(fic) Sunggyu x Woohyun ★ Kiss Me Slowly #ข้างบ้านกยูอู

ตอนที่ 26 : EP26 : กอด

Kiss Me Slowly

 (Sunggyu x Woohyun)

Genre: AU School-Life

Rate: PG-13

EP26 – กอด

“กูมีเรื่องจะพูดกับมึง เรื่องของเราสองคน”

“ไม่มีคำว่าเรื่องของเราสองคน” อูฮยอนสวนกลับมาทันควัน และเสียงพูดนั่นก็บ่งบอกระดับความรู้สึกของคนเป็นน้องให้ซองกยูรับรู้ได้เป็นอย่างดีว่าอีกฝ่ายทั้งโกรธและแค้นเขามากแค่ไหน หรือบางทีไอ้อ้วนนี่อาจจะเกลียดซองกยูไปแล้วก็ได้เมื่อดูจากการที่มันลุกขึ้น หยิบหมอนที่อยู่ใกล้มือมาถือไว้แน่น

“แล้วก็ไม่เคยมีคำว่าเรื่องของเรามาแต่ไหนแต่ไรแล้วด้วย ไม่มีมาตั้งแต่แรก ไม่มีตั้งแต่มึงจูบกูแล้วบอกว่าเมา ไม่มีอะไรทั้งนั้น ไม่มี! ออกไปเดี๋ยวนี้ก่อนที่กูจะเอาหมอนหรืออะไรที่หนักกว่านี้ขว้างหัวมึง ออกไป๊!”

อูฮยอนทำท่าจะขว้างหมอนใบนั้นใส่ซองกยูจริง ๆ แต่คนที่ถูกขู่จะกลัวเสียก็ดี

“กูไม่ไป”

“ไอ้เหี้ยพี่กยู มึงจะเอายังไงกับกู”

“กูบอกแล้วว่ากูมีเรื่องจะพูดกับมึง ถ้าพูดไม่รู้เรื่องกูก็ไม่ไป”

“แต่กูบอกไปแล้วเหมือนกันว่ากูไม่มีอะไรอยากพูดกับมึง แล้วกูก็ไม่อยากเห็นหน้ามึงด้วย ออกไป!”

สิ่งที่ตามมาพร้อมกับการส่งเสียงไล่อย่างไม่ใยดีคือหมอนอิงใบย่อมที่ฟาดเข้ากลางหน้าของซองกยู อูฮยอนโมโหร้ายแทบไม่ต่างไปจากคนเป็นพี่ชาย และด้วยเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเด็กหนุ่มคงไม่ยอมเสียใจอยู่ฝ่ายเดียว

เขาเจ็บแค่ไหน คิมซองกยูต้องเจ็บด้วย ไม่มากไม่น้อยไปกว่ากัน ไม่ว่าจะด้วยตัวหรือใจ

“…”

แต่การยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนไปทางไหนของซองกยูก็บอกได้เช่นเดียวกันว่าเด็กหนุ่มปากร้ายดื้อด้านกับความคิดของตัวเองมากแค่ไหน

“มึงไม่ไปใช่ไหม มึงไม่ออกไปใช่ไหม”

“…”

“ได้ งั้นกูไปเอง”

อูฮยอนลงจากเตียง เขากระแทกเท้าเดินผ่านหน้าซองกยูไปโดยมีปลายทางอยู่ที่ประตู เมื่อไอ้พี่เวรนี่หน้าด้านมากนัก อูฮยอนก็จะเป็นคนไปเอง ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ต้องเห็นหน้ามัน

แต่ซองกยูจะยอมเสียก็ดี…

“อ่ะ!”

คนที่กำลังจะเดินออกนอกประตูไปถูกดึงแขนไว้ด้วยแรงที่ไม่ได้ออมมือเลย น้องชายอ้าปากจะด่าอีกรอบว่าแม้แต่ในเวลาแบบนี้มึงก็ยังจะทำให้กูเจ็บ แต่อูฮยอนก็พูดอะไรไม่ออกเมื่อสิ่งที่เกิดขึ้นหลังมือที่ยึดแขนเขาไว้อย่างเอาแต่ใจคือการที่ซองกยูดึงเขาเข้าไปกอดไว้ทั้งตัว

“อูฮยอน…”

“ปล่อย ไม่ต้องมากอดกู ไม่ต้องมายุ่งกับกู อย่ามายุ่งกับกูอีก กูไม่อยากเห็นหน้ามึง”

“มึงอย่าพูดแบบนี้ได้มั้ย”

น้ำเสียงของคนเป็นพี่ชายสั่นนิด ๆ ราวกับซองกยูกำลังสะเทือนใจด้วยอะไรหลายอย่าง อ้อมแขนที่โอบอยู่รอบตัวของอูฮยอนแม้ไม่อ่อนโยนหรือทะนุถนอมแต่ก็รัดไว้แน่นราวกับซองกยูกลัวว่าหากปล่อยนัมอูฮยอนออกไปจากห้องนี้ บางทีเขาอาจจะไม่ได้เห็นหน้าน้องชายข้างบ้านของตัวเองอีก อูฮยอนพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้นซองกยูก็ยิ่งกอดแน่นขึ้น และคนเป็นน้องก็รู้จักไอ้พี่บ้านี่ดีว่ามันจะไม่ยอมปล่อยอูฮยอนง่าย ๆ ต่อให้ดิ้นจนหมดแรงก็ตาม ดังนั้นสุดท้ายแล้วอูฮยอนก็ต้องอยู่ในอ้อมกอดนั้น แม้ว่าในใจจะต่อต้านสักเพียงใดก็ตาม

“อย่าบอกว่าไม่อยากเห็นหน้ากูอีกเลย”

“…”

“มึงจะบอกว่าเกลียดกูหรือด่ากูว่ากูเป็นไอ้พี่เหี้ยของมึงยังไงก็ได้”

“…”

“แต่อย่าบอกให้กูทำในสิ่งที่กูทำไม่ได้เลย อูฮยอน”

คำพูดนั้นทำให้คนที่น้ำตาเพิ่งแห้งไปกลับมาทะลักใหม่อีกรอบ คำพูดของซองกยูบอกความรู้สึกของคนพูดได้เป็นอย่างดีว่าอูฮยอนมีความสำคัญกับเขามากแค่ไหน คนที่เจอหน้ากันจนเป็นชีวิตประจำวันของกันและกันมาเกือบตลอดชีวิต มันไม่ง่ายเลยหากพวกเขาจะไม่มองหน้ากันอีก และก็ไม่ใช่แค่คิมซองกยูเท่านั้นหรอกที่ทำไม่ได้เพราะว่านัมอูฮยอนก็คงไม่ต่างกัน

“กูจะอยู่ได้ยังไง ถ้าไม่ได้เจอหน้ามึง”

ซองกยูพูดความรู้สึกของตัวเองออกมาและเขาก็รู้จักตัวเองดีพอที่จะรู้ว่าต่อให้เรื่องของเขากับนัมอูฮยอนจะไปเป็นไม่ได้ หรือหลังจากนี้ไปซองกยูจะต้องเจ็บปวดปางตายเพราะต้องเห็นคนที่ตัวเองรักเป็นของคนอื่น แต่ทุกอย่างนั่นก็เทียบกันไม่ได้เลยกับการที่เขาจะไม่มีไอ้อ้วนข้างบ้านนี่อยู่ในชีวิตอีก

“มึงต้องการอะไรจากกูอีก” อูฮยอนพูดขึ้นบ้างหลังจากเงียบไปนาน เด็กหนุ่มกำฝ่ามือเข้าหากันจนรู้สึกเจ็บ “ทุกเรื่องที่เกิดขึ้น ทั้งมึงทั้งกูยังเจ็บไม่พอหรือไง มึงจะเอาอะไรอีก พี่กยู”

“กู…”

ใช่ จริงอย่างที่นัมอูฮยอนพูดอย่างที่เถียงไม่ได้ทั้งซองกยูและคนเป็นน้องต่างก็เจ็บปวดมากพอกันจากเรื่องที่เกิดขึ้น ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือและยากจะก้าวข้ามของพวกเขาในช่วงเวลาที่ผ่านมาหากจะหาว่าใครเป็นคนผิด มันก็คงเป็นทั้งสองคนที่แสดงอะไรออกไปไม่ได้แล้วยังปากไม่ตรงกับใจ

“กูรู้ว่ามึงมีคนที่มึงรักแล้ว…”

“ใช่” อูฮยอนพูดออกมาด้วยความหมายที่มีเพียงเขาที่รู้ดีอยู่แก่ใจ “กูมีคนที่กูรักแล้ว”

ถึงจะรู้อยู่เต็มอกแต่ซองกยูก็ยังเจ็บที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ แต่จะโทษใครได้เมื่อมันเป็นความผิดของเขาเองที่ไม่เคยแสดงความรู้สึกที่มีต่ออูฮยอนให้อีกฝ่ายรับรู้ แถมยังดีแต่ทำเรื่องแย่ ๆ กับมัน ไอ้อ้วนที่อยู่ในอ้อมกอดซองกยูตอนนี้ไม่ได้อ้วนเป็นหมูอย่างที่ซองกยูด่าอีกฝ่ายบ่อย ๆ เลย แล้วก็ตรงกันข้ามที่การกอดนัมอูฮยอนไว้แบบนี้เพิ่งทำให้คนเป็นพี่ชายรู้ว่าไอ้อ้วนที่ตัวเองเรียกตัวเล็กแค่ไหนแล้วซองกยูก็รู้สึกผิดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้เมื่อคิดย้อนกลับไปว่าตัวเองทำร้ายนัมอูฮยอนมากเหลือเกิน

โดนมันตอกหน้าเอาว่ามันรักคนอื่นแบบนี้ก็สมควรแล้ว และบางทีหลังจากนี้ไปซองกยูอาจต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำกับมันไว้ด้วยการเสียใจอยู่ข้างเดียวไปอีกนานก็เป็นได้

“มึงก็รู้ทั้งหมดแล้วนี่ แล้วมึงจะมาหน้าด้านกอดคนที่มีแฟนแล้วอย่างกูทำไม ปล่อยกูได้หรือยัง”  น้องชายถามเสียงเย็นชา มือขาวยกขึ้นผลักอกซองกยู กลัวอยู่เหมือนกันว่ามันจะไม่ยอมปล่อย แต่โชคดีที่ไม่เป็นอย่างที่กลัว

“อูฮยอน กู…” คำพูดอีกหลายคำอัดแน่นอยู่ในใจ ซองกยูอยากบอกคนตรงหน้านี้ไปว่าเขาไม่อยากเสียมันไปให้ฮวังมินฮยอน

“มึงกับฮวังมินฮยอน…”

ซองกยูยังพูดไม่ทันจบอูฮยอนก็สวนขึ้นมาเสียก่อน

“พี่มินฮยอนเขาไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องของกูกับมึง มึงจะไปพูดถึงเขาทำไม”

“แต่มันเป็นแฟนมึง”

“แล้วยังไง” อูฮยอนเลิกคิ้ว เด็กหนุ่มยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่เปื้อนแก้มอยู่แค่เพียงลวก ๆ เพราะหากหวังจะให้ไอ้พี่เวรนี่เช็ดน้ำตาให้ อูฮยอนคงน้ำตาไหลหมดตัวตายก่อน

คนอย่างมันน่ะ คนอย่างคิมซองกยู …

“พี่มินฮยอนเขาเป็นแฟนกูแล้วยังไง ถึงต่อให้ไม่มีเขาเป็นแฟนแล้วคิดว่ากูจะยกโทษให้มึงที่มึงทำกับกูไว้ทั้งหมดนั่นเหรอ กูเป็นคนนะไอ้พี่กยู กูเสียใจเป็น”

“แล้วกูไม่เสียใจหรือไง”

“นั่นก็เรื่องของมึง มึงทำกูเจ็บ มึงก็เจ็บ ก็เหมาะดีแล้ว”

น้องชายพูดอย่างไม่แยแส เขาทำท่าจะเดินไปอีกทางแต่ซองกยูฉุดข้อมือไว้อีกครั้งเสียก่อน

“อะไรของมึงอีก มีอะไรจะพูดก็พูดมา”

“กูอยู่โดยไม่มีมึงไม่ได้” คำพูดแบบนั้นสำหรับคนปากหนักอย่างคิมซองกยู มันเทียบได้กับคำบอกรักที่ไม่มีคำว่ารักเลยก็ว่าได้ และอูฮยอนจะไม่ปฎิเสธหรอกว่าตัวเองดีใจที่ได้ยิน แม้ว่าเขาจะยังเสียใจเพราะซองกยูอยู่มากก็ตาม แต่ประโยคที่ไอ้พี่บ้านี่มันพูด มันก็เป็นความจริงที่สุดแล้ว

เพราะกูก็อยู่โดยไม่มีมึงไม่ได้เหมือนกัน

“แล้วยังไง มึงจะแย่งกูมาจากแฟนกูเหรอ มึงคิดว่ามึงทำได้งั้นสิ”

“กูรู้ว่ากูทำไม่ได้หรอก เพราะมึงรักมัน”

“อือ มึงรู้ก็ดีแล้ว” อูฮยอนยักไหล่ ไม่มีประโยชน์อะไรต้องอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ให้ไอ้พี่เวรนี่ฟัง ในเมื่อมันเป็นเรื่องส่วนตัวของอูฮยอนกับรุ่นพี่คนนั้น

ฮวังมินฮยอน คนที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในฐานะคนรักของอูฮยอนอีกต่อไป

“กูบอกไปแล้วว่ากูอยู่โดยไม่มีมึงไม่ได้ ที่มึงบอกว่าไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีก กูทำให้ไม่ได้ มึงจะบอกว่ากูเป็นไอ้พี่เหี้ยของมึงก็ได้ที่ดันทุรังไม่เข้าท่า แล้วก็ยังสารเลวที่ชอบแฟนคนอื่น…”

“…”

“แต่กูจะไม่ยอมเสียมึงไปอีกแล้ว ต่อให้กูจะเป็นได้แค่พี่ชายข้างบ้านมึงไปตลอดกาลก็ตาม”

สิ่งที่ซองกยูพูดบ่งบอกความตั้งใจหลังจากนี้ของเขาได้อย่างชัดเจน เขาทำไม่ได้กับการไม่มีนัมอูฮยอนอยู่ในชีวิต และเด็กหนุ่มปากร้ายก็คิดว่าตัวเองไม่มีวันแย่งนัมอูฮยอนมาจากฮวังมินฮยอนได้ สิ่งที่เขาจะทำได้ก็คงมีเพียงแค่การอยู่เป็น ‘ไอ้เหี้ยพี่กยู’ ในชีวิตมันก็เท่านั้น

“ต่อให้กูมีแฟนแล้วกูจะรักแฟนกูมาก มึงก็จะอยู่เป็นไอ้เหี้ยพี่กยูของกูอย่างนั้นสิ มึงทำได้เหรอไง”

“กูทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น ขอแค่ให้กูกับมึงยังอยู่ด้วยกันอย่างที่เคยเป็นตลอดมา”

ซองกยูคงไม่รู้ตัวหรอกว่าคำพูดนั้นมีค่าสำหรับคนฟังอย่างนัมอูฮยอนมากแค่ไหน หลังผ่านเรื่องทั้งหมดมาด้วยกัน ในวันที่อูฮยอนกลัวว่าทุกอย่างจะพังลงไป แต่คิมซองกยูกลับทำให้มั่นใจว่าความรู้สึกของมันจะไม่มีวันเปลี่ยนไปและซองกยูจะยังคงเป็นพี่ชายข้างบ้านของอูฮยอนเสมอ เด็กหนุ่มหันไปอีกด้านที่คิมซองกยูจะมองไม่เห็นว่าในแววตาของเขาซ่อนความรู้สึกอะไรไว้ พวกเขายืนอยู่ไม่ห่างกัน โดยที่ไม่มีกำแพงแห่งความเป็นพี่น้องมาขวางกั้นความผูกพันที่ลึกซึ้งกว่านั้นไว้อย่างที่เคยเป็นตลอดมาอีก

“เพราะมันอาจมีสักวันหนึ่งที่มึงกับกูจะเป็นได้มากกว่านั้นก็ได้”

คำพูดของซองกยูทำให้เกิดรอยยิ้มขึ้นบนริมฝีปากของอูฮยอนโดยที่ซองกยูไม่มีวันมองเห็น หลังจากนี้ไปทั้งอูฮยอนและไอ้พี่บ้านี่ก็คงไม่ต้องฝืนความรู้สึกของตัวเองด้วยการเก็บทุกอย่างไว้กับตัวเองอีกแล้วสินะ

แต่กูจะไม่ให้มึงเป็นมากกว่าพี่ชายข้างบ้านของกูได้ง่าย ๆ หรอกนะ คิมซองกยู

คนเป็นน้องหันกลับมามองหน้ากันอีกครั้ง แม้ว่าคราบน้ำตาจะยังอยู่บนใบหน้าเล็ก  ๆ นั่นและแววตาที่มองซองกยูจะมีความโกรธตกค้างอยู่มาก แต่ถ้อยคำกับน้ำเสียงที่อูฮยอนพูดมา มันก็แทบจะเรียกได้ว่าเป็นการท้าทายได้เลยทีเดียว

“ถ้ามึงคิดว่าจะทำแบบนั้นได้ ก็ลองดูสิ คิมซองกยู”

TBC

นั่นน่ะ มีท้าทาย โถ่เอ้ยยนังหนู ชอบเขาแล้วก็ยังจะเล่นตัว 5555 ส่วนอิพี่นี่ก็นะคะ จะเอาชนะใจน้อง แต่ไม่รู้กระทั่งว่าเขาเลิกกันแล้ว โถ่เอ้ยเวรกรรม อยากจะไปโบกเข้าให้สักทีค่ะ พี่มึงตื่น เขาเลิกกันแล้วนู้นนน พี่นี่ไม่ได้รู้อะไรเลยค่ะ แล้วเมื่อไรพี่จะรู้เหรอคะ คงเปนตอนจบ /โดนตบ ไม่ใช่เส่ะ พี่เขาจะต้องรู้ในอีกสักตอนสองตอนสามตอนข้างหน้านี้แหละค่ะ แต่กว่าจะถึงตอนนั้น พี่คงจะต้องดราม่าเปนพระเอกอกหักไปก่อน เพราะว่ามันสนุกดี 555 อีกห้าตอนฟิคจะจบแล้วเน่อ อีกห้าตอนก็ห้าวัน สิ้นเดือนพอดี วันที่ 31 อยู่ด้วยกันไปจนถึงวันนั้นเลยนะ ฝากแท็ก #ข้างบ้านกยูอู ด้วยเน่อ ขอบคุณทุกคนมาก ๆ จากใจเลยค่ะ 

B
E
R
L
I
N
?