Time To Kill Nazi - ข้ามเวลาฆ่านาซี

ลำดับตอนที่ #7 : ความลับ (อ่านให้จบนะคร้าบ)

พวกของนาวินเข้ามาในบ้าน ซึ่งแคทเทอรีนเตรียมขนมปังและนมให้พวกเขาทานเพื่อคลายหิว ระหว่างที่พวกของนาวินกำลังนั่งทานอะไรกันอย่างเอร็ดอร่อย แคทเทอรีนก็ไปนั่งคุยกับอเล็กซ์อีกด้านหนึ่ง เนื่องจากเธอดีใจมากที่เจอยายทวดของเธอ

แคทเทอรีน : หนูจ๊ะ ฉันถามอะไรหน่อยสิ ทำไมหนูถึงนามสกุลเหมือนฉันเลยหล่ะ

อเล็กซ์ : คือว่า หนู ถ้าหนูพูดไปคุณคงจะไม่เชื่ออ่ะค่ะ

แคทเทอรีน : บอกมาเถอะ ฉันรับได้จ๊ะ ฉันไม่ว่าอะไรหนูหรอก

อเล็กซ์ : คือหนู มาไกลมาก มากเกินกว่าที่คุณจะรู้หน่ะค่ะ // แคทเทอรีนอึ้งไปพักนึง 

แคทเทอรีนเอามือเธอมากุมมืออเล็กซ์ไว้

แคทเทอรีน : หลานอยู่ที่นั่นสบายดีนะ

อเล็กซ์ : คุณ คิดว่าฉันเป็นเหรอคะ

แคทเทอรีน : ไม่รู้สิ แต่แววตาของเธอและความรู้สึกของฉัน รู้สึกว่าเธอมีอะไรที่ตรงใจกับฉันบางอย่างหน่ะ

อเล็กซ์ : วันหนึ่งคุณจะรู้เองค่ะ แต่ตอนนี้หนูขอกอดคุณก่อนได้หรือเปล่าคะ // อเล็กซ์เข้าไปกอดแคทเทอรีนพลางน้ำตาไหล แคทเทอรีนก็โอบกอดอเล็กซ์ไว้

ทางด้านของพวกนาวิน ที่กำลังนั่งกินอะไรกันอยู่ ก็สงสัยว่าอเล็กซ์ไปนานจัง

นาวิน : ทำไมสองคนนั้นเขาคุยกันนานจังเลยอ่ะ

โซเซีย : นั่นสิ ฉันเห็นอเล็กซ์ท่าทางแปลกๆตั้งนานแล้วนะ

ธิน : จะเอาอะไรนักหนาเนี่ยพวกนาย กินก่อนดีกว่า

โอ๊ค : นั่นดิ ขนมปังที่นี่อร่อยจริงๆเลยนะเนี่ย ว่ามั้ย

เอม : นั่นสิพี่ อร่อยมากๆ นมนี่ก็อร่อยมากๆเหมือนกัน รสหวานนิดๆด้วย

แซค : เออนี่ดไวด์ แล้วโรงงานที่ว่าเนี่ยอยู่อีกไกลหรือเปล่าอ่ะ

ดไวด์ : ไม่ไกลหรอก อยู่ข้างหลังซอยนี่นี่เอง

ในขณะเดียวกัน อเล็กซ์กับแคทเทอรีนก็กลับมาออกมาจากห้องพวกเขาพอดี

นาวิน : อ้าว อเล็กซ์ เพิ่งจะมางั้นเหรอ

แคทเทอรีน : นี่พวกเธอ มีที่พักในโปแลนด์กันหรือยังจ๊ะ

โซเซีย : ยังเลยครับ เรายังหาไม่ได้เลย

แคทเทอรีน : ตายจริง ถ้างั้นพวกเธอพักกันอยู่ที่นี่ก่อนก็ได้นะ

โอ๊ค : ขอบคุณมากครับ คุณใจดีจังเลย

แคทเทอรีน : นิดหน่อยจ้ะ อเล็กซ์เขาขอเอาไว้หน่ะ

แซค : เออนี่ ว่าแต่พวกคุณสองคนเป็นอะไรกันครับ

อเล็กซ์ : ก็ ญาติห่างๆหน่ะ จะถามอะไรนักหนาเนี่ย // แคทเทอรีนส่งสายตาให้อเล็กซ์เหมือนจะเป็นนัยอะไรซักอย่าง

ธิน : โอเคครับ ยังไงก็ขอบคุณมากๆนะครับ

หลังจากที่พวกเด็กๆทานอาหารกันเสร็จ พวกเขาก็เร่งไปยังโรงงานที่ดไวด์บอก แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีชายคนหนึ่งมาทักทายโซเซีย ซึ่งนั้นก็คือออก้านั่น

ออก้า : โซเซีย

โซเซีย : ออก้า นึกว่านายกลับไปแล้วซะอีกเนี่ย

ออก้า : ฉันมาพักที่นี่ก่อหน่ะ อีกไม่นานฉันก็จะกลับไปแล้ว

นาวิน : นายจะไปที่ไหนหล่ะ

ออก้า : มอสโควครับ เออนี่โซเซีย ฉันต้องไปแล้ว แล้วเจอกันนะ // ออก้าเดินออกไปอีกทางหนึ่ง โซเซียก็ได้แต่มองหลังตามเขาไป

โอ๊ค : นี่ รู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย

โซเซีย : ก็ ฉันช่วยเขาไว้ตอนอยู่ที่เยอรมันหน่ะ ไปกันต่อเถอะ

พวกเขาไปกันต่อเรื่อยๆ จนมาถึงโรงงานแห่งหนึ่ง ซึ่งพวกเขาก็เข้าไปหาผู้จัดการของโรงงานนั้น

ดไวด์ : คุณลินดาครับ

ลินดา : อ้าว ดไวด์ ฉันกำลังรออยู่พอดีเลย // ดไวด์ยื่นจดหมายของจอร์จี้ให้กับลินดาได้อ่าน

ดไวด์ : คุณจอร์จี้อยากให้คุณอ่านนี่อ่ะครับ // ลินดาอ่านจนจบ จากนั้นก็เก็บจดหมายไป

ลินดา : ฉันเสียใจด้วยนะ คุณจอร์จี้ไม่น่าต้องมาเจออะไรแบบนี้เลย ว่าแต่พวกเขาคือคนที่คุณจอร์จี้บอกใช่หรือเปล่าหน่ะ

ดไวด์ : ใช่ครับ ตัวจริงเสียงจริงเลยครับ // ดไวด์แนะนำตัวคนอื่นๆให้ลินดาฟัง

ลินดา : โอเคจ้ะทุกคน เดี๋ยววันพรุ่งนี้มาเริ่มงานได้เลยนะ วันนี้ฉันอยากให้พวกเธอไปพักผ่อนกันก่อนนะ

นาวิน : ขอบคุณมากครับ // พวกเด็กๆกลับไปที่บ้านของแคทเทอรีนเพื่อพักผ่อน และเตรียมเริ่มงานสำหรับวันถัดไป

วันแข่งขันแรลลี่ยุโรป พวกของเทราน์เนอร์เตรียมพร้อมรถมาเป็นอย่างดี ในสนามมีผู้ชมเข้ามาชมมากมาย แม้กระทั่งผู้นำของเหล่าประเทศในยุโรปก็เข้ามาร่วมชมด้วย

วิคเตอร์ : พร้อมนะ วันนี้ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องชนะให้ได้

ฮัมบูร์ก : เออนี่ ฉันถามหน่อย กติกามันเป็นยังไง

วิคเตอร์ : ถ้าใครคนใดคนหนึ่งของทีมใครเข้าเส้นชัยคนแรก ก็ชนะไปเลย

เทราน์เนอร์ : ใช่แล้วหล่ะ แบบนี้ต้องวัดกันหน่อยแล้วหล่ะ

อลิส : ยังไงก็สู้ๆนะพี่ เอาชนะให้ได้นะคะ

โยชิตะ : ผมอุตส่าห์ขอลาเขามาเชียร์พี่เลยนะเนี่ย

เทราน์เนอร์ : ขอบใจมากนะ

ริน : นี่ก็ใกล้จะเข้าแข่งขันแล้ว เราไปนั่งตรงโน่นก่อนดีกว่านะ

ในขณะเดียวกัน รถก็ค่อยๆเคลื่อนเข้าสู่สนาม แต่ละทีมต่างร้องเพลงชาติของแต่ละทีม พวกที่เชียร์ข้างสนามก็นั่งคุยกันถึงเรื่องการแข่งขัน

ลูก้า : เฮ้ยพวกนาย ดูนั่น นั่นเนวิล นายกอังกฤษนี่หว่า

มิลเลอร์ : ประธานาธิบดีฝรั่งเศสก็มาด้วย ทางนั้นไง

เมอร์ลิน : วันนี้ทำไมผู้นำแต่ละประเทศมากันด้วยหล่ะ

ฮัมบูร์ก : สงสัย การแข่งขันครั้งนี้คงจะเดิมพันถึงอะไรหลายๆอย่างเลยหล่ะ

หลังจากที่รถทุกคันเตรียมพร้อม ก็มีการเริ่มให้สัญญาณ

3 2 1

หลังได้ยินเสียงสัญญาณ ทุกคันก็เร่งเครื่องออกไปจากจุดสตาร์ท พยายามไล่เบียดและแซงกันอย่างไม่ลดละ แต่ในขณะนั้น มีแค่รถของฝรั่งเศส เยอรมัน และอังกฤษที่แย่งที่หนึ่งกันในสนาม

มิลเลอร์ : ดูพวกฝรั่งเศสสิ รถเร็วเป็นบ้าเลยเนี่ย

เมอร์ลิน : ของอังกฤษก็ใช่ย่อยนะเนี่ย พวกนายดูสิ

ลูก้า : แล้วพวกเราจะชนะได้หรือเปล่าเนี่ย

รถของวิคเตอร์และเทราน์เนอร์พยายามจะไล่เบียดรถของพวกฝรั่งเศส แต่ก็ไม่เป็นผล เทราน์เนอร์พยายามหาทางแทรกรถเข้าไป แต่พวกมันก็ขวางทางเอาไว้หมด

อีก 2 โค้งสุดท้ายก่อนเข้าเส้นชัย ตอนนั้นวิคเตอร์เตรียมจะเอาปืนพกของตัวเองยิงยางรถของคู่แข่ง แต่เทราน์เนอร์ใส่คันเร่งตอนเข้าโค้ง จากนั้นก็ค่อยๆเบียดรถของฝรั่งเศสลงข้างทาง ตอนนี้เทราน์เนอร์ได้ขึ้นนำแล้ว

แต่คันของฝรั่งเศสก็พยายามจะตีตื้นขึ้นมา เขาเบียดกับรถของเทราน์เนอร์ แต่เทราน์เนอร์ใส่คันเร่งครั้งสุดท้ายจนเครื่องเกือบพัง จากนั้นก็เข้าเส้นชัยไปก่อนไล่เลี่ยกับฝรั่งเศส ทำเอาเสียงเฮดังลั่นสนาม

“ครับผม เยอรมันเข้าที่ 1 ฝรั่งเศสเข้าที่ 2 แล้วตอนนี้ทุกคนก็เริ่มเข้าสู่เส้นชัยแล้วครับ”

คนเยอรมันที่เข้ามาเชียร์ดีใจกันใหญ่ ทางด้านลูกทีมก็ไม่น้อยหน้า

“ครับผม นักแข่งเยอรมันม้ามืดของเรา ขอเสียงปรบมือให้กับ เทราน์เนอร์ มัลค่อม ขอเชิญพวกคุณมารับถ้วยได้เลยครับ”

เทราน์เนอร์และวิคเตอร์ไปรับถ้วยรางวัล จากนั้นก็ชูขึ้นเหนือหัวด้วความภาคภูมิใจ

วิคเตอร์ : ยินดีกับนายด้วยนะ

เทราน์เนอร์ : ขอโทษนะที่เข้าเส้นชัยก่อนนาย

วิคเตอร์ : ไม่เป็นไรหรอก ขอแค่ตบหน้าพวกฝรั่งเศสได้ก็พอแล้ว

หลังจากที่กลับเยอรมัน พวกเขาก็ได้รับการต้อนรับราวกับวีรบุรุษ ได้รับเหรียญจากท่านผู้นำ เทราน์เนอร์กับวิคเตอร์ได้รับการเลื่อนยศ งานเลี้ยงเป็นไปอย่างสนุกสนาน มีการเต้นรำและอาหารชั้นดีต่างๆนา

ฮัมบูร์ก : ยินดีด้วยนะ เก่งไม่เบานี่หว่าเพื่อนเรา

วิคเตอร์ : งานนี้ต้องยกเครดิตให้เขาเลยนะเนี่ย

อลิส : แล้วแบบนี้ พี่จะไปประจำการที่ไหนหล่ะเนี่ย ได้เลื่อนยศแล้ว

เทราน์เนอร์ : ก็คงเป็นเสนาธิการในเมืองนี่แหละ

โยชิตะ : พี่ ผมไปหาอะไรกินแถวนั้นก่อนนะ ผมหิวจังเลย

ริน : แหม่ เห็นแก่กินนะเนี่ยเราเนี่ย

ในขณะเดียวกัน กัสซึ่งได้รับเชิญมา ก็มามอบดอกไม้ช่อใหญ่ให้กับวิคเตอร์ด้วย

กัส : ยินดีด้วยนะคะ

วิคเตอร์ : ขอบคุณมากครับผม

เทราน์เนอร์ : แหม่ ของนายมี ของฉันไม่มีเลยเหรอเนี่ย

ในขณะเดียวกัน เวเรร่า แอนเนอร์ ดาราดังของเยอรมัน เธอก็ได้รับเชิญมาที่งานด้วย ในตอนนั้นเอง เธอก็มาแสดงความยินดีกับเทราน์เนอร์

เวเรร่า : ยินดีด้วยนะคะ

เทราน์เนอร์ : โอ๊ะ ขอบคุณมากครับ

มิลเลอร์ : เอ้ย พวกนาย ดูนั่นสิ นั่นเวเรร่าใช่หรือเปล่าหน่ะ

เมอร์ลิน : นั่นสิ ฉันมีโปสเตอร์ของเธออยู่ในห้องนอนฉันด้วย

ลูก้า : ดูสิ นายนั่นเป็นฮีโร่นิดหน่อยก็ได้นางฟ้ามาครองเลยวุ้ย

วิคเตอร์ : คืนนี้คุณว่างหรือเปล่าครับ

กัส : ก็นิดหน่อยค่ะ

วิคเตอร์ : คืนนี้ผมอยากชวนคุณไปดื่มนอกรอบกับผมจัง

กัส : ฉันยินดีค่ะ

เวเรร่า : ไม่ทราบว่า คุณเทราน์เนอร์ยังว่างอยู่หรือเปล่าครับ

เทราน์เนอร์ : ว่างครับ ว่างทุกวันแหละครับ

หลายวันผ่านไป นับจากวันที่เทราน์เนอร์ได้ฉลองตำแหน่ง หลังจากที่เทเรซ่ากลับถึงบ้าน พ่อแม่ของเธอก็มาต้อนรับทันที

“นี่ลูก ไปเรียนหมอเป็นยังไงบ้างลูก”

เทเรซ่า : ก็ดีค่ะแม่ แต่ก็วุ่นวายนิดหน่อยอ่ะ

“นี่ลูก แม่เขาทำพิซซ่ากับสปาเก๊ตตี้ให้ลูกเลยนะ”

เทเรซ่า : หนูยังไม่หิวหน่ะค่ะ หนูขอไปพักก่อนนะคะ

เทเรซ่ามุ่งตรงไปยังห้องนอนของเธอ เธอนึกคิดเรื่องราวเก่าๆที่เธอเจอที่เยอรมัน เธอคิดถึงนาวิน คนที่เคยซื้อไอติมให้เธอตอนนั้น แต่อยากกลับไปเยอรมันอีก แต่ไม่รู้จะได้มีโอกาสอีกเมื่อไหร่

ในขณะเดียวกัน แม่ของเธอก็เข้ามาในห้อง บอกเรื่องสำคัญของเธอ

“ลูกจ๋า แย่แล้ว ลูกชายเรากำลังจะโดนเกณฑ์ไปทำสงครามแล้วหล่ะ”

แหงะหล่ะ รัฐบาลอิตาลีภายใต้การนำของมุสโสลินี เขาต้องการทหารเพื่อบุกพิชิตแอฟริกา เทเรซ่าไม่ยอมแน่เพราะน้องชายของเธอไม่แข็งแรงเท่าไหร่

เทเรซ่า : แม่คะ บอกเขา หนูจะไปแทนน้องเอง

“ไม่เอาครับพี่ ผมไม่ยอมให้พี่ไปลำบากหรอก”

เทเรซ่า : เธอต้องอยู่เพื่อบ้านหลังนี้นะ ไม่ต้องห่วง พี่มีความรู้ ยังไงพี่ก็ไม่ลำบากหรอก

“ยังไงก็ระวังตัวด้วยนะลูก”

“ใช่ลูก ลูกไม่รู้หรอก ว่าสงครามมันน่ากลัวแค่ไหน”

เทเรซ่า : ไม่ต้องห่วงค่ะ หนูจะทำให้ดีที่สุด

ทางด้านของรัต ซึ่งกลับมารับตำแหน่ง จากนั้นเอาเขาก็กลับบ้านทันที ไปหาพ่อกับแม่ของเขา เขาไม่ได้เจอพ่อแม่นานมาก นับตั้งแต่ที่เขาไปเรียนทหารอยู่เยอรมัน

รัต : พ่อครับ แม่ครับ สบายดีนะครับ

“ดีจ้ะลูก กลับมาแล้วสินะ พ่อเขากำลังรออยู่เลย”

“อ้าวรัต เป็นยังไงบ้างอ่ะ เรียนหนักมั้ย”

รัต : ก็นิดหน่อยครับ ในเยอรมันก็วุ่นวายหน่อยครับ

“เหรอจ๊ะลูก ได้ยินข่าวลือว่าทางนั้นจะทำสงคราม จริงหรือเปล่าลูก”

รัต : คงไม่หรอกครับแม่ นายกอังกฤษเขาก็บอกอยู่ว่าในยุคนี้จะมีแต่สันติภาพหน่ะครับ

“พ่อว่าคงไม่หรอก ดูญี่ปุ่นสิ รุกรานจีนเรียบร้อย เพราะอะไรรู้มั้ยลูก”

รัต : ทำไมเหรอครับพ่อ

“ก็เพื่อรับมือสงครามที่กำลังจะเกิดในยุโรปหน่ะสิลูก”

รัตได้แต่นึกสงสัยคำพูดของพ่อ แต่ก็อดหวั่นใจไม่ได้ ยิ่งฮิตเลอร์ครองอำนาจด้วย ยิ่งไม่น่าไว้ใจสำหรับเขา

ณ บ้านพักของนูโวร่า ซึ่งเธอกำลังสืบเรื่องราวของโจส เธอสงสัยเขาเพราะคนที่เธอตามตัวมีข้อมูลสำคัญ ถ้าหากถึงมือเขา คงจะเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ นูโวร่าเรียกคนรับใช้เข้ามาหาเธอ

“ครับนายหญิง มีอะไรครับ”

นูโวร่า : จับตาดูนักการทูตคนนี้ไว้ ฉันสังหรณ์ใจว่าเขาจะรู้อะไร

“แล้วถ้าทางนั้นรู้ตัวหล่ะครับ”

นูโวร่า : จัดการเก็บเขาซะ ถ้าเขารู้มาก

“แล้วแบบนี้ มันจะไม่กระทบถึงความสัมพันธ์ระหว่างประเทศเหรอครับ”

นูโวร่า : ก็ทำแบบเงียบๆสิ นายเคยได้ยินคำนี้มั้ย อยู่ไม่เห็นคน

“ตายไม่เห็นศพ เข้าใจแล้วครับ ผมจะรีบดำเนินการทันทีครับ”

ทางด้านของโจส หลังจากที่เขาเลิกงานเสร็จ เขากำลังขับรถไปยังร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง ซื้อของใช้จำเป็น จากนั้นก็กลับขึ้นรถกลับบ้าน แต่ระหว่างทางกลับ เขาเห็นรถคันหนึ่งสะกดรอยตามเขามา เขาเลยขับออกไปทางอื่นต่อ

“ตามมันไปสิ”

โจสขับรถสลับซอยไปทางซ้ายทีขวาที จนพวกมันต้องแยกกำลังกันค้นหา จนกระทั่งสบโอกาส เขาก็ขับรถหนีกลับมายังบ้านพักของเขา ซึ่งอยู่ภายใต้การดูแลของรัฐบาลสหรัฐอเมริกา

เขารีบนำรถเข้าไปจอดในบ้าน จากนั้นก็เอาข้อมูลทั้งหมดที่เขาได้มา ประติดประต่อเรื่องทั้งหมดทันที

นี่มันอะไรกันเนี่ย รถถังเยอรมันมีมากขึ้น รวมทั้งเครื่องบิน กองทัพของเยอรมันก็เริ่มแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ

อาวุธอะไรก็เพิ่มขึ้น แล้วนี่อะไรกันเนี่ย

แย่หล่ะ ที่ฉันสังหรณ์มาทั้งหมดมันเป็นความจริง

พวกเยอรมันกำลังจะทำสงครามครั้งใหม่ ฉันคงต้องรีบรายงานไปยังทำเนียบขาวแล้วหล่ะ

ว่าแล้วเขาก็รีบไปเขียนจดหมายแนบเรื่องราวทั้งหมด เพื่อส่งกับไปยังวอชิงตัน

ครั้งนี้ อาจจะต้องแลกชีวิตของฉันก็เป็นได้

======================================================================

โจสกำลังถูกตามล่า แล้วเขาจะเอาชีวิตรอดในแดนนาซีนี่ได้หรือไม่ ติดตามชมต่อตอนหน้าจ้า

อย่าลืมกดหัวใจ กดติดตามนิยายด้วยนะครับ

ผมแคสเกมอยู่ ไปดูกันด้วยนะครับ