คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ★ 3RD RIOT
ความวุ่นวายที่สาม : คนแปลกน่า(รัก) :p
“อีซองยอล ลุกขึ้น อาบน้ำ แปรงฟัน ไปโรงเรียนได้แล้ว”
แอลลุกขึ้นก่อนจะเอานาฬิกาปลุกที่กำลังแผดเสียงไปวางไว้ใกล้ๆหูคนที่กำลังหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว คนโดนขัดใจปัดนาฬิกาออกไปไกลตัวและพยายามๆพลิกตัวหนีเสียงหน้ารำคาญของมัน
“อือ.........อีกสิบนาทีนะ”
“ไม่ ตื่นคือตื่น ลุก”
คนตัวสูงยืนเท้าเอวและแกล้งเตะซองยอลเบาๆเป็นการก่อกวน ก็ตัวเองบอกเองว่ามีเทสท์ให้ช่วยปลุก แล้วไหงมาอู้เองงี้วะ - -;
“ฮือออ ดึงขึ้นหน่อย”
ซองยอลชูแขนขึ้นทั้งสองข้าง แอลกรอกตาไปมาเล็กน้อยแต่ก็ยอมดึงอีกคนขึ้นมาตามที่ขอ นี่รู้สึกเหมือนกำลังเลี้ยงเด็กอนุบาลเลย จริงๆนะ
คนที่เพิ่งงัวเงียตื่นเดินโงนเงนเข้าไปในห้องน้ำตามแรงผลักของเจ้าของห้องที่บอกว่าจะไปรีดผ้าและเสียสละให้เขาอาบน้ำก่อน ไม่ได้อยากได้สิทธิ์นี้เลยจริงๆ สู้ได้อาบน้ำช้าแต่กลับไปแอบงีบได้ยังจะดีกว่า สำหรับตอนเช้าน่ะ สามนาทีก็มีค่านะขอบอก ; _______ ;
ทำธุระส่วนตัวจนเสร็จก่อนจะมายืนหน้ากระจกและถือโอกาศกวาดสายตาไปรอบๆห้องอาบน้ำ ซองยอลเพิ่งจะได้สังเกตดีๆ... ของใช้ของแอลน่ะเยอะจริงๆเลย ครีมล้างหน้า ครีมบำรุง นั่นโน่นนี่เยอะแยะไปหมด ซึ่งบางอันซองยอลอ่านฉลากดูแล้วก็ยังไม่ค่อยเข้าใจว่ามันมีไปเพื่ออะไร ไม่เป็นไร อันไหนสงสัยค่อยเอาไปถามแล้วกัน เผื่อจะมีอะไรเจ๋งๆที่พอจะจิ๊กเอาไปใช้ได้บ้าง ( ‘ ‘ )
พักการสำรวจไว้ตรงนั้นและเดินออกมาจากห้องน้ำ เปลี่ยนให้เจ้าของห้องเข้าไปใช้บ้าง ส่วนตัวเองก็คว้ากระเป๋าสีแดงไปเก่งลงไปหยิบนมสตรอเบอร์รี่ในตู้เย็นมากิน ของในตู้เย็นถูกมากเกอร์สีดำเขียนสัญลักษณ์สองแบบไว้บนฉลาก อักษรตัว L แทนของกินของแอล และอักษรตัว S แทนของกินของซองยอล เป็นสัญลักษณ์ที่บอกว่าใครซื้ออะไรมา แต่สุดท้าย... ก็แย่งกันกินเหมือนเดิม ยกเว้นนมเนี่ยล่ะ แอลเกลียดของหวาน นมสตรอว์เบอร์รี่เลยไม่ค่อยถูกโรคกับเข้าเท่าไหร่ ส่วนใหญ่อีกคนจะกินนมจืดหรือไม่ก็โยเกิร์ตรสธรรมดามากกว่า ถามจริงว่ามันอร่อยตรงไหน - _ - อีซองยอลไม่เข้าใจ!
ไม่นานร่างสูงในเครื่องแบบชุดนักเรียนก็เดินออกมาจากห้อง เส้นผมสีเข้มเปียกไปด้วยหยดน้ำกลิ่นอาฟเตอร์เชฟที่แอลชอบหอมฟุ้ง ฟีโรโมนโคตรแรงอะให้ตาย - _ -
…ฮะ เฮ้ย เดี๋ยวสิ ซองยอลไม่ได้ตั้งใจจะหมายความว่าแบบนั้นนะ ( . __ . );
“ยาสีฟันรสส้ม นายสามขวบหรือไง? - _ -”
“อร่อยออก”
“ใครเค้ากินยาสีฟัน บ๊อง ...เอ่อ แต่ก็ ขอบคุณ”
แอลพูดก่อนจะเสมองไปทางอื่น และกระแอมนิดหน่อย
ซองยอลอมยิ้มกับคำขอบคุณของคนใจร้ายแถมปากหนักตรงหน้า เขาก็แค่จัดการแกะแปรงสีฟันออกมาจากที่แขวนแปรงสีฟันเป็ดที่ซองยอลเพิ่งซื้อมา อันนึงเป็นแมวสำหรับใส่แปรงสีฟันของซองยอล ส่วนอีกอันเป็นรูปเป็ดอ้วนๆที่หน้าเหมือนมยองซูม๊ากมาก ยิ่งเวลาหมอนั่นทำหน้ายู่ๆน่ะนะ... บีบยาสีฟันรสส้ม(ที่...แน่นอน...ซองยอลเป็นคนซื้อมา)ลงไปและวางไว้บนอ่างล้างหน้าให้เท่านั้นเอง
ผู้อาศัยดีเด่นอีซองยอล! เย่!
“ถือเป็นคำขอบคุณที่ปลุกแล้วกัน แต่จะดีกว่านี้ถ้านายทำอาหารเช้าให้ฉันกินด้วย ( * v * )”
“ตลก แต่นี้ก็สายพอ”
มือใหญ่ยื่นมาผลักหัวคนที่ยืนหน้ายู่อยู่อย่างหมั่นไส้ก่อนจะเลยไปหยิบรองเท้าตัวเองมาใส่ ซองยอลลูบหัวตัวเองป้อยๆและเดินตามไปบ้าง อีกอย่างที่แอลมีเยอะคือรองเท้า สนีคเกอร์ แคมบริดจ์ เยอะเว่อร์ ถ้าวันไหนป๊าไล่เขาออกจากบ้าน แร้นแค้นไม่มีตัง อีซองยอลจะมาขโมยรองเท้าแอลไปขายจริงๆด้วย
สองคนออกเดินทางไปพร้อมๆกัน เสียงเจื้อยแจ้วของซองยอลที่พูดบ้างฮัมเพลงบ้างดังตลอดทางเพราะเก็บความตื่นเต้นไว้ไม่อยู่ มันเป็นครั้งแรกที่ซองยอลได้เดินมาโรงเรียนกับเพื่อน ระยะทางที่เคยรู้สึกว่าไกลเลยกลายเป็นใกล้ ถึงแอลจะไม่ใช่เพื่อนที่ดีเพราะเอาแต่ใส่หูฟังแล้วก็ไม่ยอมคุยกับเขาก็เถอะ
“แอลอ่า ฉันเลิกเรียนห้าโมงเย็นนะ ( ‘ – ‘ )”
“บอกทำไม”
“เอ้า ก็จะได้กลับพร้อมกันไง ฉันกลับคนเดียวไม่ถูกหรอกนะว่อย”
“เป็นเด็กเป็นเล็กพูดไม่เพราะ”
กำลังจะอ้าปากเถียง แต่ก็โดนสายตาเย็นๆและนิ้วเรียวที่ชี้มาห้ามไว้ ชิ! ข่มได้ข่มดี ; _ ;
“กลับใครกลับมัน ไปล่ะ”
โบกมือให้และเดินเข้าไปในโรงเรียนของตัวเอง ซึ่งซองยอลเพิ่งรู้ว่าโรงเรียนของแอลอยู่ตรงข้ามกับโรงเรียนเขาพอดี สาบานว่าไม่เคยสังเกตอะ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นนะ ประเด็นคือเย็นนี้เขาต้องกลับบ้านยังไงต่างหาก ; ______ ; แอลคิม คนใจร้าย ใจร้าย! หักคะแนนห้าคะแนนเลยวันนี้! ฮึ่ย!
“ยอล... ซองยอล... ซองยอล...”
เสียงหวานเจ้าของสำเนียงภาษาเกาหลีแปร่งๆเพราะไม่ใช่เจ้าของภาษาปลุกเพื่อนที่กำลังหลับลึกเพราะวิชาประวัติศาสตร์เกาหลีอยู่ แต่คนนอนก็ไม่มีทีท่าจะตื่นซักนิด
“ฉันบอกแกแล้วไม่ใช่หรอเลย์ว่าเสียงแกจะทำให้คนหลับมากกว่าตื่น - _ -”
“คีย์อ่ะ ( ; ____ ; )”
คีย์ส่ายหัวเละจัดการพับแขนเสื้อเชิ้ตนักเรียนขึ้นเล็กน้อย ปลุกอีซองยอลน่ะต้องให้คิมคีย์จัดการ
“อีซองยอลม.ปลายปีสองห้องบี คุณอีจงยอบมารอที่หน้าห้องแล้ว”
คนแผนสูงกระซิบข้างหูเพื่อน และผลที่ออกมาก็ตามคาด เมื่อได้ยินชื่อ ‘อีจงยอบ’ อีซองยอลก็กระเด้งตัวตื่นขึ้นทันที
“ห๊ะ!! พูดเล่นพูดจริงวะคีย์ ป๊ามาอ่อ!! o ______ o”
“ฮ่าๆ เห็นไหมเลย์ บอกแล้วต้องให้ฉันจัดการ”
“คิบอมเจ๋งที่สุด ( ‘ – ‘ )”
เพื่อนตัวเล็กจากต่างประเทศยกนิ้วให้คีย์ที่ยืนกอดอกและพยักหน้าอย่างภูมิใจ ส่วนคนโดนแกล้งพอรู้ตัวก็ทำหน้าบูดแถมทำท่าจะลงไปหลับต่ออีกแน่ะ
“เฮ้ยๆ เลิกเรียนแล้วเว่ยซองยอล จะมานอนอะไร มีคนมารอแกหน้าห้องจริงๆนะฉันไม่ได้โกหก - _ -”
“ป๊ามาเหรอ? 0 __ 0;”
“เปล่า ใครไม่รู้ เด็กผู้หญิงยืนกรี๊ดอยู่หน้าห้องโน่นแน่ะ เห็นว่าชื่อ ...ชื่อ อะไรวะเลย์”
“แอล เห็นว่าชื่อแอล (‘ – ‘ )”
“เออนั่นแหล่ะ - _ -”
เดี๋ยวนะ อีซองยอลฟังไม่ผิดใช่มั้ย แอลมาหาเขาถึงหน้าห้อง อัซซ่า! บอกแล้วว่าไม่มีใครทนลูกอ้อนซองยอลได้หรอก แม้แต่แอลก็ด้วย มาถึงนี่ต้องมารับเขาแน่ๆ ฮิฮิ :D กัดริมฝีปากกลั้นยิ้มที่จู่ๆก็ผุดขึ้นมาจากไหนไม่รู้และรีบเก็บกระเป๋า สายตาก็แอลสอดส่องไปที่หน้าห้องซึ่งเต็มไปด้วยนักเรียนหญิงและชายออกันอยู่เต็มไปหมด จู่ๆก็รู้สึกดีจังแฮะ
“ฉันไปล่ะนะ บ๊ายบาย!”
“ฮะ เห้ยจะไม่เล่า...”
วิ่งออกจากห้องเร็วจี๋จนไม่ได้ฟังประโยคท้วงของคีย์ที่เหมือนกำลังจะถามอะไรซักอย่าง แหวกเข้าไปในหมู่ผู้คนและพบกับแผ่นหลังกว้างของคนตัวสูงในชุดเครื่องแบบนักเรียนต่างสถาบัน มือเรียววางลงบนไหล่กว้างและตั้งนิ้วชี้ไว้ข้างแก้มอีกคน รอจนแอลหันมาและ... ปุ้ง แก้มของแอลก็ชนเข้ากับนิ้วของซองยอลพอดี :)
“ไฮ~”
“เอานี่กุญแจห้อง ฉันไปทำงานกลับดึกกลับบ้านไปก่อนเลย - _ -”
เสียงซุบซิบดังขึ้นเมื่อแอลเอ่ยปากพร้อมยัดกุญแจที่ถูกผูกติดกับพวงกุญแจรูปโปโรโร่ลงในมือของซองยอล
“ไม่เอา ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว ถ้าแอลไปทำงานก็ให้ฉันไปด้วยสิ กำลังหาอะไรทำพอดีเลย :>”
“ฉันไปเล่นดนตรี”
“วา~~ เจ๋งชะมัด ให้ฉันไปดูด้วยนะ”
“ไม่ กลับบ้านไปเลย ในตู้เย็นมีจาจางมยอนสำเร็จรูป กดน้ำร้อนใส่นั่นกินเอาแล้วกัน บาย”
หันหลังกลับและโบกมือให้ซองยอลน้อยๆ ดวงหน้าหวานยู่ลงอย่างไม่สบอารมณ์ ซองยอลตัดสินใจเดินตามและคว้าแขนข้างหนึ่งของแอลมากอดแน่น คนโดนเกาะหันมามองซองยอล ความตกใจปรากฏบนใบหน้าไร้ที่ติ สังเกตได้จากดวงตาคู่สวยที่เบิกกว้างและการอ้าปากค้าง
“เฮ้ย ปล่อย!”
ซองยอลยิ้มแป้นและส่ายหน้า พร้อมกับกอดแขนแอลแน่นขึ้นอีก
“ถ้าไม่ให้ฉันไปด้วยฉันจะกระโดดกอดนายเหมือนโคอาล่าเลย :>”
“อีซองยอล!!”
“:> อย่าคิดว่าไม่กล้านะ”
“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าไล่นายออกจากห้องนะ”
แอลขู่เสียงเข้มและพยายามสะบัดผู้อาศัยที่เกาะตัวเองเป็นปลิงออก แต่จะบอกให้ว่ามันไม่เป็นผลซักนิด
“ไล่ฉันนายก็เข้าห้องไม่ได้ กุญแจ่อยู่กับฉันแล้วนี่ ~”
“เอาคืนมาเลย!”
“โนเวย์ :} เอางาย~ ให้ฉันไปด้วยนะ?”
“พูดเหมือนฉันมีทางเลิกเลยว่ะอีซองยอล”
“ฮิ ขอบใจนะ~”
ซองยอลยิ้มแป้นอย่างเหนือกว่าและออกเดินไปพร้อมๆกับแอลทั้งๆที่ยังไม่ปล่อยแขน ถึงแม้เจ้าตัวจะสะบัดแล้วสะบัดอีกก็ตาม แต่ในที่สุดก็ต้องยอมแพ้ความเหนียวหนึบของซองยอล
เด็กน้อยหน้าหวานแห่งห้องสองซีที่เดินเกาะแขนเด็กหนุ่มร่างสูงจากต่างโรงเรียนตกเป็นเป้าสายตาของหลายๆคน บ้างก็ส่งสายตาอิจฉา บ้างก็แอบกรี๊ด ยิ่งไปกว่านั้น กุญแจบ้านและประโยคที่ทั้งสองพูดกันยังเหมือนคู่แต่งงานใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้าไปอยู่ด้วยกันยิ่งทำให้หลายคนสนใจซองยอลและแอลมากขึ้นไปอีก
“เลย์ แกว่าพรุ่งนี้ทอล์คออฟเดอะทาวน์ประจำโรงเรียนจะเป็นเรื่องอะไรวะ”
คีย์เอ่ยถามเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆขณะมองซองยอลที่ค่อยๆเดินไปจนกลืนหายกับผู้คน
“เรื่องอาจารย์จงแดใส่วิกล่ะมั้ง (‘ – ‘ )”
“= _ =”
เออ คิมคีย์ผิดเองที่ขอความคิดเห็นจากจางอี้ซิง - _ - ให้ตายเหอะ... เดี๋ยวเถอะอีซองยอล พรุ่งนี้จะจับมาเค้นให้ตายเลยว่าไปแอบซุกเด็กไว้ตอนไหน!
“นี่แอลกุนนา นายเป็นลูกครึ่งเหรอ?”
เสียงเจื้อยแจ้วเอ่ยถามขึ้นระหว่างทางไปสู่ผับเล็กๆที่แอลเล่นดนตรีอยู่
แอลส่ายหน้าแทนคำตอบ และนั่นกลับทำให้ซองยอสงสัยขึ้นไปอีก
“งั้นแล้วทำไมชื่อฝรั่งล่ะ?”
ซองยอลขมวดคิ้วและถามต่อ มันเป็นคำถามที่เขาสงสัยมาตั้งแต่ได้ยินชื่อแอลครั้งแรกแล้ว ซองยอลนึกว่าเป็นลูกครึ่งเสียอีก เพราะถึงจะพูดเกาหลีชัดแต่บางทีก็ชอบบ่นอะไรที่เข้าใจยากๆแล้วก็ฟังดูไม่เหมือนภาษาเกาหลีที่คนปกติใช้ แถมตาคมๆกับจมูกโด่งๆนั่นก็ทำให้ซองยอลเผลอนึกว่าเป็นกรรมพันธุ์จากทางตะวันตก
“หลายคนเรียกฉันแบบนั้น”
“งั้นนายก็ต้องมีชื่อเกาหลีสิ บอกมานะ”
“ไม่ - _ - วันนี้นายกวนฉันมามากพอ อีกอย่างฉันไม่ชอบให้คนไม่รู้จักเรียกชื่อจริง”
คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเพราะคำว่า ‘คนไม่รู้จัก’ ทำไมแอลถึงเข้าหายากขนาดนี้นะ นึกว่าไม่กี่วันที่ผ่านมาหมอนั่นจะยอมพังกำแพงน้ำแข็งลงซักครึ่งแล้วซะอีก
แปลกที่จู่ๆซองยอลก็ใจหายเพราะคำว่า ‘คนไม่รู้จัก’
“…………………….”
แอลหันมามองคนที่อยู่ดีๆก็เงียบไปกะทันหัน
เอ่อ นี่เขาพูดอะไรผิดไปหรือไง? - _ -;
“อ่าว ทำไมเงียบ”
“เปล่า ฉันก็แค่... นึกว่าเราเป็นเพื่อนกัน ( . ____ . )”
เหลือบมองอีกคนที่เดินคอตกอยู่ข้างๆ นอกจากโลกสวยแล้วยังเซนซิทีฟอย่างกับผู้หญิงอีก โอเคบางทีแอลอาจจะใช้คำผิด เขาแค่หมายความว่าคนที่เรียกชื่อจริง มีแค่พ่อ แม่แล้วก็คนที่โตกว่าเท่านั้น ส่วนคนปกติจะเรียกเขาว่าแอล ไม่ใช่เพราะเหตุผลอะไรซับซ้อน เพียงแต่ชื่อจริงเขามันแอบออกเสียงยาก แถมบางทีแอลเองยังคิกว่ามันฟังดูตลกแปลกๆด้วย - _ -;
กระแอมสองสามทีเพื่อพยายามทำลายบรรยากาศน่าอึดอัด และตัดสินใจเอ่ยปาก...
“ก็...เป็นสิ”
“หือ?”
เงยหน้าขึ้นมาอีกที ซองยอลก็พบเพียงแผ่นหลังของเจ้าของประโยคที่ก้าวฉับๆนำหน้าไปไกลแล้ว ถึงประโยคที่แอลตอบมาจะห้วน และเขาก็ยังไม่ได้รู้ชื่อจริงของอีกคน แต่นั่นก็ทำให้ซองยอลรู้สึกดีขึ้นอย่างน่าประหลาด
รู้อะไรมั้ย... จริงๆแล้วแอลคิมน่ะ ไม่ได้เป็นคนใจร้ายขนาดนั้นซะหน่อย ถึงหลายครั้งจะปากหนัก ขี้เก๊ก ทำเป็นใจร้ายแล้วก็บ่นเหมือนคนแก่ แต่ลึกๆลงไปแล้วคนคนนั้นน่ะ...
“เฮ้ รอกันด้วยสิ!”
...น่ารักมากๆเลยล่ะ :>
ในที่สุดแอลก็พาซองยอลมาถึงผับเล็กๆ กลิ่นบุหรี่คละคลุ้งกับแสงสีมืดๆทำให้ซองยอลกลัวนิดหน่อย ถึงจะรู้ว่ามีที่แบบนี้อยู่ในโลก แต่แน่นอนว่าซองยอลไม่เคยมาเหยียบมันแม้แต่ครั้งเดียว
“อะ แอลอ่า ฉะ ฉันกลัว จะ จับมือได้มั้ย?”
กระตุกชายเสื้อคนที่เดินนำอยู่น้อยๆและพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ ไม่สิ อย่าง’กลัวๆ’เลยต่างหาก คนรอบข้างเขาในตอนนี้ดูไม่เป็นมิตรเลยแม้แต่คนเดียว แอลพยักหน้าน้อยๆและคว้าข้อมือเล็กมาจับไว้ ซองยอลเกาะหลังเสื้อสูทนักเรียนของแอลแน่น ร่างสูงพาเขาเดินขึ้นไปบนชั้นสองซึ่งเป็นชั้นลอยและมีเวทีเป็นเหมือนระเบียงเล็กๆยื่นออกมา ซองยอลโดนลากมาที่หลังเวทีและพบกับเด็กผู้ชายสี่ห้าคนที่กำลังเตรียมเครื่องดนตรีของตัวเองอยู่ ทุกคนอยู่ในเครื่องแบบนักเรียนของแอล ยกเว้นเด็กชายผิวขาวจัดตาโตๆตัวเล็กคนหนึ่งซึ่งอยู่ในเครื่องแบบนักเรียนเหมือนกันกับซองยอล ตากลมที่โตอยู่แล้วเบิกกว้างและโตชึ้นกว่าเดิมเมื่อเห็นซองยอล
“โอ๊ะ ใครวะแอล”
เจ้าของผมสีควันบุหรี่ละสายตาจากเบสในมือและถามขึ้น พร้อมยิ้มกว้างโชว์ฟันสามสิบสองซี่ให้ซองยอล
“เพื่อน”
“จะไม่แนะนำให้เรารู้จักหน่อยเหรอครับแอลฮยอง อยู่โรงเรียนเดียวกับผมซะด้วยสิ”
แอลกรอกตาเบื่อๆอย่างที่ชอบทำ กดหัวซองยอลให้ก้มลงเล็กน้อยก่อนจะเริ่มไล่ชื่อของแต่ละคนไวๆ
“นั่นดงอูฮยองเล่นเบส... ที่ถือไม้กลองนั่นไค ข้างๆไคนั่นคยองซู อยู่โรงเรียนเดียวกันไม่รู้จักกันหรือไง...แล้วก็คนที่ใส่เฮดโฟนอยู่นั่นคือซองจง”
ซองยอลโค้งและพยายามท่องชื่อของแต่ละคน ทุกคนดูเป็นมิตรยกเว้นเด็กที่หน้าเหมือนทอมซึ่งถ้าจำไม่ปิดน่าจะชื่อซองจงหรืออะไรซักอย่าง ซึ่งอันที่จริงไม่ได้สนใจซองยอลเลยเพราะเอาแต่มองกระดาษในมือและกระดิกเท้าตามจังหวะเพลง จนกระทั่งแอลเดินไปหยุดตรงหน้าเด็กคนนั้นและมอบยิ้มอ่อนโยนแบบที่ซองยอลไม่เคยเห็นให้ สองคนนี้มีซัมธิงรองกันหรือไงนะ - -;
“เออ คยองซู นายจะอยู่รอไคจนเลิกหรือเปล่า”
“ไม่อ่ะครับฮยอง ผมต้องรีบกลับ พรุ่งนี้สอบเช้า ยังไม่ได้อ่านหนังสือเลย โดนไคลากมาเนี่ย”
มือเล็กของคยองซูต่อยเข้าที่แขนของไคที่กำลังควงไม้กลองเล่นเบาๆพร้อมแยกเขี้ยวใส่เป็นของแถม แต่ดูเหมือนคนโดนต่อยจะไม่สะทกสะท้านแถมยังหยิกแก้มอีกคนเล่นอีกด้วย ...เข้าใจล่ะ แฟนกันสินะ
“ฉันรู้ว่าถ้าทิ้งนายไว้ที่นี่คนเดียว ซักพักนายจะเบื่อแล้วก็ออกไปเดินมั่วใช่มั้ยซองยอล =_=”
ซองยอลพยักหน้ายอมรับ ก็รู้นี่ว่าเขาขี้เบื่อ ( ‘ – ‘ )
“งั้นมานี่มา”
ซองยอลน้อยโดนลากอีกครั้ง ออกมาจากห้องเตรียมตัวหลังเวทีแล้ว ร่างเล็กถูกกดให้นั่งลงเก้าอี้ทรงสูงของเค้าท์เตอร์บาร์ ซองยอลได้พบกับคนแปลกหน้าอีกแล้ว คราวนี้เป็นผู้ชายในเสื้อเชิ้ตสีดำ ผมสีเข้มเหลือบม่วงซึ่งยืนอยู่หลังเค้าท์เตอร์บาร์
“โฮย่า กูฝากเด็กนี่หน่อย”
“เฮ้ย ฉันไม่ใช่เด็กนะแอลอา :(”
“เดี๋ยวนี้ร้ายนะมึง มีดงมีเด็ก ;)”
“มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิด เดี๋ยวกูค่อยเล่า ฝากด้วย... นายน่ะ อย่าซนไม่เข้าเรื่อง โดนฉุดฉันไม่ตามหาจริงๆสาบาน”
แอลชี้หน้าสั่งซองยอลเหมือนกำลังสอนเด็กตัวเล็กๆก่อนจะเดินกลับหายไป คนโดนสอนเบะปากแต่ก็ยอมพยักหน้ารับแต่โดยดี
“หวัดดี เด็กน้อย ฉันชื่อโฮย่า”
“ซองยอล ...ไม่ใช่เด็กน้อย ฉันเกิดเก้าหนึ่งนะ”
“ดีเลย ฉันก็เกิดเก้าหนึ่งเหมือนกัน อยากดื่มอะไรมั้ย?”
ซองยอลยู่ปากทำท่าคิด แต่ก็ถอนหายใจออกมาและโบกมือแทบคำตอบ
“ไม่ล่ะ ฉันไม่มีเงิน โบ๋เบ๋เลย”
“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอก แค่นายไม่บอกผู้จัดการก็พอ ;)”
“เจ๋งเลย * v * ”
โฮย่าหัวเราะน้อยๆ เพราะดวงตาที่เป็นประกายขึ้นทันตาของซองยอลเมื่อได้ยินว่าจะได้ลองชิมเครื่องดื่มฟรีๆ มือเล็กชี้ไปที่ขวดแก้วบรรจุของเหลวสีสวยที่วางเรียงอยู่บรชั้นข้างหลังโฮย่าอย่างตื่นเต้น
“เอาสีแดงอะ เอาสีแดง! * - * ”
“อ่าฮะ... โอเคๆ”
เครื่องดื่มรสสตรอเบอร์รี่สีแดงแก้วแล้วแก้วเล่าถูกจัดการเรียบโดยซองยอล นาฬิกาแอลอีดีดิจิตอลบอกเวลาที่ดึกเข้าไปทุกที ในที่สุดเสียงดนตรีก็ดังขึ้นจากทางเวที พร้อมกับวงของแอลซึ่งเรียกเสียงปรบมือและโห่ร้องจากผู้คนได้มากทีเดียว
“ออกมาแล้ว”
โฮย่าเท้าแขนกับเค้าท์เตอร์หินอ่อน พยักเพยิดไปทางเวที แอลเดินไปหยุดหลังไมโครโฟนพร้อมกับกีต้าร์ไฟฟ้าสีขาว การแสดงเริ่มขึ้นด้วยเสียงผิวปากเป็นเมโลดี้ที่หลายคนคุ้นเคย แอลที่อยู่บนเวทีตอนนี้ไม่เหมือนแอลที่ซองยอลเคยเห็น เขามีสเน่ห์มากกว่าครั้งไหนๆ ดวงตาคมสีดำถูกเน้นให้โดดเด่นยิ่งขึ้นด้วยอายไลน์เนอร์ เส้นผมสีเดียวกันถูกเซ็ทให้ดูตั้งขึ้นแบบยุ่งๆ ร่างสูงภายใต้เสื้อเชิ้ตสีดำซึ่งถูกปลดกระดุมไปสองเม็ดและเนคไทที่ถูกผูกแบบลวกๆอย่างตั้งใจทำให้แอลดูน่าค้นหาและน่าหลงใหลในเวลาเดียวกัน
“แฟนซองจงโคตรฮอทเลยดูสิ”
“เฮะ?”
“อา ฉันไม่ควรจะพูดสินะ จะโดนแอลฆ่าปะวะ… ว่าแต่ซองยอลเดทแอลอยู่หรอ?”
“เอ่อ เปล่าหรอก ว่าแต่ใครเหรอแฟนซองจง?”
“อ่อ ก็ แอลน่ะ นายไม่รู้เหรอ”
ซองยอลเบิกตากว้างและส่ายหน้า ว่าแล้วว่าแอลกับซองจงต้องมีอะไรซักอย่าง...
“คงเพิ่งคบกันล่ะมั้งเลยยังไม่ได้บอกใคร แต่ซองยอลไม่ได้โดนไอ้แอลหลอกป้อมาอะไรเทือกนั้นใช่มั้ย”
“โนวววววว”
“แล้วไปๆ”
พยักหน้าและยิ้มให้โฮย่าก่อนจะหันไปสนใจคนบนเวทีต่อ เอาล่ะ นี่มันแปลก... ซองยอลละสายตาไปจากแอลไม่ได้ คนที่อยู่บนเวทีทำได้ดีทั้งร้องและเล่นกีต้าในเวลาเดียวกัน นอกจากนั้นยังกวาดสายตานิ่งๆแต่ร้อนแรงพร้อมกับยิ้มร้ายไปละลายคนรอบๆได้อีก..และสายตานั่นก็ยังเผื่อแผ่มาถึงซองยอลด้วย
I don't need to try to control you ผมไม่จำเป็นต้องพยายามคุมเกมคุณหรอกนะ
Look into my eyes and I'll own you เพราะลองมองตาผมสิ ก็รู้ว่าคุณเป็นของผมแน่
เสียงดนตรีป๊อปร็อคที่ดังก้องทำให้ซองยอลรู้สึกดีจนต้องโยกตัวไปกับมัน แต่อยู่ดีๆเปลือกตาของตัวเองก็หนักขึ้นมาเสียอย่างนั้น ภาพสุดท้ายคือแอลบนเวที ก่อนทุกอย่างจะมืดไปหมด....
l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l ll l l l l l l l l l l l l ll l l l l l l l l l l
TO BE CONTINUED...
(sarnyosp) รอบนี้ลงเร็ว ทั้งที่ไม่มีเม้น ฮึก ไม่เป็นไร เราจะรีบลงให้เท่ากับที่ลงในบอร์ดน้า
แอบเห็นว่ามีคนติดตามอ่านมากขึ้น ขอบคุณนะคะ *พับเพียบ* ในบอร์ดถึงตอนที่สี่ เดี๋ยวจะรีบเอามาลงต่อนะคะ
เจอกันตอนหน้าาาาาาาาาาาาา :3
ความคิดเห็น