คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [★] CHAPTER 0 ¦ BEGINNER.. ]]
..Give me a reason
ให้เหตุผลฉันหน่อยสิ..
..Why I’m feeling so blue
ว่าทำไมฉันต้องรู้สึกเหaงา..
..Every time I close my eyes all I see is you
ทุกๆเวลาที่ฉันหลับตาจะต้องเห็นแต่หน้าเธอ..
เรียวขายาวของชายร่างสูงในเสื้อโค้ทคลุมยาวสาวเท้าเดินผ่านห้องเรียนที่เรียงรายเป็นแบล็คกราวเวลาย่างเดินให้ เขามาพร้อมกับชายวัยกลางคนที่สวมชุดสูทสีดำ 3 คนอันซึ่งเป็นลูกน้องและผู้ดูแลคนสนิท ถึงแม้ว่าที่เขากำลังย่ำเดินอยู่นี่คือ อาคารเรียน ใน โรงเรียนแห่งหนึ่ง.. ซึ่งดูๆไปสถานที่แห่งนี้ก็ไม่น่าจะเกี่ยวพันอะไรสิ่งที่น่าจะเรียกว่า ‘ธุระ’ ได้สำหรับคนอย่างพวกเขา.. เอ..
‘หรือควรจะเรียกว่า “มาเฟีย” แบบพวกเขา.. ?’
‘หากแต่ว่า...’.
“เคียวยะ ~ !”ทันทีที่มือหนานั้นเปิดประตูบานเลื่อนออกเขาก็ส่งเสียงเรียกคนที่แม้จะอยู่หรือไม่อยู่ด้านใน (?) นั้นอย่างคุ้นเคย ก่อนจะคลียิ้มกว้างให้เมื่อเห็นสีหน้าที่บูดบึ้งของเด็กชายเจ้าของเรือนผมสีปีกกาที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างหงุดหงิดใจที่โต๊ะทำงานใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าเขาไม่กี่เมตร
“..มีธุระอะไร.. - -“
“เห !? ฉันมาที่นี่เนี่ยจำเป็นต้องมี ธุระ อย่างเดียวเลยเหรอ ?”ร่างสูงเดินเข้าไปเท้ามือทั้ง 2 ข้างลงกับโต๊ะทำงานของอีกฝ่ายแล้วมองร่างบางตรงหน้าอย่างสงสัย แต่กลับต้องผงะออกอย่างรวดเร็วเมื่อคมเขี้ยวแหลมที่โผล่ออกมาจากกระบองทอนฟานั้นกำลังจะเสยหน้าเขาให้ในระยะเผาขน (?)
..Give me a reason
ให้เหตุผลฉันหน่อยสิ..
..Why I can’t feel my heart
ทำไมฉันไม่รู้สึกว่าหัวใจเต้น..
..Every time you leave my side I just fall apart
ทุกๆเวลาที่เธอจากฉันไปไม่ได้อยู่ข้างกายฉัน..
“ถ้าไม่มี.. คุณก็มาให้ผม ขย้ำ อย่างงั้นสินะ..”
“เดี๋ยวก่อนสิ เคียวยะ ! ฉันไม่ได้มาให้นาย ขย้ำ นะแล้วอีกอย่าง.. ;; การฝึกมันจบไปแล้ว ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อต่อสู้นะ - -‘’ ใจเย็นก่อน ~ ใจเย็น ~”ร่างสูงรีบโบยมือเป็นสัญญาณว่ามาดีสุดๆ (?) เพื่อให้อีกฝ่ายเห็นเจตนาที่แสดงออกมาผ่านสีหน้าว่าเขาไม่ได้ต้องการอย่างที่ใจของ ฮิบาริ เคียวยะ นั้นต้องการเลย แม้แต่น้อย ร่างบางตรงหน้าขยับออกจากท่าตั้งการ์ดพลางมองนิ่งไปยังตรงบุคคลซึ่งเป็นบอสของพวกคนสวมชุดสูทสีดำเงาด้านหลัง 3 คนนั้นอย่างเงียบๆ ก่อนที่จะปาทอนฟาที่อยู่ในมือนั้นไปเฉียดหูและปักลงที่กำแพงด้านหลังตัวร่างสูงอย่างจงใจและใส่เต็มแรง..
“ถ้าแบบนั้น.. ก็ไสหัวออกไปจาก โรงเรียนของผม ได้แล้ว..”ฮิบาริ เคียวยะหันหลังให้กับบุคคลทั้ง 4 ที่ยืนเหงื่อตกพลั่กเพราะความแรงและเร็วของทอนฟาบินนั้น (?) ทำให้มันเสียบทะลุเข้ากำแพงไปอย่างง่ายดาย โดยที่บอสของพวกเขานั้น หูแดงและเลือดฉิบไปกับการจงใจขว้างนั้นเต็มๆอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ถ้างั้น พวกคุณ 2 คนก็ไปเคลียร์เรื่องนี้กันเอาเองนะครับ บอส พวกผมขอตัวก่อน”ว่าแล้วผู้ดูแลและลูกน้องผู้แสนน่ารักของเขา (?) ก็พากันสลายตัวไปในทันที โดยที่ทิ้งให้ห้องนี้เหลือเขาและก็อีกฝ่ายเพียงลำพังแค่ 2 คน..
“อูย.. ;; แผลนิดเดียวแต่แสบใช่เล่นเลยแฮะ ..;”ดีโน่เลื่อนมือขึ้นไปแตะแผลที่หูของเขาอย่างระแวดระวังอย่างเต็มที่เพราะดูเหมือนเลือดนั้นไม่มีท่าทีว่าจะหยุดไหลหรือบรรเทาลงเลย เพราะยังไม่ได้รับการรักษา พลางเลื่อนสายตาไปมองที่ร่างบาง ที่ยังคงยืนหันหลังให้และดูเหมือนว่าเขาเริ่มยืนกอดอกแสดงท่าทีว่าไม่พอใจเข้าให้แล้ว
“แล้วทำไมคุณถึงยังไม่ออกไปอีก ? ผมพูดไม่ชัดเจนพอรึยังไง..”
“ก็ฉันมาที่นี่เพราะตั้งใจมาหานายเลยนี่น่า”
“ผมไม่ได้ขอให้นายมาหาซักหน่อย.. - -“
“แต่ฉันตั้งใจมาด้วยตัวเองเลยนะ ?”
“ถ้าตั้งใจมาได้..ก็ตั้งใจกลับไปได้ซะบ้างสิ - - ...”
“พูดแบบนั้นได้ไงเล่า ‘- - ฉันเพิ่งมาจากสนามบินเมื่อกี้เลยนะ...;;”
“........”
“........”
..And when you’re fast asleep I wonder where you go
และเมื่อไหร่ก็ตามที่เธอหลับลงนิทรา ฉันสงสัยเหลือเกินว่าเธอไปที่ไหน..
..Can you tell me I wanna know
เธอสามารถบอกให้ฉันรู้ได้ไหม ฉันอยากรู้..
แล้วจู่ๆความเงียบก็เข้าครอบงำ (?) ไม่รู้เพราะอะไรทั้ง 2 คนถึงได้หยุดการโต้วาทีที่เอาเข้าจริงๆมันก็ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุดนั้นลงอย่างตัดจบด้วย การเงียบ เหมือนกับเขารู้สึกสะกิดใจกับอะไรซักอย่างถึงได้ชักปากเงียบไป ก่อนจะหันหน้ากลับมาหาอีกฝ่ายอีกครั้ง
“เมื่อกี้.. คุณบอกว่าตั้งใจมาหาผมเลย.. งั้นสินะ ?”
“อา ใช่แล้วล่ะ ทำไ... !?”เสียงที่ขาดหายไปไม่ใช่เพราะจู่ๆก็เกิดชะงักแต่มือบางเลื่อนเข้าไปแตะตรงริมฝีปากนั้นไว้เป็นเชิงว่าให้เงียบ นัยน์ตาสีดำขลับสวยเลื่อนมองใบหน้าเรียวของอีกฝ่ายก่อนเลื่อนมือขึ้นไปลูบผมสีบลอนด์ทองแล้วคลียิ้มอย่างพึงพอใจ
“ไหนละ ความตั้งใจ ? ทำให้ผมเห็นสิ.. ??”ร่างบางขยับเลื่อนมือที่ใช้ลูบเรือนผมนั้นออกมาโอบรอบคออีกฝ่ายแล้วยิ้มเชิญชวนให้อีกคนตรงหน้านั้นรู้ว่าเขาต้องการจะสื่ออะไร..
‘ใช่.. แล้วทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ.. ว่าที่ทำอยู่น่ะ หมายความว่ายังไง ?’
มือหนาเลื่อนเข้าไปสอดโอบเอวเล็กบางนั้นให้แนบกับร่างกายของเขา.. ความใกล้ชิดนั้นทำให้ดวงตาของทั้งคู่เลื่อนสบตากันและกันก่อนที่ริมฝีปากของทั้งคู่นั้นจะเชื่อมสัมผัสอ่อนนุ่มและประกบลงบดขยี้ริมฝีปากกันไว้อย่างเนิ่นนาน.. ไม่ทันไรโพรงปากเล็กก็ถูกอีกฝ่ายใช้สิ้นร้อนเข้าไปรุกล้ำภายในนั้นจนชุ่มช่ำไปด้วยของเหลวใสที่ทั้งคู่ต่างแลกลิ้นไล่เกี่ยวกันจนท้ายที่สุดแล้ว..ทั้งคู่ก็ผละมันออก
..Because I miss you
เพราะว่าฉันคิดถึงเธอ..
..And this is all I wanna say
และนี่ก็คือทั้งหมดที่ฉันต้องการจะพูดจะบอก..
..I guess I miss you beautiful
ฉันคิดว่าฉันคิดถึงความสวยงามของเธอ..
..These three words have said it all
นี่คือสามคำที่ฉันได้พูดออกไปทั้งหมด..
“เคียวยะ..”ดีโน่รั้งร่างบางของฮิบาริ เคียวยะมากอดเอาไว้แน่นด้วยความคิดถึง นานแค่ไหนแล้วที่เขาต้องหมกตัวอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมที่ถึงมันจะกว้างแต่ก็น่าเบื่อ.. กองเอกสาร งานและหน้าที่ต่างๆรัดตัวเขาจนไม่มีแม้แต่เวลาที่จะเจียดมาเพื่อโทรฯถามสารทุกข์สุกดิบ ‘เคียวยะของเขา’ เลยแม้แต่น้อย... เขาคิดถึง.. คิดถึงร่างเล็กบางนี่จนไม่อยากจะปล่อยให้หลุดไปไหน ทั้งๆทีเขาเองก็มีเวลาไม่มากในการใช้เวลาร่วมกัน..กับ ‘คนรัก’ ที่อายุน้อยกว่าเขาเป็นโขแบบนี้ (?)
“อึดอัดนะ.. - -“
“งั้นเหรอ ? อา ขอโทษที ~”ร่างสูงผละเล็กน้อยก่อนยืนมองอีกฝ่ายที่ยังคงจดจ้องมาที่เขาเงียบๆ แล้วมือบางนั้นก็เลื่อนขึ้นไปแตะใบหูที่เลือดเริ่มแข็งตัวแล้ว
“เจ็บรึเปล่า ?”
“เอ๋ ? นี่น่ะเหรอ ? ก็ไม่หรอก : ) เล็กน้อยน่ะ”ดีโน่แลสายตาไปมองตามมืออีกฝ่ายแล้วหันกลับมายิ้มบางให้ ในขณะที่อีกคนยังคงสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะกดบีบลงไปตรงแผลนั้นอย่างจัง
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!”
.
.
‘ร้องซะดัง.. ก็ไหนว่าไม่เจ็บไง ? ห๊ะ.. ไอ้ม้าพยศ - - …’ (?!)
.
“โอ๊ย ..!”
พลั่ก !!
“- - จะหุบปากได้รึยัง..”ทันทีที่สำลีชุบน้ำยาฆ่าเชื้อแตะลงบนแผลที่หูของ ดอน คาบัคโรเน่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเผลอร้องเพราะมันแสบ แต่ไม่ทันได้ร้องมากก็โดนทอนฟาตบหัวคว่ำไปเพราะความรำคาญของ ฮิบาริ เคียวยะ ที่แผลเท่าอุนจิมด (?) ก็ร้องซะเจียนตาย
“ครับๆ ..;;”ความจริงมันก็ไม่จำเป็นมากถึงขั้นต้องลงน้ำยาฆ่าเชื้อให้หรอก ถ้าเพียงแต่..เจ้าหนามด้านในนั้นไม่ได้ถูกนำออกมาทำความสะอาดบ่อยๆล่ะก็นะ
“เสร็จแล้วครับ คุณเคียว”
“อืม ออกไปได้แล้วล่ะ...”คุซาคาเบะ เท็ตสึยะก้มหน้าก้มตาเก็บของเข้าใส่กล่องเหมือนเดิมจนเรียบร้อยแล้วโค้งคำนับก่อนออกไป ร่างบางยังคงนั่งมองอีกฝ่ายอย่างหงุดหงิดใจ เพราะตั้งแต่ตอนที่ไปเรียกรองประธานรักษาระเบียบนั้นมาทำแผลให้ หมอนี่ก็เอาแต่ร้องเหมือนคนใกล้ตายให้เขารำคาญหูจนต้องทำดาเมจให้อีกคนหุบปากด้วยการตบหัวคว่ำไป 1 ซ็อต (?)
“..คุณนี่มัน..โตแต่ตัวรึไง..”ร่างบางที่นั่งอยู่ในทางไขว่ห้างปรายตามองแล้วกอดอกอย่างรำคาญใจ ใช่ ตอนนี้เขากำลังหงุดหงิดมาก.. ตอนแรกก็ว่าเงียบๆดีอยู่หรอก ทั้งๆที่ร่างสูงที่นั่งทำหน้าหงอยอยู่ข้างๆเขาก็รู้ดีแค่ไหนว่า เขาไม่ชอบเสียงดังๆ... แต่ก็ยังจะเป็นตัวต้นเสียงนั้นซะอีก.. - -
“เคียวยะ ~ ฉันขอโทษ.. ก็มัน..แสบจริงๆนี่น่า ~”ดีโน่เอนตัวเข้าหาคนรักของเขาเพื่อหวังจะให้เขาเข้าใจว่านี่แหกปากไปน่ะไม่ได้เจตนา (?) แต่ก็ถูกร่างบางขยับหลบแล้วยืนขึ้นจนอีกฝ่ายเอนตัวล้มลงโซฟาไปแทน
“!? เคียวยะ ~~”
“เงียบได้แล้ว....”
“................;;;;;”เสียงราบเรียบของอีกฝ่ายที่มีน้ำเสียงที่จริงจังทำให้ ร่างสูง ต้องกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ลงคอไปอย่างยากลำบาก (?) แล้วเงียบตามที่ เด็กผู้ชายคนนี้ว่า.. ก่อนที่ร่างบางนั้นจะก้าวขาขึ้นไปบนโซฟาแล้วนั่งคร่อมตัวอีกฝ่ายไว้พลางเลื่อนมือไปกระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายขึ้น
“รีบกลับรึเปล่า..”
“อ่า..ก็ไม่นะ..;;”
“อยู่ได้ถึงตอนไหน..”
“ก็..พรุ่งนี้เช้า..”
“- - ...............”
“…………= =”ร่างบางขยับจับตัวอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นนั่งดีๆแล้วตัวเองก็นั่งคร่อมตักเอาไว้.. “ทำซะ ก่อนที่จะเฉาตาย..”ฮิบาริ เคียวยะมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ในขณะที่ร่างสูงนั้นรู้สึกถึงเลือดที่ขึ้นมารวมตัวกันที่แก้มของเขาเล็กน้อย (?) แล้วมือบางนั้นก็ขึ้นไปลูบไล้แก้มนวลของอีกฝ่ายเบาๆ “คืนนี้ผมจะไปค้างกับนายนะ.. เข้าใจที่พูดใช่มั้ย..”นัยน์ตาสีนิลนั้นและเสียงที่เขาได้เห็นและได้ยินมันช่างนุ่มนวลและอ่อนโยนเหลือเกิน.. ตอนนี้เขารู้ดี.. ว่าคนที่คิดถึง...
‘ก็ไม่ใช่แค่เขาฝ่ายเดียวหรอก....’
.
.
..You know I miss you
เธอรู้ฉันคิดถึงเธอ..
..I think about you when you’re gone
ฉันคิดเรื่องเธอทุกครั้งเมื่อเธอไม่อยู่..
..I guess I miss you nothing’s wrong
ฉันคิดว่าฉันคิดถึงเธอ ไม่ผิดแน่..
..I don’t mean to carry on
และฉันไม่คิดจะเก็บมันไว้อีกต่อไป..
.
.
ณ โรงแรมหรูแห่งหนึ่งในนามิโมริ..
ก๊อก ก๊อก ก๊อก..
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นระหว่างที่เขาทั้งคู่กำลังหลับสนิท.. แต่ว่าด้วยกำหนดการณ์ที่อยู่ในหัวของ ดีโน่ คาบัคโรเน่ นั้นมันกับทำให้เขาลืมตาขึ้นมาทั้งๆที่ยังมีร่างบางอยู่ในอ้อมกอด.. นัยน์ตาสีคาร์เนเลียนมีแววชั่งใจ ถึงแม้ว่าเขายังอยากจะอยู่และโอบร่างเล็กบางนี่ต่อไปแค่ไหน.. แต่ว่า มันได้เวลาที่เขาต้องไปแล้ว
“บอสครับ.. เรามีเวลาไม่มาก ถ้าคำนวณเวลาไปถึงสนามบินแล้ว..ก็ควรที่จะเริ่มออกซะเดี๋ยวนี้แล้วนะครับ..”ชายที่ดูท่าทางมีอายุหรือผู้ดูแลคนสนิทของดีโน่ เริ่มกำชับแกมสั่งให้ บอสของเขาละเวลาส่วนตัวได้แล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะทำงานเสร็จแล้วทั้งหมด แต่อีเว้นท์และการเดินทางสร้างสัมพันธไมตรีต่อแฟมิลี่อื่นๆยังคงต้องดำเนินต่อไป..
“ฉันรู้แล้วล่ะ โรมารีโอ้.. ขอเวลาฉันหน่อยเถอะนะ..”ร่างสูงที่เลื่อนมือลูบและไล่เกี่ยเรือนผมสีปีกกานั้น ใช่.. เขาไม่อยากไป.. เขาไม่อยากกลับไป ไม่อยาก.. และไม่อยาก มีแต่ประโยคเดิมๆวนไปวนมาอยู่ในหัว แต่เขาก็รู้ดีว่าไม่อาจจะทำอะไรได้ ทั้งงาน และหน้าที่ของคนเป็นบอส.. มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆที่จะผ่อนลงและปลีกตัวไปจากหน้าที่ตรงนั้นได้..
“ไปอาบน้ำซะ.. นายต้องเตรียมตัวแล้ว..”
“!?”ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นมองคนตรงหน้าก่อนขยับตัวลุกขึ้นนั่งมองประจันหน้ากับอีกฝ่ายแล้วผลักอีกคนให้ลงไปจากเตียง
“ถ้าอีก 30 นาทีนายยังจัดการตัวเองไม่เสร็จ.. - - ไม่ต้องกลับมาให้เห็นหน้าอีก..”
“……… - -‘’ อย่าควักไม้ตายมาเล่นได้มั้ย เคียวยะ ..;”ถึงจะพูดแบบนั้นแต่มือที่คว้าหยิบผ้าขนหนูนั้นและขาที่วิ่งเข้าห้องน้ำไปนั้นเป็นคำตอบที่เรียกรอยยิ้มได้จากใบหน้าของ ฮิบาริ เคียวยะ
.
.
“เคียวยะ ~~~~~”
“...........”ถึงสนามบินจะยังอยู่ในสภาพที่ค่อนข้างโล่งพอสมควรเพราะมันอยู่ในเวลาเช้าแต่ เสียงที่ออดอ้อนและดังก้อง ณ จุดๆนี้เป็นของ ดีโน่ คาบัคโรเน่ (?) ที่ยังคงไม่ปล่อยร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดมานานกว่า 10 นาที ทำเอาลูกสมุนทั้งหลายเรียกเหงื่อออกมาโชว์กันได้เลยทีเดียว... (?)
“บอสครับ.. มันได้เวลาแล้วนะ เดี๋ยวก็ตกเครื่องหรอกครับ บอส.. ;;”โรมารีโอ้ที่ยืนมองเจื่อนๆอย่างถอดใจที่จะโน้มน้าว บอส ของเขาเอง ก่อนที่บอสของเขาจะถูกผลักส่งออกมาอย่างแรงจนเขาต้องรีบรับซะก่อน
“อ่า ~~ เคียวย... !!”
“....!!”
“...!?”
“.........เฮ่อ....”ไม่ต้องสงสัยบรรดาจุดและเครื่องหมายที่แสดงถึงอาการตกใจไป (?) เพราะริมฝีปากบางนั้นได้ประกบจูบปิดปากบอสของเขาไปต่อหน้าต่อตา ทั้งคนที่เคยเห็น และ คนที่ไม่เคยเห็น จนทำให้อึ้ง ทึ้ง เสียวกันไปตามๆกัน (?) คงมีแต่ โรมารีโอ้ ที่เห็นจนชินตาและถอนหายใจเป็นการขอบคุณที่ในท้ายที่สุดแล้วเขาก็จับตัว บอสของเขา เอาไว้เพื่อการลากขึ้นเครื่องได้สำเร็จ..
“ฉันจะกลับมาหานายอีกเคียวยะ ~~~~ นายต้องรอฉันนะ !!!”นี่ขนาดลากไปได้ไกลพอสมควรก็ยังจะตะโกนมา (?) ฮิบาริ เคียวยะแลมองแบบราบเรียบแล้วเดินหันหลังกลับไปพลางตั้งเป้าหมายมุ่งตรงสู่ทางออกจากสนามบินเพื่อกลับไปยังโรงเรียนของเขา
“ฉันรักนายมากนะ เคียวยะ !!!!”
“บอสครับ ‘= =); .... อายเขามั้ยนั้น”
“เฮ่อ.. วัยรุ่นก็งี้สินะ... บอสเองก็ยังเอ๊าะๆ”
“เลิกคร่ำครวญแล้วไปทำงานได้แล้วครับ บอส..”
“ง่า.... เคียวยะ !!”ดอน คาบัคฯที่ยังคงไม่หยุดคร่ำครวญหาคนที่เขารัก กับลูกน้องที่เริ่มเอือมระอาและบางคนก็เข้าใจดีและหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน ถึงแม้ว่าทางนี้จะเริ่มเดินทางกลับแล้ว แต่..ฮิบาริ เคียวยะที่หยุดยืนมองอยู่ได้สักพักก็หันกลับไป..อีกครั้ง
‘หึ....’
‘ถ้าทำไม่ได้อย่างที่ปากว่า.....’
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
NOTE : จบไปแล้วกับ ปฐมบทแรก ของ ฟิคฯ เรื่องนี้ XD สวัสดีค่ะทุกคน ~ ยังไงก็ต้องขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการก่อนนะค่ะ : ) ไรท์ฯชื่อ กาฟิวส์ ค่ะ หรือ ฟิวส์ ก็ได้ อา..อันนี้โดยส่วนตัวนะไม่แน่ใจว่าใครที่หลงเข้ามาอ่านหรือเข้ามาอ่านนี่เคยได้อ่านผลงานที่ชื่อว่า CRAZY DON’T CRY TO LOVR แล้วก็ I KNEW I LOVE YOU ของ 6918 รึเปล่า จะบอกว่า ‘เป็นคนเดียวกันค่ะ’ 5555555555 จะว่ายังไงดี =w=); ช่วงเวลาที่หายไปนี่ โดนจับล้างสมองล่ะมั้งค่ะ 555555 ไปหมดเลย ตอนนี้ 6918 ตันมากค่ะ ; w ;)> แต่งไม่ออก จะบอกว่า D18 เข้ามาทำ ดาเมจในหัวใจมาก เอ่อ..ยอมรับว่ามี โดจินฯ คู่นี้เยอะมากค่ะ ..;; เหยียบ 200 เล่มเข้าไปแล้ว (?!) 555555555 อา ! ก็ยังไงก็ขอฝากฟิคฯเรื่องนี้ไว้ด้วยนะค่ะ : ) เป็นฟิคเรื่องแรกที่แต่ง D18 ค่ะ บวกกับไม่ได้แต่งฟิคฯมานานหลายปีแล้ว เรื่องภาษา แล้วก็ การบรรยายอาจจะไม่เข้าที่เท่าไหร่มีก็ติชมไว้ได้นะค่ะ : ) ตอนแรกก็ปล่อยมาหา กระแส ดูเรตติ้งก่อน 5555555 แล้วจะค่อยๆปล่อยตอนต่อไปมาเรื่อยๆค่ะ : ) สำหรับวันนี้ขอบคุณทุกท่านที่แวะเวียนมาอ่านมากนะค่ะ ~~~ THANK YOU <’3
THAK YOU : :) Shalunla
ความคิดเห็น