รักเธอ...ที่วัดหลิงอิ่น (灵隐寺的传说)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

นิทานปรัมปราของวัดหลิงอิ่น

      มีเรื่องเล่าปรัมปราว่าที่ชายคาวัดหลิงอิ่น (灵隐寺) มีแมงมุมสาวน้อยตัวหนึ่งชักใยมาไม่รู้กี่พันปีแล้ว  

          วันหนึ่ง พระท่านพูดกับเจ้าแมงมุมน้อยว่า "สิ่งที่มีค่าที่สุดของชีวิตของเจ้าคืออะไร?"  

          แมงมุมน้อยตอบว่า "ก็คือสิ่งที่ยังไม่ได้มา ใช่ไหมคะท่าน?"  

          พระท่านกล่าวว่า "เจ้าลองคิดดูอีกทีก็แล้วกัน" พอกล่าวจบพระท่านก็เดินจากไป

     

          ผ่านไปอีกหนึ่งพันปี  

          พระท่านก็มาถามเจ้าแมงมุมน้อยอีก "สิ่งที่มีค่าที่สุดของชีวิตของเจ้าคืออะไร?"  

     

          แมงมุมน้อยยังคงตอบเหมือนเดิมว่า "สิ่งที่ยังไม่ได้มา"  

     ทันใดนั้น ลมพัดมากระโชกหนึ่งพาเอาน้ำค้างใสดังไข่มุกมาที่ใยแมงมุม เจ้าแมงมุมน้อยเห็นน้ำค้างใสเป็นประกายสวยงาม ก็ชอบมาก เฝ้าดูเฝ้ามองอยู่ทุกวี่วัน รู้สึกช่างมีความสุขอะไรเช่นนี้

     ทว่าอยู่มาวันหนึ่ง ลมกระโชกพัดแรงพาเอาน้ำค้างไข่มุกไป แมงมุมน้อยเสียใจอยู่นาน  

     พระท่านจึงเอ่ยถามแมงมุมน้อยว่า "สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเจ้าคืออะไร?"  

     แมงมุมน้อยตอบเศร้า ๆ ว่า "คือสิ่งที่ยังไม่ได้มา และ สิ่งที่สูญเสียไปแล้ว"  

     พระท่านจึงกล่าวว่า "ถ้าเจ้ายังคงคิดว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตคือสิ่งที่ยังไม่ได้มา และสิ่งที่สูญเสียไปแล้วล่ะก็เจ้าจงไปเกิดที่โลกมนุษย์สักครั้งเถิด!"

     ดังนั้น แมงมุมน้อยจึงไปเกิดที่ครอบครัวขุนนางบ้านหนึ่ง เป็นคุณหนูในตระกูลร่ำรวย พ่อแม่ตั้งชื่อว่าจูเอ๋อ (蛛儿 แมงมุมน้อย) พริบตาเดียวเท่านั้นก็ผ่านไป 16 ปี จูเอ๋อก็เติบโตเป็นสาวน้อยสวยงามน่ารัก

     ในปีนั้นเอง ฮ่องเต้ทรงจัดงานเลี้ยงให้กับจอหงวนที่ชื่อกานลู่ (甘露 น้ำค้าง)ในพระราชอุทยาน กานลู่ในงานเลี้ยงนั้น แต่งกลอนร่ายอักษร มีความสามารถเป็นเด่นชัด บรรดาสาวน้อยทั้งหลายต่างเป็นปลื้มไปกับหนุ่มกานลู่ทั้งนั้น รวมถึงองค์หญิงฉางเฟิง (长风 สายลม) พระราชธิดาองค์เล็กของฮ่องเต้ด้วย

     แต่ว่าจูเอ๋อก็ไม่หวั่นวิตกอะไร เพราะรู้อยู่ว่าสวรรค์ได้กำหนดให้กานลู่เป็นคู่กับตัวเองแล้ว

     ผ่านไปอีกไม่กี่วัน จูเอ๋อพาแม่ไปไหว้พระที่วัด บังเอิญได้ไปพบกานลู่ที่พาแม่ไปไหว้พระเหมือนกัน ไม่นานแม่กับแม่ก็คุยกันเพลิน จูเอ๋อกับกานลู่ก็เดินไปคุยกันถึงระเบียงวัด  

     ระหว่างคุยกันอยู่นั้น จูเอ๋อก็รู้สึกว่ากานลู่พอใจตนเอง จึงถามขึ้นว่า "หรือว่าท่านลืมแมงมุมน้อยที่วัดหลิงอิ่นเมื่อ 16 ปีก่อนไปเสียแล้ว?"

     กานลู่มองจูเอ๋ออย่างประหลาดใจ 

     

     "คุณหนูเป็นคนสวยน่ารัก ใคร ๆ ก็ชอบ แต่ออกจะมีจินตนาการเกินไปหน่อยกระมัง" เมื่อพูดจบ กานลู่ก็พาแม่ของตัวเองจากไป  

     จูเอ๋อไม่เข้าใจว่าทำไมสวรรค์ถึงได้จัดแจงให้ตนพบกับของเนื้อคู่ในลักษณะนี้ ทำไมสวรรค์ทำให้กานลู่ลืมสิ้นว่าตัวเองเป็นใคร

     ผ่านไปไม่กี่วัน ฮ่องเต้ทรงพระราชสมรสให้จูเอ๋อกับองค์ชายจือฉ่าว (หญ้าหลิงจือ 芝草) จูเอ๋อผิดหวังเสียใจมาก ไม่ยอมกินข้าวกินน้ำ สุขภาพร่างกายอ่อนแอลงทุกวัน ผิดหวังเสียใจจนไม่อาจรักษาชีวิตได้  

     องค์ชายจือฉ่าวรู้ข่าว ก็วิ่งมาที่เตียงของจูเอ๋อ และตรัสว่า 

     "วันนั้นที่หลังอุทยานหลวง ข้าพบเจ้าแล้วก็หลงรักเจ้าทันที ข้าขอร้องพระบิดาด้วยความยากลำบาก ถึงได้รับพระราชทานสมรสกับเจ้า หากเจ้าตายเสียแล้ว ข้าเองก็ไม่อยากมีชีวิตต่อไป"  

   พอตรัสจบก็เอากระบี่จะปลงพระชนม์ชีพตนเอง(อ้าว! แล้วกัน)

     ในขณะนั้นเอง พระท่านก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า แล้วกล่าวกับวิญญาณที่ออกจากร่างของจูเอ๋อว่า 

     "ครั้งที่เจ้าได้พบกับน้ำค้าง (กานลู่) ในวันนั้น เจ้าเคยคิดหรือเปล่าว่าอะไรที่นำน้ำค้างมาให้เจ้า? สิ่งนั้นก็คือสายลม (ฉางเฟิง) ที่พัดมานั่นเอง น้ำค้างเป็นเพียงแค่ฉากหนึ่งของชีวิตเจ้าเท่านั้น สุดท้ายก็ถูกสายลมพัดเอากลับคืนไป ดังที่เจ้าได้เห็น สุดท้ายจอหงวนกานลู่ (甘露 น้ำค้าง）ก็ยังคงเป็นขององค์หญิงฉางเฟิง (长风 สายลม）"

     พระท่านกล่าวต่อว่า "แต่องค์ชายจือฉ่าว (芝草 หญ้าหลิงจือ) ก็คือหญ้าที่อยู่หน้าประตูวัดหลิงอิ่นเมื่อสามพันปีก่อน หญ้าหลิงจือมองเห็นเจ้าทุกวันเป็นเวลาถึงสามพันปี แล้วก็รักเจ้ามานานถึงสามพันปีเช่นกัน แต่เจ้ากลับไม่เคยก้มหน้ามองเขาเลยสักครั้ง เจ้าแมงมุมเอ๋ย ขอถามเจ้าอีกสักครั้ง สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตคืออะไร?"

     คราวนี้ เจ้าแมงมุมน้อยถึงจะมาถึงบางอ้อเห็นวัดแจ้งขึ้นมาทันใด  

     "สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตไม่ใช่สิ่งที่ยังไม่ได้ครอบครอง และก็ไม่ใช่สิ่งที่สูญเสียไป หากแต่เป็นความสุขหรือสิ่งดี ๆ ที่อยู่ข้างหน้าของเรา"

     พระท่านได้ยินแล้วก็จากไป วิญญาณที่ออกจากร่างของจูเอ๋อไปนั้น พลันก็กลับคืนสู่ร่าง จูเอ๋อลืมตาโตแล้วมององค์ชายจือฉ่าว (หญ้าหลิงจือที่หลงรักเจ้าแมงมุมน้อยในอดีตชาติ) ที่กำลังจะปลงพระชนม์อยู่รอมร่อ จูเอ๋อรีบปัดกระบี่สั้นเล่มนั้นออกไป แล้วทั้งสองก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขทุกวี่วันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

เรื่องนี้แปลมาจาก "灵隐寺的传说" ขอใส่เนื้อเรื่องภาษาจีนไว้ข้างล่างนี้เผื่อใครอยากอ่าน version ภาษาจีนนะคะ

ผู้เขียน (Writer) เคยอยู่เมืองจีนหลายปี ชอบภาษาจีน ชอบอ่านปรัชญาจีนและเรื่องที่เกี่ยวกับข้อคิดในชีวิต ไปอ่านเจอเรื่องนี้เข้า จึงเอามาฝาก

ผู้เขียน (Writer) เขียนงานแปลไว้หลายบท ถ้ามีโอกาสจะนำมาแชร์ให้ฟังอีกนะคะ ตอนนี้ยังเริ่มเขียนนิยายเรื่องยาวที่มีแก่นเรื่องเกี่ยวกับบุพเพเนื้อคู่ที่ข้ามภพในแนวให้ข้อคิดของชีวิต จึงขอฝากนิยายที่ผู้เขียน (Writer) เขียนเป็นเรื่องแรก เรื่อง "ปริศนาดาววิมุตติ" ไว้ด้วยนะคะ

https://writer.dek-d.com/srisupangPia/writer/view.php?id=2188075

ขอบคุณค่ะ

灵隐寺的传说

传说在灵隐寺房檐上，有一只不知织了几千年网的蜘蛛。 有一天，佛对蜘蛛说：“人生最珍贵的是什么？”蜘蛛说：“是未得到。”佛说：“你再想想。”说完便走了。

又过了一千年，佛又来问蜘蛛：“人生最珍贵的是什么？”蜘蛛还是说：“未得到。” 忽一日，一阵大风把一滴露珠吹到了蜘蛛的网上，蜘蛛见到露珠晶莹剔透，很是喜欢，蜘蛛每天看着它，觉得这几天才是最快乐的。

但是突然有一天，一阵大风把露珠吹走了，蜘蛛不仅难过了一阵子。佛又问蜘蛛：“人生是最珍贵的是什么？”蜘蛛说：“是未得到和已失去!” 佛说：“即然你仍然认为是未得到与已失去，那你就到人间走一趟吧!”。

于是，蜘蛛投胎到了一个官宦之家，成了富家小姐，父母给她起了名字叫蛛儿。一晃，过了16年，蛛儿已成长婀娜多姿的少女。

这一年，皇上为金科状元甘露在后花园开庆功宴，甘露在席间，作诗吟词，大展才华，在场少女，均被甘露所迷倒，其中也有皇上的最小的公主，长风公主，蛛儿却波澜不惊，因为她知道这是上天的安排，注定甘露是她的。

过了几天，蛛儿陪同母亲去庙上香，碰巧遇到了甘露也陪同母亲上香，两人的母亲不久就樊谈上，蛛儿和甘露也走到走廊上聊天，在谈话中，蛛儿丝毫感受不到甘露对自己的喜爱，不仅问到，“难道你忘了16年前灵隐寺的蜘蛛了吗？”

甘露诧异的看着蛛儿，说：“你美丽、可爱，很讨人喜欢，但未免想像太过丰富了吧？”说完，便挽着母亲离开了，蛛儿百思不得其解，为什么上天安排了这场姻缘，却又让他不记得自已。

又过了几天，皇帝赐婚将蛛儿许配与芝草王子，蛛儿真的就要绝望，茶饭不思，身体日益衰弱，失去了对生命的渴望，就要回天乏术，芝草王子听说后，跑到蛛儿的床前说：“那日在后花园，我对你一见钟情，我苦苦哀求父皇，才得到了赐婚，如果你死了，我也活不下去！”说完便要拔剑自尽。

这时，佛又出现了，佛对着灵魂出窍的蛛儿说：“那日，你遇见了露珠，你有没有想过，是什么把露珠带到你面前，是风，露珠只是你生命中的插曲，最后又被大风带走了，甘露终是属于长风公主的。

而芝草就是三千年前长在灵隐寺门前的那枝草，它看了你三千年，爱慕了你三千年，可你从没低头看过它一眼，蜘蛛，我再问你：“人生最珍贵的是什么？”

珠儿似乎一瞬间恍然大悟：“人生最珍贵的不是未得到和已失去，而是正在把握的幸福。”

佛听完便消失不见了，蛛儿出窍的灵魂也回复到身体里，睁开了眼睛看到正要自尽的芝草王子，她急忙打掉了短剑，和芝草紧紧相拥。

CR.SHL

เนื้อเรื่อง

อยู่๸้านบน