คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ★ 4TH RIOT
ความวุ่นวายที่สี่ : แผนการ
“สนุกมากมั้ยอีโฮวอน - _ -”
แอลหันไปค้อนตัวต้นเหตุที่ยืนขำตบโต๊ะอยู่ข้างๆจะไม่ให้ค้อนได้ยังไง พอลงจากเวทีมาก็เจอซองยอลเมาหลับไปโดยฝีมือบาร์เทนเดอร์โฮย่า
“ก็แค่หาอะไรให้ดื่ม ไม่ได้คิดว่าจะคออ่อนขนาดนี้นี่หว่า”
“ดูดิ๊ หลับไม่ตื่นเลย”
มือใหญ่คว้าหมับลงบนไหล่ลาดและออกแรงเขย่า แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากคนที่ฟุบหลับลงไปกับเค้าท์เตอร์หินอ่อนนอกจากเสียงอื้อเบาๆอย่างรำคาณที่มีคนมารบกวนการนอนอันแสนสุขของเขา
“โทษที ฮ่าๆ ก็น่าจะบอกกันก่อนดิวะว่าซองยอลดื่มไม่เป็น ก็เห็นพามานี่ นึกว่าจะแสบพอตัวอยู่”
“นั่งอยู่ด้วยกันไม่ได้คุยกันบ้างหรอ?”
“ก็...คุย”
“เออ แล้วไม่รู้หรอว่าเด็กนี่มันเด็กขนาดไหน”
โฮย่ายกมือสองข้างยอมแพ้ เบ้ปากและไหวไหล่ ก็รู้ว่าเด็ก แต่ใครจะไปรู้ว่าจะเด็กขนาดนี้ นี่เขาให้ดื่มแค่แก้วเดียวแถมปริมาณแอลกอฮอล์ที่ผสมอยู่ก็เจือจางจนแทบไม่สมควรจะถูกเรียกว่าเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ด้วยซ้ำไป
ในที่สุดภาระก็ตกมาอยู่ที่แอล โฮย่าแสดงความรับผิดชอบโดยการมาส่งที่หอ แต่หน้าที่แบกซองยอลขึ้นมาบนห้องก็หนีไม่พ้นแอลอยู่ดี คนตัวสูงแบกร่างบางขึ้นขี่หลัง ใบหน้าเรียวเล็กซบอยู่กับไหล่กว้าง ลมหายใจที่มีกลิ่นคอกเทลสตรอว์เบอร์รี่อ่อนๆเป่ารดต้นคอคนแบก
“เห็นตัวบางๆงี้ใครจะไปรู้ว่าโคตรหนักเลย - _ -”
“แอล... แอลอ่า”
เสียงเล็กที่ดังขึ้นข้างหูทำให้แอลหันไปมองคนที่เพิ่งพูด ซองยอลหลับตาพริ้มและมีรอยยิ้มแต้มอยู่บนริมฝีปาก ...ละเมอสินะ - _ -
“แอลอ่า... แอลอ่า...”
“หืม”
“แอลกุน... แอลกุนเท่ที่สุดเลย!... รู้มั้ย ตอนที่แอลกุนอยู่บนเวทีน่ะ เท่ที่สุดเลยนะ ฮิ~”
แอลยิ้มแก้มปริเมื่อถูกชม ถึงซองยอลจะกำลังละเมอ แต่มันก็อดปลื้มไม่ได้นี่นา จริงมั้ย?
“เหรอ ขอบใจนะ”
“แต่ไคก็เท่มากเลยนา พี่ดงอูด้วย”
“งั้นแล้วใครเท่ที่สุด?”
“อา....... แน่นอนต้องเป็น....... โฮย่า.......... ~ ฮิๆ”
รอยยิ้มกว้างหายไปจากใบหน้าหล่อทันทีที่ได้รับคำตอบ ไหงตอนแรกชมเขาดีๆแล้วจบด้วยการบอกว่าโฮย่าเท่ที่สุดงี้อ่ะ?
“เฮ้ๆ ให้มันดีๆหน่อย ฉันให้โอกาศนายตอบใหม่”
“ z Z Z ”
“ซองยอล... - _ -”
“งั่มๆ z z”
แอลส่ายหัวเมื่อได้รับเพียงคำตอบที่ไม่สามารถจับใจความได้ ร่างเล็กที่ขี่หลังเขาอยู่กอดแน่นขึ้น ศีรษะกลมมุดๆซุกๆลงกับไหล่กว้างเหมือนกำลังหนาว ทั้งสองคนใกล้กันจนแอลรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของซองยอลที่สูงผิดปกติ
คนตัวสูงค่อยๆวางซองยอลลงเมื่อเดินมาจนถึงหน้าห้อง จมูกของคนที่หลับเปลี่ยนเป็นสีแดงเช่นเดียวกับริมฝีปากและแก้มใส มือใหญ่อังที่หน้าผากผู้อาศัยของแอลตัวร้อนจริงๆด้วย ยิ่งเวลาจับอีกคนค้นเพื่อหากุญแจห้องที่ให้ไว้ตอนบ่ายยิ่งรู้สึกได้ รีบไขกุญแจเปิดห้องและอุ้มซองยอลเข้าไปข้างใน ริมฝีปากสวยยู่ลงเล็กน้อยอย่างพิจารณา ก่อนจะตัดสินใจวางร่างบางไว้บนเตียงกว้าง ตัวร้อนจี๋ขนาดนี้ถ้าทิ้งให้นอนบนพื้นแอลคงดูใจร้ายไปหน่อยสินะ
ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงของตัวเองอย่างเหนื่อยอ่อนพลางหันไปมองซองยอลที่หลับสนิท คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อยคงเพราะปวดหัวจากพิษไข้ มือเล็กปัดป่ายไปรอบๆเหมือนพยายามหาใครซักคน แอลค่อยๆขยับมือของตัวเองไปใกล้ๆมือเล็กนั่น ชั่งใจเล็กน้อยก่อนจะคว้ามือเล็กมาจับใจที่สุด รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าหวานเมื่อรู้ว่ามีอีกคนอยู่ใกล้ๆ พลิกตัวมาใกล้แอลและจับมือใหญ่ของแอลไว้ด้วยมือทั้งสองข้างของตัวเอง แอลยิ้มบางๆอีกครั้งเพราะท่าทางเด็กๆของซองยอลที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ทำให้เขาเผลอยิ้มได้เสมอ ถึงเขาจะพยายามกลั้นมันไว้แค่ไหนก็ตาม นิ้วยาวค่อยๆเกลี่ยผมที่ปรกหน้าอีกคนออกและจับมันมาทัดหูให้อย่างเบามือ ...ไม่ใช่อะไรหรอก มันก็แค่รำคาญแทนก็เท่านั้น - _ -
ซองยอลดูไม่มีพิษมีภัย ไม่ใช่แค่ตอนหลับหรอก ตอนตื่นก็ด้วย เขารู้ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้ว ถึงจะขู่แอลได้แต่ก็ขู่ด้วยเรื่องกิ๊กก๊อกไร้สาระ และนั่นก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่เจ้าของห้องยอมเปิดรับผู้อาศัยเข้ามาในบ้าน ทำไมแอลจะไม่รู้ ว่าตอนที่ต้องออกจาก’บ้าน’มาน่ะเป็นยังไง เพียงแต่กรณีของซองยอลต่างไปเพราะซองยอลเป็นคนเลือกที่จะออกมาเพราะความคิดของตัวเองที่รับไม่ได้กับการเข้ามาของบ้านเล็ก ส่วนของแอล ต้องตัดสินใจเลือกที่จะออกมาเนื่องจากการถูกบีบเพราะถูกตราหน้าว่าเป็นลูกเมียน้อย
ถอนหายใจอีกรอบไล่ความคิดที่อยู่ในหัว และค่อยๆแกะมือซองยอลออก แอลไม่ได้ว่างและใจดีขนาดจะมานั่งให้ซองยอลจับมือซะหน่อย - _ -
เดินออกไปอาบน้ำ และซักพักก็กลับมาทิ้งตัวลงบนที่นอนข้างเตียงที่ซองยอลเอามาปูไว้นอนปกติ มันก็ไม่ได้แย่ แต่แน่นอนว่าบนเตียงนั่นสบายกว่าเป็นไหนๆ โดยไม่ลืมที่จะวางยากับแก้วน้ำไว้ที่โต๊ะโคมไฟข้างเตียง
เฮ้ๆ อย่าเพิ่งคิดอะไรกันแบบนั้น เขาแค่ทำสิ่งที่ควรจะทำกับเพื่อนมนุษย์..........ก็เท่านั้นเอง..........
ซองยอลตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวซึ่งแย่มากๆ ริมฝีปากสีอ่อนเบ้ลงอย่างไม่ชอบใจกับสภาพร่างกายของตัวเอง ดิ้นไปมาใต้กองผ้าห่มหนาเตอะที่ฝังทับเขาอยู่ มองไปรอบๆและพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่บนฟูกที่พื้นที่เคยนอนปกติ แต่กลับกลายเป็นเตียงของแอลแทน รีบชันตัวขึ้นอย่างกะทันหันจนหน้ามืดและสอดส่องไปรอบๆตัว แอลหลับสนิทอยู่บนที่นอนของเขา และบนหัวเตียงก็มียากับน้ำอยู่...
ความทรงจำสุดท้ายของซองยอลเมื่อคืนนี้คือ แอล, ผับ, โฮย่า แล้วก็...ฟุบหลับ จากการประติดประต่อที่พอจำได้ลางๆ ซองยอลคงเผลอดื่มเครื่องดื่มที่โฮย่าให้กินลงไปจนฟุบหลับไปที่ผับ ว่าแต่เขากลับมาที่หอแอลได้ยังไง... น้ำ ผ้าห่ม แล้วก็ยาพวกนี้มาจากไหน
ค่อยๆลุกขึ้นและย่องไปส่องทุกซอกทุกมุมในห้องเพื่อความมั่นใจว่าคนที่บ้านเขาไม่ได้มาหาเจอแล้วก็เอายากับน้ำแล้วก็ผ้าห่มมาวางไว้ให้ แต่ก็ไม่พบใครอยู่ในห้องนอกจากแอล
เดี๋ยวๆ ไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองหรอกนะแต่ถ้าไม่มีใครก็คงต้องเป็น........... แอลอ่ะนะ!! แ-อ-ล อ่ะนะ!! ( ; v ; )/ เห็นมั้ย อีซองยอลบอกแล้วว่าแอลน่ะใจดีออกจะตาย แค่หมอนั่นขี้เก๊กมันก็เท่านั้น
ซองยอลตัดสินใจที่จะทำอาหารเช้าง่ายๆแทนคำขอบคุณให้เจ้าของห้อง ถึงแอลจะสั่งห้ามไว้แต่แค่ไข่ดาวกับแฮม... ซองยอลค่อนข้างมั่นใจว่าเขาจะควบคุมมันได้
จัดการแงะวัตถุดิบออกมาจากตู้เย็น พับแขนเสื้อชุดนอนของเขาขึ้นและลงมือทำอาหารเช้า มันค่อนข้างจะทุลักทุเล และต้องยอมรับว่าผลที่ออกมาก็... ขี้เหร่ ; v ; แต่อย่างน้อยอีซองยอลก็ไม่ได้ทำครัวเละแบบคราวที่แล้วละกันน่า วะฮ่าฮ่าฮ่า
วิ่งกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้งหลังจากจัดโต๊ะอาหารเสร็จแล้ว นั่งยองๆลงข้างแอลที่กำลังหลับและพิจารณาคนที่กำลังนอนเงียบๆ แอลดูดีมาก มากแบบมากจริงๆ ริมฝีปากหยักสวย ผิวของคนสุขภาพดี และดวงตาคมมีสเน่ห์ ที่ตอนนี้ถูกปกปิดไว้ด้วยเปลือกตาสีอ่อน นิ้วเรียวเผลอไล้ไปตามสันจมูกโด่งโดยไม่รู้ตัว เขาไม่ได้พูดเกินไปหรอกนะ แต่เจ้าของห้องคนนี้น่ะ ไร้ที่ติจริงๆ... อ้อ ยกเว้นตอนใจร้ายแล้วก็เก๊กกับเขาน่ะนะ
“แอลอ่า ตื่นเหอะ!”
“หืออ?”
คนถูกปลุกค่อยๆหยีตาตื่น เมื่อซองยอลหลุกเขาด้วยเสียงใสและนิ้วที่จิ้มแก้มแอลเล่นอย่างมันมือ
“ลุกเร็วๆ เร็วเข้าเซ่!”
“ห๊ะ เฮ้ย เบาๆ หน้ามืดเว้ย!” แอลโวยวายเมื่อโดนดึงให้ลุกขึ้นกะทันหันและลากออกไปที่ห้องครัว คนตัวสูงมองซองยอลที่ลากเขามาพลางขยี้ตาอย่างงงๆ ซองยอลยักคิ้วและกดแอลนั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนจะวิ่งไปนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกัน
แอลเลิกคิ้วมองอาหารบนโต๊ะ ไข่ดาวขี้เหร่ๆสองฟองกับแฮมลวกที่ดูไม่ค่อยน่าไว้วางใจเท่าไหร่วางอยู่บนจากสีขาว พร้อมกับซอสมะเขือเทศที่ถูกใช้วาดเป็นรูปยิ้ม ข้างๆกันมีแก้วนมแก้วใหญ่วางอยู่ด้วย
“กินได้? - _ -”
“เฮ้ย พูดงี้ได้ไง ห้ามดูถูกนะ นี่มันสุดฝีมือของฉันเชียวนะแอลกุนนน”
ตาคมหรี่มองซองยอลอย่างไม่มั่นใจ และหยิบซ้อมมาลองชิมอาหารบนจาน โดยมีซองยอลนั่งลุ้นตัวโก่ง แอลแกล้งไอจนคนทำใจเสียและเบะปากเหมือนจะร้องไห้
“แง มันแย่มากเลยหรอ ; _______ ;”
คนกินหลุดยิ้มพลางส่ายหัวปฏิเสธ นั่นทำให้ซองยอลลูบอกอย่างเบาใจ แต่ก็ไม่ลืมที่จะแยกเขี้ยวใส่คนที่แกล้งเขาด้วย
“เนื่องในโอกาสอะไร?”
“ก็....เอ่อ สำหรับทุกอย่าง ( . __ . );” ผู้อาศัยจับแก้มตัวเองอย่างเขินๆก่อนจะไอและอธิบายต่อ เมื่อแอลเลิกคิ้วเหมือนไม่ค่อยเข้าใจประโยคที่เขาเพิ่งตอบเมื่อครู่
“ก็... สำหรับห้องนี่ กับข้าวที่นายทำให้กิน แล้วก็ยาเมื่อเช้า ละ แล้วก็อีกหลายๆอย่าง”
“หึๆ”
“ขะ...ขอบคุณ………นะ” แอลลุกขึ้น ยกแก้วนมขึ้นมาดื่มพลางใช้อีกมือที่ว่างอยู่ยีหัวซองยอลแม้จะรู้ว่าตัวเองอายุน้อยกว่า ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้อง
ซองยอลเบ้หน้าอย่างไม่ค่อยถูกใจ ก่อนจะจัดการเก็บจาน... ที่ตอนนี้ว่างเปล่าเพราะแอลจัดการกินมันจนหมดเกลี้ยง ริมฝีปากสีอ่อนฉีกยิ้มจนแก้มแทบแตก
บอกแล้ว แอลน่ะ จริงๆแล้วน่ารักจะตาย :)
เสียงสัญญาณที่บอกเตือนคนในห้องว่ามีผู้มาเยือนดังขึ้น แอลที่เพิ่งมาถึงพยายามสอดส่องหาซองยอลที่ควรจะอยู่ในห้อง คนตัวเล็กบอกว่าจะขอหยุดอยู่บ้านในวันนี้เพราะอาการป่วย แต่ตอนนี้หายไปไหนซะล่ะ
“โอ๊ะ หวัดดีตอน.... เย็นหน่อยๆ” ซองยอลที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำทักพร้อมเหลือบมองนาฬิกาเล็กน้อย แอลขมวดคิ้วเมื่อเห็นผมสีน้ำตาลที่เปียกไปด้วยหยดน้ำ
“ป่วยไม่ใช่เหรอ ทำไมสระผม แล้วทำไมไม่เป่าให้แห้งดีๆ”
“ร้อนหัว ไม่ชอบ - _ -”
“งั้นก็ไปเอาผ้ามาเช็ดผมไป”
“ขี้เกียจ เดี๋ยวมันก็แห้งแหล่ะน่า”
“ป่วยอีกรอบนี่โยนออกจากห้องจริงๆนะ”
“ง่ะ ; ------------------ ;”
“ไปเอาผ้าขนหนูมาเช็ดผม เดี๋ยวนี้” ซองยอลกรอกตาไปมา แต่ก็ต้องยอมไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาในที่สุด ก่อนจะเดินกลับไปที่โซฟาซึ่งมีแอลนั่งอยู่ก่อนแล้ว ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นใต้ที่นั่งของแอลและจัดการยัดผ้าผืนเล็กใส่มือใหญ่
“อะไรอีก - _ -”
ชี้ไปที่ผมที่เปียกและยิ้มแป้น แอลส่ายหัวแต่มือใหญ่ก็ยอมใช้ผ้าขนหนูขยี้และไล่ซับน้ำออกจากเส้นผมสีน้ำตาล นี่รู้สึกเหมือนกำลังดูแลลูกสาวจริงๆนะ เอาจริงๆ นี่ถ้ามีลูกสาวต้องดูแลขนาดนี้เลยปะวะ - _ -
“ทำไมขี้เกียจไม่เข้าเรื่อง หา?”
“ไม่ใช่แบบนั้น ฉันแค่ชอบให้คนเล่นผมมากกว่า”
“ดี งั้นฉันจะใช้นายเป็นตุ๊กตา”
“นายเล่นตุ๊กตาเหรอ ( ‘ ‘ );”
“เดี๋ยวโดนเตะ ฉันหมายถึงฉันจะใช้นายเป็นตุ๊กตา เพราะฉันชอบเล่นหัวคนต่างหาก”
“อ่อหรอ.........”
“อือ ฉันชอบเล่นผมคน เพราะฉะนั้นแฟนของฉันต้องมีผมนิ่มๆ แล้วก็ดัดเป็นลอน อืมแล้วก็ ใจดี เอาแต่ใจหน่อยๆ ห้ามมากนะ ทำอาหารเป็นบ้าง แล้วก็แก้มป่องๆด้วย......”
“นั่นฟังดูไม่ใช่ซองจงเลยนะ....... ( ‘ ‘ )” ซองยอลหันไปมองคนที่กำลังยิ้มเมื่อพูดถึงคนในอุดมคติ แต่แน่นอน รอยยิ้มนั้นหายไปเมื่อถูกขัดด้วยคำถามซื่อๆปนเกรียนนั่น
“ใครบอกนายเรื่องนี้ ไอ้โฮย่าเหรอ”
“อือ ก็แอลกุนไม่บอกฉันอ่ะ”
“ก็ฉันไม่เห็นคิดว่ามันจำเป็นที่จะต้องบอกนาย”
“โหย... โคตรใจร้าย - 3 -) ตอบคำถามด้วยดิ ทำไมถึงคบกับซองจง เท่าที่ฟังหมอนั่นไม่ใกล้เคียงสเปคนายเลยป่ะ...”
“ก็..... ถ้าเป็นซองจงจะบิดเบือนสเปคให้หน่อยก็ได้”
“ฮุแหวววววววววววววววววววววววว่ะ!” เสียงล้อเลียนเสียงอ้วกทำให้แอลหุบยิ้มฉับ ส่วนซองยอลก็ลงไปกลิ้งหัวเราะเรียบร้อยแล้ว
“นายกล้าแหว่ะฉันหรออีซองยอล!?”
“ฮ่าๆๆๆ อะไรนะ ขออีกที ฮ่าๆๆ ดูนั่นดิ ฮ่าๆๆ โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว ฮ่าๆๆ” พูดไปหัวเราะไปพลางชี้ไปที่หน้าจอทีวีแอลอีดีของแอล แฟมิลี่กายกำลังฉายอยู่ นี่สินะต้นเหตุของอาการของซองยอล ให้ตายเหอะ = _ =
แอลปาผ้าขนหนูใส่คนที่กำลังลงไปนอนเกลือกกลิ้งดูแฟมิลี่กายหลังจากขำเรียบร้อยแล้ว
“ออกไปเล่นดนตรีนะ เห็นปิ๊กฉันไหม...อ้อ นี่ไง” เดินวนหาปิ๊กกีต้าร์สีเงินของตัวเองและเก็บมันใส่ลงไปในกระเป๋ากางเกง ซองยอลหันควับและวิ่งไปเกาะแขนแอลไว้แน่น บอกแล้วไงว่าไม่อยากอยู่คนเดียวๆ ; ------------- ; บ้าเอ๊ย
“เฮ้ย ไม่บอกว่าจะไป รอด้วยเลย!”
“จะไปอีกอ่อ? อะไรวะ รู้มั้ยเมื่อคืนฉันต้องแบกนายกลับมาบ้านเนี่ย”
“ก็ฉันอยู่บ้านคนเดียวไม่ได้นี่หว่า ; --------- ; ”
“ก็ฝึกสิ มันไม่มีอะไรหรอกน่า ดูแฟมิลี่กายนี่ไง” แอลชี้ไปที่ทีวีอีกรอบ แต่กลายเป็นว่าการ์ตูนที่ซองยอลชอบเพิ่งจบไปพอดี - -;
“จะไม่ซนหรอกกก จริงๆนะ เมื่อวานฉันไม่รู้ต่างหาก ก็เลย...เผลอกินอะไรเข้าไปไม่รู้เลยเมา เมาแล้วก็เป็นไข้แบบนี้นี่ไง แต่วันนี้ไม่มีแล้ว สัญญาๆ”
“นั่นไง ไม่สบายอยู่ ไปที่โน่นทั้งแอร์เย็น ทั้งกลิ่นบุหรี่ ไม่ใช่ที่ที่เด็กควรอยู่หรอกนะซองยอล”
“ฉัน-ไม่-ใช่-เด็ก-ว้อย! >:(”
“แล้วผู้ใหญ่ที่ไหนอยู่บ้านคนเดียวไม่ได้ล่ะครับ หืม?” แอลประชดประชัน
“เหอะน่า ฉันไม่ไปขัดจังหวะนายกับซองจงหรอก อยู่แต่ในห้องมันอุดอู้นะ” ว่าพลางวิ่งเข้าไปในห้องและกลับออกมาพร้อมเสื้อเชิ้ตและกางเกงสกินนี่ ซองยอลชี้นิ้วชี้ขึ้นเหมือนจะบอกว่าของเวลาหนึ่งนาที มือบางกำลังจะเลิกเสื้อขึ้นอย่างลืมตัว แต่พอนึกได้ก็รีบวิ่งไปจับแอลหันหลังทันที
“ห้ามแอบมองนะ!”
แอลส่ายหัวกับตัวเองและหัวเราะหึๆ ทำไมนิสัยเหมือนเด็กผู้หญิงได้ขนาดนี้นะ อยากรู้จริงๆ
“หันไปล่ะนะ!”
“เฮ้ยเดี๋ยว เปลี่ยนกางเกงอยู่”
“หันนะ...............”
“เฮ้ยยยยยยยยย ! ; --------------- ; ” หมอนอิงใบเล็กถูกปาไปโดนศีรษะเจ้าของห้องข้อหาทำให้กังวล แอลหันมาแยกเขี้ยวใส่ซองยอล จนร่างบางต้องหันหลังหนี ดีนะเหลือแค่ติดกระดุมเสื้อ!
“ใจร้าย หันมาทำไมวะ!”
“เอ้า ก็อยากช้าเองทำไม :P”
“ชิ! รีบสุดแล่ว”
ซองยอลยู่หน้าและเดินนำไปหยิบโค้ทกับรองเท้าของตัวเองมาสวม โดยมีแอลเดินตามมาพร้อมกับกระเป๋ากีต้าร์บนหลัง
“โค้ทมีฮู้ดมั้ยล่ะนั่นน่ะ เอาอันที่มีฮู้ดไป ขากลับเดี๋ยวตอนเดินเป็นหวัดอีก บอกแล้วนะว่าจะถ้าไม่สบายที่นอนนายก็นอกห้อง”
ซองยอลหยิบฮูดขึ้นมาใส่ให้แอลดู คนบ่นพยักหน้าอย่างพอใจ และดันหลังให้ซองยอลรีบๆเดินออกจากห้อง
“ตาแก่แอล…”
“อะไรนะ?”
“เปล๊า!” ซองยอลยิ้มทะเล้นให้แอล พร้อมกึ่งเดินกึ่งกระโดดไปตามทางอย่างมีความสุข แผนการของซองยอลสำเร็จ เขาเอาชนะแอลได้หลายเรื่องแล้ว เจ๋งใช่ม้า! :D ฮิฮิ~
ซองยอลโดนลากมาที่หลังเวทีที่เดิมที่เขาเคยมาเมื่อคราวที่แล้ว เขาพบกับพี่ดงอู ซองจง ไคและคยองซูอีกครั้ง คยองซูทำตาโตอย่างตื่นเต้น สาบานว่าซองยอลไม่เคยเห็นเด็กผู้ชายคนไหนตาโตได้เท่าคยองซูอีกแล้วล่ะ เด็กคนนั้นโบกมือให้ซองยอลอย่างร่าเริง ส่วนแฟนคนดีของแอลก็ยังเหมือนเดิม หยิ่งไม่เปลี่ยน อีซองยอลอุตส่าห์ทักแถมเป็นมิตรด้วยสุดๆแล้วแท้ๆ - _ - เนี่ยเหรอสเปคของแอล เอาแต่ใจ ถูกใจข้อนี้เหรอ แต่ไหนบอกว่าแค่นิดหน่อยไง ของซองจงนี่มันโคตรเอาแต่ใจเลยไม่ใช่เหรอ
แอลปลีกตัวไปจูนกีต้าร์กับคนในวง ทิ้งให้ซองยอลนั่งอยู่กับคยองซูสองคน
“ซองยอลฮยองมากับแอลฮยองอีกแล้วหรอครับ ขอโทษนะครับที่เมื่อวานไม่ได้อยู่เป็นเพื่อน วันนี้ผมพยายามมองหาซองยอลฮยองที่โรงเรียนด้วย แต่ก็หาไม่เจอ”
“อ๋อ วันนี้หยุดน่ะ ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ ปวดหัว แห่ะๆ”
“โอ๊ะ แอลฮยองเอายาให้ทานแล้วใช่มั้ยครับ”
“เรียบร้อยแล้วล่ะ :)”
“ว่าแต่... ซองยอลฮยองกับแอลฮยองอยู่ด้วยกันเหรอครับ?” เด็กน้อยถามซื่อๆ
“อื้อ!”
“เป็นญาติกันเหรอครับ?”
“(‘ ‘ )( ‘ ‘)(‘ ‘ )( ‘ ‘)”
“เพื่อนสนิท?”
“ก็..........จะเรียกแบบนั้นก็ได้”
คำตอบของซองยอลทำให้คยองซูเอียงคอมองอย่างสงสัย ไม่ใช่แค่คยองซูหรอก ซองยอลก็สงสัยพอกัน ว่าเขาควรจะจำกัดความความสัมพันธ์ของเขากับแอลยังไงดี ...เพื่อนสนิท ? คงงั้นมั้ง
“คยองซูอา ยังอยู่อีกนานมั้ย? ฝากซองยอลด้วยนะ”
แอลที่เพิ่งจัดการกับกีต้าร์ของตัวเองเสร็จถามขึ้น ร่างสูงเพิ่งไปเปลี่ยนชุดมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ชุดนักเรียนถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสีตรงกันข้าม ตาคมถูกกรีดด้วยอายไลน์เนอร์สีเดียวกันกับกางเกง ส่งให้ตาคู่สวยนั้นดูเฉี่ยวและดึงดูดมากขึ้นกว่าเดิม
“ซองยอล อย่าดื้อ อย่าซนด้วยเข้าใจมั้ย ถ้าอยากออกไปหาโฮย่าก็รอฉันเล่นดนตรีเสร็จ จะพาออกไป”
สั่งการก่อนจะเดินขึ้นไปบนเวที ไคเดินมากอดแฟนตัวเองจากข้างหลังพร้อมขโมยหอมแก้มใสไปทีหนึ่ง
“ไค รีบๆหน่อย” เสียงใสแปลกหูดังขึ้น ซองยอลพบว่านั่นเป็นเสียงของซองจง นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาเคยได้ยินเสียงเด็กนั่นน่ะ
ไคไหวไหล่หน่อยๆและยอมปล่อยคยองซูในที่สุด เมื่อทุกคนออกไปเรียบร้อย สีหน้าของคยองซูก็เปลี่ยนไป หน้าหวานเบ้อย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก
“เป็นอะไรไปซะล่ะคยองซูอา”
“มีผมคนเดียวหรือเปล่าที่ไม่ชอบอีซองจง…” ซองยอลยิ้มมองคยองซูอย่างอึ้งๆ เขาไม่คิดว่าคยองซูจะไม่ชอบใครเป็นด้วยซ้ำ เด็กนี่ดูเป็นมิตรและโลกสวยจะตาย
“โว่ว ฮยองไม่คิดว่าคยองซูจะเกลียดใครเป็นซะด้วย”
“มันก็ไม่ค่อยมีหรอกครับ นอกจากคนคนนั้นน่ะ ผมอยากให้ซองยอลฮยองเป็นแฟนแอลฮยองมากกว่าซองจงอีก”
ส่ายหน้าพลางลูบหัวคนที่เด็กกว่าเบาๆ อีซองจงคงสุดยอดจริงๆสินะที่ทำให้คยองซูไม่ชอบขนาดนี้ได้
คยองซูมองซองยอลอย่างพิจารณา เขาไม่ได้โกหกหรือพูดเล่นกับประโยคที่เพิ่งพูดไป ซองยอลฮยองน่ะดีกว่าซองจงเป็นไหนๆ ถึงจะเพิ่งเจอกันแค่สองครั้ง แต่ฟังจากที่ไปสืบมาจากที่โรงเรียน และได้นั่งคุยกัน คยองซูก็รู้ได้ทันทีว่าใครดีกว่า แล้วเขาก็ไม่ได้พูดเล่น เขาอยากให้แอลฮยองคบกับซองยอลฮยองจริงๆ คยองซูรู้จักอีซองจงมาซักพัก คนคนนี้ทั้งเอาแต่ใจ หยิ่งแล้วก็ชอบมองคยองซูด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย ส่วนแอลฮยอง... คยองซูรู้จักเขามาตั้งแต่เด็กเพราะเรามีเชื้อสายเดียวกัน คยองซูถือเป็นญาติห่างๆทางฝั่งพ่อของแอล แต่ถึงพี่ชายคนนี้จะไม่ถูกยอมรับในครอบครัว แต่คยองซูไม่เคยคิดแบบนั้น เขากลับคิดว่าแอลเป็นพี่ชายที่เข้มแข็ง แล้วก็เท่ที่สุดในโลก แล้วคนแบบนั้นก็ไม่เหมาะจะคบกับอีซองจงเลยด้วย!
เอาล่ะ! สนใจลงพนันมั้ย อีกไม่นานแฟนของแอลฮยองจะเป็นซองยอลฮยองด้วยฝีมือของโดคยองซูเนี่ยล่ะ :^D
l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l ll l l l l l l l l l l l l ll l l l l l l l l l l
TO BE CONTINUED...
(sarnyosp) เฮ้ รอบนี้แอบลงเร็วนะ ชะวิ้งงง แหะๆ ดีใจที่เห็นจำนวนคนจิ้มเฟบเพิ่มขึ้นน้า
ขอบคุณที่ติดตามฟิคเรื่องนี้นะคะ ถึงมันจะไม่มากแต่เราก็ยังดีใจที่มีคนอ่านมันนะ ; v ;
ตอนห้าไม่นานเกินรอ ติดตามนะคะ! ชวิ้ง <3
ความคิดเห็น