คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : Yanagi Renji & Shiroyume Rinko Series 3 part 7 : คำชวน
Yanagi Renji & Shiroyume Rinko
Series 3 part 7 : คำชวน
ฤดูสอบปลายภาคใกล้เข้ามาทุกที … แต่ทว่ากัปตันชมรมของเขาก็ดันมาป่วยซะได้
“หืม .. ค่าย U-17 หรอ”
“อืม ใช่แล้วล่ะ”
เร็นจิทวนคำเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามซ้ำออกไป แต่ก็ได้รับคำตอบเดิมจากสุภาพบุรุษที่นั่งอยู่ข้างตน
“ก็ไม่แปลกหรอกนะ”
หากแต่เสนาธิการหนุ่มก็ไม่ได้หวือหวาอะไร เร็นจิยังคงความสุขุมเช่นเดิม …
“ฉันไปซ้อมต่อก่อนนะยานางิคุง”
ยางิวเห็นดังนั้นจึงขอตัวลุกออกไปซ้อมต่อทันทีซึ่งเร็นจิก็ไม่ได้คัดค้านอะไร
แต่ทว่า … เมื่อกลับมาอยู่กับตนเอง ความคิดเดิมๆก็แล่นเข้ามาอีกจนได้ เรื่องของริงโกะที่อัดแน่นอยู่ในหัวเขาเต็มไปหมด มีแต่ปริศนาทั้งนั้นที่แก้ไม่ออก ..
…………………………………………………………………………………………………………………
หลังจากที่ได้รับคำสั่งจากผู้จัดการชมรมมาแล้วเขาก็อยู่ซ้อมต่ออีกหน่อยจนเวลาล่วงเลยไปเกือบเย็น เร็นจิชั่งใจเล็กน้อยระหว่างกลับบ้านกับไปสอนพิเศษ … แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็เลือกจะไปสอนพิเศษจนได้
“กลับแล้วหรอฮะ รุ่นพี่ยานางิ”
จังหวะที่ร่างสูงกำลังเก็บแร็กเก็ตเข้ากระเป๋าเตรียมตัวจะกลับบ้านนั้น เจ้าตัวแสบของชมรมก็รุดตรงรี่มาหาทันใด เร็นจิจึงได้แต่พยักหน้ารับเท่านั้น
แต่เพราะเหตุการณ์เมื่อวาน … ทำให้เขาต้องเรียกรุ่นน้องตัวเองที่กำลังจะกลับไปวิ่งต่อไว้
“เดี๋ยวก่อน อาคายะ”
“ห๊ะ ?”
“….. เปล่า ไม่มีอะไรหรอก”
แต่เขากลับเลือกจะส่ายหน้าปฏิเสธเบาๆแล้วเดินออกไปแทน ทิ้งความงุนงงชุดใหญ่ให้หนุ่มรุ่นน้อง
ตอนแรกเขากะจะถามเกี่ยวกับสาวน้อยที่เป็นญาติกับอาคายะนั่นแหละ … แต่ว่ายังไงก็คิดว่าเงียบไว้จะดีกว่าที่สุด
“หืม …”
ขณะที่ขายาวกำลังก้าวเดินนั้น โทรศัพท์เครื่องน้อยในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้นพร้อมสั่นเครือ เร็นจิครางเบาๆด้วยความสงสัยก่อนจะหยิบมันออกมา
ริงโกะงั้นหรอ …
เมื่อกระจ่างแล้วว่าคนที่โทรเข้ามาคือใครเสนาธิการหนุ่มก็เริ่มลังเลในการรับสาย
ติ๊ด
แต่ก็ยอมรับจนได้ …
“โมชิโมชิ”
(เร็นจิ วันนี้จะมามั้ยหรอ)
“อืม กำลังจะไป”
(เอ๋ จริงหรอ ? !)
“อืม”
(จะบอกว่าวันนี้ไม่ต้องมาก็ได้)
“หืม .. ทำไมล่ะ”
(พอดีว่า … แม่ของพี่โทวะชวนไปกินข้าวด้วยกันน่ะแต่ถ้าเร็นจิจะมาฉันไม่ไปก็ได้)
“งั้นหรอ ….”
(แต่ฉันอยากให้เร็นจิมานะ เพราะฉันชอบเร็นจินี่นา)
“…………………..”
ประโยคนั้น … ทำเอาเร็นจิถึงกลับพูดไม่ออก …
(เร็นจิ ? ….)
“เธอเลิกพูดแบบนั้นซักทีจะได้มั้ยริงโกะ”
(เอ๋ ?....)
แต่เขาก็คนนะ … จะให้ทนฟังไปตลอดมันเป็นไปไม่ได้หรอก
“เธอชอบฉัน เอาอะไรมาพิสูจน์”
(ฉันชอบเร็นจิจริงๆนะ ฉันไม่ได้โกหก!)
“เธอเห็นว่าฉันเป็นคนโง่งั้นหรอ …..”
(… เร็นจิ … ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ)
“วันนี้ฉันจะไม่ไป …”
(เร็นจิแต่ว่า …!!)
“ฉันจะไปเยี่ยมเซอิจิน่ะ แค่นี้นะ”
ติ๊ด
สิ้นคำลา เรียวนิ้วก็กดตัดสายไปทันที … ไม่มีการรีรอฟังอะไรทั้งนั้น
เรื่องที่เขาตัดสินใจแล้ว … ก็คือตัดสินใจแล้วนั่นแหละ
อีกอย่างที่บอกจะไปเยี่ยมเพื่อนตัวเอง … ก็แค่คำโกหก เพราะต่อให้เขาไปยูคิมูระก็มีเรย์มุคอยดูแลอยู่ดี ขืนไปก็เท่ากับว่าไปเกะกะเปล่าๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทั้งที่ตัวเองก็เป็นคนฉลาด
แต่ปัญหาแค่นี้ทำไมชอบทำให้มันหนักอกหนักใจนักก็ไม่รู้ …
ตึก ตึก ตึก ตึก
เร็นจิไร้จุดหมาย … ไม่อยากกลับบ้านจนเดินมาถึงคอร์ดเทนนิสตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้?
ปัง ปัง ปัง ปัง !!
เสียงลูกสักหลาดกระทบกับกำแพงดังสนั่นจนทำให้เร็นจิต้องละสายตาจากคอร์ดตรงหน้าหาที่มาของเสียง ร่างสูงก้าวเท้าเดินตามเสียงไปเรื่อยๆจนเสียงนั้นดังขึ้นมาชัดเจนมากกว่าเดิม …
ชัดเจนเกินไป … จนได้ยินเสียงผู้กระทำมัน
ปัง ! ปัง ! ปัง !
“แฮ่ก … แฮ่ก … แฮ่ก”
เสียงหอบเหนื่อยดังอยู่ไม่ไกล .. เรียกความสนใจจากเร็นจิให้เดินเข้าไปใกล้ที่ตรงนั้นมากกว่าเก่า
“เธอ ?”
“เอ๋ ? ! รุ่นพี่ยานางิ =[ ]=!!”
เจ้าของชื่อที่กำลังก้มหอบเมื่อได้ยินเสียงเรียกก็ถึงกลับผงะถอยกรูดลงไปทันที …
“ทำไมยังไม่กลับบ้าน นี่มันหกโมงครึ่งแล้วนะ”
“คือ … ฉันไม่อยากกลับน่ะค่ะ แล้วรุ่นพี่ไม่มีสอนพิเศษหรอคะ”
“ไม่มี แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันมีสอนพิเศษ”
คำถามของเร็นจิทำเอาคนถูกถามหน้าขึ้นสีระเรื่อทันที …
“บ … แบบว่า !! ก็แค่ … อาคายะบอกมาน่ะค่ะ!”
“หืม .. อาคายะน่ะหรอ ?”
“ใช่ค่ะ !”
“แล้วไป”
เร็นจิตอบแบบไม่ใส่ใจมากนัก .. เขาเข้าใจดีว่าความรู้สึกไม่อยากกลับบ้านมันเป็นยังไง
แต่ไม่ได้แปลว่าจะไม่กลับนะ … แค่หมายถึงตอนนี้ต่างหาก
“มีอะไร?”
เร็นจิเอ่ยถามหลังจากที่เขาทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเล็กแถวนั้น เด็กสาวผู้ถูกถามเกาแก้มเล็กน้อยเพราะมันก็ไม่แปลกหรอก … ก็เธอเอาแต่ทำหน้าเหวอแล้วมองเขาด้วยสายตาราวกับตัวประหลาดนี่นา
“คือ …. แล้ว … รุ่นพี่จะมาตรงนี้ทำไมอ่ะ”
“นั่งไม่ได้รึไง?”
“ได้ค่ะ แต่ว่า .. คือทำไมรุ่นพี่ไม่กลับบ้านล่ะ”
“… อารมณ์เดียวกับเธอละมั้ง”
“เอ๋?”
“อย่าถามมากไปหน่อยเลยน่า”
เด็กหนุ่มรุ่นพี่ตัดบทสนทนาไปก่อนจะหยิบสมุดในกระเป๋าแร็กเก็ตขึ้นมาเตรียมจรดปลายปากกาเขียนอะไรบางอย่างลงไป … เด็กสาวผู้ถูกตัดรอนจึงได้แต่ตีหน้ายุ่งพลางบ่นมุบมิบเบาๆ
“ถามแค่นี้ก็ไม่ได้ … ตาตี๋เอ้ย”
แต่เขาได้ยินนะ … โดยเฉพาะไอ้คำว่า ‘ตาตี๋’ น่ะ
“เมื่อกี้ว่าอะไรนะ”
“เอ๋ ? ! ป .. เปล่า คือยุง .. ตาตี๋น่ะค่ะ!”
“……………………….”
“จริงๆนะรุ่นพี่!”
“อืม”
เร็นจิทอดสายตามองเด็กสาวอย่างชั่งใจก่อนจะเอ่ยตอบรับเบาๆแทน
แต่จังหวะที่เขากำลังเขียนข้อมูลลงในสมุด … กลับมีเสียงข้อความดังขึ้นซะก่อน ตอนแรกเร็นจิกะจะรอเขียนให้เสร็จก่อนแล้วค่อยเปิดอ่านแต่เพราะอะไรไม่รู้ดลใจให้เขาต้องวางสมุดกับปากกาลงแล้วล้วงเอาโทรศัพท์มาเปิดอ่านข้อความนั้น
ข้อความจากริงโกะงั้นหรอ …
เร็นจิเม้มปาก …
เร็นจิ .. นายเป็นอะไรไปหรอ … นายไม่เชื่อหรอที่ฉันบอกว่าชอบนายน่ะ … หรือนายสงสัยอะไร ไม่แน่ใจอะไรหรอ … ฉันอยากเจอเร็นจินะ พรุ่งนี้ออกมาเจอกันหน่อยได้มั้ย
“รุ่นพี่คะ !!”
“!! ? …”
“รุ่นพี่เป็นอะไร ข้อความขู่ฆ่าหรอ?”
“เปล่า .. ไม่มีอะไร”
ไม่รู้ว่าอ่านซ้ำข้อความนั้นเป็นรอบที่เท่าไหร่ … อ่านจนไม่รู้สติตัวเอง .. แค่เธอบอกว่าเจอเร็นจิก็แทบจะรุดไปหาแทบจะทันทีอยู่แล้วเชียว …. แต่ห้ามไปเด็ดขาดนะเร็นจิ
“อ๊ะใช่! พรุ่งนี้มีนิทรรศการงานหนังสือล่ะ ไปเที่ยวกันดีมั้ยคะ ฉันจะลากอาคายะไปด้วย”
คำชวนจากเด็กสาวรุ่นน้อง ….
ฉันอยากเจอเร็นจินะ พรุ่งนี้ออกมาเจอกันหน่อยได้มั้ย
แต่ทว่า … อีกฟากนึง .. ก็เป็นคำชวนจากเด็กสาวที่ตนแอบหลงรัก
“………………………”
“รุ่นพี่ ?”
ห้ามไปหาริงโกะนะเร็นจิ …. ห้าม
ห้าม ….
“ขอโทษนะ พรุ่งนี้ฉันมีนัดแล้วน่ะ”
ห้าม …. ไม่เคยได้ซักที ….
To be continued
………………………………………………………………………………………………………………….....................
ทุกคนคิดว่า ... ท่านเสนาธิการของเราจะคู่กับใครคะ 5555
สาวน้อยปริศนาญาติของอาคายะหรือริงโกะดีนะ ?
ความคิดเห็น