คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [exo m,k] วุ่นนักรักงงๆ Part ๑
-1-
Kai Part
หลังเลิกเรียนผมกับเซฮุนไม่มีอะไรทำก็เลยมานั่งเล่น นอนเล่นอยู่ที่คอนโดของพี่คริส
"เออพี่ไอ้รอยที่อยู่มุมปากอะ พี่ไปทำอะไรมา เหมือนรอยโดนชกเลย" ผมถามพี่คริสที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ไม่ต้องยุ่งน่า"
"บอกผมเถอะ ใครมันกล้าชกหน้าพี่ ผมจะจัดการมันเอง"
"จะมีใครอีกล่ะ นอกจากเลย์ มีคนเดียวนั้นแหละ"ซิ่วหมินที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับเฉินตอบ[ไอ้นี่ชอบโผล่มาอยู่เรื่อยเลย]
"อ๋อ พี่เลย์สุดสวยนั่นเอง"
"ว่าแต่รอยที่หน้าตัวเองน่ะไปทำอะไรมา" ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่รอยช้ำตรงหน้าไค ยกเว้นเซฮุนที่น่าจะรู้ดีกว่าใคร
"ก็...คือ"
"พี่ว่าว่าน่าจะเป็นคยองซูใช่มั้ย"
"เอ่อ...ครับ"
"เรานี่น่าไปกวนประสาทเค้าอยู่ได้"
"จะให้ทำไงก็มันน่าแกล้งนี่น่า" ไคทำหน้าอ้อนซิ่งหมิน
"ไม่กลัวคยองซูจะเกลียดนายหรือไง"
"แล้วพี่จะให้ผมทำไงอะ"ยังอ้อนซิ่วหมินไม่เลิก
"ถ้าชอบเค้าก็บอกเค้าไปตรงๆสิ"
"พี่... ทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่ไคอีกครั้งด้วยแววตาที่แบบว่า เป็นไปได้ไง
"ยะ อย่าบอกนะว่ายังไม่มีใครรู้"
"ตอนนี้รู้หมดแล้วล่ะ" เฉินพูดขึ้น
"นี่นายกล้าปิดเรื่องนี้กับฉันหรอไค" เซฮุนพูดขึ้น
"ก็คนมันเขินนี่" ไคพูดหน้าขึ้นสีระเรื่อ
"แล้วชานยอลล่ะ"
"นายนั่นก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"ฮะ มีอะไรกับฉันหรือเปล่า" ชานยอลที่เปิดประตูเข้ามาเงียบๆพร้อมเต๋าเข้ามาได้ยินชื่อของตัวเองก็เกิดสงสัยขึ้นมา
"ก็ไคมัน อุ๊บ" ไครีบเอามือมาอุดปากเซฮุนที่กำลังจะปากโป้งแต่มันก็ไม่เป็นผลเพราะ
"ไคชอบคยองซุน่ะชานยอล" ซิ่วหมินชิงพูดขึ้นทำให้ไคแทบแทรกแผ่นดินหนี
ปฏิกิริยาของผู้มาใหม่ทั้งสอง คือ เต๋าที่ถือของมาด้วยทุกอย่างก็ล่วงลงไปกับพื้นทันที ส่วนชานยอลที่หน้าเอ๋ออยู่แล้วยิ่งเอ๋อเข้าไปใหญ่เลย
ทั้งหกคนตื่นเต้นกับเรื่องความรักของไคมาก ขนาดคริสเห้นอย่างนั้นก็ยังอยากรู้เลย
"เล่ามาให้หมดเลยนะไค" ชานยอลเริ่มสั่งไค
"มันเขินนี่"
"ไค" เสียงเย็นชาที่หลุดออกมาจากปากคริสทำให้ทุกคนถูกเป็นเป้าสายตายอมปริปากเล่าเรื่องทั้งหมด
Sehun Part
หลังจากที่พวกเรานั่งฟังไคเล่าเรื่องเสร็จ ทุกคนก็อึ้งไปไม่น้อยไม่คิดว่าไคจะชอบคยองซูคู่กัดตลอดกาลคนนั้น
ไคเล่าว่า เขาแอบมองคยองซูมาตั้งแต่มอต้นแล้ว แต่ก็ไม่กล้าพูดคุยด้วย จนมาถึงมอปลายที่ไคได้อยู่ห้องเดียวกับคยองซู มันทำให้ไคนอนฝันหวานไปหลายวัน แต่เพราะไม่รู้จะเข้าไปพูดยังไง แถมคยองซูก็ยังทำเหมือนจะกลัวไคด้วยสิ ไคเลยต้องทำเป็นกวนประสาทคนตัวเล้กเพื่อที่จะได้คุยกับคนตัวเล็กทุกวัน
ไคนี่เก็บความลับเก่งมากเลยนะ ขนาดผมกับชานยอลที่ว่าซี้กับมันยังไม่รู้เลย แต่พี่ซิ่วหมินรู้อะ
เฮ้อ จะมีคนแอบรักผมแบบนี้บ้างมั้ยนะ แน่นอนว่าต้องมีอยู่แล้วแหละในเมื่อใครๆก็อยากเป็นแฟนกับผมเยอะแยะไป จริงมั้ย
เพล้งงงง
"หึ" ผมสะดุ้งตื่น มองไปที่นาฬิกาตอนนี้เวลา 08.00 แล้ววันนี้เป็นวันเสาร์ใครกล้าปลุกผมเนี่ย
จะว่าซูโฮก็ไม่น่าจะจะซุ่มซ่ามทำของตกหรอกมั้ง หรือว่าจะเป็นขโมย หึลองลงไปดูดีกว่า
ผมลุกออกจากเตียง แล้วคว้าไม้เบสบอลที่อยู่ข้างเตียงติดมือไปด้วย ถ้าเป็นขโมยนะ จะตีให้หัวแบะเลย
ผมค่อยๆเดินลงไปที่ชั้นล่าง เผื่อจะเป็นพวกขโมยจริงๆ ผมเดินลงมาเกือบถึงบันได ได้กลิ่นหอมๆของบางอย่างลอยมาเตะจมูกผม ขโมยจะใจดีขนาดทำอาหารเช้าให้ผมเลยหรอ คนดีเกินไปแล้วนะนายหัวขโมย
ผมเดินตามกลิ่นมาถึงห้องครัว เห็นร่างบางกำลังหันหลังทำกับข้าวอยู่แต่ดูลักษณะแล้วไม่น่าจะใช่พี่ซูโฮแน่ๆร่างบางค่อยๆหันมาทางผม
"ซะ ... เซฮุน"
"..."
"วะ ..วะ ..หวัดดี" ร่างบางโบกมือทุกทายผมเล็กน้อย
"พี่ลู่ห่าน"
"เอ่อ เมื่อกี้พี่ทำให้นายตื่นรึเปล่า"
"ใช่"
"งั้นหรอ พี่ขอโทษนะ"
"แล้วพี่มาทำอะไร"
"ซูโฮไม่ได้บอกหรอว่าพวกพี่จะมาทำรายงานที่นี่"
"ไม่"
ท้าจมูกผมไม่เพี้ยน ตอนนี้ผมได้กลิ่นไหม้มาจากที่ไหนสักที่นะ ผมมองไปด้านหลังของพี่ลู่ห่าน ตอนนี้มันมีควันแล้วก็ไผลุกขึ้นมาไผมันลุกขึ้รใกล้ตัวของพี่ลู่ห่านมาก
"ไฟไหม้" ผมดึงร่างบางเข้ามาในอ้อมแขนของผมแล้วใช้มือเปล่าปัดหม้อที่มีไฟลุกอยู่ลงจากพื้นแล้วเอื้อมมือไปปิดแก๊ส
ตอนนี้ผมรู้สึกแสบๆที่บรเวณมือเลยยกมือขึ้นมาดู ตอนนี้มือของผมอยู่ในสภาพที่พองเล็กน้อยถึงปานกลาง
"เจ็บมากมั้ย" ร่างบางรีบจับมือผมไผเป่าให้เบาๆ มองจากมุมที่สูงกว่ามันเป็นภาพที่น่ารักมากเลย พี่ลู่ห่านในตอนนี้เหมือนนางฟ้าผู้แสนใจดีเลยแหละ
"เป็นอะไร... " คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาถามผม แต่ก็ต้องทำให้คนตรงน่าชะงักไป เพราะตอนนี้น่าเราอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
"มีอะไรกัน...รึเปล่า" พี่ซูโฮกับพี่เลย์ที่มาทีหลัง ตกใจเล้กน้อยกับภาพตรงหน้า ก็ตอนนี้ผมกับพี่ลู่ห่านอยู่ในสภาพที่เรียกว่ากอดกันอยู่ แล้วที่น่าตกใจไปกว่านั้นคือ หน้าเราอยู่ใกล้กันจนแทบจะจูบกันอยู่แล้ว
"เอ่อ..ฉันว่าฉันเก็บกล่องเอาไว้หน้าห้องน้ำนะ" พี่ซูโฮพูดก่อนจะเดินออกไป
"ฉัน .. ไป .. ไปช่วยนายหาแล้วกัน"แล้วก็เดินตามไปด้วยพี่เลย์
เราสองคนหันหน้ามองกันอีกรอบ พี่ลู่ห่านผลักผมก่อนจะก้าวถอยหลังไปนิดนึง
"นายไม่เป็นไรมากใช่มั้ย"
"อืม ก็แค่แสบๆนิดหน่อย"
"ขอบใจนะที่ช่วยพี่น่ะ"
"ไม่เป็นไร"
"งั้นพี่ว่าเราออกไปทำแผลดีกว่านะเดี๋ยวพี่ทำให้" พี่ลู่ห่านเดินนำหน้าผมไปหาพี่ซูโฮกับพี่เลย์ที่หน้าทีวี แล้วลงมือทำแผลให้ผม
กริ๊ง
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นเบอร์ไคเพื่อนสุดซี้ผมเลยรีบกดรับสาย
"มีอะไร"
[พรุ่งนี้เข้าไปที่บ้านพี่คริสด้วยนะ]
"ไปทำไม"
[ไม่รู้ว่ะ]
"เอ้า"
[ก็ชานยอลมันบอกให้ไปอะ]
"เออๆพรุ่งนี้เจอกัน"
ผมกดวางสายแล้วโยนโทรศัพท์ไปที่เตียง แล้วล้มลงตัวตามโทรศัพท์ไป
ผมยกมือข้างที่เป็นแผลขึ้นมา ตอนนี้มันถูกพันด้วยผ้าสีขาวพอมองแล้วมันก็ทำให้ผมนึกถึงคนที่พันให้ผม ตอนที่เขาคนนั้นทำแผลให้ผม เขาดูอ่อนโยนมาก มันทำให้ผมอยากไปหาเขาทุกครั้งที่เป็นแผล
ความคิดเห็น