คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : Yanagi Renji & Shiroyume Rinko Series 3 part 8 : ยอม ...
Yanagi Renji & Shiroyume Rinko
Series 3 part 8 : ยอม...
ฤดูสอบปลายภาควนเวียนมาถึงจนได้ … แม้วันนั้นเข้าจะได้พบกับริงโกะแล้วก็ตามทีทว่า …
เย็นของวันต่อมา .. หลังจากที่เร็นจิได้รับข้อความของริงโกะ
‘เร็นจิ … ทำไมพักนี้ถึงหลบหน้าฉันตลอดเลยล่ะ’
‘ฉันไม่ได้หลบหน้าเธอ’
‘แล้วทำไมต้องเย็นชาใส่ด้วย’
‘………….’
‘ฉันชอบเร็นจินะ ….’
“แล้วรุ่นพี่นิโอทำได้มั้ยล่ะห๊ะ!”
“ยางิววันนี้ทำข้อสอบได้มั้ย ~”
เร็นจิที่กำลังเหม่อถึงกลับสะดุ้งทันใดเมื่อเสียงของรุ่นน้องในชมรมดังขึ้นมาขัดจังหวะซะก่อน เสนาธิการหนุ่มหันไปมองทางต้นเสียงเล็กน้อยก็พบกับความวุ่นวายก้อนใหญ่ตรงหน้า … นิโอแกล้งอาคายะอีกตามเคย …
“วันนี้ฉันเองก็ทำข้อสอบได้ไม่เต็มที่เหมือนกันนั่นแหละ” ยูคิมูระที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นบ้าง
“ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจข้อสอบภาษาญี่ปุ่น” แจ็กกัลพูดพลางเกาหัวของตนไปพลาง
“ข้อสอบภาษาญี่ปุ่นง่ายจะตายชัก” มารุอิเอ่ยขึ้นบ้างพลางเป่าหมากฝรั่งไปด้วย
เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้นต่อเนื่อง …
“ฉันไม่เห็นว่ามันจะยากซักวิชาเลยนะ”
เร็นจิจึงเอ่ยความคิดเห็นของตนเองออกไปบ้าง
“อืม … ฉันเห็นด้วยกับยานางิคุงนะ” ซึ่งก็ได้รับการเห็นด้วยจากยางิว … คนเดียว
เพราะทุกคนต่างเอ่ยด้วยใบหน้าและน้ำเสียงแบบเดียวกันว่า ….
“นายสองคนน่ะหุบปากไปเลยไป!”
ทำเอาเร็นจิและยางิวต่างพูดไม่ออกไปในทันที … ก็เขาไม่รู้นี่นาว่าจะต้องพูดอะไรออกไปน่ะ
“นี่ๆผมเห็นรองกัปตันกับผู้จัดการออกไปเดทกันด้วยล่ะ”
“จริงดิ?เมื่อไหร่น่ะ”
คำพูดของน้องเล็กทำเอาทุกคนในชมรมหันเหความสนใจมาทันที เจ้าตัวทั้งสองที่ถูกกล่าวหาสะดุ้งเฮือกและก็เป็นมารุอิที่เอ่ยรับประโยคบอกเล่าของคิริฮาระเป็นคนแรก
เร็นจิทอดสายตามองออกไปเล็กน้อยแต่ทว่าก็ไม่ได้เห็นว่าเป็นประเด็นใหม่อะไร …
เขารู้อยู่แล้วล่ะว่าสองคนนี้เป็นอย่างไรกันในต่อไป
“แหมซานาดะ … ไม่บอกกันบ้างเลยนะ” ยูคิมูระเผยยิ้มบางพลางเอ่ยปากแซวไปด้วย
“ฉันบอกแล้วไง ว่าเดี๋ยวต้องเป็นแบบนี้” เร็นจิจำใจเอ่ยแซวไปบ้าง … แม้จะแซวไม่ออกเท่าไหร่
“ปุริ ~ สุดท้ายพ่อก็เลือกแม่จนได้สินะ ~” นิโอยักคิ้วหลิ่วตาใส่เจ้าตัวทั้งสองทันที
“ปล่อยให้เข้าใจผิดไปซะได้นะซานาดะ” ยางิวเอ่ยขึ้นมาบ้าง
“ฮิ้ววววว !!! แบบนี้ต้องฉลอง ~” มารุอิลุกขึ้นพลางคล้องคอซานาดะและพิงกุให้เข้าหากันทันที
“โอ้ย อิจฉาตาร้อนเป็นไฟ” แจ็กกัลเอ่ยแซวก่อนหัวเราะร่า
“นี่พวกนาย!!”
………………………………………………………………………………………………………………..
หลังจากหลุดจากห้วงโกลาหลมาได้เร็นจิก็ขอตัวกลับทันทีโดยอ้างว่าต้องรีบกลับบ้านไปอ่านหนังสือ … เขาไม่ได้เป็นครูสอนพิเศษให้ริงโกะมาสามวันแล้วสินะ ก็ดีแล้ว ดีเหมือนกัน …
ตึก ตึก ตึก ตึก …
เด็กหนุ่มก้าวเท้าไปย่ำไปเรื่อยๆตามเส้นทาง … แววตาไม่บ่งบอกอารมณ์ใด
ตอนนี้เขาใจเย็นมามากพอแล้ว … ใจเย็นมากเกินไปจนตัวเองรู้สึกตกใจ
กึก !
“! ….”
แต่ทว่าฝีเท้าของเสนาธิการหนุ่มก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อร่างสูงของใครบางคนมาขวางไว้ซะก่อน
“คุณชิคิ …?”
เร็นจิเอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงเรียบ … คนถูกเรียกพยักหน้ารับ
“ริงโกะบอกนายรึยัง”
“บอกอะไรครับ”
“เรื่องความรู้สึกน่ะ”
“อืม บอกแล้วครับ”
แม้จะรู้สึกไม่พอใจ … แต่เขาก็ใจเย็นพอจะรู้ว่าตัวเองควรมีมารยาทกับผู้อาวุโสกว่า
“เข้าใจแล้วใช่มั้ย”
“……………….”
“ฉันถามว่าเข้าใจแล้วใช่มั้ย”
“… ถ้าผมบอกว่าไม่ล่ะ”
“หมายความว่ายังไง”
“ผมไม่เข้าใจ .. เพราะเธอบอกผมไม่หมด”
“อะไรนะ?!”
“ได้ยินแล้วนี่ครับ … เธอบอกผมไม่หมด”
“………………………….”
“ถ้าคุณฉลาดพอคุณน่าจะเข้าใจ ….”
“นี่นาย …..”
“ว่าผม … จะไม่มีทางปล่อยเธอ”
ตราบใดที่เธอ … ไม่ตัดสินใจให้มันเด็ดขาด … เร็นจิอยากพูดประโยคนี้ต่อท้าย
ทว่า … เขาทำไม่ได้
ตัดใจไม่ได้หรอก .. รักไปแล้วนี่ จะให้ทำยังไง
เร็นจิตัดสินใจทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ยาวที่สวนสาธารณะ แม้ตอนนี้จะเป็นเวลาเย็นมากแล้วก็ตามที
“ริงโกะ …..”
น้ำเสียงราบเรียบสั่นเครือ … กลัวการตัดสินใจของเธอเหลือเกิน
แม้จะเป็นความรักในวัยเด็กม.ต้น แต่มันก็พอจะทำให้เร็นจิเจ็บแปลบได้ ริงโกะเป็นเด็กผู้หญิงคนแรกที่เขาหลงรัก … แม้ที่ผ่านมาเขาจะสนิทกับเด็กผู้หญิงคนนึงมาก่อนหน้าแล้วก็ตามที
แต่เขาก็รู้สึกกับเธอแค่น้องสาวเท่านั้น …?
“เร็นจิ !!”
น้ำเสียงใสแสนคุ้นเคยดังลั่นจนทำเอาเจ้าของชื่อสะดุ้ง
“ริงโกะ?”
ร่างสูงแทบไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง … คนตรงหน้านี้มายืนอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกัน?
“เร็นจิ … เจอพี่โทวะแล้วใช่มั้ย”
“อืม …. เจอแล้ว”
“พี่โทวะไม่ได้พูดอะไรแปลกๆใช่มั้ย?!”
“เปล่าหรอก”
“ดีจังเลย …”
คำตอบของเขา … เรียกรอยยิ้มน่ารักบนใบหน้าริงโกะได้
“วันนี้ไปกินไอติมกันนะเร็นจิ”
“หืม ที่ไหนล่ะ”
“อืมมม .. ให้เร็นจิเลือกสิ !”
“เธอก็เลือกสิ”
“ไม่เอาหรอก ก็ฉันชอบเร็นจินี่นา > <”
ประโยคนี้จากปากเด็กสาว … กรีดหัวใจของเขาอีกแล้ว
แต่ทำไมเร็นจิถึงยังยิ้มได้อีกนะ ?
“ฉันก็ชอบเธอ … เพราะงั้นเธอเลือกเถอะ”
ยอมแล้ว … เจ็บก็ยอม
เพราะงั้น …. อย่าไปจากฉันเลยนะริงโกะ
...............................................................................................
.......................................................................
..............................................
“รุ่นพี่ยานางิคะ !!”
เสียงใสปลุกให้ร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวต้องปรือตาตื่นขึ้นมา … นี่เขาเผลอหลับไปงั้นหรอ
“ทำไมรุ่นพี่มาหลับตรงนี้ล่ะคะ”
“เมื่อกี้ฝันงั้นหรอ ….”
เร็นจิพึมพำ … ก่อนเด็กหนุ่มจะเหลือบสายตามองร่างบางตรงหน้าที่ยืนมองเขาตาแป๋ว
“เธอปลุกฉันทำไม”
“เอ๋ ?”
“ไม่ต้องปลุกก็ได้นะ … ฉันไม่อยากตื่น”
To be continued
………………………………………………………………………………………………………………….....................
แต่งตอนนี้แล้วเจ็บมากเลยค่ะ .. อินมากไปหน่อย TT
สงสารท่านเสนามากเลย .. แต่ไม่เป็นไรค่ะ !! ใกล้จบแล้ว
มาลุ้นตอนจบกันดีกว่า >O<
ความคิดเห็น