(fic) Sunggyu x Woohyun ★ Kiss Me Slowly #ข้างบ้านกยูอู

ตอนที่ 7 : EP07 : แฟนใหม่

Kiss Me Slowly

 (Sunggyu x Woohyun)

Genre: AU School-Life

Rate: PG-13

EP07 – แฟนใหม่

เป็นครั้งแรกที่เส้นทางการเดินกลับบ้านของนัมอูฮยอนในตอนเย็นให้ความรู้สึกแตกต่างไปจากเคย ทั้งที่เป็นทางสายเดิมที่เคยเดินมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่เพียงแค่คนที่เดินกลับด้วยไม่ใช่คนเดิมที่เคยเดินด้วยกันตลอดมา ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะต่างออกไป

“พวกนายสองคน พี่หมายถึงเรากับคิมซองกยูน่ะ รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเลยเหรอ”

“พูดว่าแทบจะรู้จักกันมาตั้งแต่เกิดเลยเหรอน่าจะถูกกว่าครับ” อูฮยอนหัวเราะเบา ๆ ตอนที่ตอบคำถาม เขาไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นการละลาบละล้วงอะไรกับคำถามนี้ แต่สำหรับคนถามจะคิดยังไงก็เป็นอีกเรื่อง แต่ก็นั่นแหละ ไม่มีความผิดปกติอะไรบนใบหน้าหล่อเหลาที่แสนจะอ่อนโยนและใจดีของมินฮยอนอยู่ดี

“ถ้าอย่างนั้นก็คงสนิทกันมากสิ”

“ก็สนิทแบบที่พูดกูมึงแล้วไล่เตะกันได้นั่นแหละครับ”

มินฮยอนหัวเราะเบา ๆ กับสิ่งที่ได้ยิน

“พี่ก็ว่าเคยได้ยินที่คิมซองกยูพูดกับเรานะ”

“มันกวนประสาทจะตายไปครับ ไอ้พี่บ้านั่นน่ะ ปากหมาด้วย”

ดูเหมือนหนุ่มน้อยจะเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองเผลอหลุดคำหยาบไปต่อหน้ารุ่นพี่ที่ตัวเองปลื้ม อูฮยอนก็เลยยกมือขึ้นปิดปากแล้วยิ้มแหย

“ขอโทษครับ ผมหมายถึงไอ้พี่ซองกยูมันปากไม่ดีน่ะ”

“ก็ปากหมานั่นแหละ พูดอย่างที่เราพูดปกติก็ได้ พี่ก็ไม่ใช่คนที่จะฟังคำหยาบไม่ได้หรอกนะ อูฮยอน”

“ก็…”

“ก็อะไรล่ะ”

“ก็รุ่นพี่เหมือนคนที่ไม่พูดคำหยาบนี่ครับ แล้วอีกอย่างผมก็เกรงใจด้วย” อูฮยอนตอบไปตามตรง เพราะคิดและรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ รุ่นพี่มินฮยอนน่ะ แสนดีเหมือนเจ้าชายในหนังสือนิทานที่มีตัวตนอยู่ในชีวิตจริงเลย

“ไม่เป็นไรหรอก ก็ถ้าเห็นว่าพี่เป็นคนที่เราสนิทมากพอจะวางใจแล้วทำตัวตามสบายได้ เราก็ต้องพูดทุกอย่างเหมือนที่พูดกับคนที่เราสนิทที่สุดอย่างคิมซองกยูไง ไม่ใช่เหรอ”

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมินฮยอนถึงเลือกที่จะใช้คิมซองกยูเป็นตัวอย่างและบรรทัดฐาน

“แล้วก็อีกอย่างนะ…”

“ครับ”

อูฮยอนหันหน้าไปมองด้วยความสงสัยว่าอีกฝ่ายกำลังจะพูดอะไร และสายตาพวกเขาสองคนก็ประสานกันพอดี อูฮยอนไม่ได้ขวยเขินถึงขนาดจะหลบตาคนที่ตัวเองชอบเป็นหนุ่มน้อยขี้อายในหนังสือนิยาย แต่เขาก็หัวใจกระตุกเหมือนกันที่เห็นแววตาแสดงความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมาของมินฮยอนแบบนั้น

“เราไม่จำเป็นต้องเกรงใจคนเป็นแฟนกันไม่ใช่หรอกเหรอ”

“รุ่นพี่มินฮยอน”

“ตกใจเหรอ”

“มะ ไม่ใช่ตกใจหรอกครับ” อูฮยอนยกมือขึ้นโบกไปมา

“ก็แค่… ไม่คิดว่ารุ่นพี่จะพูดแบบนี้”

“ทำไมล่ะ พี่ดูไม่จริงจังกับเราเหรอ”

คำถามนั้นทำให้อูฮยอนพูดอะไรไม่ออก ถ้าหากจะถามว่าความรู้สึกที่มีต่อฮวังมินฮยอนคืออะไร แน่นอนว่าเขาชอบอีกฝ่ายมาก มันคือความชื่นชมและฮวังมินฮยอนทำให้เขาหัวใจเต้นแรงได้ในทุกครั้งที่พบกัน

มันคือความรู้สึกดี ๆ ที่เรามีให้ใครสักคนไม่ใช่หรอกเหรอ จังหวะหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำแบบนี้น่ะ

“ไม่ใช่หรอกครับ แต่…”

คนอายุน้อยกว่ากำลังจะบอกว่าเขายังรู้สึกอยู่เสมอว่าการทำความรู้จักกับฮวังมินฮยอนเป็นเพียงแค่การเริ่มต้นเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าอีกคนจะไม่คิดแบบนั้น มินฮยอนหยุดการก้าวเดินของตัวเองลง อีกไม่นานจะถึงบ้านของคนที่เขาเดินมาส่ง และมินฮยอนก็อยากจะใช้เวลาในตอนนี้พูดกับอูฮยอนอย่างตรงไปตรงมา

“พี่ชอบเรานะ อูฮยอน ชอบมาสักพักแล้ว เราคงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ”

“รุ่นพี่…”

คำสารภาพความรู้สึกนั้นเป็นสิ่งที่อูฮยอนไม่คิดว่าตัวเองจะได้ยิน อย่างน้อยก็ในเวลาที่รวดเร็วขนาดนี้ และก็ยังตรงไปตรงมาเป็นอย่างยิ่งด้วย

“พี่แอบมองเราอยู่เสมอ ในชมรมดนตรี เวลาที่เราเล่นเปียโน ร้องเพลง หรือแม้แต่เวลาที่เราหัวเราะอยู่กับเพื่อน ๆ ของเรา” ฝ่ามือข้างหนึ่งของคนพูดเลื่อนมาแตะที่ข้อมือของอูฮยอนเบา ๆ ใบหน้าของฮวังมินฮยอนประดับไปด้วยรอยยิ้มน้อย ๆ ที่ทำให้เด็กหนุ่มดูอ่อนโยนและใจดีราวกับว่าเขาคือคนสุดท้ายบนโลกที่จะทำให้ใครสักคนเสียใจได้

“แล้วพี่ก็ชอบที่เห็นเราเป็นแบบนั้น จนกระทั่งวันที่เห็นเราทำก๊อกน้ำพังแล้วก็ด่าตัวเองว่าโง่แล้วก็ซ่อมก๊อกน้ำไปด้วยจนพี่ขำแล้วอดไม่ได้ที่จะเข้าไปช่วย เพราะว่าถ้าไม่ทำแบบนั้น เราก็คงซ่อมไม่ได้สักที”

“…”

“แล้วมันก็ตั้งแต่ตอนนั้นนั่นแหละ ที่พี่คิดว่าน่าจะหาโอกาสเข้าไปคุยกับเราตั้งนานแล้ว เราสองคนจะได้รู้จักกันมากกว่าการเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องในชมรมดนตรี แต่ถึงตอนนี้มันก็ยังไม่สายไปหรอกใช่ไหม”

ฝ่ามือที่แตะอยู่บนข้อมือเปลี่ยนไปเลื่อนลงมากุมมือข้างซ้ายของอูฮยอนไว้ ไออุ่นจากมือข้างนั้นสัมผัสเข้ากับหัวใจของนัมอูฮยอนได้อย่างไม่ยากเย็นอะไรเลย

ใครกันที่จะไม่อยากมีคนรักที่อ่อนโยน อบอุ่น และใจดีอย่างฮวังมินฮยอน

“เป็นแฟนกับพี่นะ นัมอูฮยอน”

ซองกยูไม่ได้จัดอยู่ในประเภทของเด็กวัยรุ่นเหลือขอหรือเลวร้าย แต่ด้วยพื้นฐานนิสัยแล้วก็จัดได้ว่าเด็กหนุ่มค่อนข้าง ‘เฮี้ยว’ พอตัวอยู่เหมือนกัน ยกตัวอย่างด้วยการที่เขามานั่งกินเหล้าอยู่ที่คอนโดของเพื่อนสนิทในเย็นวันนี้ทั้งที่อายุยังไม่ถึงวัยที่ควรแตะต้องแอลกอฮอล์ด้วยซ้ำ

“มึงเป็นอะไรวะ ทุกทีชวนมากินเหล้าหลังเลิกเรียนแม่งก็แสนจะยาก แทบจะต้องบังคับกันมา” มยองซูถามอย่างสงสัย

“เรื่องของกูเหอะไอ้แอล กินไปเหล้ามึงอ่ะ กูก็จะแดกของกูไป อย่าเสือกถามมาก”

“ปากหมาฉิบหาย กูถามดี ๆ นะเนี่ย”

“แล้วกูตอบไม่ดีตรงไหน กูด่ามึงไอ้เหี้ยแอลแดกเหล้าไปอย่าพูดมากสักคำยัง”

“ก็ถ้ามึงจะยกตัวอย่างขนาดนี้ด่ากูเลยก็ได้เพื่อน”

คิมมยองซูแทบจะยกเท้ายันเข้าไปต้นขาของไอ้เพื่อนรักปากหมาเข้าให้สักที เด็กหนุ่มทั้งสองคนนั่งพูดคุยกันสลับกับดื่มเหล้าไปเรื่อย ๆ จนมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“กูไปเปิดประตูแป๊บ สงสัยจะเป็นลูกพี่ลูกน้องที่นัดกันไว้ เขาเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับเราด้วย กูมีธุระต้องคุยกับเขาเรื่องงานแต่งพี่สาวกูอ่ะ”

“มีคนมางั้นกูกลับดีกว่า ชักมึน ๆ แล้วด้วย” ซองกยูพูดแล้วก็ลุกขึ้นยืน เตรียมตัวกลับบ้าน ส่วนมยองซูก็เดินไปส่งเพื่อนสนิทของตัวเองพร้อมกับเปิดประตูรับลูกพี่ลูกน้องที่เข้ามาในห้องด้วยในเวลาเดียวกัน

“คนที่ออกไปนั่นใครอ่ะแอล เพื่อนเหรอ” คิมแจฮวานถามอย่างสนใจหลังจากเห็นคนที่เพิ่งเดินสวนออกไป คนที่เขาจำได้ดีว่าเคยเห็นอีกฝ่ายมาแล้วก่อนหน้านี้

“อือ เพื่อนฉันเอง คิมซองกยู อยู่โรงเรียนเดียวกับพวกเราเนี่ยแหละ คนอยู่โรงเรียนเดียวกันก็น่าจะเคยเห็นกันบ้างนะ”

“อือ ก็ต้องเคยเห็นสิ” แจฮวานพูดพร้อมกับยิ้มที่มุมปากด้วยรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดาความหมาย

“คิมซองกยู อย่างนั้นเหรอ…”

หลังจากวันนี้ไปคงมีเรื่องสนุก ๆ ให้แจฮวานทำแล้วสิ

“คุณป้า ไอ้พี่ซองกยูล่ะครับ” อูฮยอนเดินมาที่บ้านหลังติดกันหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังกลับจากโรงเรียนได้พักใหญ่

“เอ้า อูฮยอน ป้ากำลังจะถามพอดีว่าทำไมวันนี้ถึงกลับบ้านกันช้านัก นี่ป่านนี้ไอ้พี่ซองกยูที่เราเรียกยังไม่ถึงบ้านเลย”

หือ…

“พี่กยูยังไม่กลับบ้านเหรอครับ”

“ใช่ ทุ่มกว่าจะสองทุ่มแล้วเนี่ย ป้ายังไม่เห็นมันเลย ว่าจะเดินไปหาเราที่บ้านอยู่พอดีเราก็มาก่อนเนี่ย ไม่ได้กลับด้วยกันหรอกเหรอ” คุณป้ามีท่าทางแปลกใจอยู่เหมือนกันที่เห็นอูฮยอนมาถามหาซองกยูแบบนี้

“มะ… ไม่ได้กลับครับ วันนี้ผมติดธุระน่ะ” อูฮยอนกัดลิ้นตัวเองไว้ได้ทันก่อนที่จะพูดกับคุณป้าไปว่าทำไมไอ้พี่ซองกยูถึงยังไม่กลับบ้านทั้งที่ตอนอูฮยอนไปหามันที่ชมรมฟุตบอลเพื่อนของคิมซองกยูบอกว่าอีกฝ่ายกลับบ้านไปแล้ว

มันหายไปไหนของมันวะ ไอ้พี่บ้านั่นน่ะ

“อ้าวเหรอ แล้วนี่ซองกยูมันไปเถลไถลอยู่ไหนล่ะเนี่ย” คุณป้าทำท่าจะบ่น จนอูฮยอนต้องรีบออกตัวช่วยไอ้พี่บ้านั่นก่อน

“พี่กยูมันน่าจะไปธุระกับเพื่อนมั้งครับ งั้นเดี๋ยวผมขึ้นไปรอมันบนห้องดีกว่า แล้วก็จะได้โทรหามันด้วย น่าจะใกล้กลับมาถึงบ้านแล้วล่ะ”

“อือ ตามใจเราก็แล้วกัน ป้าฝากด้วยก็แล้วกันนะ อูฮยอน”

นานแล้วเหมือนกันที่อูฮยอนไม่ได้เข้ามาในห้องส่วนตัวของคิมซองกยูอย่างในตอนนี้ แต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปสักเท่าไรเลยทั้งความรกของห้องมันแล้วก็ข้าวของต่าง ๆ ที่ยังวางระเกะระกะอยู่เต็มห้องเหมือนเดิม

“ซกมกไม่เปลี่ยนเลยนะมึงอ่ะ” อูฮยอนบ่นเจ้าของห้องที่ยังกลับไม่ถึงบ้าน ไม่พอใจอยู่เหมือนกันที่ไอ้พี่บ้านั่นเถลไถลให้เป็นห่วงอยู่แบบนี้ ร่างเล็กเดินไปนั่งลงที่ขอบเตียง ตั้งใจจะกดโทรศัพท์หาคนที่บ่นถึง แต่ประตูห้องกลับถูกเปิดเข้ามาเสียก่อน

คิมซองกยู ที่ยังอยู่ในชุดนักเรียนที่ไม่น่าดูเอาเสียเลยทั้งชายเสื้อยับยู่ยี่ที่ออกมานอกกางเกง ใบหน้าที่บึ้งตึงเหมือนกำลังไม่สบอารมณ์อะไรสักอย่าง และที่สำคัญ…

คือกลิ่นฉุนจัดของแอลกอฮอล์ที่ทำให้อูฮยอนย่นจมูกอย่างไม่ชอบใจ

นี่ไอ้พี่บ้านี่มันหายหัวไปทั้งเย็นจนค่ำป่านนี้ให้คุณป้ากับอูฮยอนเป็นห่วงเพราะมันไปกินเหล้ามาเหรอ

“มึงมาทำไม” ซองกยูกระชากเสียงถามคนที่นั่งอยู่ในห้อง หลังโยนกระเป๋านักเรียนไว้บนพื้น ค่ำวันนี้นัยน์ตาเรียวยาวนั่นดูเหมือนจะมองนัมอูฮยอนผิดไปจากที่เคย

“กูควรถามพี่มากกว่าไหมว่าทำไมกลับมาป่านนี้  ไปไหนมา ไปกินเหล้ามาใช่ไหม”

คำถามนี้ของน้องชายหากเป็นวันอื่นคงไม่อะไรนักเพราะอูฮยอนก็เพียงแค่เป็นห่วง แต่เพราะหลายอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้อารมณ์ของซองกยูไม่เป็นปกติพอที่จะควบคุมตัวเองได้

และนั่นเป็นการเริ่มต้นของสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาสองคน

“กูจะไปไหนหรือว่าไปทำอะไรมาแล้วมึงต้องเสือกกับเรื่องของกูด้วยเหรอ นัมอูฮยอน”

TBC

ใจเย็นๆนะคะ พี่กยู พี่ต้องใจเย็นๆนะคะ อย่าเพิ่งกินหัวลูกเรา ตอนเขียนนี่การให้พี่กยูด่าน้องมันว่าเสือกเป็นเรื่องที่เราไม่ชินเลยค่ะ พี่มาด่าลูกชั้นได้ยังไง นี่ลูกชั้นนะ 5555 แต่ก็นั่นแหละค่ะ เราชอบความปากร้ายไม่แคร์คนไม่สนใจโลกของพี่กยูแบบนี้จัง เปรียบเทียบกันแล้ว พี่กยูก็เปนคนใจร้าย ส่วนพี่มินเป็นคนใจดี ใครจะอยู่ทีมคนใจร้ายหรือทีมคนใจดีก็ไปเลือกกันเอาเอง ส่วนเราอยู่ทีมแฟนเก่าค่ะ 555 ขอบคุณคอมเมนต์และแท็กเหมือนเดิมนะคะ ขอบคุณทุกยอดวิวของคนที่กดเข้ามาอ่านด้วย นอกจากคำว่าขอบคุณซ้ำซากก็ไม่รู้จะพูดอะไรเลยค่ะ ขอบคุณจริงๆที่ทำให้อยากจะเขียนฟิคไปอีกนาน ๆ ต้องอ่านกันไปอีกนานๆด้วยนะ ตกลงโอเคสัญญา เจอกันตอนหน้าตอนที่แปด ถ้าเรายังไม่ตายก่อนเพราะเอมวีพะนี้ค่ะ กรี๊ดดดด ผัวจะคัมแบ็กแล้ววววววววววววววววววววว 

B
E
R
L
I
N
?