คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Yanagi Renji & Shiroyume Rinko Series 3 part 1 : ครูพิเศษ
Yanagi Renji & Shiroyume Rinko
Series 3 part 1 : ครูพิเศษ
“ริงโกะ!ตกวิชาเคมีอีกแล้วหรอ!”
น้ำเสียงของหญิงสาวมีอายุดังขึ้นลั่นห้อง ทำเอาเด็กสาวเจ้าของต้นเหตุอุดหูแทบไม่ทัน ริงโกะเผยยิ้มแห้งให้คนเป็นแม่ก่อนตีหน้าหงอใส่ทันใด
“โถ่แม่คะก็มันยากนี่นา ~”
“ไม่ไหวแล้วนะเราสงสัยต้องให้เร็นจิคุงช่วยซะแล้วสิ”
หญิงสาวมีอายุขมวดคิ้วทำหน้าดุใส่ลูกสาวก่อนวางกระดาษข้อสอบวิชาเคมีที่มีคะแนน 15 เต็ม 100 ไว้บนโต๊ะ … และคำพูดของคนเป็นแม่ทำเอาเด็กสาวงุนงงสงสัยขึ้นมาในทันที
ริงโกะวิ่งไปเกาะแขนมองแม่ของตนที่กำลังจะเดินออกจากห้องไปก่อนจ้องหน้าแม่เธอนิ่ง
“เดี๋ยวค่ะแม่!ใครคือเร็นจิหรอคะ?”
“เอ้า ก็เร็นจิคุงไงล่ะลูกชายของเพื่อนแม่เองแหละ”
“แล้วแม่เอาอะไรรับประกันว่าหมอนั่นจะช่วยริงโกะได้ล่ะคะ ( -3-)”
คำพูดของลูกสาวทำเอาคนเป็นแม่ต้องตีแขนน้อยๆนั่นด้วยความหมั่นไส้ ริงโกะเบะปากแล้วขมวดคิ้วใส่แม่ทันทีทำเอาหญิงสาวอดจะจิ้มหน้าผากลูกของตนแรงๆซ้ำไม่ได้อีกครา
“ฟังนะ เร็นจิคุงน่ะเค้าทั้งหล่อ ทั้งฉลาด ฉลาดกว่าลูกเยอะมากเลยล่ะริงโกะโดยเฉพาะเรื่องการคำนวณน่ะถือเป็นที่หนึ่งของโรงเรียนเลยนะจะบอกให้”
“โหย ริงโกะเองก็เก่งคณิตนะคะสอบได้ที่หนึ่งของชั้นเรียนตลอดด้วย ( -3-)”
“คณิตก็อยู่ส่วนคณิตแต่ลูกน่ะอ่อนสมการเคมี ดูคะแนนซิทุเรศจริงๆเลย!”
“แม่คะ นี่ริงโกะเป็นลูกแม่นะ =[ ]=!!”
“ไม่รู้ไม่ชี้ แม่จะโทรไปขอร้องเร็นจิคุงให้มาติวพิเศษให้ล่ะ”
“แม่อ่ะ!”
ผู้เป็นแม่ขยิบตาให้เด็กสาวอย่างผู้ชนะก่อนจะเดินลั้นลาออกไป ริงโกะได้แต่มุ่ยหน้าอยู่ในห้องของตัวเองต่อก่อนจะหยิบกระดาษข้อสอบสมการเคมีมาดูอีกครั้ง
“ยังไงฉันก็เกลียดสมการเคมี เฮ้อT^T!”
…………………………………………………………………………………………………………………
ตกเย็นของวันถัดมา …
“กลับมาแล้วค่า!”
น้ำเสียงใสตะโกนบอกบุคคลในบ้านตามมารยาทอย่างที่ทำทุกวัน เด็กสาวเปิดประตูเข้าไปในบ้านแล้วปิดมันลงก่อนจะถอดรองเท้าวางบนชั้นให้เรียบร้อย
“เอ .. แม่ไม่อยู่หรอ”
เมื่อเห็นว่าบ้านเงียบสงัดปราศจากเสียงตอบรับ เด็กสาวเรือนผมสีเหลืองทองก็กวาดแววตาสีเขียวสดใสของตนมองหาผู้เป็นแม่ทันที ปกติพ่อของเธอกลับบ้านดึกอยู่แล้วจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก
“ไม่อยู่ละมั้ง”
เด็กสาวเอ่ยกับตัวเองก่อนจะเดินขึ้นไปบนบันไดซึ่งทอดยาวไปถึงชั้นสอง
ติ๊งหน่อง ~ !
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นทำเอาริงโกะชะงักจากการเดินทันที เด็กสาวทอดสายตามองไปทางประตูก่อนเดินลงมาวางกระเป๋านักเรียนที่โต๊ะเล็กข้างบันได
“มาแล้วค่า!”
แอ๊ด
“… o___o….”
เมื่อเปิดประตูออกไปต้อนรับเธอก็พบกับเด็กหนุ่มหน้าตี๋ร่างสูงในชุดยูนิฟอร์มนักเรียนชายของสาธิตริคไค เส้นผมสีน้ำตาลเข้มรับกับจมูกโด่ง ริมฝีปากน่าดึงดูดและแววตาที่ตี๋จนมองไม่เห็นสีตาราวกับกำลังหลับตานั้นกำลังจ้องมองมาทางเธอ
“น … นายเป็นใครอ่ะ”
“… แม่ของเธอฝากความหวังไว้กับฉันจนถึงสอบปลายภาค”
“ห๊า ? !!”
“ขอรบกวนด้วย …”
สิ้นคำประกาศิตของเด็กหนุ่มแววตาของเด็กสาวก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ เร็นจิถือวิสาสะเดินเข้าไปในบ้านของเด็กสาวเมื่อเอ่ยปากขออนุญาตเรียบร้อยแล้ว ริงโกะเองก็เผลอถอยกรูดให้เด็กหนุ่มร่างสูงก่อนเธอจะกระพริบตาปริบๆเรียกสติให้มือปิดประตูลงแล้วคว้าบ่ากว้างของยานางิไว้ทันที
“นายจะบ้าหรอนายเข้าผิดบ้านแล้วย่ะ >O<!!”
“จากข้อมูลของฉัน … นี่คือบ้านของเธอ”
“ก็บอกว่าไม่ใช่ไงเล่า >O<!!”
“ถ้างั้นก็บ้านของพ่อเธอ”
“… > O < ….. = O = …”
คำพูดของยานางิทำเอาริงโกะหน้าเหวอ … หากแต่เด็กหนุ่มไม่สนใจ เขาเดินเข้าไปในห้องรับแขกของบ้านก่อนริงโกะจะตบหัวเรียกสติตัวเองคืนมาแล้วตามเด็กหนุ่มเข้าไป
“สมการเคมีสินะ”
“ม … มาถึงก็จะเรียนเลยหรอ = A =”
“… อืม ?”
“… เหอ (￣▽￣;) …”
ริงโกะร้องเสียงหลงทันใด ยานางิมองท่าทางของเธอเล็กน้อยก่อนหยิบสมุดโน้ตของตัวเองขึ้นมาแล้วกางมันตรงหน้าของเด็กสาว ริงโกะตีสีหน้างงเล็กน้อย
“อ อะไรอ่ะ?”
“สูตรสมการเคมีถ้าเธอจำหมดเธอก็จะทำได้”
ยานางิอธิบายพลางมองหน้าเด็กสาวไปด้วย ริงโกะผงกหัวรับหงึกหงักก่อนหยิบสมุดโน้ตเล่มน้อยของเด็กหนุ่มขึ้นมาแล้วขมวดคิ้วมองมันอย่างฉงนใจ
“ทำไมมันไม่เหมือนที่เรียนเลยล่ะ?”
“เพราะนี่คือสูตรที่ฉันย่อเอง”
“ห๊า ? !! O[ ]O”
“หืม ? ….”
“ป …เปล่าอ่ะ (T д T ;;; )”
เด็กสาวแทบจะกินสมุดโน้ตนี่เข้าไปทั้งเล่มด้วยความอิจฉา เชื่อแล้วว่าคนตรงหน้าเก่งจริงอย่างที่แม่เธอเคยพูดเอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นท่าทาง คำพูดหรือนิสัยที่ดูมีหลักการเป็นเอกลักษณ์ของยานางิเสมอ
“ไปเอากระเป๋าของเธอมาสิ - - …”
“ห๊ะ ? เอามาทำไม o w o”
“ก็ถ้าไม่เอามาจะเรียนยังไง - -* …”
“ …. นั่นสิ?! งั้นรอแปปนะ (´□｀。) ”
เมื่อเด็กสาวลุกไปยานางิก็อดจะส่ายหัวระอากับท่าทีของเธอไม่ได้ เด็กหนุ่มไล้สายตามองสูตรเคมีในสมุดโน้ตของตนที่ลงทุนย่อไว้ตั้งแต่เมื่อคืนวานหลังจากที่แม่ของเด็กสาวโทรไปขอร้องเมื่อเย็นวานนี้ …
“มาแล้ว ~ นายชื่อเร็นจิสินะ?!”
“…. อืม ใช่ .. ยานางิ เร็นจิ”
ริงโกะเอ่ยทักทายอีกคราพลางถือกระเป๋านักเรียนของตัวเองเข้ามาด้วย เด็กหนุ่มพยักหน้ารับพลางมองเด็กสาวที่นั่งลงตรงหน้าตน … ‘หน้าตาก็น่ารักดีหรอก … แต่ทำไมถึงได้ต๊องขนาดนี้นะ …’
“ฉันชิโระยูเมะ ริงโกะนะยินดีที่ได้รู้จัก! > <”
“ฉันรู้แล้วล่ะนะ”
“บุ่ย ..=3=”
ยานางิเอ่ยตอบอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่ ก่อนเด็กหนุ่มจะหยิบปากกาขึ้นมาแล้วเคาะหัวเด็กสาวที่ตีหน้าบูดใส่เขาหลังจากที่เอ่ยตอบไปอย่างไม่เป็นท่าแบบนั้น
“วันนี้ให้จดสูตรไปนั่งท่องก่อนละกัน”
“จริงหรอ?! *O*”
จากที่กุมหัวเปลี่ยนมาทำตาเป็นประกายใส่เด็กหนุ่มแทน ยานางิมองท่าทีของเด็กสาวก่อนพยักหน้าตอบรับเบาๆ
“แต่จนกว่าจะ 6 โมงเย็นฉันถึงจะกลับ”
“ง่า … แล้วแม่ฉันล่ะ เดี๋ยวแม่ฉันก็กลับมา T 3 T”
“แม่เธอจะกลับมา .. หลังฉันกลับแล้ว”
“นายจะรู้ได้ไงเป็นนักพยากรณ์หรอ =[ ]=!!”
“จากข้อมูลของฉัน … ความเป็นไปได้ 100 เปอร์เซ็นต์”
คำพูดของยานางิทำเอาริงโกะหน้าบูดอีกครา เด็กหนุ่มจึงเหยียดนิ้วไปที่สมุดโน้ตของตน
“จดซะ … แล้วจำไว้”
“ชึ .. ก็ได้ =3=!!”
ริงโกะสะบัดหน้าใส่ยานางิก่อนจะหยิบสมุดเลกเชอร์ตัวเองออกมาจากกระเป๋าแล้วหยิบกล่องดินสอออกมาก่อนปากกาแท่งน้อยสีเหลืองจะถูกเปิดออกแล้วจดยิกลงไปที่สมุดทันที
ผ่านไป 5 นาที …
“เสร็จแล้ววว >O< ~!!”
ริงโกะชูมือสองข้างขึ้นแล้วมองหน้าเด็กหนุ่มซึ่งยานางิที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ก็ลดหนังสือลงแล้วทอดสายตามองไปที่สมุดของเด็กสาวก่อนจะพยักหน้ารับ
“นี่เร็นจิ … นายเล่นเทนนิสด้วยหรอ?”
“อืม … “
“นายเล่นเทนนิสแบบไหนอ่ะ?”
“เทนนิสข้อมูลน่ะ”
“แล้วมีสาวๆมาจีบนายบ้างมั้ย > <”
“…. -_- ….”
คำถามล่าสุดของคนตัวเล็กทำให้เร็นจิต้องหยุดอ่านหนังสือในมือแล้วหันไปสนใจเจ้าของคำถามแทน ริงโกะเห็นดังนั้นจึงเผยยิ้มแซว
“ก็นายหล่อออกถึงจะตี๋ไปหน่อยก็เถอะ ไม่เห็นต้องเขินเลย > <!”
“ถามไปทำไม เธอชอบฉันรึไงฮึ ?”
ยานางิได้ยินคำชมดังนั้นจึงถามย้อนคืนไปบ้างพลางเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำเอาริงโกะหน้าขึ้นสีระเรื่อที่แก้มเล็กน้อย เด็กสาวขมวดคิ้วยุ่งแล้วปิดสมุดโน้ตตัวเองเอื้อมไปตีเข้าที่แขนของยานางิทันทีหากแต่เด็กหนุ่มกลับยกแขนหลบแล้วอ่านหนังสือต่อ
“เชอะ แม่ฉันให้นายมาสอนไม่ใช่หรอ =[ ]=!”
“หน้าที่ของเธอตอนนี้คือท่องสูตรที่ฉันให้จด”
“นายจะอู้สินะ!=[ ]=”
“ถ้าเธอจำสูตรไม่ได้สอนดีแค่ไหนก็ไม่เข้าหัวหรอก”
เด็กหนุ่มเอ่ยพลางอ่านหนังสือในมือตนไปด้วย หากแต่มันกลับทำให้เด็กสาวอ้าปากค้าง
“ฮึ่ยยย ตาบ้าเร็นจิอ่ะ! แบร่ TbT ”
“ - - …”
ริงโกะฮึดฮัดก่อนแลบลิ้นใส่ยานางิอย่างหมั่นไส้ ตอนนี้เด็กสาวเชื่อเต็มอกแล้วว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าฉลาดจริงเพราะเขาสามารถเถียงเธอได้ทุกคำพูดและมีเหตุผลยกมาประกอบเสมอ
“ก็ได้ๆ ฉันจำสูตรก็ได้! =*=”
เมื่อเห็นสายตาดุๆจากเด็กหนุ่มตรงหน้าเด็กสาวก็กระฟัดกระเฟียดหยิบสมุดโน้ตตัวเองมากางออกตรงหน้าคนตัวสูงแล้วนั่งท่องจำไปอย่างว่าง่าย
“ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามแล้วกัน”
“ทุกตรงเลย =3=”
“งั้นฉันจะบอกให้”
“เอาจริงอ่ะ?!บอกทั้งหมดน่ะหรอ”
“อืม ก็มันหน้าที่ของฉัน - -…”
“นายไม่เข้าใจคำว่าล้อเล่นหรอยะ T^T”
“ฉันเข้าใจว่ามันคือการประชดน่ะ”
“นายก็เลยประชดตอบ?!”
“เปล่า … ก็เธอประชดฉันเพราะไม่เข้าใจก็จะทำให้เข้าใจไงล่ะ”
“จริงๆฉันไม่ได้อ่านด้วยซ้ำแค่นั่งมองตบตานาย o v o”
“ฉันถึงได้รู้ไงว่าเธอประชด”
“… =[ ]=….”
คำพูดทุกประการของยานางิ เร็นจิทำเอาริงโกะอ้าปากค้างอีกครา เพราะเขาสามารถโต้ตอบเธอได้ทุกคำ ทุกประโยค … คนฉลาดรู้เท่าทันเธอแบบนี้มาอยู่ด้วยแล้วมันจะดีจริงๆรึเปล่านะ ?
‘แม่คะ … แม่เอาไอ้บ้าสุดฉลาดนี่ไปไกลๆริงโกะได้มั้ย T^T’
ริงโกะเริ่มงอแงซะแล้วสิ … ก็ยานางิน่ะ… ฉลาดเกินไปแล้ว …
To be continued
.......................…………………………………………………………………………………………………………………
ความคิดเห็น