ขายอีบุ๊ค [JACKJAE] FAKE BOYFRIEND #แฟนกำมะลอจจ FT.MARKBAM [MPREG] AUTHOR: SNOOKY

ตอนที่ 10 : [Rewrite] เปิดซิงเขาก็ต้องดูแล 100%

“แจ็คสัน ฉันไม่อยากพูดเรื่องนี้เลยนะ แต่ว่านายกับผู้ชายคนนั้น”

หมอที่เพิ่งรักษาไข้ของยองแจหมาดๆ เดินเข้ามาคุยกับแจ็คสันซึ่งกลับมาจากทำงานพอดี ร่างหนาเห็นชัดๆ เลยว่าหมอที่เขารู้จักดียิ่งกว่าอะไรกำลังระงับอารมณ์โกรธแค่ไหน  และแจ็คสันเองก็เบื่อที่จะฟังเต็มทน

“นายเลิกพูดมากก่อนได้ไหมมิโน  นายเป็นเพื่อนไม่ใช่พ่อ”

“เออ  ถ้าฉันเป็นพ่อนายฉันคงถีบนายคว่ำไปแล้ว  มีอย่างที่ไหนผู้ชายคนนั้นไม่เคยด้วยซ้ำแต่นายไปทำแบบนั้นจนช่องทางฉีกขาดไข้ขึ้น”

มือหนาของมิโนยกขึ้นมากุมขมับตัวเองและพ่นลมหายใจเข้าออกที่เขาโกรธไม่ใช่เพราะคนนี้เป็นเพื่อนของเขาและคิดไม่ถึงว่ารสนิยมจะเปลี่ยนไปในเมื่อยองแจหน้าหวานยิ่งกว่าผู้หญิงขนาดนั้น  แต่เพียงเขาสงสารเด็กคนนั้นต่างหาก

นอนไข้ขึ้นซมเป็นผักต้มอย่างนั้นน่ะ  น่าเห็นใจจะตาย

“แล้วไง นายไม่รู้อะไรอย่ามาพูดดีว่า”

“เหรอ ฉันต้องรู้อะไรล่ะ?”

“หมอนั่นเป็นแฟนฉัน  โอเคฉันทำไม่เป็นเลยรุนแรง  จบนะ?”

ปัดๆ ไปอย่างนั้นแหละเพื่อนของเขาจะได้เลิกโวยวายสักที  โวยวายลั่นห้องจนบอดี้การ์ดข้างนอกจะรู้เรื่องหมดทั้งบางแล้ว  เพียงแต่ว่าคำของแจ็คสันทำให้มิโนเงียบก็จริง  แต่เป็นเงียบแบบอึ้งๆ  อึ้งมาก

“นะ...นายบอกว่า  เด็กหน้าหวานนั่นเป็นแฟนนายเหรอ?”

“เออสิวะ  แฟนกันมีอะไรกันมันก็ปกติ”

แจ็คสันโกหกคำโตออกไปเพราะตัดปัญหาและก็ขอให้เพื่อนเขาเชื่อด้วยซ้ำจะได้เลิกถามเซ้าซี้กลับบ้านกลับช่องไป นี่ต้องขอบคุณนัมจุนหรือเปล่าที่ตามหมอนี่มา  เพราะว่าถ้าเป็นมิโนละก็ไม่นานที่บ้านเขาต้องรู้แน่ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น

เรื่องลามแน่ๆ

“ฉันล่ะพูดไม่ออกเลย  สงสารแฟนนายมากนะไอ้ซาดิสม์”

“เออก็เด็กมันยั่ว  เมื่อคืนนายไม่เห็นเด็กนั่นยั่วฉันนายจะไม่รู้เลยว่าน่าเอาแค่ไหน”

เพื่อนกันก็พูดตรงๆ แบบนี้เป็นประจำแต่คนที่นอนซมอยู่ในห้องไม่ชินด้วยซะหน่อย  เสียงโครมใหญ่ดังมาจากในห้องจนแจ็คสันเบิกตากว้างกุมขมับ  เอาละไงโคมไฟจากยุโรปของเขาอย่าบอกนะว่าเสียงนั่น

“โถ่เว้ย!  เสียงนั่นดูก็รู้ว่าเป็นโคมไฟจากยุโรป  นายกลับไปก่อนมิโนเพราะแฟนฉันกำลังป่วยละพาลมาก ต้องไปดูแลก่อน”

“เออพ่อคนหลงเมีย”

มิโนพ่นลมเป่าผมตัวเองและมองบนคว้ากระเป๋าแพทย์ออกไปจากห้อง  ไม่เจอกันไม่กี่เดือนดูท่าว่าแจ็คสันเพื่อนเขาจะพิลึกขึ้นไปทุกวัน  เห็นเงียบๆ บ้างานที่ไหนได้ซุกเมียไว้ที่ห้อง  มีอะไรกันรุนแรงจนเขาต้องมาเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้

...ปัง...

“โคมไฟฉันจริงๆ ด้วย  นายทำบ้าอะไรเนี่ยยองแจ!?”

“คุณทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง  คุณมาช่วงชิงเอกราชของผมและยังคุยโวหน้าบานแบบนั้นอีก  ถ้าผมหายดีจะต่อยให้ยับ!”

แจ็คสันกระตุกยิ้มข้างมุมปากและเดินเข้าไปใกล้ๆ เตียงฝั่งที่ยองแจนอนอยู่ก่อนจะลากนิ้วตามพวงแก้มให้เจ้าของใบหน้าซีดหลบเป็นพัลวัน

“ปากเก่งนะไม่เหมือนเมื่อคืนที่ร้องครางอ่ะ  อ้า  อ่ะอยู่เลย  เอาสิอยากต่อยฉันก็ทำเลย”

ใบหน้าหล่อยื่นเข้าไปใกล้ขึ้นและเอียงหน้าเข้าใส่อย่างท้าทาย

...พลั่ว!...

“เป็นไงเจ็บไหม!  ครางงั้นเหรอไอ้คนฉวยโอกาส!!”

ยองแจโน้มตัวขึ้นมาต่อยแจ็คสันซะเต็มแรง  แม้จะเป็นไข้แต่ถ้าโดนท้าทายไหนจะโกรธตั้งแต่เรื่องเมื่อคืนอยู่แล้วด้วยบอกเลยว่ายองแจจะไม่ออมแรงให้เด็ดขาดจนแจ็คสันหน้าหันไปอีกทาง

“นี่นายต่อยฉันจริงเหรอวะเนี่ย  สาบานไหมว่าไม่สบายอยู่”

“ก็ใครใช้  แค่กๆ ให้คุณมาท้าผม  คุณมันร้ายกาจทำผมแบบนี้ได้ยังไง  ฮึก”

แจ็คสันถึงกับตัวค้างนิ่ง  เขาเกิดมาไม่เคยโดนใครต่อยมาก่อนว่าจะสวนกลับแต่พอเห็นยองแจเอียงหน้าล้มตัวนอนไปอีกทางพร้อมเสียงสะอื้น  จู่ๆ หัวใจของแจ็คสันก็กระตุกวูบ

“นาย  นายก็ผิดเหมือนกันแหละหน่า”

เสียงกระปอดกระแปดไม่เต็มคำของแจ็คสันพูดออกไป  ทำไมกันนะเขาไม่เคยต้องมาเกรงใจอะไรอยู่แล้วโดยเฉพาะกับลูกจ้างค่าตัวสูงลิ่วขนาดนี้ยิ่งไม่จำเป็นต้องออมเสียง  เป็นคนอื่นคงกระชากมาต่อย  แต่ยองแจ…

“โอเคผมผิดเองที่เมา  ถ้างั้น  ฮึก  ก็ปล่อยให้เรื่องนี้เป็นเหมือนเรื่องไม่เคยเกิดขึ้น”

“ใครอยากจะจำกัน  นอนไปทั้งแบบนี้แหละ ไปละ”

ร่างหนาพูดไปอย่างนั้นแต่ก็อดหันไปมองคนที่นอนหันหลังใส่ไม่ได้อยู่ดี  เพราะน้ำตาของยองแจบวกกับเสียงสะอื้นมันก็ทำให้เขารู้สึกผิด  คนแมนๆ อย่างยองแจพอโดนช่วงชิงศักดิ์ศรีลูกผู้ชายไปมันก็น่าเห็นใจ  แต่ให้ย้อนไปเมื่อคืนเขาก็ห้ามตัวเองไม่ได้

เล่นยั่วตาใสแบบนั้น

“ล็อกประตูด้วยนะครับอยากอยู่คนเดียว”

เรื่องอะไรที่แจ็คสันต้องล็อกตามที่ยองแจสั่ง  ที่นี่เป็นคอนโดของเขาและอีกอย่างถ้ายองแจเกิดตายคาห้องขึ้นมาเขาไม่โดนจับข้อหาฆาตรกรเหรอไง

“หัวข้อการวิจัยต้องเป็นเรื่องที่สร้างสรรค์และห้ามคัดลอกคนอื่นมาเด็ดขาด  นักศึกษาจะต้อง...”

เสียงบรรยายหน้าห้องวันนี้บอกเลยว่าแบมแบมน่ะไม่เข้าใจสักนิดแม้กระทั่งอาจารย์สั่งงานให้ไปทำยังเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวาอยู่เลยจนเพื่อนตัวสูงที่อยู่ข้างๆ ต้องใช้ปากกาจิ้มมือให้รู้สึกตัว

“แบม  แบมแบม นายเป็นไร?”

“หะ  ห้ะ?”

แบมแบมเอียงหน้ามามองเพื่อนรักของตัวเองและทำท่างงใส่  พอมองไปที่หน้าห้องอีกทีคืออาจารย์กำลังเก็บหนังสือการสอนออกไปจากห้องแล้ว  นี่เขาไม่ได้ตั้งใจฟังจนถึงขนาดหมดไปสามชั่วโมงไม่ได้จดอะไรสักตัวเลยหรือไงกัน

“ฉันเป็นห่วงนายนะ  นายเปลี่ยนไป”

ยูคยอมทักเพื่อนร่างบางที่หันมายิ้มแก้เก้อ ความจริงก็รู้ตัวแหละว่าช่วงนี้เขาเงียบและมีเรื่องคิดตลอด  ซึ่งมันก็เป็นเรื่องของคนที่ชื่อมาร์คนั่นแหละที่คอยทำให้เขาคิดมาก

“ไม่มีอะไรหรอก”

“เราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ  ฉันคิดว่านานพอที่นายจะไม่ปิดบังซะอีก แต่ก็ช่างเถอะนายคงไม่อยากเล่า”

ยูคยอมบ่นน้อยใจอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็พยายามไม่คาดคั้นเพื่อนตัวเองให้มากความ  เพราะถ้าแบมแบมไม่อยากเล่าเขาก็ไม่อยากคาดคั้น

“ไม่มีอะไรจริงๆ ยูคยอม”

จะไม่มีอะไรได้ยังไงในเมื่อจิตใจของแบมแบมกลัวเรื่องของมาร์คทุกลมหายใจเข้าออก  เขารอดเรื่องเมื่อคืนมาได้แต่ใช่ว่าจะรอดตลอด คุณมาร์คจอมใจร้ายของแบมแบมน่ากลัวมากจนไม่อยากเจอหน้า

แต่วันนี้ก็เจอไปแล้วและรู้สึกว่าทั้งวันก็มีคนของมาร์คตามติดจนรู้สึกได้ด้วยซ้ำ

“ตามนั้นแหละ  นายว่าไงก็ว่างั้น  ว่าแต่เย็นนี้พี่ยองแจมารับไหม?”

“คงไม่  เมื่อเที่ยงไลน์มาบอกว่าติดงานต่างจังหวัดกับเจ้านาย”

แบมแบมเล่าตามจริงเพราะเมื่อเที่ยงเขาไลน์หาพี่ชายว่าจะโทร.แต่พี่ชายของเขากลับตอบเป็นข้อความสั้นๆ ว่าติดงานที่ต่างจังหวัด
แบมแบมเชื่อฝังอกเพราะปกติพี่ชายไม่เคยโกหกและหมั่นมารับแบมแบมเสมอ  แสดงว่าคราวนี้ยุ่งจริงๆ

“อืม  งั้นกลับด้วยกันไหมมีรถมาและก็ที่บ้านอยากเจอนาย  แม่บ่นว่าอยากทำขนมกับนาย”

“อ้าวเหรอ  งั้นบอกแม่นายเลยว่าเย็นนี้จะไปหาพร้อมนาย”

“เห้ยจริงดิ  เออๆ เดี๋ยวบอกแม่แป๊บ”

ยูคยอมเบี่ยงตัวหยิบมือถือพิมพ์หาแม่ของตัวเองด้วยรอยยิ้มออกหน้าออกตาเสียจนคิ้วขวาของแบมแบมกระตุก  เขาไม่น่าฟังคำพูดของมาร์คมาเลยด้วยซ้ำ  มันต้องไม่จริง คนอย่างยูคยอมจะมาสนใจเขาได้ยังไง

“ก็นานแล้วไม่ได้ไปหาแม่นาย”

ความจริงน่ะเหรอ  แบมแบมแค่ไม่อยากกลับไปเจอมาร์คตอนนี้  รู้ว่าหนีไม่รอดแต่ก็ขอเลี่ยงสักสี่ห้าชั่วโมง  ให้พอมีที่หายใจบ้างก็พอ

...สองทุ่ม...

นาฬิกาตรงหน้าจอมือถือของแจ็คสันบ่งบอกเวลาว่าตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว แต่ว่าตั้งแต่เขาออกมาจากห้องยองแจก็ยังไม่เห็นว่าคนป่วยออกมาหาอะไรกินเลยแม้แต่น้อย  ใจคอจะเมินเฉยแจ็คสันก็คิดว่าอย่างน้อยก็เพื่อนร่วมโลก เลยเดินเลียบๆ เคียงๆ ไปหน้าห้องทั้งที่ใส่เพียงเสื้อกล้ามสีดำและกางเกงวอร์มเหมือนอย่างทุกที

“ตายหรือเปล่าวะ?”

ประตูห้องนอนของยองแจถูกแง้มออกเล็กน้อยและใช้สายตาสอดส่องเข้าไปด้านในอย่างระแวดระวัง  จนกระทั่งเห็นว่าคนที่เพิ่งร้องไห้เมื่อกี้หน้าแดงเหงื่อโทรมกายเท่านั้นแหละร่างหนาก็ถือวิสาสะเข้าห้องไปอย่างไม่รีรอ

“อะไรกันวะเนี่ย  เป็นถึงขนาดนี้เลยเหรอ?”

แจ็คสันไม่รู้มาก่อนเลยว่าการเปิดซิงผู้ชายสักคนจะทำให้เขาบาดเจ็บแถมเป็นไข้ขนาดนี้  มือหนายกขึ้นกุมขมับตัวเองและถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนเดินไปจับตัวยองแจ

“นี่นายไปกินข้าว...เห้ย”

ตัวร้อนอย่างกับไฟ  หน้าของยองแจแดงมากจนแจ็คสันเองยังตกใจไม่หาย  เปลือกตาบวมเป่งจากการร้องไห้ เขารู้เลยว่าเมื่อกี้ยองแจคงเสียใจมากที่ต้องรับกับสภาพของตัวเองที่มีอะไรกับเขา

“ไอ้หมอมันรักษายังไงวะเนี่ย?”

ก็รู้แหละว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะตัวเองแต่ก็แกล้งโทษเพื่อนหมอของตัวเองก่อนจะเดินไปหากะละมังใส่น้ำมาดูแลเพื่อนร่วมโลก  ไม่สิตอนนี้ต้องเลื่อนสถานะเป็นคนที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับแจ็คสันไปแล้ว

“เวรกรรมอะไรของฉันวะเนี่ย  เจ็บปากโดนต่อยยังต้องมาเช็ดตัวให้อีก”

บ่นไปอย่างนั้นแหละแต่เขาก็พิถีพิถันบิดน้ำจากผ้าขนหนูเช็ดตามหน้าและตัวของยองแจอยู่ดี  เมื่อคืนว่ายองแจนี่มันเสือร้ายชัดๆ แต่พอร่างกายโดนน้ำและเป็นไข้กลับอ้อนเหมือนแมวซะงั้น  ใบหน้าไร้สติเอียงหลบตามความเย็นจนแจ็คสันลอบยิ้ม

“อื้อ ยองแจหนาว”

เรียกแทนชื่อตัวเองอีกแล้ว  อย่าทำให้มือของแจ็คสันสั่นจะได้ไหมแค่นี้ก็เช็ดตัวไม่มีสมาธิอยู่แล้ว  ก็ตอนที่แหวกเสื้อของตัวเองมาน่ะสิร่างกายขาวเนียนของยองแจเต็มไปด้วยรอยรักจากเขาเต็มไปหมด

“ยองแจหนาว  แบมแบมพี่หนาว  อื้อ”

สองพี่น้องนี่ต้องรักกันขนาดไหนกันนะถึงหายใจเข้าออกก็เป็นกันและกัน  ไม่แปลกที่ยองแจพร้อมทำทุกอย่างเพื่อแบมแบมตลอด

“อืม  รู้แล้วว่าหนาว  ไหนหันหน้ามาหน่อย”

เหงื่อเต็มไรผมของยองแจและไอร้อนที่แผ่ออกมาถูกผ้าขนหนูขาวสะอาดค่อยๆ ซับไปตามพวงแก้มและหน้าผากอย่างแผ่วเบา  แจ็คสันใจเต้นแรงทุกครั้งที่เห็นใบหน้าหลับพริ้มของยองแจบวกความตื่นเต้นที่ตัวเองต้องมาทำอะไรแบบนี้

คนแรกที่เขาเช็ดตัวให้  กับคนที่จ้างมาเป็นแฟนปลอมๆ เนี่ยนะ

“สงสัยต้องทำบ่อยๆ จะได้ไม่ป่วย”

ตรรกะไหนไม่รู้แต่แจ็คสันพูดออกมาแล้วงงเองก่อนจะตบหน้าสากให้ได้สติ  อย่างยองแจมีเสน่ห์ตรงไหนให้เขาอยากร่วมนอนด้วยอีกครั้งกัน  ดวงตาเข้มมองไปที่ร่างกายคนป่วยก็...

“หน้าก็หวานงั้นๆ  หุ่นก็งั้นๆ  เสียงครางก็...งั้นๆ”

ก็งั้นๆ ที่ทำให้แจ็คสันต้องมาดูแลคนป่วยเพราะโดนเปิดซิงไปเนี่ยไง

...ติ๊ง...

เสียงข้อความในแอปพลิเคชั่นแชทเด้งขึ้นเกิดเสียงในห้องจนแจ็คสันต้องคว้ามาดูและเลิกคิ้วสูง  ก็เพื่อนหมอของเขาดันส่งข้อความมาเตือนว่าอย่าลืมทายาตรงนั้นของยองแจด้วย

“ฉิบหาย  นี่ฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้วะเนี่ย”

แจ็คสันยกมือขึ้นมากุมขมับตัวเองและมองไปที่ถุงยาที่เพื่อนหมอของเขาวางเอาไว้  จะบ้าตายเกิดมาไม่เคยเช็ดตัวให้ใครไม่พอยังต้องมาทำอะไรแบบนี้อีกหรือเนี่ย

ทายาที่รูก้นของยองแจทำยังไงวะ  ทำเป็นแต่สอดใส่เข้าใจกันบ้างไหม

“เพราะคุณคนเดียวเลย  ไอ้คุณแจ็คสันบ้า  มาชิงความเป็นชายของผม  บ้าที่สุด”

เชื่อเลยว่าขนาดในฝันหรือเป็นเพราะพิษไข้อะไรก็ตามเถอะยองแจยังเก็บเรื่องนี้ไปคิดเลยเหรอเนี่ย แถมยังก่นด่าแจ็คสันอยู่ในอกจนต้องระบายออกมาดังลั่น  ร่างหนากัดฟันแน่นอยากจะกระชากมาคุยให้รู้เรื่องแต่สงสารคนป่วย

“เออ  ก็รับผิดชอบอยู่นี่ไง  ฉันเป็นคนดีขนาดไหนที่เอานายแล้วไม่ทิ้งเหมือนคนอื่น”

บ่นกันนักใช่ไหม  ด่ากันนักใช่ไหม  ได้  ทายาแค่นี้มันก็คงไม่ยากอะไรหรอกแค่ป้ายๆ

ขอคืนคำ

“เอ่อคือ...อึก”

ความคิดพิสดารนี่มาจากไหนกันก็ไม่รู้แต่ว่าแจ็คสันน่ะลอบกลืนน้ำลายเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่ได้นับ  หลังจากค่อยๆ พลิกร่างของยองแจให้ตะแคงไปอีกทางและถอดกางเกงบอลออกช้าๆ  ช่องทางรักที่เขารุกรานเองกับตัวมันบวมแดงจนอดสงสารไม่ได้เลย

“เมื่อคืนฉันทำร้ายนายขนาดนี้เลยเหรอ?”

แจ็คสันนิ่งเงียบไปสักพัก  จู่ๆ ความรู้สึกผิดตีรวนมาที่หัวของตัวเอง

“อ้ะ!”

เพียงแค่เจลยาสีใสป้ายไปที่ช่องทางรักของยองแจ เสียงตกใจปนความเจ็บปวดก็ดังขึ้นจนแจ็คสันชักมือออกแทบไม่ทัน

“นายอย่าสำออยได้ไหม  รีบๆ ทาจะได้รีบเสร็จไง”

มันอาจไม่ใช่คำปลอบที่ดีนักของแจ็คสัน แต่ว่าความจริงคำที่ออกมาทั้งหมดมันก็เป็นเพราะว่าเขาแอบห่วงยองแจนั่นแหละว่าถ้าไม่รีบทายาแล้วเมื่อไหร่ยองแจจะหาย  อาจจะเหมือนรำคาญแต่ที่จริงเขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น

“จะทาเบาๆ ละกัน  แมนจริงป่ะเนี่ย”

ว่าแล้วแจ็คสันก็กลั้นใจทายาที่ปากทางอีกครั้ง  แต่ครั้งนี้เขาอ่อนโยนมากๆ  มากเสียจนยองแจไม่ปริปากร้องออกมาเลยด้วยซ้ำ

“เป็นเมียฉันเหรอไงต้องมาทำให้ขนาดนี้”

ปากหยักบ่นอุบอิบออกมาพลางเก็บหลอดยาใส่ถุงตามเดิม  ว่าแต่คนที่ได้กันแล้วแถมเขาเป็นคนได้ซะด้วยต้องเรียกยองแจว่าเมียหรือเปล่า

“มันก็ไม่เชิงซะหน่อย  ไม่ใช่หรอก”

ถ้าไม่ใช่อย่างที่ปากแจ็คสันว่าแล้วทำไมแจ็คสันต้องอมยิ้มและเคลื่อนหน้าไปมองคนที่นอนหลับด้วย

แผ่นเจลลดไข้ถูกแกะออกและติดที่หน้าผากแคบสวย  ซึ่งท่าทางการติดกลับเป็นการลดช่องว่างระหว่างใบหน้าไปพร้อมกัน

“ความจริงตอนนอนตอนป่วยนายก็น่ารักดีนะ  ไม่มีพิษภัย”

ปากของยองแจขยับหงุบหงิบเหมือนในฝันกำลังเต็มไปด้วยเรื่องด่าของแจ็คสันเต็มไปหมด  คนตัวหนาอมยิ้มหัวเราะเพราะว่าปากซีดๆ ของยองแจเหมือนเด็กขี้บ่นไม่มีผิด

“โทษฐานที่นายแอบบ่นฉัน”

แจ็คสันปิดประตูห้องยองแจออกไปพลางยกมือขึ้นมาจับที่ริมฝีปากของตัวเองและคลี่ยิ้มกว้าง  เมื่อกี้ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องขโมยจูบจากยองแจด้วย  ปากสีซีดจืดชืดไม่ได้น่ายั่วยวนสักนิด  แค่ทำโทษที่บ่น

จริงๆ นะ

“คุณมาร์ค!  คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”

“ไปไหนมา?”

มันเป็นประโยคแรกของวันที่แบมแบมได้รับหลังจากลงมาจากรถของยูคยอมแล้ว เมื่อคืนเขาไม่ได้กลับคอนโดเพราะค้างที่บ้านยูคยอมเลย  แม่ของยูคยอมคิดถึงแบมแบมจนไม่อยากให้กลับและแบมแบมเองก็ไม่อยากเจอหน้ามาร์คด้วย

จึงเป็นสาเหตุให้มาร์คมาดักรอแบมแบมอยู่ที่หน้าคอนโด

“ฉันถามไม่ได้ยินเหรอไงแบมแบม!”

เสียงตวาดดังลั่นไปทั่วล็อบบี้ก่อนที่มาร์คจะนั่งก้นไม่ติดโซฟารีบกระชากแขนของแบมแบมเข้าหาตัว  ร่างเล็กเซล้มกระแทกอกแกร่งอย่างแรงพยายามปัดป้องตัวเองออกจากมาร์คและสายตาคนอื่นที่เริ่มมองมาที่ตัวเอง  เขาไม่คิดหรอกว่ากลับมาแต่เช้าขนาดนี้มาร์คจะมาดักรอ

“คุณมาร์ค  ผมเจ็บปล่อยผมนะ”

“ปล่อยนายอย่างนั้นเหรอ  ฉันโทร.หานายกี่สายแล้วแต่นายกลับเมินเฉยและไปเที่ยวกับเพื่อนคิดไม่ซื่อนั่น”

ความโกรธของมาร์คเรียกได้ว่าขึ้นหน้าก็ว่าได้  เขาโกรธที่แบมแบมไม่รับสายเหมือนจงใจหนีเขา  รู้อยู่เต็มอกว่ามันเป็นเพราะกลัวเรื่องเมื่อคืนนั้นอยู่ที่เขาจะข่มเหงแบมแบม  แต่ในเมื่อเจ้าตัวยอมเป็นที่ระบาย  แบมแบมไม่ควรหนีเขาแบบนี้

“นายลืมไปแล้วเหรอแบมแบมว่านายเป็นใคร?  นายลืมหน้าที่เหรอ?”

“ผมเปล่า  ก็เพราะคุณน่ากลัวแบบนี้นี่ไงผมถึงอยากหนี  คุณจะทำอะไรผมอีก”

มาร์คเหยียดยิ้มออกมาเล็กน้อยและกระชากแขนของแบมแบมเต็มแรงพร้อมกระซิบข้างหู

“ทำให้นายเจ็บเหมือนที่ฉันเจ็บ  กลัวนักใช่ไหมอยากหนีฉันใช่ไหม? บอกเลยไม่มีทาง”

ร่างเล็กของแบมแบมปลิวติดไปกับมาร์คที่กระชากทึ้งแขนไปที่รถของตัวเอง  คนของมาร์คหลีกทางให้และเปิดประตูก่อนที่ร่างทั้งร่างของแบมแบมจะถูกโยนเข้าไปข้างใน  แบมแบมรู้ว่าการดิ้นรนหาทางหนีมันไม่มีประโยชน์แต่เขาก็ยังอยากหนีจากมาร์คอยู่ดี

“คุณปล่อยผมลงเดี๋ยวนี้นะ”

“ฉันไม่ปล่อย”

นอกจากจะตะโกนใส่หน้าแบมแบมแล้ว  สีหน้าท่าทางของร่างโปร่งยังทำเอาแบมแบมไม่กล้าที่จะเถียงด้วยสักนิด  บ่อน้ำตาของแบมแบมเริ่มซึมปลายหางตาและเบือนหน้าออกไปนอกหน้าต่างพร้อมกับรถที่เคลื่อนตัวออกไปตามคำสั่งของมาร์ค

“คุณมันคนใจร้าย  ผมเกลียดคุณ”

แบมแบมพูดออกมาเพียงแผ่วเบาแต่มีเหรอที่คนอย่างมาร์คที่นั่งใกล้แบมแบมจนแทบจะเกยตักจะไม่ได้ยิน  มาร์คหัวเราะออกมาตามลำคอและช้อนหน้าแบมแบมเข้าหาตัวเอง

               “เกลียดฉันให้เยอะๆ ก็ดี  ฉันชอบ”

“อื้อ”

แพขนตาของแบมแบมชื้นไปด้วยหยาดน้ำตาไหลลงมาไม่หยุดเมื่อมาร์คใช้ริมฝีปากประกบเรียวปากนุ่มของตัวเอง  ลิ้นร้อนตระหวัดเข้ามาข้างในเพื่อสำรวจความเป็นเจ้าของว่าไม่มีใครได้เข้ามานอกจากเขา  แค่เมื่อคืนมาร์คให้คนสืบมาว่าแบมแบมอยู่ที่ไหนและได้รับคำตอบว่าเป็นบ้านของเพื่อนคนนั้น  มาร์คก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟและมาดักรอตั้งแต่เช้าที่คอนโดของแบมแบมนั่นแหละ

“อ่อย”

มือเล็กๆ ทุบไปที่หน้าอกของมาร์ครัวๆ  เพื่อประท้วงให้มาร์คปล่อยสักที  แต่กลับกลายเป็นว่านอกจากมาร์คไม่ปล่อยแล้วยังประคองร่างแบมแบมนั่งตักอีกด้วย  เขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขาเป็นอะไรเหมือนเสียการควบคุมไปซะทุกอย่าง เพียงแค่คิดว่าเมื่อคืนแบมแบมไปนอนกับหมอนั่นมา

แค่นอนร่วมห้องเฉยๆ ใช่หรือเปล่าไม่รู้

“อย่าดิ้น  บอกฉันมาว่าเมื่อคืนนายนอนกับใคร?”

“เพื่อนของผมน่ะสิ ผมไปบ้านเขาก็ต้องนอนกับเขาและคุณจะมาอยากรู้ทำไม...อื้อ”

อารมณ์โกรธของมาร์คปะทุขึ้นมาถึงขีดสุดรีบจับต้นคอของแบมแบมประกบจูบอีกหนโดยไม่แคร์ลูกน้องข้างหน้าสักนิด  มีเพียงแบมแบมนี่แหละหน้าร้อนฉ่าไม่กล้ามองไปยังชายชุดดำข้างหน้าแล้ว  เขาไม่ได้หน้าหนาเหมือนมาร์คขนาดนั้น

ไม่ว่าจะนอนเฉยๆ หรืออะไรก็ตาม  อย่าหวังเลยว่านับจากวันนี้แบมแบมจะหลุดรอดสายตามาร์คไปอีก  เขาเป็นเจ้าของชีวิตของแบมแบม  ใครหน้าไหนก็ห้ามมายุ่งกับของชิ้นนี้

นักอ่านสามารถซื้อเป็นหนังสือแบบ E-Book อ่านได้แล้ววันนี้

ในราคาเพียง 200 บาทให้อ่านกันจุใจ 

E-Book ประกอบด้วย เนื้อหาตั้งแต่แรกจนจบและตอนพิเศษในเล่มโดยเฉพาะ

ลิ้งค์ซื้อ #แฟนกำมะลอจจ คลิกที่นี่

ลิ้งค์วิธีซื้อ #แฟนกำมะลอจจ คลิกที่นี่

สามารถแสดงความคิดเห็นผ่านทวิต #แฟนกำมะลอจจ

AUTHOR: SNOOKY

FANS PAGE : SECRET SNOOKY FICTION

TWITTER @SKadsakul