Fic Vampire twilight : About her who stranger.

ตอนที่ 17 : รอด

17

เจคอบเคยสู้กับหมาป่าด้วยกันมาก่อน—แน่นอนว่านั่นเป็นแค่การกัดกันเล่นๆ ประลองกันในกลุ่มช่วงเวลาว่างๆ ถ้าพวกเขาไปโดดผาตกทะเลไม่ได้ มันเป็นกิจกรรมอย่างหนึ่งของพวกเขา มีเลือดตกยางออกบ้าง แต่ร่างกายพวกเขาถูกกระตุ้นรักษาตัวเร็วอยู่แล้ว เจ็บตัวแปบๆ เดี๋ยวก็หาย

เจคอบเคยสู้กับแวมไพร์—แต่นั่นคือการไล่ตามและคมเขี้ยวที่ฝังเข้าไปในเนื้อหนังได้จริงๆ

ไม่ใช่ต้องมาสู้กับอะไรแบบนี้

เวเลอนีลกอดเขาไว้--อันที่จริงคือหล่อนเอาตัวเองทับเขาที่คุดคู้อยู่บนพื้นมากกว่า

ตามตัวเจคอบปวดร้าวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน มันจู่โจมเข้าที่สมองโดยตรงไม่มีบาดแผลภายนอก ลภายนอก้ ตามตัวเจคอบปวดร้าวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน มันจู่โจมเข้าที่สมองโดยตรงไม่มีบาดเแต่เขากลับรู้สึกเหมือนเครื่องในกำลังเดือด หลังจากนั้นก็เหมือนถูกกรีดด้วยมีดแหลมคม

เจคอบไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่นี่คงเป็นความรู้สึกเหมือนในหนังตอนที่ตัวละครโดนคำสาปวูดูเล่นงานจนเกือบตาย

เจคอบไม่เคยสู้อย่างพ่อมด เขาไม่เคยเห็นเวเลอนีลใช้ไม้อะไรนั่นเสกอะไรขึ้นมาอย่างที่ไอ้พวกสารเลวสามคนนี่ทำ เจคอบน่าจะฉุดใจคิดขึ้นมานิดนึงตอนที่พวกเขาอยู่ในป่าตอนนั้น เขาควรจะนึกถามว่าทำไมเวเลอนีลถึงกลัวนักตอนที่ไม้นั่นชี้มายังพวกเขาทั้งๆ ที่หล่อนเป็นคนใจแข็ง

มาตอนนี้เข้าใจแจ่มแจ้งทีเดียว

เขาจะหนีจากมันไม่ได้ บาดแผลที่ไม่ใช่บาดแผล ต่อให้โดนฆ่าตายก็จะถูกวินิจฉัยออกมาว่าหัวใจล้มเหลวไม่ก็อวัยวะภายในได้รับความเสียหายอย่างไม่ทราบสาเหตุ

เวเลอนีลว่าอะไรสักอย่าง เพียงแต่หูเจคอบอื้อเกินกว่าจะได้ยิน สองคนที่มาใหม่นั้นบอกว่าเธออาจจะช่วยให้ตามหาใครสักคนได้ อะไรสักอย่างนั่นแหละที่พวกนั้นกำลังตีกันอยู่ที่อังกฤษ

“อย่ากลายร่าง...” เธอกระซิบข้างหูเขา “ถ้าความลับนายแดงขึ้นมาพวกนายโดนตามล่าแน่”

ด้านนอกมืดแล้ว วันนี้พระจันทร์เต็มดวงและจะเป็นวันที่สัญตญาณนักล่าของเขาตื่นตัวอย่างถึงที่สุด

เจคอบไม่อยากเชื่อ—เวลานี้หล่อนสนใจความลับยิ่งกว่าชีวิตตัวเองเนี่ยนะ!

แต่เขาไม่ได้มีเวลามาทะเลาะกันขนาดนั้น สามคนนี้พอไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการก็เหมือนจะบ้าขึ้นมา เจคอบถูกเอามาเป็นตัวประกัน เวเลอนีลถูกจับแยกออกไป เขาเห็นว่าเธอกลัวแค่ไหน แขนเขาโดนเด็กสาวข่วนตอนโดนดึงตัวแยกออกจากกัน เท้าถีบคนที่ลากหลังคอตัวเองออกมาอย่างไม่ปรานี เธอพยายามดิ้นหนีและเจคอบพยายามคว้าตัวเวเลอนีลเอาไว้ แต่ก็โดนเหวี่ยงไปกระแทกกระแทกโรงยิมจนจุก

ในหัวเจคอบถูกเสียงคำรามของตัวเองเข้าแทรก เขากำลังโกรธและอยากฉีกกระชากสารเลวสามตัวนี่จนเลือดสาด

แต่ตอนนี้คนที่มีสถานะเป็นเหยื่อคือเขาเอง

“อย่าพยายามหนีเลย แกก็เป็นมักเกิ้ล ส่วนยัยเด็กนี่ต่อให้เป็นแม่มดก็ใช้คาถาอะไรไม่ได้ จะหายตัวยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ”

เจคอบแค่นหัวเราะ “แล้วไง?”

“ก็หมายความว่าพวกแกไม่มีทางหนีแล้วไงล่ะ”

ครูซิโอ

“อ้ากก!” เจคอบสาบาน ถ้าร่างกายเขาซ่อมตัวเองเสร็จเมื่อไร ไอ้ผอมหน้าเหมือนคนพี้ยาเกินขนาดนี่จะตายเป็นคนแรก!

เดเร็กล็อกคอเวเลอนีลให้มองมาที่เขา ดวงตาของเธอแดงก่ำทั้งกลัวทั้งโกรธ “คำตอบล่ะ?”

เด็กสาวตอบเสียงสั่น “ฉันทำไม่ได้”

ผู้เสพความตายมองหน้ากัน คราวนี้ไม่ใช่แค่ไม้กายสิทธิ์ด้ามเดียวที่ชี้เข้าที่ตัวเจคอบ

จอรายิ้มเหี้ยม เปล่งคาถาเดียวกันออกมาพร้อมกับแซ็ค

ครูซิโอ้!

“!!” เจคอบรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะพังเป็นเสี่ยงๆ ร้องไม่ออกได้แต่อ้าปากออกมาอย่างไร้เสียง

และให้ตายเถอะ จอรา เอเบลมันโรคจิต! ไอ้หมอนี่เลิกคิ้ว มองไปที่เวเลอนีลทั้งที่ยังไม่มีคำถามหลุดออกมาจากปากของเดเร็กสักคำ “หืม? ยังปฏิเสธอยู่อีกเหรอ?”

ครูซิโอ้

เวเลอนีลกรีดร้อง “พอแล้ว เขาไม่เกี่ยวอะไรด้วย!”

F**k!—เจคอบสบถในใจ

“ถ้าไม่อยากให้ไอ้เด็กนี่ตายก็ทำตามที่ฉันบอกซะสาวน้อย”

“ไม่มีสมองรึไง เธอบอกว่าทำไม่ได้!” เจคอบตวาด

“อ้าว ยังลุกขึ้นมาได้นี่?” จอรายิ้มหวาน พูดขึ้นมาอีกครั้ง “ครูซิโอ้”

และคราวนี้เจคอบเกือบจะสิ้นสติไปจริงๆ มันไม่เหมือนบาดแผลที่ผ่านมาที่เขาเคยได้รับ เขาไม่รู้ว่าพวกตับปอดหัวใจเขาอยู่ตรงไหนบ้าง แต่เจคอบรู้สึกว่ากำลังมีมีดร้อยกว่าอันกำลังจ้วงแทงเขาจากด้านใน นี่มันเกินกว่าที่เขาจะรับไหวด้วยซ้ำ

เจคอบคู้ตัวอยู่บนพื้น เขาเห็นเวเลอนีลมองมาที่เขาด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว เลือดที่แขนเธอยังไม่หยุดเลยสักนิด ทำไมต้องเป็นพวกเขาสองคนที่ต้องมาเจอเรื่องบัดซบพวกนี้กัน?

“แกมันก็แค่เล่นสนุก! ที่ทำอยู่นี่ไม่มีจุดมุ่งหมายอะไรด้วยซ้ำ!” เวเลอนีลกรีดร้องเสียงแหลม เธอดูสติแตกไปแล้ว “ไอ้พวกระยำ! ฉันขอสาป—อื้อ! อื้อๆๆ!”

มันคือการเล่นสนุกก่อนฆ่าเหยื่อ

“อย่าให้นังเด็กนั่นสาปเราได้” จอราว่า “ปล่อยมันมาหากันสิ ฉันอยากเห็นภาพโรแมนติก”

ไอ้เวร!—เจคอบอยากกระชากลิ้นหมอนี่ออกมาจากปากชะมัด!

แซ็ค โคไรท์ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่คอของเด็กสาว ก่อนจะปล่อยเวเลอนีลให้เป็นอิสระ เธอพยายามวิ่งเข้ามาหาเขา ท่ามกลางสายตาราวกับชมเรื่องสนุกของคนสามคนที่ยืนดูอยู่

เวเลอนีลไม่ได้สังเกตอย่างอื่น แต่เจคอบเห็นว่าจอรากำลังชี้ไม้กายสิทธิ์มาที่หลังของหล่อน ใจเขาตื่นตระหนกขึ้นมา แต่ร่างกายกลับอ่อนเปลี้ยอยู่บนพื้น พยายามบลุกขึ้นมากระโจนเข้าหาเด็กสาวแต่ก็ล้มลงไปอีกครั้ง

“ระวัง!”

และเธอหลบไม่ทัน

“ครูซิโอ้!”

เจคอบเห็นดวงตาของเวเลอนีลเบิกกว้าง ร่างเธอกระตุกก่อนล้มเข้าใส่เขาที่ลุกขึ้นรับได้พอดี ไม่มีเสียงหลุดออกมาจากคอแต่สีหน้าเจ็บปวดของเด็กสาวก็ทำให้เจคอบสติขาดผึ่งได้

เสียงคำรามของเขากลายเป็นหมาป่า มันแทบเป็นเวลาเดียวกันที่เขาวางเวเลอนีลไว้บนพื้น เจคอบกระโจนกัดคนที่อยู่ใกล้ที่สุดซึ่งก็คือจอรา เอเบลก่อนใครเพื่อน!

ในปากรับรสคาวเลือดของมนุษย์ แต่แค่นี้ไม่สาแก่ใจเลยสักนิด!

เจคอบสะบัดร่างของสเกาเรอร์อย่างแรง จอราตกใจเกินกว่าจะตั้งสติได้ถูกเหวี่ยงอัดเข้ากับผนัง ซี่โครงคงจะหักไปสักสองสามซี่ อีกฝ่ายกระอักเลือดออกมาในขณะที่พวกพ้องของมันที่เหลือกำลังตั้งสติได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

กรร!

เขาวนเวียนอยู่กับร่างของเวเลอนีล เวลานี้หล่อนตัวสั่นจนเขาอยากเอาจมูกไปถูไถ อยากให้ความทรมานบนใบหน้าของอีกฝ่ายหายไปเสียเดี๋ยวนั้นแต่ก็ทำไม่ได้ เวเลอนีลไม่ใช่หมาป่า เธอเป็นมนุษย์

“ตัวอะไรวะ!?”

“อะไรก็ช่าง ฆ่ามันซะ!”

แซ็คกับเดเร็กทำหน้าแตกตื่น ครั้งนี้ไม่คิดที่จะทรมานเหยื่ออีกแต่เป็นการฆ่าจริงๆ

แม่งเอ้ย!—เจคอบคำรามลั่น ถ้าเขากระโจนออกไปตอนนี้อาจจะกัดได้อีกสักคน...แต่นั่นก็หมายความว่าอีกคนจะสามารถฆ่าเวเลอนีลที่ขยับตัวไม่ได้

หมาป่าหนุ่มไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่กันแน่ เขาคร่อมร่างของเวเลอนีลไว้ข้างใต้ คู้ตัวบดบังหล่อนเอาไว้มิดร่าง

มือของเวเลอนีลจับอยู่ที่ชายโครง พยายามขัดขืนเหมือนไม่ยอมรับที่เขาเอาตัวเข้าบังตัวเองทั้งที่ยังไม่หายสั่นกลัว แต่ใครจะสนกันล่ะ แรงเท่ามดแบบนั้นถอนขนเขายังไม่ได้ด้วยซ้ำ

เจคอบปิดตามิด หัววางแนบเข้ากับหน้าของคนข้างใต้ที่หายใจติดขัด สาบานเลยว่าถ้ารอด—ถ้ารอดแล้วเขาไม่ตาย คนที่ตายจะเป็นพวกมันสองคน!

“อะวาดา---!”

แต่มีเสียงเย็นสายหนึ่งแทรกเข้ามาเสียก่อน

“อะวาดาคาดาฟ-รา”

ร่างของแซ็ค โคไรท์ล้มลงพื้นดัง ตึง!

ตายคาที่

เจคอบเงยหน้ามองด้วยความงุนงง คนเดียวที่เหลืออยู่คือเดเร็กที่ตะโกนด่ากราดคนมาใหม่ด้วยความตื่นกลัว มันกลายร่างเป็นควันสีดำพุ่งพวยออกไปทางหน้าต่าง แต่แล้วควันนั่นกลับชนเข้ากับบางอย่างดังสนั่น

เดเร็กหนีออกไปไม่ได้ ผู้เสพความตายหนุ่มล้มกระแทกลงกับพื้นกลับมาเป็นคนอีกครั้ง ตอนนั้นเองที่เจคอบเห็นคนที่มาช่วยตัวเองไว้ คนที่เป็นคนร่ายคาถาฆ่าแซ็คคือชายหนุ่มร่างผอมสูง ใบหน้าซูบตอบเหมือนคนติดยา

บางอย่างในตัวตนของชายคนนั้นทำให้เดเร็กร้องออกมาอย่างสียขวัญ “แก! แกมาที่นี่ได้ยังไง!?”

ประโยคนั้นบอกอะไรได้หลายอย่าง หนึ่งในนั้นคือ คนๆ นี้อันตรายยิ่งกว่าสามคนที่ทรมานพวกเขาเสียอีก

“ฉันเห็นว่าพวกแกดูคึกคักกันช่วงนี้เลยสงสัย” ชายหนุ่มคนนั้นเปล่งเสียงแหบพร่าน่ากลัว “ฉันกำลังตามหาเลนีล แต่ดันมาเห็นพวกแกจะฆ่าเธอเข้า...คิดว่าฉันจะทำอะไรล่ะ?”

เดเร็กยังไม่ทันเปล่งเสียงร้องครั้งที่สองออกมา แสงสีเขียวก็ฆ่าอีกฝ่ายเสียก่อน ร่างของผู้เสพความตายล้มลงหมดลมหายใจไปเป็นคนที่สอง

ในขณะเดียวกัน จอราที่ถูกเขาเหวี่ยงไปกระแทกทางโน้นก็โดนจัดการโดยอีกคนหนึ่ง

เจคอบส่งเสียงขู่ผู้มาใหม่ทั้งสอง พองขนตั้งชันทั่วร่าง

“ใจเย็นๆ ฉันมาเพื่อช่วยพวกเธอ” อีกฝ่ายว่า “ฉันมาทันเห็นเธอตอนเปลี่ยนร่างพอดี กลับร่างเดิมแล้วเรามาคุยกันดีกว่า เด็กคนนั้นต้องได้รับการรักษา”

อีกฝ่ายทิ้งไม้กายสิทธิ์ที่เป็นอาวุธของตัวเองลงพื้น เช่นเดียวกับอีกคนที่เดินเข้ามาสมทบที่ยอมวางไม้ให้ห่างจากตัวเองเช่นกัน

เขาพูดถูก เวเลอนีลสลบไปแล้ว

“...พวกคุณเป็นใคร?” เจคอบถามเสียงเครียด ยังไงก็แล้วแต่ เขายังคงอุ้มเด็กสาวไว้ในอ้อมแขนอย่างไม่ไว้วางใจ บรรยากาศบางอย่างที่แผ่ออกมาจากตัวชายหนุ่มท่าทางเหมือนคนติดยาคนนี้กดดันเขา กำลังปั่นป่วนสัญชาตญาณภายในให้สู้เพื่ออยู่รอด

อันตราย...

พวกเขาเริ่มแนะนำตัว เริ่มจากชายอีกคนก่อน “ฉันชื่อ เอริค ฟรีสบูล”

เจคอบขมวดคิ้ว เขาคุ้นชื่อนี้...ไม่สิ คุ้นนามสกุลฟรีสบูลมากกว่า เหมือนเคยได้ยินใครพูดที่ไหนมาก่อน

ส่วนชายหนุ่มอีกคนเอ่ยแนะนำตัวบ้าง “ฉันชื่อลูเซียน”

ในตอนนั้นเอง คำพูดของเฟอร์กัส อัลเล่ย์ลอยกลับเข้ามาในหัว

‘ความผิดที่ช่วยนักโทษต้องขังหลบหนีออกมา จนปัจจุบันนี้ก็ยังตามจับไม่ได้แม้แต่เงาหรือขนสักเส้น’

‘เขากำลังจะถูกประหารเพราะก่อคดีฆ่าครอบครัวฟรีสบลู โชคดีที่ลูกชายของตระกูลยังมีชีวิตอยู่ แต่ตอนนี้ก็หวาดกลัวเกินกว่าจะใช้ชีวิตปกติได้--ผู้ชายคนนั้นชื่อ...’

คือชื่อของชายหนุ่มผอมซูบตรงหน้าเขา ลูเซียนพูดเสียงราบเรียบ

“ฉันเป็นมนุษย์หมาป่า”

บอกเขาที—ว่าทำไมคนที่ฆ่าครอบครัวฟรีสบูลกับทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลที่เหลือรอดถึงมาอยู่ด้วยกันได้?