คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Sanada Genichirou & Akimoto Pinku Series 2 part 2 : ไม่เข้าใจ?
Sanada Genichirou & Akimoto Pinku
Series 2 part 2 :
“… โมโตะ”
……………………………………………………
………………………………………………
“… กิโมโตะ”
……………………………………………………
………………………………………………
“อากิโมโตะ!!!”
“ต ตื่นแล้วค่ะแม่!!”
“… -_- ….”
น้ำเสียงใหญ่ดังกึกก้องไปทั่วกระท่อมหลังน้อย เด็กสาวที่นอนหลับใหลอยู่ในห้วงภวังค์สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันใด แววตาสีฟ้าระยับกระพริบปริบๆเมื่อจับความได้ถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
“ฟ้ายังไม่สางเลยนะเนี่ยจะรีบปลุกทำไมห๊ะตาบ้า!”
“นี่ขนาดฟ้ายังไม่สางเธอยังแหกปากได้ขนาดนี้เชียว”
เด็กสาวขมวดคิ้วยุ่งมองเด็กหนุ่มอย่างขัดใจเมื่อเห็นเห็นว่าท้องฟ้าภายนอกยังมืดครึ้มไร้แสงอาทิตย์ผิดกับเวลาที่เธอตื่นลิบลับหากแต่ซานาดะกลับเอ่ยย้อนแทงใจดำทำเอาพิงกุหน้าเหวอ
“น … นี่นาย … ชึ! บ้าจริงฉันจะกลับบ้านแล้ว!”
เมื่อเห็นว่าตัวเองเริ่มเถียงร่างสูงตรงหน้าไม่ออกเด็กสาวจึงกระฟัดกระเฟียดลุกขึ้นยืนพรวดพราด ซานาดะเห็นดังนั้นก็ไม่ว่าอะไร เพราะรู้อยู่แก่ใจดีกว่าผู้จัดการสาวที่รู้จักกันมาถึง 3 ปีไม่มีทางกลับบ้านเองตอนฟ้ามืดเวลาตี 4 ขนาดนี้แน่
แอ๊ด …
“…. (- * -) … ( - - ) … ( - A - ;;; ) …”
“หึ … - - ก็รีบกลับไปสิมัวรออะไร”
ซานาดะกอดอกมองพิงกุ ร่างสูงเลิกคิ้วพลางมองเด็กสาวด้วยสายตาคมสุดกวนประสาทนั่น พิงกุหันมาขมวดคิ้วใส่เด็กหนุ่มอย่างหมั่นไส้ก่อนทำใจกล้าเดินออกไป … ถึงจะเป็นสถานที่เปลี่ยวยังไงก็ต้องกลับบ้านไปก่อน แม้ทั้งสองคนจะโทรไปบอกครอบครัวแล้วก็ตามว่าคืนนี้จะไม่กลับบ้านหากแต่ยังไงคนทางบ้านคงต้องเป็นห่วงอยู่ดี
“ล … แล้วนายจะไม่กลับบ้านรึไงเดี๋ยวคุณตาก็เป็นห่วงเอาหรอก”
“ปกติเธอเคยสนใจเรื่องของฉันด้วยรึไง - -…”
“… ย … ยังไงนายก็เป็นคนในชมรมนี่นา ในฐานะผู้จัดการก็แค่ไม่อยากให้นายเป็นเด็กดื้อ”
เด็กสาวตู่มั่วออกไปเรื่อยเปื่อย … เรื่องการใช้ไหวพริบแถน่ะของถนัดอยู่แล้ว หากแต่เด็กหนุ่มกลับมองออกโดยง่าย ซานาดะไม่ได้ตอบอะไร มือใหญ่คว้าหมวกสีดำเข้าสวมหัวก่อนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินผ่านเด็กสาวออกไปนอกกระท่อมทันที
“นายจะไปไหนน่ะตาบ้า?!ด … เดี๋ยวสิรอฉันด้วยเก็นอิจิโร่”
เมื่อเห็นว่าร่างสูงเอาแต่เดินดุ่มๆไปอย่างเดียวเด็กสาวจึงได้แต่วิ่งตามไปโดยไม่ลืมหันมาปิดประตูกระท่อมแล้วโค้งให้ด้วย(มารยาทดี - v - :มิจจี้)
‘เอ … ทางนี้มันคุ้นๆนะ’
เด็กสาวเริ่มฉุกคิดเมื่อเดินตามซานาดะมาตามทางเรื่อยๆ แววตาสีฟ้าเหล่มองร่างสูงข้างๆที่ไม่ยอมปริปากพูดอะไรมาได้สักพักนึงแล้ว พิงกุจึงตัดสินใจสะกิดมือใหญ่นั่นเบาๆจนซานาดะก้มมอง
“ทางกลับบ้านนายมันทางนี้หรอ…ฉันจำได้ว่านี่มันทางกลับบ้านฉันนี่นา”
เสียงใสเอ่ยถามออกไป ซานาดะจึงกระแอมไอเบาๆเล็กน้อยก่อนหันใบหน้าคมคายเสมองไปทางอื่นแทน
“ฉันก็กลับบ้านทางนี้ได้เหมือนกัน”
พิงกุเลิกคิ้วมองร่างสูงอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง … นี่ซานาดะกำลังจะไปส่งเธอสินะ ?
“นายกำลังจะไปส่งฉันล่ะสิท่าน่ะ ~”
“ไร้สาระ - -*”
“จริงอ่ะ?!แต่ทางนี้มันไกลกว่าบ้านนายไม่ใช่หรอ”
“แล้วเธอกลับทางนี้ได้คนเดียวรึไง”
“ก็ปกตินายไม่ได้กลับบ้านทางนี้นี่นาก็เลยสงสัย ~ อ๊ะ เดี๋ยวสิเก็นอิจิโร่อย่าเดินหนีสิยะ!”
ซานาดะขมวดคิ้วนิ่งพลางรุดเดินหนีร่างบางทันทียิ่งรู้จักกันมากก็ยิ่งรู้ดี พิงกุเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งตามไปประกบข้างร่างสูงอีกครา นิสัยปากไม่ตรงกับใจแบบนี้เธอเจอมาตั้งแต่สมัยปี 1 แล้วล่ะกับคนคนนี้น่ะ
………………………………………………………………………………………………………………..
ต่อมา
ตึก ตึก ตึก ตึก
“แฮ่ก … แฮ่ก … แฮ่ก”
แอ๊ด
“ข … ขอโทษที่มาสายนะยูคิมูระคุง!!”
“… - - ….”
พิงกุก้มลงหอบเหนื่อยราวกับไปวิ่งมาราธอนร้อยกิโลเมตรมา หลังจากซานาดะไปส่งถึงบ้านแล้วเธอก็กลับขึ้นไปนอนต่อ จนมาตื่นเอา 7 โมง กว่าจะจัดการกับตัวเองแล้วมาถึงที่โรงเรียนก็ใช้เวลากว่า 10 นาที พอมาถึงก็พบกับร่างสูงรองกัปตันชมรมยืนกอดอกตีสีหน้าเคร่งขรึมเป็นเอกลักษณ์ยืนอยู่
“อ้าว … ยูคิมูระคุงไม่อยู่หรอ?”
“วันนี้หมอนั่นไม่ซ้อมตอนเช้า”
“เห … งั้นหรอเนี่ย”
เมื่อเข้าใจกระจ่างแจ้งถึงการหายตัวไปของกัปตันชมรมพิงกุจึงพยักหน้ารับหงึกหงักพลางเนียนเดินผ่านร่างสูงกว่าตนราว 20 เซนเข้าไปในชมรม
“เดี๋ยวก่อน!”
“อ .. อะไรเล่า?”
“ทำไมเธอถึงมาสาย”
“ชึ นายจะอยากรู้ไปทำไมอ่ะมันชีวิตของฉันนะ”
“แต่เธอเป็นผู้จัดการชมรมควรจะมีความรับผิดชอบให้มากกว่านี้!”
“ใครอยากเป็นกันยะ!ถ้ายานางิคุงไม่มาขอร้องฉันก็ไม่เป็นให้หรอก!”
“แต่ยังไงตอนนี้เธอก็คือผู้จัดการชมรมเพราะงั้นความรับผิดชอบต่อชมรมเธอต้องรู้ดีที่สุด!”
“อะไร ฉันคือผู้จัดการชมรมนะไม่ใช่แม่บ้านจะต้องคอยมาก่อนพวกนายตลอดเวลาน่ะ!”
“ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงไม่ลาออกไปซะตั้งแต่ทีแรกห๊ะ!?”
“อ๋อ … นายต้องการแบบนี้ตั้งแต่แรกใช่มั้ย?!”
“หยุดทั้งสองคนนั่นแหละ!”
เมื่อการโต้วาทีเริ่มบานปลายเฉียดการทะเลาะเบาะแว้ง เสนาธิการชมรมซึ่งนั่งฟังอยู่นานจึงเอ่ยปากตะโกนเสียงดังขึ้น เป็นเวลาเดียวกับที่คิริฮาระน้องเล็กของชมรมมาถึงพอดี เด็กหนุ่มหัวหยิกจึงไม่กล้าเอ่ยทักทายเสียงเจื้อยแจ้วอย่างเช่นทุกวัน
“ไม่เอาน่าซานาดะ .. ใจเย็นหน่อยสิ”
ยางิวเดินเข้ามาตบไหล่ซานาดะเบาๆเป็นการเตือนสติจักพรรดิของชมรมที่อารมณ์ครุกกรุ่นไม่เป็นท่าหากแต่ซานาดะกลับปัดมือเพื่อนตนออกแล้วเดินเข้าไปในห้องชมรมอย่างหัวเสีย พิงกุขมวดคิ้วมองตามแผ่นหลังกว้างนั่นอย่างไม่เข้าใจ … ทำไมซานาดะชอบเอาคำว่า ‘ผู้จัดการ’ มาบีบเค้นเธออยู่เรื่อยเลยนะ
“ฮายะ ไปวิ่งรอบสนาม 20 รอบซะ”
“ม … เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นอ่ะผู้จัดการ”
“นี่ไม่ใช่เรื่องของนาย ไปวิ่งรอบสนามเดี๋ยวนี้!”
“ปุริ … โหดวุ้ย”
พิงกุตวาดเสียงลั่นชมรม คิริฮาระสะดุ้งเฮือกก่อนพยักหน้าแล้วรีบกุลีกุจอไปวิ่งรอบสนามตามคำสั่งของผู้จัดการสาวที่กำลังโกรธจัดทันที นิโอที่เผลอสะดุ้งตามกับน้ำเสียงของพิงกุจึงเอ่ยพึมพำกับตนเองเบาๆ
“น้ำหน่อยมั้ยอากุจัง”
เมื่อเห็นว่าพิงกุเดินมานั่งข้างตนที่เก้าอี้ข้างคอร์ดสนาม อัจฉริยะแห่งชมรมจึงโบกมือทักทายพลางเป่าหมากฝรั่งสีเขียวในปากตนไปด้วยก่อนจะส่งน้ำเปล่าขวดใสเย็นเฉียบให้เด็กสาว
“ไม่เป็นไรหรอกมารุอิคุง ขอบใจนะ”
หากแต่พิงกุกลับปฏิเสธออกไปก่อนหันไปเผยยิ้มบางที่ดูออกจะฝืนหน่อยๆให้เด็กหนุ่ม มารุอิมองรอยยิ้มนั่นเล็กน้อยก่อนวางขวดน้ำนั่นข้างตนแล้วหันไปสนใจนิโอและยางิวที่ซ้อมกันอยู่ในคอร์ดแทน
“ผู้จัดการ ไปซ้อมกับฉันหน่อยมั้ยเผื่อจะอารมณ์ดีขึ้น”
“อ๊ะ เอาสิ ! ฝากด้วยนะแจ็กกัลป์คุง”
“ฉันขอไปดูหน่อยละกัน ไปด้วยกันมั้ยยานางิ?”
เด็กหนุ่มเชื้อชาติบราซิลเดินเข้ามาเอ่ยชวนผู้จัดการสาวไปซ้อมซึ่งเธอก็พยักหน้ารับแล้วหยิบกระเป๋าแร็กเก็ตบนตักขึ้นสะพายไหล่ มารุอิจึงลุกขึ้นยืนเพื่อจะไปดูการฝึกซ้อมโดยหันไปชวนยานางิซึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้ยาวอีกตัว
“ไม่ล่ะ ฉันว่าจะไปดูเก็นอิจิโร่ซักหน่อย”
“หรอ งั้นฝากด้วยนะ”
ยานางิเอ่ยปฏิเสธพลางปิดสมุดโน้ตของตนเมื่อจดข้อมูลล่าสุดเสร็จแล้วลุกขึ้นยืนเดินเข้าไปในห้องของชมรมตามซานาดะไป มารุอิพยักหน้ารับก่อนเดินตามแจ็กกัลป์และพิงกุไปที่คอร์ดสนามข้างคอร์ดของยางิวและนิโอที่ดูท่าว่าจะไม่มีใครยอมใครกันซักที
“ฮายะ เดี๋ยวตอนเย็นน่ะมาเจอกับฉันหน่อยนะ”
“อ๊ะ ? ! เอาเด้ผู้จัดการ !”
พิงกุที่กำลังเตรียมแร็กเก็ตเอ่ยขึ้นกับคิริฮาระที่นั่งพิงลูกกรงเหล็กของชมรมอยู่ข้างคอร์ดของตน เจ้าเด็กแสบเผยรอยยิ้มร่าออกมาทันทีซึ่งเด็กสาวก็พยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปในคอร์ดเพราะแจ็กกัลป์กำลังยืนรออยู่โดยที่มารุอิยืนเป่าหมากฝรั่งอยู่ข้างคิริฮาระที่นั่งอยู่
“อากุจังเนี่ยร้ายกาจเสมอเลยน้า”
“นั่นสิครับรุ่นพี่มารุอิอีกหน่อยคงเก่งกว่ารุ่นพี่มารุอิแหงเลย”
“ปากเสีย อัจฉริยะอย่างฉันน่ะไม่มีทางแพ้หรอก”
ป้าป!
“โอ้ย .. T^T”
………………………………………………………………………………………………………………
ทางด้านยานางิและซานาดะ …
แอ๊ด ปัง
ขณะที่พิงกุและแจ็กกัลป์ฝึกกันอยู่ยานางิซึ่งผละตัวมาหาซานาดะจึงถือวิสาสะเปิดประตูชมรมเข้าไปโดยไม่ลืมจะปิดมันลงก่อนทอดสายตามองเพื่อนตนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องของชมรม
“นายโอเครึเปล่าเก็นอิจิโร่”
“ยานางิเรอะ …”
“อืม ฉันเอง”
ซานาดะปรายตามองเพื่อนของตนเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามไป ยานางิจึงพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปนั่งข้างๆจักพรรดิหนุ่มที่ดูใจเย็นลงมากแล้ว
“ทำไมนายถึงพูดกับอากุแบบนั้นล่ะ”
“….. ฉันก็ … ไม่รู้”
“หืม … ?”
ยานางิหันมองเพื่อนของตนที่ดูแปลกไป ซานาดะถอนหายใจก่อนถอดหมวกสีดำบนหัวตนออกแล้ววางลงข้างตัวแทน
“ไม่มีอะไรหรอก”
“บอกฉันมาได้นะ เก็บไว้คนเดียวมันไม่ดีหรอก”
“……………………………”
“… ฮึ?”
“ฉันควรจะไปขอโทษรึไง”
“นายคิดว่าไงล่ะ”
“……………อืม………..”
“…. อืม ? หมายถึงอะไร ….”
“ฉันว่าฉันได้คำตอบแล้วล่ะ”
ซานาดะหยิบหมวกของตนขึ้นมาสวมหัวอีกคราก่อนลุกยืนเมื่อเสียงออดเข้าเรียนดังขึ้น ยานางิมองตามแผ่นหลังของเพื่อนตนที่เดินออกไปจากห้องชมรมก่อนเผยยิ้มบาง
“ตอนเย็นอีกล่ะสิ … ฟอร์มเยอะจริงนะ”
To be continued
.......................…………………………………………………………………………………………………………………
คู่นี้ถูกรีเควสจ้า 5555 อาจจะแต่งคู่นี้เร็วกว่าคู่อื่นน้า > < อยากรีเควสคู่ไหนอีกบอกมาได้จ้า
มาดูไปดูมารุ่นพี่ซานาดะเนี่ยอารมณ์ร้อนไปนิดเนอะ พิงกุจังก็ใช่ย่อย
ต้องให้รุ่นพี่ยานางิเตือนสติตลอดเลย ไม่ไหวเลยจริงๆสองคนนี้เนี่ย :'p
ความคิดเห็น