ขายอีบุ๊ค [JACKJAE] FAKE BOYFRIEND #แฟนกำมะลอจจ FT.MARKBAM [MPREG] AUTHOR: SNOOKY

ตอนที่ 11 : [Rewrite] เมียป้ายแดง 100%

Youngjae’s Part

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วงเที่ยงๆ ของอีกวัน  ความรู้สึกตรงเปลือกตาไม่ได้หนักอึ้งเหมือนเมื่อวานอีกแล้ว  มันทุเลาลงอย่างน่าเหลือเชื่อ  อ้อ...ไม่สิ  เหมือนมีคนคอยดูแลผมทั้งคืนมากกว่า

เพราะน้ำในกะละมังกับผ้าขนหนูยังตั้งอยู่บนหัวเตียงและมีแผ่นเจลลดไข้ติดอยู่ที่หัวของผม  ช่องทางเสียดรัดที่เพิ่งโดนรุกรานมาอย่างน่าเจ็บแค้นก็ดูท่าจะเจ็บน้อยลงเพราะผมสามารถเดินได้สะดวกมากยิ่งขึ้น

“ไอ้บ้าเอ้ย  เจ็บใจชะมัด งดเหล้าไปสักชาตินึงเลยทีนี้  อยู่กับผู้ชายแบบนั้นต้องเลิกกิน”

ผมตั้งใจแล้วว่าจะไม่แตะเหล้าอีกเด็ดขาด  เพราะเหล้าแท้ๆ ที่ทำให้ความเป็นชายของผมถูกช่วงชิงไป  คอยดูนะว่าผมจะเอาคืนหมอนั่นเหมือนกัน  ผมเจ็บยังไงแจ็คสันนั่นจะต้องเจ็บกว่า  ตั้งใจไว้แล้วว่าจะทำให้เดินไม่ได้ไปเลย

“แต่ก็ยังดีที่มาดูแลกัน”

ไม่รู้ตัวเลยว่าผมยิ้มให้กับแผ่นเจลลดไข้ที่เพิ่งแกะมาจากหน้าผากตอนไหน  รู้ตัวอีกทีก็เห็นว่าตัวเองชักจะใจสั่นแปลกๆ เลยต้องหยุดความคิดเอาไว้แค่นั้น  โดนแทงวันเดียวจะมาทำเหมือนสาวน้อยไม่ได้

...ครืดๆ...

มือถือของผมที่เพิ่งกดเปิดเมื่อกี้นี้กำลังสั่นระรัวเพราะแจ้งเตือนจากเมื่อวานที่ผ่านมา มือเรียวคว้ามันมาในมือและกดเปิดอ่าน  ข้อความและสายที่ไม่ได้รับจากแบมแบมน้องชายของผมเด้งขึ้นมาเป็นอย่างแรก

“อ่า  เมื่อคืนไปนอนบ้านยูคยอมสินะ”

ผมกดเปิดอ่านข้อความรายงานว่าตอนนี้น้องชายทำอะไรนั่นนี่ก็เห็นว่าไม่มีผมอยู่ข้างๆ อย่างน้อยเขาก็มีเพื่อนที่แสนดีอย่างยูคยอมอยู่  ตรงกันข้ามกับผมที่ไม่มีเพื่อนสักคนเพราะผมไม่มีเวลาไปหาขนาดนั้น  ทั้งชีวิตก็เกิดมาหาเงิน  เรื่องเพื่อนสมัยเรียนลืมไปได้เลย  เพราะว่าไม่ได้เรียนเหมือนอย่างแบมแบม

ดังนั้นการส่งน้องเรียนสูงๆ คือความฝันของผมที่ต้องสานให้สุดทาง  เขาต้องมีอนาคตที่ดีกว่าผม

“อันนี้อะไรเนี่ย  จากแจ็คสัน?”

ผมหรี่ตามองข้อความที่ส่งเข้ามาเมื่อประมาณสิบโมงเช้า  จู่ๆ อารมณ์ดีๆ ของผมก็ขุ่นมัวแค่เห็นว่าใครเป็นเจ้าของข้อความ  ไม่เปิดอ่านก็ไม่ได้เพราะนั่นมันเจ้านาย

“ห้ะ?  ไอ้บ้านี่  คุณแจ็คสัน!!”

เสียงแหบแห้งของผมตะโกนลั่นห้องและกำมือถือแน่น  ใจคอคนเราคิดอะไรเนี่ยหลงปลาบปลื้มไปชั่วขณะนึกว่าทำดีเพื่อไถ่โทษ  ไม่เลยคนอย่างหมอนี่ไม่มีดีสักอย่าง

‘ตื่นหรือยัง ตื่นแล้วก็หาอะไรกินด้วยเดี๋ยวตายซะก่อน เงินที่เสียไปนายยังใช้ไม่ครบ และก็หกโมงเย็นจะเข้าไปรับ อย่าเพิ่งตายเพราะนายต้องเข้าไปบ้านฉัน รู้นะว่าต้องแกล้งเป็นแฟนฉันแนบเนียนขนาดไหน...ยองแจเมียป้ายแดงของฉัน’

“เมียป้ายแดง?  ไอ้เลวฉันจะกินหัวนาย  โถ่เว้ย!”

ผมเขวี้ยงมือถือไปที่เตียงและเอามือทุบหมอนจินตนาการว่าเป็นเจ้าหมอนั่น  แต่ขอโทษทีพอเห็นสภาพเตียงและคราบขาวๆ นี่ต้องรีบลุกเตะผ้าห่มทิ้งให้พ้นทาง  ต้องไปซื้อใหม่เหรอเนี่ยเพิ่งซื้อมาเอง

แจ็คสันฉันจะฆ่านาย!!

บ่นไปแล้วได้อะไรในเมื่อตอนนี้ผมต้องลุกขึ้นมาใส่เข็มขัดกางเกงเป็นสิ่งสุดท้ายหลังจากกินข้าวนอนพักจนไข้แทบจะไม่มี  ถ้าจะหลงเหลือก็คงเป็นความเสียดตามช่องทางหลังบ้างนั่นแหละ  เออดีเอาไว้ย้ำเตือนตัวเองได้อย่างดีเลยว่าเกิดอะไรขึ้น

“เพื่อเงิน  ท่องไว้ชเวยองแจว่าเพื่อเงินนะ”

ผมสูดลมหายใจเข้าออกเป็นรอบที่ร้อยก็ว่าได้เพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเองก่อนจะได้ยินเหมือนเสียงกดรหัสเข้าห้อง  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านั่นเป็นเสียงของใคร

“ตายเหรอยัง?  ถ้ายังไม่ตายและด่าฉันอยู่ก็ออกมาได้แล้วไม่อย่างนั้นจะพังเข้าไป”

ตายยากกว่าอะไรซะอีก  บ่นแป๊บๆ ก็มายืนตะโกนอยู่หน้าห้องนอนผมแล้ว  มือก็จัดแจงเสยผมไปทางด้านหลังและเงยหน้ามองเพดานเป่าลมให้ใจเย็นแล้วเดินไปเปิดประตู

“ผมน่ะตายยากเพราะผมต้องเอาคืนคุณให้สาสม”

“อ๋อ...นี่เป็นการตอบแทนบุญคุณที่ฉันอุตส่าห์มาเช็ดตัวให้อย่างนั้นเหรอ?”

แล้วใครทำให้ผมเป็นอย่างนี้ล่ะวะ ยังมีหน้ามาทวงบุญคุณอีก

“เป็นเมียประสาอะไรยืนด่าผัวแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะครับ  ฮ่าๆๆ”

เมีย?

เมียอะไร!!

“นี่กลับมาให้ผมต่อยซะดีๆ นะ  พูดให้มันดีๆ ด้วยใครเมียคุณไม่ทราบ”

ผมเดินตามหลังผู้ชายที่เพิ่งหัวเราะร่าเดินหันหลังใส่เมื่อกี้ไปติดๆ มือไม้นี่สั่นมากอยากจะต่อยหน้าให้หงายอีกสักรอบ  ทำไมชีวิตผมต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วย

“เอ้า  ก็ใครล่ะ  อ้ะ  อ่ะ  ยองแจเสียว อ้ะ”

“หุบปากนะคุณไม่อย่างนั้นจะต่อยให้พูดไม่ได้เลย”

ผมง้างหมัดขึ้นสูงเหนือหัวกำลังจะต่อยหน้าแจ็คสันให้หงายเงิบ  คนอะไรกวนอวัยวะเบื้องหลังเหลือเกินจะทน  แต่ว่ากลับไม่ได้เป็นอย่างนั้นเพราะเขากลับคว้ามือของผมและรวบร่างเข้าไปในอ้อมกอดทำเอาผมดิ้นพล่านเบิกตาโต

“นี่คุณทำอะไรเนี่ย!!  ปล่อยนะเว้ย”

“หยุดเรื่องมากสักทีฉันเป็นเจ้านายนายนะ  รีบไปหาแม่ฉันได้แล้วและก็ทำตัวเป็นลูกสะใภ้ที่น่ารักด้วย”

“ลูกสะใภ้?  คุณนี่มัน  ปล่อยนะเว้ย”

โอเคพอผมตะโกนว่าให้เขาปล่อยเขาก็ปล่อยจริงๆ แต่การปล่อยของเขานี่สิเรียกได้ว่าโยนจะง่ายกว่า  เขาผลักผมไปข้างหน้าไม่สนใจอาการเสียดของผมสักนิดและเขวี้ยงสูทไปให้พ้นทางก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“ย่าห์!!  ไม่ไหวแล้วเว้ยเมื่อไหร่จะไปจากไอ้หมอนี่ได้เนี่ย”

เกินจะอดทน  เกินจะอดทนแล้วนะหวังแจ็คสัน!!

End Youngjae’s Part

ไม่นานนักรถของแจ็คสันที่ขับมาเองพร้อมกับคนที่เอาแต่ทำหน้าบึ้งเป็นตุ๊กตาหน้ารถไม่สบอารมณ์สุดๆ อย่างยองแจก็มาถึงบ้านที่เรียกว่าบ้านได้ไหมไม่รู้  เพราะมันใหญ่มาก  กว้างมากจนเรียกได้ว่าเป็นคฤหาสน์สุดลูกหูลูกตาไปหมด

“เอ้า มองบ้านฉันอยู่ได้จะเข้าไหมบ้านน่ะ  แม่ฉันหิวข้าวจนจะเป็นลมแล้ว”

“นี่คุณจะพูดดีๆ บ้างได้ไหม  บ้านก็รวยแต่ทำตัวเหมือนคนจนมารยาท”

ยองแจเอ็ดแจ็คสันไปทั้งๆ ที่เสียงแหบๆ นั่นแหละ  เขาล่ะอยากจะฆ่าเจ้านายเขาทิ้งหมกหน้าบ้านซะจริงถ้าไม่ติดว่าคนที่เดินออกมารับเขาสองคนคือหญิงกลางคนยิ้มแย้มมาทางนี้

“แม่ออกมาได้ไงครับเนี่ย?”

“มะ  แม่เหรอคุณ?”

ยองแจเอียงหน้าเข้าไปกระซิบหูแจ็คสันเบาๆ และลนลานไปหมด  เขาก็ทำใจในรถมาตั้งนานแล้วล่ะว่าถ้าเจอพ่อแม่ของแจ็คสันต้องทำตัวยังไง  แต่นี่มันเร็วไปตั้งตัวไม่ทัน

“อืม  ถ้านายทำให้ความแตกฉันจะฆ่านาย”

“รู้แล้วน่า”

ทั้งสองกระซิบกันจนคนเป็นแม่สงสัยว่าคุยอะไรนักหนาก่อนที่ทั้งสองคนจะปั้นยิ้มใส่กันและเหลือเชื่อที่เอวน้อยๆ ของยองแจถูกแจ็คสันตระกองกอดเข้าไปหาตัวทำเอาหน้าเหวอตามไม่ทัน

“คุณ!”

“แหม  รักกันดีเหลือเกินนะแจ็คสัน  ฉันล่ะไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างนายจะรักใครขนาดนี้”

“เอ่อ  สวัสดีครับคุณน้า”

ยองแจพยายามเอียงตัวออกมาแต่เหมือนยิ่งโดนแม่แจ็คสันแซวคนตัวโตก็ยิ่งรัดเอวคอดนี้มากขึ้น  ยองแจรู้ตัวแล้วว่าตอนนี้แจ็คสันวายร้ายกำลังกลั่นแกล้งเขาอยู่เต็มๆ

“จะเอาแบบนี้ใช่ไหมครับคุณแจ็คสัน  และอย่ามาโวยวายทีหลังนะครับ”

เสียงกระซิบดังขึ้นที่ข้างหูของแจ็คสันทำเอาเรื่องมันชักจะสนุกขึ้นมาอย่างไงก็ไม่รู้  รู้แต่ว่าเขากับยองแจนี่มันมวยถูกคู่มากซะจนโอบเอวคอดแน่นกว่าเดิมเพื่อเป็นการรับคำว่าแน่จริงก็งัดมาสู้กันให้สิ้นซาก

“อ่ะทั้งสองคนนั่งกันก่อนนะเมื่อกี้แม่ให้คนเอาซุปไปอุ่น ก็เล่นลีลากันหน้าบ้านอยู่ได้”

เธอว่ากับแจ็คสันและยองแจให้นั่งลงก่อนส่วนเธอเองก็เดินตามเข้าไปในครัวเพื่อเร่งแม่บ้านให้เดินออกมา  มันเลยเป็นช่วงเวลาที่ยองแจต้องพูดสักที

“นี่คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย! มันต้องขนาดนี้หรือเปล่าครับ”

“แล้วนายเป็นบ้าหรือโง่ไม่รู้ว่าคนเป็นแฟนต้องสวีทกัน  ทำไมเขินเหรอไง?”

“เขินกับผีสิคุณ มันน่ารำคาญเกาะแกะอยู่ได้  มันโอเว่อร์แอคติ้งรู้จักไหมครับ”

แจ็คสันส่ายหน้าเป็นคำตอบและรีบคว้ามือของยองแจมากุมเอาไว้เมื่อเห็นว่าแม่ตัวเองกำลังเดินออกมา  เร่งส่งสัญญาณไปให้ยองแจรู้ว่าควรหยุดพล่ามก่อนจะความแตกได้แล้ว

“นี่แจ็คสัน...นายดูรักหนูยองแจมากเลยนะ  ฉันล่ะไม่อยากเชื่อว่าคนบ้างานอย่างนายจะเปลี่ยนไปขนาดนี้”

เธอย้ำความสงสัยขึ้นมาอีกครั้ง  คำพูดคล้ายๆ ที่หน้าบ้านนั่นแหละที่เธอยังคาใจอยู่ว่าลูกชายเขาเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเหรอไงเนี่ย แต่เธอก็ยิ้มไม่หุบที่เห็นรอยยิ้มของแจ็คสันมีเพราะยองแจเข้ามาในบ้านด้วย

“ผมก็ไม่คิดหรอกแม่ว่าจะมารักเขาขนาดนี้  ผมกับยองแจเรารักกันมาได้สักพักแล้วแต่กลัวว่าแม่จะรับไม่ได้เลยยังไม่ได้บอก  ผมขอโทษด้วยนะครับ”

แจ็คสันแสร้งทำเป็นก้มหัวขอโทษแม่ของตัวเอง ยองแจนี่สิเห็นแล้วก็ต้องก้มหัวตามไปด้วยเพราะมันคือมารยาทที่เขาก็ได้รับการสั่งสอนมาเหมือนกัน

“แม่ไม่ว่าอะไรหรอก  มันเป็นเรื่องของความรักลูก  แม่นะต้องขอบคุณยองแจมากกว่าที่เข้ามาเติมสีสันในชีวิตลูกนะ อ้าว...ตามาร์คมาตั้งแต่เมื่อไหร่ลูกทำไมไปยืนอยู่ตรงนั้น  มานี่เร็ว”

เธอหันไปทักลูกชายต่างสายเลือดอีกคนหนึ่งที่รับมาเลี้ยงดู มีศักดิ์เป็นพี่ชายของแจ็คสันให้เข้ามาร่วมวงทานอาหารด้วยกัน  รอยยิ้มเล็กๆ ผุดมาตามสีหน้าแจ็คสันจนยองแจดูออกนี่คงเป็นแผนของเขาสินะ  ดูท่าว่าจะเห็นมาร์คนานแล้วซะด้วย

“ไปเตรียมมาอีกหนึ่งชุดนะ  ส่วนตามาร์คกว่าจะมาได้แม่กับ
แจ็คสันรอแทบแย่ อ้อ นี่หนูยองแจแฟนเจ้าแจ็คสันมัน”

เธอหันไปสั่งงานแม่บ้านก่อนจะให้ความสนใจกับคนข้างกายที่เขยิบเก้าอี้มานั่งข้างๆ  สีหน้ายิ้มระรื่นของแจ็คสันส่งไปหามาร์คและเลื่อนมือแห่งชัยชนะไปกุมมือบางเอาไว้ บรรยากาศครื้นเครงเมื่อกี้มันกลับน่าอึดอึดเสียจนยองแจหายใจไม่ออกบีบมือแน่น

เหมือนเขากำลังดูศึกชิงนางจากแววตาของชายสองคนที่นั่งตรงข้ามกันอย่างไงอย่างนั้น

“อ๋อครับ พอดีผมเคยเห็นเขาสองคนมาก่อนแล้ว”

เรื่องหนึ่งที่บ้านนี้ไม่รู้คือความเกลียดชังของสองพี่น้องต่างสายเลือดนั่นเอง  ดังนั้นท่าทีของมาร์คและแจ็คสันถึงดูเป็นปกติสุขเพราะหากเป็นลับหลังผู้เป็นแม่แล้วรับรองเลยว่าไม่มีทางมานั่งญาติดีกันอย่างตอนนี้แน่ๆ

“จริงเหรอลูก  แม่น้อยใจนะที่ไม่รู้เลยว่าตาแจ็คสันมีแฟนน่ารักๆ แบบนี้”

“ผมว่ามันไม่ใช่เรื่องของผมนี่ครับ  รอให้เจ้าตัวมาบอกเองน่ะดีแล้ว  และแม่ไปรู้ได้ไงว่าสองคนนี้คบกันอยู่”

แจ็คสันล่ะสะใจจนไม่รู้จะพูดออกมายังไงตอนเห็นแววตามาร์คมันเจ็บปวดที่ต้องมองมาที่มือของแจ็คสันกุมมือบางเอาไว้และต้องบังคับตัวเองพูดว่าทั้งสองคนคบกันเพื่อย้ำสถานะนั่นอีก

สะใจจริงๆ

“ก็ตามิโนเพื่อนเจ้าแจ็คสันที่เป็นหมอน่ะสิมาบอกแม่”

“ยองแจเป็นอะไรเหรอแม่?”

น้ำเสียงตกอกตกใจซะจนไม่ใช่แค่ยองแจที่สะดุ้ง  แต่เป็นแม่ของทั้งสองคนก็สะดุ้งเหมือนกันเพราะมาร์คแสดงท่าทีเป็นห่วงยองแจจนน่าสงสัย

“เอ่อ  ผมแค่ห่วงว่าที่น้องสะใภ้”

มาร์คได้แต่แก้ตัวออกมาน้ำขุ่นๆ นั่นแหละ  ถ้ามองไปในแววตาแล้วมีแต่คำว่าห่วงและจ้องมองยองแจเหมือนหมามองปลากระป๋อง  อยากกินแต่แกะไม่ได้อยู่ตลอดเวลา

“แม่ต้องขอโทษยองแจด้วยนะที่ลูกชายแม่มันใจร้อนเลยทำแบบนั้นกับหนูไป  ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมลูก?”

“ใจร้อนอะไรล่ะครับแม่  ยองแจต่างหากยั่วผมและก็แซ่บมาก”

...โครม!!...

“เก้าอี้มันคงไม่ดีมั้งพี่แจ็คสัน  เจ็บไหมครับ?  หึๆๆ”

ยองแจทนมานานแล้ว  ทั้งให้ตัวเองเป็นเครื่องมือทำให้มาร์คเจ็บปวด  อันนี้เขาทนได้เพราะมาร์คเองก็ร้ายกับยองแจซะจนน่าเอาคืน แต่จู่ๆ มาพูดอะไรหมาๆ ต่อหน้าผู้ใหญ่ยองแจไม่ทนเด็ดขาดเลยถีบไปที่ขาเก้าอี้แจ็คสันให้ร่วงหงายหลังไป

รอยยิ้มสมน้ำหน้ายิ้มหราใส่แจ็คสันก่อนจะแกล้งทำเป็นยื่นมือไปช่วยคนนอนหงายหลังกับพื้น  แจ็คสันยิ้มคาดโทษใส่พร้อมสมองมีแต่คำว่าแล้วเจอกันยองแจ  ถามว่ายองแจกลัวไหมก็ไม่เพราะมันน่าสนุกเป็นไหนๆ

“ไม่เจ็บหรอกยองแจ  มือน้องนุ่มขนาดนี้”

แจ็คสันที่คว้ามือยองแจเอาไว้ก็ลูบๆ คลำๆ เกลี่ยให้พอขนลุกเล่น  แบบนี้สินะที่ยองแจกำลังโดนแจ็คสันเอาคืนอยู่  ในเมื่อเล่นกันแบบนี้ก็ได้ยองแจพร้อมจัดให้

“โอ้ยยองแจปล่อยมือพี่ทำไม!”

“อุ้ยพอดีมือลื่น”

ยองแจยกยิ้มตรงมุมปากและปล่อยให้คนร้ายกาจอย่างแจ็คสันหงายหลังไปอีกรอบแล้วให้พยุงตัวเองนั่งดีๆ เหมือนเดิมด้วยตัวเอง
ยองแจแกล้งยิ้มร่าใส่แม่ของแจ็คสันแต่ก็หลบตามาร์คที่ตอนนี้น่าจะเต็มไปด้วยคำถาม

“เมื่อกี้ที่แม่พูดหมายความว่าไงเหรอครับ? อาการของยองแจ”

เธอยิ้มเขินอายที่จะพูดให้มาร์คเข้าใจต่อหน้ายองแจแบบนั้น
ยองแจก้มหน้าลงบนโต๊ะความรู้สึกเหมือนกำลังโดนตอกย้ำว่าเรื่องเมื่อคืนก่อนเขาพลาดจริงๆ  เขาพลาดให้ผู้ใหญ่มาล้อในขณะที่แจ็คสันดูจะภูมิใจ

“แม่ครับ  มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเรา  แม่อย่าพูดเลยนะครับ”

พอเห็นท่าทีของยองแจแล้วความคิดที่ตอนแรกจะเอามาหักหน้ามาร์คว่าตัวเองได้ครอบครองยองแจก็หายไปจากหัวจนหมดและเปลี่ยนเป็นกุมมือยองแจที่ใต้โต๊ะแทน  ใบหน้ากลมช้อนขึ้นมามองใบหน้าของแจ็คสันที่เต็มไปด้วยความเคร่งขรึมจริงจัง  ก่อนที่ใจทั้งดวงจะเผลอพลิ้วไหว

“โอเคแม่ไม่พูดแล้ว  ทานข้าวกันเถอะ”

ส่วนอีกฝ่ายอย่างมาร์คก็ไม่ได้โง่จนเกินแกงเขาดูออกแล้วว่าเรื่องที่แม่เป็นห่วงและถามยองแจเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไง เลือดชายหนุ่มร่างโปร่งสูบฉีดซะจนล้นอก  เขาพลาดและเจ็บใจ

เขาแค้นแจ็คสันที่ได้คนที่รักมาตลอดอย่างยองแจต่อหน้าต่อตา

“เหอะ ไม่นึกว่าจะเป็นคนดีเหมือนคนเขาทำกันนะเนี่ย”

ยองแจยื่นปากเข้าไปกระซิบที่หูของแจ็คสันหลังจากที่พูดปกป้องยองแจออกไป  พอเลื่อนหน้าออกมาก็เบี่ยงหลบยิ้มไปอีกทางไม่ให้แจ็คสันได้เห็นสีหน้าของตัวเองเด็ดขาด

“จะยิ้มให้ก็หันมายิ้มดี ๆฝั่งที่นายหันไปมันมีกระจก”

ลมหายใจอุ่นๆ พ่นรินรนที่ต้นคอของยองแจก่อนจะมีเสียงกระซิบดังขึ้นมาทำเอาตารีเบิกกว้างพลาดท่าเข้าเต็มๆ เพราะตรงหน้ามีกระจกจริงๆ และคนข้างๆ คงเห็นรอยยิ้มของยองแจหมดแล้ว

อยากจะเอาหัวหมุดใต้โต๊ะมันก็คราวนี้

“แจ็คสัน  แม่มีเรื่องจะคุยด้วย”

แจ็คสันที่ยังไม่ทันจะเดินตามยองแจไปในห้องครัวดีก็ถูกแม่ตัวเองเรียกเอาไว้ซะก่อน ร่างหนาเลยทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งที่โซฟาข้างๆ เธอและมองตามหลังยองแจเข้าไป  หวังว่ามาร์คคงจะไม่เล่นอะไรแผลงๆ กับยองแจหรอกนะ

“ครับแม่  มีอะไรว่ามาได้เลยครับ”

“แหม แม่จะมีอะไรได้นอกจากดีใจที่เห็นลูกโหมดคนกับชาวบ้านชาวช่องเขาสักทีไม่ใช่หุ่นยนต์หายใจได้  นี่แม่ต้องขอบใจยองแจมากเลยนะเนี่ยที่ทำให้ลูกชายแม่ยิ้มได้ขนาดนี้  กินข้าวก็ยิ้มแหย่กันตลอด”

คนเป็นแม่แซวลูกชายตัวเองที่เป็นไปตามอย่างที่เธอว่านั่นแหละ  เมื่อกี้ตอนกินข้าวแจ็คสันก็เอาแต่เล่นกับยองแจจริงๆ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำไมถึงมีความสุขมากขนาดนี้มาก่อน

แต่พอมียองแจเข้ามาในบ้าน  ร่วมกินข้าวกับเขาแจ็คสันเองก็แทบไม่สนใจเรื่องของมาร์คด้วยซ้ำ  พอมานั่งทวนคิดดูเมื่อกี้แจ็คสันไม่ได้จงใจเล่นกับยองแจเพื่อตบตามาร์คเสียด้วย

“เอ่อครับ  ผมรักเขามาก”

แม้มันจะดูขัดๆ แต่เชื่อเถอะว่าตอนนี้หัวใจของแจ็คสันเต้นรัวเหมือนกลองสะบัดชัยตีรัวๆ แน่นอกไปหมด

“ไม่ต้องเขินลูกหูแดงหมดแล้ว  สำหรับแม่ยองแจผ่านนะ  ถ้าลูกมั่นใจกับเขาแล้วลูกอยากจะแต่งกับเขาแม่ก็ไม่ว่า  แต่ลูกต้องมั่นใจแล้วจริงๆ เพราะแม่อยากให้ลูกมีแต่ความสุข”

แต่ง...ที่หมายความว่าแต่งงานน่ะเหรอ  นี่แม่ของเขาคิดไกลไปถึงขั้นนั้นแล้วเหรอไง  แจ็คสันกับยองแจเนี่ยนะแค่แฟนกำมะลอเท่านั้นแหละ  แจ็คสันคิดว่ายังไงก็ไม่มีทางไปถึงจุดนั้นแน่นอน  เขาพอใจที่ได้แกล้งมาร์คเมื่อไหร่ก็จบงานเท่านั้น

นักอ่านสามารถซื้อเป็นหนังสือแบบ E-Book อ่านได้แล้ววันนี้

ในราคาเพียง 200 บาทให้อ่านกันจุใจ 

E-Book ประกอบด้วย เนื้อหาตั้งแต่แรกจนจบและตอนพิเศษในเล่มโดยเฉพาะ

ลิ้งค์ซื้อ #แฟนกำมะลอจจ คลิกที่นี่

ลิ้งค์วิธีซื้อ #แฟนกำมะลอจจ คลิกที่นี่

สามารถแสดงความคิดเห็นผ่านทวิต #แฟนกำมะลอจจ

AUTHOR: SNOOKY

FANS PAGE : SECRET SNOOKY FICTION

TWITTER @SKadsakul