คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : Yanagi Renji & Shiroyume Rinko Series 3 part 6 : ชิคิ โทวะ
Yanagi Renji & Shiroyume Rinko
Series 3 part 6 : ชิคิ โทวะ
“เฮ้อ ….”
เด็กหนุ่มร่างสูงถอนหายใจพลางก้าวเดินไปตามเส้นทางที่แสนคุ้นเคยในเวลาเดิมๆ ในหัวสมองครุ่นคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องที่ไม่สมควรคิดอยู่ในหัวมากมาย
วันนี้ยานางิเป็นฝ่ายเอ่ยไกล่เกลี่ยระหว่างซานาดะและพิงกุที่ดูพักนี้จะไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่นัก แต่แม้ตนเองจะเอ่ยออกไปราวกับเป็นเรื่องปกติให้คนทั้งสองฟังนั้น …. กลับหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้นี่สิ
ตอนนี้ร่างสูงรู้สึกว่าตัวเองมีสภาวะที่น่าอายสุดกู่ … เขาเป็นถึงเสนาธิการเลยนะปัญหาแค่นี้กลับหาทางออกไม่ได้เนี่ย ดูไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่แฮะ
“หืม … ?”
ยังไม่ทันที่จะคิดอะไรเสร็จสรรพเขาก็เพิ่งรู้ตัวว่าตนเองเดินมาจนถึงหน้าบ้านที่แสนคุ้นเคยแล้ว ยานางิลังเลใจจะกดออด … แต่ทว่ายังไงเขาก็มาที่นี่เพื่อทำหน้าที่เป็นครูสอนพิเศษล่ะนะ
ติ๊งหน่อง
ในที่สุดเสนาธิการร่างสูงก็ตัดสินใจกดออดไปจนได้ …
“อ๊ะ เร็นจิ ! เข้ามาสิ เข้ามาเลย >O<!”
ไม่นานก็มีร่างบางที่แสนคุ้นเคยเปิดประตูออกมาต้อนรับเขา ยานางิพยักหน้ารับพร้อมดันประตูสแตนเลสเปิดเข้าไปด้วยสีหน้าที่พยายามปรับให้เป็นปกติที่สุด
“ทำไมวันนี้มาช้าจังเลยล่ะ ฉันมีแขกจะแนะนำให้เร็นจิรู้จักด้วยแหละ”
“ฉันติดซ้อมมากไปหน่อยน่ะ แขกงั้นหรอ?”
“ใช่แล้วล่ะ ! >O<”
“อืม”
“เง้อ … ทำไมวันนี้ไม่ร่าเริงเลย”
“หืม ? ฉันน่ะหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ เร็นจินั่นแหละ”
“ฉันก็เป็นปกติแบบนี้อยู่แล้ว”
“อ๊ะ ถึงแล้ว !”
ครืด
เมื่อพากันเดินเข้ามาถึงห้องโถงกว้างใหญ่ริงโกะก็เบี่ยงประเด็นทันที มือบางผลักประตูให้เลื่อนออกเผยให้เห็นพ่อ แม่ พี่ชายของริงโกะนั่งอยู่ภายในห้องกว้างแต่ทว่า … ชายร่างสูงอีกคนนึงนี่สิที่เขาไม่คุ้นหน้าคุ้นตาเท่าไหร่นัก?
“อ้าวเร็นจิคุงมาแล้วหรอจ๊ะ ^^” แม่ของริงโกะ
“เข้ามานั่งก่อนสิ” พ่อของริงโกะ
“ไงไอ้หนุ่มหน้าหล่อ” พี่ชายของริงโกะ
“………” ชายปริศนา
เสนาธิการหนุ่มหรี่ตามอง … ก่อนจะพยักหน้ารับแม้จะรู้สึกแปลกๆก็ตามที ขาเรียวยาวของเขาก้าวเข้าไปนั่งในห้องตามเด็กสาวร่างบางเข้าไปก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเบาะ
“เร็นจิคุงจ๊ะนี่คือชิคิ โทวะคุง จะมาเป็นครูสอนพิเศษคนใหม่ของริงโกะน่ะ”
สิ้นคำเอ่ยแนะนำของแม่ริงโกะ เร็นจิก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจทันใด … อะไรนะ ครูใหม่ ?
“แม่ของฉันไม่อยากรบกวนเร็นจิน่ะก็เลยไปวานพี่โทวะมา อีกอย่างฉันจะได้มีเวลาเดตกับพี่โทวะด้วย >O<”
ริงโกะเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม … ไม่มีท่าทางทุกข์ร้อนอะไรเลยซักนิด
“งั้นหรอ แล้วจะยกเลิกการสอนวันนี้เลยรึเปล่าครับคุณน้า”
เสนาธิการหนุ่มเอ่ยปากถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย … แค่สีหน้าเท่านั้น
“โอ้ยยังหรอกจ้ะ โทวะคุงต้องเตรียมตัวเอ็นท์ด้วยน่ะขอรบกวนเร็นจิคุงอีกนิดนึงละกันนะ”
“……. ได้ครับ”
“เร็นจิใจดีที่สุดเลย !! >O<”
ริงโกะโผตัวเข้ากอดเด็กหนุ่มอีกครา ยานางิปรายตามองเธอก่อนจะถอนหายใจน้อยๆแล้วแกะมือบางนั่นออกพลันลุกขึ้นยืนเต็มความสูงทันที
“ถ้างั้นวันนี้ผมขอตัวกลับก่อนละกันนะครับ”
“ง่า … เร็นจิ ไม่ได้นะ วันนี้ต้องสอนฉันก่อน!”
“น้ารบกวนเร็นจิคุงแค่อีกอาทิตย์เดียวเอง ขอนิดนึงนะจ๊ะ”
เสียงรบเร้าต่างเอ่ยเข้ากระทบโสตประสาทของเสนาธิการหนุ่มร่างสูง ยานางิกำหมัดมือแน่นอย่างข่มอารมณ์ … นี่เขาก็เจ็บปวดพอแล้วนะ ….
“… ก็ได้ครับ”
แต่ทว่ายังไงก็ต้องยอมตอบรับออกไป … และคำตอบของเขาทำให้ทุกคนเผยยิ้มได้อีกครั้ง
“งั้นเราไปเริ่มเรียนกันดีกว่านะเร็นจิ !”
ริงโกะลุกขึ้นยืนก่อนจะดึงมือร่างสูงไปจับแล้วดึงพาออกมาจากห้องโถงทันที
ฟึ่บ !
ทว่าเมื่อลับสายตาผู้คนในห้องมาได้แล้วเขาก็ชักมือตนเองกลับทันใด ทำเอาริงโกะต้องหันหน้ากลับมามองการกระทำของร่างสูงด้วยความแปลกใจ
“เร็นจิ … เป็นอะไรไปน่ะ”
“……….. เปล่า ขอโทษที”
คนถูกถามมีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อยจนผิดสังเกตแต่ทว่าเขาก็กลับมาตีสีหน้าปกติดังเดิม …
“ถ้างั้นมาเรียนต่อกัน!”
เห็นมั้ยล่ะ … ริงโกะเคยสนใจเขาที่ไหน
ทั้งคู่พากันเดินมาจนถึงห้องนั่งเล่นซึ่งใช้เป็นที่สอนพิเศษมาได้เกือบเดือนแล้ว
“วันนี้มีการบ้านอะไร”
“ไม่มีหรอก !”
“ถ้างั้นจะให้ติวสอบเลยมั้ย”
“ไม่เอา !”
“งั้นฉันกลับ”
“ง่า … ไม่เอาอ่ะเร็นจิ T^T”
“แล้วเธอจะให้ฉันอยู่ไปทำไม?!”
เป็นครั้งแรก … ครั้งแรกที่ยานางิรู้สึกโมโหขนาดนี้ เขาไม่รู้ว่าควรทำยังไงจนเผลอตวาดใส่เธอจนได้
“เร็นจิ … ?”
“… โทษทีนะ ฉันขอตัวก่อนล่ะ”
เด็กหนุ่มนิ่งไปก่อนจะตัดสินใจเก็บข้าวของใส่กระเป๋าแล้วคว้ามันสะพายไหล่ก่อนจะเดินออกไปทันที แม้จะเหลียวหลังก็ไม่อยากมอง …
“ผมกลับก่อนนะครับคุณน้า”
ไม่วายเมื่อสวนทางกับแม่ของริงโกะเด็กหนุ่มก็โค้งให้เล็กน้อยเพื่อเป็นการบอกลา เขาไม่รอให้หญิงสาวตอบอะไรหากแต่รีบรุดเดินออกมาทันที
ตอนนี้ไม่อยากฟังใครทั้งสิ้น …
ตึก ตึก ตึก ตึก
แม้จังหวะการก้าวเดินก็ผิดเพี้ยนไปเสียตัวเองกลัว … ยานางิยกมือลูบหน้าตนเองอย่างรู้สึกยอมแพ้ ก็แค่ริงโกะจะเปลี่ยนครูสอนคนใหม่ .. ก็แค่แฟนของริงโกะ
ใช่ ! แฟนของริงโกะ ? ! ดูจากสายตา ท่าทางและคำพูดของทุกคน เขาก็ฉลาดพอจะเดาได้แล้วว่าผู้ชายที่ชื่อ ‘ชิคิ โทวะ’ นั่นเป็นอะไรกับริงโกะ
อีกอย่าง .. นี่ยานางิ เร็นจินะ ไม่ใช่คิริฮาระ อาคายะที่จะไม่รู้ว่าสองคนนั้นเป็นอะไรกัน
“……..…”
เด็กหนุ่มร่างสูงกำหมัดมือแน่น .. ไม่ใช่เพราะโกรธแต่เพราะเจ็บใจกับความคิดของตนเอง
เจ็บใจที่คิดว่าอีกฝ่ายมีใจให้ตนเองมาตลอด … ถึงแม้ริงโกะจะบอกว่าชอบแต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะชอบเขาในฐานะแฟนซักหน่อย?
‘งั้นฉันจะเป็นแฟนนายให้ได้เลยเร็นจิ >O<!!!’
แต่แล้วหนึ่งประโยคของเด็กสาวก็ทำเอาเด็กหนุ่มกระตุกอีกครา … แต่ทำไมตอนนั้นริงโกะถึงบอกว่าจะเป็นแฟนของเขาให้ได้กันนะ?
“เธอคิดอะไรอยู่กันริงโกะ ….”
ยานางิเอ่ยพึมพำ … เขาอยากรู้เหลือเกินว่าเธอคิดกับเขาแบบไหนกันแน่
“เอ่อ ….. รุ่นพี่คะ”
“…. !? ….”
เสียงใสจากด้านหลังทำเอาเขาสะดุ้งไปก่อนจะหันขวับกลับไปมองทางต้นเสียงทันที เด็กสาวเจ้าของน้ำเสียงใสผงะไปเล็กน้อยก่อนจะรีบถอยกรูดจากเขาไปถึงสามเก้า
จากสายตาของเขาน่ะนะ …
“ฉ … ฉันทำให้รุ่นพี่ตกใจหรอคะ”
“นึกว่าใครซะอีก มีธุระอะไรรึเปล่า”
ยานางิไม่ได้สนใจจะตอบคำถามของเด็กสาวตรงหน้า หากแต่เขาเลือกจะตัดบทสนทนาไปเสียมากกว่า … ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะมาคุยกับใครนี่นะ
แม้เด็กสาวตรงหน้าจะเป็นญาติของอาคายะ เอสปี 2 ของชมรมเขาก็เถอะ
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันก็แค่เห็นรุ่นพี่ดูท่าไม่ดีก็เลยมาทักทายเท่านั้นเอง”
“งั้นหรอ …”
“…นี่ รุ่นพี่ยานางิ ! ..”
“หืม ?”
“คือ …. ฉันจะบอกรุ่นพี่ว่า ….”
“………………….”
“รุ่นพี่น่ะบ้าที่สุดเลย !! =[ ]=”
น้ำเสียงใสตะโกนใส่หน้าเขาอย่างดัง … ดังมากพอจะทำให้คนแถวนั้นหันมามองกันเป็นแถวก่อนร่างบางจะหอบกระเป๋าแร็กเก็ตบนบ่าวิ่งออกไปทันที
เป็นญาติกับอาคายะ … นิสัยก็เหมือนอาคายะไม่มีผิด
แววตาคมคายของเด็กหนุ่มทอดมองตามแผ่นหลังของเธอไปก่อนจะอดส่ายหัวระอาออกมาไม่ได้
“แปลกคนดีจังนะ”
ทว่า …. ก็เรียกรอยยิ้มเร็นจิมาได้หน่อยนึงแล้วล่ะนะ
To be continued
…………………………………………………………………………………………………………………....................
ความคิดเห็น