คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : โอเมก้าหลงทาง (RW)
โอเมก้าหลงทาง
12 ปีผ่านไป
ยูเยราเลี้ยงลูกชายของเธอคนเดียวอย่างสุดความสามารถ เธอทำงานในร้านอาหารเล็กๆในอีกฝั่งหนึ่งของเมือง แม้จะลำบาก แต่ก็ไม่เคยย่อท้อ ยูซอนโฮ เติบโตมาอย่างมีความสุข และสดใส เขามีเพียงแค่แม่คนเดียวเท่านั้น ในโลกใบเล็กๆของเขา
เยราไม่เคยคิดจะพาลูกกลับไปหาสามีของเธอ เพราะเธอรู้ดีว่าเขาคงไม่ฟัง ได้แต่หวังว่าสักวันเขาคงจะใจเย็น เชื่อใจเธอ มารับเธอและลูกกลับไปอยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง
แม้จะเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวความหวังก็ตาม ไม่รู้ว่าตอนนี้ มินโฮ ลูกชายคนโต ของเธอจะเติบโตมากแค่ไหน อายุก็ 18 ปีได้แล้ว คงจะเป็นเด็กหนุ่มที่น่าสนใจไม่น้อย สักวันนึงเธอคงจะบอกซอนโฮ เรื่องพ่อและพี่ชาย แต่คงต้องรอให้ลูกชายคนเล็กของเธอโตกว่านี้อีกหน่อย ทุกๆวันของสองแม่ลูกผ่านไป อย่างเรียบง่าย
จนกระทั่ง.....
"เอี๊ยด!!!.....โครม!!!"
"แม่!!!!!!!!!" เสียงของซอนโฮดังขึ้น
พร้อมๆกับร่างของแม่ที่กระเด็นตกอยู่กลางถนน เลือดไหลนองเต็มไปหมด
รถคันนั้นที่ชนแม่
ยังจอดอยู่ตรงนั้นหลังจากเสียหลักพุ่งชนเสาข้างทางสภาพยับเยิน เด็กน้อยรีบวิ่งไปหาแม่ของเขา
"แม่ครับๆๆ แม่ๆ ใครก็ได้ตามรถพยาบาลให้ที"
"ซอน..โฮ..แม่..รักลูกนะ...."
เยราพยายามเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก ก่อนที่ร่างของเธอจะแน่นิ่งไป
"แม่!!!!!" เสียงตะโกนดังลั่นพร้อมกับหยดน้ำตามากมายของเด็กน้อย
จากนั้นทุกอย่างรอบตัวเขาก็วุ่นวายไปหมด
เสียงรถพยาบาล รถตำรวจ ดังก้องไปทั่ว เขาถูกพาไปที่โรงพยาบาลพร้อมกับแม่ บรรยากาศในโรงพยาบาลช่างวุ่นวาย
กลิ่นคาวเลือด และกลิ่นแอลกอฮอล์ลอยคละคลุ้ง เต็มไปหมด ซอนโฮไม่รู้ด้วยซ้ำ
ว่าตอนนี้แม่ของเขาอยู่ไหน รอบกายมีแต่คนที่ไม่รู้จัก มือน้อยๆ
เอื้อมมากอดตัวเองไว้อย่างสั่นเทา ก่อนจะร้องไห้ออกมาเงียบๆ
เมื่อหมอและตำรวจเดินมาบอกความจริงกับเขา ความจริงที่ว่า
‘แม่ของเขา ได้จากเขาไปแล้ว’ ชีวิตที่มีแต่แม่และเขา
ตอนนี้เหลือแค่เขาแล้ว
เมื่อไม่มีแล้วชีวิตเขาจะเป็นยังไง
ชีวิตที่มีแค่เขา...
"ซอนโฮ ใช่ไหมจ๊ะ"
เสียงของผู้หญิงวัยกลางคนๆนึงทักมาที่เขา
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของงานศพแม่เขา ที่มีเพียงเขาและ คุณหมอ กับพยาบาลมาร่วมงานไม่กี่คน ซอนโฮรู้ว่าผู้หญิงท่าทางใจดีคนนี้ ก็เป็นหนึ่งในผู้สูญเสียเช่นเดียวกับเขา รถที่ชนแม่เขาในวันนั้น เป็นรถของสามีเธอ ที่จู่ๆ คนขับรถหลับใน ทำให้พุ่งชนแม่ของเขา และทำให้สามีของเธอที่นั่งมาในรถจากไปพร้อมๆกัน
"ฉันเสียใจกับเธอด้วยจริงๆ" เธอกล่าวกับซอนโฮอย่างจริงใจ พร้อมๆกับกุมมือของเขาไว้ มือของเธอช่างอบอุ่นเหมือนของแม่เลย เพียงแต่
แม่ไม่อยู่กับเขาแล้ว
"ฉันรู้ว่าเธอไม่มีญาติที่ไหนแล้ว เธอไปอยู่กับฉันได้ไหม "
"แต่ผม...ผมเกรงใจคุณครับ" ซอนโฮ
กล่าวออกไปด้วยเสียงแผ่วเบา
"เธอไม่ต้องเกรงใจ ให้ฉันได้ดูแลเธอ
แทนสามีฉันเถอะ ถ้าเขายังอยู่ เขาก็คงทำแบบเดียวกันกับฉัน...ถือว่าฉันขอร้องนะ
ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆ" ไลเยว่หลิว พูดด้วยน้ำตา ก่อนจะดึงซอนโฮเข้าไปกอด
เด็กน้อยวัย 12 ที่ไร้ที่พึ่ง ท่ามกลางความมืดมิด
กลับมีแสงสว่างจากปลายอุโมงค์ส่องเข้ามา ความอบอุ่นจากอ้อมกอดที่ซอนโฮคิดว่าจะไม่ได้สัมผัสอีกแล้วกลับได้รับการเติมเต็มอีกครั้ง
"ขอบคุณนะครับคุณผู้หญิง" ซอนโฮกอดตอบ ก่อนจะร้องไห้ออกมาเช่นกัน
หลังจากที่เสร็จสิ้นงานศพของแม่ รถคันหรูของคุณเยว่หลิว ก็พาซอนโฮ
กลับไปเก็บของที่บ้าน ก่อนที่จะพาเขาไปยังคฤหาสน์หรูของตระกูลไล ทันทีที่รถผ่านไปในรั้วบ้าน ซอนโฮได้แต่ตกใจกับขนาดของบ้านที่ใหญ่กว่าบ้านที่เขากับแม่อยู่เป็นสิบเท่าเลยก็ว่าได้
จากการพูดคุยกับคุณเยว่หลิวระหว่างนั่งรถมา
ทำให้เขารู้ว่าเธอและสามีของเธอเป็นคนไต้หวันที่อาศัยและตั้งรกรากอยู่ที่เกาหลี
ดูแลธุรกิจเกี่ยวกับสินค้าส่งออก ทำให้ต้องบินไปทำงานที่ต่างประเทศหลายครั้ง
แม้จะสูญเสียเสาหลักของตระกูลไป ธุรกิจอาจได้รับผลกระทบ แต่ก็ยังโชคดีอยู่บ้าง ที่คุณเยว่หลิวช่วยงานสามีมาตลอด ทำให้เธอสามารถดูแลกิจการต่อได้ แต่นั่นก็อาจจะทำให้เธอมีเวลาอยู่บ้านน้อยลง
ก้าวแรกที่ย่างเข้ามาในบ้าน ซอนโฮก็ได้พบกับ เด็กหนุ่มที่ดูจากส่วนสูงน่าจะอายุไม่ห่างจากเขามาก ยืนทำหน้าบึ้งตึงอยู่ แถมยังมองเขาด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรมากนัก
"ซอนโฮ มาทางนี้หน่อยจ้ะ"
เสียงคุณผู้หญิงของบ้าน เรียกให้ซอนโฮที่เอาแต่ยืนเก้ๆกังๆ
อยู่หน้าบ้านให้เดินเข้ามาหา
"ซอนโฮ นี่ควานลิน
ลูกชายของฉันจ้ะ พี่เขาอายุเยอะกว่าเรา 2 ปี เรียกว่าพี่ควานลินได้นะ ส่วนควานลิน นี่ซอนโฮ จากนี้เขาจะมาอยู่บ้านเราในฐานะน้องชายของลูก"
เยว่หลิว พูดแนะนำให้ทั้งสองคนได้รู้จักกัน
ใบหน้าของควานลินยังคงนิ่งเฉย ซอนโฮจึงรวบรวมความกล้า ก่อนที่จะเดินไปจับมือทักทายพี่ชายคนใหม่
"สวัสดีครับ พี่ควานลิน"
พร้อมกับพยายามยิ้มแห้งๆ หวังว่าพี่ชายจะใจดีด้วย แต่ยังไม่ทันจะได้รอยยิ้มตอบ ควานลินก็ออกเเรงผลักน้องชายตัวน้อย จนล้มลงไปกับพื้น
"ฉันไม่มีน้องชาย
และไม่มีวัน...ที่จะมีน้องชายเป็นลูกฆาตกร"
ควานลินชี้หน้าและตะโกนขึ้นมาเสียงดัง ซอนโฮทั้งเจ็บ ทั้งตกใจ น้ำตาก็พาลแต่จะไหลออกมา
"เพียะ!!" เสียงฝ่ามือของคุณเยว่หลิว
กระทบกับใบหน้าของลูกชายวัย 14
"ควานลิน ขอโทษน้องเขาเดี๋ยวนี้ น้องไม่รู้เรื่อง"
"ไม่!!! ทำไมผมต้องขอโทษ ทำไมแม่ต้องเอามันเข้ามาบ้านเรา"
"น้องเขาไม่มีใครแล้ว
แม่คิดว่าลูกโตพอที่จะเข้าใจอะไรแล้วนะ"
"ผมไม่มีวันเข้าใจ ผมไม่ยอมรับที่มันมาอยู่บ้านกับเรา ผมเกลียดมัน!" ควานลินหันมาพูดประโยคสุดท้ายใส่หน้าซอนโฮ ที่นั่งร้องไห้อยู่บนพื้น ก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดเข้าห้องตัวเอง พร้อมปิดประตูเสียงดัง
"ฮือ ผมขอโทษครับ ผมจะกลับบ้านผมครับ"
ซอนโฮร้องไห้สะอื้นดังขึ้น เมื่อคุณเยว่หลิวเข้ามากอดปลอบ
"ไม่เป็นไรนะซอนโฮ พี่เขาแค่สับสน เดี๋ยวเขาก็คงเข้าใจ อยู่กับฉันที่นี่นะ"
"แต่..ผม" ซอนโฮรู้สึกลังเลใจ
คุณผู้หญิงต้อนรับเขา ในขณะที่อีกคนกลับผลักไสไล่ส่ง พร้อมทั้งบอกว่าเกลียดเขา
"เธอมาเป็นลูกชายของบ้านนี้แล้ว เธอไม่ต้องกังวลอะไรอีก ต่อไปให้เรียกฉันว่า คุณแม่นะ หรือถ้าไม่อยากให้ฉันแทนที่แม่ของเธอ ก็เรียกฉันว่า คุณแม่ใหญ่ก็ได้" เยว่หลิวลูบหัวเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู
แม้จะเป็นเหตุการณ์สูญเสียที่ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น
แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว เธอก็จะพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด
รวมทั้งการดูแลเด็กน้อยตรงหน้าที่เธอรู้สึกสงสาร และถูกชะตาเหลือเกิน
"ครับ ขอบคุณครับคุณผู้หญิง... เอ่อ คุณแม่ใหญ่" สองร่างกอดกันที่หน้าประตู อย่างซาบซึ้งใจ โดยไม่ทันได้สังเกตว่ามีอีกร่าง ที่ยืนมองอย่างคับแค้นใจอยู่บนระเบียงชั้นสอง
"ซอนโฮงั้นหรอ..อย่าหวังว่านายจะมีความสุขในบ้านหลังนี้!" ควานลินเอ่ยกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าห้องไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น
---------- o ----------
ครบแล้วค่า
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ และคนที่ติดตามนะคะ
ยอมรับเลยว่าตื่นเต้นและดีใจมากค่า ที่เห็นคอมเม้น
เราจะพยายามปรับปรุงภาษา และตรวจคำให้ละเอียดมากขึ้นนะคะ
ถ้ามีตรงไหนผิดพลาด ติชมได้เลยค่า
--------
พี่ควานลินของเราทำไมใจร้ายกับน้องจัง
เอ๊ะ หรือ เราใจร้ายกับน้องไปคะ?
แหะๆ มาให้กำลังใจน้องไปด้วยกันน๊า
ขอบคุณที่ติดตามอ่าน เม้น เฟบ และสกรีมแท็กนะคะ
#โอเมก้าชั่วคราว
@So_lita_
ความคิดเห็น