คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [exo m,k] วุ่นนักรักงงๆ Part ๒
-2-
ผมผลักประตูห้องพี่คริสเข้ามา เห็นไคนั่งเล่นเกมส์อยู่หน้าทีวีกับชานยอลที่นั่งคุยโทรศัพท์อยู่ ชานยอลมันชอบคุยโทรศัพท์จริงๆนะ ไม่รู้มันคุยกับใครหนักหนา แต่พอมองไปรอบๆก็ยังไม่เห็นเจ้าของห้องปรากฎร่างอยู่ส่วนไหนของห้องเลย
"พี่คริส"
"…"
"พี่คริสอยู่ไหน"
"…" แล้วก็ไม่มีใครอ้าปากตอบผมสักคน นี่ไม่รู้ว่าสองคนนั้นมันรู้ว่าผมอยู่ในห้องรึเปล่า
"นี่…"
"พี่คริสไม่อยู่หรอก" คนตัวสูงที่พึ่งเดินออกมาจากห้องตอบผมด้วยอาการเหมือนเพิ่งตื่น
"แล้วพี่คริสไปไหน"
"พี่ซิ่วหมินลากออกไปทำรายงาน"
"พี่คริสเนี่ยนะ"
"อื้ม แล้วมือนายไปทำอะไรมา"
"อุบัติเหตุนิดหน่อยนะ"
"อื้ม"
ก็คงไปทำรายงานกลุ่มกับพี่ซิ่วหมินกับพี่เฉินล่ะมั้ง เหมือนพี่ซูโฮ พี่เลย์ พี่ลู่ห่าน นึกแล้วก็คิดถึงเขาจัง
Luhan Part
ผมนั่งเหม่ออยู่ในห้องเรียน กำลังคิดไปถึงวันที่เซฮุนช่วยผมไว้ถ้าวันนั้นเซฮุนไม่ดึงผมออกมาผมคงต้องโดนไฟคลอกเจ็บไปไม่น้อยเลยล่ะ แต่พอนึกถึงตอนที่เราอยู่ใกล้กันมันก็ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆจนตอนนี้หน้าผมแดงเป็นลูกตำลึงไปแล้วมั่ง
"ลู่ห่านเป็นไรอะ หน้าแดงเชียว" ซูโฮที่นั่งอยู่ข้างๆสะกิดผม
"ปะ..เป็นะไร เปล่าสักหน่อย"
"อย่าโกหกฉันเลยฉันดูออกน่า" เลย์พูดขึ้น
"ก็ไม่มีไรจริงๆนี่"
"นายคิดว่าฉันดูไม่ออกจริงๆหรอ"
"ดู ดูอะไร"
"ก็... " อยู่ดีๆเลย์ก็ยิ้มอย่างคนมีเลศนัยก็หุบยิ้มลงทันทีอย่างผิดสังเกตทำให้ผมต้องมองตามไปจนถึงหน้าประตู ก็พบชายร่างสูงยืนอยู่
"ฉันหวังว่าวันนี้พวกนายจะเงียบกันจริงๆนะ" เลย์ทักร่างสูง
"แล้วถ้าฉันไม่เงียบล่ะ" ร่างสูงก็ตอบแบบกวนประสาท
"นายอยากโดนอีกใช่มั้ย"
"ทำไม วันนี้ฉันไม่ปล่อยให้นายชกฉันฟรีๆหรอกนะ"
"ทำไม แล้วนายจะทำอะไรฉัน" คริสทำท่าเหมือนจะเดินเข้ามาทางเลย์แต่ก็ถูกคนตัวเล็กอีกคนห้ามไว้
"คริสนายกลับไปนั่งที่เถอะ"
"ซิ่วหมินแต่... "
"เหอะน่า"
"ก็ได้ฝากไว้ก่อนนะ"คนตัวสูงตะโกนบอกก่อนจะเดินไปที่หลังห้องเพื่อกลับไปนั่งที่โต๊ะ ทั้งสองยังคงส่งสายตาอาฆาตไปให้กันจนอาจารย์เข้ามาสอน สองคนนี้นะจริงๆเลย
Lay Part
แล้วนี่ก็เป็นอีกวันที่ผมเรียนไม่รู้เรื่องอีกแล้ว ก็ไอ้คนตัวสูงหลังห้องนะสิ มันทั้งปาดินสอบ้างล่ะ ยางลบบ้างล่ะ สมุดบ้างล่ะ มาใส่หัวผม นี่หัวผมไม่แตกก็ดีเท่าไหร่แล้ว
"นายคริส นี่นายจะเอาให้ฉันหัวแตกเลยใช่มั้ย"
"ใช่ ฉันกะอยู่"
"นี่นาย"
"ทำไม"
"นายตายแน่ !! "ขณะที่ผมกำลังกระโดดไปขย้ำคอนายคริสอยู่ดีๆก็มีคนตัวสูงอีกคนเข้ามาขวางไว้
"อุ้ย !!! ไค"
"พี่เลย์ครับ ผมขออนุญาตคุยกับพี่คริสก่อน แล้วต่อจากนั้นพี่จะทำยังไงกับพี่คริสก็ได้" ไคพูดด้วยแววตาอ้อนสุดๆ
"อาเต๋าโดนรุม" ผมยังไม่ทันจะตอบไคอยู่ดีๆก็มีเด็กตัวสูงหัวฟูอีกคนเข้ามาคริส
"อาเต๋ารับมือไหวอยู่แล้ว"
"พี่คริส แต่ไอ้พวกนั้นมันยกกันมาทั้งรีงเรียนเลยนะ"
"ทั้งโรงเรียน"
"เออดิพี่"
"เฮ้ย งั้นรีบไปดิ" คริสวิ่งออกไปจากห้องทางประตูหลัง จะไปก่อเรื่องอีกแล้วใช่มั้ย ผมไม่ยอมหรอก ผมวิ่งไปดักที่ประตูหน้าทำให้คนวิ่งเร็วหยุดไม่ทันวิ่งชนผมจนล้มไปคนล่ะทาง
"เลย์นายจะมาขวางฉันทำไม"
"นายจะไปก่อเรื่องอีกแล้วใช่มั้ย"
"อาเต๋า" คริสทำท่าเหมือนจะคิดบางอย่างออกแล้วรีบวิ่งไปที่ไหนสักแห่ง ฮึ คิดว่าฉันจะปล่อยนายไปหรอ
ผมวิ่งตามคริสมาสักพัก คาดว่าคริสน่าจะไปเอารถสปอต์คันหรูของเขาที่จอดอยู่หลังโรงเรียน คริสะกดรีโมทเพื่อปลดล็อคประตูรถแล้วเข้าไปนั่งข้างใน ผมไม่รอช้ารีบเปิดประตูรถเข้าไปนั่งตามคริส
"เฮ้ย นายจะตามฉันมาทำไม"
"ฉันก็จะตามมาห้ามนายไง"
"ห้ามฉัน ... งั้นหรอ" คริสยิ้มอย่างมีเลศนัย ไม่พูดอะไรทั้งสิ้นแล้วออกรถไปอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ยยยย!!! นายจะทำอะไรของนายน่ะ"
"ถ้าไม่อยากตายหยุดพูดแล้วคาดเข็มขัดซะ" คริสพูดทั้งๆที่สายตาเขายังคงมองไปที่ถนนอยู่ ผมคิดว่าถึงห้ามเขาคงไม่ฟังหรอก ดังนั้นผมจึงหุบปากและคาดเมขัดแต่โดยดี
Kris Part
ตอนนี้ผมก็เข้ามาจอดรถในซอยเปลี่ยว ที่ไอ้พวกนั้นมันนัดผมมา ผมเปิดประตูลงจากรถแล้วหันไปสั่งคนที่มาด้วย
"ไม่ต้องตามมานะ"
"แต่... "
"ไม่มีแต่นี่คือคำสั่ง"
"ฉัน... "
"ฉันบอกว่านี่คือคำสั่ง" ผมสั่งพร้อมส่งสายตาดุไปให้เลย์ และดูเหมือนเขาจะยอมเชื่อฟังผม
"งั้น...ก็ดูแลตัวเองด้วยละกัน"
"อื้ม" ผมปิดประตูรถแล้วเดินลึกเข้าไปในซอยอีก สายตาของเลย์เมื่อกี้มันดูห่วงใยเหลือเกิน แต่จะให้ผมผยุดตอนนี้คงไม่ได้หรอก
ผมเดินเข้ามาเรื่อยๆจนเจอไค เซฮุน ชานยอล เฉินแล้วก็คนในแก๊งค์อีกเกือบร้อยคน
"พวกนาย"
"อ้าวคริส ทำไมมาช้าจัง" เฉินถามผมเพราะเห็นผมมาช้า"
"เอาเถอะ...แล้วพวกนั้นล่ะ"
"อยู่ข้างใน" เฉินชี้เข้าไปในตึกร้าง
"แล้วอาเต๋าล่ะ"
"เละ"
"เละเลยหรอ"
"ก็ใช่นะสิ ถึงอาเต๋าจะเก่งขนาดไหนแต่ไอ้พวกนั้นก็มีเยอะกว่า" นั่นสินะถึงอาเต๋าจะเก่งขนาดไหน แต่จำนวนคนก็ย่อมมีผลมากกว่าอยู่แล้ว
"แล้วพวกนั้นมีกี่คน"
"ห้าสิบกว่าคน"
"จำนวนคนมันย่อมมีผลมากกว่าอยู่แล้วใช่มั้ย"
"แน่นอน" เฉินยิ้มให้ผมเหมือนจะรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่
"งั้นเอาตัวอาเต๋าออกมาก่อน"
"แล้วยังไงต่อ"
"เอาให้เละ"
"เละ!!! " ทั้งร้อยกว่าเสียงพร้อมใจตะโกนออกมาพร้อมกันเป็นเชิงเรียกกำลังใจ
Xiumin Part
"เอ่อคุณครับ คนไข้เปลอดภัยแล้วครับ"
เฮ้อโล่งอก ตอนนี้ผมอยู่โรงพยาบาลกับเลย์ ก็อาเฉินโทรไปบอกผมว่าเลย์พาเต๋ามาส่งโรงพยาบาล
"เลย์แล้วนายไปเจออาเต๋าได้ไง"
"ก็ไคกับชานยอลแบกเต๋ามาหาฉันนะสิ"
"มาหานายเนี่ยนะ"
"อื้มใช่"
"แล้วนายไปทำอะไรที่นั้น"
"ก็ฉันตามคริสไป"
"ตามคริสไปเนี่ยนะ"
"ก็กะจะไปห้ามแต่ก็ห้ามไม่ได้ คริสเขาดูห่วงอาเต๋ามากเลยนะ"
"ก็แน่สิ รักกันเหมือนพี่น้องแท้ๆเลยล่ะ"
พลัก
"อาเต๋าเป็นไงบ้าง" อยู่ดีๆคริสก็พลักประตูเข้ามาทำให้ผมกับเลย์สะดุ้งนิดหน่อย
"เต๋าเค้าปลอดภัยแล้ว นายไม่ต้องเป้นห่วงหรอก"
"จะไม่ให้ห่วงได้ไงกัน"
"เอ่องั้นฉันกลับก่อนละกัน" เลย์พูดขึ้น
"คริสนายไปส่งเลย์สิ"
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันกลับเองได้"
"แต่นี่มันดึกแล้วนะ"
"ซิ่วหมิน"
"อื้ม งั้นกลับบ้านดีๆนะ"
"อื้ม"
"เดี๋ยวฉันไปส่ง" คริสพูด
"ไม่เป็นไรนายอยู่เฝ้าเต๋าเถอะ"
"แต่... "
"นี่เป็นคำสั่ง" เลย์พูดพร้อมยิ้มบางๆ
"เอ่อ...ไม่ให้ไปส่งแน่นะ"
"อื้ม"
"งั้นกลับบ้านดีๆล่ะกัน"
"นายก็อย่าลืมไปทำแผลด้วยล่ะ" พูดเสร็จเลย์ก็เดินจากไปผมรู้สึกว่าสองคนนี้คุยกันแปลกๆ คุยกันแบบนี้ ฟังไปฟังมามันก็หวานอยู่นะ แล้วคุยกันเหมือนอยู่ในห้องกันแค่สองคน มันแปลกๆนะ
"เฮ้ อาเต๋าเป็นไงบ้างอะ" ชานยอลเดินหน้ายับเยินแต่ก็คงหล่ออยู่เข้ามาในห้อง ตามมาด้วยอาเฉินที่สภาพไม่ต่างกัน
"ก็ปลอดภัยแล้วล่ะ" เออแล้วไคกับเซฮุนละทำไมมากันแค่สองคน"
"ไคไปส่งพี่เลย์แบบอ้อนว้อนขอไปส่งน่ะ ส่วนเซฮุนมันบอกว่าจะไปหาพยาบาลส่วนตัว"
"พยาบาลส่วนตัว"
"อื้ม"
"แต่ฉันว่านายสองคนรีบไปทำแผลเถอะ"
Sehun Part
ตอนนี้ผมยืนอยู่ห้าหอพักแห่งหนึ่ง นี่แหละพยาบาลส่วนตัวของผมอยู่ที่นี่
ผมเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง แล้วเคาะไปที่ประตูสักสองสามที ไม่นานก็มีคนมาเปิดประตูให้ผม
"เซฮุน"
ผมแทรกตัวเข้ามาในห้องก่อนเจ้าของห้องหน้าหวานจะได้พูดอะไรต่อ ผมเดินมาหยุดที่โซฟาสีขาวก่อนจะนั่งลง
"เซฮุนเอาหน้าไปทำอะไรมา" เจ้าของห้องกำลังตกใจกับรอยต่างๆบนหน้าผม
"ทำแผลให้ผมหน่อยสิ"
"ฉันเนี่ยนะ"
"ครั้งที่แล้วที่พี่ทำให้ แผลผมหายเร็วมากเลย" ผมยกมือข้างที่เป็นแผลถูกพันผ้าเอาไว้บางๆที่ตอนนี้มันเริ่มจะหายดีแล้ว
"เอ่อ...งั้นก็ได้ รอพี่แป๊ปนะ" พี่ลู่ห่านรีบวิ่งไปเอาชุดปฐมพยาบาลจากที่ไหนสักที่มานั่งทำแผลให้ผมจนเสร็จ
"เสร็จแล้ว" พี่เขายิ้มให้หนึ่งครั้ง
"ขอบคุณครับพี่" ผมค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บแก้มพี่เขาหนึ่งที
"ซะ เซฮุน" พี่ลู่ห่านทำหน้าแบบว่าช็อคเล็กน้อย แล้วยกมือขึ้นมาแตะแก้มข้างที่โดนหอม มันดูน่ารักมากจริงๆนะ
"เอ่อนายหิวหรือเปล่า"
"ไม่ครับ"
"อื้ม"
"คืนนี้ผมนอนนี่นะ"
"ห๊ะ ว่าไงนะ"
"ผมจะนอนนี่" ผมมองไปรอบๆก่อนที่จะสะดุดตาอยู่ที่ห้องๆหนึ่ง
"ห้องพี่ห้องนี่ใชมั้ย" ผมชี้ไปทางห้องนั้นที่คิดว่าน่าจะเป็นห้องนอนของพี่ลู่ห่าน
"งั้นพี่นอนกับผมนะ"
"ห๊ะ... " ผมเดินเข้าไปช้อนตัวพี่ลู่ห่านขึ้นมา คนตัวเล็กเหมือนจะเขินจนทำอะไรไม่ถูกเลย
ผมค่อยๆวางตัวพี่ลู่ห่านลงบนเตียงอย่างนุ่มนวลที่สุด แล้วก็... นอนกอดพี่ลู่ห่านทั้งคืนเลย นอนกอดจริงๆนะ [เชื่อได้จริงๆหรอ]
ความคิดเห็น