ตอนที่ 9 : [Rewrite] แม่สาวน้อยรุกพ่อหนุ่มเมามาย 100%
คิ้วเข้มของผมเบิกกว้างเมื่อร่างทั้งร่างของผมถูกแรงของคนเมากระชากลงบนเตียง ตาตี่ๆ นั่นลืมตามองผมเล็กน้อยและคร่อมผมเอาไว้ก่อนที่ผมจะตกใจสุดขีดเพราะกลีบปากของยองแจโน้มลงมาบดริมฝีปากของผมโดยไม่ทันตั้งตัว
“อืม”
เสียงครางที่บ่งบอกว่าพึงพอใจของยองแจกำลังส่งเสียงดังมากขึ้นเรื่อยๆ และเป็นผมเองนั่นแหละที่ตกใจจนเผยอปากให้เขารุกล้ำเข้ามาเสียง่ายดาย ลีลาการจูบของหมอนี่จัดว่าไม่เลวเพราะมันทำให้ผมยกยิ้มมัวเมาไปกับจูบเอาใจนี่จริงๆ
“อ่า หวานจัง”
ยองแจละปากของผมเพียงชั่วครู่ก่อนจะเอามือไปปลดกระดุมเสื้อตัวเอง นี่อย่าบอกนะว่ายองแจคิดจะเคลมผมน่ะ เมาแล้วละเมอคิดว่าผมเป็นผู้หญิงหรือไง แต่พระเจ้าช่วยเถอะกระดุมทุกเม็ดที่ยองแจปลดออกมันยิ่งทำให้ผมละสายตาไม่ได้สักนิด
ความขาวเนียนเต็มไม้เต็มมือมันกำลังทำให้ผมจับจ้องและเอามือเลื่อนไปสัมผัสมันเพราะอยากลอง ซึ่งจริงอย่างที่คิดเนื้อผิวของยองแจทั้งเนียนและนุ่ม
“นี่นายมีสติหน่อย ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของนาย อืม”
พูดยังไม่ทันจบประโยคกลีบปากเดิมทาบทับลงมาอีกครั้ง แต่มันแตกต่างจากตอนแรกเพราะผมเริ่มมีอารมณ์คล้อยตามไปด้วย ลิ้นร้อนเริ่มสอดรับและควานหาความหวานในปากของยองแจ กลายเป็นว่าเราทั้งสองคนกำลังจูบกันและเลื่อนมือสัมผัสกายกันไปมา
ไม่เคยสักครั้งที่ผมคิดจะสัมผัสผู้ชายด้วยกัน แต่พอยิ่งจูบยิ่งได้ขยำก้อนเนื้ออกของยองแจและลูบไล้ร่างเปลือยด้านบนของยองแจแล้วกลับไม่รังเกียจ ไม่เลยผมรู้สึกต้องการขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
“อ่า หอม”
ยองแจเลื่อนริมฝีปากมาจูบตรงปลายคางของผมและเลื้อยลงไปจูบตามต้นคอของผมจนเผลอจับเอวคอดของยองแจแน่นมือ จะว่าไปหมอนี่ก็ช่ำชองใช่เล่น ก็ดีในเมื่อยองแจอยากลองดีนักแม้ว่าจะเป็นความเมาก็เถอะ แต่เขาต้องรับผิดชอบอารมณ์ที่เกิดขึ้นของผมสิ
เพราะท่อนเนื้อใต้กางเกงสแลคมันกู่ไม่กลับแล้ว
“อย่าคิดจะรุกฉันเพราะฉันไม่ใช่สาวน้อยของนาย พรุ่งนี้นายอาจจะเสียใจแต่ว่านายเป็นคนเริ่มเองทั้งหมด”
ผมพูดใส่กลุ่มผมของยองแจที่ระใบหน้าของผม ริมฝีปากนุ่มดูท่าจะสนอกสนใจต้นคอของผมจริงๆ จนไม่รู้ตัวเลยว่าผมเอื้อมมือไปปลดกางเกงของเขาและสอดมือเข้าไป
“คิๆ เธออยากจะรุกเหรอแม่สาวน้อย เอาสิวันนี้ฉันจะอยู่ใต้เกมของเธอเอง คนสวย”
หน็บข้างหู รอยยิ้มนั่นน่ะหยุดฉีกหวานแต่เปลี่ยนเป็นเสียงครางล่ะกัน
ไม่เคยลองกับผู้ชายหรอกนะ แต่โทษทีในเมื่ออารมณ์ของผมที่ไม่ได้ปลดปล่อยมานานมันถูกปลุกขึ้นมาด้วยน้ำมือของยองแจเองนี่ ดูท่าว่า
ยองแจเองก็คงไม่ต่างกับผู้หญิงสักเท่าไหร่
“ทำเลยสิ มัวรออะไรอยู่คนสวย”
มือของยองแจเลื่อนมาลูบที่หน้าท้องของผมทำเอาใจหายวาบเพราะเขาเริ่มมาวุ่นวายกับกางเกงของผมและรีบช่วยกันปลดซิปออก ไอ้หมอนี่เรื่องบนเตียงใช่ย่อยเสียเมื่อไหร่ ดีจะได้ไม่ต้องสอนงาน
แต่อาจจะเจ็บตัวนิดนึงเพราะผมไม่ใช่ผู้หญิงของเขาและไม่มีวันรับแน่นอน
“เร็วๆ สิ สาวน้อย”
สาวน้อยบ้านนายสิ ฉันจะเป็นผัวนายอยู่แล้วยังจะมาสาวน้อยอีก ผมรีบเอามือถอดกางเกงของยองแจออกจากเรียวขาลวกๆ ก่อนที่ต้องชะงักครู่หนึ่งเพราะเรียวขาของยองแจมันไม่เหมือนผู้ชายเท่าไหร่นัก เนียนและเรียวสวยแบบนี้ทำเอากลืนน้ำลายลงคอแทบไม่ทัน
“ได้สิ ฉันจะกำราบนายให้เข็ด อย่ามาโวยวายละกัน”
ผมลุกขึ้นถอดกางเกงทั้งหมดให้เหลือเพียงกางเกงชั้นในเหมือนที่ยองแจใส่อยู่ ผมบอกตามตรงว่ายังไม่อยากเห็นอะไรของกันมากกว่านี้ คนไม่เคยทำกับผู้ชายจะรุกเลยก็แปลกๆ แต่อารมณ์ก็มาสุดแล้วเหมือนกัน
“อืม”
ผมโน้มปากลงไปจูบยองแจและสอดลิ้นร้อนเข้าไปพร้อมกับมือที่ล้วงเข้าไปในกางเกงชั้นในของยองแจ อ่ามันพอดีกับมือดีชะมัด เรียวแขนทั้งสองของเขาตวัดขึ้นโอบคอผมเอาไว้และเอียงใบหน้าให้ได้องศารับจูบจากผม เราสองคนเหมือนคนที่ผ่านเรื่องแบบนี้มาเจนจัดดังนั้นไม่ต้องมีใครออมใคร
ซึ่งมันก็ยิ่งอันตรายเพราะผมทนไม่ได้แล้ว
End Jackson’s Part
ริมฝีปากหยักพากันขบเม้มไปทั่วต้นคอขาวของยองแจหลังจากที่ทั้งสองคนเพิ่งผละปากออกจากกัน ความเมาของยองแจทำให้ใบหน้าออกแดงระเรื่อยิ่งแจ็คสันมองอารมณ์ยิ่งถูกพัดโหมกระพือไปไกลกว่าเดิม
“อ่า ยองแจ”
หลังจากนั้นก็ลากไล้ลิ้นมายังหน้าอกของยองแจ ความเต่งตูมของเนินเนื้อทำให้แจ็คสันแปลกใจเล็กน้อยเพราะเหมือนว่ามันเป็นอกของหญิงสาวอย่างไงอย่างนั้น มันอาจไม่ได้ใหญ่โตและมันก็มีเนื้อตูมขึ้นมามากกว่าชายทั่วไป
หยาดอารมณ์ของยองแจบังคับให้ยอดอกชูชันขึ้นมาและเสียงหอบหายใจถี่ทุกครั้งที่แจ็คสันขบเม้มนวดคลึงทั้งสองข้าง เรียวขาสวยเปล่าเปลือยถูกแจ็คสันจับอ้าออกจากกันเพื่อตวัดรอบเอวสอบก่อนจะถูกไถอวัยวะส่วนเดียวกันชนไปมาเพื่อให้อารมณ์โหมซัดกว่านี้
“อ่ะ อืม”
(คัท)
สามารถอ่านได้ในเล่มและ E-Book
E-book ซื้อได้ที่ คลิกที่นี่
หลายเดือนที่ไม่ได้ปลดปล่อยตอนนี้เขาใส่มันไปในช่องทางของยองแจแล้ว ฝ่ามือน้อยที่เคยทาบอกของแจ็คสันร่วงหล่นพร้อมจังหวะหายใจสม่ำเสมอ
“หลับได้ไงกันวะ โดนเอาขนาดนี้”
จะว่าไปเขาเองก็เหนื่อยและสุขสมกว่าครั้งไหนๆ จนเปลือกตาเริ่มปิดสนิท แก่นกายถูกชักออกมาจนสัมผัสได้ถึงความเหนียวที่ช่องทาง
“เลือด”
แจ็คสันลุกตัวเองออกจากร่างกายของยองแจก่อนจะไปหาผ้าชุบน้ำอุ่นๆ เพื่อมาประคบให้ เพราะเท่าที่ดูเมื่อกี้มันบวมแดงและมีเลือดไหลออกมา
“เห้อ เปิดซิงแล้วลำบากจริงๆ”
กระดาษแผ่นที่สามถูกแจ็คสันขยำและปาลงถังขยะอีกแล้ว เขาคงจะไม่อะไรมากถ้าเลขาฯตรงหน้าเขาไม่ยืนรอเอกสารอย่างใจจดใจจ่อแต่ว่าวันนี้ดูท่าแจ็คสันจะไม่มีสมาธิให้งานจริงๆ
“เอ่อท่านครับ ไม่ทราบว่าท่านเป็นอะไรหรือเปล่าวันนี้ท่านดูเหม่อๆ”
“เปล่า”
แจ็คสันรีบพูดออกมาเสียงแข็งแต่เอาจริงแล้วใครบ้างจะไม่รู้ว่าเจ้านายตัวเองที่ทำงานด้วยกันมานานนมเป็นอะไร ปกติเคยมีอาการนั่งตาลอยซะที่ไหน
“วันนี้นายออกไปก่อนละกันฉันคิดงานไม่ออกจริงๆ”
“ครับท่าน”
สุดท้ายเขาก็ต้องยอมเสียหน้าทำตัวเป็นคนไม่เอาไหนครั้งแรกของชีวิตด้วยการไล่ลูกน้องออกไปก่อนและนั่งกุมขมับ จะบ้าตายกับวันนี้จริงๆ วันทั้งวันเอาแต่นึกถึงเรื่องบนเตียงระหว่างเขากับยองแจไม่เลิกราวกับเป็นสื่อวิดีโอที่ฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่าเล่นกรอหมุนกลับไปมาอยู่ได้
แจ็คสันถึงขนาดจำได้ทั้งสีหน้า เม็ดเหงื่อและเสียงครางของยองแจ ไหนจะเสียงเตียงที่สั่นเอี๊ยดอ๊าดตามจังหวะการสอดใส่ของตัวเองอีก ล้ำไปกว่านั้นก็จำได้ว่าตัวเองสั่นสะท้านไปทั่วร่างแค่ไหนตอนที่ความอ่อนนุ่มโอบล้อมตัวตนไว้
“โว้ย!! อยากจะบ้าตายวันนี้มันวันอะไรวะเนี่ย”
แจ็คสันเอามือยีผมตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ชเวยองแจลูกจ้างแฟนกำมะลอของเขาชักจะเหิมเกริมเกินไปแล้ว กล้าดียังไงถึงเข้ามาในหัวสมองของแจ็คสันขนาดนี้ ได้กันครั้งเดียวแท้ๆ
...ครืด...
ตาเรียวดูมือถือที่กำลังสั่นของตัวเองและอยากหลุดหัวเราะออกมาด้วยความอดสูชีวิต บ่นถึงไม่ทันไรก็โทร.มาแล้ว แจ็คสันหยิบ
มือถือมาดูเพียงแค่เสี้ยววินาทีและกดรับสาย
“ว่าไง...”
“ผมจะ...จะฆ่าคุณ”
แจ็คสันล่ะอยากจะหัวเราะดังๆ ใส่คำขู่ของยองแจซะจริง เสียงแหบแห้งราวกับขาดน้ำขาดอาหารมาสักชาตินึงนั่นน่ะเหรอจะมีแรงมาฆ่าเขาได้ ไม่รู้ว่าป่านนี้นอนร้องไห้บนเตียงหรือนอนซมเป็นผักต้มถึงขนาดไหนแล้ว ตอนที่เขาลุกมาจากเตียงเมื่อเช้ายังไม่ได้สติด้วยซ้ำ
“อย่างนายเหรอจะฆ่าฉัน หายเจ็บตัวแล้วเหรอ?”
น้ำเสียงเยาะเย้ยของแจ็คสันส่งไปยังปลายสายให้เจ็บใจเล่น คนที่นอนหน้าซีดบนเตียงถึงกับเถียงไม่ออกเพราะมันใช่อย่างที่แจ็คสันดูถูกนั่นแหละ เพราะลำพังยองแจจะขยับตัวยังทำไม่ได้
“ถ้าหายเมื่อไหร่...หายแล้ว คุณ คุณตายแน่ แค่กๆ”
“น่ากลัวจังเลยนะ เหอะ ป่วยด้วยเหรอไง?”
“ไม่ต้องมายุ่ง แค่กๆๆ”
ยองแจไอผ่านปลายสายให้แจ็คสันได้ยิน เพียงแค่นั้นคิ้วเรียวกลับขมวดเข้าหากันแน่นและเปลี่ยนสีหน้าเยาะเย้ยมาเป็นเรียบเฉย
“เป็นอะไรรึเปล่า?”
ที่ถามก็เพราะรู้สึกผิดเท่านั้นแหละ ก็เมื่อคืนแจ็คสันรู้ตัวดีว่าไม่ได้ออมแรงให้ยองแจเลย เมื่อคืนว่าประคบร้อนที่ช่องทางบวมแดงไปแล้วแท้ๆ แต่เลือดที่ไหลเปื้อนที่นอนแจ็คสันก็ยอมรับว่าสงสารยองแจอยู่หน่อยๆ
“รำคาญ ติ๊ด!”
“เอ้ะหมอนี่ นายกล้าดียังไงตัดสายใส่ฉัน ยองแจ ชเวยองแจ!”
แจ็คสันตะโกนด่ายองแจที่กล้าตัดสายใส่เขาอย่างถือดีลั่นห้องทำงาน กล้าดียังไงถึงตัดสายแบบนี้ เพราะตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยสักครั้งที่มีใครวางสายใส่เขา
“ไม่สบายและยังอวดดีน่าจะปล่อยให้ตาย”
เสียงพ่นลมออกมาทางจมูกของแจ็คสันเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธแต่ก็ยังมิวายกดมือถือไปหานัมจุนอยู่ดี ไม่นานปลายสายก็รับมือถือจากแจ็คสัน
“นัมจุน นายตามหมอมาดูยองแจที”
“คะครับ? เกิดอะไรขึ้นกับคุณยองแจกันเนี่ย?”
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันและกระตุกหงิกๆ เหมือนเส้นเลือดในสมองกำลังจะแตกเป็นฝอย จู่ๆ อารมณ์ที่เพิ่งทุเลาลงก็พุ่งปรี๊ดขึ้นสมองอีกครั้ง
“เป็นผัวยองแจเหรอไงถึงมาคาดคั้น ให้ไปตามหมอก็ให้ไปตามและตรวจเสร็จทั้งนายและหมอคนนั้นต้องเก็บไว้เป็นความลับ”
แจ็คสันถอนหายใจพรืดใหญ่และวางสายจากบอดี้การ์ดคนสนิท น้ำเสียงของนัมจุนมันเกินไปจริงๆ ใครเป็นเจ้านายของเขากันแน่มาถามมาห่วงใย ไม่ได้หึงหวงหรอกนะแค่อยากให้รู้ว่านี่คือเจ้านายไม่ใช่ยองแจ
ไม่ได้หึงสักนิด
BamBam’s Part
กลัว
หลังจากวันนั้นที่คุณมาร์คไล่ผมออกจากบ้านผมก็ยังคงกลัวเขา กลัวจนไม่อยากไปเรียนด้วยซ้ำ มือถือที่ผมวางไว้ตรงหัวนอนยังคงระแวงว่าจะมีใครโทร.เข้ามาไหม โชคดีที่มีเพียงยูคยอมที่โทร.เข้ามาเท่านั้นและกำลังมารับที่คอนโดเหมือนหลายครั้งที่เขาทำ
“โอเค มันต้องไม่มีอะไร นายต้องรับมันให้ได้นะแบมแบม”
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ อีกครั้งหนึ่งและจัดเสื้อผ้านักศึกษาของตัวเองให้ดีๆ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องเพราะตอนนี้ยูคยอมก็น่าจะมาถึงแล้ว
“ยูคยอม”
ผมทำท่ากวักมือเรียกยูคยอมที่กำลังจอดรถอยู่ด้านนอกแต่เขาคงไม่เห็นผมเลยกลายเป็นว่าผมยืนเก้ออยู่ทั้งอย่างนั้นและก็ก้มหน้ามองพื้นจะได้เดินไปหาข้างนอก แต่ว่า
“จะไปไหน?”
เสียงนี้มันคุ้นๆ
“คุณมาร์ค!”
ร่างทั้งร่างของผมยืนนิ่งเหมือนเสาหินเมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงคุ้นๆ นี้เป็นคนเดียวกันกับเมื่อวันก่อนที่จะขืนใจผมทั้งน้ำตา ต่อให้ผมอ้อนวอนเท่าไหร่เขาก็อยากย่ำยี ยังดีนะที่เขามีน้ำใจยืดเวลาให้ผมได้ทำใจ
“ตกใจมากเหรอไง ใช่สินะนายนัดเพื่อนคิดไม่ซื่อของนายมารับถึงคอนโดทั้งที่ฉันก็ประกาศชัดเจนแล้วว่าชีวิตนายเป็นของฉัน”
“อย่ามาพูดถึงเพื่อนผมแบบนี้นะครับ ผมกับยูคยอมไม่ได้คิดอะไรต่อกันเกินเพื่อน”
“อ๋อเหรอ แต่วิ่งมารับที่คอนโดทั้งที่มันอยู่ไกลจากนายเนี่ยนะ เชื่อก็บ้าละ”
วันนี้พี่ยองแจไปทำอะไรให้คุณมาร์คโกรธอีกหรอไงกันถึงได้มาหาเรื่องถึงที่แบบนี้ เรื่องมันคงยิ่งใหญ่มากสินะ ทำไงดีผมเหลือบไปเห็นยูคยอมกำลังมองเข้ามาด้านใน
“กลัวมันเห็นเหรอ ไม่ต้องห่วงเพราะนายจะได้นั่งรถไปกับมันแน่นอน ที่แวะมาก็แค่ทางผ่านนึกว่าตายไปแล้วถึงไม่อ่านข้อความเลย นายจำใส่หัวไว้นะว่าข้อความของฉันมีค่ามาก ถ้านายไม่กดอ่านอีกล่ะก็ฉันไม่มาเตือนนายแบบนี้แน่”
มือสากบีบมาที่คางเรียวของผมก่อนจะกำชับคำหนักแน่นเอาไว้ ความกลัวพุ่งแล่นเข้าจับใจไม่ว่าจะกลัวยูคยอมเห็นหรือว่ากลัวคำขู่ของเขา มือเล็กรีบควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงมาดู จริงด้วยคุณมาร์คส่งข้อความมาหา
แต่ผมคิดว่าไม่กดเข้าไปอ่านนั่นแหละดีแล้ว
‘นายไม่มีวันโชคดีแบบนี้แน่แบมแบม นายควรไปบอกพี่ชายนาย อ้อนวอนพี่ชายนายให้มาคบกับฉัน’
เพราะไม่ว่าเป็นตายร้ายดียังไงผมก็ไม่เข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของพี่ยองแจเด็ดขาด และยิ่งรู้ว่าคุณมาร์คเป็นคนเยือกเย็นแค่ไหนเขายิ่งไม่มีทางส่งพี่ชายไปหาคนแบบนี้แน่ เขาจะรับมันไว้เอง
“แบมแบม”
...เฮือก...
เป็นอีกรอบในหนึ่งวันห่างไม่ถึงห้านาทีก็สะดุ้งตกใจอีกแล้ว ผมสอดส่องสายตาหาร่างสูงเมื่อกี้กลับไม่พบแม้แต่เงานั่นทำให้ผมโล่งใจขึ้นมาอย่างแปลกประหลาดและส่งยิ้มไปหาเพื่อนรักของผมเพื่อไม่ให้เขาสงสัย
“นายตกใจอะไรขนาดนี้เนี่ย ไปเรียนกันเตี้ย”
มือสากยีมาที่กลุ่มผมของผมจนฟูฟ่องไปหมดก่อนที่จะเอาแขนหนักๆ มาพาดคอผมเพื่อคล้องเดินไปด้วยกัน แต่ก่อนเราก็ทำแบบนี้กันบ่อยแต่ทำไมวันนี้ผมรู้สึกว่าผมกลับคิดมากเหมือนที่คุณมาร์คบอกเอาไว้
บ้าหน่า...ยูคยอมไม่มีทางคิดไม่ซื่อกับเราหรอก คุณมาร์คแค่ต้องการปั่นหัวเราเล่น
“ไม่มีทาง”
“ห้ะ นายบ่นไรแบมแบม?”
“ไม่มีไรยูคยอม รีบไปเรียนเหอะเดี๋ยวสาย”
ผมคล้องบ่ายูคยอมกลับบ้างและพากันเดินไปที่รถเก๋งของเขา เพียงแต่ว่าทุกก้าวเดินของผมทำไมมันถึงเหมือนมีสายตาจับจ้องอยู่อย่างไงอย่างนั้น
ไม่หรอกน่า คุณมาร์คกลับไปแล้วมันต้องไม่มีอะไร
End BamBam’s Part
นักอ่านสามารถซื้อเป็นหนังสือแบบ E-Book อ่านได้แล้ววันนี้
ในราคาเพียง 200 บาทให้อ่านกันจุใจ
E-Book ประกอบด้วย เนื้อหาตั้งแต่แรกจนจบและตอนพิเศษในเล่มโดยเฉพาะ
ลิ้งค์ซื้อ #แฟนกำมะลอจจ คลิกที่นี่
ลิ้งค์วิธีซื้อ #แฟนกำมะลอจจ คลิกที่นี่
สามารถแสดงความคิดเห็นผ่านทวิต #แฟนกำมะลอจจ
AUTHOR: SNOOKY
FANS PAGE : SECRET SNOOKY FICTION
TWITTER @SKadsakul
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
คึคึ เขินมั้กกกก น้องรออยู่เลย
มาร์คได้คืบจะเอาศอกรุนแรงกะน้องมาก