คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เกราะสีดำที่พังทลายลง(-_-)
"ศาสตราจารย์ลูปินคะ" เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้นระหว่างดื่มชา "การตามหาสเนปเป็นไงบ้างคะ นี่ผ่านไปเกือบจะเดือนแล้วนะ"
"ไม่เจอเลย" ลูปินถอนใจ "คงหนีไปแล้วล่ะมั้ง แต่ยังไงเราก็จะต้องจับเค้าให้ได้ซักวัน"
"อาจารย์เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ" จินนี่ถามอย่างสนใจ
"ชั้นเริ่มจะสงสัยน่ะ" ลูปินยังพูดต่อไป "ทำไมเค้าไม่ฆ่าฟลิตวิก................แต่สะกดนิ่ง แล้วจัดการเก็บพวกเฮอร์ไมโอนี่เป็นการปิดปาก.....................แล้วดัมเบิลดอร์ ทำไมเชื่อใจเค้านัก"
"หุบปาก!!!!!!!!!!!"
"แฮร์รี่"
"คุณก็คิดไปได้นี่ คนไม่เห็นเหมือนที่ผมเห็น คุณ..........."
แฮร์รี่เค้นยิ้มอย่างทรมาน ภาพสเนปที่ลงมือสังหารดัมเบิลดอร์กลับเข้ามาในความทรงจำ เจ้างูพิษร้ายที่ทำเป็นนอนซึ่ม สุดท้ายดัมเบิลดอร์ก็เป็นชาวนาใจดีแท้ๆ "ทั้งๆ ทีดำเบิลดอร์อุส่าขอร้องไม่ใช่เค้าทำแล้วแท้ๆ..................เค้ากลับ"
เด็กหนุ่มทนความเจ็บปวดไว้ไหวก็วิ่งจากไป ทิ้งให้ทุกคนนั่งงงอยู่ตรงนั้น รอนถอนใจ "ขอโทษนะครับ แต่ไม่รู้หมู่นี้เป็นอะไร แฮร์รี่ชอบไปไหนนานๆ โดยไม่บอก"
แต่ลูปินไม่สนใจรอนดวงตาของเค้าเบิกกว้าง "ขอร้อง.......... ดัมเบิลดอร์ขอร้องสเนปก่อนตายเหรอ"
"ฮะ............ แฮร์รี่ยังไม่เล่าให้คุณฟังเหรอครับ"
"ไม่................ทำไมเธอไม่บอกชั้นก่อน"
"ทำไม............... คุณจะได้ไม่คิดเข้าข้างสเนปรึไง" รอนถามติดตลก แต่ลูปินกลับยิ่งเครียดจัด
"เพราะดัมเบิลดอร์ไม่มีทางร้องขอชีวิตน่ะสิ"
สิ้นคำ พวกเด็กวัยรุ่นทั้งรอน เฮอร์ไมโอนี่ และจินนี่รู้สึกเหมือนถูกน๊อกเต็มๆ 2 หมัดซ้อน แล้วความตื่นตระหนกก็ฉายเข้ามายดวงตาของลูปินและเฮอร์ไมโอนี่ ก่อนจะกลายเป็นความหวาดกลัว
.................กลัวว่าเรื่องของสเนปอาจจะเป็นเรื่องที่เข้าใจผิด....................
*********************************************
ร่างผอมสูงเดินกลับเข้าไปในที่คุมขัง หลังจากที่ไม่ได้ไปเหยียบถึง 2 วัน บานประตูเปิดออกพร้อมกับร่างของเด็กหนุ่มที่ผ่านเข้าไป ก่อนจะชะงักที่หน้าประตู เมื่อเห็นว่าร่างของผู้ต้องโทษยังคงนอนนิ่งในสภาพเปลือยเหมือนก่อนที่เค้าจะออกไป และน้ำยาเสริมกำลังก็ไม่ได้ลดลงแม้แต่นิดเดียว
"บ้าชิบ" แฮร์รี่สบถ ก่อนจะปราดเข้าไปคลำหาชีพจร โชคดีที่ยังเต้นอยู่แม้จะแผ่วมากก็ตาม เด็กหนุ่มถามหลังจากโบกไม้กายสิทธิ์ให้อีกฝ่ายรู้สึก
"ทำไมไม่กินยา"
เซเวอรัสลืมตาช้าๆ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก
"ชั้นหลับไป............ นานแค่ไหน"
"จะไปรู้กับคุณเรอะ" แฮร์รี่รินยาใส่จอกพลางยื่นให้ "กินซะ"
มือเรียวบางรับไปดื่มแต่โดยดี นี่เค้าขาดการดื่มยามาได้ซัก 6 วันรึยังนะ น่าประหลาดที่เค้ายังมีชีวิตอยู่ อาจจะเพราะน้ำยานี้ฤทธิ์แรงมากก็เป็นได้ มันจึงช่วยประคองชีวิตเค้าเอาไว้
"เป็นอะไรไป"
แฮร์รี่ตั้งคำถามเมื่อเห็นเซเวอรัสนิ่วหน้าทั้งทีที่ยาล่วงลงไปในท้อง การขาดอาหารและไม่ได้กินยาเสริมกำลังเป็นการทดแทนมาถึง 6 วัน ทำให้เค้าแสบท้อง เซเวอรัสวางจอกยาลงที่ตู้ลิ้นชักข้างเตียง หน้าเรียวยาวและอ่อนเรียบ ซีดจนเขียว
"ชั้น........กินไม่ไหว"
"ไม่ไหวก็ต้องกิน............. ไม่งั้นคุณจะอดตาย"
"เธอก็ต้องการให้ชั้นตายอยู่แล้วไม่ใช่เหรอพอตเตอร์............... เพียงแต่ชั้นอาจจะตายเร็วกว่าที่เธอหวังเท่านั้นเอง"
เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืน........................ เดินเข้ามาร่างผอม แฮร์รี่จัดร่างของเซเวอรัสไว้ แล้วใช้กำลังที่เหนือกว่ากรอกยาเข้าปากไปอย่างง่ายดาย เซเวอรัสแทบจะสำลักตายคาเตียง
"ผมไม่ให้คุณตายง่ายๆ แบบนั้นหรอกศาสตราจารย์ ผมเคยบอกแล้วไงว่า คุณชั่วช้าสามานอย่างคุณน่ะ ต้องให้ทรมานมากกว่านี้ถึงจะสาสม"
แววตาคู่นั้นเย็นชาจนเซเวอรัส สเนป ผู้ไม่เคยหวั่นไหวกับอีแค่สายตาของลูกศิษย์ยังสะท้าน ทำไม................? เพราะเค้ารักแม่ของเด็กคนนี้เหรอ.............. หรือเพราะรู้ว่าค่าตอบแทนของการทำร้ายเด็กคนนี้มาตลอดคืออะไร.............
ดวงตาของลิลี่............... ดวงตาที่ทำให้เค้าทรมาน................
ไม่อีกแล้ว ไม่อยากเห็นอีกแล้ว................
ไม่อยากลงโทษตัวเองด้วยการให้ตาคู่นั้นมองมาอย่างเกลียดชังอีกแล้ว..........................
เซเวอรัสปัดจอกแก้วให้ตกลงไปแตกกับพื้น แต่แฮร์รี่ไม่สนใจ เพียงแต่เดินสำรวจข่ายอาคมที่เค้าสร้างขึ้นเพื่อป้องกันการหลบหนีของเซเวอรัส สเนป ผู้ซึ่งตอนนี้หยิบเอาเศษแก้วขึ้นมาอย่างจนตรอก
แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ร่างผอมซึ่งผอมลงกว่าเดิมมากพยายามจะใช้เศษแก้วแทงตาของเด็กหนุ่ม ซึ่งยกมือขึ้นป้องกันจนถูกเศษแก้วบาดมือ ก่อนจะตกเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำ ถูกจับโยนลงบนเตียงอย่างแรงเหมือนกับดาวตก เซเวอรัส สเนปบิดโอดโอยด้วยความจุกเจ็บ
แฮร์รี่คว้าเศษแก้วขึ้นมาแล้วขึ้นคร่อมร่างผอมกะหร่อง "คิดจะทำอะไร จะแทงตาผมเรอะ งั้น" เอามือเข้าไปในช่องปาก "ถ้าผมจะเอาไอ้นี่ฉากปากคนชั่วให้กว้างกว่าเดิมคุณคงไม่ว่าหรอกนะ"
เซเวอรัสยกแขนทั้งสองเพื่อป้องกันไว้ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเท่าไหร่นัก แล้วความเจ็บก็ปราดขึ้นที่มือซ้าย ที่เค้ายกขึ้นมาบังแก้มซีดๆ ของตนเอาไว้ แล้วเลือดสดๆ ก็ไหลออกมา แฮร์รี่วางเศษแก้วที่หัวเตียงแล้วจับมือทั้งสองข้างมาหักนิ้ว เซเวอรัสกรีดร้องสุดเสียงอย่างทรมาน
"เป็นไง ความรู้สึกที่นิ้วหักนี่................" แฮร์รี่กระซิบเยาะเย้ยขณะที่มองดูนิ้วของคนที่เกลียดที่สุดทำมุมผิดประหลาดอยู่บนมือ "เจ็บมากสินะ........... มาซิ ผมจะรักษาให้ ก็แค่หักมันให้กลับไปที่เดิมเท่านั้นเอง"
เด็กหนุ่มจับมันหักกับเข้าที่พร้อมกับเสียงกรีดร้องที่ดังก้องของเจ้าของอวัยวะ ที่บัดนี้แม้จะกลับมาเป็นอย่างเดิมแล้ว แต่ตำแหน่งที่ถูกหักก็เริ่มกลายเป็นสีเขียวช้ำๆ ขึ้นมา แฮร์รี่หยิบเศษแก้วขึ้นมาอีกครั้งแล้วล้วงนิ้วเข้าไปในปาก เพื่อจะสารต่อกิจกรรมที่ค้างไว้
โดยไม่รู้ตัว แฮร์รี่เผลอมองหน้าซุ่มน้ำตาของสเนปยามหวาดกลัวและเจ็บปวดที่เค้าไม่เห็นที่ไหนมาก่อนด้วยความรู้สึกที่เจ็บแปล็บแปลกๆ
................นี่เค้ากำลังทำบ้าอะไรอยู่นี่ ทรมานคนไม่มีทางสู้อย่างโหดเหี้ยมแบบนี้น่ะเหรอ..............
เสียงกระซิบในหัวทำให้แฮร์รี่ชะงักเพราะคุณธรรม แต่ความแค้นและทิฐิก็มากเกินกว่าจะชักมือกลับไปเฉยๆ ได้ เด็กหนุ่มจึงเปลี่ยนเป้าหมาย
ความเจ็บปวดแล่นปราดไปถึงสมองของเซเวอรัสพร้อมกับเลือดที่ไหลทะลัก เมื่อเศษแก้วได้กรีดลงบนอกและชายโครงของเค้า ประมาณ 5 - 8 ครั้ง แฮร์รี่หายใจหอบอย่างควบคุมไม่ได้ ก่อนจะรวบเอาเศษแก้วทั้งหมดไปทิ้งข้างนอก
เสียงดังปังเมื่อแฮร์รี่เหวี่ยงเท้าเตะถังขยะเต็มแรง ในหัวสับสนไปหมด นี่เค้าเป็นอะไรไป เค้ากำลังสงสารสเนปเหรอ บ้าที่สุด เค้าสาบานแล้วว่าจะไม่ให้อภัยสเนป เค้าจะทำให้อีกฝ่ายทรมานอย่างที่สุด แล้วทำไม ทำไมเค้าถึงรู้สึกผิดมากขนาดนี้นะ
เซเวอรัสยังคงนอนอยู่บนเตียง หายใจหอบลึกอย่างเจ็บปวด เป็นครั้งแรกในรอบ 20 ปี ที่เปลือกนอกที่เย็นชาและเดียจฉันด์ผู้อื่นที่เค้าสร้างขึ้นมาเริ่มพังทลายลง บัดนี้ตัวตนที่แท้จริง ที่อ่อนแอกำลังของเค้าถูกตีแผ่ออกต่อหน้าแฮร์รี่
เค้าไม่เหลืออะไรอีกแล้วแม้แต่ศักดิ์ศรี
ทุกสิ่งพังทลายลงอย่างสิ้นเชิง..............................
ความคิดเห็น