(E-book) You're not mine #linho #หลินโฮ

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : โอเมก้ากาฝาก (RW)

 

 โอเมก้ากาฝาก

“คุณผู้หญิงคะ ดิฉันสงสัยว่าคุณหนูซอนโฮ จะเป็นโอเมก้าค่ะ” เสียงของแม่บ้านลี แม่บ้านเก่าแก่ประจำตระกูล พูดคุยกับคุณผู้หญิงของบ้านเมื่ออยู่กันเพียงแค่สองคน 

“เรื่องนี้ ฉันรู้แล้ว” 

“มันจะไม่เป็นอะไรหรือคะ คุณหนูอีกคนเป็นอัลฟ่า ถ้ารู้ว่ามีโอเมก้าอยู่ในบ้าน คุณหนูท่านต้องรับไม่ได้แน่เลย” 

“ควานลินโตพอแล้ว ในตอนนี้ไม่มีใครเขาสนใจเรื่องเพศสภาพรองกันแล้ว ฉันอยากให้ลูกปรับตัว ถึงตระกูลเราจะมีสายเลือดอัลฟ่าบริสุทธิ์ แต่ตอนนี้ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว สามีของฉันยังยอมรับเบต้าอย่างฉันมาเป็นคุณผู้หญิงเลย” 

“ดิฉันเป็นห่วงคุณหนูซอนโฮด้วยค่ะ” แม่บ้านวัยกลางคนเอ่ยขึ้นเสียงเบา ตั้งแต่ซอนโฮมาอยู่ที่นี่ เธอก็เอ็นดูเด็กคนนี้ไม่น้อย เพราะคุณผู้หญิงของบ้านอย่างคุณเยว่หลิว ต้องบินไปดูแลธุรกิจสาขาต่างๆที่ต่างประเทศอยู่บ่อยครั้ง ทำให้ซอนโฮที่ยังเด็กติดเธอมาก จนเธอสังเกตเห็นอาการบางอย่าง ที่บอกได้ว่า เด็กตรงหน้าไม่ใช่เบต้าอย่างเธอและคนงานทั้งบ้านแน่นอน 

“ป้าลี ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวฉันจะให้คุณหมอคิม มาคอยดูเด็กทั้งสอง และฉันจะค่อยๆคุยกับควานลินดูอีกที อีกไม่กี่เดือนซอนโฮก็ต้องเข้าโรงเรียนละ หวังว่าควานลินจะดูแลน้อง ในตอนที่ฉันต้องไปต่างประเทศได้บ้าง” คุณผู้หญิงของบ้านพูดพลางถอนหายใจยาวๆ แม้ซอนโฮจะมาอยู่ที่นี่ได้ เกือบๆ 6 เดือนแล้ว แต่ควานลินก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะยอมรับน้องชายตัวน้อยเลย นอกจากจะพูดจาร้ายๆใส่ ยังหาทางแกล้งเด็กตัวน้อยทุกครั้งที่มีโอกาส ยังดีที่มีแม่บ้านลีคอยเป็นหูเป็นตาแทนเธอ ในยามที่เธอไม่อยู่ 

แม้จะมาอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลไลมากว่า 6 เดือนแล้ว ซอนโฮก็ยังไม่คุ้นกับที่นี่สักที นอกจากคุณป้าแม่บ้านลีแล้วก็ไม่มีใครคุยกับเขาอีกเลย คุณเยว่หลิวทำเรื่องย้ายโรงเรียนของเขากลางเทอม ทำให้เขาต้องเรียนประถมปีสุดท้ายที่บ้าน โดยมีครูหลายคนผลัดกันเข้ามาสอนเขา 

คฤหาสน์หลังนี้ใหญ่มาก แต่ก็เหงามากเช่นกัน แม้จะเต็มไปด้วยแม่บ้านและคนงานมากมาย ซอนโฮพยายามที่จะคุยกับควานลินหลายครั้ง แต่ก็โดนแกล้งกลับมาทุกครั้ง หนักบ้างเบาบ้าง แล้วแต่อารมณ์ของคุณชายใหญ่ของบ้าน 

ซอนโฮซาบซึ้งในความใจดี และเอื้ออาทรของคุณเยว่หลิวมาก เขาถึงไม่เคยเอาเรื่องที่ตัวเองโดนแกล้งไปฟ้องใครเลย หลังจากที่ครั้งหนึ่ง เขาเคยโดนควานลินผลักลงสระว่ายน้ำ ทั้งๆที่ว่ายน้ำไม่เป็น การแกล้งครั้งนั้นทำให้ควานลินถูกตี และถูกกักบริเวณอยู่ในห้องเป็นเดือน และตัวคุณเยว่หลิวเองก็เป็นทุกข์ ซอนโฮจึงพยายามยอมทุกอย่าง เพื่อให้ควานลินและคุณเยว่หลิวสบายใจ  

นอกจากนั้นเด็กชายตัวน้อยยังพยายามช่วยงานบ้านทุกอย่างที่ทำได้ แม้จะถูกห้ามอยู่บ่อยครั้ง แต่แม่ของเขาก็สอนมาว่า ให้รู้จักบุญคุณคน ครั้งนี้ก็เช่นกัน เด็กชายตัวน้อยอาสาคุณแม่บ้านเก็บเอาผ้าปูในห้องนอนตัวเองไปซัก ห้องของเขาอยู่คนละฝั่งของบ้านกับควานลิน เพราะควานลินไม่ยอมให้อยู่ใกล้ๆ ตอนแรกซอนโฮจะขอไปนอนที่ตึกแม่บ้านด้านหลังด้วยซ้ำ แต่คุณเยว่หลิวไม่ยอม เธอบอกว่าเขาเป็นลูกชายคนนึงของเธอแล้ว จะไปอยู่กับคนรับใช้คงไม่ดี 

ซอนโฮที่กำลังหอบผ้าปูที่นอนและผ้าห่มพะรุงพะรัง กำลังจะลงบันไดไปชั้นล่าง ก็สวนทางกับควานลินที่เพิ่งเลิกเรียนมาพอดี 

“สวัสดีครับ พี่ควานลิน” ซอนโฮ ยืนก้มหัวทักทายพี่อย่างที่เคยทำทุกวัน 

“ฉันไม่ใช่พี่แก!!!” ควานลินเดินเข้ามาบีบต้นแขนของเขาอย่างแรง 

“ผมขอโทษครับ” 

“ต้องเรียกฉันว่ายังไง…ห๊ะ!! ฉันบอกให้เรียกว่ายังไง!” 

“ผะ…ผมขอโทษครับ คุณควานลิน” ซอนโฮตอบเสียงสั่น แรงบีบที่แขนยังคงไม่ลดลง 

“เป็นแค่กาฝาก อย่ามาสะเออะเรียกฉันว่าพี่ จำไว้!” แล้วควานลินก็ผลักเด็กชายลงไปกองกับพื้น ก่อนที่จะเดินเข้าห้องไป  

ซอนโฮนั่งน้ำตาคลอด้วยความหวาดกลัว รอยที่แขนยังคงแดงอยู่ แต่ยังไม่ทันที่จะลุกขึ้น กองผ้ามากมายก็ถูกโยนลงมาที่หัวของเขา

“เอานี่ไปซักให้ฉันด้วย ต่อไปแกก็มีหน้าที่มาดูแลห้องฉัน อยู่บ้านฉันทั้งที หัดทำตัวให้มีประโยชน์มั่ง แล้วอย่าลืมเอาผ้าผืนใหม่ขึ้นมาเปลี่ยนให้ด้วย” เมื่อสั่งเสร็จ ควานลินก็ปิดประตูห้องเสียงดังอีกรอบ 

ซอนโฮรีบวิ่งเอากองผ้าทั้งหมดลงไปซัก แล้วรีบไปขอผ้าปูผืนใหม่กับแม่บ้าน เพื่อนำไปเปลี่ยนที่ห้องของตนเอง และของควานลิน ถึงแม้แม่บ้านจะบอกว่าเดี๋ยวมาทำให้ แต่เขาก็ยืนยันว่าจะทำด้วยตัวเอง อย่างน้อยควานลินจะได้เห็นว่าเขามีประโยชน์บ้าง และอาจจะได้มองเห็นว่าเขาเป็นน้องชายบ้างเข้าสักวัน 

“ก๊อกๆ” เมื่อมายืนอยู่หน้าห้องของคุณชายใหญ่ของบ้าน ซอนโฮเคาะประตูห้องก่อน แต่เมื่อเคาะไปสักพักไม่มีเสียงตอบ เขาจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป เสียงฝักบัวในห้องน้ำดังอย่างต่อเนื่อง คุณควานลินคงอาบน้ำอยู่สินะ ซอนโฮจึงรีบไปเปลี่ยนผ้าปูที่เตียงอย่างรวดเร็ว เพราะเดี๋ยวอาจจะโดนดุว่าทำอะไรชักช้าได้

ควานลินออกมาจากห้องน้ำ ก็เจอกับเด็กตัวน้อยที่กำลังจดจ่ออยู่กับการปูเตียง โดยที่ไม่รู้ตัวว่าเขายืนอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ รอยยิ้มของเด็กหนุ่มกระตุกขึ้นมุมปาก ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ ร่างเล็กนั่น 

“พี่ควานลิน!” ซอนโฮหันมาเจอควานลินในสภาพที่นุ่งผ้าเช็ดตัวปกปิดแค่ช่วงล่าง 

“หื้ม” แววตาของควานลินจ้องเขม็งมาที่เขาทันที 

“เอ่อ คุณควานลิน ผมปูเตียงเสร็จแล้วนะครับ” 

“อืม” ควานลินพยักหน้าเบาๆ แต่ขากลับเดินก้าวเข้าไปข้างหน้าเรื่อยๆ นี่มันกลิ่นอะไรกันนะ ทำไมเด็กนี่ถึงมีกลิ่นแบบนี้ กลิ่นที่เหมือนลูกอมหวานๆควานลิน ขยับเข้าหาและเผลอสูดดมกลิ่นของคนตรงหน้าอย่างไม่รู้ตัว 

“คุณควานลินครับ” เสียงเล็กเรียกสติเขาขึ้นมา ทำให้เขาหยุดการกระทำของตัวเอง และเดินถอยออกมาเล็กน้อย ซอนโฮตอนนี้กำลังหวาดระแวงเขาอยู่ เด็กน้อยคงกลัวเขาจะแกล้งอีกล่ะสิ แววตาเลิ่กลั่กนั่นมองกี่ทีก็น่าทำให้มีน้ำตาอยู่เสมอ 

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวนะครับ” ร่างเล็กรีบโค้งหัวให้เขา ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบออกไป แต่ยังไม่ทันจะผ่านพ้นตัวของคุณชายใหญ่ไป กลิ่นลูกอมอันหอมหวานดันมาปะทะจมูกของควานลินทันที มือใหญ่เอื้อมไปคว้าแขนเล็กอย่างไม่รู้ตัว 

“อ๊ะ คุณควานลิน….อื้อ!!” 

       โดยไม่ทันตั้งตัว แขนของซอนโฮถูกกระชากเข้าไปในอ้อมกอดของควานลิน ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะกดจูบบดขยี้ปากเล็ก ซอนโฮตกใจจนตาเบิกกว้าง ก่อนจะใช้มือทั้งทุบทั้งดันไหล่คนที่อยู่ตรงหน้า แต่ก็ไม่เป็นผล ควานลินยิ่งออกแรงดึงกระชับตัวให้ใกล้ชิดกันเข้าไปอีก รสจูบเคล้ากลิ่นลูกอมหอมหวานจนมอมเมาไปหมด แรงจูบเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนควานลินเผลอกัดปากคนตัวเล็กไปเต็มแรง 

“โอ๊ย!! ผมเจ็บ” ซอนโฮดันตัวควานลินออกห่างได้ในที่สุด รสชาติของเลือดที่เข้ามาในปาก ทำให้ควานลินลืมตาขึ้นทันที ก่อนที่จะผลักซอนโฮออกไปเต็มแรง

“สกปรก!!!!” ควานลินมองคนตัวเล็กที่มีเลือดไหลอยู่ตรงมุมปาก ก่อนจะใช้มือเช็ดคราบเลือดออกจากปากตัวเองอย่างฉุนเฉียว

“…..” ซอนโฮยืนตัวสั่น อย่างทำตัวไม่ถูก

“ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้! แล้วไม่ต้องมาเสนอหน้าอีก!!” ยังไม่ทันสิ้นเสียงตะคอก ร่างน้อยก็รีบวิ่งออกจากห้องคนใจร้ายอย่างรวดเร็ว

เมื่อประตูปิดลง ควานลินทรุดตัวลงนั่งที่เตียง เหงื่อหยดพราวบนใบหน้า ทั้งๆที่แอร์ในห้องยังคงทำหน้าที่ของมัน เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น เขาไม่ควรที่จะทำแบบนั้นกับเด็กที่เขาเกลียดยิ่งกว่าอะไรดี 

         น่ารังเกียจ เมื่อคิดถึงสิ่งที่ตัวเองทำลงไป เขายิ่งรู้สึกรังเกียจเด็กคนนั้น และรู้สึกโกรธที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ เพียงแค่ได้กลิ่นหอมหวานออกมาจากตัวเด็กคนนั้น

“รึเด็กคนนั้น…จะเป็นโอเมก้า?” อุทานออกมากับตัวเองเบาๆ ก่อนจะมั่นใจในความคิดของตัวเอง นอกจากเด็กนั่นจะเป็นลูกของฆาตกร เป็นกาฝาก แล้วยังเป็นโอเมก้าอีกหรอ 

‘หึ สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำแบบนั้น ไม่ควรอยู่ที่บ้านเขาอีกต่อไป’ 

ฝ่ายซอนโฮ หลังจากที่ออกมาจากห้องนั้นได้ ก็รีบวิ่งเข้าห้องตัวเองและล็อคประตูทันที ร่างเล็กสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เขาไม่รู้ว่าทำไมควานลินถึงทำแบบนั้นกับเขา เขายังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจ เขารู้แค่ว่าเจ็บ ปากที่มีรอยแผลยังคงมีเลือดไหลออกมา ทำไมควานลินถึงเกลียดเขาขนาดนี้นะ ยังไม่ทันได้คิดอะไร จู่ๆประตูที่ล็อคไปแล้วก็เปิดออกมา คนใจร้ายยืนอยู่ตรงหน้าประตูพร้อมกับพวงกุญแจสำรอง

“คุณควานลิน” ซอนโฮตกใจ เผลอร้องออกมาเสียงดัง ก่อนจะถอยหลังหนีจนติดกำแพง

ควานลินไม่พูดอะไร แต่เดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะเปิดตู้เสื้อผ้าของซอนโฮ แล้วขนเสื้อผ้า รวมทั้งสิ่งของต่างๆ ของคนตรงหน้า หอบทุกอย่างเดินออกไปจากห้อง ซอนโฮที่กำลังตกใจกับการกระทำของคนตรงหน้าได้แต่รีบเดินตามออกไป

“คุณควานลินจะเอาของๆผมไปไหนครับ คุณควานลินครับๆ”

แต่ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา จนเมื่อถึงหน้าบ้าน ของทั้งหมดของซอนโฮถูกโยนลงพื้นอย่างไม่ไยดี 

             “คุณควานลินทำแบบนี้กับผมทำไม”

“ออกไปจากบ้านฉัน”

“ไม่…ผมไม่ไป ไม่ไปไหนทั้งนั้น” นับเป็นครั้งแรกที่ยูซอนโฮกล้าเถียงคุณชายใหญ่ของบ้าน 

“ฉันสั่งให้ออกไป จะไปที่ไหนก็ไป!” ควานลินตรงไปลากแขนคนตรงหน้า ให้ออกจากบ้านไป เสียงทะเลาะกันดังไปจนถึงคนในบ้าน ทำให้แม่บ้านลีรีบวิ่งมา ก่อนที่จะขวางคุณหนูทั้งสองของเธอไว้

“คุณหนูคะ ปล่อยคุณซอนโฮเถอะค่ะ”

“แม่บ้านลีอย่ามาห้ามผม บ้านเราต้องไม่มีโอเมก้าชั้นต่ำแบบไอ้เด็กนี่อยู่”

“โอเมก้า...คืออะไรครับ ทำไมผมถึงอยู่ไม่ได้” ซอนโฮถามด้วยความสงสัย 

“โอเมก้าก็คือแกไงล่ะ ชั้นต่ำ กาฝาก น่ารังเกียจ ออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ” 

แม้แม่บ้านลีจะเข้ามาช่วยดึงคุณหนูตัวน้อยของเธอไว้แค่ไหน ก็ไม่อาจสู้แรงของคุณหนูคนโตได้ ควานลินทั้งลากทั้งดึงซอนโฮ มาจนถึงประตูรั้วของบ้าน คนรับใช้หลายคนได้แต่ยืนมองด้วยความสงสาร ไม่มีใครกล้าช่วยเหลือเด็กน้อยสักคน 

ก่อนที่ซอนโฮจะถูกผลักออกไปนอกบ้าน แสงไฟจากรถก็ส่องเข้ามา พร้อมกับเสียงบีบเเตรดังลั่น 

“ไลควานลิน!!!” เสียงของเยว่หลิวดังขึ้น ก่อนที่เหตุการณ์วุ่นวายจะจบลง

เหล่าแม่บ้านช่วยกันเก็บของๆซอนโฮไปไว้ที่ห้องของเขาดังเดิม แม่บ้านลีรับหน้าที่ปลอบใจเด็กน้อยที่สะอื้น ร้องไห้จนตัวสั่น

อีกส่วนหนึ่งของบ้าน เยว่หลิวกำลังยืนสบตาลูกชายคนเดียวของเธอด้วยสายตาที่อธิบายไม่ถูกว่ากำลังรู้สึกอะไรอยู่ ควานลินก้มหน้านิ่งอยู่ในห้องทำงานของแม่ ความเงียบเข้าครอบงำสองแม่ลูก 

“แม่ต้องการคำอธิบาย” 

“ผมเกลียดมัน”

“แต่เขาเป็นน้องของลูก แม่คุยเรื่องนี้กับลูกตั้งแต่วันแรกแล้ว”

“ผมไม่มีน้อง และผมจะไม่ยอมรับมันเป็นน้องเด็ดขาด”

“ทำไมหรอลูก แม่ไม่เคยสอนให้ลูกเป็นคนใจร้ายใจดำแบบนี้”

“แม่มันฆ่าพ่อเรา แล้วแม่ยังจะเอามันมาเลี้ยง แม่ไม่คิดถึงพ่อบ้างหรอครับ แล้วที่สำคัญมัน…มันเป็นโอเมก้า” ควานลินเอ่ยประโยคสุดท้ายด้วยเสียงแผ่วเบา

“ลูกรู้?” เยว่หลิวถามด้วยเสียงตกใจเล็กน้อย ลูกเธอเพิ่งจะอายุ 14 ไม่น่าจะรับรู้ถึงอาการพวกนี้ได้ เห็นทีเธอต้องปรึกษาหมอคิมเร็วขึ้น ในเมื่อตอนนี้บ้านของเธอมีทั้งอัลฟ่าเลือดร้อน และโอเมก้าตัวน้อยอยู่ในบ้าน

“ผมไม่ยอมให้มนุษย์ชั้นต่ำมาอยู่ที่บ้านเราเด็ดขาด”

“ควานลิน ตอนนี้ไม่ว่าจะอัลฟ่าหรือโอเมก้า ทุกคนมีสิทธิเท่าเทียมกัน เหมือนที่โรงเรียนลูกไง”

“ไม่รู้ล่ะ ผมไม่ยอมรับ”

“ไม่ว่ายังไง น้องก็ต้องอยู่ที่นี่ต่อไป และแม่หวังว่าจะไม่เห็นเหตุการณ์แบบวันนี้เกิดขึ้นอีก อย่าทำให้แม่ผิดหวังอีก เข้าใจมั้ย” เยว่หลิวสั่งลูกชายเสียงเข้ม ควานลินรู้ดีว่าเวลาแม่ดุนั้นน่ากลัวขนาดไหน จึงเลือกที่จะเงียบ และเดินออกจากห้องไป โดยไม่สนใจว่าแม่จะเข้ามากอดเขาหรือไม่ แม้จะไม่ได้เจอกันหลายวัน

ควานลินเดินเข้าห้องไปด้วยความคับแค้นใจ ตั้งแต่มีเด็กนั่นมาอยู่ที่บ้าน เขาก็มีแต่ถูกแม่ดุ แม่ว่า ทั้งๆที่เมื่อก่อนแม่รักเขามากขนาดไหน ยิ่งคิดก็ยิ่งเกลียด 

เขาเกลียดเด็ก ‘ยูซอนโฮ’ นั่นเหลือเกิน 

เขาเกลียดทุกอย่าง รวมทั้งเกลียดที่เด็กนั่น เป็น ‘โอเมก้า’

---------- o ----------

Talk กันเบาๆ 

เดี๋ยวคืนนี้มาต่อ อีก 50% นะคะ 

ร่วมกันสวดภาวนาให้ไรท์ทีค่ะ 

น้องเพิ่งจะ 12 ฮือออ 

ขอตั้งสติก่อนนะคะ 

ว่าเราจะบาปไปถึงขั้นไหนกัน 

 ขอบคุณที่ติดตามนะคะ 

------ 

ครึ่งหลังมาแล้วนะคะ น้องยังเด็กเกินไป 

ทำบาปไม่ลงจริงๆค่ะ (อาเมนนน) 

คุณควานลินยังคงคอนเซปใจร้ายเหมือนเดิมนะคะ

และดูท่าจะอยู่โหมดนี้ไปอีกหลายตอน

ให้กำลังน้องซอนโฮกันด้วยน๊าคะ 

ขอบคุณที่ติดตามอ่าน เม้น เฟบ และสกรีมแท็กนะคะ

#โอเมก้าชั่วคราว

@So_lita_