(fic) Sunggyu x Woohyun ★ Kiss Me Slowly #ข้างบ้านกยูอู

ตอนที่ 28 : EP28 : ง้อ

Kiss Me Slowly

 (Sunggyu x Woohyun)

Genre: AU School-Life

Rate: PG-13

EP28 – ง้อ

แจฮวานกัดริมฝีปากพร้อมกับใช้ความคิดว่าตัวเองสมควรหรือไม่ที่มายืนอยู่หน้าห้องพักของอดีตคนรักในเวลานี้  ดูเหมือนหนุ่มน้อยจะไม่มีสติเท่าไรหลังแยกจากคิมซองกยูที่ริมสนามบอลเมื่อช่วงเย็นเพราะอีกฝ่ายตาลีตาเหลือกกลับบ้านเมื่อรู้ว่าฮวังมินฮยอนกับนัมอูฮยอนไม่ได้มีอะไรกันเมื่อคืนนั้นและตอนนี้สองคนนั่นก็เลิกกันแล้ว คิมซองกยูคงรีบกลับบ้านไปหาน้องชายคนสำคัญ ในขณะที่แจฮวานยังคิดไม่ตกว่าเขาควรทำอย่างไรต่อไปกับเรื่องของตัวเองและอดีตคนรัก

 ถ้าถามว่าอยากกลับไปรีเทิร์นไหม เด็กหนุ่มก็ตอบไม่ได้ เพราะแจฮวานก็เข็ดกับการอยู่ในสถานภาพอย่างที่เคยผ่านมา แต่ถ้าถามว่าแจฮวานยัง ‘รู้สึก’ อะไรกับฮวังมินฮยอนอยู่บ้างไหม แน่นอนว่าเขายังรู้สึกอยู่มาก

ทั้งรักและก็ทั้งแค้น

ถึงจะลังเลใจ แต่สุดท้ายคิมแจฮวานก็กดกริ่ง

ผู้เป็นเจ้าของสถานที่เดินออกมาเปิดประตูให้หลังเสียงกริ่งครั้งที่สาม

“มีอะไรอีก แจฮวาน” น้ำเสียงราบเรียบของมินฮยอนไม่บ่งบอกว่าเขาโกรธเคืองหรือไม่พอใจอะไรที่อดีตคนรักช่างขยันมาหาเขาถึงที่พักบ่อยเหลือเกินในรอบสามสี่วันนี้ เป็นผู้มาเยือนเองด้วยซ้ำที่รู้สึกผิดว่าตัวเองกำลังรังควาญชีวิตแฟนเก่าอยู่

เขาเหมือนตัวเอกโรคจิตในนวนิยายที่ตามราวีแฟนเก่าเลย สมแล้วที่คิมซองกยูบอกว่าแจฮวานเหมือนคนเป็นโรคประสาท

“ก็มาหาพี่”

“…”

“มาดูว่าพี่จะเป็นยังไงกับการเลือกที่จะเป็นคนดีของตัวเอง”

“…”

“แล้วก็รู้ด้วยว่าคิดไม่ผิด พี่จะทำแบบนั้นทำไมถ้าทำแล้วมานั่งเสียใจเองแบบนี้อ่ะ” คำพูดของแจฮวานมาพร้อมกับอาการที่เขาชี้นิ้วไปทางของที่วางอยู่บนโต๊ะ แก้วเหล้ากับขวดเบียร์และกระป๋องเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่วางระเกะระกะอยู่บนนั้นมีจำนวนมากเกินพอที่จะบอกให้แจฮวานรู้ว่าหลายวันมานี้อดีตคนรักของเขาเลือกที่จะดับความเสียใจของตัวเองด้วยการใช้อะไรเป็นตัวช่วย

“พี่เป็นคนดีไม่ใช่เหรอ พี่เลือกจะเป็นคนดีเพราะไม่อยากทำให้ใครเสียใจเพราะพี่ ไม่ว่าจะทั้งผม ทั้งนัมอูฮยอน แล้วทำไมคนดีที่ว่านั่นถึงเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองเลือกล่ะ ตอนเลิกกับผม พี่ก็เป็นแบบนี้เหรอ”

“นายไม่ต้องมายุ่งเรื่องของพี่ คิมแจฮวาน!”  มินฮยอนตวาดคนเป็นน้องไป มันไม่ใช่เรื่องอะไรของแฟนเก่าอย่างแจฮวานเลยที่จะมาวุ่นวายกับเขาในเรื่องนี้ 

“พี่จะเป็นยังไงหรือจะเสียใจอะไรมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับนาย”

“มันต้องเกี่ยวแน่ถ้าพี่ทำร้ายตัวเองด้วยการกินเหล้าแบบนี้ตอนอยู่คนเดียวแล้วปั้นหน้ายิ้มอบอุ่นต่อหน้าคนทั้งโลกว่าพี่โอเคไม่เป็นอะไรเพราะไม่อยากให้คนอื่นรู้สึกผิดเพราะพี่!”

แจฮวานตะโกนกลับไปบ้าง เขาไม่รู้ว่ามินฮยอนโง่หรือบ้าที่เป็นคนแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร พวกเขาสองคนรู้จักกันมานานแล้วและฮวังมินฮยอนที่แจฮวานรู้จักดีก็เป็นแบบนี้เสมอ อดีตคนรักของเขาที่แสนดีเหมือนเจ้าชายในหนังสือนิทานแท้ที่จริงแล้วก็ไม่ได้ต่างไปจากมนุษย์คนอื่น ๆ ที่เลือกจะปิดบังความอ่อนแอของตัวเองด้วยการทำในสิ่งที่สมควรทำแล้วก็หลบมุมมานั่งเสียใจอยู่คนเดียว

ฮวังมินฮยอนเป็นแบบนี้อยู่เสมอ ไม่ว่าจะเมื่อไร ความเป็นคนจิตใจดีไม่ได้หมายความว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะเสียใจไม่เป็น แต่ด้วยนิสัยของเขาบวกกับการกระทำที่ถูกที่ควรอยู่เสมอแบบนั้นทำให้ไม่มีใครรู้ว่าแท้ที่จริงแล้วฮวังมินฮยอนที่ยิ้มให้คนทั้งโลกบางครั้งก็ต้องนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวเหมือนกัน

โลกชื่นชมคนดี มินฮยอนก็เป็นคนดี แต่ก็เป็นคนดีที่เสียใจเป็น แจฮวานรู้มานานแล้ว แต่มันก็อาจจะเป็นเพราะความแค้นของเขาเองก็ได้ที่เจ็บปวดจากมินฮยอนมาและอยากให้อีกฝ่ายเสียน้ำตาจากการเป็นคนดีที่สุดในโลกของตัวเองบ้าง

แต่เมื่อวันนี้มาถึง หนุ่มน้อยกลับไม่สบายใจเลยสักนิดที่เห็นคนที่ตัวเองรักเสียใจ

อืมม… มันก็คงเหมือนกับที่มินฮยอนไม่อยากให้แจฮวานกับอูฮยอนเสียใจล่ะมั้ง ใครจะอยากให้คนที่ตัวเองรู้สึกดีด้วยต้องเสียใจเพราะเรา และฮวังมินฮยอนเองก็งี่เง่าที่เลือกจะไม่ทำให้คนที่ตัวเองเสียใจด้วยวิธีในแบบของตัวเอง

มินฮยอนน่ะเป็นคนดี แต่คนงี่เง่า และก็เป็นคนดีที่ทำอะไรไม่เข้าท่า ไม่กล้าทำอะไรที่ตัวเองอยากทำเพราะกลัวว่าจะทำให้คนอื่นเสียใจ เขาเป็นคนประเภทที่จะนึกถึงคนอื่นก่อนตัวเอง ตอนที่คบกับแจฮวาน มันก็เป็นเพราะเขารู้ดีว่าคนเป็นน้องเอาแต่ใจตัวเองมากแค่ไหนดังนั้นมินฮยอนจึงไม่เคยขัดใจอะไรเลยเพราะไม่อยากให้แจฮวานรู้สึกไม่ดี

ก็เหมือนที่มินฮยอนดีกับคนทั้งโลกนั่นแหละ

“นายไม่เคยเข้าใจพี่หรอกแจฮวาน”

“ใช่ ผมไม่เคยเข้าใจพี่หรอก จนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าคน  ๆ หนึ่งจะเป็นคนดีนึกถึงคนอื่นก่อนตัวเองไปทำไมว่าจะทำให้ใครรู้สึกไม่ดี ทั้งที่คนที่พี่ควรนึกถึงก่อนคือตัวเอง แต่ก็นั่นแหละ เพราะว่าพี่เป็นแบบนี้ ผมถึงไม่เคยเลิกชอบพี่ได้ไงล่ะ”

“แจฮวาน…” คนเป็นพี่ชายเรียกชื่ออดีตคนรักด้วยน้ำเสียงไม่คาดฝัน เขาไม่เคยคิดจริง ๆ ว่าจะได้ยินคำพูดนี้จากคิมแจฮวานคงที่แสดงออกว่าจงเกลียดจงชังเขามาตลอดเวลาที่เลิกกัน

“ทำไม ตกใจเหรอ หรือถ้าแปลกใจก็ไม่ใช่แค่พี่คนเดียวหรอกที่รู้สึกแบบนั้น เพราะผมเองก็เหมือนกัน บ้าบอคอแตกดีนะที่ต้องยอมรับว่าผมมาวุ่นวายกับเรื่องของพี่กับแฟนใหม่เพราะผมยังชอบพี่อยู่ ถึงผมจะไม่อยากกลับไปเสียใจเพราะความเป็นคนดีที่สุดในโลกของพี่ แต่ผมก็ยังชอบพี่อยู่ดี ตลกใช่ไหมล่ะ”

แจฮวานแค่นหัวเราะ แต่อย่างน้อยเขาก็โล่งใจขึ้นที่ได้พูดความในใจของตัวเองออกไปหลังจากที่หลายเดือนที่ผ่านมาทุกครั้งที่เขากับมินฮยอนเจอหน้ากัน แจฮวานก็มีแต่ต้องทำตัวเยือกเย็นเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับการเลิกลากันของพวกเขาสองคน

จนมาถึงวันนี้ วันที่หนุ่มน้อยคิดว่าบางทีการแยกทางที่เกิดขึ้นมันอาจไม่ใช่ความผิดของมินฮยอนคนเดียวก็ได้ที่เลือกจะรักษาความเป็นคนดีของตัวเองมากกว่าที่จะเลือกทำให้แจฮวานเสียใจต่อไปกับนิสัยที่ไม่มีทางเปลี่ยนได้

“พี่ไม่ใช่คนที่จะทำให้ใครมีความสุขได้หรอกแจฮวาน ทั้งนาย ทั้งอูฮยอน…” น้ำเสียงของมินฮยอนสั่นเล็กน้อย “เพราะนายก็เคยบอกไว้ว่าไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมพี่ถึงยอมเลิกกับนาย ทั้งที่วันนั้นพี่ก็รักนายมากและไม่อยากเสียนายไปเหมือนกัน”

“แต่พี่ไม่อยากให้ผมเสียใจเพราะพี่ เพราะพี่รู้ตัวเองดีว่าพี่เปลี่ยนนิสัยตัวเองไม่ได้”

แจฮวานเดินเข้าไปใกล้อดีตคนรักมากขึ้นอีกนิด เขาไม่รู้หรอกว่าหลังจากวันนี้หากตัวเองกับฮวังมินฮยอนกลับไปอยู่ในความสัมพันธ์แบบที่เคยผ่านมา มันจะลงเอยด้วยการจบลงแบบเดิมอีกหรือเปล่า แต่แจฮวานก็ยังอยากกลับไปอยู่ดี

กลับไปเพื่อแก้ไข แก้ตัว หรือแก้อะไรก็ตามแต่ที่จะทำให้ความรักครั้งที่สองของเขากับฮวังมินฮยอนไม่เป็นเหมือนครั้งแรกอีก

“ผมยังชอบพี่ เหมือนที่เคยชอบ ถึงผมจะไม่รู้ว่าพี่จะยังชอบผมอยู่หรือเปล่าแต่ผมก็แน่ใจว่าถ้าตัวเองกลับไปคบกับพี่ผมจะมีความสุขกว่าตอนที่เราเลิกกันแน่นอน” แจฮวานพูดพลางยักไหล่ บางทีความรักก็เป็นเรื่องที่สับสนและยุ่งยากเกินไปในการหาคำตอบว่าอะไรเป็นอะไร แต่แจฮวานรู้แค่ว่าคนอย่างเขาจะไม่มีวันเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเอง

หนุ่มน้อยยื่นมือไปข้างหน้า เด็กหนุ่มจับมือฮวังมินฮยอนไว้ และมันก็ยังคงรู้สึกดีอยู่เช่นเคยในยามที่มือของพวกเขาสัมผัสกัน

พร้อมกับความรักครั้งใหม่ที่จะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งโดยที่ครั้งนี้มันจะไม่ลงเอยแบบเดิมอีก

“คนอย่างพี่คงไม่อยากทำให้ใครเสียใจอีกเป็นครั้งที่สองหรอกใช่ไหม มาทำให้ความรักครั้งนี้ของเราดีกว่าครั้งแรกเถอะนะ กลับมาดูแลคนเอาแต่ใจที่ชอบเรียกร้องความสนใจอย่างผมด้วยการเป็นคนดีของพี่อีกครั้งเถอะ ฮวังมินฮยอน”

ทั้งที่ซองกยูเคยเดินมาที่บ้านหลังติดกันและขึ้นไปที่ห้องนอนของไอ้อ้วนข้างบ้านนั่นไม่รู้ว่าตั้งกี่ครั้ง แต่ดูเหมือนว่าทุกครั้งที่เคยทำมาตลอดชีวิตจะเทียบกันไม่ได้เลยกับความรู้สึกตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียน วิ่งตาลีตาเหลือกมาถึงบ้าน โยนข้าวของที่ถือมาไว้บนเตียงแล้วตรงดิ่งมาที่บ้านข้าง ๆ ทั้งที่ยังอยู่ในชุดนักเรียน

คิมแจฮวานบอกว่าไอ้ตี๋ร้านข้าวมันไก่นั่นกับไอ้อ้วนของเขาเลิกกันแล้ว ตั้งแต่คืนนั้น แล้ววันนั้นพวกมันสองคนก็ไม่ได้มีอะไรกันอย่างที่ซองกยูเข้าใจ แล้วนี่เขาไปทำอะไรมาถึงมารู้เรื่องเอาป่านนี้ทั้งที่มันเป็นเรื่องที่เขาควรจะรู้มาตั้งแต่วันนั้น แล้วหลายวันที่ผ่านมาซองกยูมัวแต่ทำบ้าอะไรอยู่วะถึงได้เอาแต่ตัดพ้อกับตัวเองเป็นพระเอกอกหักอยู่ได้ว่าอูฮยอนคงมีความสุขดีกับคนที่มันรักและซองกยูคงไม่มีวันแทรกกลางเข้าไปแทนที่ฮวังมินฮยอนได้ ทั้งที่พวกมันเลิกกันแล้ว

พูดแล้วก็อยากจะตะโกนคำว่าไชโยพร้อมกับเตะตัวเองสักทีโทษฐานที่โง่แล้วยังคิดไปเองเก่ง

“ไอ้อ้วน!”

ซองกยูใช้เสียงเรียกนำไปก่อนตั้งแต่จับลูกบิดเปิดประตูห้อง แล้วมันก็ป็นโชคดีของเด็กหนุ่มปากร้ายเสียด้วยที่ ‘ไอ้อ้วน’ ที่ตัวเองเรียกนั่งอยู่ในห้องพอดี

“มึงมาทำไม” อูฮยอนทักทายด้วยสีหน้าบึ้งตึงทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตู ที่ไอ้พี่บ้านี่ทำกับเขาไว้เมื่อตอนกลางวันอูฮยอนยังไม่ลืมนะ ถึงแม้ว่าตอนนั้นมันจะน่าสงสารนิดหน่อยก็เถอะ แต่ตอนนี้ความสงสารของอูฮยอนหมดไปแล้วตั้งแต่มันวิ่งตึงตังขึ้นบันไดมา เปิดประตูแล้วมาเรียกเขาว่า ‘ไอ้อ้วน’ แบบนี้

ทำอะไรกูไว้ตั้งเยอะแยะแล้วยังจะมีหน้ามาเรียกกูแบบนี้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกหรือไง นอกจากใจร้าย ปากหมาแล้วยังหน้าด้านอีกนะมึงอ่ะ คนเป็นน้องด่าพี่ชายข้างบ้านของตัวเองอยู่ในใจ

“แล้วอีกอย่างนะ กูมีชื่อ กูชื่ออูฮยอน นัม-อู-ฮยอน พ่อแม่ตั้งชื่อกูมาดีแล้ว ไม่ต้องมาเปลี่ยนให้กู”

“จะเรียกว่าอะไรมึงก็เป็นไอ้อ้วนของกูอยู่ดีนั่นแหละน่า” ซองกยูพูดด้วยน้ำเสียงที่ปกปิดความดีใจและโล่งใจของตัวเองไว้ไม่มิด เขาเดินเข้าไปใกล้ผู้เป็นเจ้าของห้องพร้อมกับดึงอูฮยอนขึ้นมาจากเก้าอี้หน้าโต๊ะคอมแล้วกอดคนเป็นน้องไว้แน่น

“เหี้ยอะไรเนี่ย เป็นบ้าอะไรของมึงอีก ปล่อยกูเลย มากอดกูทำไม ปล่อย ไอ้เหี้ยพี่กยู” น้องชายดิ้นเพราะตกใจกับท่าทางแปลก ๆ ของคนที่เข้ามาดึงเขาไปกอดไว้โดยไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ไม่อ่ะ กูไม่ปล่อย กูไม่อยากปล่อย แล้วกูก็ไม่อยากปล่อยมึงไปไหนอีกแล้ว”

“อะไรมึงเนี่ย ไอ้พี่กยู กูบอกให้ปล่อย” น้องชายยังดิ้นขลุกขลักเพราะความตกใจที่ไม่ทันตั้งตัว “เป็นบ้าอะไรของมึ๊ง”

“มึงเลิกกับไอ้ตี๋ร้านข้าวมันไก่นั่นแล้วเหรอ”

คำถามนั้นทำให้นัมอูฮยอนชะงักไป และก็เพราะว่าชะงักนี่เองที่ทำให้อูฮยอนหยุดดิ้น

“นี่มึงรู้ได้ยังไง”

“กูจะรู้ได้ยังไงก็ช่างเถอะ แล้วมึงพูดแบบนี้อ่ะ แสดงว่าจริงใช่ไหม มึงกับไอ้ตี๋ร้านข้าวมันไก่นั่น…”

“หน้าอย่างมึงมีสิทธิ์เรียกคนอื่นว่าไอ้ตี๋ร้านข้าวมันไก่เหรอ คิมซองกยู”

น้องชายย้อนเอาด้วยน้ำเสียงเย็นชาและคำพูดจาแสบสัน แต่ซองกยูจะรู้สึกอะไรเสียก็ดี เพราะทั้งเขาและนัมอูฮยอนก็ปากร้ายพอกันนั่นแหละ

“จะเรียกว่าอะไรก็ช่างเถอะ แต่เรื่องนี้อ่ะ จริงใช่ไหม พวกมึงเลิกกันแล้ว และพวกมึงก็ไม่ได้มีอะไรกัน คืนนั้น…” น้ำเสียงของซองกยูเต็มไปด้วยความสดใส แล้วยังจะแววตาที่แสดงความดีใจจนปิดไม่มิด หัวใจที่เหี่ยวแห้งและเจ็บปวดมาหลายวันดูเหมือนจะกลับมาเต้นอย่างมีชีวิตชีวาอีกครั้งหลังได้รับรู้ความจริงจากคิมแจฮวาน

และหลังจากนี้ บางทีหัวใจของซองกยูอาจจะเป็นอย่างสดใสกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำเมื่อนัมอูฮยอนน้องชายข้างบ้านของเขาไม่ได้อยู่ในฐานะคนรักของใครอีกแล้วและอีกฝ่ายเป็น ‘ไอ้อ้วน’ น้องชายข้างบ้านของซองกยูคนเดียว

ต่อให้มันจะไม่รักซองกยู หรือมันอาจจะเห็นซองกยูเป็นแค่ไอ้พี่ชายปากเหี้ยข้างบ้านแต่ขอแค่มันยังไม่ไปเป็นแฟนใครก็พอ

“กูกับพี่มินฮยอนจะเลิกกันหรือไม่มีอะไรกันก็ไม่เกี่ยวไรกับมึง เลิกถามกูได้แล้ว แล้วก็ปล่อยกูด้วย ปล่อย!”  อูฮยอนดิ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มันได้ผลเมื่อซองกยูยอมปล่อยน้องชายของเขาออกจากอ้อมกอด

คือทำไปทำมามันก็เขินอะนะ มากอดกันแบบนี้ ในเมื่อที่ผ่านมาก็เอาแต่ตีกันมาตลอดชีวิต

“จะไม่เกี่ยวกับกูได้ไง ก็มึงเป็นคนที่กูชอบอ่ะ คนที่กูชอบเลิกกับแฟนแล้วกูดีใจไม่ได้ไง”

“ไอ้เหี้ยพี่กยู” อูฮยอนหน้าร้อนไปวูบนึงกับคำพูดตรงไปตรงมาแบบนั้น ทั้งที่ไม่ใช่คำพูดชวนเขินอะไรเลยแถมความปากหมาของซองกยูก็ยังทำให้คำพูดที่มีคำว่า ‘ชอบ’ประโยคนั้นกลายเป็นคำพูดกวนส้นตีนขึ้นมาทันที

“ทำไม เขินเหรอ”

“ใครเขินมึง” อูฮยอนถลึงตาใส่ ให้ตายสิ ตอนนี้เขาไม่ได้ยิ้มอยู่ใช่ไหม “แล้วมึงไม่ต้องมาพูดคำว่าชอบกับกูเลย ถึงมึงจะพูดกับกูว่าชอบอีกกี่รอบกูก็ไม่ลืมว่ามึงทำไรกับกูไว้ ไม่ต้องมาพูดดี”

“กูก็ไม่คิดจะพูดดีกับมึงอยู่แล้วอ่ะ ให้พูดดี ๆ กับมึงกูไปพูดดีกับไอ้ดีดี้หมากูยังดีกว่า”

“ไอ้เหี้ยพี่กยู มึงกวนตีนกูอีกแล้วนะ” อูฮยอนตะเบ็งเสียงใส่ จากอารมณ์เขินเมื่อครู่ก่อน ตอนนี้เหมือนหนุ่มน้อยจะโมโหซองกยูขึ้นมาจริง ๆ แล้ว

“กูก็เป็นแบบนี้กับมึงมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว มึงยังไม่ชินอีกหรือไง”

“กูต้องชินเหรอที่มีคนปากหมาใส่กูอ่ะ” อูฮยอนถามหน้าหงิก เด็กหนุ่มเดินกระแทกเท้าไปนั่งลงบนขอบเตียง มองซองกยูหน้าบึ้ง

“แล้วมึงมาทำไม จะมาถามเรื่องกูกับพี่มินฮยอนเลิกกันแค่นี้หรือไง ถึงกูกับเขาจะไม่เลิกกันกูก็ไม่คิดจะชอบคนปากหมาอย่างมึงหรอก ไม่ต้องมายิ้มเลย กูบอกว่าไม่ต้องยิ้มไง”

คำพูดสุดท้ายเกิดขึ้นแทบจะพร้อมกับอาการยิ้มด้วยความดีใจของซองกยูก็ว่าได้ เด็กหนุ่มปากร้ายไม่สามารถห้ามตัวเองได้จริง ๆ เมื่อในตอนนี้ความดีกับโล่งใจที่เกิดขึ้นเพราะการเลิกลาของอูฮยอนกับแฟนเก่าทำให้ซองกยูไม่สามารถเก็บความรู้สึกของตัวเองได้

“กูไม่ได้ยิ้ม”

“มึงยิ้ม มึงยิ้มอยู่เนี่ย ไม่ต้องมาเถียงกูเลย ไม่ทำหน้าซึมโศกเศร้าเหมือนเมื่อตอนกลางวันอีกอ่ะ อารมณ์เปลี่ยนไวนะมึงอ่ะ”

“ก็เหมือนกับที่น้ำหนักมึงเปลี่ยนไวจากที่หนักเป็นกิโลตอนเด็กมาหนักเป็นตันตอนนี้เนี่ย”

“ไอ้พี่ซองกยู”  อูฮยอนโมโหจนแทบอยากเอากำปั้นฟาดปากพี่ชายข้างบ้านของตัวเองเข้าสักหมัดแล้วตอนนี้

“ถ้ามึงต้องการมากวนตีนกูมึงก็กลับไปได้แล้ว กูไม่อยากทะเลาะกับมึง กูทำการบ้านอยู่แล้วจะนอน มึงมาทางไหนก็ไปทางนั้นเลย”

“กูไม่ได้มากวนตีนมึงสักหน่อย มึงอ่ะด่ากูจัง”

“มึงไม่ได้ด่ากูเลยงั้นดิ”

น้องชายมองตาขวาง ทั้งที่เถียงกันแบบนี้แต่อูฮยอนก็รู้สึกดีเช่นกันที่ตัวเองกับคิมซองกยูกลับมาอยู่ในจุดที่สบายใจที่สุดอีกครั้ง การได้เถียงกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างที่ทำในตอนนี้แสดงให้เห็นว่าแผลในใจของแต่ละคนที่เกิดขึ้นจากการเปิดเผยความรู้สึกได้รับการเยียวยาไปมากแล้ว แต่ถ้าหากจะให้มันหายสนิท บางทีก็อาจจะต้องรอวันเวลาเหมาะสมกว่านี้

“ก็ด่าไง แล้วกูก็ดีใจด้วยที่กูกับมึงกลับมาด่ากันได้แล้ว เพราะการที่มึงด่ากูได้มันแสดงว่ามึงไม่ได้โกรธกูแล้วเสียใจจะเป็นจะตายเหมือนเมื่อวันก่อนอีกแล้ว”

ซองกยูพูดถึงสิ่งที่ยังคงเป็นความรู้สึกผิดสำหรับเขาอยู่เสมอ น้ำตาของอูฮยอนที่เกิดขึ้นในวันที่เขาบอกว่าชอบอีกฝ่ายไปเป็นความผิดครั้งใหญ่ที่ซองกยูอยากจะแก้ตัวด้วยการทำทุกอย่างไม่ให้อูฮยอนเสียใจแบบนั้นอีก

แม้ว่าด้วยนิสัยแล้ว คิมซองกยูไม่อาจเป็นเจ้าชายในฝันให้ใครได้ แต่เขาก็จะพยายามเป็นไอ้พี่กยูคนปากหมาที่ดีที่สุดสำหรับอูฮยอนให้ได้ แม้ว่าไอ้อ้วนนี่จะยังไม่ยอมรับความรู้สึกนั้นของซองกยูไปก็ตาม

“มึงรู้ด้วยเหรอไงว่าทำกูเสียใจอ่ะ”

“ก็ต้องรู้ดิ กูไม่ได้โง่นะ ทำอะไรกับมึงไว้กูรู้หมดแหละว่าตัวเองเหี้ยแค่ไหน”

“แต่มึงก็ยังทำไง…” น้องชายว่าเข้าให้ รู้สึกดีไม่น้อยเลยที่ได้พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดอย่างตรงไปตรงมา “แล้วถ้าไม่รู้ว่ากูกับพี่มินฮยอนเลิกกันแล้ว มึงก็คงไม่ยอมพูดกับกูแบบนี้สินะ”

“ก็คงใช่” ซองกยูยักไหล่ “ถ้าไม่รู้ว่าพวกมึงเลิกกันแล้วกูก็คงนั่งซึมเป็นพระเอกอกหักอยู่”

“พระเอกหนังผีอ่ะสิมึงอ่ะ” คนที่ปากร้ายพอกันอดไม่ได้ที่จะค่อนขอด “เหมือนที่มึงประชดกูเมื่อกลางวันนี่ไง ประชดเก่ง คิดเองเก่ง แล้วก็มาทำตัวเหี้ย ๆ ใส่กู”

“กูประชดมึงที่ไหน มึงเองก็ไม่เคยพูดไม่ใช่หรือไงว่าเลิกกับไอ้หมอนั่นแล้ว”

“แล้วทำไมกูต้องพูดด้วย กูต้องไปบอกมึงหรือไงว่ากูเลิกกับพี่เขาแล้วทั้งที่มึงไม่เคยถามกูสักคำอ่ะ กูต้องบอกมึงงั้นสิ” น้องชายพูดเพราะยังไม่หายเคือง ให้ตายสิ ไอ้พี่ปากเสียนี่มันกวนส้นตีนจริง ทั้งที่มันบอกว่าชอบอูฮยอนและจะไม่ยอมเสียเขาไป แต่มันกลับใช้เวลาตั้งหลายวันกว่าที่จะรู้ว่าคนที่มันชอบเลิกกับแฟนแล้ว

“โง่นะมึงอ่ะ กว่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็ ใช้เวลานานพอดูเลยนี่”

“ก็เหมือนกับที่กูโง่ที่ไม่กล้าบอกมึงว่ากูชอบมึงทั้งที่ควรจะทำแบบนั้นมาตั้งนานแล้วอ่ะ” พี่ชายพูดอย่างจริงจัง ซองกยูเดินมาหน้าเตียง เด็กหนุ่มปากร้ายมองคนที่อยู่ในใจตัวเองตลอดมา “แล้วบางทีทั้งกูทั้งมึงก็อาจจะโง่พอกันก็ได้ที่ไม่ยอมรับความจริงว่าเราไม่ได้เป็นแค่พี่น้องกัน”

“ใครเขาอยากจะเป็นมากกว่านั้นกับมึง” คนอายุน้อยกว่าขัดขึ้นมาเมื่อคำพูดของคิมซองกยูดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเหมาเอาเองว่าอูฮยอนก็ชอบมันเหมือนกัน “ถึงมึงจะบอกว่าชอบกูก็ไม่ได้หมายความว่ากูจะต้องชอบมึงนะ”

“แล้วตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา เป็นสิบปีที่มึงกับกูโตมาด้วยกัน ด่ากัน ทะเลาะกัน จนแม้แต่ที่มึงเสียใจจะเป็นจะตายเพราะกูนั่น มันไม่ใช่เพราะว่ามึงคิดกับกูมากกว่าพี่ชายหรอกเหรอ อูฮยอน”

“…”

 คำถามของซองกยูทำให้นัมอูฮยอนพูดอะไรไม่ออก หนุ่มน้อยไม่มีทางปฏิเสธได้เลยว่าพี่ชายพูดไม่จริง

“มึงไม่ชอบกูอย่างที่กูชอบมึงบ้างเลยเหรอ อูฮยอน”

“…”

“สักนิด มึงก็ไม่ชอบกูเหรอ”

น้ำเสียงของซองกยูไม่ได้นุ่มนวลเลย และคำพูดกับท่าทางที่อีกฝ่ายแสดงออกมามันก็ห่างไกลเกินกว่าจะเรียกว่าเป็นการขอความรักด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ท่าทางทื่อ  ๆ ตรงไปตรงมากับคำพูดคำจากวนส้นตีนของมันกลับทำให้อูฮยอนใจเต้นด้วยความหวั่นไหวได้มากกว่าท่าทางนุ่มนวลอ่อนโยนอย่างที่เคยได้รับจากฮวังมินฮยอนเสียอีก

คำว่าชอบของฮวังมินฮยอนเหมือนฉากหนึ่งในหนังสือนิทานโรแมนติกแสนหวานที่ไร้ซึ่งความเจ็บปวด แต่คำว่าชอบของคิมซองกยูคือเหตุการณ์หนึ่งในความเป็นจริงที่ประกอบไปด้วยความเจ็บช้ำเสียใจ แต่อูฮยอนรับรู้ได้ว่ามันคือความจริง

และความแตกต่างของความจริงกับความฝันมันก็อยู่ตรงที่แม้ความจริงจะไม่สมบูรณ์แบบอย่างที่ความฝันเป็น แต่มันก็คือความจริงที่นัมอูฮยอนมีความสุขที่จะเจ็บปวดร้อนหนาวไปกับมัน มากกว่าอยู่ในความฝันที่มีความสุข แต่จับต้องไม่ได้เลย

“กู…” อูฮยอนยังพูดอะไรไม่ออก แต่ซองกยูก็คิดว่าเขายังไม่ต้องการคำตอบจากคนเป็นน้องในตอนนี้ เขาทำเรื่องแย่ ๆ กับอูฮยอนไว้มาก และคนอย่างซองกยูก็ถือดีกับปากหนักเกินกว่าจะเอ่ยปากขอโทษใครหรือทำตัวเป็นพระเอกนิยายด้วยการคุกเข่าอยู่ตรงหน้าแล้วสัญญาว่าอูฮยอนจะไม่ต้องร้องไห้เพราะเขาอีก

แต่ซองกยูจะพิสูจน์ให้อูฮยอนเห็นว่าสำหรับคนที่มันลงความเห็นว่าทั้งปากร้าย กวนประสาทและไม่เคยรู้จักการทำดีกับคนอื่นอย่างซองกยูให้ความสำคัญกับความรู้สึกที่ตัวเองมีต่อคนที่ชอบมากแค่ไหน และซองกยูก็อยากให้น้องชายข้างบ้านยอมรับความรู้สึกที่ซองกยูมีให้ในฐานะ ‘ไอ้เหี้ยพี่กยูคนปากหมา’ ที่เป็นแบบนี้แค่กับมัน คนที่ซองกยูให้ความสำคัญเพียงคนเดียว

“มึงยังไม่ต้องตอบกูตอนนี้หรอกอูฮยอน”

“…”

มือข้างหนึ่งของซองกยูวางลงบนบ่าของอูฮยอนพร้อมกับบีบเบา ๆ นั่นอาจเป็นการกระทำที่อ่อนโยนที่สุดแล้วที่พวกเขาเคยแสดงออกต่อกัน และคำพูดต่อมาที่ซองกยูพูดก็ราวกับเขาเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองต้องตอบโต้คำพูดเชิงท้าทายของนัมอูฮยอนเมื่อวันก่อน

“เพราะกูจะทำให้มึงเห็นหลังจากนี้ไปว่าสำหรับกูแล้วมึงสำคัญมากแค่ไหน และกูจะทำให้มึงชอบกูมากกว่าการเป็นพี่ชายข้างบ้านของมึงให้ได้ทั้งที่กูเป็นคนแบบนี้ มึงคอยดูได้เลย นัมอูฮยอน”

TBC

หล่อจังเลยค่ะคุณคะ อยากเปนเมียพระเอก -///- ชอบพี่กยูแบบนี้จังเลยค่ะ คนที่ไม่อ่อนโยน ไม่แสดงออก แต่ก็รักเราที่สุดในโลก กรี๊ดดดด รักมากอยากได้เขา แต่ไม่ได้ชื่อนัมอูฮยอนก็เส้าไปนะคะ ฮ่อลล ส่วนคุณฮวัง คนดีที่สุดในโลก เอาจริงๆพิเขาตรงข้ามกับพี่กยูแบบสุดขั้วเลยเนาะ เหมือนไข่ตุ๋นกับสก็อตไบรท์อย่างที่น้องแอลบอกในตอนที่ผ่านๆมา เปนความรู้สึกที่แตกต่างกันดีจังเลยค่ะ ใครชอบแบบไหนก็ไปเลือกกันเอาเอง 555 อีกไม่นานฟิคจะจบแล้ว หวิวใจเหมือนกันเนาะ  อีกสามวันข้างหน้าขอให้อยู่กับ #ข้างบ้านกยูอู ไปจนจบด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆเลย ขอบคุณจริงๆค่ะ <3

B
E
R
L
I
N
?