คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : จิตติกับไดอารีของทัตตวา -2-
สัปดาห์ที่ 3
ถึงหมอจิตติ
ขอบคุณที่ช่วยติวให้ วันนี้ฉันได้คะแนนภาษาอังกฤษดีมากเลย ขอบคุณนะ
ถึงหมอจิตติ
ฉันขอถอนคำพูด และก็ขอโทษมากๆ ค่ะ หมออ่านทุกสิ่งที่ฉันเขียนจริงๆ และก็จริงจังกับมันด้วย หมอมีเวลาว่างที่ไหนไปอ่านคะ ฉันไม่ค่อยรู้ว่าคนอื่นๆ เค้าทำอะไรกัน แต่หมอดูเหมือนพวกบ้างาน ไม่มีเวลาว่างเป็นของตัวเองพอที่จะทำอะไรแบบนี้
ถึงหมอจิตติ
เมื่อวานฉันไปหาหมอพร้อมผ้าปิดแผลใหญ่เบ้อเริ่มเต็มหน้า ฉันเห็นหมอช็อคไปเลย แต่ว่ามันไม่มีอะไรหรอกค่ะ ในคาบพละ ฉันเล่นบาสแล้วก็เผลอไปหน่อย บอลเลยมากระแทกหน้าเข้าอย่างจัง ก็ไม่เจ็บเท่าไรหรอกนะ แต่พอคาบบ่ายพวกสาวๆ เห็นแก้มซ้ายของฉันบวมเข้าก็ร้องซะดัง ครูเลยต้องกระเตงฉันไปห้องพยาบาล โปะน้ำแข็งใส่หน้า แล้วก็แปะผ้าปิดแผลซ้ำอีก พวกครูจะโทรหายาย แต่ฉันหนีออกมาก่อน
สาบานก็ได้ค่ะว่าฉันไม่เจ็บเลยสักนิด ไม่รู้สึกเจ็บปวดแม้แต่น้อย พวกเค้าไม่น่าจะกระวนกระวายกับเรื่องนี้นะ ร่างการของฉันมันแสดงออกมามากเกินไปกว่าที่ควรจะเป็น สองเดือนที่แล้ว แค่ฉันนั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนกลางสวนในวันที่ร้อนจัดๆ เลือดกำเดาก็ไหลออกมาแล้ว ฉันไม่รู้ว่าเลือดออกจนกระทั่งหยดเลือดไหลลงมาเปื้อนเสื้อ มันก็ไม่เจ็บสักนิดแต่แม่บ้านร้องเสียงดังแถมยังจะเรียกรถพยาบาลมาอีก มันแปลกนะคะ ก็ฉันไม่เห็นจะเจ็บเลย ฉันมีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่ แม้กระทั่งในตอนนี้ก็ตาม
ถึงหมอจิตติ
คนอื่นเค้าคบเพื่อนกันเวลาเหงาใช่มั้ยคะ ฉันไม่มีเพื่อนสักคนแล้วก็ไม่ได้อยากมีด้วย ฉันว่าเป็นอย่างนี้ก็ดีแล้ว ฉันไม่เหงาสักหน่อย อาจจะอยู่คนเดียวแต่ไม่เหงาเลย แล้วก็ ถ้าฉันอยากมีเพื่อนจริงๆ ก็คงไม่มีใครอยากคบคนบ้าเป็นเพื่อนหรอกใช่มั้ยคะ ฉันเลยไม่พูดอะไรออกไปและยอมอยู่อย่างนี้ดีกว่า
ถึงหมอจิตติ
มีผู้หญิงคนนึงออกจะเข้ากับคนง่ายสักหน่อยในห้อง เวลาที่ต้องทำงานกลุ่ม ฉันพยายามจะเลี่ยงเธอคนนี้ เพราะเธอชอบมาวนเวียนวอแวกับฉันเหลือเกิน คิดว่าฉันเป็นเพื่อนของเธอด้วยมั้ง หรือไม่ก็คิดว่าฉันเป็นคนพิการ เธอเลยต้องทำดีด้วย ถึงฉันจะไม่สนใจหรอกนะว่าเธอจะมองฉันเป็นคนพิการยังไง ฉันไม่ได้ยึดศักดิ์ศรีพวกนั้นสักหน่อย
แล้วก็เวลาที่เด็กผู้หญิงเป็นเพื่อนกัน ทำไมต้องจับมือแกว่งไปแกว่งมาเพื่อบอกว่าเป็นเพื่อนกันแล้วนะด้วยก็ไม่รู้ ฉันเห็นเพื่อนหลายคนเดินจูงมือกันไป แต่กับเธอคนนี้ฉันปล่อยให้เธอจับมือแบบนั้นไม่ได้ เธอพยายามจะจับมือฉันแต่ฉันก็ดึงหนี วันนี้เธอก็พยายามเข้ามากอด แต่ฉันผลักเธอออกจนแทบจะล้มลงกับพื้น ฉันคิดว่าเธอจะตะคอกใส่หรือหัวเราะเยาะ แต่เธอกลับพูดว่า “เป็นอะไรเหรอ ไม่ชอบเหรอจ๊ะ หรือว่าอาย” ด้วยรอยยิ้มแปลกๆ ฉันไม่รู้ว่าเธอหมายความว่าไงกับคำว่า “อาย” แต่รู้สึกอึดอัดใจเวลามีคนแตะต้องตัว แต่แล้วเธอก็ดึงมือฉันไปจับอีกที (ผู้หญิงอะไรเอาแต่ใจสิ้นดี) คราวนี้ฉันปล่อยให้เธอทำแต่ว่าก็รู้สึกแย่ๆ ฉันเกลียดความรู้สึกแบบนี้แล้วก็จะไม่ให้ใครมากุมมืออีกเด็ดขาด ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง
ถึงหมอจิตติ
..........................................................................................................................................................
..........................................................................................................................................................
..........................................................................................................................................................
..........................................................................................................................................................
..........................................................................................................................................................
..........................................................................................................................................................
ฉันกลัวตัวเองที่มาเขียนอย่างนี้ มัน...
(รอยเลือนของตัวหนังสือขีดลากไปยาวเหยียดแต่ถูกลบทับจนขาวโพลนด้วยน้ำยาลบคำผิด จิตติลองคิดถึงวิธีขูดรอยลบออกเพื่ออ่านข้อความ แต่ก็ดูจะล้ำเส้นเกินไป เจตนาของทัตตวานั้นเด่นชัด เธอพยายามจะบอกอะไรเขาสักอย่างแต่สุดท้ายแล้วก็เปลี่ยนใจไม่ยอมบอก การแกะรอยนั้นจะเห็นได้ง่ายเกินไปและเขาไม่อยากทำลายความไว้ใจที่ได้มา ข้อความส่วนนี้จะเป็นปริศนาไปชั่วนิรันดร์ แต่เขาลองอ่านทวนไดอารี่ส่วนที่พูดถึง เด้กผู้หญิงคนนั้น ซ้ำแล้วซ้ำอีกด้วยความสงสัยอย่างยิ่งเหมือนกับว่าเขาจะพลิกหน้ากระดาษไปด้านหลังแล้วขุดหาความจริงที่ซ่อนอยู่ได้ เข้าออนวอนจากหัวใจว่าอย่าให้ทัตตวาซึ่งพยายามผูกติดอยู่กับเขา ก้าวล้ำดินแดนที่เขาไม่สามารถควบคุมได้ – อาณาจักรอันน่าสะพรึงกลัวของความรัก - )
ความคิดเห็น