คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : Yanagi Renji & Shiroyume Rinko Series 3 part 9 : บทสรุปของเลกเชอร์ยานางิ
Yanagi Renji & Shiroyume Rinko
Series 3 part 9 : บทสรุปของเลกเชอร์ยานางิ
การสอบปลายภาคดำเนินมาจนถึงวันสุดท้าย … เร็นจิก็ยังไม่ได้คุยกับริงโกะเหมือนเคย
แถม … พิงกุยังต้องไปเรียนต่อฮอกไกโดอีก
“มันอะไรกันนักกันหนานะ”
เร็นจิถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา วันนี้เขาไม่ได้ซ้อมตอนเช้าเพราะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กว่าจะเตี๊ยมกับทุกคนได้ก็ทำเอาเกือบไม่ได้อ่านหนังสือตอนเช้า
แต่แค่พิงกุกับซานาดะเข้าใจกันก็พอแล้วล่ะ
แซ่ก แซ่ก แซ่ก !
“ฮึ้บ … ฮึ้บ … อิ้ส”
เสียงแปลกๆจากด้านหลังต้นไม้ที่เขาพิงอยู่ทำเอาเร็นจิต้องหันกลับไปมองทางต้นเสียงทันใด
“ฟู่ว … ดีนะยังมาทันไม่งั้นโดนรุ่นพี่ยางิวตัดคะแนนแน่”
น้ำเสียงใสแสนคุ้นเคยทำเอาเร็นจิต้องลุกขึ้นยืน … ใช่ มันคุ้นมากเสียจนน่าแปลกใจ
“ว่าไง ยัยตัวแสบ”
“อะไรใครยัย … อ๊ะ ร... รุ่นพี่ยานางิ ? !!”
“มาเข้าทางหลังโรงเรียนทำไม”
“ก็ …. ถ้าเข้าหน้าประตูก็โดนตัดคะแนนสิ”
“เข้าทางหลังโรงเรียนโดนทำทัณฑ์บน”
“เอ๋ ? ! จริงหรอคะ ! O[ ]O”
“ล้อเล่นน่ะ”
คำตอบของเร็นจิทำเอาเด็กสาวรุ่นน้องหน้ายู่ลงทันใด ถ้าหากเธอกินหัวเร็นจิได้ก็คงจะทำไปแล้ว
“โหรุ่นพี่อ่ะ !”
“แล้วอ่านหนังสือมารึยัง”
“หนังสืออะไรอ่ะ”
“ฉันจะบอกฟุบุคิ”
“ง่ะ .. ย .. อย่าฟ้องกัปตันนะคะ!”
เด็กสาวตัวน้อยแทบจะมาเกาะขาเด็กหนุ่มทันใด เร็นจิเหยียดยิ้มพอใจ … แกล้งเธอคนนี้ก็เหมือนได้แกล้งอาคายะนั่นแหละ
และใช่แล้ว … ฟุบุคิ เรย์มุ … คือกัปตันชมรมเทนนิสหญิงของโรงเรียนสาธิตริคไคแห่งนี้
“ถ้างั้นไปอ่านหนังสือเตรียมตัวสอบไป”
“ขี้เกียจอ่านนี่นา … “
“หืม ….”
“อ่านก็ได้ค่ะ อ่านก็ได้ !”
“หึ ….”
“แต่อ่านข้างรุ่นพี่นะ”
“… หืม ?”
“ทริคแก้เคล็ดน่ะค่ะ >O<”
“งั้นหรอ เอาสิ …”
…………………………………………………………………………………………………………………
การสอบปลายภาคจบลง … เหลือเพียงแต่เข้าพิธีจบการศึกษาและค่าย U-17 เท่านั้น
อีกไม่นานเขาจะพ้นจากการเป็นนักเรียนม.3แล้วสินะ … ดี !
“เฮ้อ ….”
เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ขณะที่กำลังเดินกลับบ้าน วันนี้ไม่มีการซ้อมเนื่องจากชมรมหยุดให้สมาชิกทุกคนไปพักสมองหลังจากตะลุยกับการสอบปลายภาคมาชุดใหญ่แล้ว
แต่ขณะที่เขากำลังเดินกลับบ้านนั้น … เด็กสาวแสนคุ้นเคยกลับรออยู่ที่ประตูโรงเรียนอยู่แล้ว
“ริงโกะ …”
“อ๊ะ เร็นจิ!”
“มานี่”
เร็นจิเอ่ยเรียกชื่อเด็กสาวเบาๆก่อนจะรีบเดินไปคว้ามือเธอมาแล้วดึงออกไปจากที่ตรงนั้นทันที ริงโกะเป็นนักเรียนจากโรงเรียนสตรีคงจะไม่ดีแน่ถ้าให้มายืนคุยกับผู้ชายหน้าโรงเรียนสหะแบบนี้
“เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะ”
“ก็แค่ … อยากมาหาเร็นจินี่นาจะได้มาคุยกันด้วย”
“… อืม .. งั้นหรอ”
ใต้ต้นไม้ใหญ่ลับสายตาผู้คน .. แววตาของริงโกะราวกับจะบอกอะไรบางอย่างแต่เธอกลับไม่ยอมปริปากออกมา … เร็นจิเชื่อว่าเธอต้องการสื่อว่าเธออยากพูดนะแต่เธอพูดไม่ได้
“นี่เร็นจิ … นายว่าการถูกรักเนี่ยน่าดีใจมั้ย”
“หืม ….”
จู่ๆคำถามจากร่างบางตรงหน้าก็ฝ่าความเงียบมากระทบโสตประสาทของเร็นจิจนได้
“ก็แค่ถาม ตอบๆมาเถอะน่า”
“แล้วตอนนี้เธอไม่ได้ถูกรักอยู่รึไง …”
หากแต่เร็นจิกลับจ้องหน้าเธอนิ่งพลางเอ่ยคำตอบออกไป …
“เร็นจิ …?”
ฟึ่บ !
“ฉันรักเธอนะ .. ริงโกะ”
ร่างสูงคว้าเธอมากอดแน่นพลางฝังใบหน้าคมคายลงกับไหล่มน .. ไม่เคยอ้อนวอนใครขนาดนี้มาก่อน
“เร็นจิ … ฉัน …”
“ฉันรู้แล้วล่ะนะ …”
“เอ๋”
“เธอกับคุณชิคิน่ะ”
เร็นจิเอ่ยเสียงแผ่วพลางผละออกมาจากร่างบาง เด็กหนุ่มเผยยิ้มบางออกมาพลางยกมือเกลี่ยเส้นผมที่ปรกใบหน้าหวาน
“เร็นจิ … ฉันชอบเร็นจินะ !”
“ฉันรู้แล้ว”
“ฉันรักเร็นจินะ !”
“อืม ….”
ฉันรู้แล้วล่ะนะริงโกะ …
ฉันเข้าใจแล้ว …
…………………………………………………………………………………………………………………
เร็นจินั่งเหม่ออยู่บนเก้าอี้ในห้องนอนของตนเอง … การสอบปลายภาคที่จบลงไปไม่ได้ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นอะไรเลยแม้แต่น้อย
ตอนนี้มีแต่ความรู้สึกชาไปทั่วร่าง … แทบไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น
“ดีแล้วล่ะ”
เสนาธิการหนุ่มเอ่ยพึมพำกับตนเองเบาๆหลังกระพริบตาเรียกสติตนเองให้กลับมาเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงลุกขึ้นก่อนทิ้งตัวนอนลงบนเตียง ไม่ได้รู้สึกเสียใจหรอกนะ … แบบนี้น่ะดีแล้ว
อยากรู้มั้ยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเสนาธิการยานางิ เร็นจิคนนี้ …
ย้อนกลับไปเมื่อเวลาตอนนั้น .. ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่
“เร็นจิ … ฉันชอบเร็นจินะ !”
“ฉันรู้แล้ว”
“ฉันรักเร็นจินะ !”
“อืม … ”
“ต่อให้ฉันเป็นแฟนกับพี่โทวะฉันก็จะรักเร็นจิแบบนี้ !”
“……อืม”
“เป็นเพื่อนกันตลอดไปนะเร็นจิ !”
ริงโกะโผเข้าสู่อ้อมกอดของคนตัวสูงทันใด … เร็นจิชั่งใจเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจยกมือขึ้นลูบหัวปลอบโยนเธออย่างเบามือ …
ริงโกะยังคงเข้าใจว่าเร็นจิรักเธอแบบเพื่อน … เธอเลยเป็นแฟนกับโทวะ
ที่เธอบอกจะเป็นแฟนกับเร็นจิ ก็เพียงเพราะเสื้อเท่านั้น
“ฉันก็รักเธอนะ … ริงโกะ”
รัก …. อยากจะรักเธอ … ตลอดไป
เรียวนิ้วที่คีย์ค้างข้อความไว้เริ่มลังเลจะส่งไป …
ติ๊ด
ทว่า … เร็นจิก็กดส่งไปจนได้
แววตาคมคายไล้สายตาอ่านข้อความนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขารู้สึกแย่น้อยๆนะที่ต้องส่งข้อความแบบนี้ออกไปแต่ทำไงได้นะ … ถ้าเพื่อให้ริงโกะเชื่อว่าเขายังสบายดี
แบบนี้ก็ไม่มีอะไรต้องลังเลจะคิดแล้วไม่ใช่หรอ
‘รักกันนานๆนะ’ ข้อความนี้ … ที่เร็นจิส่งไปหาเธอ
“ดูแลเธอด้วยนะครับ .. คุณชิคิ”
เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่วเบากับตนเอง … ไม่ได้สิ้นหวังหรอกนะ ยินดีด้วยต่างหากล่ะ
อ๊ะ แต่ว่าเร็นจิ … งานนิทรรศการหนังสือ ยังไม่จบซักหน่อยนะ
To be continued
…………………………………………………………………………………………………………………...................
ความคิดเห็น