คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Page 1113 : คิดถึงนะ
หงุดหงิด
พูดได้คำเดียวว่าควอนฮยอนบินหงุดหงิดมากจริง
ๆ ...
“ถ้ายังไถหน้าจอแรงขนาดนี้
ไม่เอาถูกับพื้นเลยล่ะจะได้จบ ๆ” ในที่สุดโนแทฮยอนก็หลุดปากบอกอีกคนไปอย่างใจคิด
ตั้งแต่ไอ้เด็กตัวโย่งย่างเท้าเข้ามาในคาเฟ่ที่เขานัดมาดื่มกาแฟกัน
ไม่เห็นมือมันอยู่ห่างจากโทรศัพท์สักนาที
“ผมหงุดหงิด”
ฮยอนบินพูดกับคนเป็นพี่ แต่ไม่ยอมละสายตาจากหน้าจอสี่เหลี่ยมในมือ
“เป็นอะไร”
ที่จริงก็มีสาเหตุเดียวนั่นแหล่ะที่อีกฝ่ายจะเป็นบ้าขนาดนี้ได้
ถามไปงั้น ๆ
เผื่อมีอะไรที่ไม่รู้หลุดออกมาให้เอาไปบอกต่อคนอื่นบ้าง
“แค่รู้สึกหงุดหงิดครับ
ไม่มีเหตุผล”
ใครเขาจะเชื่อ ...
“ทำไม
มินฮยอนติดต่อไม่ได้อีกแล้วเหรอ”
ฮยอนบินตวัดสายตาขึ้นมองรุ่นพี่ก่อนจะก้มลงไปจมอยู่กับโทรศัพท์เหมือนเดิม
นั่นไง ...
“น่า ...
เดี๋ยวก็ติดต่อมาเองแหล่ะ”
“ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าหงุดหงิดเรื่องพี่เขา”
ติดโรคปากแข็งกันมาหรือไงเนี่ย ปกติอ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้วว่าจะพูดอะไร
“เอากระจกไหม”
“กระจก ? เอามาทำไมครับ”
อะไรของพี่มันวะ
“ส่องดูหน้าเอ็งไง
บ่งบอกยี่ห้อขนาดนั้น เด็กสามขวบยังรู้เลย”
“เออ ยอมรับก็ได้ ไม่ตอบแชท
ปิดโทรศัพท์ ฝากข้อความไว้ก็ไม่โทรกลับ ไม่อะไรสักอย่าง โคตรจะหงุดหงิด”
ฮยอนบินเสยผมขึ้น ตาก็ไม่วายเหลือบไปมองโทรศัพท์เป็นระยะ
“เดี๋ยวว่างเขาก็ตอบมาเองแหล่ะ
อย่าไปเซ้าซี้มากสิ”
“ก็มัน ...”
สามวันแล้วที่ไม่ได้คุยกัน
กำลังจะบ้าแล้วเนี่ย
“อย่าเป็นเด็กขี้ใจน้อยสิวะ
โต ๆ กันแล้ว”
“ก็ไม่อยากเป็นแบบนี้หรอกพี่
แต่เจอแบบนี้บ่อย ๆ มันก็เฟลเปล่าวะ” โคตรเฟลเลยด้วย
“เอางี้
ถ้าบอกแบบส่วนตัวแล้วไม่ตอบ ก็โพสต์บอกให้โลกรู้ไปเลย”
“เอางั้นเหรอพี่”
●
เพราะต้องซ้อมคอนเสิร์ตและตารางงานที่มีแทบทุกวัน
ฮวังมินฮยอนจึงใช้เวลาในวันหยุดนอนจมกองที่นอนจนเวลาล่วงเลยมาเกือบเที่ยง
หน้าตาจึงดูเหมือนคนสะลึมสะลือตลอดเวลา
ตอนที่ซองอูยื่นโทรศัพท์ให้
“อะไร” มินฮยอนมองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงด้วยความงุนงง
เพราะยังปรับสภาพร่างกายไม่ได้
“วันนี้วันหยุดเลยให้ใช้โทรศัพท์ได้”
“อ่อ ขอบใจนะ”
มือเรียวยื่นไปรับของที่เพื่อนส่งให้ ก่อนจะกลับไปมุดผ้าห่มต่อ
“เอ๊า ยังจะนอนต่ออีก”
มินฮยอนโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม คนที่คิดว่าออกไปแล้วยืนยิ้มเผล่มองเขาอยู่
และไม่มีทีท่าว่าจะออกจากห้องไป
“เลิกกวนน่าซองอู คนจะนอน”
องซองอูหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งอีกฝ่าย ก่อนจะยอมถอยทัพกลับออกไปปลุกคนอื่นต่อ
เมื่อเห็นอีกฝ่ายออกไปแล้วมินฮยอนก็หลับตาลงอีกครั้ง
หวังว่าจะไม่มีใครเข้ามากวนอีกนะ
ไม่ถึงห้านาทีเขาก็หลับสนิท
ชนิดที่ลืมไปเลยว่าอีกฝ่ายมาหาเขาทำไม ...
โทรศัพท์ที่เพิ่งได้มาหน้าจอจึงยังคงดับสนิทอยู่ข้างหมอน
●
“โห ดูมันทำหน้า
แล้วดูแคปชั่น ‘คิดถึงนะครับ’”
เสียงใครบางคนดังขึ้นข้าง ๆ ตัว พร้อมกับเสียงหัวเราะชอบใจ
“อย่างกับจะไม่มีใครรู้ว่ามันบอกใคร”
ไม่ใช่เสียงเดียวกัน ...
“ร้ายว่ะไอ้เด็กนี่”
มีคนอยู่ในห้องตอนนี้เกินสองคนแน่
ๆ
“เข้ามาทำอะไรกัน”
ในที่สุดมินฮยอนก็ทนเสียงคนคุยกันไม่ไหวจึงตัดสินใจลืมตาตื่นขึ้น
ภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือคิมแจฮวาน คังแดเนียลและองซองอูกำลังนั่งรุมดูอะไรสักอย่างในโทรศัพท์ของแจฮวาน
“อ้าว ทำให้ตื่นเหรอ โทษที
ๆ” ซองอูเป็นคนแรกที่หันมาตามเสียงของเขา สีหน้ากรุ้มกริ่มตอนมองมาที่มินฮยอนทำให้รู้สึกขนลุกพิกล
“ไหน ๆ ก็ตื่นแล้ว นี่ ๆ
ดูนี่” แจฮวานพุ่งเข้ามาหาเขาพร้อมโชว์หน้าจอโทรศัพท์ที่เป็นรูปใครสักคนในอินสตราแกรม
“เสื้อนี่แม่งจงใจอ่อยนี่หว่า”
เจ้าของโทรศัพท์ยังคงพูดต่อไป
แต่มินฮยอนไม่รู้ว่าคนในรูปคือใครเพราะยังปรับโฟกัสสายตาไม่ได้
“ดูดิ พี่มินฮยอน”
แดเนียลเคาะนิ้วลงบนหน้าจอที่ตอนนี้มินฮยอนรู้แล้วว่าคนในนั้นคือใคร
“ดูอยู่”
“ไม่เจอมันนานนี่หล่อขึ้นเนอะว่าไหม”
ซองอูใช้ศอกกระทุ้งไหล่มินฮยอนคล้ายจะเย้าแหย่ แต่อีกฝ่ายกลับไม่สะทกสะท้าน
ดวงตาเรียวเล็กนั่นจ้องคนในรูปนิ่ง ๆ ก่อนจะตอบคำถามเขาสั้น ๆ
“มั้ง”
ใครจะไปบอกว่าหล่อกันล่ะ
มีหวังโดนล้อแน่ ๆ
“รู้เปล่ามันบอกใคร”
แจฮวานยื่นโทรศัพท์เข้ามาใกล้หน้าคนบนเตียงกว่าเดิม
“บอกอะไร”
มินฮยอนผลักมืออีกฝ่ายเบา ๆ
จะให้ดูใกล้อะไรนักหนาจะทิ่มตาอยู่แล้วเนี่ย
“แคปชั่นไง ๆ
ที่บอกว่าคิดถึงน่ะ”
“จะไปรู้เหรอ”
ทำไมมินฮยอนจะไม่รู้ว่าฮยอนบินคิดถึงใคร
●
ทันทีที่มินฮยอนกดเปิดโทรศัพท์
ทั้งสายที่ไม่ได้รับ ข้อความ และแชทต่าง ๆ
ก็เด้งขึ้นบนหน้าจอจนเขาเลือกไม่ถูกว่าจะกดเข้าไปดูอันไหนก่อน
แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร ภาพของใครบางคนก็โชว์หราขึ้นพร้อมเสียงเรียกเข้าที่เขาตั้งไว้ให้แปลกกว่าคนอื่น
“พี่ทำไมไม่เปิดโทรศัพท์”
“ผมเป็นห่วงรู้ไหม”
“กำลังจะบ้าแล้วเนี่ย”
“ทีหลังอย่าปิดเครื่องนะ”
“พี่อยากเห็นผมบุกหอเป็นซาแซงจริง
ๆ ใช่ไหม”
กดรับสายปุ๊บเสียงทุ้ม ๆ
ที่ไม่ได้ยินมาหลายวันก็ไหลผ่านสายเข้ามาเป็นชุด
“ขอโทษ”
“พี่นี่ จริง ๆ เลย
ให้ตายเถอะ” ปลายสายถอนหายใจเบา ๆ
แต่มินฮยอนกลับได้ยินมันและรู้ว่าอีกฝ่ายโล่งใจแค่ไหนที่เขารับโทรศัพท์เสียที
“คิดถึงนะ”
“ครับ ?”
“คิดถึงไง”
“พี่เห็นแล้วเหรอ”
“อื้ม”
“คิดถึงนะครับ ... ฟังจากปากดีกว่าได้อ่านหรือเปล่า”
ถ้าฮยอนบินเห็นเขาตอนนี้คงยิ้มแน่
ๆ เพราะนอกจากหูจะแดงแล้ว หน้าเขายังแดงเอามาก ๆ ด้วย
“อื้อ ดีกว่า”
“เขินแฮะ”
“เขินเป็นด้วยเหรอ”
“เขินสิครับ”
“หล่อขึ้นนะ”
ถ้าเป็นเวลาปกติ มินฮยอนคงไม่ชมอีกฝ่ายแบบนี้แน่ ๆ วันนี้ถือเป็นรางวัลพิเศษที่เด็กตัวโตของเขาคิดถึงและเป็นห่วงกันมากขนาดนี้
“ครับ ?”
“บอกว่าหล่อขึ้น”
“อ่า แน่นอนอยู่แล้วครับ”
ไม่คิดจะถ่อมตัวหน่อยเหรอ
เด็กบ้านี่ ...
มั่นใจในตัวเองเกินใครจริง ๆ
“นายนี่หลงตัวเองจริง ๆ”
“แล้วพี่หลงผมไหมล่ะครับ”
“ไอ้เด็กนี่ ...”
●●●
#HwangAndTheKwon
@daisieelady
ความคิดเห็น