คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : high school of love : Chapter 16
Chapter 16
อนนี้ อฮยอน็ำลัูแลูโฮ ทีู่เหมือนว่าำลัไม่ไ้สิอยู่
“นายูโฮ นายะนอนแบบนี้ไปถึเมื่อไหร่ ันใหายหมแล้วนะ” อฮยอนมอร่าูโฮที่นอนแน่นิ่อยู่
“ูโฮ...” อฮยอนพยายามปลุเา
ไม่มีทีท่าว่าะื่นเลยสันิ
ส่วนูโฮ็...แอบลืมาึ้นนิๆ แล้ว็ยิ้มออมาน้อยๆ (มันือแผนใ่ไหม?)
“หนาว หนาวัเลย” ูโฮนอนัวสั่น
“นายหนาวหรอ เี๋ยวันหาผ้ามาห่มให้นะ” ว่าแล้วอฮยอน็เรียมะลุไปเอาผ้าห่ม แ่ทว่าเธอ็ถูใรบานทำให้ล้มทับูโฮ
“นี่แหน่ะ ไม่รอหรอ” ว่าแล้วูโฮ็อน้ออทันที (เ้าเล่ห์นันะหลี)
“นี่นาย...นายหลอั้นหรอ!” น้ออโมโหสุี
“อ้าว! แล้วถ้าไม่ทำแบบนี้ เธอะยอมให้ันอีๆหรอ ำลัอุ่นเลยนะ” ูโฮบอ
“ะปล่อยมั้ย?” อฮยอนถาม
“ไม่ปล่อย” ูโฮอบ
“ไ้! นี่แหน่ะ” ว่าแล้วอฮยอนำลัะิ้มาูโฮ แ่ทว่า...ูโฮเอามือมารับไว้ไ้่อน
“ราวนี้ไม่พลาหรอ นี่!...ันอุส่าห์ป้อันไม่ให้เธอโนระสุนปืนนะ ไม่มีอะไรเป็น่าอบแทนหน่อยหรอ” ูโฮเว้าวอนถาม
“ไม่มี” อฮยอนอบสั้นๆ
“โหย~ ไรอ่ะ ใร้ายนะเนี่ย” ูโฮทำท่าอน
“นี่! อย่าี้อนเป็นเ็ๆนัสิ นายโแล้วนะ” อฮยอนพูับเา
“็้ออนเอาไว้่อนสิ ผู้หิ้าๆ ะไ้สนใยัไหล่ะ ที่เธอพูแบบนี้เนี่ย...เธอสนใันหรอ” ูโฮแหย่น้ออ
“ที่แท้็เป็นแผนอนายนี่เอ เ้าเล่ห์ไม่เบาเลยนะ” อฮยอนอมยิ้ม
“ถ้าไม่เ้าเล่ห์ะไ้อเธอแบบนี้หรอ” ูโฮย้อนถามอฮยอน
“ลนายะมาไม้ไหนเนี่ย” อฮยอนถามริๆ
“ไม้ที่เรียว่าบอรัยัไล่ะ” หน้าม่อใส่เ็อีแล้วนะหลี เหอๆๆๆ
“...” อบอว่าหนูเินั -///-
“ไ เินหรอ..แ้มแเลยนะเนี่ย” หลีแวออีแล้วนะ
“ใรเินนายันยะ นายหลี...ปล่อยเลยนะ เี๋ยวมีนมาเห็น” อฮยอนบอเา
“อยาเห็น็ให้เห็นไปสิ เาะไ้รู้ว่าเราสอนเป็นอะไรัน” ูโฮอบอย่าไม่แร์่ะ
“เราสอนเป็นอะไรันล่ะ” อฮยอนย้อนถามลับ
“็แฟนันไ” ไม่รีบเลยนะะหลี
“ใรเป็นแฟนนาย ไม่ใ่ันะหน่อย” อฮยอนหลีเลี่ย
“็ำลัะออยู่นี่ยัไล่ะ....อฮยอน เป็นแฟนันนะ” หลีอเลยหรอะ
“็ไ้...” อ เธอนี่เร็วแรยิ่ว่าไวไฟ 4G อีนะเนี่ย
“โหย...รวเร็วทันใมาอ่ะ แบบนี้รัายเลย” ว่าแล้ว็หอมแ้มน้ออไป้วยเลย
“เฮ้ยๆ ไอ้หลี อฮยอน ทำไรันน่ะ” เทาถาม แอบฟินแทนเหมือนันนะ
“็ทำแบบทีู่่รัเาทำันยัไล่ะ” หนูยัมีอารม์้วยเลยนะเนี่ยน้ออ
“สรุปว่า...สอนนี้เป็นแฟนันแล้ว” ยูริพูให้เลียร์่ะ
“อืม...” อโฮ อบพร้อมัน
“อั้ยย่ะ! แ่หนีพวนั้นมาที่นี่ ทำให้มีนบอรัันถึ 4น 2 ู่เลยหรอเนี่ย แรยิ่ว่าไวไฟอีนะ เลย์สิ อโฮ” แทยอนแว
“ยัยออ่ะ แทิ้ันไปอีนแล้วหรอเนี่ย” ฮโย้ะ ใเย็นๆนะ
“พวเรา พวนั้นามหาเราเอแล้ว ทำไีล่ะ...”เฮุนอวามเห็น่วนเลย
“ริ้วย...ถ้ามันเอพวเรา พวเราไม่รอแน่”ทิฟฟานี่บอ พร้อมับมอวามเลื่อนไหวอฝ่ายร้าม
“ถ้าพวมัน้ามผ่านลำธารรนั้นมาไ้ พวเราไม่มีทาหนีแน่ๆ”
“ถ้าหาว่าพวเรายัหนีันเป็นลุ่มแบบนี้ พวมันามหาเราเอแน่ เรา้อแยันหนีแล้วล่ะ” ลู่ฮานเสนอวามิ
“วามิไอ้ลู่็ไม่เลวนะ เรา้อแยันหนีไปนละทาเพื่อให้พวมันสับสน” ริสบอ
“ั้นเรา็้อรีบหนีแล้วนะ เี๋ยวะไม่ทัน” านยอลเือน
“ลิี่ พวมันหลบอยู่รนั้น รีบามไปเร็ว” าฮีบอ
“ไปาม่าพวมันให้ไ้” หล่อนสั่ทันที
“พวเราแยันหนีไปเป็นู่ๆ ีว่านะ พวมันะไ้ไล่ามไม่ทัน”
“เอาสิ...เอ๊ะ!” แ่แล้ว พวเา็้อะัทันที
“พวแ…” หนุ่มๆ สาวๆ ะัทันที
“ไ...าไม่ถึล่ะสิ ว่าพวันะามหาพวแเอไ้ บอแล้วไ ่อให้พวแหนีไปสุอบโล พวแ็หนีันไม่พ้น” อียอบอ
“ทำไมพวเธอถึเลียัพวเรานานี้ พวเราทั้เ้านไปทำอะไรให้” ันนี่ถาม
“็เพราะพวแแย่แฟนพวันไปยัไล่ะ ยัไม่เ้าใอีหรอ” ลิี่บอ
“แ่พวเราุยันรู้เรื่อแล้วนะ พวุเป็นฝ่ายทิ้พวเราไป่อน เพราะะนั้นพวเรา็มีสิทธิ์เลือที่ะบ” านยอลบอเสียแ็
“อย่ามาพล่ามมา เรียมัวายะเถอะ”
ปั! เสียลั่นไปืนัึ้น แ่ไม่ใ่าอาฟเอร์ สูลแน่นอน มันมาา
“นานะ!” ทุนานื่อผู้มาใหม่พร้อมๆัน
“นานะเนี่ยแหละ ที่เป็นนบอเรื่อทุอย่าับพวเรา” ลู่ฮานเอ่ยยิ้มๆ
“เพราะะนั้น พวเรา็เลยเรียม้อนแผนพวแไว้เรียบร้อยแล้ว” ฮโยยอนบ้า
“นี่พวแหลอพวเราหรอ” าฮีแผเสียลั่น
“นี่เธอ! ารแสละรน่ะ มัน็้อแสให้สมบทบาทหน่อยสิ ไม่ั้นะเรียว่าารแสหรอ” ยุนอาเอ่ยระทบ
“แ่็้ออบใสำหรับแผนอพวหล่อนนะ ที่ทำให้มีนลเอยันถึ 2 ู่เลย” ยูริ
“พวเราโน้อนแผน ไม่ไ้มีแ่พวมันับยัยนานะที่รู้แผนนี้แน่ๆ” ูยอนมอยูริอย่าเียแ้น
“ใ่...ไม่ไ้มีแ่พวนั้นที่รู้แผนนี้” ทุนหันไปามที่มาอเสีย
“ผ.อ.”
“ุแม่/ุแม่” ทั้สอฝ่ายเอ่ยพร้อมัน
“ันนึไม่ถึเลยนะ ว่าพวเธอะล้าทำร้ายพวลูายและว่าที่ลูสะใภ้อันถึนานี้” ผ.อ.เ้าอโรเรียน และเป็นแม่อหนุ่มๆเอ่ยึ้น
พวัวร้ายรีบุเ่าอโทษทันที
“พวเราอโทษ่ะผ.อ. พวเราผิไปแล้ว ยโทษให้พวเรา้วยนะะ”
“วามผิอย่าอื่น ันพอะให้อภัยพวเธอไ้...แ่เรื่อที่พวเธอิะ่าพวเ้า ันให้อภัยไม่ลริๆ”
“ใ่! พวแะไป่าใรอะไร็ไ้ แ่ไม่ใ่ลูสาวัน” ุหิิม ฮยอนอาเ้าไปบียัยพวนั้น พวสาวๆ ึ่วยแยัวให้ออห่า
“พอเถอะ่ะุแม่ แ่นี้...พวนั้นสำนึผิแล้วล่ะ่ะ” ูยอบอ
“แม่ไม่ยอมหรอ...ยัยพวนี้ะ่าพวลู แม่ไม่ยอมหรอ”
“โทษสถานเียวอพวนี้ือไล่ออเท่านั้น!” ผ.อ.โบอาัสินโทษทันที
“ไล่ออ!” พววายร้ายทวนำ
“อย่าไล่พวเราออเลยนะะ พวเราอยาเรียนที่นี่นะะผ.อ.” พววายร้ายอร้อ
“เอาไว้ลับไปถึโรเรียน่อนแล้วันนะ...ทุน ลับไปึ้นรถันไ้แล้ว ส่วนสัมภาระอพวลูๆ แม่ให้นนไปให้แล้วล่ะ” แล้วผ.อ. ็เินาไป
โรเรียนมัธยมปลาย sm
“ผ.อ.า~ อย่าไล่พวหนูออเลยนะะ พวหนูสำนึผิแล้วริๆ”
“ไม่! พวเธออยาออไปีๆ หรืออยาให้ันเรีย รปภ.มาลาออไป” ผ.อ.วาใส่
พววายร้ายยอมออไปแ่โยี โยไม่ลืมฝาำอาาไว้ับพวสาวๆ
“ฝาไว้่อนเถอะ พวันไม่บแ่นี้แน่”
หลัาวันนั้นเป็น้นมา เรื่อระหว่ามินฮยอับยุนอายัไม่บ เาหมั่นแวะเวียนมาหายุนอาเป็นประำ นยุนอาัสินใว่าวันนี้ยัไเธอ็้อัารเรื่อเธอับมินฮยอให้บไปสัที
โยมีเทาามไป้วย (ามเพราะหึว่ะ555)
“สวัสียุนอา เทา” มินฮยอทัทายนทั้สอ
“นายไม่้อมาอ้อม้อม มีอะไร็พูมา” ยุนอาท้ว
“ันไม่ไ้มาร้ายหรอ แ่ะมาลาเธอน่ะ”
“ลา นายะไปไหน...” ยุนอาถาม
“พยายามไป เพื่อที่ะึเธอให้ลับมารัันเหมือนเิม มัน็ไม่มีวามหมายอะไร ิว่า...ถ้าเราสอนอยู่ในานะเพื่อนัน ็ะี” มินฮยอล่าว
“...เพื่อนหรอ” เทาทวนำ
“ใ่...ผมรู้ว่าุือนที่ทำให้ยุนอามีวามสุ ผม็เลยไม่รู้ว่า...ผมะทำให้ยุนมีวามสุไ้รึป่าว อนนี้ที่ผมะบอือ...ผมะลาลับออสเรีย”
“อบในายมานะมินฮยอ ที่นายเ้าใเรื่อระหว่าันับเทา” ยุนอายิ้มให้ในานะเพื่อน
“ไม่เป็นไรหรอ ็พวเราเพื่อนันนี่นา” มินฮยอบอ
“อให้นายเอนที่ใ่...และเป็นนที่ทำให้นายมีวามสุไ้ เินทาลับโยสวัสิภาพนะ” ยุนอาอวยพร
“อบในะ ผมไป่อนล่ะ” แล้วมินฮยอ็เินาไป ทิ้ให้เทายุน ยิ้มให้ันและัน
“ีั! ที่มีนเ้าใพวเรา พวเราะไ้มีวามสุันะที” เทาเอ่ย
“วามสุอะไรอนาย” ยุนอาถาม
“็วามสุแบบ...ที่ายหิเาทำันไล่ะ สนมะ” เทาเอียหน้าเ้ามาถาม
“โอ๊ย!” ยุนอาระทุ้้อศอไปที่เทา
“สมน้ำหน้า อยาทะลึ่ีนั พวเราไปเที่ยวันีว่านะ”
“ับพ้ม...ไปันเลยที่ร้า”แล้วเทายุน ็ไปฮันนีมูนัน
“นี่ นายแบฮยอน...นายถอยออไปเลยนะ” บัเอิว่าวันนี้พ่อแบวนพี่แทมาูหนั่ะ ไม่ธรรมานะ...เรื่อพี่มา พระโนะ้วย (ออาโรยัเนี่ย555)
“ทำไมอ่ะ ็ที่นั่มันิันอ่ะ” หา้ออ้าไ้แบบ... (วามิอิแบมันนะะรีเอร์)
“ิส์....อร๊าย!” ู่ๆพี่แท็รี๊ึ้นมา
“แทยอน เธอเป็นไรไปอ่ะ” แบฮยอนถาม แ่ยิ้มเินๆ นิหน่อย เพราะว่าพี่แทันอเาอยู่อ่ะสิ
“็มันน่าลัวอ่ะ...” สั่นเลยหรอะพี่แท
แล้วบรรยาาศวามลัว็หายไป บรรยาาศวามฮาเริ่มเ้ามา
“5555555+” นทั้โรหนัำลิ้ ลิับหมา่ะ (ประโยหลัรู้สึะไม่เี่ยวนะ?)
“555+ ำอ่ะ อินาเป็นฝี555” ำพอเป็นพิธีนะแทยอน อย่าเอาามพ่อแบมัน
แล้ว็ูหนัันไปเรื่อยๆ นระทั่ถึาบนเรือ ที่้อทั้ร้อทั้เ้น เพลอพัน (เอาฮา่ะ านี้555+) แล้วหนั็บลไปอย่าสวยาม พี่มาและแม่นา็รอรัันแบบมีวามสุ ทั้แบแท และผู้มนอื่นๆ ็ทยอยันออมาาโรหนั
“โอ๊ย! หนัอะไรเนี่ย ำลิ้ ลิับหมาะไม่มี555” เอิ่ม...ไว้อาลัยให้แบแท 3 วิ
“นั่นสิ เราไปหาอะไรทานันีว่า อนนี้เริ่มหิวแล้วอ่ะ” แบฮยอนวน
“ริ้วย ันเอ็เริ่มหิวแล้วเหมือนัน ั้นเราไปันเลยนะ”
แล้วแบแท็มาที่ร้านอาหารแห่หนึ่
“หรูไปป่ะเนี่ย ท่าทาะแพน่าู” แทยอนมอสภาพรอบๆร้าน
“ไม่แพหรอ ราาประหยั้วย ันถึไ้พาเธอมาินที่นี่ไ” ถ้าะประหยันานี้ ไม่้อมา็ไ้นะะแบฮยอน
แล้วแบฮยอนับแทยอน็เริ่ม สั่อาหารมารับประทาน ผ่านไปสัพั อาหารที่สั่็ถูทยอยนำมาเสิร์ฟนรบ ทั้สอึเริ่มลมือรับประทานอาหารทันที
“555555”
“นายำอะไรมิทราบยะ นายแบฮยอน” นั่นสิ แบมันำอะไรอมันน่ะ
***ปล.รู้สึว่า ยิ่อัพมา อมเม้นยิ่น้อยล พวนัอ่านเาทั้หลาย เ้ามาอ่านแล้ว่วยอมเม้น้วยนะะ สละเวลาแ่ไม่ี่วินาที เพื่อมาอมเม้นให้ไร์เอร์ มันไม่ายหรอ่ะ ้ออโทษทุนนะะที่พูแรๆแบบนี้ เพราะไร์ิว่าารเ้ามาอ่านฟิแล้วไม่อมเม้นเนี่ย เหมือนเป็นารูถูนัเียนอย่าแรเลยอ่ะ่ะ ถ้าุ..ไม่อมเม้น ฟินี้็ไม่มีที่ยืนสำหรับนัอ่านเาหรอ่ะ ที่สำั...ไรฺเอร์โมโห + เลีย นัอ่านเาเ้าไส้เลย่ะ ้ออโทษนะะ ถ้ามันแรไปสำหรับบาน เพราะำลัใอัพเรื่อนี้ะไม่เหลือแล้วนะะ***
ความคิดเห็น