานทำให้เธอเผลอหลับไป เธอรู้เหตุผลที่ทำให้ตัวเองเผลอหลับแต่ไม่รู้ว่าทำไมพอตื่นมาถึงได้เห็นใบหน้าคมคายลอยอยู่ห่างออกไปแค่เพียงคืบเดียวแบบนี้

ใบหน้าที่โน้มลงมาเรื่อยๆ ทำให้หัวใจของเธอแทบทะลุออกนอกอก ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดจมูกจนต้องแลกลมหายใจกันอย่างไร้ทางเลี่ยง แต่ก่อนที่ริมฝีปากหยักได้รูปแบบที่สาวๆ คงจะแย่งกันจูบจะแนบลงมาบนกลีบปากของเธอ เสียงเครื่องยนต์ของรถที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ก็ทำให้ร่างหนาผละห่างออกไป เขายืดตัวเต็มความสูง แล้วถอยห่างออกไปก้าวหนึ่ง

“เห็นหลับก็เลยจะปลุก” น้ำเสียงที่เขาใช้ ไร้ความรู้สึก ไม่ต่างจากแววตาที่จ้องมองหญิงสาว นานแล้วที่เขาไม่ได้เสียการควบคุมตัวเองแบบนี้ แล้วมันก็บ้าบอคอแตกสิ้นดีที่คนที่ทำให้อารมณ์ของเขาเตลิดเปิดเปิงกลับเป็นคนที่เขาแน่ใจว่าไม่มีทางเป็นไปได้

“ขะ...ขอบคุณค่ะ”

สิ้นคำตอบทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบเมื่อเอริคไม่ได้พูดอะไรออกมา ส่วนเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไรออกไปอีกไหม ความอึมครึมกระจายอยู่รอบตัวจนรู้สึกอึดอัด แต่สุดท้ายมันก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงของเจ้าของรถที่เพิ่งแล่นเข้ามา

“ขอโทษนะครับ พี่เอริคใช่ไหมครับ”

“โอม” เสียงคุ้นหูที่ได้ยินทำให้เธอโผล่หน้าออกจากรถ พอเห็นว่าเป็นใครเธอก็เรียกชื่ออีกฝ่ายทันที 

มาต่อให้แล้วจ้า เมื่อวานหลังฉีดวัคซีนเหมยต้องขับรถกลับต่างจังหวัด

ปกติเป็นคนนอนดึก แต่เมื่อวานนอนเร็วมาก กลับถึงบ้านก็หลับเป็นตายเลย เดี๋ยวเย็นนี้มาชดเชยให้นะคะ