คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : บางสิ่งในหัวของลูเซียส
สเนปอ่านจดหมายที่ทิ้งไว้อย่างช้ำใจ
ลายมือของลิลี่... "ขอโทษนะ ชั้นกับเซวีจะหนีไปด้วยกัน" ซีเรียสฉีกมันเป็นชิ้นๆ ด้วยความโกรธ
"ยัยบ้าเอ้ย! แต่งงานกับเจมส์แล้วยังจะมีหน้าหนีกับผู้ชายคนอื่น! เห็นเจมส์เป็นไอ้งั่งรึไงวะ!"
แฮร์รี่นั่งอึ้งอยู่บนก้าวอี้ แม่เค้าหนีไปกับผู้ชาย... แม่เค้านี่นะ!? ทั้งๆ ที่อุส่าห์หวังจะได้พบแม่เมื่อกลับมา แต่ดันเป็นงี้!? แถมคนที่หนีไปด้วยกันก็คือสเนป!?
สเนปสิ ก็บราเทอร์คือวิญญานของสเนปไม่ใช่เหรอ!?
"ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะกล้าหักหลังไนจัส ไม่สิ ไนจัสอาจจะรู้อยู่แล้วก็ได้" อะพอลโล่เปรยขึ้น "บางทีพระองค์คงเห็นว่าวิญญานมีค่าเกินกว่าจะเสีย เลยจะให้ร่างอมตะแทน"
"อย่ามาเออเองนะ!" อัลเข้ามากอดสเนป "เซวีไม่จำเป็นต้องอยู่ในสภาพเดียวกับแม่ของลูเครเซียซักหน่อย!"
"เซวีคนไหนเป็นคนไหนกูซักงงแล้ว!" เอมิเรียลูบหน้าอย่างอ่อนเพลีย "แต่นั่นเป็นวิธีเดียวที่รักษาเสาค้ำได้นะ! แล้วศาสตราจารย์สเนปก็ยอมเองไม่ให้เหรอ!?"
"ใช่ ผมยอม" สเนปตอบจริงจัง
"ไม่!!" คนอื่นๆ ร้องขึ้นพร้อมกัน ลูเซียสลุกขึ้นทันที
"ถ้าเสาค้ำฮอกวอร์ตต้องกลืนพลังของคนที่มีชีวิตก็เพราะการวางรากฐาน แต่ถ้าเราถอดสลักเวทย์ออกแล้ววางรากฐานใหม่--"
"บ้าเหรอ! เวทมนตร์ที่ครอบฮอกวอร์ตไว้มีความละเอียดสูงมาก ขนาดดัมเบิ้ลดอร์ยังไม่กล้าแต่ แล้วเราจะมาทำส่งเดชได้ยังไง!?" มักกอนนากัลท้วง
"เก็บปากของคุณไม่จูบกับศาสตราจารย์ทีลอนี่ย์เถอะ" ลูเซียสพูดอย่างไม่ใยดี "ทุกคน! ช่วยฟังหน่อยนะ! การที่ดัมเบิลดอร์ไม่กล้าแตะเป็นไปได้สองแบบ แบบแรกคือเค้าอาจจะไม่เคยรู้ เพราะดัมเบิลดอร์ไม่ใช่ว่าจะรู้ทุกอย่าง" ว่าแล้วหันไปทางซิเรียส "อย่างน้อยเค้าก็เชื่อว่านายหักหลังลิลี่กับเจมส์ตั้งสิบสามปีนี่!"
"จริงของนาย"
"ประการที่สอง ถึงรู้ก็ทำไม่ได้เพราะมีแต่เค้านี่" จากนั้นหันไปยังอาเทน่า "คุณส่งมันให้ผมเพราะเหตุนี้ใช่มั้ย"
ราวกับสิ่งที่รู้กันแค่สองคน อาเทน่าพูดเบาๆ "ใช่ เพราะโครงสร้างของเวทมตร์ละเอียดอ่อนมาก... คนรุ่นหลังจึงพยายามลบเลือนวิชาตัวเลขมหัศจรรค์ออกไปเพื่อไม่ให้มีใครแตะต้องปราการเวทย์ของฮอกวอร์ตได้อีก แต่ลูเซียส เธอรู้รึเปล่าว่าตัวเองกำลังทำอะไร"
"ผมเป็นบุตรชายของก๊อดริก กริฟฟินดอร์!"
คราวนี้เงียบเป็นเป่าสาก มีเพียงพวกวิสลี่ย์ เนวิลล์ และแฮร์รี่เท่านั้นที่อ้าปากค้าง นอกนั้นหุบปากหมดราวกับรอให้คำๆ นี้หลุดจากปากของลูเซียสมานานจนลืมไปแล้วว่ารออยู่ ลูเซียสพูดอีกครั้ง
"ผมรู้ว่าผมกำลังจะทำอะไร"
"เอรีส... พร้อมที่กลับมารวมกับชั้นรึยัง ถึงแม้จะมารวมกันในร่างผู้หญิงก็เถอะ" อาเทน่าถาม
"ถ้าตายก็ต้องกลับไปรวมกันอยู่แล้ว!" เอรีสตอบอย่างไรลังเล ขณะที่ทุกคนงงติ้ว
คุยเรื่องอะไรกัน!?
"จอมมาร... ท่านพร้อมที่จะกลับสู่ความรุ่งเรืองเหมือนสมัยที่ท่านเคยเป็นก่อนจะพลาดท่าที่บ้านของเจมส์กับลิลี่รึเปล่าครับ"
"หา...!?"
"มีแต่ท่านที่สวมตำแหน่งของสลิธีรีนได้"
"แล้วตกลงมันเรื่องอะไร"
"เรื่องที่น่านเคยคาดคั้นเอาจากผม หลังจากพินิจใจผมคืนนั้นแหละ"
"แต่ตอนนั้นคุณบอกว่าทำไม่ได้เพราะไม่รู้ว่ารหัสลับอยู่ไหนนี่นา!"
"ครับ ตอนนั้นผมทำไม่ได้ แต่ตอนนี้ผมว่าผมอาจจะทำได้นะ" แล้วถามลูกชาย "เดรโก เคยบอกว่ามิสเกรนเจอร์สอบได้เต็มในวิชาตัวเลขมหัสจรรย์ใช่มั้ย"
"ใช่ครับ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับ--"
"คุณนายวิสลี่ย์" เค้าหันไปหาเฮอร์ไมโอนี่ "เธอต้องช่วยชั้น" จากนั้นมองไปยังเฟรย์และลูเครเซีย "ที่เพลมิล๊อกมีวิชาคณิตศาสตร์เป็นวิชาบังคับ คงช่วยได้เหมือนกัน"
"แน่นอน!" เฟรย์บอก
"แต่... ทำไมต้องคณิตศาสตร์!?" เฮอร์ไมโอนี่ถาม
"เพราะมันเป็นมหาเวทย์ขั้นสูงที่ต้องใช้ความแม่นยำมา หากพลาดจากจะเสียดวงวิญญานทีเดียว!" ว่าแล้วหันไปหารอน "เธอไปตามพ่อเธอมาร่วมด้วยสิ!"
"พูดแบบนี้หมายความว่าไง!?"
"พ่อเธอต้องการรู้ว่าทำไมเครื่องบินถึงบินได้ไม่ใช่รึไง"
"พ่อไม่สนหรอก! เค้าตองการหาคำตอบด้วยตัวเอง!"
ถึงยังไงก็ยังไม่ชอบพวกมัลฟอย...!
"เค้าจะหาคำตอบได้เองแน่ เพียงแต่ชั้นจะทำให้เค้ารู้ว่าต้องเริ่มจากอะไร!" ลูเซียสจริงจังมาก "ไปตามเค้ามา เพราะเรื่องน่าปวดหัวแบบนี้ถ้าไม่มีใจรักกลั้นใจทำไม่ได้หรอก! เร็ว! เรื่องของโลกทั้งโลกเชียวนะ!"
...เด็กน้อยสองคนกำลังหนีไปด้วยกัน...
เสียงที่ดังขึ้นทำให้เซเวอรัสและลิลี่หันรีหันขวาง ชายในชุดสีเทาที่หน้าตาเหมือนมนุษย์นีแอนเดอร์ทันปรากฏขึ้นท่ามกลางทุ่งหญ้าที่ทั้งคู่กำลังเดินไปด้วยกัน ข้างหลังคือเรเวนครอ... และชายคนนี้
"ศาสตราจารย์สลิธีรีน!" เซเวอรัสคราง
"เจ้าคิดจะพาเพื่อนไปไหนกัน แม่สาวน้อย"
"ไม่ใช่เรื่องของคุณซักหน่อย!"
"ข้าว่าใช่นะ" สลิธีรีนเอ่ยเบาๆ "เซเวอรัส สเนป... เจ้าคิดจะไปไหน"
"ผมแค่.. อยากไปกับลิลี่"
"ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีทางหนีพ้นน่ะเหรอ!"
"ใช่... แต่มันมีค่าสำหรับผม สำหรับการอยู่กับคนที่ผมรัก แป๊บหนึ่งก็ยังดี"
"คำที่รอคอย..." สลิธีรีนเอ่ยอย่างสงสาร "เป็นคำที่เจ้าอยากจะฟังจากปากลิลี่ที่สุดสินะ เพราะเจ้าไม่สามารถก้าวออกจากบ้านได้โดยทิ้งพ่อไว้ เจ้าจึงหวังว่าถ้าผู้หญิงที่เจ้ารักที่สุดบอกกับเจ้า..."
"ผมรู้ว่าผมขี้ขลาด" เซเวอรัสละอายใจ
"ไม่หรอก... เจ้ากล้าหาญมาก เพราะงั้นเจ้าจึงไม่จำเป็นต้องไปกริฟฟินดอร์ แต่มาอยู่ที่บ้านของข้าเพื่อจะได้มาในสิ่งที่ใจต้องการ สุดท้ายเจ้าไม่ได้มา แต่อย่างน้อย เจ้าก็มีเพื่อนแท้ถึงสามคน"
สายลมพัดมาท่ามกลางความมืดที่เคลื่อนตัวมาอย่างรวดเร็ว
"เจ้าควรกลับไปซะ"
"ทั้งๆ ที่ไม่ต้องการให้ผมเสียวิญญานนี่นะ"
"เพราะเพื่อนแท้ของเจ้าได้พบวิธีที่อาจจะช่วยเหลือเจ้าได้ แม้โอกาสไม่สำเร็จมีสูงแต่ก็น่าที่จะลองดู"
แต่ใครล่ะ... เพราะนาซิสซาก็ไม่น่าจะ...
"ลูเซียส!?"
"ใช่ เค้าทำให้ข้าคิดถึงลูเซียสที่ตายไปเมื่อพันปีก่อนเลยล่ะ"
"คุณรักเค้ามาก... จนถึงกับทิ้งฮอกวอร์ตเมื่อเสียเค้า"
ทั้งเซเวอรัสและลิลี่เห็นน้ำตาของสลิธีรีน.... ดวงตาสีเขียวชั่งงามจนน่าพิศวง!
"สลิธีรีน... ชั้นเสียใจที่คนส่วนใหญ่เข้าใจคุณผิดๆ" ลิลี่พูดกับเค้า
"ไม่เป็นไรหรอก... ประวัติศาสตร์ที่ถูกบิดเบือนก็งี้แหละ"
"เรเวนครอ... ขอโทษที่ชั้นเข้าใจคุณผิดไป" ลิลี่บอกเธอ
"ไม่เป็นไร..."
"พวกคุณไม่โกรธกริฟฟินดอร์อีกแล้วใช่มั้ยคะ"
"เค้ามีลูกชายที่ยอดเยี่ยมถึงสี่คน คนแรกคือนักประวัติศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่ คนที่สองคือคนที่กำลังจะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในตอนนี้ คนที่สามคือสามีของเจ้า และคนที่สี่... คือลูกที่กตัญญูต่อแม่ที่สุด" สลิธีรีนหัวเราะลั่น "ข้าอิจฉามากกว่า!"
"กลับไปเถอะ ลิลี่, เซเวอรัส... แล้วทำให้อาร์เทมีสและอะพอลโล่คืนดีกับพ่อซะ...!"
"พวกเค้าพูดถูก... กลับกันเถอะ ลิลี่ แฮร์รี่ต้องดีใจแน่ที่เห็นเธอ!"
ทั้งคู่ตัดสินใจหวนกลับ เรเวนครอเดินเข้ามาพิงไหล่ของสลิธีรีน
"ข้าคิด.. ถึงสมัยที่เราเป็นเพื่อนที่รักกันมาก..."
"ข้าก็เหมือนกัน"
ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไรเราก็ยอมรับได้.... ขอเพียงลองทำก่อน...!
เสียใจที่ทำยังดีกว่าเสียใจที่ไม่ได้ทำ...
...เสียใจที่ทำดีกว่าเสียใจที่ไม่ได้ทำ...
อาเทน่าหลับตาลงขณะที่มองดูดาวบนฟ้า... ใช่ ตอนนั้น ถ้าตอนนั้นเธอที่เป็นกริฟฟินดอร์ยอมรับข้อเสนอของเซเวอรัส(เรวิน ฮัฟเฟิลพัฟ)คงไม่ตองเสียลูกชายไป
และตอนนี้ ลูเซียสที่เป็นลูกของเธอ(เอรีส)กำลังพยายามสุดชีวิตในการกำลังอาคมทั้งหมดของฮอกวอร์ตเพื่อวางรากฐานใหม่ ซึ่งถ้าทำสำเร็จก็สามารถที่จะช่วยไม่ให้เซเวอรัส สเนปต้องต้องสังเวยวิญญาน แม้จะแตกต่างบ้าง แต่การกระทำของเค้าเหมือนกับที่เซเวอรัสอีกคนทำเพื่อช่วยเหลือลูกของเธอเมื่อพันปีก่อน!
ราวกับเวลาได้หมุนกลับมา เมื่อพันปี่ที่เด็กหนุ่มสองคนคือเซเวอรัส และ ลูเซียสได้พบและเป็นเพื่อนกัน... เวลานี้ก็มีมิตรภาพระหว่างชายสองคนที่ชื่อเดียวกับเด็กหนุ่มเมื่อพันปีมาเป็นเพื่อนกันอีก
"พวกเค้าขมักเขม้นกันนะคะ"
"อ้าว... เจ้าเองเหรอเฮเลน่า!"
สุภาพสตรีสีเทายิ้ม "ท่านเป็นผู้หญิงที่ดูสวยนะคะ!"
"งั้นเหรอ ข้าว่าข้าดูแก่ นี่ถ้าสลิธีรีนกับข้าไม่ทะเลาะกันอยู่ หมอนั่นหัวเราะจนซี่โครงหักแน่เมื่อเห็นข้ามาอยู่ในร่างผู้หญิงแถมมีลูกตั้งสองคน!" ว่าแล้วก็ถอนใจ "ทำไมเจ้ามาหาข้าล่ะ"
"ข้าจำได้นะคะ เซเวอรัสกับลูเซียสเมื่อพันปีก่อน ฮาล์นชอบพวกเค้ามาก"
ฮาล์นคือลูกชายคนเล็กของเรเวนครอ น้องชายของเฮเลน่า...!
"เค้าตาย... เพราะความผิดพลาดของข้า!"
เฮเลน่าส่ายหน้า "ไม่ค่ะ... เค้าตายเพราะความผิดพลาดของตัวเอง"
"นี่เจ้า..."
"เค้าบอกข้าก่อนตาย... ว่าเสียที่ตนโง่เขลา... สิ่งสำคัญไม่ได้อยู่ที่ว่าใครจะเสียสละ สิ่งสำคัญอยู่ที่ว่าทำไงถึงจะช่วยได้ทั้งคู่"
...เพราะรักทั้งคู่...!
"ทำไมมาบอกข้าล่ะ"
"บารอนบอกว่าลิลี่กับสเนปอีกคนหนึ่งกำลังกลับมา"
"เจ้าพวกบ้า!" เสียงที่ดังมาทำให้ไม่ต้องตามเพราะรู้แล้วถึงไหน
"ข้าว่าข้าลงไปดูดีกว่า" ว่าแล้วก็กระโดดลงไปจากหอคอยสู่พื้น
ลิลี่กับบราเทอร์เซเวอรัสจริง
"ทำไมหายไปแบบนี้ รู้มั้ยว่าเป็นห่วงแค่ไหน!" ไลชาตวาดแว๊ด
"พอเถอะไลชา" อาเทน่าบอก ก่อนจะ "ดีใจที่ปลอดภัย"
"อาเทน่า... ชั้นมีเรื่องจะบอกคุณ ชั้นพบสลิธีรีนกับเรเวนครอ"
"งั้นเหรอ.. พวกเค้าว่าไงบ้าง"
"เค้าบอกให้เรากลับมาเพราะลูเซียสพบวิธีที่จะช่วยเซวี!"
"เค้าพูดถูก"
"จริงเหรอคะ ลูเซียสเนี่ยนะ!"
"...ใช่ โดยการทลายอาคมของปราสาทกาลเวลา!"
"ปราสาทกาลเวลา...!?" เซเวอรัสกระซิบอย่างตกใจ
"เป็นชื่อเดิมของฮอกวอร์ต"
-----------------------------------------------
"ที่นี่เป็นสถานที่บวงสรวงเทพเจ้ามาตั้งแต่โบราณ"
"บวงสรวงอะไรคะ"
"ไนจัส-อะโพคาลิฟ และ อะโพคาลิฟ-ฟา"
นาซิสซาตอบจินนี่พลางส่งเอกสารให้ แฮร์รี่ถามบ้าง "แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราถอดอาคมออกจากฮอกวอร์ต"
"ถ้าเข้าใจไม่ผิด... มันเสี่ยงมากที่จะเปิดประตูมิติออก"
"มิติอะไร"
"ระหว่างคนเป็นกับคนตาย!"
"หา...!?"
"แปลว่า... ประตูที่กั้นระหว่างคนเป็นกับคนตายจะถูกเปิดออก เพราะที่นี่ถูกสร้างขึ้นเพื่อขวางระหว่างโลกวิญญานกับโลกมนุษย์ แต่... ภายหลังสี่ผู้ก่อตั้งเปลี่ยนมันเป็นโรงเรียน"
"ทำไมทำบ้าๆ แบบนั้น!" เดรโกถาม
"เพราะว่าถ้าไม่ทำก็จะไม่มีใครดูแลอาคมของที่นี่อีก หลังจากราชวงศ์ล่มสลาย"
"ทุกคน!" เสียงของรอนดังขึ้น "บราเทอร์กับแม่แฮร์รี่กลับมาแล้ว!"
เมื่อแฮร์รี่ไปถึง แทนที่จะได้จูบแม่ที่เหลือแต่วิญญาน แต่กลับพบว่าทั้งแม่และวิญญานของสเนปกำลังนั่งก้มหน้าจ๋อยให้ทุกคนรุมด่า และสเนป(ร่างกาย)ก็พยายามปกปองทั้งคู่สารพัด
"ขอโทษนะ!" ว่าแล้วก็พยายามอ้อนลูเซียส กับนาซิสซา แต่เมินซิเรียส "อย่าโกรธกันนะ!"
"คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีก" ลูเซียสบอก
"แน่นอน เธอยกโทษให้ชั้นนะ!"
"ก็ได้"
"นาซิสซา ยกโทษนะ"
"ก็ได้"
"น่ารักทั้งคู่เลย!"
"นี่... เธอไม่เห็นชั้นเป็นเพื่อนเหรอ?"
"มั้ง" ลิลี่เชิดหน้า
"ทั้งๆ ที่ตอนนั้นเขียนจดหมายหาชั้นนี่นะ!"
"ล้อเล่นน่า ซิเรียส ขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ย"
"ก็พูดมา"
"ความลับ"
"ได้"
แล้วก็ถูกลากออกไปท่ามกลางความงงของทุกคน...
"เธอพาชั้นมาทำไมที่นี่?" ซิเรียสถามหลังจากมาถึงดาดฟ้า
"เธอจะคืนดีกับครอบครัวเมื่อไหร่"
"อะไรของเธอ"
"ชั้นถามว่าเธอจะคืนดีกับครอบครัวเมื่อไหร่"
"นี่ มันไม่ใช่เรื่องของเธอนะ!"
"เกี่ยวสิ! เธอไม่มีเวลาในโลกมากนะ ชั้นก็เหมือกัน!"
"ชั้น..."
"ซิเรียส เธอเป็นผู้ชายรึเปล่า?"
"ถามอะไรห่วยแบบนั้น?"
"ถ้าเป็นผู้ชายก็ทำให้สมเป็นผู้ชายหน่อย"
"เธอยุ่งเรื่องชั้นมากเกินไปแล้วนะ!"
"ชั้นจะไม่สนใจเรื่องของเธอถ้าเธอไม่ใช่สามีของอาเทน่า!"
คำพูดนั้นเหมือนกำปั้นชกหน้าเข้าอย่างจัง...
"ทำไมเธอแคร์เรื่องของอาเทน่ามากขนาดนี้"
"เพราะหล่อนเป็นก๊อดริก กริฟฟินดอร์... และเธอก็เป็นลูกบ้านกริฟฟินดอร์!"
กริฟฟินดอร์...?
"แค่นั้นเหรอ"
"ไนจัสฝากมาบอกว่า... เธอควรทำเมื่อท่านให้โอกาสเธอ"
"ลิลี่... เธอคิดว่าชั้นไม่ควรค่ากับบ้านกริฟฟินดอร์เหรอ?"
"ใช่.."
"เธอคิดว่าชั้นไม่ควรจบไปเหรอ"
"ใช่"
"เรื่องนี้ เธอคิดเองหรือว่าใครบอกเธอ"
"ชั้นคิดว่าเธอไม่ควรจบจากกริฟฟินดอร์เมื่อชั้นรู้ว่าเธอไม่เคยยอมรับความจริงบางอย่างที่ควรยอมรับมากเหลือเกิน"
---------------------------------------------------
ซิเรียส... นายมันไร้ความกล้า...
คำพูดของสเนปในตอนนั้นทำให้รู้สึกเกลียดสเนปมาก และตอนนี้กลับอยากคุยกับมันซะอีก..
"อะไรทำให้นายอยากเจอชั้นนะแบล็ก"
"หลังจากนี้ชั้นจะกลับโลกวิญญาน แต่นายอาจจะอยู่บนโลกต่อไป"
อ้อ... เกิดอาลัยชีวิตรึไง?
"ชั้นกำลังสงสัยว่าเราเกลียดกันตอนไหน?"
"หา?" ผิดคาดแฮะ
"นายบอกได้มั้ยว่าทำไม"
"ชั้น... ไม่รู้"
"ทำไมเราเป็นเพื่อนกันไม่ได้"
"นาย... ทำให้ชั้นเจ็บปวด"
"สิ่งที่ชั้นทำกับนายน้อยกว่าที่ชั้นทำกับเบลลาทริกซ์... น้อยกว่าที่ชั้นทำกับลูกเมียชั้น"
"แบล็ก?"
"ถ้านายยกโทษให้ชั้นไม่ได้ แล้วพวกเค้าจะยกโทษให้ชั้นได้ยังไง"
"นาย... กลัวเหรอ?"
"คงงั้น"
"กลัวเสียใจ?"
"ใช่?"
"กลัวผิดหวัง?"
"ใช่"
สเนปถอนใจ "ความจริงเราอาจจะเป็นเพื่อนกันได้ แต่ปัญหามีอยู่ว่านายทำให้ชั้นไม่เชื่อว่าชั้นจะสามารถคบกับนายได้"
"ไม่สามารถเหรอ"
"นายทำร้ายชั้นมากกว่าที่ชั้นจะหันกลับมา แม้จะยกโทษให้ได้ก็ระแวงนายอยู่ดี"
และต้องประหลาดใจเมื่อซิเรียสโผเข้ากอด "นายตัวเย็นยังก่ะน้ำแข็ง ไม่เห็นอุ่นเหมือนรีมัสหรือเจมส์เลย"
"ก็ชั้นเป็นศพนี่นา" สเนปกระซิบ
---เราพบกันด้วยความรู้สึกธรรมดา
แต่นายก็ทำร้ายชั้นจนกลัว
ซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ชั้นเป็นเหยื่อ
ด้วยเหตุผลที่ไม่ควรเรียกว่าเหตุผล
ชั้นรู้ว่านายอยากยกมันออก
แต่ชั้นก็กลัวเกินว่าจะยอมทำตาม
ชั้นไม่รู้ว่าชั้นขี้ขลาดกับนาย
หรือเพราะนายขี้ขลาดกับหัวใจตัวเอง---
TBC.
ความคิดเห็น