บัญชารักจอมเถื่อน

ลำดับตอนที่ #36 : บทที่ 8 (6)

“ขอโทษนะครับ พี่เอริคใช่ไหมครับ”

“โอม” เสียงคุ้นหูที่ได้ยินทำให้เธอโผล่หน้าออกจากรถ พอเห็นว่าเป็นใครเธอก็เรียกชื่ออีกฝ่ายทันที 

“รัตน์ เป็นห่วงแทบแย่”

“เป็นห่วงอะไรกัน แล้วมานี่ได้ยังไง” รัตน์วลีขยับตัวจะก้าวลงจากรถ แต่ติดที่ร่างกำยำที่ยืนอยู่ข้างประตูทำให้เธอทำอย่างนั้นไม่ได้ แต่ดูเหมือนเขาจะรู้ตัว เอริคเหลือบตาลงมองเธอแวบหนึ่งก่อนจะขยับกายห่างออกไป

“ก็รัตน์ไม่ไปตามนัด โทรหาจะสี่สิบสายอยู่แล้ว แต่ก็ไม่รับ เราก็เป็นห่วงน่ะสิ”

“โอ้ย โทษที ลืมไปสนิทเลย” รัตน์วลีมองคนที่เดินเข้าไปบ้านไป พร้อมกับตอบคำถามของภูศิลป์ ท่าทางไม่แยแสไม่สนใจของเขาทำให้ความรู้สึกประหลาดจู่โจมหัวใจเธออย่างรุนแรง ไม่ใช่ความรู้สึกที่ทำให้หัวใจเต้นแรงอย่างทุกครั้ง แต่เป็นความรู้สึกที่ทำให้รู้สึกหน่วงหนึบตรงช่องอก

“ลืมได้ไง รู้ไหมว่าน้ำตาลมันงอนตุ๊บป่อง หาว่ารัตน์เบี้ยว งอนกระฟัดกระเฟียดจนปาตี้ไม่สนุกเลย”

“พอดีป้าเอียดเกิดอุบัติเหตุน่ะ เลยต้องพาไปส่งโรงพยาบาล แล้วเราก็ตกใจจนลืมโทรศัพท์น่ะ” 

“อ้าวเหรอ แล้วนี่ป้าเอียดเป็นอะไรมากไหม” 

“ตกเก้าอี้ สะโพกร้าว คงต้องนอนโรงพยาบาลนานเลย”

“แล้วพรุ่งนี้รัตน์จะไปเยี่ยมป้าแกหรือเปล่า”

“ไปสิ วันนี้เรากลับมาก่อนที่ป้าเอียดจะฟื้น ตั้งใจว่าพรุ่งนี้ค่อยไปเยี่ยมใหม่”

“งั้นเรามารับนะ อยากไปเยี่ยมป้าแกเหมือนกัน”

“เอาสิ แต่ขอเป็นสักบ่ายโมงนะ ขอซักผ้าก่อน ไม่มีเสื้อผ้าใส่แล้ว” เพราะเพื่อนๆ ในกลุ่มมาติวหนังสือที่บ้านหลังนี้บ่อยๆ แล้วทุกครั้งป้าละเอียดก็เป็นคนทำทั้งอาหาร ทั้งขนมให้กิน ทุกคนจึงรู้จักกับป้าละเอียดเป็นอย่างดี ส่วนภูศิลป์ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เรียนคณะเดียวกัน แต่บางครั้งเขาก็จะติดสอยห้อยตามมาด้วย และถึงแม้ว่ากานต์สินีจะไม่ค่อยชอบให้เธอสนิทสนมกับผู้ชาย แต่เป็นเพราะภูศิลป์ดูสนิทกับยลดา ทำให้น้าของเธอคิดว่าเขาเป็นเกย์ไปด้วย และเธอก็ไม่เคยคิดจะแก้ไขความเข้าใจผิดนี้ กานต์สินีไม่อยากให้เธอมีแฟน เธอก็ไม่เคยคิดจะคบหากับใครในฐานะนั้น แต่เธอคิดว่ามันไม่มีเหตุผลที่ใครจะคิดว่าผู้ชายกับผู้หญิงจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้

“อื้อ ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราโทรมาคอนเฟิร์มอีกที ว่าแต่ว่าจะไปง้อน้ำตาลไหม”

“ยังอยู่ที่ผับกันอีกเหรอ”

“อืม”

“โอมมาอยู่นี่ รัตน์ก็นึกว่ากลับกันหมดแล้ว”

“เราเป็นห่วงรัตน์น่ะเลยหนีออกมา ส่วนน้ำตาลงอน คิดว่ารัตน์ตั้งใจเบี้ยวแน่ๆ เลยไม่ยอมรับโทรศัพท์ของใครสักคน ก็เลยไม่ยอมมาด้วย”

“แล้วกี่โมงแล้วอะ”

“จะห้าทุ่มกว่าแล้ว”

“ดึกแล้ว เอาไงดี”

“พรุ่งนี้วันอาทิตย์พวกนั้นคงอยู่จนผับปิดนั้นแหละ นี่ก็อีกตั้งสาม สี่ชั่วโมงกว่าผับจะปิด ถ้ารัตน์ไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรไอ้น้ำตาลมันไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล”

“แล้วโอมล่ะจะกลับไปไหม”

“ถ้ารัตน์ไม่ไป เราก็ไม่ไปแล้วล่ะ กลับไปนอนดีกว่า ตกลงเอาไง”

“งั้นก็...” รัตน์วลีลากเสียงระหว่างที่ใช้ความคิด เพราะตอนนี้ก็ดึกมากด้วย  การง้อยลดาไม่ใช่เรื่องยาก เพราะฝ่ายนั้นไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล แต่ถ้าไม่ไปก็รู้สึกผิดที่เป็นคนทำให้ปาตี้กร่อย แต่เพราะยังไงพรุ่งนี้ก็ไม่มีอะไรทำอยู่ดีนอกจากซักผ้ากับไปเยี่ยมป้าละเอียด ซึ่งไปสายหน่อยก็ได้ ทำเธอจึงตัดสินใจจะตอบตกลง 

แต่ก่อนที่เธอจะพูดสิ่งที่ในสิ่งที่ตัดสินใจแล้วออกไป เสียงห้วนของคนที่เพิ่งเดินเข้าบ้านไปไม่กี่นาทีก่อนก็ดังขึ้นเสียก่อน...

___________

มาต่อให้แล้วจ้า ตามสัญญา