[fic Harry Potter]กรง(ฉบับดั้งเดิม/วาย)

ลำดับตอนที่ #4 : รัตติกาล(-_-)

ร่างผอมก้าวเท้าออกมาจากห้องน้ำช้าๆ และเบาที่สุดเท่าจะทำได้ ก่อนจะอ้อมไปข้างหลัง เด็กหนุ่มนั่งอยู่ตรงนั้น และ.............

เสื้อนอนตัวเก่าถูกนำมารัดคออีกฝ่ายทันที แต่แฮร์รี่ยกมือขึ้นมาข้างลำคอไว้ทัน แล้วกระชากร่างที่เล็กกว่าให้ล้มลงกับพื้น เซเวอรัสเงื้อมมือไปสุดคว้าเพื่อจะแย่งเอาไว้กายสิทธิ์ที่เหน็บอยู่ที่เอวของอีกฝ่ายให้ได้ แต่แล้วก็ต้องร้องสุดเสียงเมื่อส้นรองเท้ากระทืบลงบนหลังมือและขยี้ซ้ำ

"อย่าเล่นทีเผลอ" แฮร์รี่พูดอย่างเหี้ยมเกรียม

เซเวอรัสเงยหน้าขาวซีดที่มีน้ำตาคลอเพราะความเจ็บปวดขึ้นมองอย่างโกรธจัด ริมฝีปากสั่นระริกเพราะความหิว

"ร้องไห้ไปเลย แล้วขอโทษซะ  อย่าดึงดันให้มันมากเรื่อง  คุณไม่ใช่อาจารย์ของฮอกวอร์ตอีกแล้ว  และผมก็ไม่ใช่นักเรียนของคุณ  ผมฆ่าคุณตรงนี้เลยก็ได้ อีแค่ศักดิ์ศรีโง่เพราะอายุที่มากกว่า  คงไม่ทำให้ถึงขนาดยอมสละชีวิตหรอกนะ" แฮร์รี่เยาะเย้ย

"หุบปากนะ!!!" สเนปตะโกน "ถึงเธอจะมองว่ามันเป็นเรื่องโง่เง่า  แต่สำหรับชั้นมันมีค่ามากกว่าจะเอาอะไรมาแลกได้  ไม่ใช่สิ่งที่จะให้สวะอย่างเธอมาเหยียบย่ำได้ตามใจชอบ!!!"

ความเจ็บปวดจู่โจมเข้ามาทันทีพร้อมกับศีรษะที่กระเด็นออกไป เมื่อเท้าของอดีตลูกศิษย์เหวี่ยงเข้าที่ปลายคาง รสคาวคุ้งกระจายไปทั่วทั้งปากอย่างรวดเร็วและไหลทะลักออกมาข้างนอก

"คุณทำตัวของคุณเองนะ............... แล้วผมก็ออมมือให้แล้ว ถ้าแตะแรงกว่านี้ กรามคุณหักแน่นอน"

..........................จำได้ว่าวันคริสต์มาส เค้ายังเงยหน้าคุยกับสเนปอยู่เลย........................ 

...........................แต่ตอนนี้................... เค้ากำลังก้มมองสเนป..................... 

ความเครียดที่สะสม ความโกรธที่ครุกรุ่น ความแค้นที่ที่มีที่ระบายทำให้เด็กหนุ่มหน้ามืด ร่างของอดีตอาจารย์สอนปรุงยาบอบบางเหลือเกิน ไหล่ที่บอบบาง แขนที่เรียวเล็ก ไม่มีทางขัดขืนได้หากเค้าจะลงมือทำร้าย 

.....................ฆ่าด้วยมือเปล่า................................. 

ก่อนที่แฮร์รี่จะรู้ตัว มือของเค้าก็พุ่งไปที่ลำคอระหง ตอนนี้แฮร์รี่สติแตก เบรกแตกโดยสิ้นเชิง สเนปดิ้นพล่าน พยายามที่จะหลุดจากอุ้งมือของอีกฝ่าย เส้นผมยาวสีดำสนิทสยายออกไปตามแรงดิ้น ก่อนที่สติจะดับมือของเด็กหนุ่มก็ปลดปล่อยคอเรียวระหงให้เป็นอิสระ ทั้งสเนปและแฮร์รี่ต่างก็หอบหักๆ

"คุณรู้มั้ย" แฮร์รี่พูดอย่างเย็นชา "ในฐานะอาจารย์ คุณไม่เคยหักคะแนนบ้านผมด้วยเหตุผลที่เข้าท่าเลย น่าเสียดาย ที่ตอนนี้คุณไม่ใช่อาจารย์อีกแล้ว เพราะถ้าคุณเป็นอาจารย์ ตอนนี้............ คุณจะหักคะแนนผมได้อย่างไม่มีข้อครหา"

เซเวอรัสพยายามจะคว้าไม้กายสิทธิ์แต่ถูกแขนที่แกร่งของเด็กหนุ่มขัดขวางไว้อย่างสิ้นเชิง แฮร์รี่คว้าร่างบาง จับเหวี่ยงไปกระแทกกับผนังอย่างแรง ร่างผอมกะหร่องรูดลงมากองกับพื้น เลือดสีแดงไหลออกจากใต้เส้นผม

แฮร์รี่มองดูร่างเปลือยเปล่าที่ล้มลงแทบเท้าของเค้าโดยสิ้นเชิงพลางหายใจหอบลึก ยามนี้เด็กหนุ่มถูกความบ้าบิ่นเข้าครอบงำเต็มที่แล้ว ก้มลงไปดึงร่างนั้นขึ้นมาเผชิญหน้าอีกครั้ง บีบกรามของอีกผ่ายแรงจนกรามแทบหัก

"พอตเตอร์............... ย่ะ......... หยุดเถอะ" เซเวอรัสกระซิบอย่างยากลำบาก

"แล้วทีคุณทำไมไม่หยุด" แฮร์รี่เค้นถาม เค้าแค้นชายคนนี้มาก.........แต่ก็เจ็บแปลกๆ เมื่อถูกมองแบบนี้ "อาจารย์ทำให้ผมทุกข์ทรมาน จะชดใช้ยังไง"

"ไอ้เด็ก..............สารเลว" ร่างบางพูดอย่างเจ็บแค้น 

แฮร์รี่ชกเข้าที่ใบหน้าของคนที่เค้าเกลียด จนร่างนั้นล้มลงกับพื้นอีกครั้ง "นี่แหละ สิ่งที่คุณทำให้คนอื่นเป็นทุกข์ มันสนองคุณแล้วไง"

"สนองชั้นงั้นเรอะ..............แค้นชั้นมากขนาดต้องทำแบบนี้เลยเรอะ ให้ตายสิ........... เธอนี้มันเลวเหมือนพ่อเธอไม่มีผิดเลย" 

ความเจ็บปวดพุ่งเข้ามาอีกครั้ง  เมื่อเด็กหนุ่มกระทืบเท้าลงบนร่างที่บาดเจ็บลงมาแบบไม่ยั้ง  โดยความสัตย์จริงแล้ว  เซเวอรัสไม่ได้คิดอยากจะยั่วโทสะของแฮร์รี่เลย แต่ไม่รู้ว่าเพราอะไร เค้าไม่ได้เกลียดเจมส์  พอตเตอร์ขนาดอยากให้อีกฝ่ายตาย ไม่ได้อยากจะเรียกลิลี่ว่าเลือดสีโคลน ไม่ได้อยากทำให้ลองบัตท่อมเกลียด กลัว แต่........ แต่.......

ทำไม......... เมื่ออยู่ต่อหน้าเด็กคนนี้  ปากมันถึงสวนทางกับใจทุกครั้ง  ทั้งๆ ที่ปกติเค้าเป็นคนที่ปากกับใจตรงกันเสมอ.............

ทำไมสิ่งที่หลุดออกมาจึงมีแต่นิสัยย่ำแย่ที่แก้เท่าไหร่ก็ไม่หาย...............

"ความเจ็บปวดนี่ เป็นหนี้แค้นของดัมเบิลดอร์ กับ ซีเรียส" แฮร์รี่พูดอย่างเกลียดชัง 

"ความแค้นของแบล็ก....... หึ....... คนที่ทำให้แบล็กตายก็คือเธอ ไม่ใช่ชั้น  แค่ถ้าเธอตั้งใจเรียน--" 

ยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกแฮร์รี่ตบเข้าไปอีกฉาด ก่อนจะกรีดร้องไปกับการกระทำอย่างรุนแรงและเจ็บแค้นของอีกฝ่าย รู้สึกเจ็บแน่นที่หน้าอกอย่างที่ไม่ได้รู้สึกมานาน ในที่สุดสติสัมปชัญญะของอดีตอาจารย์ประจำบ้านสลิธีรินก็ค่อยๆ ดับวูบลง 

.............นี่เป็นความฝัน.......ความฝันใช่มั้ย...............แค่ฝันร้ายที่เค้าอยากจะรีบตื่น............... 

..................แล้วทำไมทุกสิ่งที่ร่างกายรับรู้จึงเหมือนจริงนัก.......ทำไมมันเจ็บมากมายขนาดนี้.......เจ็บมากเหลือเกิน............ 

********************************************************

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วนะ.......... จากเด็กชายที่เคยตัวเล็กและบอบบางได้เปลี่ยนไปแล้ว  ในขณะที่เจ้าค้างคาวเฒ่าที่ตัวใหญ่นั่น  ยิ่งนานวันก็เห็นว่ามันเล็กลงๆ  บัดนี้เค้ากลายเป็นเด็กหนุ่มร่างสูงระหง  ยิ่งเวลาผ่านไป...... ดวงตาสีมรกตฉายความเจ็บปวดลึกล้ำเหลือประมาณ 

เป็นความผิดเค้าเอง............... 

เค้ามันโง่ที่ทระนงว่าตัวเองโตขึ้นมากเพียงใด............. คิดว่า  ในคืนนั้น ตนเองเก่งกาจพอที่จะสามารถทำให้อาจารย์จอมโหดสยบได้อย่างสิ้นเชิงก็ดันคิดว่า จะสามารถกระชากข้อมือเล็กๆ นั่นกลับมาได้  จนกระทั่งประจักษ์ชัด  เมื่อเวทย์ที่ร่ายออกไปถูกปัดป้องโดยแขนเล็กๆ ที่เคยคิดว่าจะหักได้ด้วยกำลังเค้าแค่คนเดียว 

การที่อีกฝ่ายอ่อนแอแค่เพราะไม่มีไม้กายสิทธิ์ไม่ได้แปลว่า จะไร้ความสามารถที่จะต่อกร............. 

แล้วพริบตา  ภาพร่างบางที่วิ่งผ่าสายลมก็หายไป  แทนที่ด้วยภาพที่ร่างๆ นั้นลงมือสังหารดัมเบิลดอร์อย่างเหี้ยมโหด 

แฮร์รี่กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง................. อีกครั้งที่เค้าพยายามจะคว้าข้อมือบางนั่น แล้วลากให้กลับไปหาดัมเบิลดอร์ 

แต่แล้วก็ต้องชะงัก............ ร่างนั้นได้แปรเปลี่ยนไป 

....................กายเป็นเค้าเองไม่ใช่สเนป..................... 

..................แฮร์รี่  พอตเตอร์ต่างหากที่ฆ่าดัมเบิลดอร์....................

ร่างสูงสะดุ้งตื่นอย่างตกใจ  ท่ามกลางความมืด  แฮร์รี่หายใจหอบลึก  แล้วหันไปมองรอบๆ ห้อง  ก่อนจะชะงักมื่อเห็นร่างที่บอบช้ำของคนที่เกลียดที่สุดในโลกนอนขดคู้อยู่ข้างๆ 

แสงจันทร์ส่องลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาต้องเรือนกายซีดขาว  แต่ก็อ่อนพอที่จะทำให้รอยช้ำดูจางลง

แฮร์รี่มองดูเซเวอรัสด้วยความรู้สึกที่สงบอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน  เค้าไม่เคยคิดมากก่อนเลยว่าใบหน้ายามนิทราของคนๆ นี้จะไร้เดียงสา  ลมหายใจที่สม่ำเสมอบอกให้รู้ว่ากำลังหลับสนิท  แฮร์รี่เอื้อมมือไปช้าๆ  เพื่อจะปัดผมออกจากใบหน้าซีดจัดนั่น  แต่เมื่อคิดได้ว่านั่นคือเซเวอรัส  สเนป  คนที่ทำให้ซีเรียสตาย  คนที่ทำให้พ่อแม่ตาย  คนที่ฆ่าดัมเบิลดอร์  เด็กหนุ่มก็ชักมือกลับด้วยความขยะแขยง

แม้คืนนี้หิมะจะตกหนัก  แต่แฮร์รี่ก็ไม่คิดที่จะอยู่รอให้หิมะหยุดก่อน  ร่างสูงลุกขึ้น  แม้จะเกลียดและแค้นเพียงใด  เด็กหนุ่มก็ไม่ใจร้ายขนาดที่จะทิ้งให้ร่างผอมกะหร่องที่เยินยับไปทั้งตัวของศัตรูคู่อาฆาต  นอนสั่นสะท้านอยู่ในคืนที่เหน็บหนาวตามลำพัง เค้าเสกคาถาให้ความร้อนพลางโบกไม้กายสิทธิให้ร่างนั้นลอยขึ้นไปนอนบนเตียง ก่อนจะทิ้งยาเสริมกำลังไว้ให้แล้วจากไปเงียบๆ