คัมภีร์เทวะ

ตอนที่ 8 : เลื่อนระดับขั้นลมปราณ

               หลังจากที่ทั้งสองออกมาถึงบริเวณรอบนอกชายป่า ก็แวะหาที่นั่งพักทันที เพราะขืนยังเดินทางแบบนี้ หากมีใครมาพบเห็น เยว่ชิง ก็คงจะเป็นฝ่ายที่เสียหายอย่างมิต้องสงสัย

               "แม่นางเยว่ อาการดีขึ้นบ้างหรือยัง พอจะเดินไหวไหม"

               "อืมม  แต่ขอนั่งพักก่อนอีกสักหน่อย"

               "อ่อ  ครับ  เอ่อ....นี่น้ำครับ"

               "ขอบใจ" 

               เยว่ชิง  ดื่มน้ำแล้วก็นั่งพักคนละฝั่งกับ หลี่เฉิน  นางสังเกตุพบว่า ตอนนี้ตัวนางไม่อาจสัมผัสถึงระดับการฝึกฝนของเด็กหนุ่มตรงหน้าได้เลย ทั้ง ๆ  ที่ก่อนหน้านี้ ตอนที่เขาสู้กับ อสูรหมูป่า นางสัมผัสได้ว่าเขาอยู่ในระดับการฝึกฝนขั้นลมปราณแท้จริง ซึ่งมันทำให้นางแปลกใจเป็นอย่างยิ่ง

          "คุณหนู ครับ ! "

          "พวกเรา  เจอคุณหนูแล้ว ทางโน้น ๆ"

          เสียงตะโกนเรียก ดังมาแต่ไกล เย่วชิง และ หลี่เฉิน หันไปมองทางต้นเสียง ก็พบว่ามีกลุ่มคนจำนวน 5 คน กำลังวิ่งมาทางที่พวกตนนั้นนั่งพักอยู่ 

               "ศิษย์สำนักเดียวกับข้าเอง คงออกมาตามหา"  เย่วชิง หันมาบอกกล่าวกับ หลี่เฉิน

               "อ่ออ..อืม !  ถ้าอย่างงั้น ข้าก็ไม่มีความจำเป็นต้องไปส่งแม่นางอีกต่อไปแล้วละนะ ข้าขอตัวกลับเข้าไปในป่าอีกคราก็แล้วกัน ขอให้หายไว ๆ นะ"

               หลี่เฉิน กล่าวจบก็พลิ้วกายเข้าไปในป่าทันที ไม่รอให้ เยว่ชิง ได้กล่าวคำใด ๆ  แม้แต่คำเดียว ไม่นานหลังจาก หลี่เฉิน หายเข้าไปในป่า เหล่าศิษย์ของสำนักเดียวกันกับนางก็มาถึง

               "ศิษย์น้องเย่ว เมื่อสักครู่นี้เป็นใครกัน เขารังแกศิษย์น้องหรือเปล่า"   คนที่ถามขึ้นเป็นศิษย์พี่ใหญ่ของนางนั่นเองซึ่งมีนามว่า  เหยาฟ่ง  ถือเป็นอัจฉริยะอีก 1 คนที่มีชื่อเสียงเป็นอันดับหนึ่งของจอมยุทธรุ่นเยาว์ เพราะเพียงแค่อายุ 20 ปี ก็มีการฝึกฝนอยู่ในระดับลมปราณกษัตริย์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว 

               "ศิษย์พี่ เขาคือผู้มีพระคุณของข้าเอง เขาช่วยชีวิตข้าจากสัตว์อสูรที่กำลังจะเข้ามาทำร้าย"

               "อ่อ  งั้นแล้วไป แล้วนี่เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

               "ใช่ ๆ  ศิษย์พี่หนีมาเข้าป่าอสูรบรรพกาลคนเดียวแบบนี้ มันอันตรายมากเลยนะ" อี้เฉิง  ศิษย์น้องที่เป็นผู้หญิงกล่าว

               "ข้าไม่เป็นไรมากซะหน่อย แค่เจ็บข้อเท้าเท่านั้นเอง นั่งพักอีกสักหน่อยก็หาย พวกเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"

               หลังจากนั้นทุกคนก็ได้แต่นั่งรอให้อาการของ เยว่ชิง ดีขึ้นและเดินทางกลับไปยังที่พักทันที

......

               ทางด้าน หลี่เฉิน หลังจากปลีกตัวมาจาก เย่วชิง ได้สักระยะจนเข้ามาถึงบริเวณที่เดิมที่เจอกับ อสูรหมูป่า  ก็ยืนมองดูตรงหลุมที่เกิดจากการต่อสู้ของตนเองแล้วล้วงมือเข้าไปหยิบเอา ผลึกวิญญาณ ออกมาดูอีกครั้ง ด้วยความอิ่มอกอิ่มใจ

               "จากการที่ได้ต่อสู้กับ อสูรหมูป่า ที่อยู่ในขั้นลมปราณแท้จริง ถือว่ายังเป็นงานยากที่จะเข้าไปในเขตกลางหรือเขตในของป่าอสูรบรรพกาลแห่งนี้ได้ คงต้องเร่งฝึกฝนให้เก่งขึ้นมากว่านี้อีก"

               หลี่เฉิน นำเอาผลึกวิญญาณเก็บไว้ดั่งเดิม แล้วเดินเข้าไปในป่าต่อทันที ตัวมันในยามนี้ หลังจากที่ได้ปะทะกับสัตว์อสูรไปคราหนึ่งแล้ว ก็ไม่ได้มีความประมาทอีกต่อไป เขาแผ่กระแสปราณออกไปสำรวจรอบ ๆ  ตัวอยู่ตลอดเวลา แต่ถึงกระนั้นภายนอก กลับดูเหมือนเด็กหนุ่ม กำลังเดินเที่ยวเล่นชมนกชมไม้ในป่าอย่างสบายอารมณ์ ดูเหมือนไม่มีความกังวลใด ๆ  แม้แต่น้อย

               ผ่านไปจนใกล้จะมืดค่ำ ณ ส่วนลึกใกล้กับบริเวณเขตแบ่งระหว่างป่าเขตนอก กับ ป่าเขตกลาง  หลี่เฉิน กำลังยืนหอบเหนือยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ตัวมันในยามนี้ กำลังยืนจ้องมองกับอสูรงูเกร็ดเงินซึ่งเป็นอสูรระดับลมปราณกษัตริย์ ที่ออกมาหากินสัตว์อสูรในป่าเขตนอกแห่งนี้ และพอมันมองเห็น หลี่เฉิน ก็หวังจะจับกิน จึงได้ลอบโจมตี แต่ยังดีที่หลี่เฉินเองมีปฏิกิริยาที่ว่องไว สามารถกระโดดหลบได้ทัน ซึ่งตัวมันที่เพิ่งเสร็จสิ้นจากการต่อสู้กับอสูรระดับลมปราณแท้จริงตัวสุดท้าย ถ้านับจากเมื่อเข้ามาถึง ก็เป็นตัวที่ 5 แล้ว จึงทำให้ตัวมันนั้นเสียพลังปราณไปหลายส่วน ดังนั้นจึงได้หาที่นั่งพักด้วยความเหนื่อยล้า แต่เพียงพักได้ไม่นานก็ต้องรีบกระโดดหลบอย่างตกใจ

               "ทำไม่เราสัมผัสถึงการคงอยู่ของมันไม่ได้ละ" 

               ก็แน่ล่ะ ด้วยเกร็ดเงินของอสูรงูตัวนี้สามารถสะท้อนการสำรวจด้วยพลังปราณของชาวยุทธได้นั่นเอง ทำให้มันสามารถลอบเข้าใกล้เหยื่อได้โดยที่เหยื่อยนั้นไม่อาจรู้ตัว

               "นี่เราก็ใกล้ถึงขีดจำกัดของร่างกายแล้วด้วย บ้าจริง !!"

               ฟ่อ ฟ่อ ! เสียงร้องขู่ของอสูรงูเกร็ดเงิน ที่เพิ่งจะโจมตีเป้าหมายผิดพลาดไปหลายครั้งแล้ว มันจึงนิ่งดู หลี่เฉิน เพื่อหยั่งเชิง ส่วนหลี่เฉิน ก็ยืนนิ่งพร้อมรับมือการโจมตีจากงูยักษ์เช่นกัน

               "ต้องรีบจบให้เร็วที่สุด ไม่อย่างงั้นตัวเราคงต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่ในวันนี้อย่างแน่นอน"

               "ฟู่วว ว.....!!! "

          

               หลี่เฉิน เร่งรีดเค้นลมปราณจนถึงระดับสูงสุดอย่างรวดเร็ว ลมปราณในร่างกายไหลเวียนด้วยความรวดเร็วจนเส้นลมปราณของมันในยามนี้ที่รองรับการโคจรอย่างเกรี้ยวกราด เริ่มสร้างความเจ็บแสบภายในให้แก่ตัวของ หลี่เฉิน สร้างความเจ็บปวดจนมันเองแทบจะทนไม่ไหว มันกัดฟันปลดปล่อยพลังอย่างบ้าคลั่ง พริบตาเดียวร่างกายของ หลี่เฉิน ก็เลือนหายไปจากจุดที่มันยืนอยู่ เมื่อเจ้าอสูรงูเกร็ดเงินเห็นว่า ร่างกายของหลี่เฉินนั้นหายไป ก็เป็นเวลาเดียวกับที่มันสัมผัสพลังสายหนึ่งปรากฏขึ้นทางด้านหลังของมัน ขณะที่กำลังหันหัวกลับไปมองทางด้านหลัง สายตาก็พร่ามัวลงอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเห็นเงาราง ๆ  ของ หลี่เฉินนั้นค่อย ๆ  แยกออกเป็นหลายร่าง จนกระทั่งมืดดับไป พร้อมกับสั่วนหัวของมัน แยกขาดออกจากลำตัวที่ใหญ่โต หล่นลงสู่พื้นอย่างรุนแรง

               "บูมม !! "

               "จบแล้ว เราทำได้แล้ว"

               หลี่เฉิน เมื่อเห็นว่าสังหาร อสูรงูเกร็ดเงิน ได้สำเร็จก็หลับตาร่วงหล่นสู่พื้นตามไปติด ๆ  เนื่องจากร่างกายของมันได้ใช้จนเกินขีดจำกัดนั่นเอง หากมีใครที่มาพบเห็นการเคลื่อนที่และการสังหารของมันเมื่อสักครู่นี้ ย่อมต้องตกตลึงอย่างแน่นอน เพราะการรีดเค้นพลังของ หลี่เฉิน เมื่อครู่นี้นั้นเทียบได้กับผู้ฝึกฝนระดับลมปราณจักรพรรดิอย่างมิต้องสงสัย ดังนั้น เมื่อยามที่มันปรากฎตัวอยู่ด้านหลังของ อสูรงูเกร็ดเงิน มันจึงเพียงแค่ฟาดฟันฝ่ามือออกไปในแนวราบอย่างเรียบง่ายเท่านั้น แต่ว่าสามารถตัดลำคอของอสูรงู ได้อย่างง่ายดายเพียงแค่กระบวนท่าเดียว และด้วยเหตุที่อสูรงูเกร็ดเงินนั้น มีระดับอยู่เพียงขั้นลมปราณกษัตริย์เท่านั้น มันจึงมิอาจต้านรับการโจมตีด้วยพลังระดับลมปราณจักรพรรดิได้

               "ฮ่ะ ๆ ๆ เฮือก .."

               หลี่เฉิน กระอักเลือดออกมาก้อนโต 1 คำ ก่อนจะค่อย ๆ  ลุกเดินโซซัดโซเซ ไปเก็บ ผลึกวิญญาณ ขอ อสูรงูเกร็ดเงิน ด้วยความทุลักทุเล และเนื่องจากท้องฟ้านั้นเริ่มจะมืดมิดลงเรื่อย ๆ  หลี่เฉิน ต้องฝืนกายเร่งหาที่พัก ที่ปลอดภัยจาก สัตว์อสูรในป่าแห่งนี้ให้ได้โดยเร็ว เพราะตัวมันเองรู้ดีว่า มิอาจฝืนสังขารกลับไปถึงที่โรงเตี้ยมอย่างแน่นอน 

               เดินทางขึ้นไปตามสันเขาที่เป็นแนวแบ่งระหว่างเขตส่วนกลางกับส่วนนอกของป่าอสูร   

พรรพกาลได้ไม่ไกลนัก ก็มองเห็นปากถ้ำอยู่ตรงบริเวณหน้าผา ที่มีเศษหนังงูจากการลอกคราบของอสูรงูเกร็ดเงิน ตัวที่เพิ่งจะสังหารไปเมื่อสักครู่ ก็มุ่งหน้าเข้าสู่ภายในถ้ำทันที เพราะหลี่เฉินคิดว่า ด้วยไอปราณของอสูรงูตนนั้นคงไม่มีอสูรตนใดในแถบนี้กล้าเข้ามาใกล้อย่างแน่นอน

               เป็นอย่างที่ หลี่เฉิน คิดไว้จริง ๆ เขานั้นที่ตอนนี้ กำลังนั่งโคจรลมปราณฟื้นฟูตนเอง อยู่ภายในถ้ำของอสูรงูเกล็ดเงิน ไม่มีสัตว์อสูรตนใดเข้ามารบกวนแม้แต่น้อย และจนกว่าที่ไอปราณของอสูรงูตนนั้นจะจางหายไป ก็คงต้องใช้เวลาอีกหลายวัน หรืออีกหลายอาทิตย์ มันจึงเป็นสถานที่ปลอดภัยสำหรับ หลี่เฉิน ในยามที่บาดเจ็บหนักอย่างนี้

                         หลี่เฉิน นั่งโคจรลมปราณให้ไหลเวียนอย่างช้า ๆ   ผ่านจุดชีพจรต่าง ๆ   จนผ่านทุกจุดครบหนึ่งรอบ หลี่เฉิน ก็สังเกตุได้ถึงความเสียหายที่มีต่อเส้นลมปราณ ทำให้เขาคิดว่าในครั้งต่อ ๆ  ไป หากไม่มีอันตรายถึงขั้นเสียชีวิต เขาจะไม่ใช้พลังที่ถึงขีดจำกัดแบบนี้อีก เพราะจากความเสียหายที่เขาประสบในตอนนี้คงทำให้เขาต้องพักฟื้นไปหลายวันเลยทีเดียว ยังดีที่ยังไม่ถึงขั้นเส้นลมปราณฉีกขาดจนกลายเป็นคนที่พิการไม่อาจฝึกฝนได้อีกต่อไป เมื่อคิดได้ดังนั้น หลี่เฉิน ก็ชักนำพลังปราณอ่อน ๆ   ค่อย ๆ ไหลผ่านจุดชีพจรอย่างเชื่องช้าเพื่อไม่ให้เส้นลมปราณได้รับผลกระทบที่รุนแรง 

               

               วันเวลาล่วงเลยผ่านไปเข้าสู่วันที่  7   หลี่เฉิน ที่ได้ปรับความเร็วในการโคจรลมปราณขึ้นทีละน้อย ทีละน้อย ในตอนนี้สภาพร่างกายและเส้นลมปราณได้หายดีดั่งเดิมแล้ว และผลกระทบอีกอย่างที่เกิดจากการใช้พลังลมปราณในระดับถึงขีดสุดของร่างกายและเส้นลมปราณที่ผ่านมา ทำให้เส้นลมปราณได้พัฒนาขีดจำกัดเพิ่มขึ้นไปอีกขั้น โดยมีการขยายใหญ่ขึ้น จึงทำให้ตัวหลี่เฉินนั้นรู้สึกว่า พลังปราณของตนยังไม่ฟื้นฟูเต็มส่วนเหมือนเดิม จึงยังคงโคจรลมปราณเร็วขึ้นเรื่อย ๆ   ทั้งที่ความเป็นจริงนั้น ความหนาแน่นของลมปราณในตัวมันยามนี้มีมากกว่าเดิมถึงหนึ่งเท่าตัวแล้ว 

          ! ปัง  ...

               เสียงดังขึ้นภายในสำนึกของ หลี่เฉิน ซึ่งเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าตัวมันในยามนี้ บรรลุเข้าสู่การฝึกฝนระดับลมปราณกษัตริย์เรียบร้อยแล้ว พร้อมกับกระแสลมปราณที่ไหลเชี่ยวขึ้นมากกว่าเดิม เป็นดั่งเช่นน้ำที่ไหลทะลักจากเขื่อนที่กักเก็บพังทะลายลง ทำให้ หลี่เฉิน ต้องเพ่งสมาธิควบคุมกระแสลมปราณที่เชี่ยวกราดนี้อย่างจริงจังเป็นพิเศษ เพื่อบังคับให้อยู่ในลู่ทางที่ควรจะเป็น มิเช่นนั้น มีหวังลมปราณแตกซ่านจนเป็นอันตรายถึงชีวิตได้

               การพยายามควบคุมกระแสปราณดังกล่าว ทำให้ตัวของ หลี่เฉิน นั่งอยู่ในถ้ำรวมตั้งแต่วันแรกจนถึงตอนนี้ ผ่านมาแล้ว 15 วัน และเช้าวันนี้ ก็เป็นวันที่เขาลืมตาขึ้นมาคราแรก  

               ฟิ้ววว...

          เมื่อลืมตาขึ้นมาเท่านั้นกระแสปราณที่ไหลวนรอบ ๆ  ตัวหลี่เฉินก็ไหลกลับเข้าร่างของมันอย่างรวดเร็ว จนเกิดการระเบิดพลังออกไปโดยรอบอย่างรวดเร็ว

               พรึบบ....ฟู่ววว....

               "...รู้สึกว่าร่างกายจะหายดีแล้วละ แต่ว่า ไอ้ความรู้สึกแบบนี้นี่มันคืออะไรกันนะ รู้สึกว่าร่างกายจะมีความกระฉับกระเฉงกว่าเดิมขึ้นมากกว่าเดิมอีกเท่าตัว ..."

               หลี่เฉิน ที่กำลังรู้สึกยินดีกับอาการบาดเจ็บได้หายดีแล้ว โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าตอนนี้นั้นตัวมันได้ครอบครองพลังมากมายขนาดไหน เพราะขนาดตอนที่มีการฝึกฝนที่ระดับลมปราณแท้จริง สามารถต่อกรกับผู้ที่ฝึกฝนในระดับลมปราณกษัตริย์ได้อย่างไม่ตึงมือเลยแม้แต่น้อย และหากมันใช้พลังเต็มส่วนอย่างที่จัดการกับอสูรงูเกร็ดเงิน ผู้ฝึกฝนในระดับลมปราณจักรพรรดิก็ไม่อาจจะสังหารมันลงได้โดยง่ายแย่างแน่นอน แต่ในยามนี้ตัวมันที่มีการฝึกฝนอยู่ที่ระดับลมปราณกษัตริย์ จึงสามารถต่อกรกับผู้ฝึกฝนในระดับลมปราณจักรพรรดิได้อย่างมิต้องสงสัย