[fic Harry Potter]กรง(ฉบับดั้งเดิม/วาย)

ลำดับตอนที่ #6 : การกระทำที่โหดร้าย(-_-)

"ชั้นจำตาสีเขียวคู่นั้นได้ตั้งแต่แรกที่เจอเธอ......... 
จำใบหน้าที่ชั้นแค้นเสมอได้ทันทีที่พานพบ............ 
ความรวดร้าวในอดีตทำให้ชั้นไม่กล้าคว้าความสุขไว้........... 
จึงทำร้ายเธอซ้ำๆ แม้อยากมีความสุขมากเพียงใด......... 

เธอเห็นชั้นดั่งคนที่ฆ่า พ่อ-แม่ของเธอ............... 
เห็นเป็นคนชั่วช้าที่ไม่สมควรได้รับการให้อภัย........ 
สิ่งที่จะชดใช้ให้เธอได้คงมีแค่ลมหายใจ................ 
ที่ยังคงไว้ รอให้เธอบดขยี้มัน..................... "

เสียงปรบมือทำให้เดรโกหันไปมองอย่างไม่สบอารมณ์ไปยังรอนที่หยุดทันทีแล้วทำหน้าเด๋อด๋า "ทำไม........... ร้องเพลงเพราะก็เลยปรบมือให้ ไม่ดีเรอะ"

"ไม่ดี" เดรโกกระชากเสียง "ไปให้พ้นๆ ซะทีเถอะวิสลี่ย์"

"นายได้ยินเพลงนั่นมาจากไหนเหรอ"

"ไม่ใช่เรื่องของนายใช่มั้ย ลองบัตท่อม"

"ก็ใช่........... คือ........ ชั้นคิดว่าเนื้อร้องมันแปลกๆ แล้วก็ ชั้นแน่ใจได้ว่าไม่เคยได้ยินที่ไหน" เนวิลล์พูดอย่างอึกอัก "ชั้นรู้สึกว่า มันเหมือน...................."

"บทกวีมากกว่าบทเพลง" เดรโกต่อให้

"ใช่"

"แหงสิ............... มันเป็นบทกวี ส่วนทำนองชั้นเอามาใส่เอง"

"แต่งทำนองเองเหรอ เก่งจัง"

แต่เดรโกไม่ตอบอะไร ทำให้ทั้งรอนและเนวิลล์ไม่อาจจะมีอะไรมาเป็นหัวข้อสนทนาได้อีก เดรโกหักลับไปยังหน้าต่างแล้วร้องเพลงท่อนต่อไปด้วยหัวใจที่เจ็บปวด

..............คุณหายไปไหนกันนะ ศาสตราจารย์สเนป.............

*******************************************

ร่างบางยังคงนอนนิ่ง หลังจากแฮร์รี่ทิ้งรอยแผลไว้บนหน้าอก จนกระทั่งตกกลางคืน..............

ตอนนี้เซเวอรัสรู้สึกปวดแสบปวดร้อนไปทั่วทั้งตัว ราวกับมีแผลไฟไหม้อยู่ทุกตารางนิ้วของร่างกาย ส่วนที่สัมผัสกับสิ่งต่างๆ ไม่ว่าจะที่นอน น้ำ หรือแม้กระทั้งตัวของตัวเอง ก็ทำให้เค้าเจ็บปวดทรมานเหมือนกับแผลไฟลวกอื่นๆ ต่างแต่ว่า.............. มันไม่ได้มีแผลจริงๆ............... 

ค่ำคืนแห่งความทุกทรมานผ่านไป ความเจ็บปวดเริ่มทุเลาลงแล้ว และก็รอจนกระทั่งเย็นกว่าเซเวอรัสคลานลงจากเตียงมาอาเจียนอยู่เหนือชักโครก 

ชักโครกที่นี่ก็มีหน้าที่รับของเสียเหมือนที่อื่นๆ ต่างแต่ว่าของเสียมันออกคนละทางเท่านั้น เซเวอรัสไม่ได้ถ่ายอุจจาระหรือปัสสาวะมาหลายเดือนแล้ว เพราะเค้าไม่ได้กินข้าวเหมือนคนอื่นๆ ทำให้ไม่มีกากให้ขับ ส่วนน้ำ.......... ถ้ากินมากเกินกว่าที่ร่างกายต้องการ มันก็จะสั่งให้เค้าอาเจียนออกมา 

.........................เพียงแต่ คราวนี้มันมีเลือดมาด้วย ไม่ได้มีแต่น้ำ......................... 

เซเวอรัสกดชักโครก หลังจากอาเจียนจนน้ำตาเล็ด บานประตูเปิดออก พร้อมกับไอ้เด็กหัวบากหน้าหม้อ ที่โผล่เข้ามาพร้อมกับเสบียงของวันนี้ แล้วก็นั่งกินข้าวอยู่ที่โซฟา ไม่สนใจเค้าเท่าไหร่นัก นานมากกว่าจะเอ่ยบางสิ่ง 

"คิดจะนั่งอยู่ตรงนั้นไปอีกนานแค่ไหนกัน"

เซเวอรัสหันไปมองดูแฮร์รี่อย่างโกรธจัด ดวงตาของทั้งคู่สบมองกัน ไม่มีอะไรนอกจากความเกลียดชังที่มีมากมาย ความเกลียดชังที่สะสมมานานแสนนาน เพราะ 6 ปีที่อยู่ร่วมกันในฮอกวอตส์ ไม่เคยมีความทรงจำดีๆ ต่อกัน อีกฝ่ายทรมานเค้าด้วยถ้อยคำที่รุนแรง ทำให้เค้าอับอาย สร้างความอัดอัดให้ทั้งร่างกายและจิตใจ 

ร่างสูงลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหา ก่อนจะกระชากขึ้นมา "ไหน............ดูซิ............ ก็ยังไม่ตายนี่นา"

แล้วแฮร์รี่ก็ต้องโอดโอยสุดเสียงเมื่อเซเวอรัสฝังฟันเหลืองๆ ไม่เป็นระเบียบของสเนปฝังลงบนท่อนแขนของเค้า ร่างผอมฉวยโอกาสคว้าไม้กายสิทธิ์อีกครั้ง แล้วศึกชิงไม้กายสิทธิ์ระหว่างอดีตศิษย์อาจารย์ก็เริ่มนัวเนียกันไปมา ก่อนที่จะเกิดแสงจ้า ไม้กายสิทธิ์กระเด็นไปที่ประตุห้อง ร่างของเซเวอรัสที่กลิ้งไปตามพื้น และแฮร์รี่ที่แขนซ้ายเป็นไปด้วยบาดแผลที่เกิดจากคาถาเซ็ตตัมซัมปร้า

"คุณทำตัวของคุณเองนะ" แฮร์รี่กระซิบ

..............................................................................

..........................................................

............................................

เสียงกรีดร้องดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อแผ่นหลังอันบอบบางและร่างทั้งร่างถูกทำให้ปรากฏรอยแผลฉีกขาด พระเจ้า......... เค้ากำลังถูกโบย ถูกเฆี่ยนอย่างรุนแรงจนเนื้อขาดหวิ่น และน้ำเกลือที่ถูกสาดลงมาก็ทำให้แผลสดของเค้าปวดแสบปวดร้อนมาก และความเจ็บปวดที่สาดซัดเข้าในกายทำให้เซเวอรัสแทบจะสลบเหมือดอยู่หลายครั้ง และทุกครั้งที่เค้าเหมือนจะหนีจากความทรมานได้สำเร็จ ก็จะถูกอีกฝ่ายเรียกสติให้กลับมาสู่โลกแห่งความจริง

ไม่มีทางขัดขวาง ไร้ซึ่งทางหนี ไร้ซึ่งกำลังจะต่อต้าน.....................................

แฮร์รี่เลือกที่จะให้วิธีการทรมานแบบมักเกิ้ลยุคโบราณกับเค้าเพราะถ้าใช้เวทมนตร์ กระทรวงอาจจะรู้ว่าอยู่ที่ไหน แม้การใช้คาถาป้องกันไม่ให้เซเวอรัสหลบหนีจะไม่เป็นที่สนใจ แต่ถ้าแฮร์รี่ใช้คาถาอื่นที่สร้างความเจ็บปวดทรมาน กระทรวงได้ตามมาแน่ 

ปัญหาที่ตามมาก็คือ แฮร์รี่จะถูกไตร่สวน หรือ เค้าจะถูกส่งเข้าอัสคาบันกันล่ะ? เซเวอรัสแทบไม่ได้คิดเรื่องนี้ มีแต่เสียงครางอย่างทรมานเล็ดลอดผ่านไรฟันที่กระทบกัน ริมฝีปากบางซีดสั่นระริก น้ำตาไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้ 

หลังจากทุกอย่างยุติ ร่างบางก็จะถูกทิ้งลงไปกระแทกกับพื้นอย่างแรงจนแทบจะทำให้เซเวอรัสกระอักออกมาด้วยความช้ำ และพื้นสีขาวที่เปื้อนเลือดแดงฉาน ถูกไม้กายสิทธิ์เก็บกวาดให้เกลี้ยงเหมือนทุกอย่างที่ผ่านมาเป็นเรื่องไม่จริง

.............................................................................................................................

.............................................................................................

................................................................

แฮร์รี่ปล่อยให้น้ำไหลลงมาล้างคราบเลือดที่เปื้อนตัว ก่อนจะจัดการฟอกสบู่ ชำระคราบเสนียดจัญไรในความรู้สึกของเค้าออกไปให้พ้นๆ กาย 

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง.............. เด็กหนุ่มรู้สึกไม่ค่อยดีนักกับเรื่องที่ทำลงไป เค้าระบายความเครียดที่สะสม ความอัดอัดทรมานในคนๆ หนึ่งที่หมดหนทางจะต่อกรกับเค้า............. ทั้งๆ ที่เค้าเกลียดคนๆ นั้นมาก เกลียดจนอยากจะฆ่าให้ตายคามือ 

และเป็นสเนปไม่ใช่หรอกหรือ.......... ที่เอาคำพยากรณ์ไปบอกโวลเดอร์มอร์ให้ไปฆ่าเค้ากับพ่อแม่.............. 

สเนปไงที่แกล้งด่าซีเรียส ให้เค้าออกจากที่ซ่อน ให้เค้าตาย................. 

และที่ฮอกวอตส์......... ต่อหน้าเค้า สเนปฆ่าดัมเบิลดอร์................ 

ใช่............... วันนั้นเอง วันนั้นเองที่เค้าพยายามใส่ความและหาเหตุผลที่ไม่อาจจะให้อภัยได้มา เพื่อที่จะแค้น และสาบานว่าจะล้างแค้น.................... 

ล้างแค้นชายคนนี้............. คนที่เวลานี้เค้าเกลียดเท่ากับโวลเดอร์มอร์...................... 

หรือไม่ก็เกลียดมากกว่า...............

แต่เมื่อร่างผอมสูงผ่านประตูห้องน้าออกมา เค้าก็ชะงัก ภาพสเนปที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงในสภาพเปลือยเปล่า หายใจอย่างรวยริน เลือดไหลลงมาจากบาดแผลทุกจุด และซึมลงบนผ้าปูเตียงสีขาวสะอ้าน 

แฮร์รี่รู้สึกเหมือนอากาศมากมายได้หายไปจากปอด สมองมึนชาอย่างว่างเปล่า 

'...........นี่ฝีมือเค้าเหรอ.............' เพียงสิ่งเดียวที่คิดออก

เด็กหนุ่มนั่งลงที่เตียงแล้วเอามือเกลี่ยผมยาวสีดำที่ปรกหน้า เผยหน้าขาวซีด และริมฝีปากสีเทาบางนุ่มที่ปริแตกที่เกิดจากการขบกัดอย่างรุนแรง 

แต่ก็เป็นอีกกครั้ง ที่ทิฐิทำแฮร์รี่ก็ชักมือกลับมา อย่างไรก็ดี ก่อนจะจาก เด็กหนุ่มได้จัดการเสกคาถาห้ามเลือดไว้ โดยไม่สมานแผล และจัดการทำความสะอาดเตียง